De wegen des triathlons zijn ondoorgrondelijk, zoveel is wel duidelijk. Ik heb natuurlijk kwalitatief prima trainingen gedraaid en de inhoud is gewoon goed. Maar als je je dan zo futloos voelt twee weken lang en geen zin hebt om te trainen (en daar vervolgens ook aan toegeeft) sluipt de onzekerheid terug in je lichaam. Is het momentum weg? Ik was zo lekker bezig… Blijkbaar had ik de rust echt even nodig. En dit resultaat motiveert juist weer om de draad weer op te pakken. Want op alle drie de onderdelen ging het echt niet vlekkeloos.
Een half uur voor de race arriveer ik. Rijkelijk laat, normaal wil ik minimaal een uur van tevoren aanwezig zijn bij triathlons. Snel de startspullen opgehaald en op naar het parc fermé. Fiets inchecken en mijn plekje in de wisselzone opzoeken. De wedstrijd is altijd erg populair (hij was dit jaar binnen 40 minuten volgeboekt) en dat is te merken aan de ruimte aan het fietsenrek: mijn fiets past er nog net tussen. Als ik mijn schoenen aan de fiets heb gemaakt en de tas achter de fiets heb staan kan ik daar niet meer bij. Niet handig, want ik wil nog een gel pakken, en die ligt nog in de tas. Fiets er weer uit tillen…. Daarna snel wetsuit aan en op naar de start.
Ondanks de schouderblessure wil ik proberen van voren hard mee te gaan. De pees geneest goed en de spieren eromheen zijn goed behandeld door Bente bij Fysiotherapie Langeveld. Maandag heb ik nog rustig een half uur gezwommen bij het Grasbroek met wat clubgenoten van TTvW en dat ging prima. Het water is afgekoeld van 22.5ºC eerder deze week naar 19.8ºC. Dus er mag met wetsuit gezwommen worden. Ik heb weer het volste vertrouwen in de Vanquish van Zone3 en ga vooraan liggen. Zo rechts mogelijk, met alleen de kade rechts van me.
Dan wordt er afgeteld van 10 naar 1 (handig, de eersten beginnen al te zwemmen bij 2) en dan gaat het los. De eerste 50 meter even vol sprinten om vrij te liggen. Dat lukt goed. Links van me wordt flink hard gezwommen zie ik, maar ik blijf goed bij. Tot ik in de knoei kom met mijn ademhaling. Ik krijg echt even een paniekaanval. Ik stop met zwemmen en doe even een paar slagen schoolslag. Gevolg is dat er een paar man langs en over me heen wil. Snel weer borstcrawl. Maar het gevoel gaat niet weg. Zo ga ik drie keer terug naar schoolslag tot mijn ademhaling weer normaal is. Ik heb flink wat posities en tijd verloren.
Ik kom vervolgens goed in mijn slag. Ik begin weer mensen in te halen. Het tempo ligt lekker en ik probeer te denken aan de aanwijzingen van trainer Hugo bij WS Twente na de laatste video analyse. Lang maken, slag afmaken. En Frank Heldoorn zag de beelden ook en wees (net als Hugo) op de hoge elleboog. “Boodschappen draag je ook niet met gestrekte arm zo ver mogelijk van je af,” was de mooie vergelijking die Frank maakte. Daarmee haal ik weer veel zwemmers terug die in het tweede gedeelte wat stil vallen. Maar de verloren tijd van de paniekaanval win ik er helaas niet mee terug. Ik zet de 65e zwemtijd neer met 21’32” in een veld van 400 deelnemers. Niet slecht, maar dat had denk ik een minuutje sneller kunnen zijn. Maar net als twee weken eerder, toen ik fout zwom in Lingen, moest ik denken aan de woorden van Maarten van der Weijden. Op 18 juni was ik bij een lezing van deze topzwemmer en na afloop signeerde hij zijn autobiografie. Ik vroeg hem deze voor mij van een persoonlijke quote/levensmotto te voorzien. “Accepteer pech. Geniet van het leven.” En zo is het.
Gelukkig beschik ik over een snelle wissel. Het pak heb ik snel uit. Helm op en de fiets pakken. Dan is het even dringen in de drukte, want overal zitten atleten op de grond die proberen hun wetsuit uit te krijgen. Dan is de Vanquish echt geweldig. Die trap ik echt in een paar seconden uit. Met een paar “Entschuldigungs” ren ik langs de atleten en maak zeker 15 plekken goed in de wissel. De fiets op!
Tot op heden heb ik dit seizoen alle wedstrijden op mijn FFWD disc en mijn trainingsvoorwiel van Mavic gereden. Om de doodsimpele reden dat ik door de tubes heen was. Gelukkig heb ik een mooi nieuw setje gesponsord gekregen van Vredestein Cycling en na eerst de verkeerde maat door te hebben gegeven (dom) zijn mijn voorwielen nu weer helemaal raceklaar! Ik zeg voorwielEN, want naast de 3-spoke van FFWD heb ik vorig jaar dankzij mijn ambassadeurschap van FFWD een heel mooi extra voorwiel voor weinig kunnen krijgen van FFWD: ik heb er nu een F9R bij. Tijd om die eens in de wedstrijd uit te testen.
En dat gaat prima! Ik heb er een lekker tempo in en race de ene na de andere voorbij. Ik probeer een goede balans te zoeken tussen hard racen en ontspanning. Want zoals eerder gezegd: ik wilde vooraf een relaxte race draaien. Maar de zwemtijd van 21’32” biedt alsnog aanknopingspunten voor een snelle eindtijd… Dus ik rijd aardig hard door en soleer de eerste ronde flink wat voorgangers voorbij. In Gremmendorf, een voorstadje van Münster, moet ik dan nog voorbij een groep van vijf, die volgens mij netjes de stayerafstand respecteert. Dan weet ik in ieder geval dat ze niet gaan proberen op mijn wiel te duiken. De eerste ronde gaat in 29’02”.
Bij het keerpunt zie ik wel dat er twee man naderen. De eerste is Marcel Rath, de tweede zit er mijns inziens regelmatig te kort op. Ze gaan niet heel veel harder, dus ik ga ze volgen en probeer 12 meter aan te houden. Er zit wel een motor in de buurt en die komt al snel naast me rijden. Na enige discussie begrijp ik dat ze me niet van stayeren betichten (wat ik ook niet deed): ik reed te ver naar links blijkbaar. “rechts fahren, links überhohlen” begrijp ik er uiteindelijk uit. Wel heb ik even de benen stilgehouden, dus het duo rijdt inmiddels zo’n 50 meter voor me. Ik pak lekker de slipstream van de motor die daar weer naar toe rijdt en na een minuutje rammen ben ik weer bij de beide heren. Achter me rijdt Sven Dittrich, die ieder jaar een paar plaatsjes voor me zit. Die wil ik niet mee hebben naar de finish, dus ik passeer het tweetal en rijd tot het keerpunt hard door.
Ik laat me netjes uitzakken naar 12 meter, de motor achter me zal me een kilometer verder toch aanspreken
Daar zie ik dat ik een behoorlijk gat heb getrokken op Sven Dittrich; het tweetal zit nog wel vlak in de buurt. Ik laat ze weer passeren en besluit de benen te sparen voor de run. We halen nog wel twee man in die we vervolgens achterlaten. Weer terug in Münster mogen we nog een laatste keer het viaduct op, waar we luidkeels worden aangemoedigd door het talrijke publiek. Vlak voor de wissel halen we nog een atleet bij. Het tweede fietsrondje ging in 28’55”, dus iets sneller. Daarmee een fietstijd van 57’57” (tegen 57’06” vorig jaar), een gemiddelde van 41.4. De F9R van FFWD heeft zijn werk goed gedaan!
Opnieuw maak ik een snelle wissel. De man die telkens achter Marcel Rath zat te plakken zit nog op de grond te worstelen met zijn loopschoenen. De atleet die we bijhaalden, Jonas Klemm, is als eerste weg, Marcel Rath loopt er vlak achter en ik werk eerst een gelletje weg en stop even bij de waterpost om te drinken. Ik lig dan 19e overall. Ik zie voor me dat Marcel zijn voorganger inhaalt en achterlaat. Mijn tempo is ook hoger: ik probeer een lekker tempo te lopen, zonder mezelf kapot te lopen. Na een kilometer kijk ik stiekem even en zie 4’12” staan. Eigenlijk is dat niet hard genoeg, maar dit voelt wel comfortabel. Ik blijf dat tempo maar lopen.
Daarmee haal ik toch nog drie man in en zo lig ik na de eerste loopronde 16e. De eerste loopronde loop ik in 21’01”. Eigenlijk wil ik in de tweede ronde versnellen. Maar helaas is lopen niet meer mijn sterkste onderdeel. Ik ben ook bang dat het zeer gaat doen. Terwijl ik een paar jaar geleden nog zo makkelijk 36’ers liep. Ik zou graag weer zo makkelijk dat tempo willen lopen, maar ik moet het doen met mijn huidige loopvorm en mindset. Woensdag heb ik nog wel wat intervalletjes gedaan en die gingen tot max 18 per uur. Dus de snelheid is er nog wel. Ik denk dat het vooral meer een mentale kwestie is.
Ik zie dat Sven Dittrich toch aan het terugkomen is op de run en langs het kanaal passeert hij me. Bij het keerpunt is het dan nog twee-en-een-halve kilometer en daar zie ik nog twee lopers rap naderen. Ik vermoed dat ik die ook niet voor ga blijven en inderdaad, langs het kanaal terug komt de eerste voorbij. In de finishstraat komt dan de tweede voorbij en zo ben ik weer terug bij af, op plek 19. De tweede loopronde kent inderdaad iets verval met 21’25”, maar 42’26” is op zich een prima looptijd (vorig jaar 42’18”). Als ik weer echt harder wil zal ik meer uren in het lopen moeten steken dan de huidige 20-30 kilometer per week. Met de Marathon van Eindhoven als toetje in oktober nog wel een uitdaging.
Ik kom als 19e over de eindstreep dus, in 2h05’26”. Ik was nog niet eerder zo snel hier: Mijn vorige snelste tijd dateerde van 2015, toen ik tot 2h07’19” kwam. Dus nu bijna 2 minuten sneller, terwijl ik toen afsloot met 41’34” op de run en ook een minuut sneller zwom met 20’22”. Daarom denk ik dat er zeker nog wel twee minuten af kan op dit parcours, en misschien wel meer… Maar uitermate tevreden met deze prestatie en natuurlijk ook mooi dat ik nog het podium op mocht als winnaar van de categorie M45.