Ik zal niet zeggen dat ik überzenuwachtig werd na de Wintertriathlon Twente. Maar echt goed ging het daar natuurlijk niet op het fietsonderdeel. Daardoor begon ik wel te twijfelen of ik nog op de goede weg was. Sinds de column die ik schreef op triathlon226.nl over het ziek worden vlak voor Almere had ik echter af en toe contact met (oud) top triatleet Chris Brands. Dat contact was erg prettig en uiteindelijk heb ik besloten om mijn schema voor de laatste acht weken richting Lanza door hem te laten reviseren. Met hernieuwd elan en gretigheid heb ik me toen op de laatste loodjes gestort.

Enschede was daarom voor mij geen piekwedstrijd. Ook in mijn eigen schema al niet, maar stiekem had ik wel gehoopt op een PR. Chris remde me echter, liefst had hij de halve van Enschede helemaal afgehaald. Maar met een koppeltraining op zaterdag (4 uur fietsen en 10 minuten lopen) bewandelde ik op zondag de omgekeerde weg: ’s-ochtends eerst anderhalf uur fietsen, waarvan een uur met Pascal Wittendorp, en ’s-middags op het fietsje naar Enschede om daar een halve marathon te gaan lopen. In maximaal Z3, dus rustig. Hartslag max 140.

Ik was dan ook erg ontspannen voor de start. Geen verwachtingen, ik had de stille hoop dat die hartslag me ergens richting de 1u30 zou brengen. Vooraf al even contact gehad met collega Step One’ers Marco en Mark Muller en Pim ten Brinke. Pim wilde 1u30 lopen, dus het plan was om samen te gaan lopen. Direct na de start vertrok ik mooi rustig vanaf de tiende rij of zo. Al snel moest ik toch de eerste mensen voorbij en na ongeveer 500 meter had ik Pim gevonden. Eerste kilometer toch nog in 3’51”. Maar zo gaat dat met die wedstrijden, je start altijd wat harder.

Ik bleef lekker op mijn horloge kijken en zag dat het goed was. Hartslag 135-136. Tot mijn verbazing was het bijbehorende tempo hoger dan ik dacht. We bleven strak op een schema van 4 minuten per kilometer lopen. Vlak voor Lonneker had ik het gevoel dat het zelfs wat inzakte, hartslag naar 134 en er kwamen twee man voorbij. Afscheid genomen van Pim en bij die heren aangehaakt. Hartslag weer richting 138-139 en ik zag dat het goed was.

     Even buiten Lonneker, ik houd nauwlettend mijn hartslag in de gaten. Af en toe kijk ik ook nog even waar ik naar toe moet
                                                                       (foto: Aly van Langen, Running Center Enschede)

Buiten Lonneker ging de hartslag even omhoog bij de Lonneker Molen, maar met 145 nou niet bepaald spectaculair. De volgende piek werd wel spectaculair, want ineens stond er 172 hartslag op de klok. Terwijl ik mijn 10 kilometer wedstrijden nooit boven de 160 kom. Wat is dat nu weer? Ik kon er nog gewoon bij praten, dus ik kon de hartslagmeter niet meer vertrouwen. Wat dan wel? De kilometertijden. Doorkomst tien kilometer in 40’11”, nog steeds op schema 4 minuten per kilometer en ik zag dat het goed was.

Inmiddels begon menig snel gestarte loper het moeilijk te krijgen. Ik begon steeds meer mensen in te halen en schoof zo mooi op. Voordeel van zo rustig lopen is dat je ook veel meer geniet van de omgeving, de aanmoedigingen en de bekenden langs de kant! En ik wist dat het goed was.

Zelfs van de lange saaie weg naar Glanerbrug kon ik dit keer genieten. Inmiddels had ik een Duitser meegekregen die al enkele kilometers achter me liep. Ik dacht even de rollen om te draaien en hield in, maar daar had ik weinig aan. Een klein opdondertje, dus geen voordeel om uit de wind te lopen. Doorkomst na 15 kilometer iets boven het uur, 1u00’21”. Ik nam aan met nog steeds dezelfde hartfrequentie, dus ik wist dat het goed was.

In Glanerbrug stond vervolgens mijn schaatser van de Wintertriathlon, Henk Holland, langs de kant met zijn racefiets. Na even enthousiast groeten haalde ik niet veel later Marti ten Kate in. Ik moedigde hem aan om mee te gaan, wat hij ook deed: ik dacht dat hij weg was, maar een kilometer verder kwam hij weer langszij. Zo liep ik ongeveer twee kilometer zij-aan-zij met de nestor van de Twentse hardloopsport. Op kilometer 19 liet hij mij gaan en volhardde ik in het tempo van 4 minuten per kilometer. Doorkomst na 20 kilometer was 1u20’38” en toen wist ik dat mijn opzet meer dan geslaagd was: ruim onder de 1u30, zelfs 1u25. En ik wist dat het goed was.

In de laatste meters haalde ik nog weer wat mannen in, deed nog wat vrolijke high-fives met bekenden (o.a. Henk-Jan Koershuis van Sportvoedingwebshop.com) en kwam compleet fit over de streep net boven de 1u25: 1u25’02”. Maar omdat ik bij de start wat verder naar achteren stond is mijn werkelijk gelopen tijd net iets sneller, 1u24’57”. Verbazingwekkend! Niet eens zo ver boven mijn PR. Waarschijnlijk is mijn hartslag tijdens die laatste kilometers wel iets omhoog gegaan door de toegenomen warmte, maar zo fit heb ik nog nooit de finish bereikt in een halve marathon. Tijdens die laatste meters spookte het door mijn hoofd: kan ik nog een rondje in dit tempo? Niet bij dezelfde hartslag, maar wie weet… In ieder geval heel veel vertrouwen getankt voor de Ironman Lanzarote!

                                          Met een vrolijke lach over de streep, even een blik naar boven op de tijdklok

Uitslagen Halve Marathon:

1. Orphan van Faassen                    1:10:01
2. Koen Vossers                                1:11:15
3. Jay Sauer                                        1:11:49
4. Caimin Stevens                             1:12:50
5. Leon Sanderman                          1:13:52
6. Johan Kats                                     1:14:29
7. Michiel Snuverink                          1:14:47
8. Thijs Theunissen                          1:16:09
9. Bram van Rijswijk                         1:17:19
10. Eric Borg                                       1:17:30
57. Erik Lentfert                                1:24:57 14e M35


Volledige uitslag op de site van uitslagen.nl

Daags voor de wedstrijd reed ik met mijn huurautootje naar Porto Colóm om de fiets in te checken. Toen zaten er al vier trainingsdagen op, waarin de nodige fietskilometers waren gemaakt. Wilde ik de wedstrijd serieus als wedstrijd benaderen, dan had ik daar wat meer rust moeten nemen. Maar deze triathlon was niet het heilige doel, dat is de Ironman Lanzarote. Dus de extra fietskilometers kon ik goed gebruiken en dat moest dan maar ten koste van een goede wedstrijd. De verwachtingen waren dan ook niet super hoog gespannen.

Na de startspullen te hebben opgehaald trok ik het fietspak aan om de fietsronde een keer voor te rijden. Na de Ironman 70.3 in Alcúdia vorig jaar, waar ik 35 gemiddeld reed over 90 kilometer, dacht ik dat 33 gemiddeld over 100 kilometer te doen moest zijn, dus 3 uur fietstijd. Na het verkennen van de fietsronde kwam ik daar al snel op terug. Dit parcours was veel selectiever dan dat rond Alcúdia. Plus daar kwam ook nog eens de klim naar Sant Salvador twee keer bij. Vervolgens meldde ik me bij collega triathleten Bert-Jan Haarkamp, Berry Meuleman en de broers Ardjan en Hans de Groot. Zij hadden een fantastische villa tot hun beschikking in Porto Colóm.

De wedstrijddag. Vijf uur ging de wekker. Ontbijten – wit brood met jam, geen mes op de hotelkamer dus improviseren en smeren met de vingers - startspullen pakken en om half zeven in de auto richting Porto Colóm. Na drie kwartier rijden de Hyundai parkeren, bidons op de fiets plaatsen, wetsuit aan en richting start. Het nerveuze gevoel van een triathlonstart komt weer boven. Het seizoen is weer begonnen! Het is een massastart vanaf de kade, dus de eerste zwemmers zullen wel duiken en daarna is het gewoon springen. Voor mij: springen dus.

                  Zwemstart om 09:00 uur (Spaans kwartiertje, geplande start was 08:45 uur). Ik sta ongeveer 10e van links

Wat ik tijdens die zwemstart meemaakte was uniek. Het water was zó koud dat mijn longen spontaan dichtsloegen toen ik onder water verdween. Eenmaal boven water probeerde ik in mijn crawl slag te komen, maar door de kou bleek voor mij uitademen onder water onmogelijk. En dan wordt crawl zwemmen erg lastig… Terwijl het grote pak zwemmers langzaam bij me vandaan zwemt berust ik in het feit dat ik ben veroordeeld tot iets wat op schoolslag lijkt. Waarbij ik in ieder geval lucht in mijn longen kan zuigen en ook weer uit kan ademen. Pas na 600 meter ben ik er doorheen en kan ik eindelijk over op crawl. Maar in die 600 meter daarvoor heb ik zo’n beetje alles vervloekt wat mogelijk is en zag een goed resultaat toen al in rook opgaan.

Na 21’57” kom ik de wisselzone in. Valt me nóg mee. Gevoelsmatig was ik 24-25 minuten onderweg. Maar zeker 4-5 minuten verloren hier. Dat ik daarna mijn wetsuit niet snel genoeg uit krijg boeit me dan al niet meer. Na ruim drie minuten ben ik T1 uit en stap op de fiets. Tijd om wat plekken goed te maken! Ik lag 169e na het zwemonderdeel, dus genoeg mensen voor me als mikpunt.

Vanuit Porto Colóm loopt het meteen omhoog. Ik besluit reserve te houden en niet te gek te doen, want we moeten dat rondje twee keer. Al snel passeer ik Ardjan en Hans de Groot, die vlak bij elkaar fietsen. Daarna komt een lastige passage richting Son Macià. Op de stijgende stukjes houd ik me gedeisd, om op de dalende en vlakke stukken vol door te trappen. Op de weg naar Felanitx passeer ik vervolgens de Nederlandse duathlontopper May Kerstens. Die heeft dus bij het zwemmen zelfs voor me gezeten. Ik heb het tempo er dan goed in zitten en begin relaxed aan de eerste klim naar Sant Salvador. Aan de voet passeer ik vervolgens Berry Meuleman, die goed gezwommen heeft en ook aardig door heeft gefietst tot op dat moment. Zit alleen Bert-Jan nog voor me van de Twentenaren.

Die eerste klim klok ik zelf, 49’30” aan de voet en op 1h10’ boven. Dus ruim twintig minuten tot aan de top, vijf kilometer tegen 5.7% gemiddeld. Bert-Jan komt me tegemoet als ik iets over de helft ben, dus een behoorlijke achterstand nog. Over de eerste ronde doe ik 1h38”, dus bij dezelfde snelheid wordt het 3h16”. Maar dat gaat hem niet worden. Ten eerste worden de inspanningen voelbaar, ten tweede begint de wind aan te trekken en ten derde krijg ik mijn Maxim Energy Gel Drink niet open. Dus na wat geworstel met dat k$%^tpakje kan ik eindelijk wat gel drinken, maar zitten mijn stuur en remmen inmiddels ook onder die plakkerige rotzooi. Dat gaan we op Lanzarote dus anders doen (nieuwe energy gel drink van Powerbar maar eens testen).

Ik blijf mensen inhalen, maar niet meer met dezelfde snelheid als in de eerste ronde. En dan doemt voor de tweede maal de Sant Salvador op… die tweede beklimming gaat in overlevingsstand, geen trap te veel doen en zorgen dat ik energie over houd. Die beklimming gaat dan ook ruim drie minuten langzamer dan de eerste keer. Op de klim word ik vlak voor de top door drie man met een behoorlijk tempo ingehaald: de koplopers bij de halve afstand (55.5). Tja, die hoeven maar één keer. Wel zie ik dat ik inmiddels aardig ben ingelopen op Bert-Jan, hij ligt nog geen kilometer meer voor. Naar ik later begrijp mede veroorzaakt door een aflopende ketting.

     Start van het lopen, mijn Almelose clubmaatjes van Ruiten Drie gooien wat volume in de strijd! (foto: Antoine van Deursen)

Terug in de wisselzone. Fietsje wegzetten, helm af, schoenen uit, loopschoenen aan en hardlopen maar. De benen voelen zwaar. Maar ik ben nog maar nauwelijks T2 uit of ik word hartstochtelijk aangemoedigd. Mijn fietsmaten! Zij hebben de tocht vanuit Ca’n Pastilla per fiets gemaakt en hebben ruim 65 kilometer gefietst om me te komen aanmoedigen. Top! Dat geeft op dat moment nog geen vleugels, ik moet eerst in mijn ritme komen en ook het loopparcours is me onbekend.

                             Petje en zonnebril zijn inmiddels af, die irriteerden me. Warm zat (foto: Antoine van Deursen)

Dat heeft een paar onaangename verrassingen in petto: met name aan het eind, richting vuurtoren, loopt het gemeen omhoog. De eerste omloop gaat, net als de tweede klim naar Sant Salvador, in overlevingsstand. Vergelijkbaar met hoe ik de marathon zou starten in een Ironman. In de tweede ronde weet ik het tempo wat op te schroeven. Waar de eerste ronde rond de 5 minuten per kilometer ging, gaat de tweede ronde rond de 4’20”. Daarmee kom ik uiteindelijk uit op een looptijd van 47’16”, 4’43” per kilometer. Als me dat op Lanza lukt ben ik dik tevreden. Nu: had ik meer van verwacht, had toch zeker op een lage 40’er gerekend.

                                  Op naar de finish door de smalle straatjes van Porto Colóm (foto: Antoine van Deursen)

Met dit resultaat wordt ik uiteindelijk 88e overall en 11e M40. De eindtijd, 4h37’06”, was ongeveer 20 minuten langzamer dan ik vooraf had ingeschat. Zwemmen: 4 minuten sneller, fietsen: 10 minuten sneller, lopen: 6 minuten sneller. Had ik gehoopt. Dat zou mij in de buurt hebben gebracht van het podium M40. Als training voor Lanzarote was de wedstrijd echter meer dan geslaagd en bracht de pijnpunten nog eens even helder aan het licht. Ik kreeg bevestigd waar de komende weken nog werk te verrichten is.

Winnaar van de triathlon werd overigens Toni Colom, een oud-prof uit de stal van Astana en Katusha. Hij zette een fabelachtige fietstijd neer en tevens de snelste looptijd. Knap. Maar als ik zie dat deze Colom in 2009 geschorst is door de UCI wegens vermoed dopinggebruik… Aanvankelijk vond ik de comeback van Lance Armstrong in de triathlon mooi en spectaculair, goed voor de sport dacht ik nog. Maar als meer en meer van dit soort dopingzondaars in de mooie triathlonsport op gaan duiken betwijfel ik ten zeerste of dit goed is voor de sport. Wat mij betreft worden dit soort figuren geweerd uit het triathloncircuit. Niet uit concurrentie overwegingen (another league), maar om de geloofwaardigheid van de sport te behouden.

CA’N PASTILLA – Voor de negende keer in successie zouden mijn vader en ik begin april naar Mallorca gaan voor ons jaarlijkse trainingskamp. Zouden. Want precies een week voor vertrek kwam mijn vader tijdens het mountainbiken ongelukkig ten val en brak vier ribben. Retourtje ziekenhuis en uiteindelijk mocht hij van geluk spreken dat hij tijdens de Paasdagen al weer thuis was. Maar helaas geen Mallorca dus samen. Wel had hij de reis ook georganiseerd voor zes medeclubgenoten van Ruiten Drie, zodat ik niet alleen hoefde af te reizen.

Maar mooi kloten dus, ondanks de drukte op het werk had ik me wel weer verheugd om samen met mijn pa op de vertrouwde Mallorcaanse wegen rond te rijden. Dat betekende ook dat mijn rol tijdens de reis drastisch werd gewijzigd van enigszins op de achtergrond, relaxed en lekker fietsen naar organisator, regelaar en voorfietser voor de groep. Daarnaast zou ik de trip ook nog combineren met mijn eerste wedstrijd van dit seizoen, de triathlon in Porto Colóm.

Dag 1: di. 02-04 Aankomst en inrijden, rondje Petra

Na een voorspoedige vlucht kwamen we om 07:00 uur in de vroege ochtend aan op de luchthaven van Palma. Eenmaal bij het hotel waren onze kamers gelukkig al klaar en konden we meteen de koffers uitpakken. Daarna ging de rest van de groep hun huurfiets ophalen bij Fred Rompelberg. Deze clown liet weer eens merken hoe belangrijk hij zichzelf vindt door de mannen lange tijd te laten wachten en aan te geven niets te weten van de gedane aanbetaling. En je mocht nog met hem op de foto ook, de wanna-be celebrity. Volgende keer mooi ergens anders de fietsen huren, genoeg kwalitatief goede huurfietsen op het eiland.

Ik had gelukkig mijn eigen fiets mee, vanwege de wedstrijd die ik later die week zou doen. Dus in de tussentijd knutselde ik mijn TT-bike in elkaar. Na wat water en reepjes te hebben gekocht bij de lokale supermarkt konden we de fiets op voor de eerste tocht. De bedoeling was een rustige rit, maar na de klim naar de blauwe bol en Algaida werd het sein vrij gegeven voor vrij rijden richting Sant Joan. Dat ging voor sommigen toch iets te gortig, waardoor de rest van deze in principe mooie rit een lijdensweg werd. Uiteindelijk kwam iedereen na 96 kilometers goed over, maar er rezen wel twijfels over hoe de rest van de week aangevlogen moest worden.

Dag 2: wo. 03-04 Rondje Orient

De tweede dag ging Joop niet mee, hij werd op de eerste dag gerold op weg naar Rompelberg. Dus: aangifte doen. Antoine ging met zijn Canadese achtergrond mee als vertaler en dat gaf hem ook de kans om wat te herstellen van de inspanningen van de eerste dag. Wij vertrokken om 10 uur en reden via S’Aranjassa, Sant Jordi en Sa Casa Blanca naar Sa Cabaneta. Altijd weer een mooie eerste test hoe je ervoor staat. Vervelend stukje dat langzaam omhoog loopt en aan het eind nog een steil stukje in petto heeft.

Van daar reden we door via Santa Maria naar Bunyola, waar midden in het dorp de Col d’Honor begint. Bij het plein rechtsaf en meteen klimmen maar. Voor mij de gelegenheid om hem eens te klokken, want dat had ik tot op heden nog nooit gedaan. Met de triathlon van Porto Colóm in het achterhoofd werd het niet de snelste beklimming, maar kreeg de trappers toch lekker makkelijk rond en was na 19’43” op de top. Nadat iedereen boven was gingen we verder richting Alaró, waar we hebben geluncht. Van daaruit heb ik een nieuwe route bedacht over kleine binnenwegen, zodat we via een prachtige autovrije route via Lloseta, Binissalem, Santa Eugenia en Algaida weer terugreden naar Llucmajor en vervolgens naar La Terraza voor een (alcoholvrij) biertje en pasta bij La Terraza. Totale rit: 110 km.

Dag 3: do. 04-04 Koninginnerit 1, westkust en Andratx

Op de derde dag was iedereen weer van de partij. Deze donderdag was het weer prachtig en dat leende zich prima voor de eerste Koninginnerit van deze week, de kustrit naar Andratx. Na een nieuwe aanloop, waarbij ik de klim naar Sa Cabaneta meed (twee dagen achter elkaar is wel erg fantasieloos). Dus koos ik na Sa Casa Blanca om door te rijden naar Son Ferriol en van daaruit te rijden naar Es Pla de na Tesa, Es Pont d’Inca en op die manier richting Palmanyola te rijden. Dat scheelde wat klimwerk, waardoor iedereen fitter bij de kust aankwam.
 Tevens heb ik de groep daarna afgezet bij de rotonde richting Esporles. Zelf zou ik de klim naar Valldemossa rijden en dan zou ik de groep later weer achterop komen. Ondertussen was ook de snelle groep van JdR Cycling gearriveerd, dus na een babbeltje met eigenaar André Collavino had ik mooi wat mikpunten richting Valldemossa. Dat was een leuk klimduel, uiteindelijk wisten twee man aan te haken, maar een kleine kilometer voor de top zette ik het verzet twee tanden zwaarder en reed weg. Ik reed vervolgens in een keer door, want ik had geen flauw idee hoe lang ik nodig zou hebben om mijn eigen groep weer in te halen. In de afdaling naar de hoofdweg kwam ik André nog weer tegen. Onderaan nog even een fotootje gemaakt op de plek waar ik altijd mijn vader op de foto zet als hij de afdaling uit komt. Maar helaas, dit keer geen Lentfert senior.

Het was mijn doel om daarna volle bak door te koersen richting Andratx, maar al na Banyalbufar stonden vier mannen (Jos, Joop, Michel en Antoine) lekker te poseren tegen een prachtige achtergrond. Toen ook maar even gestopt voor de fotosessie en daarna door richting Estellencs, waar Jeroen en Ronald lekker genoten van het zonnetje op een bankje. Vandaar was het nog twee keer serieus omhoog. Dus allemaal weer de fiets op en ik heb toen nog even serieus wat gas gegeven richting Andratx. Iedereen kwam veilig beneden, inclusief Jos op een aflopende achterband. 

Na een lunch in Sa Coma, waar ook Michel zijn achterband testte tegen een scherpe stoeprand (de stoeprand won) konden we verder voor het laatste bedrijf: omhoog naar Es Capdella en via Calvia nog de laatste hindernis, de Col de Sa Creu. Een niemendalletje, in 7’19” was ik boven, maar na ruim 115 kilometer kan hij toch bij menigeen voor problemen zorgen. Daarna reden we als gezamenlijk pak terug door Palma naar ons hotel in Ca’n Pastilla. Daar deed ik als toetje na deze 135 km lange rit nog een zwemtraining van een uur.

                                             Uurtje zwemtraining na 135 kilometers langs de westkust (foto: Jos Hudepol)

Dag 4: vr. 05-04 Herstelrit Sa Rapita

De bedoeling na het fikse aantal kilometers van de dagen ervoor was een herstelrit. Zowel qua tempo als qua kilometers. De voorspelling was dat er na 13:00 uur regen kon gaan vallen, dus dan wilden we zeker terug zijn. Dus na vertrek reden we nu weer eens langs de boulevard Playa de Palma uit, omhoog naar Sa Torre. Daar reden we fantastische binnenweggetjes en eigenlijk hadden we eerder terug moeten draaien, maar de heren op kop werden toch enthousiast en stoken bij de rotonde rechtdoor richting Sa Rapita. Dat betekende door richting kust en daarmee een extra half uur. Even gestopt, maar een koffiestop zou betekenen dat we misschien het slechte weer op ons dak zouden krijgen. Dus toch maar doorgefietst en wederom via de binnenweggetjes naar Llucmajor en van daaruit terug naar de kust. Daar konden we nagenieten van deze 85 kilometers aan de boulevard, onder het genot van een pizza. Terwijl de mannen vervolgens een biertje bestelden ging ik nog even een duurloop van een uur doen, ter voorbereiding op de wedstrijd van zondag.

Dag 5: za. 06-04 Registratie en inrijden Porto Colóm

Die nacht was het gaan regenen en flink ook. Voor de mannen een mooie gelegenheid voor een rustdag. Ik had de avond ervoor met André van JdR Cycling afgesproken bij La Terraza om even bij te babbelen en had voor die tijd meteen een autootje gehuurd, om dat weekend mee naar Porto Colóm te kunnen rijden. Die zaterdag reed ik bijtijds naar de oostkust. Na mijn startspullen te hebben opgehaald heb ik de fiets uit de auto gehaald en heb het fietsrondje een keer voorgereden. Met arm- en beenstukken, want het was nog steeds bewolkt en erg afgekoeld. Dacht ik dat de fietsronde aardig simpel zou zijn (met uitzondering van de klim naar Sant Salvador), ik kwam letterlijk van een koude kermis thuis. Meteen vanuit Porto Colóm liep het al omhoog en daarna kwam je ook nergens in je ritme. Voortdurend schakelen, nergens kun je echt “tijdrijden”. De klim kende ik wel en sloeg ik over, dus het rondje deed ik in 1uur 20. Het enthousiasme over een goede fietstijd was wel getemperd, een tijd van 3 uur over de 100 kilometer zou een lastig verhaal worden. Daarna even doorgereden naar mijn mede Twentse deelnemers, die een prachtige villa tot hun beschikking hadden: Bert-Jan Haarkamp, Berry Meuleman en de broers Ardjan en Hans de Groot. Ik moest eigenlijk ook nog een drie kwartier zwemmen in de baai, maar ik had het inmiddels zo koud dat ik dat deel van de voorbereiding maar heb overgeslagen.

Dag 6: zondag 07-04 Triathlon Porto Colóm


Eindelijk. De wedstrijddag. Dat betekende om 5 uur de wekker, om half zeven in de auto en om 9 uur starten. In echt ijskoud zeewater. Hierdoor werd het zwemmen echt knudde, ik kon niet uitademen onder water. Dat betekende niet alleen inademen, maar ook uitademen boven water en daarmee veroordeeld tot schoolslag. Het fietsen was zoals verwacht zwaar en de gehoopte drie uur (gebaseerd op mijn fietstijd in Alcúdia vorig jaar) een utopie. Dit fietsparcours was veel zwaarder en selectiever dan bij de Ironman 70.3 in het noorden vorig jaar. Redelijk gesloopt begon ik daarna aan het lopen, kwam nooit meer echt op gang en finishte in een tijd van 4h37’06”. Ongeveer 20 minuten langzamer dan ik had gehoopt.

De Ruiten Drie mannen hadden een mooie tocht gereden van ruim 60 kilometer om me te komen aanmoedigen, waarvoor dank! Daarmee kwamen zij (met wat foutrijden op de heenweg) op een dagtotaal van 135 kilometer, ik had 111 wedstrijdkilometers in de pocket en een goede test op weg naar de Ironman Lanzarote.

Dag 7: ma. 08-04 Koninginnerit 2, Col de Sa Batailla en Puig Major

Normaal gesproken doe je geen gigantisch lange rit een dag na een wedstrijd. Maar ja, we waren er nu toch, dus maximaal gebruik maken van de mooie omgeving als het in Nederland nog vriest. Ik begon sowieso extra rustig, want ik had de huurauto een avond eerder terug gebracht en vervolgens nog even een bezoek gebracht aan Mega Park en Oberbayern met Jeroen en Ronald. De laatste twee lagen dan ook nog op een oor toen we om tien uur het startsein gaven. Voor de meesten weer een nieuwe rit en ik besloot na de Col de Militar ook een nieuwe insteek te kiezen en binnendoor te fietsen bij Santa Eugenia en daarmee Biniali te mijden. Na een mooie aanloop kwamen we zo via Lloseta en Selva bij Caimari, waar de fraaie beklimming naar het klooster van Lluc begint (de Col de Sa Batalla). Zoals gezegd wilde ik niet te gek doen, dus mijn snelste beklimming evenaren van een jaar eerder liet ik maar voor wat het was. Wel onderweg nog een mannetje zenuwachtig gemaakt. Die zag me aankomen en ik zag hem vervolgens zichtbaar versnellen. Daarop heb ik even tussen twee haarspeldbochten buitenblad geschakeld en bruut doorgestampt, waarop het mannetje in kwestie nog zenuwachtiger werd en zich vervolgens de vernieling in reed. Ik vervolgde lekker relaxed mijn tocht en passeerde hem iets verderop fluitend met een hartslag van 120. Na de lunch bij het tankstation reden we door naar de top van de Puig Major. Sa Calobra lieten we helaas rechts liggen, maar die klim komt nog wel weer een keer. Na een mooie afdaling naar Sollèr moesten we nog een keer in de beugels: de Col de Sollèr. Deze was voor een aantal na deze lange rit een behoorlijke scherprechter, maar iedereen kwam weer goed boven. Daarop hadden we een tweede pauze verdiend in Bunyola, waarna we weer huiswaarts reden via Santa Maria, Sa Cabaneta en Sant Jordi. Totaal op de teller: 145 kilometer. Is dat herstel? Ja. Actief herstel. Gereden met een gemiddelde hartslag van 106.

Dag 8: di. 09-04 Slotrit Porreres – Pina

Na wederom een korte nacht, er werd succesvol gezocht naar een karaokebar, vertrokken we voor onze laatste rit. We hadden namelijk een late vlucht terug, dus een extra fietsdag. Top geregeld door mijn vader. Deze rit reden we eerst naar Llucmajor via de ventweg en vervolgens de zevenheuvelenweg naar Porreres. Hier konden de benen nog eenmaal flink los worden getrapt en hier heb ik de 70 km/h aangetikt. Achter mij verwachtte ik Michel, net als de gehele week, als tweede.


Maar wat schetste mijn verbazing: Antoine! Dezelfde Antoine die na de eerste rit meer dood dan levend van de fiets kwam. Een wonderbaarlijke groeicurve liet deze ijshockeyer zien gedurende de week. Daarna schuwde hij het kopwerk ook niet en via Montuiri reden we naar Pina, waar we en passant konden genieten van het lekkerste broodje Serrano van deze week. Daarna zetten we voor de laatste maal koers richting hotel om nog een keer te kunnen genieten van het happy hour (bierrrrr), fietsje ontmantelen en op naar huis. Het was weer een mooie week, ruim 800 fietskilometers in de koffer mee terug, hopelijk een goede basis voor de Ironman van Lanzarote die steeds dichterbij komt!