Even een blessure update. De kuitblessure bleek achteraf mee te vallen. Geen zweepslag, dus geen afgescheurde spier in de kuit. De fysio gaf echter wel aan, dat als ik door had gelopen, dit zeker het geval zou zijn geweest. Achteraf is de blessure waarschijnlijk de training ervoor opgelopen op de baan: tijdens het inlopen op donderdagavond gleed ik in de eerste ronde weg op een glad stuk, dat in tegengestelde richting niet te zien was. Daarna deden we een programma van 20 x 300 meter, waarschijnlijk een te korte afstand om de spier goed kwaad te kunnen doen. Anders was er die avond al verstijving van de spier opgetreden.
Na bijna twee weken rust en een paar bezoeken aan de fysio, waarbij de kuit in eerste instantie getaped is en vervolgens met massage weer losgemaakt, waagde ik me vorige week vrijdag na terugkomst van de universiteit weer aan een eerste duurloop. Deze 10 kilometer ging in een zeer relaxed tempo om niks te forceren. Dat ging goed, niet geheel pijnloos, maar in een rustig tempo zonder al te lange passen voelde ik de spier niet trekken. Van daaruit wilde ik deze week weer verder de training opbouwen, maar zover kwam het dus niet.
Zondag stond het eerste carnavalsfeest op de rol, een dagje Kapellenfestival in Oldenzaal. We vertrokken rond 13:00 uur op de fiets richting Oldenzaal, binnendoor via Deurningen. Daarbij een goede inschatting makend van waar het glad was en eventueel oppassen voor de terugweg. Gelukkig was de tunnel onder de turborotondes schoon geveegd. Het festival was top, goede kapellen, nog betere sfeer en een prachtig pre-carnavalsfestijn. Rond 21:00 uur was het mooi geweest, tijd om de strijdmakkers te verzamelen en huiswaarts te keren.
Helaas weet ik niet alles meer vanaf dat moment, ik weet nog dat ik rond 21:30 ben vertrokken op de fiets uit Oldenzaal. En dat ik om 22:14 Janneke belde vanuit de ambulance.
Het tussenliggende stuk kan ik alleen naar gissen, inmiddels wel redelijk kunnen reconstrueren, maar helemaal helder zal het nooit worden.
Ik ben in ieder geval tot aan de fietstunnel gereden, naar beneden gefietst, onder de tunnel door vaart gemaakt en in de bocht naar links toen ik weer omhoog wilde een enorme rare slinger gemaakt op het spiegelgladde wegdek. Waarschijnlijk het gevolg van gedooide sneeuw, die in de loop van de dag naar beneden is gestroomd en daar onder in de bocht 's avonds weer is opgevroren. Met mijn tempo heb ik in ieder geval geen schijn van kans gehad: het moment weet ik dus niet meer, maar ik heb vol met mijn gezicht het wegdek geraakt en heb nu dus twee tanden stuk, kin en bovenlip zwaar gehavend, oogkas gekneusd, wenkbrauw kapot en neus geschonden. Hoe lang ik face-down op de grond heb gelegen weet ik niet. Het eerste wat ik me kan herinneren zijn de ambulance medewerkers die me in de ogen schenen.
Ik mag me denk ik gelukkig prijzen dat ik relatief snel ben gevonden door een fietster, want voor automobilisten lig je daar beneden volledig uit het zicht. Dus hoe het dan was afgelopen met onderkoeling/bloedverlies wil ik niet eens weten... maar hoogstwaarschijnlijk heb ik erg veel geluk gehad. De nacht heb ik doorgebracht in het ziekenhuis en de volgende dag mocht ik gelukkig weer terug naar huis. Ook mijn linkerknie is flink dik, dus wandelen gaat nauwelijks en lig vrijwel de hele dag plat. Wel gunstig voor het herstel van mijn kuit... en doordat ik alleen maar vloeibaar voedsel tot me kan nemen gaat ook het gewicht nog eens flink omlaag. Al drie kilo kwijt... Dus vermoedelijk zal ik qua kracht en conditie over een tijdje van voren af aan beginnen. De meeste wedstrijden heb ik inmiddels geannuleerd, dus voorlopig richt ik mij alleen op mijn herstel. Wanneer de tijd daar is zullen hier weer wedstrijdverslagen volgen.
In ieder geval wil ik de ambulancemedewerkers, verpleegsters en dienstdoende arts ongelooflijk bedanken voor de eerste en goede zorgen en natuurlijk het meisje dat me heeft gevonden en me wellicht (?) het leven heeft gered.
(Foto: www.lachofikschiet.nl - Marco Kuijpers)