Uiteraard gaf ik meteen aan dat ik mee zou doen. Ik had er zin in. Maar door het gebrek aan wedstrijdritme en toch ook minder training dan normaal voelde ik me niet fit. Of dat terecht is? Ik zit eigenlijk het hele jaar al 5-6 kilo boven wedstrijdgewicht en dat zat me dwars. Dus toen zaterdag de 15e augustus dichterbij kwam begon ik steeds meer te twijfelen. Met uiteindelijk de beslissing een dag voor de race om toch niet te starten.
Ik stuurde Frank een mail dat ik me te onzeker voelde. En dat ik alleen maar redenen kon bedenken om niet te starten, en niet eentje om wel te starten. Waarop Frank antwoordde dat het werk dat hij erin had gestopt een goede reden was. Daarin had hij gelijk. Dus stond ik die zaterdagochtend om 05:00 naast mijn bed en zat ik om 7 uur in de auto naar Emmeloord om toch te gaan triathlonnen. Geen halve overigens, maar een OD. Met de hoge temperaturen leek met dat ver genoeg.
Een OD dus. Dat betekende 1500 meter zwemmen, 40 kilometer fietsen en 10 kilometer hardlopen. Onder erg warme omstandigheden: het kwik zou die dag flink oplopen tot bijna 30 graden Celsius. Iets na achten gaat de triathlon Coronaproof van start. Iedere halve minuut start er iemand. Eerst de mensen die de halve doen, daarna de OD’ers. Ik start als laatste. Het zwemmen gaat niet echt lekker voel ik; ik heb wel eens lekkerder gezwommen. Ik zou normaal in staat moeten zijn 22-23 minuten te zwemmen, maar ik zwem dus niet super en daarnaast is het rondje ook aan de ruime kant. Uiteindelijk sta ik na 30’20” pas weer aan de kant. Tegenvaller.