Terug uit Mallorca had ik eigenlijk helemaal niet zoveel trek om weer te beginnen. De grootste fout was dat ik me had opgegeven voor de UT Triathlon, die plaatsvond een dag na onze terugreis. Oververmoeid, ’s ochtends de fiets nog uitgepakt en met frisse tegenzin richting UT gefietst. Tot drie keer toe op het punt gestaan om om te draaien. |
De week daarna eerst maar eens rustig bijgekomen, weer aan het werk en in het weekend weer rustig de eerste trainingen afgewerkt. Fijn als de prioriteiten anders liggen: anders dan voorgaande jaren staat plezier echt voorop en als ik geen zin heb in trainen doe ik dat dus ook niet. Ik voel me er veel beter bij. Sprak ik in de week na de UT Triathlon nog de twijfel uit naar mijn coach Chris Brands of ik Nieuwkoop wel moest doen, dat gevoel draaide al snel bij toen de trainingen weer lekker gingen, ongeveer anderhalve week voor de wedstrijd. Dus toen de knoop doorgehakt en gedacht: gewoon starten. Chris had nog het voorbehoud gemaakt om hard te zwemmen en fietsen, en daarna rustig uit te lopen. Dat strijdplan kon ik altijd nog oppakken.
De wedstrijd begon om 11 uur, dus het was redelijk op tijd uit de veren voor een zondagochtend. Half zeven, ontbijten, laatste spullen klaarmaken en om 8 uur in de auto. Anderhalf uur rijden en om half 10 in Nieuwkoop. De weersvoorspellingen vooraf waren gunstig, maar de avond voor de wedstrijd kreeg het weer in Nieuwkoop een weercijfer 3. “Zal wel meevallen” denk ik dan nog, en ik steek mijn FFWD set in de tijdritfiets. Iets waar ik de volgende dag spijt van krijg, met name het driespaaksvoorwiel. Als ik wegrijd is het in Twente nog een mooie blauwe lucht, dus denk ik “zie je wel”. Ruim een half uur later staan de ruitenwissers op standje ADHD als ik op de A50 richting Arnhem rijd. De kindjes lagen zelfs nog te slapen toen ik weg ging en ik verwacht niet voor zessen terug te zijn. “Waar ben ik eigenlijk mee bezig?” spookt op dat moment door mijn hoofd. Ik twijfel of ik rechtsomkeert moet maken. Tekenen dat ik heel anders met mijn sport bezig ben en mijn prioriteiten inmiddels elders liggen.
Uiteindelijk arriveer ik dan om half tien in Nieuwkoop, precies volgens planning. Na het aanmelden volgt het inmiddels gebruikelijke ritueel van inrichten wisselzones. Ik besluit mijn tas maar in de tent te laten staan, misschien net zo makkelijk voor na afloop denk ik dan nog. Ik moest eens weten. Op naar de start. Fiets wegzetten, wetsuit aan en in tegenstelling tot drie jaar geleden ligt er nu tapijt over de kiezelsteentjes richting de jachthaven. Dat scheelt. Iets voor elven het water in, dat 15.6ºC is. Lekker. En dan om elf uur: de start. |
Na Mallorca ben ik niet meer zo onzeker over mijn zwemmen, dus ik ga lekker in de menigte mee. Het is druk aan de binnenkant, maar ik kom goed weg. Zit ook lekker in de groep, tot we de eerste boei ronden. Net een kudde gnoes die zich allemaal door een rotsspleet van 20 cm breed wil persen. Trap in het gezicht, elleboog op het hoofd, yeehaa. Wat een gekheid. Bij de tweede boei weer terug naar Nieuwkoop. Omdat ik alleen op links adem krijg ik de golven vol in mijn gezicht en ademhalen is er dan niet meer bij. Ik besluit even een bootje vast te houden, op adem te komen en te checken of mijn chip nog om mijn enkel zit. Gelukkig wel. En weer verder.
Mijn mooie groepje heb ik dus moeten laten gaan, maar ik zwem maar gewoon door. Ik pik weer aan bij de staart, achter me een gat naar de volgende groep(en). De tweede ronde gaat ook niet echt soepel en ik heb het gevoel dat het flink langer duurt dan op Mallorca. En bij het uitkomen van het water wordt dat gevoel bevestigd: zwom ik op Mallorca 32’30” over 1,9 kilometer, nu staat er 37’21” op de klok. What the fuck. Achteraf bleek iedereen langzamer te hebben gezwommen, maar 5 minuten is wel erg fors. De gehoopte 4u30 als eindtijd is daarmee al bijna niet meer te realiseren.
Daar komt de harde wind op de fiets nog bij. Er staat met windkracht 5 een serieuze wind en de vlagen tussendoor zijn nog iets harder. Ik word al snel geconfronteerd met mijn verkeerde wielkeuze. Buiten Nieuwkoop realiseer ik me dat het een hele toer gaat worden om überhaupt op de fiets te blijven zitten. Daarom neem ik de bochten ook maar voorzichtig. Voor me rijd nr 94, Matthijs Stam. Die heeft er een strak tempo in en ik rijd met ongeveer 100 meter achterstand en probeer hem niet uit het oog te verliezen. Op de Treinweg word ik zowaar ingehaald, door Remko van Hove. Hij rijd niet veel harder, dus ik probeer dit positief uit te spelen en pak de toegestane 10 meter om vervolgens weer het initiatief te nemen en zelf weer het tempo te bepalen. Achter hem nog een tweede man, van een estafetteteam. Deze zit overigens regelmatig op veel minder dan 10 meter, maar het is nog een jonkie zo te zien, dus dat zien we dan maar door de vingers.
Remko en ik bepalen beurtelings het tempo en al snel geeft hij aan dat hij eigenlijk best blij is met mijn aanwezigheid. Ik zeg dat dat geheel wederzijds is. Fietst toch net iets makkelijker dan in je eentje 90 kilometer tegen die wind opbeuken, ook al staat hij op het lange rechte stuk in de rug. In het verleden had ik iemand het liefst meteen proberen af te schudden, maar in de kop van de wedstrijd maken ze op deze manier ook gebruik van elkaars kwaliteiten. En dat gaat super. Ook de snelle fietser voor ons, Matthijs Stam, valt qua tempo wat terug en hebben we na een ronde opgepikt. Zoals verwacht schuwt ook hij het werk niet en zo werken we eigenlijk goed samen. Door mijn voorzichtige bochtenwerk in Nieuwkoop kom ik wel weer op 100 meter te rijden, die ik met volle wind tegen buiten Nieuwkoop weer goed moet zien te maken. Het is dan alles of niets, maar na 2 kilometer worstelen lukt het me om toch weer de aansluiting te maken.
het zo te zien erg makkelijk. Achter me Matthijs Stam ("iets" te kort erop zo te zien, maar was niet mijn ervaring in de wedstrijd)
(foto: Jack van Staalduinen)
Niet lang daarna halen we een andere groep in van een man of vier, die tussen proberen te voegen. Dat gelijk maar ontmoedigt door er voorbij te gaan, in de remmen te knijpen en zelf de toegestane 10 meter weer te pakken. Ik fiets dan in laatste positie van onze groep van vier en achter me zijn dus nog eens vier man aangehaakt. Op de Treinweg besluit ik dat ik de groep weer in zijn oorspronkelijke vorm terug te brengen. Ik laat het gat naar nummer drie nog wat groter worden en zet vervolgens het tempo in overdrive. Ik ga over mijn voorgangers heen en voer het tempo flink op. Zo trek ik er even een kilometer of vijf flink aan, om daarna te kunnen constateren dat we inderdaad weer met de oorspronkelijke vier over zijn. Mooi, geen profiteurs mee naar de finish.
Rechts tevens de eerste dame in de wedstrijd en de uiteindelijke winnares, Grada Boschker
(foto: Michel Twaalfhoven)
De jongen uit het estafetteteam heeft het inmiddels ook beter begrepen en houd steeds beter de toegestane afstand aan. We blijven doorbuffelen en rollen veel triatleten op. Wel heb ik in de gaten dat mijn startnummer inmiddels nog maar met een speldje vast zit. In de derde ronde is het startnummer dan ineens weg. Foetsie. Van latere zorg. De volgende die we inhalen is een oude bekende, Cor Boerman. Ik had hem niet herkend, maar hij mij wel. Ineens komt hij weer voorbij en groet me. Vervolgens zet hij zich op kop en gaat mede het tempo bepalen. Fijn, nog een medestander van het juiste kaliber. Bij de meesten van ons was het beste er inmiddels toch wel af. En ik blijf angstaanjagende momenten doorstaan omdat het steeds harder is gaan waaien, het stuur rechthouden is soms een kunst op zich. Ik trek er nog eens flink aan op het stuk naar Zevenhoven, waar ik nog een paar kilometer het tempo bepaal. Het laatste stuk vanuit Noorden terug naar Nieuwkoop neemt niemand meer het initiatief en loodst Cor ons naar de finish. Uiteindelijk realiseer ik de 10e fietstijd in 2u24'19", goed voor een gemiddelde van 39 per uur. De fietsafstand bleek namelijk met 93,6 kilometer aan de ruime kant te zijn.
Op het moment dat ik mijn voeten uit de fietsschoenen haal voor een snelle wisel realiseer ik me dat ik eerder die ochtend vergeten ben sokken bij de schoenen neer te leggen in de wissel. Een halve marathon op blote voeten lopen in de schoenen is geen optie. Snel schakelen... de tas staat in de tent. Bij het ingaan van de wisselzone zie ik net TTvW teamgenoot Niels Esmeijer T2 verlaten. Zit ik daar zo kort achter? Ik zet de fiets weg, pak mijn schoenen en loop tot stomme verbazing van de toeschouwers met de schoenen in de hand door de wisselzone en spring over het hek. Snel de tent in, naar mijn tas en sokken zoeken. En natuurlijk kan ik die dingen niet vinden. Na drie keer door de tas te zijn gegaan en wat kleding eruit te hebben gehaald besluit ik maar mijn gewone sokken aan te trekken, dat was het eerste paar dat ik kon vinden. Sokken aan, schoenen aan, tas weer dicht en terugleggen, tent uit, weer een jump over het hek en lopen maar!
Kijkend naar de wisseltijden heeft dat geintje me ongeveer twee minuten gekost. Ach, een ideale wedstrijd is het allerminst onder deze weersomstandigheden. Ik ben wel opgeschoven van een 110e plek na het zwemmen naar een 25e plek na het fietsen. Waar ik nu vooral benieuwd naar ben is wat ik kan op het lopen. Op Mallorca ging dat na een voorspoedig begin totaal niet; nu is het koeler en zet ik vanaf het begin iets voorzichtiger in, met als doel constant te kunnen lopen op beoogd marathontempo (met het oog op een hele triathlon later dit seizoen). Dat lukt: de gelletjes gaan er goed in (om de zeven kilometer had ik berekend) en ik loop een akelig constante race: rondes van 23’00”, 23’05”, 23’23” en 23’14” brengen me naar een halve marathontijd van 1:32:41. Daarmee kom ik uitermate fit over de eindstreep, een bevestiging van een goede vorm en een goed ingedeelde wedstrijd.
De eindtijd is 4:42:27 en leverde een 31e plek overall op in een erg sterk bezette wedstrijd. Niels had zich gespaard op de fiets en liep met een halve marathon van 1:19 zelfs nog de top-10 binnen, 7e. Erg tevreden met dit resultaat. Dat geintje met die sokken kostte me 2 minuten, uiteindelijk had dat ongeveer 5 plekken gescheeld in de eindrangschikking. Maar met een “normale” zwemtijd van 32 minuten, minder wind en volle bak lopen is een eindtijd van rond de 4:30 denk ik zeker haalbaar. Daar moeten we dan maar eens een mooie wedstrijd voor uitzoeken in de toekomst... En waarom zou dat niet nog eens Nieuwkoop zijn? Fantastische organisatie en diep respect voor alle vrijwilligers die dit evenement mogelijk maakten onder deze omstandigheden. Top!
Uitslag 33e Triathlon Nieuwkoop
1. Bas Diederen 3u57’22”
2. Dirk Wijnalda 4u05’48” 1e M40
3. Erik-Simon Strijk 4u08’01”
4. Diederik Scheltinga 4u13’24”
5. Eddy Lamers 4u21’41”
6. Pascal Valentijn 4u25’55”
7. Niels Esmeijer 4u26’29”
8. Terrence Olaria 4u26’34”
9. Jaco van Buren 4u26’34”
10. René Poppe 4u28’06” 2e M40
31. Erik Lentfert 4u42’27” 13e M40
Volledige uitslagen via Mylaps