Marc maakte deel uit van een groep van zes vrienden, waaronder twee colllega's/teamgenoten van Verbakel-Bomkas, waarmee zij vorig jaar Alpe-d'Huez meerdere malen hebben beklommen. Bij het eerste stuk vrij rijden hadden de jongens uit Pijnacker en omgeving er meteen goed de vaart in. We bleven met een klein groepje over en een van het zestal, Marc dus, sprintte voor de rotonde af en liet een van zijn vrienden zijn hielen zien. Voor mij ook een redelijke inspanning, waarop ik besloot de mouwstukken uit te doen. Marc zei toen ook tegen me dat ik die de rest van de dag niet meer nodig zou hebben.
Hoe anders zou alles lopen. Op de daaropvolgende klim naar Valldemossa was er nog niets aan de hand en werd er mooi strijd geleverd op de ongeveer 5 kilometer lange klim. Toen iedereen eenmaal boven was werd gezamenlijk koers gezet naar Port de Valldemossa, dat maar langs een weg te bereiken is, om daar te gaan lunchen. Aan het begin van de afdaling naar de zee zat ik redelijk van voren, maar op het moment dat de weg in de schaduw van de berg draaide kreeg ik het meteen koud. Dus in de remmen geknepen en toch de mouwstukken maar weer aangedaan. Inmiddels was iedereen voorbij gegaan en tegen de tijd dat ik langzaam de volgende bocht omdraaide was het een kleine 400 meter verder misse boel.
Ik zag al diverse stenen en kleine keien op de weg liggen en verbaasde me al dat dit bijna nooit tot ongevallen leidde. De gedachte zat nog niet in mijn hoofd of ik zie mensen uit onze groep stilstaan op de weg en aan de linkerkant een fiets in de boom hangen. Op het wegdek ongeveer tien meter lager lag een roerloze gestalte; al snel had ik door dat het Marc was. Blijkbaar had hij tijdens de afdaling met zijn achterwiel een steen geraakt, waardoor hij de controle over zijn fiets verloor. Na het stenen muurtje te hebben geschampt is hij over de muur geschoten en tijdens zijn val heeft hij met zijn hoofd diverse bomen en rotsen geraakt, waardoor hij geen schijn van kans heeft gehad.
De hulpdiensten (lokale huisarts, politie) waren redelijk snel ter plaatse, er is lange tijd geprobeerd Marc te reanimeren, maar het heeft niet mogen baten.
Ondanks het feit dat ik hem eigenlijk niet kende, kwam hij op mij over als een enorme sympathieke gast en aardig mens. Dit zie ik ook nog eens bevestigd als ik kijk hoe hij o.a. vorig jaar heeft deelgenomen aan Alpe d'Huzes, een project waarbij men zo vaak mogelijk tegen deze legendarische berg opfietst om daarmee zoveel mogelijk geld in te zamelen voor kankerbestrijding. Ik wens iedereen die hem van nabij heeft gekend, zijn ouders, zus, vriendin, overige familie en vrienden, ongelooflijk veel sterkte toe. Marc, topper, rust zacht.