Dat gebeurde op die bewuste woensdag 17 april. Ik wilde even gaan lunchen bij mijn ouders, maar zag Zaid lopen op de parkeerplaats bij ons bedrijf Malvern Panalytical. Ondanks dat ik haast had besloot ik de auto even te stoppen en even bij te praten met een oude vriend. Al snel vroeg hij of ik nog steeds triathlons doe. Jazeker, was het antwoord. “Man, we got this Ironman race now, you should come race with us!”. Uiteraard wakkerde dat het enthousiasme aan, maar met de reeds geplande wedstrijden en activiteiten gaf ik de financiële beperkingen aan. Laat staan de situatie met thuis, want ook daar zou flink wat geregeld moeten worden. “Make a cost projection, my company has its 10 year anniversary. Maybe I can sponsor it!” was het antwoord. Zo gezegd, zo gedaan. Een plaatje opgesteld, inclusief een nieuw te ontwerpen en fabriceren trisuit in de kleuren van ProLab Systems. Het totaalbedrag viel Zaid mee: ik kreeg de volgende dag een mail terug. “We’re gonna do it bro!”
Wel uniek was de speciale fotoshoot die we deden voor ProLab Systems. In oktober zorgde Niek Huttinga bij het Almelose Foto Studio Smit voor een prachtige setting en creëerde een erg fraai resultaat, waarin de elementen van ProLab Systems, Bahrain en Nederland met elkaar verweven werden. Dit resultaat kwam levensgroot in hun commercial boot op diverse expo's in de Golfregio te staan.
De aanloop verliep verder voorspoedig. Janneke zou eerst nog meegaan, maar omdat de kinderen gewoon naar school moesten was dat geregel voor de oppas. Met mijn vader net hersteld van een chemo wilden we de kinderen (en de ouders/schoonouders) ook niet te veel op de proef stellen, dus ik ging alleen. Met een vlucht om 12:10, waarbij je twee uur van tevoren aanwezig moet zijn, zag ik het niet zitten om midden in de spits naar Amsterdam te rijden. Dus ook voor de maandagavond vast een hotel geboekt, Van der Valk Schiphol, op tien minuutjes rijden. Ideaal. Dat betekende wel dat ik als financial controller op de eerste officiële werkdag van de maand alle zeilen bij moest zetten om alle cijfers gereed te krijgen. Dus ik had speciaal daarvoor het grootste deel van het weekend al opgeofferd om dit avontuur mogelijk te maken.
Net als in de weken ervoor begon de week qua training weer in mineur. Ik merk dat ik in de wintermaanden echt moeite heb om ’s avonds nog de deur uit te gaan om te gaan trainen. Dat doe ik het liefst bij daglicht. Vele trainingen sneuvelden daardoor. Zo ook aan het begin van deze week: op maandag was ik laat thuis en viel de looptraining weg, op dinsdag twee uur losfietsen na aankomst (om 1 uur ’s nachts) werd hem ook niet. Dus op woensdag de eerste training afwerken: 3 uur rustig fietsen. Na een eerste magnifiek uitzicht vanaf mijn balkon begeef ik mij naar het ontbijt.
Verder nam Zaid’s collega Isa mij nog mee naar een lokale mall, waar ik even boodschappen kon doen: er moest wat worden ingeslagen voor de race, aangezien ik die avond vroeg wilde eten, dus dat betekende zelf koken. En ook het ontbijt voor de racedag moest ik inslaan. Ik kwam er al snel achter hoe relaxed het leven in Bahrain is.
Donderdag 5 december
Sinterklaas. Dat was eigenlijk een van de grootste belemmeringen van mijn trip. Dat hadden we dus al zondagmiddag gevierd. Ik begon de dag met een ontbijtloopje van een uur. Het was duidelijk dat ik op de wedstrijddag hoge temperaturen kon gaan verwachten, want rond 8 uur was het al ruim boven de 20ºC. Het lopen ging trouwens erg lekker en tempootje 10.5 km/h zeer goed vast te houden. Daarna ontbijten en vervolgens door naar de inschrijving. Het is al meteen flink druk bij de registratie en de merchandising.
Zaid geeft een presentatie over zijn bedrijf, ik over de samenwerking en de weg naar de race. Uiteraard moet ik de hele avond rondlopen in mijn speciale ProLab trisuit. Als we daarna gaan dineren mag ik gelukkig omkleden naar een officiëler tenu. Ondanks dat het relatief kort voor de wedstrijd is neem ik bij het eten toch maar een wijntje (en nog een, en nog een…). Niet van dat benauwde. Het wordt ook relatief laat, de volgende dag wil ik op tijd in bed liggen aangezien ik zaterdag al om 5 uur in de transitiezone moet zijn.
De dag voor de wedstrijd ontbijt ik bijtijds en ik heb geregeld dat ik al om 08:30 naar het startgebied wordt gebracht. Ik heb die dag eigenlijk alleen drie kwartier losfietsen op het schema staan, maar er is gelegenheid om het zwemparcours te zwemmen. Die kans wil ik eigenlijk niet voorbij laten gaan, dus ik lig om 09:00 in mijn Zone3 Vanquish in het water. Niet te gek, een goede parcoursverkenning waarbij we niet het hele parcours mogen afleggen, maar slechts een deel. Ik zwem relaxed 1200 meter in 22 minuten, 1:51 per 100. Bij de wedstrijd moet dat normaal 1:35 of zo zijn per 100, maar ik heb niet de illusie dat ik dat tempo ga zwemmen na drie maanden niet zwemmen. Dus met een 33/34 minuten stel ik me tevreden en ik denk dat dat moet kunnen.
De wekker gaat om 03:30. Eigenlijk ben ik meteen goed wakker. Alle zaken die ik mee moet hebben heb ik klaarstaan in mijn witte streetwear tas. Als ontbijt eet ik vier witte boterhammen met aardbeienjam en een bak Griekse yoghurt met aardbeiensmaak, met wat havermout erdoor. Ik neem wat extra flesjes water mee om goed te hydrateren en genoeg gels voor tijdens de wedstrijd.
Als ik ben afgezet bij het wedstrijdterrein kan ik mijn fiets verder prepareren. Schoenen erop (elastiekjes had ik vergeten mee te nemen uit Nederland, maar heb ik in het Somerset geregeld), bidons erop, gels in het frametasje. De transitiezone in me opnemen. Waar moet ik langslopen. Waar hangen mijn spullen. Even een praatje maken met wat andere atleten die om me heen gestald staan. Ik voel me relaxed. Ik heb zin in de race. Ik neem mijn wedstrijdstrategie door. Zwemmen naar vermogen, maar niet te hard beginnen. Fietsen? Met de mislukte race in Herning in juni in het achterhoofd denk ik: gewoon gaan. En maar voelen of de benen goed zijn. Vooral niet te veel geven, want ik wil goed zijn op de halve marathon. En dan het lopen niet te gek beginnen, maar vooral proberen constant te lopen.
06u33: Swim
Bij het opstellen voor het zwemmen maken veel zwemmers de vergissing de verkeerde kant de hekken in te lopen. Daardoor staan zwemmers die boven de 45 minuten denken te zwemmen in het vak onder de 30 minuten (beide borden zitten met de rug tegen elkaar aan bevestigd, waardoor de zwemmers niet doorlopen naar achteren). Daardoor werk ik me kort voor de start maar wat verder naar voren, voordat ik straks in het gedrang zit. Ook ben ik benieuwd of het team van ProLab Systems er is, want ik begreep dat ze de hele wedstrijd zouden komen aanmoedigen. En vlak voor de start herkennen ze me ineens in de menigte zwemmers. Snel nog even een selfie maken met ze en dan mag ik het water in.
Ik had de wisselzone goed verkend. Mijn wetsuit heb ik snel uit en het is ideaal dat er voor mijn plek bankjes staan waar ik op kan zitten terwijl ik het laatste deel van mijn Vanquish uittrap. Blauwe bike tas pakken, het enige dat eruit moet is het startnummer en de fietshelm. Die meteen op, de Vanquish wetsuit opvouwen en met de zwembril en badmuts in de tas proppen en weer weghangen. Dan rennen richting fiets, langs menig ander atleet die de fietsschoenen al aan heeft, fiets pakken, richting uitgang en daar staat het redelijk geblokkeerd met mensen die allemaal willen opstappen direct na de startlijn. Ik besluit nog een tiental meters door te rennen, langs de groep die daar staat, en spring in vliegende vaart op mijn Scott. Voeten in de schoenen wurmen en ik ben weg. De wissel kost me exact 3 minuten en 1 seconde.
Het grootste onzekere onderdeel. De fiets. Het is al lekker warm om iets over zeven en ik begin meteen te drinken. Ik schroef het tempo op en hoop rond de 36-37 per uur te kunnen trappen. Al snel zit ik op 34-35 en dan gaat het verder omhoog… voordat ik het weet staat er 41 op de teller. Ho ho ho zegt de kerstman in mij. Even rustig aan. Ik check de hartslag, die zit op 140. Die wil ik rond de 130 hebben, dus ik probeer het tempo iets te laten varen. Maar ondanks dat mijn hartslag al snel op de gewenste 130 zit, zit mijn gemiddelde nog steeds op of boven de 40 per uur.
Ik stoor mij er niet aan, ik wil gewoon mijn eigen wedstrijd rijden. Als ik dan zo’n 20 kilometer onderweg ben word ik ingehaald door een triatleet uit Bahrain. En nog een. En nog een. Er komt ineens een groep van een kleine 30 triatleten voorbij, met daarin ook atleten die ik kilometers eerder al had ingehaald. Echt een compleet peloton. En nu? Ik ga deze valsspelers zeker niet bij me weg laten rijden. Maar ik wil ook geen penalty, want deze groep is dermate groot dat het wachten is tot er een jurymotor langszij komt. Ik laat me uitzakken en besluit achter de groep te gaan hangen op 12 meter, waarbij ik in de gaten wil houden dat ik kan accelereren op het moment dat het ergens breekt. Het duurt inderdaad niet lang voordat er meerdere jurymotoren voorbijkomen met kaarten in de handen. Maar of er nu straffen worden uitgedeeld is me onduidelijk. Het liefst ga ik er weer voorbij, maar het tempo ligt op 42-43 per uur, terwijl ik nauwelijks enige inspanning hoef te verrichten. De eerste 40 kilometer leg ik af in precies een uur. Ik houd me nog even gedeisd tot het Formule 1 circuit; daar zijn wat hoogteverschillen plus er is meer ruimte. Daar wil ik er weer vandoor.
Achter ons worden verwoede pogingen ondernomen, maar het gat is geslagen. Zeker omdat er daarna nog een paar technische bochten zijn. Als we weg zijn van het circuit kijk ik nog eens om, maar het gat is inmiddels serieus. Er zijn een vijftal atleten die in de buurt zijn en samenwerken en die komen als groep weer terug. Opnieuw wordt er door deze groep schaamteloos samengewerkt. Ik kies opnieuw voor het laatste wiel op ongeveer tien meter (dan mag ik ook twee meter smokkelen). Met de wind in de rug gaat het hard: het tempo zit continu boven de 45 per uur en op sommige plekken zitten we zelfs boven de 50. Het 80 km bord passeer ik dan na 1u55. Het gaat hard. Heel hard.
Ik weet precies waar ik naar toe moet, tel de rekken en hang mijn fiets weg. Er hangen nog niet veel fietsen in het parc fermé, zo’n 100 of zo, dus ik ben echt goed naar voren gefietst. Het ging ook loeihard. 2u08’45”, dat is een gemiddelde van ruim boven de 40. Nou geeft de Wahoo ELEMNT Bolt een iets korter fietsparcours aan (86.2 in plaats van 90.1), maar dat is nog steeds 40.1 km/h. De officiële lezing is echter 41.95 km/h. Hard zat. Mijn helm heb ik bij de fiets al afgedaan en daarmee ren ik naar de wisseltent. Even weer rustig zitten, petje op, zonnebril op, sokken aan, schoenen aan. Helm in de tas. Gaan. Deze wissel neemt opnieuw drie minuten in beslag. En zes seconden.
Gevoelsmatig ben ik nog nooit zo fit aan de run begonnen. Maar ik ben me bewust van de warmte. Dus ik wil niet te gek beginnen. Doseren. Goed drinken. En op tijd mijn voeding nemen. Ook op de fiets heb ik dat gedaan. Daar om de drie kwartier een gel, nu om het half uur. Ik heb er eentje genomen in de wissel, de andere drie zitten in mijn pak. Meteen als ik het parcours oploop word ik ingehaald door de leider in de wedstrijd, de Noor Kristian Blummenfelt. Hij ligt op wereldrecordkoers en begint net aan zijn laatste ronde.
In de laatste ronde is het dan echt warm. Ik probeer het tempo constant te houden, maar ik merk wel dat de vermoeidheid begint toe te slaan. Ik kwam na twee ronden door op 1u05, dus dat was een rondje van 33 minuten en een beetje. Onder 1u40 op de halve marathon en onder 4u30 op de wedstrijd kan dus nog steeds.
Daarna is het feesten met mijn supportteam van ProLab Systems. De dag voor de wedstrijd heb ik de race director gesproken en het verhaal kort uitgelegd. De vraag was of ik voor Zaid ook een finisher medaille zou kunnen krijgen. Niet gebruikelijk, maar de race director vond het een mooi verhaal en zorgde ervoor dat ik er nog eentje kon ophalen na afloop. Ook leuk om eens een finisher jack te krijgen in plaats van het gebruikelijke shirt. ’s Avonds gaan we met het hele team uit eten. Of ik eventueel een slot had kunnen ophalen voor het WK in Taupo, Nieuw-Zeeland, weet ik dus niet. Maar dat was ook niet het doel. Genoten van een fantastische week, met fantastische mensen, in een fantastisch land. Het was een eer om ProLab Systems te mogen vertegenwoordigen, met dit resultaat.