Het trainen en de wedstrijdbeleving is door de loopblessure en de aanstaande komst van Lentfert telg drie volledig naar de achtergrond verschoven. In de aanloop naar Luxemburg heb ik op enig moment de zwemtrainingen maar wel weer opgepakt en ook het fietsen toch weer wat intensieve intervals kunnen doen na een fietsloze winter. Maar echt veel kilometers werden er niet gemaakt: vanaf begin april kwam ik krap aan tot 50 fietsuurtjes. Blijkbaar voldoende om weer in vorm te komen. Qua lopen ging het goed tot begin februari, tot ik geopereerd werd. Daarna te snel de kilometers weer opgeschroefd, resulterend in een achillespeesblessure. Daardoor kon ik de laatste weken voor Luxemburg eigenlijk nog nauwelijks trainen op het lopen. De vraag was dan ook of ik wel van start moest gaan.
In verband met de komst van de derde baby zijn we momenteel druk bezig op zolder met het creëren van een extra slaapkamer voor Fynn. Zijn oude kamer wordt dan straks de nieuwe babykamer. In die zin was de wedstrijd in Luxemburg ook een hinderlijke onderbreking van deze werkzaamheden. Zeker nadat bekend werd dat het mogelijk een duathlon zou worden: toen twijfelde ik dus echt of ik wel naar Luxemburg moest afreizen. Maar uiteindelijk toch maar beslist om te gaan en er gewoon een lekkere sportdag van te maken, en te genieten van de omgeving.
Donderdag 16 juni: Aankomst
De auto ingepakt en rond 11 uur in de ochtend koers gezet naar de Duitse grens. Wat een supermedium is Facebook dan ook af en toe: dankzij een collegatriatleet, Erik Voskuil uit Dordrecht, op een prachtige locatie gewezen. Een Landalpark vlak bij de Luxemburgse grens, op ongeveer 15 kilometer van start-finish. Met een entertainmentprogramma voor de kids, zwembad, speeltuin, dus ook voor de rest van het gezin viel er genoeg te genieten. Plan was om na aankomst de startspullen op te halen en het fietsrondje te verkennen. Maar het weer stond dit niet echt toe. En de eerste blik op de Moezel bevestigde dat het onverantwoordelijk was om hierin te gaan zwemmen. De officiële bevestiging moest nog komen op de atletenbriefing, maar hier hoefde je geen raketgeleerde voor te zijn. Startspullen opgehaald, event-t-shirtje met naam opgehaald en weer terug naar ons vakantiehuisje. Voetbal kijken. In mein neu gekaufte Mannschaft-tricot.
Vrijdag 17 juni: Parcoursverkenning en bike check-in
Die dag had ik de planning aardig strak staan. Want ik wilde per se dat fietsrondje verkennen. De briefing was om 14 uur, dat rondje kende een vlakke aanloop van ongeveer 35 kilometer met een heen en weer lus, dus zeg maar de echte ronde was 65 kilometer. Als ik rustig aan zou doen dacht ik hier 2 uur voor nodig te hebben. Dus ik wilde om 12 uur aan het fietsrondje beginnen, dan naar de atletenbriefing en daarna de fiets en de tasjes inchecken.
Zaterdag 18 juni: Race Day
De wisselzone was van 08:30 tot 09:30 geopend, dus ik had in de planning om er vroeg te zijn. Zoveel parkeerruimte is er namelijk niet in Remich. De wekker om 06:30 gezet en de bedoeling was om 07:45 te vertrekken. Ik was ergens die nacht wakker geworden en had moeite weer in slaap te komen. Dat lukte gelukkig toch weer en zelfs zo goed dat ik de wekker heb gemist. 07:30. Olé! Over een kwartier weg? Vergeet het maar. Zo goed en zo kwaad als het kan maak ik me klaar en gelukkig had ik de tassen al klaar gezet. Inclusief wieltassen met hoge carbonvelgen, want bij nat weer wilde ik de wielen omwisselen. Snel wat ontbijten en om 08:15 zit ik dan in de auto. Een half uur later dan gepland, maar nog steeds op tijd. Alleen is het nu inderdaad nog lastiger om een parkeerplekje te vinden in Remich: uiteindelijk parkeer ik hogerop in het dorp, net buiten de bebouwde kom. Op tien minuten wandelen van de start.
Het is droog en het ziet er niet naar uit dat het de komende drie uur gaat regenen, dus ik laat de hoge velgen achterwege. Op de FFWD wielen gaat het worden. Ik tref de laatste voorbereidingen, pomp de banden weer op tot 10 bar en keer weer terug naar de auto om alles weg te brengen. Daarna nog een keer naar beneden om mijn witte streetwear tas in te leveren en nog even twintig minuten in te lopen.
Vooraf had ik me bedacht dat ik binnen de 5 uur wilde finishen: 32 minuten zwemmen, 2u25 minuten fietsen en dan zou ik nog 2 uur voor het lopen hebben. Normaal gesproken reken ik met 1u30 voor een halve marathon in een halve triathlon, maar met de blessure wilde ik geen risico nemen en het doel was twee onderdelen hard en dan rustig uitlopen. Nu echter met 5 kilometer lopen: Daar kon ik twaalf minuten winst pakken ten opzichte van het zwemmen. Er vanuit gaande dat het me zou lukken om de 5 kilometer wel enigszins goed af te leggen. Dus ik achtte 4u45 haalbaar. In goeden doen zou dat richting de 4u20 moeten kunnen, maar dat is vandaag niet realistisch.
10:15 Start Age Groupers
De start is een rolling start, waarbij iedere paar seconden 5 atleten worden weggefloten. Je kunt op je looptijd in een vak gaan staan en ik kies voor onder de 20 minuten. Ik zie om me heen echter allemaal mensen die dat nooit van hun leven lopen. Als ik dan uiteindelijk om 10:20 wordt weggefloten wordt dat ook bevestigd: de gasten waarmee ik van start ga ben ik meteen kwijt en de vijf die tien seconden voor me zijn gestart haal ik ook vrij rap in. Ik had veel verder naar voren moeten starten… Ik loop niet eens superhard, maar gewoon lekker degelijk. En ik haal echt de een na de ander in. Hoeveel mensen hebben er in godsnaam voor me gestaan die nog geen 25 minuten op een 5 kilometer lopen? Heel af en toe word ik ingehaald door iemand die dezelfde fout heeft gemaakt als ik. Voor de eindtijd maakt het ook niet echt uit, want die wordt netto geklokt. Maar gelijkwaardige lopers die drie minuten eerder zijn gestart zie je dus niet meer terug.
Na een minuut of elf bereik ik het keerpunt. Dat bevestigt voor mij dat het zeker langer is dan 5 kilometer. Het rondje is sowieso langer, want 21.1 gedeeld door vier is 5.3 kilometer. Maar er zit ook nog een aanloopstuk bij en weer terug richting parc ferme, waardoor we net onder de zes kilometer uitkomen. Ik blijf lekker doorlopen zonder te forceren en voel wonder boven wonder mijn achillespees niet. Dat is een bijkomend voordeel!
In de laatste kilometer heb ik dan gezelschap van een Belg, met wie ik het tempo mooi strak houd. Uiteindelijk ben ik na 22’40” weer terug. Dat is geen supertijd (mijn PR op de 4 mijl van Groningen over 6.4 kilometer is zes seconden sneller), maar ik loop er de 154e overall tijd mee. En daarmee zit ik ineens vanaf het begin voorin de wedstrijd (achteraf was dit zelfs de 8e tijd in mijn age group, dus daar zat ik ook ver van voren).
Ik maak een zeer snelle wissel: de schoenen met de elastische veters zijn in een oogwenk uit en meteen pak ik mijn nieuwe TT-bike. Op naar het fietsgedeelte, daar wil ik vlammen!
10:45 Fietsen
Ten opzichte van het zwemmen win ik dus ongeveer 10 minuten. Dat levert aanknopingspunten voor een mooie eindtijd, plus de achillespees hield zich uitstekend. Stilletjes hoop ik dan op een 4u20 finish. Maar eerst de Scott Plasma de sporen geven. Waar de atleten voor mij knoeien bij het opstappen zie ik een gaatje, loop nog even door en ben weg. Meteen zet ik er een flink tempo in, omdat ik weet dat ik tijd ga verliezen op de klim met mijn extra kilo’s en omdat ik de afdalingen rustig wil nemen.
De eerste 35 kilometer mogen daar lekker hard. Dat gebeurt ook: ik knal veel voorgangers voorbij, slechts een Fransman haalt mij ook in en zo rausch ik langs de Moezel. Niet veel later hebben zich blijkbaar toch mensen verenigd en komt de eerste over me heen. En de tweede. En de derde. De grap is dat, als je je laat uitzakken naar de toegestane 10 meter, meteen de volgende er tussen duikt. Maar goed, als ik de eerste 20 kilometer met 42.6 gemiddeld afleg en zij gaan harder… Ik laat me uitzakken naar de staart en zo houd ik dus mijn tempo vast, maar hoef er ineens een stuk minder voor te doen.
Rechts nogmaals waarom in de Moezel niet te zwemmen was
Ondertussen deelt een jurymotor lekker kaarten uit aan mijn voorgangers en geeft het jurylid mij een goedkeurend knikje omdat ik het netjes volgens de regels heb gespeeld. Dank u. Na het keerpunt ga ik de groep nog maar eens voorbij en geef zelf maar weer gas, want het gaat me niet hard genoeg. Plus die beklimming komt steeds dichterbij, dus daarvoor wil ik mijn gemiddelde goed hoog hebben liggen.
Zo leid ik de dans ongeveer vijf kilometer voordat de bocht naar rechts komt en we omhoog mogen. Schakelen en klimmen maar. Enkele lichtgewichten gaan er voorbij, maar verder valt het me nog alleszins mee. Ik blijf aardig goed aanhaken en rijd zelfs bij het gros van de 20-man grote groep weg. Daarna volgt de enge afdaling naar Canach, waar ik volgens planning stapvoets afdaal (bij wijze van spreken). Vervolgens mag het gas er weer op.
Het fietsen gaat echt heerlijk. En wat een prachtige omgeving. Ik blijf goed drinken, neem op tijd een PowerBar gel (nee, niet weer die troep van vorig jaar) en blijf ondertussen ook mensen inhalen. Twee man, een Belg en een Spanjaard, rijden omgeveer hetzelfde tempo bergop als ik, dalen sneller af, maar op het “vlakke” weet ik telkens weer terug te keren. Ik ben gevoelsmatig aan een van mijn sterkere fietsproeven bezig, terwijl ik niet echt diep hoef te gaan. De nieuwe Scott rijdt ook als een tierelier, wat een geweldige fiets. Ik twijfelde nog even of ik er goed aan had gedaan om mijn oude Scott te verkopen, want die was perfect op maat. Maar nu eindelijk blijkt dat de afstellingen bij de nieuwe fiets ook kloppen (een week eerder nog de nieuwe cassette laten vervangen, want dat was een 12-28 terwijl ik een 12-23 op mijn discwiel heb zitten, waardoor beide wielen niet meer uitwisselbaar waren).
Eenmaal bij Schengen aangekomen heb ik in de afdaling wederom problemen met mijn remmen, waardoor ik weer eens de aansluiting verlies en een Fransman en Amerikaan in razend tempo voorbij komen. Na Schengen weet ik met die beiden een hoog tempo te ontwikkelen (nog steeds allemaal op de reglementaire afstand) en rollen we uiteindelijk nog wat renners en een groepje op richting Remich. Met uitzondering van een buitje op het eerste vlakke stuk hebben we het droog gehouden. Uiteindelijk rijd ik de 90.1 kilometer in 2h25’45”, goed voor een 119e overall fietstijd. In mijn age group ben ik opgeschoven naar plaats zes.
13:15 Lopen
Ik heb de voeten snel uit de schoenen en wil een snelle wissel maken. Ditmaal de andere schoenen aan, mijn trainingsschoenen die meer hak hebben en daardoor verlichting moeten geven op de achillespees. Maar al bij het afstappen voel ik dat het niet lekker gaat. Een combinatie van de achillespeesblessure en te weinig loopkilometers. Ik voel me ook vermoeid. Mijn maximale trainingsarbeid lag op drie uur en die heb ik nu achter de rug, en nu moet ik dan ook nog een halve marathon gaan lopen.
Dat ik dan 6e lig in mijn age group weet ik niet en is eigenlijk ook niet zo interessant. Mijn doel is dan gewoon finishen. Wel probeer ik nog een enigszins acceptabel tempo te ontwikkelen, maar het voelt niet lekker. Achteraf blijkt dat het tempo niet eens zo slecht was, want ik liep net iets langzamer dan 4:30 per kilometer over de eerste ronde en dat ging niet echt moeilijk. Maar omdat iedereen als een idioot aan het lopen begint krijg ik de indruk dat ik echt als een krant aan het lopen ben. Na de eerste ronde lopen laat ik het tempo dan ook nog wat verder vieren en besluit ik om bij de waterposten rustig te gaan wandelen en te drinken. Achteraf heb ik uitgerekend dat ik daarmee totaal 11x ben gestopt en heb gewandeld, wat me al snel een kleine tien minuten heeft gekost.
Finishen is echter het doel en zo hobbel ik van waterpost naar waterpost. Die lijken steeds verder weg te liggen. Dat ze dat lukt, tussen al die hardlopers, om die waterposten telkens een paar 100 meter op te schuiven. Een behoorlijk logistiek karwei. In de derde ronde word ik dan ineens aangemoedigd: “He Erik, du alte Kämpfer!”. Geweldig! Zes jaar geleden op vakantie in de Dominicaanse Republiek hebben wij Daniel Hublitz en zijn toenmalige vriendin ontmoet. Twee geweldige weken gehad, samen gebeachvolleybald en hardgelopen. Ik wist dat hij ook zou starten hier, via facebook wat contact gehad, maar nu zagen we elkaar werkelijk voor het eerst. Ik ga van wandelen maar weer over op rennen en hoop dat ik, met anderhalve ronde te gaan, hem pas bij de finish ga zien.
Dat lukt: uiteindelijk finisht Daniel wel in een snellere tijd trouwens, want hij is na mij gestart. Maar we vallen elkaar in de armen en gaan gezamenlijk richting after race area, om een welverdiend biertje te drinken en bij te praten. Oh ja, uiteindelijk loop ik de halve marathon in 1h48’53”, echt een knudde tijd. 614e looptijd, vergelijk even met de 154e looptijd uit de eerste run. Maar met mijn eindtijd van 4u42’06” kan ik echt wel tevreden zijn: De tien minuten die ik win op het zwemmen in de eerste run verlies ik ruimschoots in de tweede run, dus in die zin is de tijd wel aardig representatief voor een Ironman 70.3. En als iemand me vooraf had gezegd dat ik onder de 5 uur zou finishen had ik je voor gek verklaard gezien het aantal trainingsuren en mijn achillespeesproblemen.
Kortom, weer een gedenkwaardig dagje sporten, een hele mooie wedstrijd! En als ik fit was geweest, wat dan?
Onderstaand de ranking van AG 45-49, na het fietsen, met daarachter de halve marathontijd en eindklassering:
Daarna was het nog lekker genieten van het leuke vakantiehuisje, de cadeautjes die ik kreeg voor vaderdag de volgende dag en het lekkere ontbijtje dat voor mij was klaargemaakt! Een paar fantastische dagen, een mooie wedstrijd (ondanks dat het zwemmen niet doorging) en hopelijk lukt het dit jaar om weer pijnvrij te gaan hardlopen.