Vrijdag 16 juni: heenreis
Ik wilde bijtijds richting Luxemburg rijden. Dus ik stond iets voor 09:00 uur in de startblokken, toen ik gebeld werd door onze Regional Sales Director in Azië. Acute situatie die moest worden geadresseerd. Anderhalf uur later dan toch in de auto gestapt en koers gezet naar Landal Warsberg, vlak over de grens bij Luxemburg. Een fraai vakantiepark op slechts 20 minuten rijden van de start-finishlocatie. Dat was ons vorig jaar erg goed bevallen, dus toen ik me weer inschreef voor Luxemburg was dit de meest logische optie. Na ongeveer vier en een half uur rijden kwam ik daar aan.
De rest van de parcoursverkenning verloopt eigenlijk vlekkeloos. Met een gemiddelde hartslag van 110 rijd ik het rondje van iets meer dan 60 kilometer in 1u50, goed voor een gemiddelde van ongeveer 33 per uur. De vorm is goed.
Zaterdag 17 juni: registratie en inchecken
Op de dag voor de wedstrijd doe ik niet zo veel. Ik moet naar de briefing, maar ik wil ook nog eerst zwemmen. Daardoor mis ik de Engelstalige briefing, maar met zes talen in mijn bagage is dat geen probleem. Dan pak ik toch lekker de volgende briefing, in het Duits. Daarna haal ik de spullen op bij de registratie en schaf maar weer eens een event shirt aan. Met zo’n M achterop waar ook mijn eigen naam in staat. Dat is dan wel weer geinig. Wel jammer trouwens dat ik mijn finisher shirts vergeten was mee te nemen. Want dat bleek de dresscode te zijn op de briefing, dus ik viel heel erg uit de toon in mijn casual outfit. Volgens mij wordt een van de Duitse toptriatleten ook gesponsord door kledingmerk Skinfit: een groot deel van de Duitse age groupers liep ook in Skinfit spul rond. Grappig, in hun poging om uniek te zijn zien ze er allemaal hetzelfde uit.
Zondag 18 juni: Race Day
05:00 De wekker
De wekker gaat om het onverkwikkelijke tijdstip van 05:00. Vorig jaar had ik deze wedstrijd uitgekozen omdat de start om 13:00 uur was. Inmiddels is dat 09:00 uur, de wisselzone gaat om 08:15 dicht en om 07:00 open. Ik wil er meteen om 07:00 zijn, dus ik ontbijt vroeg. Wit brood met aarbeienjam. En wat yoghurt met carboloader.
07:00 De wisselzone
In alle vroegte rijd ik naar Remich. De parkeerplaats die ik op de korrel had is nog aardig uitgestorven. Ik kan dus mooi dichtbij parkeren, op 5 minuten loopafstand van de start/finishlocatie. Met de pomp in de aanslag ga ik richting de wisselzone, waar ik als een van de allereersten ben. Om 07:00 mag ik naar binnen en dan kan ik de laatste zaken voorbereiden. Landgenoot Barry Dooper, die ik al eens eerder tegenkwam bij de Ironman 70.3 Mallorca, is ook van de partij. Even kort gesproken en hij helpt mij bij het oppompen van mijn discwiel (alleen een bijna onmogelijke opgave). Daarna kom ik nog teamgenoot bij TTvW Ruben Geys tegen. Hij doet mee op uitnodiging van een van zijn sponsoren. We wensen elkaar succes en voordat ik de pomp terug naar de auto breng wacht ik op het verdict van de jury. Gisteren is verteld dat de watertemperatuur 23.9ºC was. Iets warmer en er mag niet meer in wetsuit gezwommen worden. Om exact 08:00 volgt de verlossing: 23.5ºC. Wetsuit allowed. Ik loop naar de auto om de pomp weg te brengen en pak mijn zwemspullen. Als ik de auto open staat er al een auto ongeduldig te wachten, hopend dat ik vertrek. Ik moet hem teleurstellen. De parkeerplaats is inmiddels afgeladen vol met auto’s.
Vervolgens mag ik me gaan voorbereiden op de start. Het is een rolling start, waarbij iedere drie seconden vijf atleten het water in worden gelaten. De vraag is waar je gaat staan. Van vorig jaar weet ik dat er genoeg mensen zijn die gewoon vooraan gingen staan, die geen deuk in een pakje boter konden lopen. Ik ben inmiddels wel een veel betere zwemmer geworden, maar vooraan staan doen we toch maar niet. Op de laatste zwemtraining bij WS Twente, op dinsdagavond, heb ik een 2000 test gezwommen in 31’45”. Een 1900 meter denk ik daarom om en nabij de 30 minuten te kunnen doen. Dat is al weer 2’30” sneller dan twee jaar geleden in Mallorca. Ik stel me op in het vak op die grens, maar er staan niet veel mensen. We schuiven dus maar door richting 25 minuten lijn en inmiddels zijn de eerste age groupers van start gegaan. De pro’s zijn al om 09:00 uur gestart. Een kleine vier minuten na de eerste age groupers sta ik dan vooraan. Ik praatte nog even met een Hongaar, die ook 30 minuten dacht te zwemmen. Dus als het goed is heb ik zwemmers van een gelijk kaliber om me heen. Dat zwemt wel zo lekker. De armen van het meisje voor me gaan omhoog en ik ren naar de Moezel. Zwemmen maar!
Ik zit eigenlijk meteen goed in het ritme. Een goede slag, niet te veel mensen om me heen, iemand voor me die ik goed in de benen kan volgen. Een beter scenario is er niet. Volgens mij zwemmen er wat snellere zwemmers verder links van ons, maar door de rolling start hebben we daar geen last van. De sluizen zijn dicht, dus er staat nauwelijks tot geen stroming. Ik kom er achter dat 1900 meter in een rechte lijn zwemmen best een pokke eind is. Gelukkig is daar het keerpunt. Dat komt sneller dan verwacht. Volgens mij doet mijn nieuwe Sailfish Attack wetsuit ook een duit in het zakje, want ik ga als een speer. De voetjes voor me heb ik dan allang ingehaald en ik werk me verder naar voren in het veld. Het valt me op dat ik eigenlijk vrij weinig wordt ingehaald, maar vooral zelf inhaal.
Voor ik het weet heb ik ook de tweede boei gerond en kan ik terug naar de finish. De laatste mensen moeten dan nog beginnen met zwemmen. Wat lekker om deze progressie te hebben gemaakt! Als ik het water uit klim is mijn eerste reflex op het horloge kijken. Ik zie al snel dat ik echt belachelijk snel heb gezwommen. Die afstand kan niet kloppen. Maar dan nog: ik noteer een 219e overall zwemtijd. Slechts minder dan 5 minuten langzamer dan de wereldtop, Bas Diederen zwemt 21’48”. Ik kom na 26’41” over de mat. Bijna zes minuten van mijn PR af. Zes minuten! Laat het te kort zijn geweest, de progressie is ontegenzeggelijk. In het verleden zat ik ongeveer in het midden van het deelnemersveld. Dus met 1750 deelnemers in Luxemburg zo rond plek 875. Maar ik ben 219e. Ja, ook op je 45e/46e kun je nog leren zwemmen!
Verbaasd over mijn tijd die ik op het horloge zie loop ik zo het juiste rek met tasjes voorbij. Als ik bij de tweede ingang mijn tasje zoek zie ik dat er compleet andere nummers op staan. Hè? Ik realiseer me gelukkig meteen dat ik te ver ben doorgelopen en ren terug, pak mijn tas en trek mijn wetsuit uit. Dat gaat gelukkig een stuk vlotter dan in Heerenveen. Ik verlies dus wel wat tijd door die blunder, maar na 2’48” zit ik op de fiets en mag weg voor mijn 90.1 kilometer lange fietsrondje. Aan het eind van de wisselzone rijdt een paratriatleet voor me. Ik wil bijna zeggen dat je niet mag fietsen in de wisselzone, maar weet niet of dat grapje wel gewaardeerd wordt. Ik weet niet eens of hij wel Nederlands verstaat. Ik besluit me weer op de race te focussen en stap na de balk op de fiets. Game on.
Het waait niet bepaald hard. Ik kan merken dat ik aardig van voren zit, want het aantal deelnemers dat ik moet inhalen is minder dan in het verleden. Het tempo dat ik ontwikkel is goed. Soms staan er van die snelheidsmeters langs de kant van de weg en zie ik dat die bij mijn voorgangers 37 of 38 aangeeft. Als ik passeer geeft het ding 40 aan. Dus een mooi tempo. Vorig jaar ging ik hier nog 43 gemiddeld, maar om de een of andere reden fiets ik niet meer zo hard. Dat is minder geworden sinds ik een andere tijdritfiets heb, dus misschien toch eens naar de afstellingen kijken… Al vrij snel haal ik een bekende in: Rob Wagemaker, van Fitness Occasions uit Rijssen. Die zwom in het verleden op zo’n afstand zeker 5 minuten harder, ik denk dat ik nu een minuutje heb moeten goedmaken. Weer een bevestiging dat mijn zwemmen zwaar is verbeterd. Ik groet Rob en wens hem succes. En verder maar weer.
Ondertussen ben ik ook de kop van de wedstrijd tegengekomen, die tegemoet komen op het eerste heen-en-weer stuk. Na ongeveer 20 kilometer mag ik keren en terug richting Remich. Ik haal vooral veel mensen in, ik word slechts drie keer ingehaald, in alle gevallen Zwitsers. Ze kunnen dus nog meer daar dan kaas en horloges maken. Na 35 kilometer is het dan draaien en mogen we de klim op. Als ik omhoog fiets zie ik dat niet ver achter me een groep aankomt. Grappig. Een dag ervoor tekent zowat iedereen een protocol tegen stayeren, maar blijkbaar is het toch moeilijk voor een aantal mensen om daar in de praktijk ook gehoor aan te geven. I am true. Yeah, right.
Vanuit Frankrijk gaat het weer terug richting Luxemburg en eenmaal weer in Schengen is het nog tien kilometer naar de streep. Ik weet een goed tempo vast te houden, maar mijn groepje zie ik niet meer. Die fietsen uiteindelijk een minuutje weg zie ik achteraf in de uitslagen. Ik haal nog wat losse triatleten in en bereik uiteindelijk de wisselzone na 2 uur, 25 minuten en 45 seconden. Precies vier tellen sneller dan vorig jaar, hoe krijg je het voor elkaar. Een gemiddelde van 37.15 km/h over 90.1 kilometer, met ongeveer 900 hoogtemeters, lang niet beroerd. En dan moet – op papier – mijn beste onderdeel nog komen. Mijn fietstijd was overigens de 136e van het totale veld en in de totaalrangschikking was ik opgeschoven richting top-150 overall en top-15 van mijn leeftijdsklasse, met top-10 binnen handbereik.
Ik maak een redelijk normale wissel en voel dat de benen goed zijn. Wel kies ik ervoor om even sokken aan te trekken (een halve marathon op blote voeten in de schoenen, no way – het verlies van die 20 seconden wordt ruimschoots gecompenseerd door het comfort). En de vetertjes strikken, die snelveters knellen vaak en vind ik niet fijn. Daarop bezoek ik ook even het toilet. Beter hier dan langs het parcours. Dat kost wel even wat tijd (4’02”), maar daarna kan ik dan vrolijk op pad voor mijn afsluitende halve marathon.
12:18 Lopen
Wat er daarna gebeurt weet ik niet, maar om de een of andere reden kom ik totaal niet in mijn ritme. In plaats van plekken winnen ga ik plekken verliezen. Echt totaal door de ondergrens. Ik kan me er ook niet toe bewegen om echt hard te gaan lopen. Geen gevoel, niks. Als ik aan het rennen ben heb ik totaal geen gevoel hoe hard het gaat. Terwijl ik normaal wel kan inschatten of ik 3’50”-4’00”-4’15” of 4’30” loop. Maar nu? Het enige waar ik zin in heb is wandelen, en dat doe ik dan ook veelvuldig. Gelukkig geen geklooi met mijn maag, maar het zijn de benen die me vandaag in de steek laten. Niks aan te doen. Ik zal toch naar de finish moeten.
Op deze halve Ironman waren vier slots te verdienen in mijn age group voor het WK Ironman 70.3, later dit jaar in Chattanooga, Tennessee. Als je uiteindelijk 30e in je leeftijdscategorie wordt houd je geen rekening met het feit dat je daar naar toe zou mogen. Maar tijdens de slot roll-down, bij de prijsuitreiking ’s avonds, bleek de animo onder de triatleten om naar de US te gaan niet groot. Dus ook mijn naam werd omgeroepen… ware het niet dat ik niet aanwezig was. Dus uiteindelijk hebben de nrs. 4, 15, 25 en 35 van mijn age group de slots gepakt. Na Heerenveen, waar ik me wel kwalificeerde voor het WK OD voor age groupers, maar afzag van deelname, is dit dan dus de tweede gemiste mogelijkheid op een WK in 1 seizoen… Dat werd me toch wel een beetje te gortig. Hoe groot is nou de kans dat je aan een WK mee mag doen in je favoriete sport? Misschien komt die mogelijkheid er nooit meer. Dus daarop besloten om me alsnog aan te melden voor het WK in Rotterdam. Een leuke opwarmer richting de Challenge Mallorca.