Vooraf was er toch wel enige tweestrijd in het koppie van ondergetekende. Prestatiedrang versus genieten. Ik wist dat dat laatste voorrang moest hebben, maar wat kon ik nou eigenlijk? Hoe goed ben ik nog op dit moment? Ik maak flink minder trainingsuren, maar lopend zat ik in korte tijd weer aardig op een goed niveau, getuige de halve marathon van Enschede. Zwemmend ben ik sinds 2012 ook flink verbeterd, dus daar viel winst te behalen. Het grote vraagteken was het fietsen. De kilometers waren wel gemaakt, maar of ik over de echte macht beschikte die ik normaal heb rond deze tijd van het jaar? Geen idee. |
Toen ik me inschreef voor deze wedstrijd vorig jaar was ik nog doodziek en kon ik nog geen kwartier sporten. Maar ik had hoop dat ik rond deze tijd weer een beetje fatsoenlijk aan sport zou kunnen doen. Dus vorig jaar zomer (voordat de fysieke klachten op hun hoogtepunt waren) al ingeschreven. Daarmee werd deze wedstrijd een symbolisch eindpunt van een fysiek maar ook persoonlijk erg zwaar jaar.
Geen idee of ik er op tijd klaar voor zou zijn, maar toen ik in november voor het eerst weer redelijk klachtenvrij kon gaan hardlopen kon er een gericht schema richting mei worden opgesteld. Dat ik me daar niet echt aan zou houden tot eind februari was dan weer niet ingecalculeerd, wat resulteerde in 10 kilo overgewicht. Er is dus hard gewerkt in maart en april om mezelf alsnog wedstrijdfit te krijgen voor mei. Het belangrijkste doel van de reis was daarom ook de twee weken vakantie die we om de wedstrijd heen hadden gepland, niet de wedstrijd op zich.
Die veranderde focus is bevrijdend. Nu was ik sowieso al niet zo’n Ironman fanaticus, maar met een gezonde dosis relativeringsvermogen heb ik nu in de week richting de wedstrijd toch een flink aantal keren smakelijk moeten lachen. Om al die Ironman-waanzin van de age groupers, die alleen maar in finisher shirts van voorgaande edities rondlopen bij het zwembad. Of nog erger: bij het eten in het restaurant. De gemiddelde triatleet heeft blijkbaar maling aan de regels die gelden in het hotel (mannen worden verzocht tijdens het diner een lange broek te dragen). Maar dat doen ze natuurlijk niet, want anders kunnen ze hun collega-sporters de ogen niet uitsteken met hun goed gesoigneerde benen. Dieptepunt was een groep die de dag voor de wedstrijd meende te moeten gaan ontbijten in hun wetsuit. Tja. En de avond voor de wedstrijd was het nog weer lachen om alle korte broeken met daaronder de meest afzichtelijke kleurcombinaties van compressiekousen. Welcome to the crazy world of Ironman.
Woensdag 6 mei: laatste duurwerk
We waren dus een week van tevoren al aangekomen en het was gewoon onze vakantie. Waarbij papa af en toe nog wat trainingen moest afwerken. Die probeerde ik wel zoveel mogelijk in de vroege ochtenduren te doen, zodat we de rest van de dag samen hadden om wat te ondernemen of te spelen bij het zwembad. De langste training stond op woensdag 6 mei gepland, een lange duurrit van 4 uur. Bij mij in het hotel zat collega triatleet Ronald Warmerdam met zijn gezin, en met zijn clubgenoot Barry Dooper van TTW reden we op die woensdagochtend om 07:30 al het Ironman parcours. Dat was de beste vertrektijd, zodat we daarna ook nog tijd zouden hebben voor het gezin. Op de klim van de Col de Femenia zelfs nog een paar regendruppels gevoeld. Toen we na 2u30 in Muro stonden (70 km punt) is Ronald doorgefietst en heb ik met Barry er nog een extra lus aangeknoopt om aan de geplande 4 uur te komen. Mooi tochtje, relaxed, 30 gemiddeld. Benieuwd hoe hard het in de wedstrijd zou kunnen, want het fietsen is dan wel mijn sterkste onderdeel, maar dit jaar ook mijn grootste vraagteken.
Donderdag 7 mei: registratie
De donderdag was trainingsvrij en de tevens de eerste gelegenheid om me aan te melden. Dat maar meteen gedaan en met Janneke, Fynn en Jinthe richting de registratie gewandeld ’s ochtends vroeg. Het was nog niet zo geweldig druk gelukkig, maar het weer was in vergelijking met een dag eerder flink warmer. En dat zou met de dag nog heter worden, dus met mijn late start om 09:15 zag ik het al gebeuren: ik mocht op het heetst van de dag zaterdag mijn halve marathon gaan afwerken. Maar dat was zorg voor later.
De inschrijving verliep probleemloos, spulletjes en startnummer gekregen, goedkoop rugtasje erbij, vervolgens nog even naar de merchandising stands. Komt daar een hele groep atleten uit Bahrain binnen die hun credit cards flink onder vuur namen: Ironman tassen, kleding, rugzakken en ik weet niet wat er allemaal werd aangeschaft. Ik heb het bij een naam T-shirt gelaten.
Vrijdag 8 mei: Pre-race day
Die ochtend stond er nog een laatste training op het schema. Rustig een half uurtje fietsen met aansluitend een half uurtje lopen. Maar Ronald Warmerdam vroeg of ik zin had om mee te gaan het zwemparcours te verkennen. Dat kan nooit kwaad, dus dat maar aan de training toegevoegd en zo begonnen we om 08:30 aan het zwemparcours. Ronald is een veel betere zwemmer, dus ik heb lekker mijn eigen tempo gepakt en stond na 33’30” weer aan de kant. Dat was dus zeven minuten sneller dan 3 jaar eerder, en lekker rustig gezwommen. Ineens zag ik mogelijkheden voor een sub-5 finish. Sterker nog: als ik een beetje met de rem erop zou fietsen was mijn planning om nog eens zeven minuten te pakken in de afsluitende halve marathon (die ik destijds in 1u37’38” liep). Met de goede halve marathon van Enschede in mijn geheugen had ik goede hoop nu onder de 1u30 te lopen. Dat werd in de aansluitende fiets-loop combi nog eens bevestigd: ik liep bij een hartslag van net boven de 100 4’55” per kilometer, dus mijn benen voelden super. Stiekem zat ik dus te denken aan een tijd van 4u45.
Later die middag was het de fiets inleveren met de blauwe fiets- en rode looptas. Denk je dat ik die tasjes nog weer kon vinden? Ik had ze op de grond gelegd van de slaapkamer in ons apartement, maar daar lagen ze dus niet meer na het bezoek van de schoonmaakster... Paniek. Paar keer gezocht, achter de gordijnen, onder het bed... maar ze waren er niet meer. De receptie geïnformeerd, zij contact proberen te zoeken met de schoonmaakster. Ik ondertussen nog maar een keer de hele slaapkamer door. Uiteindelijk het nachtkastje van de muur geschoven en daar lagen ze achter. Pffff. Daar zit je dus niet op te wachten een dag voor de wedstrijd. Dat het nog erger kon kwam een dag later, vlak voor de race. Maar nu kon ik in ieder geval mijn tasjes vullen, de fiets inchecken en de racechip in ontvangst nemen. Ready to race!
Zaterdag 9 mei: Race Day
Ik moest die ochtend starten in de voorlaatste wave, om 09:15. Dus ik had nog even de tijd. Dacht ik. Om 06:30 zat ik aan het ontbijt, daarna pakte ik mijn spullen en ben om 07:30 lekker relaxed naar het start-finish gebied gelopen. Dit zou tot 08:15 geopend zijn, maar om 08:00 werd ik als allerlaatste binnen gelaten. Toen was het dus stressen. De banden moesten namelijk nog op spanning, de bidons er op en dan word ik gesommeerd het parc fermée te verlaten. Ware het niet dat ik mijn helm en fietsschoenen nog niet op de fiets heb zitten, die zitten nog in de blauwe tas aan het rack. Dus met een ferme sprint die opgehaald, snel installeren, tot wordt omgeroepen dat iedereen die zich nog in het parc fermée bevindt gediskwalificeerd wordt. Ik ren dus met een uiterste krachtsinspanning snel het hek uit.
Ik zweet me dood en begeef me naar het huis waar TTvW-teamgenoot Niels Esmeijer zijn intrek heeft genomen met vriendin en vrienden/collega’s. Daar babbel ik even kort met twee van zijn huisgenoten en zie dan ineens dat ik in mijn haast mijn startnummer heb meegenomen naar buiten. Dat hoort dus bij de fiets te liggen... Snel weer terug iemand van de organisatie in het parc fermée aangesproken, die vervolgens mijn startnummer bij de fiets heeft gelegd. Opluchting. Terug naar het huis van Niels. Daar wil ik mijn wetsuit aantrekken. Maar hé? Waar is de chip nu gebleven? Die had ik toch al om mijn enkel gedaan? Weg. Ik weer teruglopen naar het parc fermée en de hele grond afzoekend. Niks. Uiteindelijk zit er niets anders op dan de post op te zoeken waar ze reservechips op voorraad hebben. Ondertussen stromen de eerste zwemmers het parc fermée in en moet ik wachten tot ik eindelijk de reservechip heb. Maar dan eindelijk kan ik met een gerust hart richting start. Wetsuit aan en een stukje inzwemmen. Wat een waardeloze voorbereiding.
09:15 Zwemmen
Uiteindelijk ben ik nog steeds ruim op tijd bij de start. Na een stukje inzwemmen meld ik me om 09:00 bij de eerste startboog en besluit maar eens redelijk van voren te gaan staan. Mijn zwemmen is genoeg verbeterd om niet meer een bescheiden positie achter in het veld in te nemen. De startwaves voor ons gaan om de 5 minuten weg en dan mogen wij richting waterlijn. De speaker zweept de boel nog even lekker op, alle atleten slaan elkaar links en rechts op de schouder ter succes en dan gaat de luchthoorn. We zijn begonnen!
Ik lig redelijk snel goed in mijn slag en ben helemaal rechts gaan staan, zodat ik de kortste lijn langs de boeien kan zwemmen. Opvallend genoeg heb ik daar vanaf het begin voldoende ruimte en ik kan lekker bij groepjes aanpikken, die ik vervolgens weer achter me laat. Kortom: het gaat super! Op de bodem een fraai gezicht van verloren badmutsen uit voorgaande startwaves. En al snel haal ik de eerste groene badmutsen in van de wave die voor ons is gestart. Weer een nieuwe ervaring voor me: zo goed zwemmen dat ik zwemmers uit andere waves inhaal, yes! Het tempo is goed constant en pas 200 meter voor het eind word ik door de eerste zwemmers uit de laatste wave van 09:20 gepasseerd. Uiteindelijk zwem ik een minuut sneller dan een dag eerder en verlaat na 32’30” het water. Dat zijn ruim acht minuten winst op mijn tijd uit 2012 (40’44”).
09:47 Wissel zwemmen – fietsen
Ook in de wissels ben ik veel bedrevener geworden. In 2012 had ik in T1 nog exact 6 minuten nodig, nu staat mijn fiets op een stuk gunstiger positie. Enige probleem is mijn wetsuit, want ik heb flink dikkere kuiten gekregen dan toen ik het pak aanschafte. Bij de trainingen eerder deze week was het een behoorlijk karwei om het pak uit te krijgen over mijn kuiten, maar dat gaat nu redelijk snel. Eenmaal bij mijn fiets pak ik de helm en mijn startnummer en wat zit daar met klitteband aan mijn startnummer vast? Juist, mijn verloren gewaande chip. Niet wetend wat ik er mee moet neem ik een split second beslissing en doe de originele chip ook om mijn enkel, boven de vervangende. Na 4’55” stap ik op de fiets, waar ik de schoenen al op de pedalen had bevestigd. Tijd om elastiekjes vast te maken had ik in de hectiek eerder die ochtend niet meer, maar toch heb ik de voeten snel in de schoenen en om 09:52 begin ik aan mijn fietsonderdeel van 90.1 kilometer. Inmiddels heb ik zo’n 10 minuten winst op mijn eindtijd uit 2012, die 5u02’55” was.
09:52 Fietsen
De te volgen fietstactiek is dus: beheerst fietsen. Het doel is fit aankomen en een dijk van een halve marathon lopen. Niet dat ik daarmee wil inleveren op mijn fietstijd, maar de redenatie is: beter een minuut langzamer fietsen, als ik daardoor drie of vier minuten sneller loop. Alcudia uit is het dan al snel een grote inhaalrace. Zeker met al die startwaves voor je blijf je maar inhalen. Soms even oppassen dat je niet wordt gediskwalificeerd, want de middellijn van de weg mag niet worden overschreden. En dat is best lastig als soms drie man tegelijk elkaar inhalen. Of met Engelsen die aan de linkerkant blijven fietsen. Rechts inhalen dan maar? Dat kan, maar kan je ook op een DSQ komen te staan als een official dit ziet.
Maar gelukkig gaat dit allemaal goed en na een minuut of 24 ben ik al bij Pollença. Dat is altijd het moment waarop ik de klim naar het pompstation van Sa Bataia ga klokken. Waar ik in 2012 grote delen op het buitenblad moest rijden omdat ik niet op het binnenblad kon schakelen is dat probleem nu gelukkig niet aan de orde. Het klimmen gaat, ondanks toch nog een paar kilo te veel, erg soepel en haal gigantisch veel renners in. Uiteindelijk ben ik 5 minuten sneller boven dan drie jaar geleden. Daarna volgt de afdaling. Met het dodelijke ongeval van Marc Bierman in 2010 nog in het achterhoofd doe ik hier rustig aan, zeker als in een van de eerste stukken al een fiets in de bomen hangt. Er komen weer wat mensen terug voorbij, maar safety first. Ik pak de winst daarna wel weer in het vlakke.
Eenmaal beneden in Caimari ben ik opgelucht dat het dalen er weer op zit, maar wat volgt is een stuk parcours dat Ironman-onwaardig is. Mallorca heeft genoeg goede wegen, dus waarom we over dit stuk excuus voor asfalt worden gestuurd? Het schiet ook niet echt op met de renners voor me, maar na Campanet weet ik het tempo weer op te voeren. Inmiddels heb ik al 3x een Duitser (Dietmar Wolfrath) gepasseerd, die vervolgens niet veel later mij weer passeert. Op dat moment denk ik mijn wedstrijdtactiek ten volste te kunnen benutten: als ik toch niet veel harder ga, dan maar op de reglementaire afstand van 10 meter blijven en geen trap te veel doen. Zo hoop ik dan fris aan de halve marathon te beginnen.
Eigenlijk gaat dit niet hard genoeg, dus ik passeer richting Muro nog maar weer eens, maar al snel is de Duitser er weer voorbij. Inmiddels groeit de groep, er zijn twee Spanjaarden aangehaakt – die overigens vol zitten te stayeren – en nog een Nederlander, volgens mij Bas van Rens. Even een kort onderonsje, waarbij ik aangeef dat het geen zin heeft om er nog weer voorbij te gaan. Daarnaast weet ik dat ik de sterkste klimmer ben in dit gezelschap en dat er nog een venijnig bultje komt bij Muro. Mijn plan is om er daar vandoor te gaan.
Dat lukt: ik zet aan bij het klimmetje, ben meteen weg en zie de rest van de groep niet meer terug. Pas bij Sa Pobla komt de Duitser met nog 1 Spanjaard in zijn wiel weer aansluiten. Het laatste stuk met wind tegen richting Alcudia houd ik me dan gedeisd. Er sluit nog weer een Zwitser aan die ook niet weet wat de minimale stayerafstand is, maar helaas komen er geen jurymotoren langs. Wel komt landgenoot Jeroen Tiebie nog weer voorbij, die ik op de Col de Femenia ergens al was gepasseerd. Ik overweeg even om mee te gaan, maar heb geen zin om dat drietal weer in mijn kielzog mee te nemen en besluit me te focussen op de geplande sterke halve marathon. Door de straten van Alcudia zie ik dat ik uiteindelijk nagenoeg dezelfde fietstijd rijd als drie jaar geleden. De vijf minuten winst die ik pakte in de klim heb ik dus tussen Caimari en Alcudia weer weggegeven, maar met 2u36’14” zet ik een gemiddelde neer van 34.6 gemiddeld inclusief de klim. De vlakke stukken gingen rond de 38 gemiddeld, dus best aardig.
12:28 Wissel fietsen – lopen
Daarmee zit ik precies op het schema dat ik voor ogen had. Nog steeds ruime winst op mijn tijd in 2012 en nu zou ik met een beetje fatsoenlijke halve marathon daar nog extra tijd kunnen winnen. Nog steeds op een schema van 4u45 dus. Het tijdverlies van iets meer dan een minuut op het fietsen maak ik in de tweede wissel al weer goed, want was dat in 2012 nog 4’05”, nu heb ik snel de schoenen aan (met zelfs veters gestrikt) en verlaat na 2’55” T2. Op naar de laatste 21.1 kilometer hardlopen.
12:31 Lopen
Mijn grootste vrees is bewaarheid: in vergelijking met de voorgaande dagen is de temperatuur flink opgelopen en het is inmiddels 33ºC. In de schaduw wel te verstaan. In die fijne temperatuur mag ik dus een halve marathon gaan lopen. Wonderwel lukt het me om een goed tempo te ontwikkelen. Ik loop samen met een Spanjaard uit een eerdere startwave en de eerste drie kilometers gaan vrij makkelijk in 4’03” per kilometer. Als ik dat volhoud ga ik zelfs naar 4u40. Maar goed, nog 18 kilometer te gaan en ik moet tevens al vanaf de loopstart ontzettend plassen, dus ik zoek bij de eerste waterpost ook even snel de Dixie op. Dat doet de tijd uiteraard geen goed, maar hopelijk kan ik daarna probleemloos verder. Direct daarna start ik wellicht weer wat te fanatiek, want mijn kilometertijd gaat vervolgens naar 3’56”. De aanmoedigingen langs de kant doen echter goed en ik heb het gevoel te vliegen. Ik kom langs de finish en denk: nog maar twee rondjes. Maar het vervelendste gedeelte van de eerste ronde komt dan nog. Een heen-en-weer stuk over de pier en daarna nog een keerpunt, allemaal in de volle brandende zon. Dit is na ongeveer 7 kilometer en vanaf dat moment is de schwung er ineens uit. En dan is 14 kilometer naar de finish ineens nog een heel eind.
Met de eindtijd ben ik dan allang niet meer bezig. Het enige dat in mijn hoofd speelt is koel blijven. Dat probeer ik door zoveel mogelijk in de schaduw te lopen en bij de waterposten te drinken en water over me heen te gooien. Dat gaat gepaard met onvermijdelijk gewandel, waar ik mezelf van tevoren had beloofd niet te gaan wandelen. Maar het moet wel leuk blijven. En lopen in deze temperatuur is niet leuk. Zeker nu ik net iets te zwaar ben kan mijn lichaam daar blijkbaar heel erg slecht tegen. Gelukkig valt het blijkbaar niet op, want Janneke, Fynn en Jinthe blijven me hartstochtelijk aanmoedigen. Janneke geeft zelfs aan dat het er nog steeds erg soepel en makkelijk uit ziet.
Het tempo zakt echter naar ongeveer 4’30” per kilometer en de gewenste eindtijd van 4u45” verdwijnt daarmee uit zicht. Met het gewandel bij de waterposten komen daar zo nog een paar minuten bij en eenmaal in de laatste ronde denk ik ook nog maar aan een ding: finishen. Ik heb geen idee meer wat mijn eindtijd gaat worden, ik zie wel dat ik nog steeds ruimschoots onder de 5 uur ga. Maar de gewenste top halve marathon kwam er dus niet door het warme weer. Daarnaast ben ik ook steeds meer gaan nadenken over die tweede chip die om mijn enkel zit. Daar is natuurlijk geen zwemtijd op geregistreerd. Gaat dat wel goed? Hebben ze het originele chipnummer wel geannuleerd toen ik de tweede chip heb opgehaald? Kom ik straks überhaupt in de uitslagen voor of ga ik hier gezeik mee krijgen?
14:10 Finish
Vanaf de voorlaatste waterpost zet ik er dan nog 1x een behoorlijk tempo in van ongeveer 4 minuten per kilometer, totdat ik ongeveer 300 meter voor de streep ben. Daar wandel ik nog even, kom even op adem en ren vervolgens eindelijk rechtsaf het strand op. Een beetje teleurstellend verloop van de halve marathon, maar uiteindelijk super tevreden met mijn eindtijd passeer ik de finish na 4u55’57”. Toch maar mooi 7 minuten sneller dan in 2012! Als het met de halve marathon wel gelukt was, was ik zelfs nog in de buurt gekomen van de slots voor het WK Ironman 70.3 Zell-am-See, eind augustus. Er waren er 5 in mijn age group, ik werd nu uiteindelijk 21e, op ongeveer 10 minuten van plek 5. De verschillen waren dus erg klein. Overigens had ik bij bemachtiging van een slot deze moeten laten schieten, want dat past niet in mijn planning voor de nazomer. Het WK was ook geen doel, maar toch mooi dat ik nu met een andere sportbeleving en ongeveer de helft minder aan trainingsuren zo kan presteren. En ook de zorgen over de chip waren achteraf ongegrond, ik kom netjes in de uitslagen voor met een 21e plek in de leeftijdsklasse 45-49 en een 250e individuele plek overall (vijf teams voor me niet meegeteld).
Wat is Mallorca toch een heerlijk zwem/fiets/loop/triathlon/sporteiland! Na afloop is het lekker uitblazen in de finish area. Als eerste twee welverdiende biertjes opgedronken en toen op zoek naar mijn geweldige supportcrew! De medaille en finishershirt heb ik dan al in ontvangst genomen en niet lang daarna vind ik mijn gezinnetje. Een mooi eind van een fantastische sportdag.