De vraag was of het verstandig was op zo’n korte termijn weer een groot duurevenement te gaan doen. Maar zoals gezegd: Almere niet gefinisht en achteraf was dat gewoon een hele goede training voor de Ironman Mallorca. Die dus ook niet tot tevredenheid is afgerond. Ik kwam daar echt over de finish met het gevoel alsof ik niks had gedaan. Het was vooral vervelend, zo’n eind wandelen. Zeker als de benen goed voelen en je eigenlijk wilt rennen, maar dat lukt niet omdat je je ongelooflijk beroerd voelt. In die zin was het niet zozeer een sportieve prestatie, dan wel een mentale. Dus achteraf toch nog wel een beetje trots op die finish.
Vooraf was er nog twijfel of ik het wel moest doen. Vlak bij huis was namelijk de Herfstloop van TION, een mooie halve marathon die o.a. door het prachtige Buurserzand gaat. Maar die wedstrijd begon om 11:30 uur, de wedstrijd in Eindhoven om 10:00 uur. Dus qua verwachte finishtijd zou het elkaar niet veel ontlopen. Qua eindtijd had ik er ook geen extreme verwachtingen van. Ik wilde gewoon een lekkere marathon lopen om mijn seizoen een waardig einde te geven. Dus uiteindelijk op donderdag 8 oktober de knoop doorgehakt en drie dagen voor het evenement ingeschreven voor Eindhoven. ’s Avonds nog de baantraining bij LAAC rustig meegedraaid, waar de tempo’s erg makkelijk gingen. Even overlegd met trainer Herman Moelard en besloten niet te gek te doen. Een tijd van 3:10-3:15 was prima. Ik zou weggaan op 3:10, wat neer zou komen op 4:30 per kilometer. Iets harder dan ik gepland had in mijn triathlons (3:20). En dan maar kijken hoe lang ik dat vol zou houden.
Die zondagochtend was het vroeg opstaan: 06:00 uur uit bed. Ontbijten en iets voor 07:00 uur zat ik in de auto richting Eindhoven. Ik had gerekend op een rit van twee uur, maar al na anderhalf uur reed ik het parkeerterrein van de TU Eindhoven op. Anderhalf uur rijden, half negen, ruimschoots op tijd. Lekker. Een goede voorbereiding scheelt een hoop gedoe en gestress. Het is ineens een stuk kouder dan de voorgaande dagen en die ochtend staat er ook een frisse wind. Dus naar het Beursgebouw, startspullen ophalen en daarna zo lang mogelijk de warme kleding aanhouden en zo laat mogelijk richting de start.
Bij de start zijn er verschillende startvakken. Op mijn startnummer staat een H, wat correspondeert met een tijd van 4:15 of langzamer. Dat gaan we dus niet doen. Ik loop langs de startvakken naar voren, zie de ballonnetjes van de verschillende pacegroepen en zie dat de snelste pacegroep 3:15 is. Die wil ik dan voorblijven. Dus: of ik ga ik die groep mee en moet aan het einde het verschil maken, of ik ga harder lopen. Ik kies voor het laatste, aangezien ik niet weet wat me te wachten staat in die laatste kilometers. Ik duik het tweede vak in, B. En dan is het wachten op het startschot. Daar praat ik nog even met Ferry Schreven, die ik in het verleden bij duathlonwedstrijden regelmatig tegenkwam en eerder dit jaar nog bij de triathlon van Nieuwkoop. Hij wil iemand hazen naar onder de 3 uur. Dat gaat me te hard.
Om 10 uur valt het startschot. Wat tof! De grote menigte zet zich in beweging en daar ga ik dan, door de straten van Eindhoven voor mijn eerste echte hele marathon. Het voelt alsof ik eindelijk mijn triathlon mag afmaken. Ik weet dan al dat het een emotioneel dagje gaat worden. Genieten, genieten, genieten. De eerste meters gaan dan ook nog langs mijn favoriete voetbaltempel (waarvoor ik een clubcard heb, maar door de afstand veel te weinig kom). Het is zoeken naar een goed tempo. Voor iedereen volgens mij, want er vliegt van alles langs in die eerste kilometer, terwijl er ook mensen voorin hebben gestaan die zich met een dubieus tempo voortbewegen.
In die eerste kilometer, na een meter of 500, word ik gepasseerd door een man met een ballon. Ah, de 3:15 groep, dan moet ik dus harder. Ik kijk op het ballonnetje en verrek: er staat 3:00 op. Dat was niet aangekondigd. Maar er loopt dus een 3 uur pacer. Ik kon het tempo ook al niet rijmen met 3:15. Ik neem een snelle beslissing: volgens mij moet ik in staat zijn onder de 3 uur te lopen. Of dat gaat lukken is een tweede, want ik heb geen specifieke marathonvoorbereiding gedraaid. Ik doe dit puur op het opgebouwde duurvermogen voor een hele triathlon. Het wordt aanhaken dus. Ik neem mezelf voor dat, moch ik er op het 35-kilometerpunt nog bij zitten, dat ik dan voor die sub-3 ga. Al moet het op het tandvlees. En als ik er eerder af moet wordt het lekker uitlopen.
Ik had de avond voor de wedstrijd naar tussentijdentabellen gekeken, zodat ik wist wat ik moest lopen voor 3:10. Ook even gespiekt bij de 3:00 tabel (uit nieuwsgierigheid, of dat gevoelsmatig haalbaar zou zijn) en zie daardoor na 5 kilometer dat we op een 2:59 schema lopen. En dat gaat uitzonderlijk makkelijk. In eerste instantie loop ik vlak achter de man met de ballon, maar nadat ik dat ding enkele keren in mijn gezicht heb gehad laat ik me uitzakken naar de staart van de omvangrijke groep. Er lopen zeker 40-50 man (en enkele dames) mee in dit groepje.
Inmiddels moet ik dan al een hele tijd een sanitaire stop maken. Maar hoe meer je er aan denkt, hoe nodiger je moet. Dus ik negeer het maar. Totdat we voorbij het negen kilometerpunt zijn en nog ruim 30 kilometer hardlopen met een volle blaas me niet zo’n goed plan lijkt. Ik zoek een punt uit waar geen toeschouwers staan, verlaat de groep en probeer een snelle pitstop te maken. Na 20 seconden sta ik weer op het asfalt, maar er is wel een gat van ongeveer 100 meter. Daarachter een sliert van lopers die er al af zijn gewaaid. Met een hartslag van ongeveer 135 ging het erg lekker en relaxed tot dat moment. Ik gooi er even een flink tempo in om weer aansluiting te krijgen met de groep. Vlak voor het tien kilometerpunt ben ik weer bij de staart, de hartslag is naar 150 opgelopen, maar het tempo mag weer omlaag. Hopelijk gaat me dit verderop in de race niet opbreken.
Ondanks de kou is het schitterend weer. Het zonnetje schijnt en het publiek staat massaal langs de kant. Echt een geweldige race en parcours hier. Voordat ik het weet zijn we langs kilometer 15 en kilometer 20. Bij elk van die punten zijn verzorgingsposten ingericht, waar de lopers voor me soms stil gaan staan. De ballonnenman loopt echter telkens strak door, zodat er iedere vijf kilometer een tempoversnelling geplaatst moet worden om aansluiting te houden. Na een uur neem ik de eerste gel (terug naar Powerbar, geen enkel probleem) en de groep is inmiddels aardig aan het uitdunnen. We zijn nog met 30 of zo. De halve marathon gaat precies zoals het moet, 1h29’30”. Strak op schema voor 2:59.
Vanaf dat moment zit ik in een compleet nieuwe fase. Verder dan dit heb ik nog nooit gelopen in een hardloopwedstrijd. Ik ga het onbekende tegemoet. In mijn trainingen ben ik tot maximaal 32 kilometer lopen gekomen, dus wat daarna gaat gebeuren is helemaal onbekend terrein. Om me heen zie ik steeds meer mensen het moeilijk krijgen. Richting kilometer 25 vallen er steeds meer af en we gaan naar een groepje van ongeveer 20 man. Bij het 27½ kilometer punt is er weer een waterpost en valt het weer stil voor me. Mensen die er voor kiezen om even te wandelen en de groep laten gaan. Ik moet er weer voorbij en ineens moet ik alle zeilen bijzetten om weer aansluiting te krijgen. Waar ik tien minuten eerder nog lekker op de voorvoeten landde is de souplesse ineens een stuk minder. Het dartelen wordt werken. Ik krijg wederom aansluiting, maar van harte is het niet.
Als ik dan wederom voel dat ik een sanitaire stop moet gaan inlassen weet ik dat ik de groep moet laten gaan. Inmiddels zitten we op 2 uur wedstrijd, dus ik gooi de tweede gel er in en die moet me genoeg energie geven tot aan de finish. Ik ga een tempo lopen dat wat comfortabeler voelt en ik blijf toch nog mensen inhalen. Mannen die te hard zijn gestart, of inmiddels ook uit de groep moeten lossen en ineens geparkeerd staan. Ik heb er nog altijd een lekker tempo in en zie de groep ongeveer 200 – 300 meter voor me lopen. Dat gat wordt langzaam groter, totdat ik het 35 kilometerpunt bereik.
Vlak daarvoor zie ik Ferry Schreven weer, die stil staat. Hij geeft aan dat zijn marathon zeven kilometer te lang duurt. Ik stop even bij de verzorgingspost om te drinken en ga dan weer door. De bovenbenen worden wel steeds stijver en echt lekker gaat het allemaal niet meer. Ik neem me voor om het laatste stuk van de marathon lekker te gaan genieten, van kilometer naar kilometer te lopen en bij ieder kilometerbordje even te stoppen. Daarmee wil ik de spanning even van de spieren halen en met name de bovenbenen wat losmasseren. Terwijl er mensen met krampverschijnselen aan de kant staan loop ik zo, in dit voor mij onbekende gebied van de hele marathon, richting finish. OK, dit is dus wat er kan gebeuren na kilometer 32. Ik geniet er niet minder om.
Eenmaal in het centrum van Eindhoven zit er nog een venijnig bruggetje in en daarna is het wachten tot die finishlijn in zich komt. En daar verkijk ik me helemaal op. Staat in de laatste anderhalve kilometer daarvoor de winkelstraat vol met publiek, op het laatste eind richting finish is het een grote brede weg die niet doet vermoeden dat even verderop de finish ligt. Ik zie dat ik mijn doel ruimschoots ga halen: de klok loopt nog in de 3h06, dus er gaat een dik half uur van mijn PR af. Voor mijn gevoel is het alsof ik eindelijk die triathlon alsnog volbreng. Voldoening. Tevredenheid. Emotie. Zie je wel! Ik was gewoon super de afgelopen weken en zonder dat verkeerde voedingsadvies was ik in zowel Almere als op Mallorca gewoon (dik) onder de 10 uur gegaan.
Daarnaast bleek de wedstrijd in Eindhoven ook nog eens gewoon hartstikke leuk. Fantastisch parcours, geweldig publiek, het weer werkte mee: het was een loopfeestje. Dus ondanks de reisafstand kom ik hier zeker nog eens terug!
In Eindhoven liep ik ook voor het eerst in mijn nieuwe sponsorloopkleding, beschikbaar gesteld door Running Center in Enschede. De Erima kleding heeft precies de juiste look en feel met de huisstijl van mijn sponsor Webton en liep ook nog eens helemaal fijn. Dus ook daarvoor bedankt!