Achteraf vermoed ik dat ik dat laatste weekend net over de weerstandsgrens ben gegaan. De maandag erna pakte ik een rustige zwemtraining. Nog niets aan de hand, wel veel hoesten. Geen pretje als je met je hoofd in het water ligt kan ik je verzekeren.
Op dinsdag een rustige koppeltraining. Met het gevoel alsof er cement in plaats van bloed door mijn aderen liep. Ik kreeg de pedalen nauwelijks rond en alles deed zeer. Na afloop onder de douche koud en rillerig. Hè verdorie, het zal toch niet, vlak voor de race… Met verhoging naar bed. Paracetamol en vroeg onder de wol.
Woensdag. De koorts lijkt verdwenen. Ik voel me ook weer wat beter. Dus gewoon aan het werk. Dit is waar ik op hoopte, gewoon iets geks en niets aan de hand. Hoopte ik. Wel de ochtendduurloop geskipt voor alle zekerheid. Met acupunctuur de luchtwegen proberen open te krijgen. Het grieperige gevoel bleef echter wel, overal spierpijn. Stug door aan de paracetamol, weer vroeg het mandje in.
Waar een verbetering was verwacht en gehoopt volgt de terugval. Donderdag. Ik voel me niks beter, slechter zelfs. Ik wil er nog niet aan, maar moet toch stilletjes met een rampscenario rekening gaan houden. Het Apollo hotel gebeld wanneer de kamer (geboekt voor twee nachten) uiterlijk geannuleerd kan worden. Dit kan gelukkig nog kostenloos tot vrijdagochtend. Nog één kans dus, wederom goed rusten en hopen op een wonderbaarlijk herstel…
Vrijdag. Heerlijk geslapen, maar voel me doodweg ellendig. Wel doen, niet doen, wel doen, niet doen… Ik begon me af te vragen: als ik me zo voel, zou ik dan een tien kilometer wedstrijd gaan lopen. Nee. Daarmee werd het antwoord voor de Holland Triathlon ook meteen gegeven. Met pijn in het hart het Apollo hotel gebeld. Want stel dat ik me in de loop van de dag toch ineens beter ga voelen… als ik gebeld heb is er geen weg meer terug. De telefoon gaat over. Er wordt opgenomen. En een minuut later is de annulering gemaakt. Geen hele voor mij. Maanden van training en geen wedstrijd. Een DNS. Daarna ook maar eindelijk ziek gemeld voor het werk, nu proberen echt te herstellen.
Zaterdag. De triathlon. Op de weg naar de Ironman Lanzarote had dit de grote test moeten zijn. En dan zijn de omstandigheden ook nog eens perfect… Ik had niet zoveel met Almere, vanwege het onaantrekkelijke parcours in de polder. Ik dacht nog, had nou beter naar mezelf geluisterd en gewoon Kopenhagen gedaan. Blijkbaar dacht mijn lichaam daar hetzelfde over. De uitslagen ook niet echt meer gevolgd, de knop maar omgezet. Dit was een iets andere triathlon Almere dan ik me ervan had voorgesteld. Het voelt als een diskwalificatie, maar niet wetende waarom. En niet achteraf, maar vooraf.
Drie dagen later toch maar de huisarts bezocht. Bacteriële infectie aan de luchtwegen, CRP-waarde was 108 voor de mensen die dat wat zegt (een week na de eerste klachten). Deze behoort onder de 10 te zitten. Antibiotica, herstellen, herpakken en de weg vervolgen. Nog negen maanden tot aan de Ironman Lanzarote. Dan maar als onbeschreven blad daar aan de start staan. Ook een uitdaging. De vraag is of een mooie finish in Almere representatief zou zijn geweest. Want voor Lanzarote geldt: “normal limits do not apply”. En in het traject voor KiKa ga ik de strijd met die grenzen in mei volgend jaar graag aan. Zonder coach, want ik heb besloten het begeleidingstraject voortijdig te beëindigen.
Er speelden van mijn kant al wat meer irritaties. Laat het duidelijk zijn: aan Frank zijn kennis en kunde twijfel ik niet, zijn staat van dienst als atleet en trainer bewijzen dit. Maar zijn coaching capaciteiten vind ik onder de maat. Wellicht komt dat omdat ik uit een teamsport (volleybal) kom en daar meer contactmomenten zijn. Maar de manier waarop de communicatie doorgaans verliep kwam op mij erg ongeïnteresseerd over. De trainingsschema’s kwamen steevast een of twee dagen te laat (in een exceptioneel geval zelfs een week). Er werd gewerkt met een planning, die ik telkens enkele maanden vooruit maakte. Als je je als trainer/coach afficheert met een persoonlijke aanpak, vind ik het ondenkbaar dat als ik een half jaar van tevoren aangeef dat op een bepaalde datum Fynn 1 jaar wordt, je als trainer op die dag toch twee trainingen inplant. Ja, daar kun je als atleet op een flexibele manier invulling aan geven en mee schuiven. Maar als ik dat zelf moet gaan doen hoef ik daar ook niet iemand voor in te huren. Ander voorbeeld is dat ik in voorbereiding naar Almere met Frank heb overlegd over welke wedstrijden wel en niet te doen in augustus. Op basis van zijn adviezen daarop de planning aangepast. Als het dan augustus is en het nieuwe trainingsschema binnenkomt, staan daar gewoon wedstrijden op die hij in een eerder stadium zelf heeft afgeraden en ik dus van de planning had gehaald. Dat schema kwam zoals gewoonlijk te laat, binnen no-time was het schema daarna aangepast met daarop o.a. het fatale weekend een week voor Almere. Het kwam op mij over alsof het even snel afgeraffeld werd. Kijk, als het goed was gegaan en ik had Almere wel kunnen doen en had goed gepresteerd… dan had ik waarschijnlijk deze move niet gemaakt. Maar bovenop alle irritaties daarvoor (begon al in januari, toen ik de Wooldereslopen en Slangenbeekloop had verzocht op de schema’s te zetten, die stonden er niet op inderdaad… deze heb ik overigens wel gewoon gelopen) was het moeten missen van Almere de druppel.
Het missen van Almere zelf werd ook totaal niet door hem opgemerkt. Toen ik na twee dagen niets hoorde heb ik zelf maar een mail gestuurd. Als reactie kreeg ik te horen dat ik hem “net voor was” en dat hij wel persoonlijk bijna veertig jubelverhalen had gehoord en persoonlijke felicitatiemails de deur uit had gedaan. Met de startlijst ernaast wilde hij die ochtend "net kijken of er misschien ook atleten uit zijn stal niet gestart waren". Ongeacht of dit nu waar is of niet: in mijn optiek zal een goede coach eerst de teleurgestelde deelnemers op moeten pakken om deze betrokken te houden bij het proces. De succesvolle atleten (of dat nu in een teamsport is of individueel) zitten toch wel op die roze wolk. De behoefte aan de coach is groter bij die atleten die teleurgesteld zijn, ook om met de verwerking te kunnen beginnen. Daar schiet hij mijns inziens vreselijk tekort. Als dit soort zaken je niet storen heb je er een prima trainer aan. Misschien was mijn verwachtingspatroon wel niet in lijn met wat ik van een individuele triathloncoach mag verwachten. Maar omdat het mijn eerste hele triathlon is en ik daardoor met onzekerheden kamp verwachtte ik juist meer, juist op het persoonlijke vlak. En dat heeft hij niet kunnen waarmaken.
Ik heb dan ook absoluut geen spijt van mijn beslissing. Ik ken mijn eigen situatie het beste en de huidige trainingsaanpak geeft nu al veel meer rust en balans met thuis. De goede elementen uit de trainingen van het afgelopen jaar neem ik mee, alles wat me tegenstond (waaronder de lange, solitaire trainingen) gaat eraf. Ik train vanaf nu ook weer gewoon mee met mijn club LAAC Twente voor wat betreft het loopgedeelte. Het voelt nu al lekker om ook weer wat intensievere tempo’s te lopen. Ik zie wel waar het toe leidt. Belangrijkste is dat het plezier in het bedrijven van de sport terug is, want die was aan het eind van het trainingsregime van Frank Heldoorn ver te zoeken.