De voorbereiding richting deze wedstrijd was natuurlijk ook niet om over naar huis te schrijven. Terugkijkend op de afgelopen 2-3 jaar heb ik vooral grote progressie gemaakt door gewichtsverlies na te streven en het plezier in de sport voorop te stellen. Dat dit leidde tot fantastische prestaties was mooi meegenomen. Vorig jaar was de drive duidelijk anders, toen lag de nadruk (te veel) op prestatie. Met als gevolg dat ik overtraind en geblesseerd raakte en erger nog: het plezier in de sport kwijt raakte. Hierdoor was het wel makkelijker om de focus te richten op wat belangrijker zaken in het leven: de zwangerschap van Janneke, het afronden van mijn studie, de verkoop van het huis en mijn nieuwe baan. Ondertussen af en toe trainend en proberen weer lol te krijgen in het sporten.
Maar de echte drive van 2-3 jaar terug mis ik nog steeds. Zo was de week ervoor met Hemelvaartsdag en de dag erop de Nacht van Hengelo er eentje uit de categorie "ouderwets zoep'n". Met beleid, want op zaterdagochtend moest er weer gefietst worden, 160 kilometers volgens de planning. Deze Tecklenburg Rundfahrt op zaterdag 4 juni was echter zeer warm en steile klimmetjes nemen met 21 als kleinste achter is nou niet echt te doen als je niet super getraind bent. Daarop besloten de rit in te korten naar 130 kilometer. Een dag later ben ik vervolgens met Arnold Klieverik en Maik Voppen naar Holten gegaan om een trail te lopen, georganiseerd door Jeroen Machielsen. Zie voor een verslag hiervan de website van Jeroen.
De nodige kilometers worden dus al weer gemaakt. Met de wedstrijden in de achtertuin in aantocht, waarvan de run-bike-run in Deurningen de eerste is, leek het me dus wel zinvol om de conditie eens te testen bij die duathlon in Zuidwolde. Al was het alleen maar om te kijken waar mijn basisniveau ligt met 10 kilo's te veel aan je lichaam. Aangezien de wedstrijd op woensdagavond was, was het zaak om bijtijds het werk te verlaten. Zo zat ik rond half zes in de auto richting Drenthe. Met het doortrekken van de A35 en de N36 achter Witte Paal ben je er ook zo en zo was ik om half zeven in Zuidwolde; start zou om 19:15 zijn.
Caimin Stevens was er ook en meteen maar even samen het loopparcours verkend en ingelopen, nadat de fietsjes in het parc fermé waren gestald. Geen al te grote wedstrijd in vergelijking met bv. Deurningen en Borne, of de wedstrijden van het nationale duathlon circuit; maar toch best een kwalitatief aardig deelnemersveld met o.a. Robert Beute (begenadigd winter triathleet, al eens tweede overall in Enschede en voormalig winnaar wintertriathlon Inzell) en de familie Lek uit Emmen. Ik zelf ging zonder hoge verwachtingen van start, maar met de intentie om weer eens een lekkere wedstrijd te kunnen sporten en te zien waar ik op dit moment sta.
Direct na het startschot was Caimin, tegenwoordig lid van de nationale duathlonselectie, zoals verwacht degene die meteen probeerde het verschil te maken. Bij de eerste ronde om het korfbalveld sloeg hij al meteen een gat met de achtervolgers. Ik vond het lopen maar zwaar en probeerde mijn hartslag te controleren en niet te forceren. Iets wat anderen wel deden, want in de tweede ronde begon ik zowaar mensen in te halen. Na 19 minuten was ik dan terug in het parc fermé, daar verlies ik dan toch al een dikke anderhalve minuut in vergelijking met vorig jaar.
Verschil met vorig jaar was dat ik dan fit op de fiets sprong en meteen flink van leer kon trekken; nu was het uitblazen en de eerste fietskilometers gebruiken om te herstellen. Ik merkte al snel dat mijn fietsbenen ook nog lang niet op het niveau zitten dat ik gewend ben: het ging wel snel, maar niet HARD. Zowel bij het lopen als het fietsen blijf ik in de comfortzone hangen, het echte venijn komt er nog niet uit. Overigens fietste ik absoluut niet slecht, want ik haalde de een na de ander in en werkte me op naar de achtste plek overall. Maar reed ik vorig jaar makkelijk 40+ in het uur, hier bleef ik steken op een schamele 36.5 gemiddeld. Werk aan de winkel dus.
In de laatste van de drie fietsronden nog een teken dat ik allesbehalve fit ben: kramp in de kuit. Dat zegt me ook genoeg over de huidige fysieke staat. Maar eerlijk gezegd, de combinatie van beide takken van sport ging me toch weer lekker af en het gevoel was goed, wat voor mij het allerbelangrijkst is! Eenmaal terug in het parc fermé was het dus eerst rekken om de kramp uit de kuit te krijgen en even later op het loopparcours nog eens een boom opgezocht om de spier op lengte te krijgen. En verrek, de kramp was eruit en vervolgens loop ik de snelste van drie ronden (sneller dan mijn rondjes in de eerste run!). Kwestie van ontspanning blijkbaar.
Aan de finish zie ik ook mijn "concurrenten" terug, die nooit concurrenten zijn geweest. Daarvoor was het gat vandaag simpelweg te groot. Caimin heeft een knappe tweede plek gepakt en bevestigt daarmee zijn progressie in de duathlon discipline. In vorm was ik graag de strijd met winnaar Robert Beute aangegaan, maar als telt niet in de (top)sport. Belangrijkste les was dat ik weer genoten heb van het kunstje run-bike-run en dat ik daarmee na afloop ook nog het podium op mocht als derde in de categorie M40 was een leuke bonus. We hebben er weer zin in!
Uitslagen 3e Duathlon De Wolden
1. Robert Beute Assen 1h02'41"
2. Caimin Stevens Enschede 1h03'40"
3. Kevin Lek Emmen 1h04'43"
4. Carel Opten Assen 1h04'56" 1e M40
5. Johan Lek Emmen 1h06'25" 2e M40
6. Harm-Jan Stuut Groningen 1h07'18"
7. Erik Lentfert Hengelo 1h08'37" 3e M40
8. Gerard Lugtenberg Heino 1h09'10" 4e M40
9. Rik Wegman Zuidwolde 1h09'30"
10. Ronald Berendsen Emmen 1h09'45"
Dames:
1. Anne Hobbelt Groningen 1h12'43"
2. Liane de Wit Assen 1h16'07"
3. Renate Post Klazienaveen 1h17'52"
Volledige uitslagen op de website van De Wolden Duatlon