Ik wilde er weer een mooie koppeltraining van maken, dus op de wielrenfiets dit keer naar Markelo. Ik had vooraf toestemming gevraagd aan TTvW clubgenoot Marcel ten Hove om de fiets bij hun thuis te mogen parkeren. Vandaar is het slechts een kilometer of zo naar het start-finishgebied, dus ideaal.
In November had ik lekker gelopen op de vijf kilometer en liep toen een negatieve split: eerste rondje in 10:50, tweede rondje in 10:38. Omdat ik het gevoel heb er wel beter voor te staan dan in November wilde ik nu zo’n vier ronden op 10:30 lopen, om uit te komen op een eindtijd van 42 minuten. Tot zover de theorie.
De praktijk: na het inlopen ging ik, in tegenstelling tot November, wat verder naar voren staan. Ik wilde ook een stuk harder. De eerste ronde gaat dan voor mijn gevoel aardig, maar bij doorkomst na de eerste ronde heb ik een tussentijd van 10:47. Wat sneller dan mijn eerste ronde in November, maar dit ging allesbehalve makkelijk. Echt kracht en inhoud om te versnellen heb ik niet. Dat blijkt wel als ik na de tweede ronde in 21:50 doorkom. Rondje van 11:03 en door het voorjaarszonnetje is het warm. Ik heb het gevoel dat ik mezelf aan het opblazen ben.
De keus is dan simpel: uitstappen of uitlopen. Ik kies voor het laatste en maak er maar een zinnige training van. Ik moet dan in ronde drie wel even wandelen om de hartslag wat naar beneden te krijgen. Van mijn aanvangstempo van rond de 4:16/kilometer zit ik nu op 4:50 en dat weet ik gelukkig redelijk makkelijk vol te houden. Lag ik aanvankelijk nog derde in mijn leeftijdscategorie M50, door de terugval in tempo word ik ook flink ingehaald. Uiteindelijk bereik ik de finish toch nog als 8e M50 in 46:23. Hopelijk is het als training nuttig geweest, want als wedstrijdervaring was dit helemaal niks.