ja ja, 12 jaar geleden al aan de start individueel!
Na de Ironman 70.3 Luxembourg ging de focus weer helemaal terug op de kinderkamer en herstel van de achillespees, dus het aantal trainingen die week was exact nul. Naarmate de race in Deurningen dichterbij kwam werd Petra (reageert ze niet op trouwens, roepnaam Ollie) steeds zenuwachtiger. “Ik heb helemaal geen zin. Wedstrijdjes doen is jouw ding.” Maar dat was nu juist de grap. Ik wilde helemaal geen wedstrijdje doen. Gewoon een leuk evenement samen. Op de vrijdag voor de wedstrijd samen even een uurtje gefietst en het fietsparcours verkend. En beloofd dat ik rustig zou lopen, zodat ze niet als een van de eersten op de fiets zou zitten.
Nou was dat laatste toch al niet zo’n vanzelfsprekendheid: ik train nauwelijks, heb een achillespeesblessure en de avond ervoor had ik ook nog een feestje. Ollie ook, dus het werd voor beiden flink laat. Ondergetekende lag om half vier in bed na de nodige alcoholische versnaperingen. Om half negen gewekt worden door de kids maakte de fysieke staat er niet beter op. Kortom, ik stond aardig brak aan de start. Reden om maar eens heel rustig te beginnen.
Als er een flinke hoosbui is overgetrokken is het om kwart voor drie, als de teams mogen starten, weer droog. Of het fietsparcours ook droog is valt te bezien, maar het hardlopen kan prima. Er komt zelfs weer een zonnetje door. Het startschot valt en ik hobbel lekker anoniem in de meute mee. Uiteraard gaat iedereen veel te hard van start, waar ik dat veel te langzaam doe. En zo begin ik aan een gestage opmars.
Van de een na de ander, van groepje naar groepje. In de tweede ronde zie ik dan ineens Janneke met Fynn en Jinthe, die na de bui toch zijn gekomen om papa aan te moedigen. Dat geeft weer goede moed. Waar de meesten instorten in de tweede ronde en flink tijd verliezen houd ik het tempo lekker constant. Kwam ik na de eerste ronde in 15’33” door, de tweede ronde gaat met 15’42” bijna even hard. Ik kreeg wel enorm last van brandend maagzuur door al die klotsende alcohol die omhoog kwam, maar met een 35e plek mag Ollie aan het fietsen beginnen.
En dat doet ze goed. Ze pakt een mooi tempo en weet uiteindelijk bij iemand aan te haken de eerste twee ronden. Op vrijdag reden we het rondje nog met 28 per uur en toen zei ze nog “harder dan dit kan ik echt niet’” Maar het gaat ruim binnen het uur. De rijder voor haar blijkt nogal kinderachtig voor een man van over de 50, door haar op kop te willen dwingen. Na de derde ronde pikt hij aan bij een snellere renner en laat Ollie de “sportieveling” gaan. Daarop haakt ze aan bij een andere dame, die een minuut voor haar het fietsparcours was opgekomen. Goed samenwerkend rijden beide dames de vierde ronde en met een uitstekend gemiddelde van 33.5 komt Ollie terug in de wisselzone. 55’12” gereden over bijna 31 kilometer, knap werk!
Ik had dus bijna een uur stilgestaan en in dat uur werd ik o.a. verrast door de aanwezigheid van twee hardcore supporters uit de Lentfert-clan: onze ouders waren een dag eerder dan gemeld teruggekomen van vakantie uit Frankrijk om ons te komen aanmoedigen. Uiteraard waren ook onze beide gezinnen aanwezig, dus het was een gezellige boel tijdens het kijken naar het fietsen. Ik merkte alleen wel dat mijn achillespees heel erg stijf begon te worden na de eerste run. Toen ik na de wissel weer moest beginnen met lopen was het dan ook erg onwennig. Ik kwam totaal niet in mijn ritme en had het gevoel dat ik aan het strompelen was.
Maar uiteindelijk weet ik toch nog weer iets van een tempo te ontwikkelen. De fietsers die wisselen achter Ollie hebben lopers die proberen mee te gaan met mij, maar eenmaal los heb ik een tempo dat wat hoger ligt dan tijdens de eerste run. En zo begin ik weer aan het inhalen. Uiteindelijk loop ik ditmaal een 25e looptijd met 15’03”, dus zeg maar ruim een halve minuut sneller dan in de eerste run. Nog steeds niet echt hard (in 2010 en 2012 liep ik nog twee minuten sneller per rondje, rond de 13 minuten), maar gezien de omstandigheden was dit prima zo. Daarmee eindigen we 55e overall van de ruim 120 koppels en 12e bij de teams gemengd, niet slecht. De beloning kwam aan de finish in de vorm van schuimend gerstenat, want daar hadden beide Lentfertjes inmiddels weer erg behoefte aan! Kortom, dit was zeker voor herhaling vatbaar als familie onderonsje :-)
Uitslag 19e RBR Deurningen, gemengd duo klassement (top-20):