In de aanloop naar Almere ben ik me continu bewust geweest van mijn fysieke kwetsbaarheid na een jaar lang ellende. De insteek was dan ook volledig recreatief. Genieten, trainen naar mogelijkheden en zin en nog eens genieten. Dat resulteerde in mooie resultaten bij de Ironman 70.3 Mallorca (4h55’57”) en de halve in Nieuwkoop (4h42’27”). Dus blijkbaar gingen genieten, met mate trainen en goede resultaten goed samen. Ook het PR op de OD sneuvelde twee keer en kwam op 2h06’23” te staan. Ik kreeg steeds meer vertrouwen in die hele van Almere en de resultaten in Mallorca en Nieuwkoop boden aanknopingspunten om sub-10 uur te gaan.
Daarnaast had ik nog een appeltje te schillen in Almere. Twee jaar terug kwam ik tot 10 uur, 12 minuten en 16 seconden. En een vierde plek op het NK M40. Omdat er Pro’s meededen in de NK age groups. Wrang genoeg was dat ook het laatste jaar dat Pro’s in de age groups voor medailles mee mochten doen. Anders was ik tweede geweest. Wel nog als tweede M40 gehuldigd voor de totaaluitslag van de Challenge, maar dat voelde een beetje als een troostprijs. Als ik destijds wel onder de 10 uur was gefinisht was het overigens klaar geweest, dan had ik me nooit meer voor een hele ingeschreven. Maar nu had ik some unfinished business in Almere.
Na de succesvolle samenwerking twee jaar eerder had ik opnieuw de diensten van Chris Brands ingeschakeld. Het klikt gewoon goed met Chris, we zitten op een lijn en ik snap zijn filosofie. Door mijn ziekte gedurende het grootste deel van 2014 ben ik echter wel anders met zijn trainingsschema’s omgegaan. Het werd een leidraad, geen keurslijf. Dus wat ik wilde doen deed ik, als het niet uitkwam: jammer dan. Het moest wel leuk blijven.
Naarmate het seizoen vorderde en de trainingen langer werden kreeg ik flashbacks naar 2013. Daarom wilde ik geen hele meer doen: die lange trainingen. Ik vind ze gewoon niet leuk. Het mogen werd moeten. En als het moeten wordt, moet je heel snel wat anders gaan doen is mijn opvatting. Maar omwille van mijn doelstelling, die sub-10, was ik bereid nog een keer de meeste trainingen af te werken. Voor de allerlaatste keer. De cijfers: vanaf half december stonden er 99 uur zwemtraining, 256 uur fietstraining en 146 uur looptraining op het programma, totaal 504½ uur. Daarvan werkte ik er in totaal respectievelijk 33, 212 en 106 van af, goed voor een totaal van 372 uur. Net iets minder dan 75%. Waarbij ik in december, januari en februari echt nauwelijks heb getraind, maximaal 5 uur in de week. Daarna ging de focus vooral op de kwalitatieve component en niet zozeer op de omvang. Zo wist ik mijn zwemmen wederom flink te verbeteren, ondanks het beperkte aantal trainingsuren (slechts 33% uitgevoerd).
De laatste weken was ik echter wel op dreef en nam zelfs een week vrij om een complete fietsweek in te plannen, vier weken voor de wedstrijd. Die ging crescendo, voelde me steeds sterker, tot op de laatste dag. Die zondag was de planning zes uur wedstrijdtempo, maar na een uur ging ik in de regen op een glad houten bruggetje in Duitsland vol onderuit. Weg voorbereiding en weg triathlon Almere. Dacht ik. De onderarm werd opengehaald aan een uitstekend spijkertje. Deze genas gelukkig redelijk vlot en na een week kon ik er weer mee zwemmen. Liggen op een ligstuur was een ander verhaal. De spiermassa op mijn bovenbenen had de botten beschermd en zodoende kwam ik er genadig van af. Maar ik zag mijn doel al bijna vervliegen.
Al snel had ik me weer herpakt, niemand pakt mij mijn doel af. Die sub-10 gaat er komen! Dit zou mijn laatste hele worden en hier zou het gebeuren, niets en niemand zou me tegenhouden. Ik hield me steeds voor dat dit de laatste kans is om dit waar te maken. Als ik het moeilijk ga krijgen in de wedstrijd zal ik dat mantra ook in mijn hoofd afdraaien: nog een keer pijn lijden, daarna kun je de rest van je leven terugkijken op een geslaagde hele. Zo goed en zo kwaad als het kon pakte ik de trainingen weer op. Twee weken voor de wedstrijd, tijdens een lange training, word ik gebeld door de sponsor. Of ik in wil vallen bij de run-bike-run Borne in zijn team, zijn loper is ziek. Dat moet te combineren zijn, dus na 1 uur zwemmen, 3 uur fietsen en 2 uur lopen ga ik naar Borne met de intentie heel rustig mee te doen. Dat gaat prima, tot ik in de tweede loopronde vreselijke kramp in mijn bovenbeen krijg. Ik moet stoppen. Als de kramp er een beetje uitgestrekt is loop ik de run nog uit, maar echt bevorderlijk is het niet. Het “rustige” tempo na 6 uur training lag overigens boven de 15 km/u, dus mijn loopconditie is op dat moment geweldig.
Na wederom enkele dagen rust pak ik het weer op en wederom wordt de goede vorm bevestigd. Mijn zwemmen is afgelopen jaar zienderogen vooruit gegaan, daar ga ik winst pakken. De lange duurlopen van 2-3 uur gaan moeiteloos rond de 13 km/u, bij een hartslag van 120. Dat wordt mijn beoogde wedstrijdtempo, een marathon in 3u15-3u20 is het streven. Mijn enige zorg is het fietsen, daar zijn na de val de meeste trainingen van weggevallen. In de laatste week voor Almere word ik dan ziek. Het is niet waar. Ik voel me grieperig. Net als in 2012, toen ik vlak voor de wedstrijd ziek werd. Zou een mooie stunt zijn: 2012 DNS, 2013 genaaid met een te lang parcours en Pro’s die toch AG-medailles mogen ophalen, 2014 DNS en 2015 weer DNS. Het is ieder jaar wel wat met Almere. Ik ga preventief aan de echinacea en paracetamol. En waar de griep in 2012 doorzette, weet ik het dit keer gelukkig te counteren. Ik voel me drie dagen slecht, ga vanuit het werk meteen naar bed rond 17:00 uur, kan wederom niet trainen, maar op donderdag doe ik dan maar een kort testje. Uurtje fietsen, half uurtje lopen. Gaat het niet, dan annuleer ik. Ondanks veel slijm ophoesten gaat het tempo moeiteloos bij een rustige hartslag. Ik durf het wel aan. Almere here I come.
(waar niks vermeld: foto's Janneke Lentfert)
Vrijdag 11 september
Aangezien Fynn tegenwoordig naar school gaat en het voor de kinderen ook niet echt aantrekkelijk is om een wedstrijd van bijna 10 uur te gaan bekijken hebben we besloten de kids een weekend uit te besteden aan mijn zus. Zo slaan we twee vliegen in een klap: een leuk weekend samen weg, wat quality time en ik mijn laatste uitdaging op de lange afstand. De reis verloopt voorspoedig en om 13 uur zijn we in Almere. Inchecken in het Apollo hotel, direct naast de start/finish locatie: wat een fantastische plek! En de venue ademt triathlon, mooi om weer terug te zijn!
Daarna door naar de briefing, de registratie en de carbo loading party. Gezellig nog even bijgekletst met één van de fietsgasten van JdR Cycling van het eerste uur, Dave Paul. Toen ik in 2007 voor het eerst samen met mijn vader op Mallorca ging fietsen was hij er ook bij met een grote groep Hagenezen. Topweek gehad. Leuk hem hier nu ook als triatleet te treffen. En jaaaaaaaa, daar lopen ze weer, de finisher shirts. Humor. Dat is nog tot daar aan toe. Maar bij deze temperatuur in je korte broek rondlopen met compressiekousen eronder... sommige triatleten zijn gewoon aandachtshoeren. Volgens mij denken ze dat het er professioneel uit ziet, maar je loopt gewoon gigantisch voor lul. Dus. Maar als ze zich daar prettig bij voelen, vooral blijven doen. Heb ik ook nog wat om te lachen bij zo’n pasta party. Het eten viel me trouwens erg tegen. Was in 2013 veel lekkerder en gevarieerder, dit keer vond ik er weinig aan.
Een dag eerder had ik mijn doelstelling nog maar eens becijferd. Mijn trainer Chris Brands wilde me wegsturen op 9:20-9:25. Dat leek me wel erg aan de optimistische kant, met 1 uur zwemmen, 5 uur fietsen en 3 uur 20 lopen. Vooral die 1 uur zwemmen zou lastig worden, 1 uur 5 was mijns inziens realistischer. Plus nog wat wisseltijd maakten voor mij 9 uur 30 tot doel. De beoogde fiets- en looptijd lagen prima binnen mijn mogelijkheden. En verder Almere 2013 geanalyseerd. En gaan rekenen. Als dat parcours destijds te lang was, dan ben ik eigenlijk wel benieuwd wat mijn tijd was geweest als de afstand wel had geklopt. Fietsen was 184 kilometer, lopen 44 kilometer. Mijn gemiddelde snelheid op beide onderdelen omgerekend naar de officiële afstand en verdomd. Mijn eindtijd op een officiële hele afstand is gewoon al sub-10. 9uur, 56 minuten en 56 seconden komt eruit rollen. Dat wordt dan mijn time to beat. Die kan ik dan tevens al vast als PR aanmerken op de officiële afstand. Want ik ga ook mijn looptijd op de 10 Engelse Mijl niet aanmerken als PR op de 15 kilometer.
Ik voel vooral rust die avond. De hele week heb ik door de griep al vroeg in bed gelegen. Nu weer. Nog wel even verplicht meekijken met Janneke naar K3 zoekt K3, dus uiteindelijk doe ik om 23 uur de luiken dicht.
Zzzzzz.
Zaterdag 12 september
04:30. De wekker. Ik slaap als een blok en heb nul komma nul zin om mijn mandje te verlaten. Dan het besef dat ik niet thuis in bed lig, maar in Almere. O ja. Triathlonnetje vandaag! Scheren en om 5 uur naar beneden voor het ontbijt. Daar gezellig gekletst met mijn oud-clubgenoten van TC Twente, Frans Segerink, Albert van der Smissen en Richard Mast. Even later haken ook John Röring met vrouw aan. Allemaal flink nerveus, slecht geslapen hoor ik. Ik heb nergens last van. Ik prijs me gelukkig dat ik zo lekker heb kunnen slapen. Goed ontbijtje achter de kiezen en om 6 uur op naar de wisselzone, de laatste voorbereidingen treffen aan de fiets. Schoenen op de pedalen, bidons erop, sportvoeding in de tasjes. Wetsuit aan. Verdomd. Normaal als ik wedstrijden heb ben ik zenuwachtig en moet ik wel 3x naar het toilet. Nu geen keer. Dus snel nog maar even in de rij gaan staan. Natuurlijk allemaal mensen die de halve doen, pas een uur later starten en die niet willen zien dat ik haast heb. Eindelijk aan de beurt, kan die wetsuit weer uit... Als ik naar buiten kom staat Janneke bij het hek en zij ritst me dicht. Kusje voor de wedstrijd en op naar de zwemstart.
07:30 Zwemmen
Omdat het een vrij uitgebreid veld is zoek ik dit keer de buitenkant maar op. Links, tweede rij. Want mijn sterk verbeterde zwemcapaciteiten moeten me ergens naar 1 uur 5 brengen. Een week eerder in Oldenzaal (het zwembad in Hengelo zat dicht vanwege een waterpolotoernooi) zwom ik nog 3 kilometer in 50 minuten, dus ik ga me weinig aantrekken van snelstarters en gewoon mijn eigen tempo en cadans zoeken. Dat lukt redelijk in de menigte, al kom ik toch terecht in een fuik. Zo lang iedereen gewoon met zwemmen bezig is, niets aan de hand. Maar als er iemand bewust gaat uitdelen of over me heen probeert te zwemmen dan is het hommeles. Maar gelukkig niets van dat alles. Even druk bij de eerste twee boeien, maar ik pak vanaf daar de ideale lijn, waar de meesten veel verder naar buiten zwemmen en een bocht lijken te maken. Paar voetjes voor me die ik kan volgen en hey, op naar de tweede ronde!
Die komt gevoelsmatig vrij vlot. Achter de schouwburg kijk ik even heel snel op mijn horloge en zie dat het precies 8 uur is, dus ben nog maar een half uur onderweg. Daar komt straks nog wel wat bij, want dan moet ik nog weer linksaf terug naar de kant en ook nu moet ik nog een stukje naar de doorkomst, maar wellicht is 1u03-1u04 mogelijk. Tweede ronde. Ontspannen zwem ik door, lettend op techniek. Soms even uitrusten in een paar voetjes, dan weer versnellen en een gat dichten naar de volgende zwemmers voor me. Tot ik kramp krijg in mijn linker voet. Hè niet weer, in 2013 ook al! Even strekken en het is weg. Daarna zwem ik echter niet zo lekker meer. Bang dat het terug komt en weinig kick dus meer met de voeten. Als ik dan na 1 uur, 7 minuten en 51 seconden het water uit kom valt me dat toch een beetje tegen, ook al is het een verbetering van mijn PR met ruim 4 minuten.
08:37 Wissel zwemmen – fietsen
Geen tijd om daar over te gaan zitten piekeren, het is gewoon 4 minuten winst ten opzichte van 2013. De wissel verloopt vervolgens redelijk vlot. Eerst krijg ik mijn wetsuit niet los omdat ik het snoer aan de rits niet kan vinden. Daarna heb ik het pak snel uit. Ik neem de tijd om volgens schema de eerste long energy gel drink van Sportvoedingwebshop.com op te drinken. Daarmee heb ik genoeg brandstof voor de eerste twee uur op de fiets. Na iets meer dan 5 minuten ren ik met mijn fiets het parc fermée uit en mag beginnen aan 180 fietskilometertjes.
08:43 Fietsen
Zoals verwacht is het meteen al inhalen geblazen. Minder dan ik gewend ben, omdat ik tegenwoordig verder van voren uit het water kom. Dit keer 135e zwemtijd. Van de ruim 500, niet slecht. Scheelt toch zo ruim 100 plekken in vergelijking met 2013 (toen er ook nog eens minder deelnemers waren). Ik begin solide. Niet te hard, lekker vermogen trappen maar op reserve. Tot de Gooidijk en dan wham! Wind in de rug. Mooi om te zien dat een relay rijder er gigantisch hard overheen komt. En nog geen 20 kilometer verder al bijna geparkeerd staat.
Het fietsen. Het onderdeel waar ik de meeste onzekerheid over had. Gewoon door te veel gemiste trainingen in de laatste weken. Door die valpartij, door de griep. Maar ondanks dat weet ik gewoon dat ik nog steeds aardig kan trappen. En geen gekke dingen moet doen. Zo komen er in het begin ook nog enkele snelle mannen van de halve voorbij (Evert Scheltinga, Youri Severin, twee Duitsers), maar ik laat me niet gek maken. Ik moet dit rondje twee keer, zij maar een.
Op de Oostvaardersdijk weet ik het tempo aardig te houden, maar ik ben zoekende. Blijf mensen inhalen, maar weet niet of ik nou harder moet gaan fietsen of niet. Ik houd de hartslag in de gaten, 130. Prima. De dijk is lang, maar eindelijk mogen we er dan af. Tegen de wind in de Knardijk op, hahaha. Maar het voelt niet als een straf. Je weet tenminste waar je aan toe bent, op die Oostvaardersdijk was ik echt aan het zoeken naar de juiste cadans. Ik heb dan een rijder voor me die me kort daarvoor heeft ingehaald, maar niet veel harder rijdt. Ik pak dat tempo over en op wisselende afstanden van 10 tot 100 meter blijf ik dat spoor maar volgen.
Zo gaat de eerste ronde eigenlijk best vlot voorbij en zie ik dat ik de eerste ronde binnen de 2u30 heb afgelegd. Nog even dat extra lusje met keerpunt en daar zie ik oude bekende Cor Boerman rijden. Die rijdt er dus niet eens gek ver voor, een minuutje of 5-6 schat ik. Doel blijft cadans houden, en continu ram ik dat mantra door mijn kop: vandaag die sub-10. Alles zit mee. Prachtig weer, gunstige wind, ik ben fit (ook al ben ik dat misschien niet helemaal), maar het gaat goed. De atleet voor me geeft volgens mij nog eens extra gas als we weer bij de Oostvaardersdijk zijn. De wind is wat aangewakkerd en echt gunstig staat de wind daar niet. Ik hang op 50 meter en twijfel of ik mee zal gaan. Ik zet ook wat aan, maar daardoor gaat de hartslag richting 140. Dat is mij te hoog en besluit lekker verder te gaan op mijn hartslagzone van 130, ik wil per slot van rekening wel die 3u20 kunnen lopen straks.
De dijk lijkt door de hardere en iets gedraaide wind nog langer dan de vorige ronde. Maar eraf voelt wederom als een verademing, terwijl de wind daar juist vol tegen blaast. Langzaam maar zeker nader ik dan weer een voorganger, die een voorgangster blijkt te zijn. Een Duitse, Kristin zie ik op later op haar startnummer staan, die een belachelijk zware versnelling draait en volgens mij een trapfrequentie heeft van 60 of zo. Van achteren is iemand terug gekomen, die had ik ergens op de Oostvaardersdijk al ingehaald. Die maakte handig gebruik van een landbouwvoertuig op de Duikerweg en had zo ineens zeer weinig last van de tegenwind... Een kilometer voor het eind van de Duikerweg passeert deze opmerkelijke combinatie mij en zo lang ik 12 meter houd is er volgens mij ook voor mij niks aan de hand. Kort voordeeltje, maar dat scheelde wel even, die ene kilometer.
Richting Gooimeerdijk ga ik dan maar het tempo bepalen en gooi het weer omhoog. Op enig moment houd ik even de benen stil om te drinken en weer een long energy gel erin te gooien. De man die terug was gekomen achter de tractor neemt over, maar zijn tempo is de Duitse dame blijkbaar niet hoog genoeg, want zij gaat er meteen overheen en schroeft het tempo op. Ik wil ook schroeven, maar dan de dop eraf. Van mijn gel. Die blijft vastzitten. Als het eindelijk lukt vliegt de helft van de gel eruit over mijn ligstuur, dat vervolgens plakt als de hel. Ik zie de strijd tussen de twee voor me, die zich langzaam steeds verder van me afspeelt en inmiddels fietsen ze op 200 meter. Eindelijk heb ik het restant van de gel achter de kiezen en maak dan ook weer tempo. De Duitse heeft haar belager dan al gelost. Daar rijd ik vlot naar toe, maar dat Duitse grietje is er vandoor. Ik kom heel even weer wat dichterbij, maar korter dan op 100 meter kom ik niet meer.
Kijkend naar de tijd ben ik echter zeer tevreden, dat wordt gewoon een sub-5 of in ieder geval een 5 uurs fietsonderdeel. Precies volgens planning. En dat is dan 12 minuten sneller dan in 2013, dus de totale winst op dat schema is nu al 16 minuten. Schema is dan dus 9 uur 56, bij een gelijke marathon van 3 uur 38. Maar het doel is 3 uur 20, dus nog eens 18 minuten pakken. Dus ergens in de buurt van de 9 uur 38 uitkomen. En liefst nog sneller.
13:42 Wissel fietsen – lopen
Wat een lekker gezicht, zo’n bijna leeg parc fermée! Als 135e begonnen aan het fietsen, als 56e overall van de fiets af. Inclusief 31 Pro’s die voor me zijn gewisseld, dus als 25e age grouper. En ontzettend op schema om die sub-10 te halen. Ik neem opnieuw de tijd in de wissel. Weer een long energy gel drink, de laatste. Daarna de fast energy gels, vanaf een uur in de run. Die gaan achterin de trisuit, vier stuks. Met die long energy moet ik het het eerste uur kunnen bolwerken, daarna de fast energy gels, een per half uur. Snel nog even naar de toiletten en dan op naar de marathon.
13:47 Lopen
Het lopen. Het onderdeel waar ik het meest zeker van was. Nu kon het niet meer misgaan, want dit zou mijn sterkste onderdeel worden. Ik had op specifieke zones en tempo’s getraind en die tempo’s werden gaandeweg steeds hoger in dezelfde zone. Met als toppunt de week voor de wedstrijd 12km/u lopen bij hartslag 100. Het lopen voelt aanvankelijk nog wat onwennig, maar al snel kom ik in mijn ritme. Door de koude voeten van het fietsen heb ik nog niet echt het gevoel dat het lekker loopt, maar als ik al vlot door Dirk Wijnalda (die dan al zijn derde ronde ingaat) word ingehaald heb ik een aardig referentiekader. Die gaat niet eens zo heel veel harder. Ik houd hem continu in zicht. Mooi tempo!
Ik heb geen idee hoe hard het gaat, maar wel hoe hard ik wil. Het zijn zes rondjes. Zes keer 35 minuten levert 3 uur 30 op, dat is 12 km/u. Dat is mijn slechtst denkbare tijd. Daarmee ga ik nu dus op 9:48 uitkomen. En ik kan harder dan dat. Rondjes 34 minuten is dus 3 uur 24, rondjes 33 minuten 3 uur 18. Ik moet oppassen, want ik voel enkele keren bijna een kramp opkomen vlak boven mijn linker knie. Op precies dezelfde plek waar ik het ook heb gehad bij die run-bike-run van Borne. Dus ik neem bewust wat gas terug. Reserve. Ik moet hierna nog 5 rondjes. Het eerste rondje, inclusief sanitaire stop, gaat in 33:15. Ik voel me King of the world. Ik ga dit makkelijk halen! Schema 3 uur 18 dus en als dat krampgevoel zo weg is gaat er een tandje bij! Janneke moedigt me aan vlak bij het ingaan van ronde twee, ik krijg de lach niet van mijn gezicht.
Nooit gedacht dat kansen zo snel konden keren. Dat het euforische gevoel van dat moment een halve ronde later over en uit zou zijn. Ik kies ervoor heel even te stoppen om een sportdrank naar binnen te werken bij de eerste post die ik dan tegen kom. Niet lang daarna begint de ellende. Een licht krampachtig gevoel in de maag. Ik besluit het te negeren. Gaat wel weer over. Maar het gaat niet over. Het wordt erger. Zelfs zo erg dat ik even moet stoppen. Anderhalve ronde gehad. Wat is dit? Het gevoel zakt weg. OK, gaan we weer! Niet veel later keert het weer terug. Op en af. Ik stop, het gevoel verdwijnt. Ik ren, het keert weer terug. Volgende post: water drinken. Helpt niks. Zo goed en zo kwaad als het kan ga ik door, in de hoop dat het tijdelijk is, wegzakt en ik alsnog mijn sub-10 finish kan halen.
Dan, bij de filmwijk: een dixie. Yes. Inmiddels is het gevoel zo erg dat ik niet weet of mijn lichaam de rotzooi er van de bovenkant of van de onderkant uit wil gooien. Ik open de deur.... wat een droevenis. Wat een beesten zijn sommige mensen. Zoiets goors heb ik nog nooit meegemaakt. Pis en schijt op de bril en ik kan niet anders dan zitten. Ik voel me diep ellendig. Moet het zo eindigen? Hier, op de meest ranzige dixie ooit? Douchen moet ik toch na afloop dus ik zet me er maar overheen. Een minuut. Twee minuten. Drie minuten. Vier minuten. Ik zit daar, maar mijn lichaam doet niks. Niks om de pijn te verlichten en mij weer aan het lopen te krijgen. Fuck. Het pak weer aan, startnummer weer om, op naar de volgende verzorgingspost. Weer even wandelen. “Cola drinken” roept een supporter me toe. Dat doe ik bij die post. Het wordt niet beter. Alleen maar erger.
om bij de volgende waterpost tot 2x toe terug te lopen, om me vervolgens toch weer te bedenken.
Maar bij de derde keer terugwandelen is de beslissing definitief. Zo ga ik niet onder de 10 uur. DNF.
De tweede ronde kom ik nog door in het stadion. Ik zie Janneke en stop. “Als het niet gaat moet je stoppen”. Ik weet het. Maar ik wil zo graag. Zo had ik me dit niet voorgesteld. En zo liep ik er een ronde geleden niet bij. Ik blijf hopen op een miraculeus herstel. Een kilometer verder. De volgende verzorgingspost. Weer cola. En dan berusting. Inmiddels win ik niet meer op mijn schema, maar verlies ik. En zo ga ik dat tempo van 13 per uur niet meer oppakken. Ik wandel terug richting stadion. Zie dan allemaal triatleten die het ogenschijnlijk veel moeilijker hebben dan ik. Want dat is het kromme aan alles: mijn benen doen het gewoon. Die voelen fris en fruitig en willen een toprun neerzetten. Alleen mijn maag verhindert dat. Ik denk nogmaals aan mijn mantra. De laatste kans om dit te doen. Pijn komt later. Ik draai nogmaals om. Ga weer op weg. Misschien gaat het toch beter zometeen en lukt het nog. Nog geen minuut later: van ellende op de grond zitten. De pijn komt niet later, de pijn is er nu, en heel erg aanwezig. Mijn hoofd wil, mijn benen willen, maar mijn maag belet verder gaan. Nog 27 kilometer. Zelfs wandelend haal ik het nog. Maar ik ben niet naar Almere gekomen voor een t-shirtje en een stuk blik. Die wedstrijd in de door mij beoogde tijd afleggen. Dat was het enige doel. En dat gaat niet meer lukken.
Weer draai ik me om. Dit keer voorgoed. Ik ga mijn gezondheid niet op het spel zetten na een jaar fysieke ellende in 2014. Jammer dat mijn laatste hele zo moet aflopen. In de wetenschap dat ik, ondanks alle tegenslagen vooraf, beter was dan ooit. In de wetenschap dat ik hier een hele mooie dikke 9 uurs finish had kunnen maken. Natuurlijk, ik moest nog 27 kilometer, er kan veel gebeuren in die tijd. Dit was geen garantie geweest dat ik het wel had gehaald. Maar ik wist zeker dat ik dat gehaald zou hebben, de rondetijden zaten vast in mijn hoofd, de benen voelden super, mijn mindset stond vastgepind op dat ene doel: sub-10.
Wat rest is terugkijken op een ondanks alles geslaagd evenement en mooi weekend Almere (waarin we ons ook spectaculair wisten te handhaven in de eredivisie met TTvW!). Twee onderdelen beter dan ooit, het lopen ging ook heerlijk. Tot dat ene moment. En veel respect voor alle vrijwilligers, een fantastisch evenement hebben zij er van gemaakt. En complimenten voor de organisatie. Want wát een verbetering van het fietsparcours in vergelijking met twee jaar geleden. Hetzelfde geldt voor het loopparcours trouwens, dit was mentaal makkelijker te behappen dan die 4 grote ronden. Ze hebben echt goed geluisterd naar de kritieken en een topwedstrijd neergezet. Iedereen bedankt, ik was graag nog eens terug gekomen. Maar al in een eerder stadium heb ik besloten dat het tijd is om andere keuzes te maken in het leven. Daar sta ik nog steeds volledig achter. Want triathlon is maar een spelletje en daar kan ik geen gezin mee onderhouden. En trainen voor een lange afstandstriathlon kost me simpelweg te veel tijd; daarnaast bieden die trainingen mij geen meerwaarde in de vorm van plezier. Plezier dat ik wel krijg van het samenzijn met mijn gezin. Dus het is mooi geweest.
Erik Lentfert
Race Number: 343
Swim Time: 1h07’51” (135)
T1: 5’08”
Bike Time: 5h00’41” (43)
After Bike: 6h12’42” (56)
T2: 5’17”
DNF
Volledige uitslagen op de site van Challenge Almere