Maar mooi kloten dus, ondanks de drukte op het werk had ik me wel weer verheugd om samen met mijn pa op de vertrouwde Mallorcaanse wegen rond te rijden. Dat betekende ook dat mijn rol tijdens de reis drastisch werd gewijzigd van enigszins op de achtergrond, relaxed en lekker fietsen naar organisator, regelaar en voorfietser voor de groep. Daarnaast zou ik de trip ook nog combineren met mijn eerste wedstrijd van dit seizoen, de triathlon in Porto Colóm.
Na een voorspoedige vlucht kwamen we om 07:00 uur in de vroege ochtend aan op de luchthaven van Palma. Eenmaal bij het hotel waren onze kamers gelukkig al klaar en konden we meteen de koffers uitpakken. Daarna ging de rest van de groep hun huurfiets ophalen bij Fred Rompelberg. Deze clown liet weer eens merken hoe belangrijk hij zichzelf vindt door de mannen lange tijd te laten wachten en aan te geven niets te weten van de gedane aanbetaling. En je mocht nog met hem op de foto ook, de wanna-be celebrity. Volgende keer mooi ergens anders de fietsen huren, genoeg kwalitatief goede huurfietsen op het eiland.
Ik had gelukkig mijn eigen fiets mee, vanwege de wedstrijd die ik later die week zou doen. Dus in de tussentijd knutselde ik mijn TT-bike in elkaar. Na wat water en reepjes te hebben gekocht bij de lokale supermarkt konden we de fiets op voor de eerste tocht. De bedoeling was een rustige rit, maar na de klim naar de blauwe bol en Algaida werd het sein vrij gegeven voor vrij rijden richting Sant Joan. Dat ging voor sommigen toch iets te gortig, waardoor de rest van deze in principe mooie rit een lijdensweg werd. Uiteindelijk kwam iedereen na 96 kilometers goed over, maar er rezen wel twijfels over hoe de rest van de week aangevlogen moest worden.
De tweede dag ging Joop niet mee, hij werd op de eerste dag gerold op weg naar Rompelberg. Dus: aangifte doen. Antoine ging met zijn Canadese achtergrond mee als vertaler en dat gaf hem ook de kans om wat te herstellen van de inspanningen van de eerste dag. Wij vertrokken om 10 uur en reden via S’Aranjassa, Sant Jordi en Sa Casa Blanca naar Sa Cabaneta. Altijd weer een mooie eerste test hoe je ervoor staat. Vervelend stukje dat langzaam omhoog loopt en aan het eind nog een steil stukje in petto heeft.
Van daar reden we door via Santa Maria naar Bunyola, waar midden in het dorp de Col d’Honor begint. Bij het plein rechtsaf en meteen klimmen maar. Voor mij de gelegenheid om hem eens te klokken, want dat had ik tot op heden nog nooit gedaan. Met de triathlon van Porto Colóm in het achterhoofd werd het niet de snelste beklimming, maar kreeg de trappers toch lekker makkelijk rond en was na 19’43” op de top. Nadat iedereen boven was gingen we verder richting Alaró, waar we hebben geluncht. Van daaruit heb ik een nieuwe route bedacht over kleine binnenwegen, zodat we via een prachtige autovrije route via Lloseta, Binissalem, Santa Eugenia en Algaida weer terugreden naar Llucmajor en vervolgens naar La Terraza voor een (alcoholvrij) biertje en pasta bij La Terraza. Totale rit: 110 km.
Op de derde dag was iedereen weer van de partij. Deze donderdag was het weer prachtig en dat leende zich prima voor de eerste Koninginnerit van deze week, de kustrit naar Andratx. Na een nieuwe aanloop, waarbij ik de klim naar Sa Cabaneta meed (twee dagen achter elkaar is wel erg fantasieloos). Dus koos ik na Sa Casa Blanca om door te rijden naar Son Ferriol en van daaruit te rijden naar Es Pla de na Tesa, Es Pont d’Inca en op die manier richting Palmanyola te rijden. Dat scheelde wat klimwerk, waardoor iedereen fitter bij de kust aankwam.
Tevens heb ik de groep daarna afgezet bij de rotonde richting Esporles. Zelf zou ik de klim naar Valldemossa rijden en dan zou ik de groep later weer achterop komen. Ondertussen was ook de snelle groep van JdR Cycling gearriveerd, dus na een babbeltje met eigenaar André Collavino had ik mooi wat mikpunten richting Valldemossa. Dat was een leuk klimduel, uiteindelijk wisten twee man aan te haken, maar een kleine kilometer voor de top zette ik het verzet twee tanden zwaarder en reed weg. Ik reed vervolgens in een keer door, want ik had geen flauw idee hoe lang ik nodig zou hebben om mijn eigen groep weer in te halen. In de afdaling naar de hoofdweg kwam ik André nog weer tegen. Onderaan nog even een fotootje gemaakt op de plek waar ik altijd mijn vader op de foto zet als hij de afdaling uit komt. Maar helaas, dit keer geen Lentfert senior.
Het was mijn doel om daarna volle bak door te koersen richting Andratx, maar al na Banyalbufar stonden vier mannen (Jos, Joop, Michel en Antoine) lekker te poseren tegen een prachtige achtergrond. Toen ook maar even gestopt voor de fotosessie en daarna door richting Estellencs, waar Jeroen en Ronald lekker genoten van het zonnetje op een bankje. Vandaar was het nog twee keer serieus omhoog. Dus allemaal weer de fiets op en ik heb toen nog even serieus wat gas gegeven richting Andratx. Iedereen kwam veilig beneden, inclusief Jos op een aflopende achterband.
Na een lunch in Sa Coma, waar ook Michel zijn achterband testte tegen een scherpe stoeprand (de stoeprand won) konden we verder voor het laatste bedrijf: omhoog naar Es Capdella en via Calvia nog de laatste hindernis, de Col de Sa Creu. Een niemendalletje, in 7’19” was ik boven, maar na ruim 115 kilometer kan hij toch bij menigeen voor problemen zorgen. Daarna reden we als gezamenlijk pak terug door Palma naar ons hotel in Ca’n Pastilla. Daar deed ik als toetje na deze 135 km lange rit nog een zwemtraining van een uur.
De bedoeling na het fikse aantal kilometers van de dagen ervoor was een herstelrit. Zowel qua tempo als qua kilometers. De voorspelling was dat er na 13:00 uur regen kon gaan vallen, dus dan wilden we zeker terug zijn. Dus na vertrek reden we nu weer eens langs de boulevard Playa de Palma uit, omhoog naar Sa Torre. Daar reden we fantastische binnenweggetjes en eigenlijk hadden we eerder terug moeten draaien, maar de heren op kop werden toch enthousiast en stoken bij de rotonde rechtdoor richting Sa Rapita. Dat betekende door richting kust en daarmee een extra half uur. Even gestopt, maar een koffiestop zou betekenen dat we misschien het slechte weer op ons dak zouden krijgen. Dus toch maar doorgefietst en wederom via de binnenweggetjes naar Llucmajor en van daaruit terug naar de kust. Daar konden we nagenieten van deze 85 kilometers aan de boulevard, onder het genot van een pizza. Terwijl de mannen vervolgens een biertje bestelden ging ik nog even een duurloop van een uur doen, ter voorbereiding op de wedstrijd van zondag.
Die nacht was het gaan regenen en flink ook. Voor de mannen een mooie gelegenheid voor een rustdag. Ik had de avond ervoor met André van JdR Cycling afgesproken bij La Terraza om even bij te babbelen en had voor die tijd meteen een autootje gehuurd, om dat weekend mee naar Porto Colóm te kunnen rijden. Die zaterdag reed ik bijtijds naar de oostkust. Na mijn startspullen te hebben opgehaald heb ik de fiets uit de auto gehaald en heb het fietsrondje een keer voorgereden. Met arm- en beenstukken, want het was nog steeds bewolkt en erg afgekoeld. Dacht ik dat de fietsronde aardig simpel zou zijn (met uitzondering van de klim naar Sant Salvador), ik kwam letterlijk van een koude kermis thuis. Meteen vanuit Porto Colóm liep het al omhoog en daarna kwam je ook nergens in je ritme. Voortdurend schakelen, nergens kun je echt “tijdrijden”. De klim kende ik wel en sloeg ik over, dus het rondje deed ik in 1uur 20. Het enthousiasme over een goede fietstijd was wel getemperd, een tijd van 3 uur over de 100 kilometer zou een lastig verhaal worden. Daarna even doorgereden naar mijn mede Twentse deelnemers, die een prachtige villa tot hun beschikking hadden: Bert-Jan Haarkamp, Berry Meuleman en de broers Ardjan en Hans de Groot. Ik moest eigenlijk ook nog een drie kwartier zwemmen in de baai, maar ik had het inmiddels zo koud dat ik dat deel van de voorbereiding maar heb overgeslagen.
Eindelijk. De wedstrijddag. Dat betekende om 5 uur de wekker, om half zeven in de auto en om 9 uur starten. In echt ijskoud zeewater. Hierdoor werd het zwemmen echt knudde, ik kon niet uitademen onder water. Dat betekende niet alleen inademen, maar ook uitademen boven water en daarmee veroordeeld tot schoolslag. Het fietsen was zoals verwacht zwaar en de gehoopte drie uur (gebaseerd op mijn fietstijd in Alcúdia vorig jaar) een utopie. Dit fietsparcours was veel zwaarder en selectiever dan bij de Ironman 70.3 in het noorden vorig jaar. Redelijk gesloopt begon ik daarna aan het lopen, kwam nooit meer echt op gang en finishte in een tijd van 4h37’06”. Ongeveer 20 minuten langzamer dan ik had gehoopt.
De Ruiten Drie mannen hadden een mooie tocht gereden van ruim 60 kilometer om me te komen aanmoedigen, waarvoor dank! Daarmee kwamen zij (met wat foutrijden op de heenweg) op een dagtotaal van 135 kilometer, ik had 111 wedstrijdkilometers in de pocket en een goede test op weg naar de Ironman Lanzarote.
Normaal gesproken doe je geen gigantisch lange rit een dag na een wedstrijd. Maar ja, we waren er nu toch, dus maximaal gebruik maken van de mooie omgeving als het in Nederland nog vriest. Ik begon sowieso extra rustig, want ik had de huurauto een avond eerder terug gebracht en vervolgens nog even een bezoek gebracht aan Mega Park en Oberbayern met Jeroen en Ronald. De laatste twee lagen dan ook nog op een oor toen we om tien uur het startsein gaven. Voor de meesten weer een nieuwe rit en ik besloot na de Col de Militar ook een nieuwe insteek te kiezen en binnendoor te fietsen bij Santa Eugenia en daarmee Biniali te mijden. Na een mooie aanloop kwamen we zo via Lloseta en Selva bij Caimari, waar de fraaie beklimming naar het klooster van Lluc begint (de Col de Sa Batalla). Zoals gezegd wilde ik niet te gek doen, dus mijn snelste beklimming evenaren van een jaar eerder liet ik maar voor wat het was. Wel onderweg nog een mannetje zenuwachtig gemaakt. Die zag me aankomen en ik zag hem vervolgens zichtbaar versnellen. Daarop heb ik even tussen twee haarspeldbochten buitenblad geschakeld en bruut doorgestampt, waarop het mannetje in kwestie nog zenuwachtiger werd en zich vervolgens de vernieling in reed. Ik vervolgde lekker relaxed mijn tocht en passeerde hem iets verderop fluitend met een hartslag van 120. Na de lunch bij het tankstation reden we door naar de top van de Puig Major. Sa Calobra lieten we helaas rechts liggen, maar die klim komt nog wel weer een keer. Na een mooie afdaling naar Sollèr moesten we nog een keer in de beugels: de Col de Sollèr. Deze was voor een aantal na deze lange rit een behoorlijke scherprechter, maar iedereen kwam weer goed boven. Daarop hadden we een tweede pauze verdiend in Bunyola, waarna we weer huiswaarts reden via Santa Maria, Sa Cabaneta en Sant Jordi. Totaal op de teller: 145 kilometer. Is dat herstel? Ja. Actief herstel. Gereden met een gemiddelde hartslag van 106.
Na wederom een korte nacht, er werd succesvol gezocht naar een karaokebar, vertrokken we voor onze laatste rit. We hadden namelijk een late vlucht terug, dus een extra fietsdag. Top geregeld door mijn vader. Deze rit reden we eerst naar Llucmajor via de ventweg en vervolgens de zevenheuvelenweg naar Porreres. Hier konden de benen nog eenmaal flink los worden getrapt en hier heb ik de 70 km/h aangetikt. Achter mij verwachtte ik Michel, net als de gehele week, als tweede.
Maar wat schetste mijn verbazing: Antoine! Dezelfde Antoine die na de eerste rit meer dood dan levend van de fiets kwam. Een wonderbaarlijke groeicurve liet deze ijshockeyer zien gedurende de week. Daarna schuwde hij het kopwerk ook niet en via Montuiri reden we naar Pina, waar we en passant konden genieten van het lekkerste broodje Serrano van deze week. Daarna zetten we voor de laatste maal koers richting hotel om nog een keer te kunnen genieten van het happy hour (bierrrrr), fietsje ontmantelen en op naar huis. Het was weer een mooie week, ruim 800 fietskilometers in de koffer mee terug, hopelijk een goede basis voor de Ironman van Lanzarote die steeds dichterbij komt!