We waren al vroeg ter plekke voor de aanmelding. Na het inrichten van de wisselplek in het parc fermée besloot ik allereerst om de loopschoenen van elastische veters te voorzien voor een snellere schoenwissel. Want de Wintertriathlon kent naast het lopen en fietsen een derde onderdeel dat ik totaal niet wíl beheersen: het schaatsen. Was ik vroeger overigens wel erg bedreven in, tot mijn vijftiende heb ik ook fanatiek geschaatst en lange toertochten gedaan in de winter. Maar volgens mij nadat ik mijn enkelbanden voor de eerste keer scheurde met volleyballen had ik het wel gehad met schaatsen: ik heb ze ruim 15 jaar niet meer aangeraakt. Dus ik kan het nog wel, maar vind het gewoon niet meer leuk. Ruim een jaar geleden tijdens het jaarlijkse feest van TC Twente heb ik weer wat baantjes geschaatst op de ijsbaan Twente, maar na vijf ronden deden mijn voeten té zeer. Dus schaatsen: laat maar.
Ideale gelegenheid dus om als estafetteteam in te schrijven en mijn vader het schaatsen in de maag te splitsen. Het lopen en fietsen voor mij dus. Met het lopen zit het wel snor de laatste tijd, maar hoe het met het fietsen staat, geen idee. Ik heb veel gespind bij sponsor Life Health & Racquet Club, ik ben weer op de weg aan het fietsen, maar net als met het lopen op een erg lage intensiteit. Vergroten van de inhoud, het finetunen van de motor. In deze wintertriathlon voor mij dus de grote onbekende factor.
Na het inlopen richting FBK stadion loop ik in het stadion nog een rondje in met Ronny Leeftink uit Markelo, die net als ik ook twee onderdelen voor zijn rekening gaat nemen. Ronny was enkele weken geleden nog top-drie in de cross-RBR Lageveld. Dus wat verder in de voorbereiding en qua vorm dan ik. Maar tijdens de jongste Woolderesloop kwam hij pas na acht kilometer voorbij, dus mijn plan was om eerst maar eens te kijken of ik hem tijdens het lopen zou kunnen bijbenen. Binnen de gestelde opdracht van Frank uiteraard; die wel heel behoudend was, hartslag 142 max.
De temperatuur steeg deze zaterdag de 24e maart naar bijna tropische temperaturen. Ja overdrijven is ook een kunst, maar toch aardig warm in vergelijking met voorgaande weken. Daardoor werd het extra moeilijk om de hartslag binnen de juiste zone te houden. Maar mijn opzet slaagde, vanaf de start zocht ik het spoor van Ronny en al snel liepen we op plek vier en vijf: Dennis de Vries en Gert-Jan Stevens waren zoals verwacht de snelste lopers, met diesel André Oude Elferink op plek drie. Na een drietal kilometers zie ik dat mijn hartslag toch richting 145-146 gaat en verder oploopt. Ik besluit Ronny te laten lopen en verder te gaan met mijn eigen strijdplan.
Langzaam verlies ik steeds meer terein, maar ik houd de hartslag goed in de gaten en forceer niks. Na 38’26” loop ik als vijfde de wisselzone in. Helaas verlies ik door de schoenwissel een paar plaatsen, want binnen een halve minuut achter me wisselen nog enkele teams en die doen dit sneller. Maar ik zit voor mijn gevoel redelijk snel op de fiets en probeer een fatsoenlijk tijdrit tempo te pakken. Dat is dus boven de 40 km/h. Ik heb al meteen in de gaten dat dit me meer moeite kost dan ik normaal gewend ben. Dat kon dus wel eens lastig worden op 50 kilometer…
Ik heb al snel Henk Knol in het vizier, iemand die ik normaal gesproken toch wel achter me moet kunnen laten. Maar naderen kost al moeite genoeg. De eerste drie ronden rijden we redelijk gelijk op, met name de bochten neem ik sneller en heb het gevoel dat ik wel een verschil kan maken. Ik probeer weg te rijden en dat is de grootste fout van de dag: ik mis de power en al snel komt Henk er weer over. Op dat moment kan ik ook niet meer mee in hetzelfde tempo en dit wordt de inleiding naar een solorit, de laatste vier ronden.
Ondertussen word ik door andere teams ingehaald, waardoor ik de indruk krijg echt slecht te fietsen. Echt slecht is het niet, maar echt goed ook niet. Als echter na de vierde ronde mijn bidon ook nog leeg is heb ik een probleem. Ik krijg de pedalen niet meer rond en mijn rondetijden gaan met een halve minuut per ronde omhoog. Hierdoor verlies ik in de laatste drie ronden drie minuten op mijn schema. Uiteindelijk rijd ik toch nog een tiende fietstijd en wissel als zevende op mijn vader.
Die wissel heeft nog even wat voeten in aarde, want ik zie hem niet in de ijshal. Eenmaal gevonden is het even klooien met het transponder, die om zijn enkel moet. Daarna kan pa lekker zijn rondjes gaan draaien. 54 in totaal. Hoort u mij? 54. Inmiddels is ook mijn zus met mijn kleine nichtje Luna gearriveerd en samen moedigen we paps aan in zijn strijd tegen de andere teams en de klok. Hij zet, gezien de operatie in december, geen verkeerde tijd neer. Hij heeft er zelfs zoveel zin in dat hij gewoon doorschaatst. 54 ronden! Meneer had daarvoor de sprintafstand zitten kijken en die moesten 27 ronden, dus zat ineens met 57 ronden in zijn hoofd…
Het was een mooie middag, we finishen uiteindelijk als achttiende. En voor mij een signaal dat ik de inhoud voor het fietsen nog mis. Of de snelheid. Of beide. Nog niet meer dan 50 kilometer gefietst in een training, tegen maximaal 27-28 per uur. En dan nu ineens diezelfde afstand af willen leggen met een snelheid van boven de 40 per uur is nogal een verschil. Als training: niet gek! We’re getting there!
Uitslagen 4e Wintertriathlon Twente:
1. IJsvogels 1 2h19'24" (35'10"/00'47"/1h10'17"/01'18"/31'54")
2. Tjellens 2h26'25" (37'09"/00'55"/1h14'49"/01'16"/32'20")
3. Brandweer 2h29'03" (38'35"/00'53"/1h15'41"/01'26"/32'30")
18. Me, Myself & Dad/Ironman4KiKa 2h42'55" (38'26"/01'17"/1h19'27"/01'35"/42'13")
Volledige uitslagen op de website van Wintertriathlon Twente