Welkom op mijn homepageLeuk dat je even een kijkje komt nemen op mijn site. Hier vind je al mijn sportieve belevenissen, historie, PR's, nieuws over mijn sponsoren en berichten uit de media. Ik zal de site de komende tijd nog verder aanvullen met archiefmateriaal, zoals oude krantenknipsels onder "Media". Onlangs heb ik daar weer wat oud materiaal neergezet uit 1986.
De verslagen van mijn oude site zijn allemaal gemigreerd naar deze site en zijn dus allemaal terug te vinden in de Weblog history (rechterbalk, gecategoriseerd op maand en onderwerp). Ook het laatste nieuws zul je hier als eerste vinden; bij vragen kun je contact opnemen via erik@eriklentfert.nl Recente updates vind je ook op Twitter; zie de button hieronder om mijn account te volgen. Tot bij een sportief evenement in de buurt! |
|
Motto
"Life is ten percent what happens to you and ninety percent how you respond to it" (Lou Holtz)
Laatste Nieuws: Planning 2018
Met de boog minder scherp, het maximale aantal trainingen naar 7-8 uur per week en een meer recreatieve insteek heb ik de afgelopen twee jaar weer het plezier in de sport terug gevonden.
Tot en met 2015 was ik erg gedreven bezig: tijden moesten sneller, wilde me iedere wedstrijd bewijzen. Toen ik qua voeding door Sportvoedingwebshop volledig op het verkeerde been ben gezet en daarmee twee hele triathlons verprutste zag ik de relativiteit van alles in. Dus eigenlijk moet ik ze nog dankbaar zijn ook. Meer tijd voor het gezin, waar ik nu volop van geniet. En de trainingstijd? Dat is een sluitpost geworden. Dat doe ik zoveel mogelijk als niemand anders er last van heeft. Inclusief ikzelf, dus als ik geen zin heb, wordt er niet getraind.
Met die insteek wist ik de afgelopen twee jaar nog weer prima resultaten neer te zetten. Mocht zelfs een paar keer weer het podium op, waaronder 3e overall op de supersprint van Triami Deventer, 2e M40 op de Rutbeektriathlon en helaas in 4e positie overall, met zicht op podium, moeten opgeven met ademhalingsklachten in de Teutoman.
Kortom: er is balans. Voor mij dus geen enkele reden om het nog weer over een andere boeg te gooien. Ik heb er nog wel even over gesproken met Lars Karmelk, die goede resultaten behaalde afgelopen seizoen met een aantal teamgenoten bij TTvW. Maar hij stelde mij de belangrijkste vraag: wat vind je zelf het belangrijkst? Ben ik nog weer bereid om extra tijd te investeren om een paar minuutjes sneller te worden? Dat antwoord was vrij helder. Nee. Dat is het me totaal niet waard. Dus ik ben, net als de afgelopen twee seizoenen, mijn eigen coach. Ik weet zelf het beste hoe ik me voel, wat ik wil doen en hoe ik mijn tijd het beste kan indelen bij mijn persoonlijke situatie. Dus ik fabriceer wel schema's, maar ook die zijn niet heilig. De thuissituatie wel.
Net als de vorige twee seizoenen zet ik daarom weer in op plezier. En met 7-8 uur training in de week blijk ik ook nog steeds een behoorlijke halve triathlon te kunnen draaien. Zelfs door helemaal voor het gaas te gaan tijdens het lopen kwam ik tijdens de Ironman 70.3 Luxembourg nog tot 4u48. Wellicht had dat onder de 4u30 gekund, maar who cares. 4u48 is nog steeds een erg goede tijd, zeker gezien de hoeveelheid (of gebrek aan) uren die ik er nog insteek. Dus voor dit jaar staan er wederom twee mooie halve triathlons op het programma. Ironman 70.3 Mallorca, want wat een prachtige wedstrijd is dat. En via een facebook actie won ik, tot mijn grote verrassing, een gratis startbewijs voor Challenge Herning. Dus ik ga ook een halve doen in Denemarken, waar we vorige zomer nog een prachtige zomervakantie hadden. Dus ook daar kijk ik erg naar uit. Daaromheen heb ik een aantal favoriete wedstrijden van me gepland die goed georganiseerd zijn en niet te ver weg.
En toen kwam het konijn uit de hoge hoed. Aangezien die halve triathlons blijkbaar goed trainbaar zijn met 7-8 uurtjes per week, wat zou er dan mogelijk zijn op een hele triathlon? Overlegd met Janneke en het licht ging op groen. Onder voorwaarde dat ik dus niet weer naar 15-20 uur training in de week zou gaan, maar op dezelfde manier die hele zou aanvliegen. Dus ik ga nog een keer een hele doen! Gewoon, omdat het een erg mooie ervaring is. En omdat ik, na die twee waardeloze ervaringen in 2015, waar ik beide keren door maagkrampen niet verder kon met lopen, mezelf nog een keer een fatsoenlijke finish wil beloven. En dat met 7-8 uur training in de week. Dat betekent dat ik niet op een tijd weg ga. De tijd is secundair. Het belangrijkste is met 100% genieten van de wedstrijd en op een normale manier de finish halen, om dat hoofdstuk hopelijk voorgoed af te sluiten.
Dromen
Toen ik in 2008 met een gewicht van bijna 100 kilo weer wat aan sport besloot te doen was het nooit mijn doel om ook nog wat “op niveau” te gaan doen. Ik had maar 1 doel: weer op een gezond gewicht komen. En ervoor zorgen dat ik mijn kleren weer fatsoenlijk aan kon, zonder dat mijn broeken aan de binnenkant van de dijen binnen de kortste keren doorsleten.
In een week of 12 was ik twintig kilo lichter. Ik ging weer wedstrijdjes lopen. Van 45 minuten op de tien kilometer ging het naar 43, naar 41 en nog voor het einde van het jaar liep ik 39:34. Het motiveerde. Ik ging meer trainen en een half jaar later zette ik 35:57 neer. Ondertussen was ik er ook weer bij gaan fietsen en triathlon leek me ook wel leuk om weer op te pakken (op 17-jarige leeftijd had ik al eens in Holten meegedaan). Al snel stond ik op het podium. Niet veel later begon ik mijn prestaties veel te serieus te nemen. Ik ging meer en meer trainen. Meer podiumplekken volgden en ik ging dromen van een hele triathlon. Ook werd ineens de ambitie van ‘Hawaii’ uitgesproken.
2013. Twee hele triathlons gedaan. Mijn droomwedstrijd: de Ironman Lanzarote. In 2009 daar op vakantie geweest en toen gedacht: als ik ooit een hele doe, dan hier, op dit waanzinnige parcours. Het werd een fantastische wedstrijd die ook nog eens een mooi bedrag opleverde voor KiKa. De wedstrijd in Almere was een toegift en de tweede plek op de Challenge M40 leuk meegenomen. Daarna werd ik ziek. Heel erg ziek. Dat ik überhaupt weer pijnvrij aan het sporten ben gekomen daarna is alleen maar winst.
Dus zat ik na te denken. Wat zijn nog mijn dromen? Ik had graag de Ironman onder de 10 uur willen finishen. In Almere 2013 is dat op zich gelukt: op een te lang parcours kwam ik tot 10:12:16. De gemiddeldes op het fietsen en lopen omgerekend naar de juiste afstanden levert 9:56:56 op. Dus die is binnen. Hawaii? Terugdenkend kwam die ‘ambitie’ destijds ter sprake omdat enkele collega-triatleten (o.a. bij mijn club) er continu over begonnen. Dat dat een "must is voor iedere triatleet. Daar moet je echt geweest zijn." Voor mij dus niet. Ik ging destijds wel mee in die groepshysterie en dacht dat ik dat ultieme doel ook moest bereiken. Maar is het ooit echt mijn droom geweest? Nee. Nooit. Het was andermans droom, niet de mijne. Maar wat was dan wel mijn droom, een jaar of tien geleden? Waarom ben ik toen als een dolle gaan sporten?
Zoals bij alles ga ik nooit voor half werk. Ongeveer tien jaar geleden was ik sterk zoekende. Naar mezelf, naar een relatie, naar liefde. Ik dacht dat destijds te vinden in het uitgaansleven en volgens mij draait de Hengelose horeca nog altijd op mijn uitgaven van de vijftien jaar daarvoor. Maar die droom die ik toen had, een lieve vrouw, gezonde kinderen… Ik leef die droom. Op dit moment. Triathlon helpt me om in goede gezondheid te blijven en een fitte man en vader te zijn. Maar ook niet meer dan dat, ik wil het niet groter maken dan het is. Triathlon heeft dus een andere bestemming gekregen in mijn leven. En als die fysieke en mentale fitheid nog af en toe goed is voor een podiumplaatsje… een leuke bijvangst, maar geen doel meer op zich. En die valkuil zal ik voor moeten blijven waken, want ik ken mezelf natuurlijk als geen ander: prestatiedrang ligt op de loer :-).
Tot en met 2015 was ik erg gedreven bezig: tijden moesten sneller, wilde me iedere wedstrijd bewijzen. Toen ik qua voeding door Sportvoedingwebshop volledig op het verkeerde been ben gezet en daarmee twee hele triathlons verprutste zag ik de relativiteit van alles in. Dus eigenlijk moet ik ze nog dankbaar zijn ook. Meer tijd voor het gezin, waar ik nu volop van geniet. En de trainingstijd? Dat is een sluitpost geworden. Dat doe ik zoveel mogelijk als niemand anders er last van heeft. Inclusief ikzelf, dus als ik geen zin heb, wordt er niet getraind.
Met die insteek wist ik de afgelopen twee jaar nog weer prima resultaten neer te zetten. Mocht zelfs een paar keer weer het podium op, waaronder 3e overall op de supersprint van Triami Deventer, 2e M40 op de Rutbeektriathlon en helaas in 4e positie overall, met zicht op podium, moeten opgeven met ademhalingsklachten in de Teutoman.
Kortom: er is balans. Voor mij dus geen enkele reden om het nog weer over een andere boeg te gooien. Ik heb er nog wel even over gesproken met Lars Karmelk, die goede resultaten behaalde afgelopen seizoen met een aantal teamgenoten bij TTvW. Maar hij stelde mij de belangrijkste vraag: wat vind je zelf het belangrijkst? Ben ik nog weer bereid om extra tijd te investeren om een paar minuutjes sneller te worden? Dat antwoord was vrij helder. Nee. Dat is het me totaal niet waard. Dus ik ben, net als de afgelopen twee seizoenen, mijn eigen coach. Ik weet zelf het beste hoe ik me voel, wat ik wil doen en hoe ik mijn tijd het beste kan indelen bij mijn persoonlijke situatie. Dus ik fabriceer wel schema's, maar ook die zijn niet heilig. De thuissituatie wel.
Net als de vorige twee seizoenen zet ik daarom weer in op plezier. En met 7-8 uur training in de week blijk ik ook nog steeds een behoorlijke halve triathlon te kunnen draaien. Zelfs door helemaal voor het gaas te gaan tijdens het lopen kwam ik tijdens de Ironman 70.3 Luxembourg nog tot 4u48. Wellicht had dat onder de 4u30 gekund, maar who cares. 4u48 is nog steeds een erg goede tijd, zeker gezien de hoeveelheid (of gebrek aan) uren die ik er nog insteek. Dus voor dit jaar staan er wederom twee mooie halve triathlons op het programma. Ironman 70.3 Mallorca, want wat een prachtige wedstrijd is dat. En via een facebook actie won ik, tot mijn grote verrassing, een gratis startbewijs voor Challenge Herning. Dus ik ga ook een halve doen in Denemarken, waar we vorige zomer nog een prachtige zomervakantie hadden. Dus ook daar kijk ik erg naar uit. Daaromheen heb ik een aantal favoriete wedstrijden van me gepland die goed georganiseerd zijn en niet te ver weg.
En toen kwam het konijn uit de hoge hoed. Aangezien die halve triathlons blijkbaar goed trainbaar zijn met 7-8 uurtjes per week, wat zou er dan mogelijk zijn op een hele triathlon? Overlegd met Janneke en het licht ging op groen. Onder voorwaarde dat ik dus niet weer naar 15-20 uur training in de week zou gaan, maar op dezelfde manier die hele zou aanvliegen. Dus ik ga nog een keer een hele doen! Gewoon, omdat het een erg mooie ervaring is. En omdat ik, na die twee waardeloze ervaringen in 2015, waar ik beide keren door maagkrampen niet verder kon met lopen, mezelf nog een keer een fatsoenlijke finish wil beloven. En dat met 7-8 uur training in de week. Dat betekent dat ik niet op een tijd weg ga. De tijd is secundair. Het belangrijkste is met 100% genieten van de wedstrijd en op een normale manier de finish halen, om dat hoofdstuk hopelijk voorgoed af te sluiten.
Dromen
Toen ik in 2008 met een gewicht van bijna 100 kilo weer wat aan sport besloot te doen was het nooit mijn doel om ook nog wat “op niveau” te gaan doen. Ik had maar 1 doel: weer op een gezond gewicht komen. En ervoor zorgen dat ik mijn kleren weer fatsoenlijk aan kon, zonder dat mijn broeken aan de binnenkant van de dijen binnen de kortste keren doorsleten.
In een week of 12 was ik twintig kilo lichter. Ik ging weer wedstrijdjes lopen. Van 45 minuten op de tien kilometer ging het naar 43, naar 41 en nog voor het einde van het jaar liep ik 39:34. Het motiveerde. Ik ging meer trainen en een half jaar later zette ik 35:57 neer. Ondertussen was ik er ook weer bij gaan fietsen en triathlon leek me ook wel leuk om weer op te pakken (op 17-jarige leeftijd had ik al eens in Holten meegedaan). Al snel stond ik op het podium. Niet veel later begon ik mijn prestaties veel te serieus te nemen. Ik ging meer en meer trainen. Meer podiumplekken volgden en ik ging dromen van een hele triathlon. Ook werd ineens de ambitie van ‘Hawaii’ uitgesproken.
2013. Twee hele triathlons gedaan. Mijn droomwedstrijd: de Ironman Lanzarote. In 2009 daar op vakantie geweest en toen gedacht: als ik ooit een hele doe, dan hier, op dit waanzinnige parcours. Het werd een fantastische wedstrijd die ook nog eens een mooi bedrag opleverde voor KiKa. De wedstrijd in Almere was een toegift en de tweede plek op de Challenge M40 leuk meegenomen. Daarna werd ik ziek. Heel erg ziek. Dat ik überhaupt weer pijnvrij aan het sporten ben gekomen daarna is alleen maar winst.
Dus zat ik na te denken. Wat zijn nog mijn dromen? Ik had graag de Ironman onder de 10 uur willen finishen. In Almere 2013 is dat op zich gelukt: op een te lang parcours kwam ik tot 10:12:16. De gemiddeldes op het fietsen en lopen omgerekend naar de juiste afstanden levert 9:56:56 op. Dus die is binnen. Hawaii? Terugdenkend kwam die ‘ambitie’ destijds ter sprake omdat enkele collega-triatleten (o.a. bij mijn club) er continu over begonnen. Dat dat een "must is voor iedere triatleet. Daar moet je echt geweest zijn." Voor mij dus niet. Ik ging destijds wel mee in die groepshysterie en dacht dat ik dat ultieme doel ook moest bereiken. Maar is het ooit echt mijn droom geweest? Nee. Nooit. Het was andermans droom, niet de mijne. Maar wat was dan wel mijn droom, een jaar of tien geleden? Waarom ben ik toen als een dolle gaan sporten?
Zoals bij alles ga ik nooit voor half werk. Ongeveer tien jaar geleden was ik sterk zoekende. Naar mezelf, naar een relatie, naar liefde. Ik dacht dat destijds te vinden in het uitgaansleven en volgens mij draait de Hengelose horeca nog altijd op mijn uitgaven van de vijftien jaar daarvoor. Maar die droom die ik toen had, een lieve vrouw, gezonde kinderen… Ik leef die droom. Op dit moment. Triathlon helpt me om in goede gezondheid te blijven en een fitte man en vader te zijn. Maar ook niet meer dan dat, ik wil het niet groter maken dan het is. Triathlon heeft dus een andere bestemming gekregen in mijn leven. En als die fysieke en mentale fitheid nog af en toe goed is voor een podiumplaatsje… een leuke bijvangst, maar geen doel meer op zich. En die valkuil zal ik voor moeten blijven waken, want ik ken mezelf natuurlijk als geen ander: prestatiedrang ligt op de loer :-).
Genietend van de Ironman Mallorca
Finish Eindhoven Marathon in de nieuwe sponsorkleding