Welkom op mijn homepageLeuk dat je even een kijkje komt nemen op mijn site. Hier vind je al mijn sportieve belevenissen, historie, PR's, nieuws over mijn sponsoren en berichten uit de media. Ik zal de site de komende tijd nog verder aanvullen met archiefmateriaal, zoals oude krantenknipsels onder "Media". Onlangs heb ik daar weer wat oud materiaal neergezet uit 1986.
De verslagen van mijn oude site zijn allemaal gemigreerd naar deze site en zijn dus allemaal terug te vinden in de Weblog history (rechterbalk, gecategoriseerd op maand en onderwerp). Ook het laatste nieuws zul je hier als eerste vinden; bij vragen kun je contact opnemen via erik@eriklentfert.nl Recente updates vind je ook op Twitter; zie de button hieronder om mijn account te volgen. Tot bij een sportief evenement in de buurt! |
|
Motto
"Life is ten percent what happens to you and ninety percent how you respond to it" (Lou Holtz)
Laatste Nieuws: Terugblik 2019 en vooruitblik 2020
De afgelopen jaren heb ik het aantal trainingsuren drastisch verminderd om meer tijd te hebben voor thuis. Want daar moet ik er echt zijn. Sport is een sluitpost geworden en dat bevalt super.
De vraag was wat daar nog mee mogelijk zou zijn. Ik merk dat mijn lopen toch wel een heel stuk minder is geworden (van 35'er op de tien naar nauwelijks onder de 40 is toch serieus inleveren), maar daar tegenover staat tijdwinst op het zwemmen: door dat structureler aan te pakken maak ik het tijdverlies op het lopen gewoon weer goed. Fietsend ben ik eigenlijk niet echt minder geworden, waardoor ik per saldo nog ongeveer even snel blijf op de diverse afstanden, maar met de helft van de trainingsuren. Pure winst!
Op de hele van Almere in 2018 merkte ik overigens wel dat die mindere trainingsuren me wel nekten op het afsluitende looponderdeel, maar ik was toch zeer tevreden met de 10u26 die ik daar op de klok zette met 7-8 uur training in de week. De vraag was of er misschien nog rek in zou zitten. Dat ben ik daarna weer gaan verkennen onder de vleugels van Frank Heldoorn. Wat volgde was een fantastisch seizoen 2019.
In de winter deed ik vooral veel rustig werk. En ook de hardloopwedstrijden gingen allemaal zeer rustig. Waardoor ik me begon af te vragen of ik überhaupt nog wel harder kon. Toen ik bij de eerste echte test moest uitstappen (Enschede Marathon, na 30 kilometer), de eerste triathlon op de UT niet super ging en ik ook in Herning bij de Half Challenge presteerde ik niet naar behoren. Ik wilde weg op 4u30, maar kwam daar bij lange na niet in de buurt. Wellicht door het koude weer, maar zowel zwemmen en fietsen waren ver onder de maat. Dat werd goedgemaakt door de quality time met mijn vader, die met me mee was als supporter. Een paar erg leuke dagen gehad samen in Denemarken.
Daarna begonnen de prestaties echter te komen. Een goede kwart triathlon in Aalten. Mijn eerste overall winst ooit op de OD in Lingen. Mijn snelste tijd ooit op de OD in Münster, gepaard met AG-winst. Een welbestede vakantie in Zuid-Frankrijk en bij thuiskomst een sterk optreden tijdens de Challenge Almere, waar ik op de halve afstand vierde werd in 4u44. Wederom wilde ik voor 4u30 gaan, maar met name twee lange wissels (9 minuten wisseltijd) gooiden roet in het eten. Nog een wedstrijd stond er in de planning, de Ironman 70.3 Bahrain. Op uitnodiging van mijn goede vriend en collega Zaid Al Mosheky, ter ere van het 10-jarig bestaan van zijn bedrijf. Volledig gesponsord. Een week leven als een pro. Met een longontsteking eind september/begin oktober en de wedstrijd in december een flinke uitdaging om dan nog goed te zijn. De verwachtingen waren daarom ook niet hoog. Ik zou al blij zijn als ik binnen de 5 uur zou finishen, want gezwommen had ik niet meer sinds september door die longontsteking, fietsen deed ik alleen nog op de MTB en lopen, ja dat ging wel goed, maar geen enkel referentiekader omdat ik geen wedstrijden had gelopen. En dan die race... Alles ging perfect. Nul verwachtingen, maar nog nooit zo'n goede race neergezet. En dat in een off-season periode. Zwemmen ging wat minder zoals verwacht, door de gemiste trainingen, maar het fietsen ging echt fantastisch en ook het lopen bij 30ºC verteerde ik zeer goed, waar anderen geparkeerd stonden diep in de race. Dit leidde mij naar een nieuw PR van 4u29'51". Onder de 4u30! Het gebeurde toen ik het het minst verwachtte en me er niet op focuste. Dus een goede les voor de toekomst.
De toekomst. 2020. Wat gaat dat brengen? In ieder geval significant minder wedstrijden. Opnieuw rustig trainen en lopen in de winter. Dan openen met de halve marathon in Enschede, een week later gevolgd door de sprint triathlon in Deventer. Dan half mei naar de UT triathlon, die voor het eerst sinds lange tijd een kwart aanbiedt. Maar nog leuker, Fynn doet ook mee :-) Daarna weer Aalten (goed bevallen) en de halve in Bocholt. En dan opnieuw naar Lingen, leuke race was dat, dat wordt de laatste voor de vakantie. Het NK OD Masters in Hardenberg sla ik dan over. Na de vakantie nog even overleggen met Frank of Channel Triathlon Rheine erop mag, daarna Ironman 70.3 Duisburg en dan in september hopelijk starten tijdens het WK Long Distance in Almere. En mogelijk nog weer een heel lekker toetje, maar daarover later meer....
Dromen
Toen ik in 2008 met een gewicht van bijna 100 kilo weer wat aan sport besloot te doen was het nooit mijn doel om ook nog wat “op niveau” te gaan doen. Ik had maar 1 doel: weer op een gezond gewicht komen. En ervoor zorgen dat ik mijn kleren weer fatsoenlijk aan kon, zonder dat mijn broeken aan de binnenkant van de dijen binnen de kortste keren doorsleten.
In een week of 12 was ik twintig kilo lichter. Ik ging weer wedstrijdjes lopen. Van 45 minuten op de tien kilometer ging het naar 43, naar 41 en nog voor het einde van het jaar liep ik 39:34. Het motiveerde. Ik ging meer trainen en een half jaar later zette ik 35:57 neer. Ondertussen was ik er ook weer bij gaan fietsen en triathlon leek me ook wel leuk om weer op te pakken (op 17-jarige leeftijd had ik al eens in Holten meegedaan). Al snel stond ik op het podium. Niet veel later begon ik mijn prestaties veel te serieus te nemen. Ik ging meer en meer trainen. Meer podiumplekken volgden en ik ging dromen van een hele triathlon. Ook werd ineens de ambitie van ‘Hawaii’ uitgesproken.
2013. Twee hele triathlons gedaan. Mijn droomwedstrijd: de Ironman Lanzarote. In 2009 daar op vakantie geweest en toen gedacht: als ik ooit een hele doe, dan hier, op dit waanzinnige parcours. Het werd een fantastische wedstrijd die ook nog eens een mooi bedrag opleverde voor KiKa. De wedstrijd in Almere was een toegift en de tweede plek op de Challenge M40 leuk meegenomen. Daarna werd ik ziek. Heel erg ziek. Dat ik überhaupt weer pijnvrij aan het sporten ben gekomen daarna is alleen maar winst.
Dus zat ik na te denken. Wat zijn nog mijn dromen? Ik had graag de Ironman onder de 10 uur willen finishen. In Almere 2013 is dat op zich gelukt: op een te lang parcours kwam ik tot 10:12:16. De gemiddeldes op het fietsen en lopen omgerekend naar de juiste afstanden levert 9:56:56 op. Dus die is binnen. Hawaii? Terugdenkend kwam die ‘ambitie’ destijds ter sprake omdat enkele collega-triatleten (o.a. bij mijn club) er continu over begonnen. Dat dat een "must is voor iedere triatleet. Daar moet je echt geweest zijn." Voor mij dus niet. Ik ging destijds wel mee in die groepshysterie en dacht dat ik dat ultieme doel ook moest bereiken. Maar is het ooit echt mijn droom geweest? Nee. Nooit. Het was andermans droom, niet de mijne. Maar wat was dan wel mijn droom, een jaar of tien geleden? Waarom ben ik toen als een dolle gaan sporten?
Zoals bij alles ga ik nooit voor half werk. Ongeveer tien jaar geleden was ik sterk zoekende. Naar mezelf, naar een relatie, naar liefde. Ik dacht dat destijds te vinden in het uitgaansleven en volgens mij draait de Hengelose horeca nog altijd op mijn uitgaven van de vijftien jaar daarvoor. Maar die droom die ik toen had, een lieve vrouw, gezonde kinderen… Ik leef die droom. Op dit moment. Triathlon helpt me om in goede gezondheid te blijven en een fitte man en vader te zijn. Maar ook niet meer dan dat, ik wil het niet groter maken dan het is. Triathlon heeft dus een andere bestemming gekregen in mijn leven. En als die fysieke en mentale fitheid nog af en toe goed is voor een podiumplaatsje… een leuke bijvangst, maar geen doel meer op zich. En die valkuil zal ik voor moeten blijven waken, want ik ken mezelf natuurlijk als geen ander: prestatiedrang ligt op de loer :-).
De vraag was wat daar nog mee mogelijk zou zijn. Ik merk dat mijn lopen toch wel een heel stuk minder is geworden (van 35'er op de tien naar nauwelijks onder de 40 is toch serieus inleveren), maar daar tegenover staat tijdwinst op het zwemmen: door dat structureler aan te pakken maak ik het tijdverlies op het lopen gewoon weer goed. Fietsend ben ik eigenlijk niet echt minder geworden, waardoor ik per saldo nog ongeveer even snel blijf op de diverse afstanden, maar met de helft van de trainingsuren. Pure winst!
Op de hele van Almere in 2018 merkte ik overigens wel dat die mindere trainingsuren me wel nekten op het afsluitende looponderdeel, maar ik was toch zeer tevreden met de 10u26 die ik daar op de klok zette met 7-8 uur training in de week. De vraag was of er misschien nog rek in zou zitten. Dat ben ik daarna weer gaan verkennen onder de vleugels van Frank Heldoorn. Wat volgde was een fantastisch seizoen 2019.
In de winter deed ik vooral veel rustig werk. En ook de hardloopwedstrijden gingen allemaal zeer rustig. Waardoor ik me begon af te vragen of ik überhaupt nog wel harder kon. Toen ik bij de eerste echte test moest uitstappen (Enschede Marathon, na 30 kilometer), de eerste triathlon op de UT niet super ging en ik ook in Herning bij de Half Challenge presteerde ik niet naar behoren. Ik wilde weg op 4u30, maar kwam daar bij lange na niet in de buurt. Wellicht door het koude weer, maar zowel zwemmen en fietsen waren ver onder de maat. Dat werd goedgemaakt door de quality time met mijn vader, die met me mee was als supporter. Een paar erg leuke dagen gehad samen in Denemarken.
Daarna begonnen de prestaties echter te komen. Een goede kwart triathlon in Aalten. Mijn eerste overall winst ooit op de OD in Lingen. Mijn snelste tijd ooit op de OD in Münster, gepaard met AG-winst. Een welbestede vakantie in Zuid-Frankrijk en bij thuiskomst een sterk optreden tijdens de Challenge Almere, waar ik op de halve afstand vierde werd in 4u44. Wederom wilde ik voor 4u30 gaan, maar met name twee lange wissels (9 minuten wisseltijd) gooiden roet in het eten. Nog een wedstrijd stond er in de planning, de Ironman 70.3 Bahrain. Op uitnodiging van mijn goede vriend en collega Zaid Al Mosheky, ter ere van het 10-jarig bestaan van zijn bedrijf. Volledig gesponsord. Een week leven als een pro. Met een longontsteking eind september/begin oktober en de wedstrijd in december een flinke uitdaging om dan nog goed te zijn. De verwachtingen waren daarom ook niet hoog. Ik zou al blij zijn als ik binnen de 5 uur zou finishen, want gezwommen had ik niet meer sinds september door die longontsteking, fietsen deed ik alleen nog op de MTB en lopen, ja dat ging wel goed, maar geen enkel referentiekader omdat ik geen wedstrijden had gelopen. En dan die race... Alles ging perfect. Nul verwachtingen, maar nog nooit zo'n goede race neergezet. En dat in een off-season periode. Zwemmen ging wat minder zoals verwacht, door de gemiste trainingen, maar het fietsen ging echt fantastisch en ook het lopen bij 30ºC verteerde ik zeer goed, waar anderen geparkeerd stonden diep in de race. Dit leidde mij naar een nieuw PR van 4u29'51". Onder de 4u30! Het gebeurde toen ik het het minst verwachtte en me er niet op focuste. Dus een goede les voor de toekomst.
De toekomst. 2020. Wat gaat dat brengen? In ieder geval significant minder wedstrijden. Opnieuw rustig trainen en lopen in de winter. Dan openen met de halve marathon in Enschede, een week later gevolgd door de sprint triathlon in Deventer. Dan half mei naar de UT triathlon, die voor het eerst sinds lange tijd een kwart aanbiedt. Maar nog leuker, Fynn doet ook mee :-) Daarna weer Aalten (goed bevallen) en de halve in Bocholt. En dan opnieuw naar Lingen, leuke race was dat, dat wordt de laatste voor de vakantie. Het NK OD Masters in Hardenberg sla ik dan over. Na de vakantie nog even overleggen met Frank of Channel Triathlon Rheine erop mag, daarna Ironman 70.3 Duisburg en dan in september hopelijk starten tijdens het WK Long Distance in Almere. En mogelijk nog weer een heel lekker toetje, maar daarover later meer....
Dromen
Toen ik in 2008 met een gewicht van bijna 100 kilo weer wat aan sport besloot te doen was het nooit mijn doel om ook nog wat “op niveau” te gaan doen. Ik had maar 1 doel: weer op een gezond gewicht komen. En ervoor zorgen dat ik mijn kleren weer fatsoenlijk aan kon, zonder dat mijn broeken aan de binnenkant van de dijen binnen de kortste keren doorsleten.
In een week of 12 was ik twintig kilo lichter. Ik ging weer wedstrijdjes lopen. Van 45 minuten op de tien kilometer ging het naar 43, naar 41 en nog voor het einde van het jaar liep ik 39:34. Het motiveerde. Ik ging meer trainen en een half jaar later zette ik 35:57 neer. Ondertussen was ik er ook weer bij gaan fietsen en triathlon leek me ook wel leuk om weer op te pakken (op 17-jarige leeftijd had ik al eens in Holten meegedaan). Al snel stond ik op het podium. Niet veel later begon ik mijn prestaties veel te serieus te nemen. Ik ging meer en meer trainen. Meer podiumplekken volgden en ik ging dromen van een hele triathlon. Ook werd ineens de ambitie van ‘Hawaii’ uitgesproken.
2013. Twee hele triathlons gedaan. Mijn droomwedstrijd: de Ironman Lanzarote. In 2009 daar op vakantie geweest en toen gedacht: als ik ooit een hele doe, dan hier, op dit waanzinnige parcours. Het werd een fantastische wedstrijd die ook nog eens een mooi bedrag opleverde voor KiKa. De wedstrijd in Almere was een toegift en de tweede plek op de Challenge M40 leuk meegenomen. Daarna werd ik ziek. Heel erg ziek. Dat ik überhaupt weer pijnvrij aan het sporten ben gekomen daarna is alleen maar winst.
Dus zat ik na te denken. Wat zijn nog mijn dromen? Ik had graag de Ironman onder de 10 uur willen finishen. In Almere 2013 is dat op zich gelukt: op een te lang parcours kwam ik tot 10:12:16. De gemiddeldes op het fietsen en lopen omgerekend naar de juiste afstanden levert 9:56:56 op. Dus die is binnen. Hawaii? Terugdenkend kwam die ‘ambitie’ destijds ter sprake omdat enkele collega-triatleten (o.a. bij mijn club) er continu over begonnen. Dat dat een "must is voor iedere triatleet. Daar moet je echt geweest zijn." Voor mij dus niet. Ik ging destijds wel mee in die groepshysterie en dacht dat ik dat ultieme doel ook moest bereiken. Maar is het ooit echt mijn droom geweest? Nee. Nooit. Het was andermans droom, niet de mijne. Maar wat was dan wel mijn droom, een jaar of tien geleden? Waarom ben ik toen als een dolle gaan sporten?
Zoals bij alles ga ik nooit voor half werk. Ongeveer tien jaar geleden was ik sterk zoekende. Naar mezelf, naar een relatie, naar liefde. Ik dacht dat destijds te vinden in het uitgaansleven en volgens mij draait de Hengelose horeca nog altijd op mijn uitgaven van de vijftien jaar daarvoor. Maar die droom die ik toen had, een lieve vrouw, gezonde kinderen… Ik leef die droom. Op dit moment. Triathlon helpt me om in goede gezondheid te blijven en een fitte man en vader te zijn. Maar ook niet meer dan dat, ik wil het niet groter maken dan het is. Triathlon heeft dus een andere bestemming gekregen in mijn leven. En als die fysieke en mentale fitheid nog af en toe goed is voor een podiumplaatsje… een leuke bijvangst, maar geen doel meer op zich. En die valkuil zal ik voor moeten blijven waken, want ik ken mezelf natuurlijk als geen ander: prestatiedrang ligt op de loer :-).
Genietend van de Ironman Mallorca
Finish Eindhoven Marathon in de nieuwe sponsorkleding
