Welkom op mijn homepageLeuk dat je even een kijkje komt nemen op mijn site. Hier vind je al mijn sportieve belevenissen, historie, PR's, nieuws over mijn sponsoren en berichten uit de media. Ik zal de site de komende tijd nog verder aanvullen met archiefmateriaal, zoals oude krantenknipsels onder "Media". Onlangs heb ik daar weer wat oud materiaal neergezet uit 1986.
De verslagen van mijn oude site zijn allemaal gemigreerd naar deze site en zijn dus allemaal terug te vinden in de Weblog history (rechterbalk, gecategoriseerd op maand en onderwerp). Ook het laatste nieuws zul je hier als eerste vinden; bij vragen kun je contact opnemen via erik@eriklentfert.nl Recente updates vind je ook op Twitter; zie de button hieronder om mijn account te volgen. Tot bij een sportief evenement in de buurt! |
|
Motto
"Life is ten percent what happens to you and ninety percent how you respond to it" (Lou Holtz)
Laatste Nieuws: 2021 in full effect
De afgelopen jaren heb ik het aantal trainingsuren drastisch verminderd om meer tijd te hebben voor thuis. Want daar moet ik er echt zijn. Sport is een sluitpost geworden en dat bevalt super.
De vraag was wat daar nog mee mogelijk zou zijn. Ik merk dat mijn lopen toch wel een heel stuk minder is geworden (van 35'er op de tien naar nauwelijks onder de 40 is toch serieus inleveren), maar daar tegenover staat tijdwinst op het zwemmen: door dat structureler aan te pakken maak ik het tijdverlies op het lopen gewoon weer goed. Fietsend ben ik eigenlijk niet echt minder geworden, waardoor ik per saldo nog ongeveer even snel blijf op de diverse afstanden, maar met de helft van de trainingsuren. Pure winst!
Op de hele van Almere in 2018 merkte ik overigens wel dat die mindere trainingsuren me wel nekten op het afsluitende looponderdeel, maar ik was toch zeer tevreden met de 10u26 die ik daar op de klok zette met 7-8 uur training in de week. De vraag was of er misschien nog rek in zou zitten. Dat ben ik daarna weer gaan verkennen onder de vleugels van Frank Heldoorn. Wat volgde was een fantastisch seizoen 2019.
Na de superrace in Bahrain, waar mijn PR op de halve eraan ging met 4h29'51", viel het jaar 2020 om de bekende redenen in het water. Uiteindelijk heb ik nog een paar wedstrijdjes kunnen doen, waarbij ik op de 1/8e afstand mijn PR wist aan te scherpen naar 57'33". Toch bijna anderhalve minuut eraf en dat met bijna 50 lentes :-) Het seizoen sloot ik af op het Rutbeek, waar Fynn en Jinthe voor het eerst aan de start stonden van een kindertriathlon en het supergoed deden. Trots! Het hele jaar kwamen er ook mails voorbij van Ironman Virtual Races en toen in oktober het virtual WK op Hawaii werd aangekondigd trok ik de stoute schoenen aan: ik doe een hele. Ik had toch al het hele seizoen getraind voor het WK long distance in Almere, dat werd doorgeschoven naar 2021. Door de onderdelen op drie opeenvolgende dagen te doen kwam ik tot een scherpe eindtijd van 8h59', waarmee ik de goede vorm bevestigde en met coach Frank Heldoorn durfde in te zetten op een eindtijd in Almere ergens tussen de 9 uur en 9u30.
Maar 2021 werd niet veel beter. Ik geloofde er zelf ook niet meer in, had het retedruk op mijn werk en mijn trainingsregime kwam op een laag pitje te staan. Eind april/begin mei tikte ik weer bijna de 90 kilo aan: tijd om de draad weer op te pakken. Inmiddels leken de eerste wedstrijden weer door te gaan en zowaar kon ik in juli starten in Saerbeck. Op een 1/8e weliswaar, veel te zwaar nog steeds, maar eindelijk weer een race. Toen het er op leek dat Almere echt wel eens door kon gaan moest ik qua trainingen en gewicht dus alle zeilen bij gaan zetten. Dit leek goed te gaan, alle drie de onderdelen leken weer op orde tot ik een week voor de Ironman 70.3 Duisburg door mijn enkel klapte, tijdens een training in het bos achter het vliegveld. Met een dikke enkel nam ik deel aan de wedstrijd in Duisburg en klokte zowaar nog 5h01, maar de laatste 7 kilometers lopen waren een lijdensweg. Navraag leerde echter dat annuleren van Almere niet meer mogelijk was en dat mijn verzekering dit ook niet zou vergoeden. Dus toch maar in Almere gestart, na drie weken niet lopen. Nul verwachting, een sprankje hoop tegen beter weten in... maar ik beloofde mezelf dat ik hoe dan ook zou finishen. Want dit zou echt mijn laatste hele zijn. Jammer van alle gedane trainingsarbeid, maar zoveel in 1 wedstrijd investeren heb ik niet opnieuw zin in. Ook al was ook hier de aanvliegroute maximaal 10 trainingsuren per week: met de drukte op het werk en met drie sportende kids heb ik er gewoon de tijd niet meer voor en heel eerlijk, de motivatie ook niet meer. Dus finishen werd het doel. Na een degelijk zwem en fietsonderdeel ben ik dan ook rustig gaan hardlopen en uiteindelijk hield ik dat bijna tot de helft vol. Toen gaf de app nog een geschatte finishtijd van 9u53 aan zag ik later via Janneke, maar hardlopen ging toen echt niet meer. Tijdens die laatste looprondes bedacht ik mij dat geblesseerd starten (en met een K*T voorbereiding - lees ongemotiveerd) het slechtste idee van het jaar was. Uiteindelijk bereikte ik de finish na 11h06, wat me dan nog niet eens tegenviel (tijdens mijn debuut in Lanzarote was ik slechts 12 minuten sneller, maar had daar natuurlijk ook 2500 hoogtemeters meer te bedwingen dan in Almere). Ik had op meer gehoopt tijdens mij laatste hele, maar hier kon ik helaas niets aan doen. Overigens voelt het ook als een DNF omdat ik niet de volledige 42 kilometer rennend heb kunnen afleggen. Dus toch een beetje een afscheid met een dubbel gevoel.
Dromen
Toen ik in 2008 met een gewicht van bijna 100 kilo weer wat aan sport besloot te doen was het nooit mijn doel om ook nog wat “op niveau” te gaan doen. Ik had maar 1 doel: weer op een gezond gewicht komen. En ervoor zorgen dat ik mijn kleren weer fatsoenlijk aan kon, zonder dat mijn broeken aan de binnenkant van de dijen binnen de kortste keren doorsleten.
In een week of 12 was ik twintig kilo lichter. Ik ging weer wedstrijdjes lopen. Van 45 minuten op de tien kilometer ging het naar 43, naar 41 en nog voor het einde van het jaar liep ik 39:34. Het motiveerde. Ik ging meer trainen en een half jaar later zette ik 35:57 neer. Ondertussen was ik er ook weer bij gaan fietsen en triathlon leek me ook wel leuk om weer op te pakken (op 17-jarige leeftijd had ik al eens in Holten meegedaan). Al snel stond ik op het podium. Niet veel later begon ik mijn prestaties veel te serieus te nemen. Ik ging meer en meer trainen. Meer podiumplekken volgden en ik ging dromen van een hele triathlon. Ook werd ineens de ambitie van ‘Hawaii’ uitgesproken.
2013. Twee hele triathlons gedaan. Mijn droomwedstrijd: de Ironman Lanzarote. In 2009 daar op vakantie geweest en toen gedacht: als ik ooit een hele doe, dan hier, op dit waanzinnige parcours. Het werd een fantastische wedstrijd die ook nog eens een mooi bedrag opleverde voor KiKa. De wedstrijd in Almere was een toegift en de tweede plek op de Challenge M40 leuk meegenomen. Daarna werd ik ziek. Heel erg ziek. Dat ik überhaupt weer pijnvrij aan het sporten ben gekomen daarna is alleen maar winst.
Dus zat ik na te denken. Wat zijn nog mijn dromen? Ik had graag de Ironman onder de 10 uur willen finishen. In Almere 2013 is dat op zich gelukt: op een te lang parcours kwam ik tot 10:12:16. De gemiddeldes op het fietsen en lopen omgerekend naar de juiste afstanden levert 9:56:56 op. Dus die is binnen. Hawaii? Terugdenkend kwam die ‘ambitie’ destijds ter sprake omdat enkele collega-triatleten (o.a. bij mijn club) er continu over begonnen. Dat dat een "must is voor iedere triatleet. Daar moet je echt geweest zijn." Voor mij dus niet. Ik ging destijds wel mee in die groepshysterie en dacht dat ik dat ultieme doel ook moest bereiken. Maar is het ooit echt mijn droom geweest? Nee. Nooit. Het was andermans droom, niet de mijne. Maar wat was dan wel mijn droom, een jaar of tien geleden? Waarom ben ik toen als een dolle gaan sporten?
Zoals bij alles ga ik nooit voor half werk. Ongeveer tien jaar geleden was ik sterk zoekende. Naar mezelf, naar een relatie, naar liefde. Ik dacht dat destijds te vinden in het uitgaansleven en volgens mij draait de Hengelose horeca nog altijd op mijn uitgaven van de vijftien jaar daarvoor. Maar die droom die ik toen had, een lieve vrouw, gezonde kinderen… Ik leef die droom. Op dit moment. Triathlon helpt me om in goede gezondheid te blijven en een fitte man en vader te zijn. Maar ook niet meer dan dat, ik wil het niet groter maken dan het is. Triathlon heeft dus een andere bestemming gekregen in mijn leven. En als die fysieke en mentale fitheid nog af en toe goed is voor een podiumplaatsje… een leuke bijvangst, maar geen doel meer op zich. En die valkuil zal ik voor moeten blijven waken, want ik ken mezelf natuurlijk als geen ander: prestatiedrang ligt op de loer :-).
De vraag was wat daar nog mee mogelijk zou zijn. Ik merk dat mijn lopen toch wel een heel stuk minder is geworden (van 35'er op de tien naar nauwelijks onder de 40 is toch serieus inleveren), maar daar tegenover staat tijdwinst op het zwemmen: door dat structureler aan te pakken maak ik het tijdverlies op het lopen gewoon weer goed. Fietsend ben ik eigenlijk niet echt minder geworden, waardoor ik per saldo nog ongeveer even snel blijf op de diverse afstanden, maar met de helft van de trainingsuren. Pure winst!
Op de hele van Almere in 2018 merkte ik overigens wel dat die mindere trainingsuren me wel nekten op het afsluitende looponderdeel, maar ik was toch zeer tevreden met de 10u26 die ik daar op de klok zette met 7-8 uur training in de week. De vraag was of er misschien nog rek in zou zitten. Dat ben ik daarna weer gaan verkennen onder de vleugels van Frank Heldoorn. Wat volgde was een fantastisch seizoen 2019.
Na de superrace in Bahrain, waar mijn PR op de halve eraan ging met 4h29'51", viel het jaar 2020 om de bekende redenen in het water. Uiteindelijk heb ik nog een paar wedstrijdjes kunnen doen, waarbij ik op de 1/8e afstand mijn PR wist aan te scherpen naar 57'33". Toch bijna anderhalve minuut eraf en dat met bijna 50 lentes :-) Het seizoen sloot ik af op het Rutbeek, waar Fynn en Jinthe voor het eerst aan de start stonden van een kindertriathlon en het supergoed deden. Trots! Het hele jaar kwamen er ook mails voorbij van Ironman Virtual Races en toen in oktober het virtual WK op Hawaii werd aangekondigd trok ik de stoute schoenen aan: ik doe een hele. Ik had toch al het hele seizoen getraind voor het WK long distance in Almere, dat werd doorgeschoven naar 2021. Door de onderdelen op drie opeenvolgende dagen te doen kwam ik tot een scherpe eindtijd van 8h59', waarmee ik de goede vorm bevestigde en met coach Frank Heldoorn durfde in te zetten op een eindtijd in Almere ergens tussen de 9 uur en 9u30.
Maar 2021 werd niet veel beter. Ik geloofde er zelf ook niet meer in, had het retedruk op mijn werk en mijn trainingsregime kwam op een laag pitje te staan. Eind april/begin mei tikte ik weer bijna de 90 kilo aan: tijd om de draad weer op te pakken. Inmiddels leken de eerste wedstrijden weer door te gaan en zowaar kon ik in juli starten in Saerbeck. Op een 1/8e weliswaar, veel te zwaar nog steeds, maar eindelijk weer een race. Toen het er op leek dat Almere echt wel eens door kon gaan moest ik qua trainingen en gewicht dus alle zeilen bij gaan zetten. Dit leek goed te gaan, alle drie de onderdelen leken weer op orde tot ik een week voor de Ironman 70.3 Duisburg door mijn enkel klapte, tijdens een training in het bos achter het vliegveld. Met een dikke enkel nam ik deel aan de wedstrijd in Duisburg en klokte zowaar nog 5h01, maar de laatste 7 kilometers lopen waren een lijdensweg. Navraag leerde echter dat annuleren van Almere niet meer mogelijk was en dat mijn verzekering dit ook niet zou vergoeden. Dus toch maar in Almere gestart, na drie weken niet lopen. Nul verwachting, een sprankje hoop tegen beter weten in... maar ik beloofde mezelf dat ik hoe dan ook zou finishen. Want dit zou echt mijn laatste hele zijn. Jammer van alle gedane trainingsarbeid, maar zoveel in 1 wedstrijd investeren heb ik niet opnieuw zin in. Ook al was ook hier de aanvliegroute maximaal 10 trainingsuren per week: met de drukte op het werk en met drie sportende kids heb ik er gewoon de tijd niet meer voor en heel eerlijk, de motivatie ook niet meer. Dus finishen werd het doel. Na een degelijk zwem en fietsonderdeel ben ik dan ook rustig gaan hardlopen en uiteindelijk hield ik dat bijna tot de helft vol. Toen gaf de app nog een geschatte finishtijd van 9u53 aan zag ik later via Janneke, maar hardlopen ging toen echt niet meer. Tijdens die laatste looprondes bedacht ik mij dat geblesseerd starten (en met een K*T voorbereiding - lees ongemotiveerd) het slechtste idee van het jaar was. Uiteindelijk bereikte ik de finish na 11h06, wat me dan nog niet eens tegenviel (tijdens mijn debuut in Lanzarote was ik slechts 12 minuten sneller, maar had daar natuurlijk ook 2500 hoogtemeters meer te bedwingen dan in Almere). Ik had op meer gehoopt tijdens mij laatste hele, maar hier kon ik helaas niets aan doen. Overigens voelt het ook als een DNF omdat ik niet de volledige 42 kilometer rennend heb kunnen afleggen. Dus toch een beetje een afscheid met een dubbel gevoel.
Dromen
Toen ik in 2008 met een gewicht van bijna 100 kilo weer wat aan sport besloot te doen was het nooit mijn doel om ook nog wat “op niveau” te gaan doen. Ik had maar 1 doel: weer op een gezond gewicht komen. En ervoor zorgen dat ik mijn kleren weer fatsoenlijk aan kon, zonder dat mijn broeken aan de binnenkant van de dijen binnen de kortste keren doorsleten.
In een week of 12 was ik twintig kilo lichter. Ik ging weer wedstrijdjes lopen. Van 45 minuten op de tien kilometer ging het naar 43, naar 41 en nog voor het einde van het jaar liep ik 39:34. Het motiveerde. Ik ging meer trainen en een half jaar later zette ik 35:57 neer. Ondertussen was ik er ook weer bij gaan fietsen en triathlon leek me ook wel leuk om weer op te pakken (op 17-jarige leeftijd had ik al eens in Holten meegedaan). Al snel stond ik op het podium. Niet veel later begon ik mijn prestaties veel te serieus te nemen. Ik ging meer en meer trainen. Meer podiumplekken volgden en ik ging dromen van een hele triathlon. Ook werd ineens de ambitie van ‘Hawaii’ uitgesproken.
2013. Twee hele triathlons gedaan. Mijn droomwedstrijd: de Ironman Lanzarote. In 2009 daar op vakantie geweest en toen gedacht: als ik ooit een hele doe, dan hier, op dit waanzinnige parcours. Het werd een fantastische wedstrijd die ook nog eens een mooi bedrag opleverde voor KiKa. De wedstrijd in Almere was een toegift en de tweede plek op de Challenge M40 leuk meegenomen. Daarna werd ik ziek. Heel erg ziek. Dat ik überhaupt weer pijnvrij aan het sporten ben gekomen daarna is alleen maar winst.
Dus zat ik na te denken. Wat zijn nog mijn dromen? Ik had graag de Ironman onder de 10 uur willen finishen. In Almere 2013 is dat op zich gelukt: op een te lang parcours kwam ik tot 10:12:16. De gemiddeldes op het fietsen en lopen omgerekend naar de juiste afstanden levert 9:56:56 op. Dus die is binnen. Hawaii? Terugdenkend kwam die ‘ambitie’ destijds ter sprake omdat enkele collega-triatleten (o.a. bij mijn club) er continu over begonnen. Dat dat een "must is voor iedere triatleet. Daar moet je echt geweest zijn." Voor mij dus niet. Ik ging destijds wel mee in die groepshysterie en dacht dat ik dat ultieme doel ook moest bereiken. Maar is het ooit echt mijn droom geweest? Nee. Nooit. Het was andermans droom, niet de mijne. Maar wat was dan wel mijn droom, een jaar of tien geleden? Waarom ben ik toen als een dolle gaan sporten?
Zoals bij alles ga ik nooit voor half werk. Ongeveer tien jaar geleden was ik sterk zoekende. Naar mezelf, naar een relatie, naar liefde. Ik dacht dat destijds te vinden in het uitgaansleven en volgens mij draait de Hengelose horeca nog altijd op mijn uitgaven van de vijftien jaar daarvoor. Maar die droom die ik toen had, een lieve vrouw, gezonde kinderen… Ik leef die droom. Op dit moment. Triathlon helpt me om in goede gezondheid te blijven en een fitte man en vader te zijn. Maar ook niet meer dan dat, ik wil het niet groter maken dan het is. Triathlon heeft dus een andere bestemming gekregen in mijn leven. En als die fysieke en mentale fitheid nog af en toe goed is voor een podiumplaatsje… een leuke bijvangst, maar geen doel meer op zich. En die valkuil zal ik voor moeten blijven waken, want ik ken mezelf natuurlijk als geen ander: prestatiedrang ligt op de loer :-).
Genietend van de Ironman Mallorca
Finish Eindhoven Marathon in de nieuwe sponsorkleding
