Welkom op mijn homepageLeuk dat je even een kijkje komt nemen op mijn site. Hier vind je al mijn sportieve belevenissen, historie, PR's, nieuws over mijn sponsoren en berichten uit de media. Ik zal de site de komende tijd nog verder aanvullen met archiefmateriaal, zoals oude krantenknipsels onder "Media". Onlangs heb ik daar weer wat oud materiaal neergezet uit 1986.
De verslagen van mijn oude site zijn allemaal gemigreerd naar deze site en zijn dus allemaal terug te vinden in de Weblog history (rechterbalk, gecategoriseerd op maand en onderwerp). Ook het laatste nieuws zul je hier als eerste vinden; bij vragen kun je contact opnemen via erik@eriklentfert.nl Recente updates vind je ook op Twitter; zie de button hieronder om mijn account te volgen. Tot bij een sportief evenement in de buurt! |
|
Motto
"Life is ten percent what happens to you and ninety percent how you respond to it" (Lou Holtz)
Laatste Nieuws: 2019 on its way
Met de boog minder scherp, het maximale aantal trainingen naar 7-8 uur per week en een meer recreatieve insteek heb ik de afgelopen twee jaar weer het plezier in de sport terug gevonden.
Tot en met 2015 was ik erg gedreven bezig: tijden moesten sneller, wilde me iedere wedstrijd bewijzen. Toen ik qua voeding door Sportvoedingwebshop volledig op het verkeerde been ben gezet en daarmee twee hele triathlons verprutste zag ik de relativiteit van alles in. Dus eigenlijk moet ik ze nog dankbaar zijn ook. Meer tijd voor het gezin, waar ik nu volop van geniet. En de trainingstijd? Dat is een sluitpost geworden. Dat doe ik zoveel mogelijk als niemand anders er last van heeft. Inclusief ikzelf, dus als ik geen zin heb, wordt er niet getraind.
Met die insteek wist ik de afgelopen drie jaar nog weer prima resultaten neer te zetten. Mocht zelfs een paar keer weer het podium op, en de PR's op de OD en de halve triathlon werden zelfs nog aangescherpt.
Met die perfecte balans in mijn leven besloot ik afgelopen jaar een nieuw experiment aan te gaan. Als ik zo goed een halve triathlon kan doen op die verminderde trainingsarbeid, waarom dan niet een hele? Ik weet uit het verleden dat daar flink wat omvang voor moest worden getraind, maar dat was ook altijd met een bepaald doel: een bepaalde eindtijd of podium. Nu: niks. Ik wilde niet de herinnering hebben dat mijn laatste twee triathlons mislukt waren. Dus gewoon, fit en gezond, de finish halen. Dat was het doel.
De hele dus. Die ging supergoed. Tijdens de vakantie in Frankrijk nog wat trainingsuurtjes gemaakt in de ochtenden en dat bleek voldoende om tot een hele mooie finish te komen. Wat heet: ik zette "gewoon" mijn tweede snelste tijd ooit neer met 10u26'29". Met vier finishes uit vijf wedstrijden is dat nu ook weer niet zo moeilijk, maar ik zat maar 14 minuutjes boven mijn tijd uit 2013. Na het fietsen was ik zelfs sneller, het gebrek aan loopkilometers (door allerlei klachten) zorgde er uiteindelijk voor dat ik ruim een half uur verloor op de run, waar ik "normaal" 3u30 zou kunnen lopen. Maar met 25 kilometer zwemmen, ruim 2100 kilometer fietsen en 250 kilometer lopen in de voorbereiding denk ik dat ik het maximale eruit heb gehaald.
Op naar nieuwe uitdagingen! Voorlopig past de hele triathlon daar niet meer in, voor dit jaar heb ik weer kortere wedstrijden op het programma gezet. Met diezelfde benadering: balans, maximaal 7-8 uur trainen en plezier hebben in de sport. Wel ga ik daar hulp bij krijgen om het geheel iets beter te finetunen: Frank Heldoorn is sinds oktober 2018 opnieuw mijn coach, nadat we in 2011-2012 al eens een jaar hebben samengewerkt. Toen niet helemaal naar mijn tevredenheid, maar dat lag niet op de trainingsinhoud. Dat had meer te maken met wat randzaken. Beiden zes jaar ouder en wijzer zetten we in op een hernieuwde samenwerking. Kijken of er binnen de door mij gestelde kaders nog wat rek zit in prestatief opzicht.
Tot op heden (we schrijven medio 2019) is dat nog niet naar volle tevredenheid overigens. De loopinhoud is absoluut verbeterd, maar tot echt snellere looptijden leidt dat nog niet. Ook zwemmen en fietsen blijven eigenlijk achter bij wat ik gewend ben. Ik mis kracht en pure snelheid. Wellicht komt dat ook door een te druk bijprogramma, met een studie Psychologie en Coaching erbij naast, drukte op het werk en een geplande verbouwing. Maar de wedstrijden zijn tot op heden nog niet zo gegaan als ik zou hopen. Enschede Marathon na 30 kilometer uitgestapt, wegens motivatieproblemen meerdere races niet gestart en waar ik wel starttte bleven de resultaten (ver) achter bij wat ik zou willen. De Challenge Herning was daarbij wel het dieptepunt. Maar dat minder goede wedstrijden niet per se tot slechte resultaten hoeven te leiden bewees mijn winst bij de triathlon.de Cup in Lingen. Mijn eerste overall triathlonzege ooit! Begrijp me niet verkeerd, age group podia en zeges zijn leuk, maar eigenlijk telt natuurlijk alleen die echte overwinning. En dat was echt zo super om mee te maken.
Daarom ga ik even weer de rust opzoeken, de trainingen weer wat scherper zetten en dan focussen op hopelijk een mooi tweede half jaar: met daarin de Challenge Almere, de Marathon Eindhoven en als uitsmijter de Ironman 70.3 Bahrain. Let's roll!
Dromen
Toen ik in 2008 met een gewicht van bijna 100 kilo weer wat aan sport besloot te doen was het nooit mijn doel om ook nog wat “op niveau” te gaan doen. Ik had maar 1 doel: weer op een gezond gewicht komen. En ervoor zorgen dat ik mijn kleren weer fatsoenlijk aan kon, zonder dat mijn broeken aan de binnenkant van de dijen binnen de kortste keren doorsleten.
In een week of 12 was ik twintig kilo lichter. Ik ging weer wedstrijdjes lopen. Van 45 minuten op de tien kilometer ging het naar 43, naar 41 en nog voor het einde van het jaar liep ik 39:34. Het motiveerde. Ik ging meer trainen en een half jaar later zette ik 35:57 neer. Ondertussen was ik er ook weer bij gaan fietsen en triathlon leek me ook wel leuk om weer op te pakken (op 17-jarige leeftijd had ik al eens in Holten meegedaan). Al snel stond ik op het podium. Niet veel later begon ik mijn prestaties veel te serieus te nemen. Ik ging meer en meer trainen. Meer podiumplekken volgden en ik ging dromen van een hele triathlon. Ook werd ineens de ambitie van ‘Hawaii’ uitgesproken.
2013. Twee hele triathlons gedaan. Mijn droomwedstrijd: de Ironman Lanzarote. In 2009 daar op vakantie geweest en toen gedacht: als ik ooit een hele doe, dan hier, op dit waanzinnige parcours. Het werd een fantastische wedstrijd die ook nog eens een mooi bedrag opleverde voor KiKa. De wedstrijd in Almere was een toegift en de tweede plek op de Challenge M40 leuk meegenomen. Daarna werd ik ziek. Heel erg ziek. Dat ik überhaupt weer pijnvrij aan het sporten ben gekomen daarna is alleen maar winst.
Dus zat ik na te denken. Wat zijn nog mijn dromen? Ik had graag de Ironman onder de 10 uur willen finishen. In Almere 2013 is dat op zich gelukt: op een te lang parcours kwam ik tot 10:12:16. De gemiddeldes op het fietsen en lopen omgerekend naar de juiste afstanden levert 9:56:56 op. Dus die is binnen. Hawaii? Terugdenkend kwam die ‘ambitie’ destijds ter sprake omdat enkele collega-triatleten (o.a. bij mijn club) er continu over begonnen. Dat dat een "must is voor iedere triatleet. Daar moet je echt geweest zijn." Voor mij dus niet. Ik ging destijds wel mee in die groepshysterie en dacht dat ik dat ultieme doel ook moest bereiken. Maar is het ooit echt mijn droom geweest? Nee. Nooit. Het was andermans droom, niet de mijne. Maar wat was dan wel mijn droom, een jaar of tien geleden? Waarom ben ik toen als een dolle gaan sporten?
Zoals bij alles ga ik nooit voor half werk. Ongeveer tien jaar geleden was ik sterk zoekende. Naar mezelf, naar een relatie, naar liefde. Ik dacht dat destijds te vinden in het uitgaansleven en volgens mij draait de Hengelose horeca nog altijd op mijn uitgaven van de vijftien jaar daarvoor. Maar die droom die ik toen had, een lieve vrouw, gezonde kinderen… Ik leef die droom. Op dit moment. Triathlon helpt me om in goede gezondheid te blijven en een fitte man en vader te zijn. Maar ook niet meer dan dat, ik wil het niet groter maken dan het is. Triathlon heeft dus een andere bestemming gekregen in mijn leven. En als die fysieke en mentale fitheid nog af en toe goed is voor een podiumplaatsje… een leuke bijvangst, maar geen doel meer op zich. En die valkuil zal ik voor moeten blijven waken, want ik ken mezelf natuurlijk als geen ander: prestatiedrang ligt op de loer :-).
Tot en met 2015 was ik erg gedreven bezig: tijden moesten sneller, wilde me iedere wedstrijd bewijzen. Toen ik qua voeding door Sportvoedingwebshop volledig op het verkeerde been ben gezet en daarmee twee hele triathlons verprutste zag ik de relativiteit van alles in. Dus eigenlijk moet ik ze nog dankbaar zijn ook. Meer tijd voor het gezin, waar ik nu volop van geniet. En de trainingstijd? Dat is een sluitpost geworden. Dat doe ik zoveel mogelijk als niemand anders er last van heeft. Inclusief ikzelf, dus als ik geen zin heb, wordt er niet getraind.
Met die insteek wist ik de afgelopen drie jaar nog weer prima resultaten neer te zetten. Mocht zelfs een paar keer weer het podium op, en de PR's op de OD en de halve triathlon werden zelfs nog aangescherpt.
Met die perfecte balans in mijn leven besloot ik afgelopen jaar een nieuw experiment aan te gaan. Als ik zo goed een halve triathlon kan doen op die verminderde trainingsarbeid, waarom dan niet een hele? Ik weet uit het verleden dat daar flink wat omvang voor moest worden getraind, maar dat was ook altijd met een bepaald doel: een bepaalde eindtijd of podium. Nu: niks. Ik wilde niet de herinnering hebben dat mijn laatste twee triathlons mislukt waren. Dus gewoon, fit en gezond, de finish halen. Dat was het doel.
De hele dus. Die ging supergoed. Tijdens de vakantie in Frankrijk nog wat trainingsuurtjes gemaakt in de ochtenden en dat bleek voldoende om tot een hele mooie finish te komen. Wat heet: ik zette "gewoon" mijn tweede snelste tijd ooit neer met 10u26'29". Met vier finishes uit vijf wedstrijden is dat nu ook weer niet zo moeilijk, maar ik zat maar 14 minuutjes boven mijn tijd uit 2013. Na het fietsen was ik zelfs sneller, het gebrek aan loopkilometers (door allerlei klachten) zorgde er uiteindelijk voor dat ik ruim een half uur verloor op de run, waar ik "normaal" 3u30 zou kunnen lopen. Maar met 25 kilometer zwemmen, ruim 2100 kilometer fietsen en 250 kilometer lopen in de voorbereiding denk ik dat ik het maximale eruit heb gehaald.
Op naar nieuwe uitdagingen! Voorlopig past de hele triathlon daar niet meer in, voor dit jaar heb ik weer kortere wedstrijden op het programma gezet. Met diezelfde benadering: balans, maximaal 7-8 uur trainen en plezier hebben in de sport. Wel ga ik daar hulp bij krijgen om het geheel iets beter te finetunen: Frank Heldoorn is sinds oktober 2018 opnieuw mijn coach, nadat we in 2011-2012 al eens een jaar hebben samengewerkt. Toen niet helemaal naar mijn tevredenheid, maar dat lag niet op de trainingsinhoud. Dat had meer te maken met wat randzaken. Beiden zes jaar ouder en wijzer zetten we in op een hernieuwde samenwerking. Kijken of er binnen de door mij gestelde kaders nog wat rek zit in prestatief opzicht.
Tot op heden (we schrijven medio 2019) is dat nog niet naar volle tevredenheid overigens. De loopinhoud is absoluut verbeterd, maar tot echt snellere looptijden leidt dat nog niet. Ook zwemmen en fietsen blijven eigenlijk achter bij wat ik gewend ben. Ik mis kracht en pure snelheid. Wellicht komt dat ook door een te druk bijprogramma, met een studie Psychologie en Coaching erbij naast, drukte op het werk en een geplande verbouwing. Maar de wedstrijden zijn tot op heden nog niet zo gegaan als ik zou hopen. Enschede Marathon na 30 kilometer uitgestapt, wegens motivatieproblemen meerdere races niet gestart en waar ik wel starttte bleven de resultaten (ver) achter bij wat ik zou willen. De Challenge Herning was daarbij wel het dieptepunt. Maar dat minder goede wedstrijden niet per se tot slechte resultaten hoeven te leiden bewees mijn winst bij de triathlon.de Cup in Lingen. Mijn eerste overall triathlonzege ooit! Begrijp me niet verkeerd, age group podia en zeges zijn leuk, maar eigenlijk telt natuurlijk alleen die echte overwinning. En dat was echt zo super om mee te maken.
Daarom ga ik even weer de rust opzoeken, de trainingen weer wat scherper zetten en dan focussen op hopelijk een mooi tweede half jaar: met daarin de Challenge Almere, de Marathon Eindhoven en als uitsmijter de Ironman 70.3 Bahrain. Let's roll!
Dromen
Toen ik in 2008 met een gewicht van bijna 100 kilo weer wat aan sport besloot te doen was het nooit mijn doel om ook nog wat “op niveau” te gaan doen. Ik had maar 1 doel: weer op een gezond gewicht komen. En ervoor zorgen dat ik mijn kleren weer fatsoenlijk aan kon, zonder dat mijn broeken aan de binnenkant van de dijen binnen de kortste keren doorsleten.
In een week of 12 was ik twintig kilo lichter. Ik ging weer wedstrijdjes lopen. Van 45 minuten op de tien kilometer ging het naar 43, naar 41 en nog voor het einde van het jaar liep ik 39:34. Het motiveerde. Ik ging meer trainen en een half jaar later zette ik 35:57 neer. Ondertussen was ik er ook weer bij gaan fietsen en triathlon leek me ook wel leuk om weer op te pakken (op 17-jarige leeftijd had ik al eens in Holten meegedaan). Al snel stond ik op het podium. Niet veel later begon ik mijn prestaties veel te serieus te nemen. Ik ging meer en meer trainen. Meer podiumplekken volgden en ik ging dromen van een hele triathlon. Ook werd ineens de ambitie van ‘Hawaii’ uitgesproken.
2013. Twee hele triathlons gedaan. Mijn droomwedstrijd: de Ironman Lanzarote. In 2009 daar op vakantie geweest en toen gedacht: als ik ooit een hele doe, dan hier, op dit waanzinnige parcours. Het werd een fantastische wedstrijd die ook nog eens een mooi bedrag opleverde voor KiKa. De wedstrijd in Almere was een toegift en de tweede plek op de Challenge M40 leuk meegenomen. Daarna werd ik ziek. Heel erg ziek. Dat ik überhaupt weer pijnvrij aan het sporten ben gekomen daarna is alleen maar winst.
Dus zat ik na te denken. Wat zijn nog mijn dromen? Ik had graag de Ironman onder de 10 uur willen finishen. In Almere 2013 is dat op zich gelukt: op een te lang parcours kwam ik tot 10:12:16. De gemiddeldes op het fietsen en lopen omgerekend naar de juiste afstanden levert 9:56:56 op. Dus die is binnen. Hawaii? Terugdenkend kwam die ‘ambitie’ destijds ter sprake omdat enkele collega-triatleten (o.a. bij mijn club) er continu over begonnen. Dat dat een "must is voor iedere triatleet. Daar moet je echt geweest zijn." Voor mij dus niet. Ik ging destijds wel mee in die groepshysterie en dacht dat ik dat ultieme doel ook moest bereiken. Maar is het ooit echt mijn droom geweest? Nee. Nooit. Het was andermans droom, niet de mijne. Maar wat was dan wel mijn droom, een jaar of tien geleden? Waarom ben ik toen als een dolle gaan sporten?
Zoals bij alles ga ik nooit voor half werk. Ongeveer tien jaar geleden was ik sterk zoekende. Naar mezelf, naar een relatie, naar liefde. Ik dacht dat destijds te vinden in het uitgaansleven en volgens mij draait de Hengelose horeca nog altijd op mijn uitgaven van de vijftien jaar daarvoor. Maar die droom die ik toen had, een lieve vrouw, gezonde kinderen… Ik leef die droom. Op dit moment. Triathlon helpt me om in goede gezondheid te blijven en een fitte man en vader te zijn. Maar ook niet meer dan dat, ik wil het niet groter maken dan het is. Triathlon heeft dus een andere bestemming gekregen in mijn leven. En als die fysieke en mentale fitheid nog af en toe goed is voor een podiumplaatsje… een leuke bijvangst, maar geen doel meer op zich. En die valkuil zal ik voor moeten blijven waken, want ik ken mezelf natuurlijk als geen ander: prestatiedrang ligt op de loer :-).
Genietend van de Ironman Mallorca
Finish Eindhoven Marathon in de nieuwe sponsorkleding
