1984-1990
Tussen 1984 en 1990 haalde ik regelmatig de krant als lid van Sisu. Met name vanaf 1986 begon ik echt hard te lopen en liep ik regionale top bij de jeugd. Daarnaast ook nog een artikeltje uit mijn volleybaltijd bij de jeugd van De Zwaluwen.
Tussen 1984 en 1990 haalde ik regelmatig de krant als lid van Sisu. Met name vanaf 1986 begon ik echt hard te lopen en liep ik regionale top bij de jeugd. Daarnaast ook nog een artikeltje uit mijn volleybaltijd bij de jeugd van De Zwaluwen.
Mini Triathlon Hengelo 1989
In september 1989 deed ik voor de derde keer mee aan een triathlon. Al twee keer eerder had ik aan de start gestaan van de kwart triathlon in Holten, die destijds nog een echte kwart was: 1000 meter zwemmen, 45 kilometer fietsen en 10,5 kilometer hardlopen. In 1988 kwam ik tot 2u24, in 1989 tot 2u21. Met name op het zwemmen verloor ik gigantisch veel tijd. Beide jaren finishte ik als 19e overall, op respectievelijk 17-jarige en 18-jarige leeftijd.
Terwijl ik net klaar was met het VWO en mijn eerste zuipvakantie met vrienden had gehad in Playa d'Aro, was ik inmiddels verhuisd naar Groningen om daar Economie te gaan studeren. Mijn vader kwam toen met deze wedstrijd aan en ik besloot me in te schrijven. Ik kan me nog herinneren dat het grauw was, regende tijdens het fietsen en dat ik zo'n beetje als laatste uit het water van de Tuindorpvijver kwam. Er stonden nog een paar fietsen, waaronder die van mij. Ik ben maar gewoon zo hard mogelijk gaan fietsen. Delen van de route kan ik me nog voor de geest halen: we reden volgens mij langs de Waarbeek Hengelo uit, Twekkelo in. Daarna is het mistig, maar uit het krantenartikel begrijp ik dat we via Beckum, Bentelo en Oele zijn gereden. Die kasseien liggen daar nog steeds, maar ik kan me ze niet meer herinneren.
Wel herinner ik me dat ik een paar viaducten over ben gereden en dat het wel een mooi fietsparcours was. Toen ik in de wisselzone ben aangekomen stond mijn vader mij daar aan te moedigen. Hij gaf me door dat ik op dat moment 17e lag in de wedstrijd. In mijn groene Sisu-broek en mijn trots, mijn Café de Colombia shirt (ik was zwaar fan van die ploeg eind jaren '80), heb ik toen meteen gas gegeven op het looponderdeel. De wielrenhandschoentjes tijdens het lopen uitgetrokken en naar mijn vader gegooid.
Van de triathlons in Holten in '88 en '89 wist ik dat lopen na fietsen wel een dingetje was. Maar dit keer gaf ik gewoon vol gas. Ik had eerder die zomer het NK 5000 meegedaan en ik was toen echt sterk op het looponderdeel. En verdomd: na een paar honderd meter verdween dat vervelende gevoel en kon ik lekker hoog tempo lopen, zonder problemen. In het loopparcours zit een keerpunt. Als ik de eerste mijn kant op zie rennen begin ik te tellen. Dat was nummer een. Die ligt een heel eind voor. Dan een tijd niets en vervolgens een groepje van vier. Zo tel ik verder en als ik bij het keerpunt ben loop ik al in de top-tien, met aardig wat atleten nog in het vizier. Mijn vader komt me dan tegemoet op de fiets en fietst het laatste stuk met me mee. Dan komt het groepje van vier in beeld, dus ik lig op dat moment zesde. Die vier lijken het op een eindsprint te willen gooien, maar er is nog ruim een kilometer te lopen naar de finish. Ik heb een flink hoger tempo en geef aan mijn vader aan dat ik voor plek twee kan gaan. Het groepje loopt aan de linkerkant van de weg, ik ga rechts lopen om niemand in mijn kielzog te krijgen: ik wil ze verrassen. En dat lukt. Volle bak ga ik er aan de andere kant van de weg overheen. Het gevolg is dat de groep volledig uit elkaar wordt getrokken. De langste atleet blijkt de beste loper te zijn en kan me nog aardig volgen, maar op 400 meter voor de streep geef ik niet meer op. Met een gaatje van zes seconden word ik tweede op het grasveld achter de Zegger. Mijn meest aansprekende resultaat denk ik, na een jaar eerder al eens de duathlon van atletiekvereniging Sisu en wielrenvereniging De Zwaluwen te hebben gewonnen. Een prachtige race met een fantastisch resultaat!
De koploper was veel te ver weg: Hij haalde mij op zijn tweede zwemronde al in. Tegenwoordig is hij een van mijn zwemtrainers bij WS Twente :-)
Op onderstaande foto zit ik als tweede van links vooraan op het ponton, met de halflange Sisu tight (leesbaar op de witte zijkant van de broek).
In september 1989 deed ik voor de derde keer mee aan een triathlon. Al twee keer eerder had ik aan de start gestaan van de kwart triathlon in Holten, die destijds nog een echte kwart was: 1000 meter zwemmen, 45 kilometer fietsen en 10,5 kilometer hardlopen. In 1988 kwam ik tot 2u24, in 1989 tot 2u21. Met name op het zwemmen verloor ik gigantisch veel tijd. Beide jaren finishte ik als 19e overall, op respectievelijk 17-jarige en 18-jarige leeftijd.
Terwijl ik net klaar was met het VWO en mijn eerste zuipvakantie met vrienden had gehad in Playa d'Aro, was ik inmiddels verhuisd naar Groningen om daar Economie te gaan studeren. Mijn vader kwam toen met deze wedstrijd aan en ik besloot me in te schrijven. Ik kan me nog herinneren dat het grauw was, regende tijdens het fietsen en dat ik zo'n beetje als laatste uit het water van de Tuindorpvijver kwam. Er stonden nog een paar fietsen, waaronder die van mij. Ik ben maar gewoon zo hard mogelijk gaan fietsen. Delen van de route kan ik me nog voor de geest halen: we reden volgens mij langs de Waarbeek Hengelo uit, Twekkelo in. Daarna is het mistig, maar uit het krantenartikel begrijp ik dat we via Beckum, Bentelo en Oele zijn gereden. Die kasseien liggen daar nog steeds, maar ik kan me ze niet meer herinneren.
Wel herinner ik me dat ik een paar viaducten over ben gereden en dat het wel een mooi fietsparcours was. Toen ik in de wisselzone ben aangekomen stond mijn vader mij daar aan te moedigen. Hij gaf me door dat ik op dat moment 17e lag in de wedstrijd. In mijn groene Sisu-broek en mijn trots, mijn Café de Colombia shirt (ik was zwaar fan van die ploeg eind jaren '80), heb ik toen meteen gas gegeven op het looponderdeel. De wielrenhandschoentjes tijdens het lopen uitgetrokken en naar mijn vader gegooid.
Van de triathlons in Holten in '88 en '89 wist ik dat lopen na fietsen wel een dingetje was. Maar dit keer gaf ik gewoon vol gas. Ik had eerder die zomer het NK 5000 meegedaan en ik was toen echt sterk op het looponderdeel. En verdomd: na een paar honderd meter verdween dat vervelende gevoel en kon ik lekker hoog tempo lopen, zonder problemen. In het loopparcours zit een keerpunt. Als ik de eerste mijn kant op zie rennen begin ik te tellen. Dat was nummer een. Die ligt een heel eind voor. Dan een tijd niets en vervolgens een groepje van vier. Zo tel ik verder en als ik bij het keerpunt ben loop ik al in de top-tien, met aardig wat atleten nog in het vizier. Mijn vader komt me dan tegemoet op de fiets en fietst het laatste stuk met me mee. Dan komt het groepje van vier in beeld, dus ik lig op dat moment zesde. Die vier lijken het op een eindsprint te willen gooien, maar er is nog ruim een kilometer te lopen naar de finish. Ik heb een flink hoger tempo en geef aan mijn vader aan dat ik voor plek twee kan gaan. Het groepje loopt aan de linkerkant van de weg, ik ga rechts lopen om niemand in mijn kielzog te krijgen: ik wil ze verrassen. En dat lukt. Volle bak ga ik er aan de andere kant van de weg overheen. Het gevolg is dat de groep volledig uit elkaar wordt getrokken. De langste atleet blijkt de beste loper te zijn en kan me nog aardig volgen, maar op 400 meter voor de streep geef ik niet meer op. Met een gaatje van zes seconden word ik tweede op het grasveld achter de Zegger. Mijn meest aansprekende resultaat denk ik, na een jaar eerder al eens de duathlon van atletiekvereniging Sisu en wielrenvereniging De Zwaluwen te hebben gewonnen. Een prachtige race met een fantastisch resultaat!
De koploper was veel te ver weg: Hij haalde mij op zijn tweede zwemronde al in. Tegenwoordig is hij een van mijn zwemtrainers bij WS Twente :-)
Op onderstaande foto zit ik als tweede van links vooraan op het ponton, met de halflange Sisu tight (leesbaar op de witte zijkant van de broek).
Kerstcross Losser 1988
Een van mijn favoriete crossen was de kerstcross van Iphitos. Ik had die herfst/winter als 2e jaars A alle wedstrijden weten te winnen, maar deze wedstrijd werd ik blijkbaar tweede. Kan me er eigenlijk niets meer van herinneren, ik dacht dat ik die winter alle Twentse crossen had gewonnen. Maar toen dus Arnoud Damink van Fortis voor me. Wat ik nog weet is dat Arnoud vrij wisselvallig liep; normaal won ik van hem, maar hij wist die winter ook vanuit het niets de sterk bezette Oostelijke Cross Kampioenschappen te winnen. Kwestie van op het juiste moment pieken dus!
Een van mijn favoriete crossen was de kerstcross van Iphitos. Ik had die herfst/winter als 2e jaars A alle wedstrijden weten te winnen, maar deze wedstrijd werd ik blijkbaar tweede. Kan me er eigenlijk niets meer van herinneren, ik dacht dat ik die winter alle Twentse crossen had gewonnen. Maar toen dus Arnoud Damink van Fortis voor me. Wat ik nog weet is dat Arnoud vrij wisselvallig liep; normaal won ik van hem, maar hij wist die winter ook vanuit het niets de sterk bezette Oostelijke Cross Kampioenschappen te winnen. Kwestie van op het juiste moment pieken dus!
Internationale Ludwig Wolker Spiele 1988 Dortmund
Op 12 juni 1988 deed ik mee aan een internationale atletiekwedstrijd in Dortmund. Ik liep er de 3000 meter als 1e jaar JA en moest al vroeg in de wedstrijd de twee koplopers laten gaan. Ik was wel te sterk voor het overige deelnemersveld en liep zo solo naar een 3e plek in 9.38.72. In september zou ik die tijd nog verbeteren naar 9.23.88 bij de competitiefinale in Haarlem. Op de terugweg in de auto luisterden we geboeid naar het radioverslag van Sovjet Unie - Nederland, de openingswedstrijd op het EK dat het Nederlands Elftal later zou winnen. Nederland verloor die eerste wedstrijd met 1-0.
Op 12 juni 1988 deed ik mee aan een internationale atletiekwedstrijd in Dortmund. Ik liep er de 3000 meter als 1e jaar JA en moest al vroeg in de wedstrijd de twee koplopers laten gaan. Ik was wel te sterk voor het overige deelnemersveld en liep zo solo naar een 3e plek in 9.38.72. In september zou ik die tijd nog verbeteren naar 9.23.88 bij de competitiefinale in Haarlem. Op de terugweg in de auto luisterden we geboeid naar het radioverslag van Sovjet Unie - Nederland, de openingswedstrijd op het EK dat het Nederlands Elftal later zou winnen. Nederland verloor die eerste wedstrijd met 1-0.
Diësloop 1986
Op 6 december 1986, de dag na Sinterklaas, liep ik een sterke cross op de UT. Al vanaf de start liep ik op kop met de te kloppen man dat seizoen, Arnoud Damink van Fortis. Verder liepen ook Michel Boeting en Stefan ten Seldam die eerste ronde bij ons. In de tweede ronde gingen we een heuvelgedeelte in en werd het hele veld uit elkaar getrokken. Iets daarvoor hadden Arnoud en ik al een gaatje gepakt op de rest van het veld en Arnoud wist ook mij op een kleine achterstand te zetten. In het heuvelgedeelte kwam ik wat dichterbij, maar niet genoeg voor de overwinning.
Op 6 december 1986, de dag na Sinterklaas, liep ik een sterke cross op de UT. Al vanaf de start liep ik op kop met de te kloppen man dat seizoen, Arnoud Damink van Fortis. Verder liepen ook Michel Boeting en Stefan ten Seldam die eerste ronde bij ons. In de tweede ronde gingen we een heuvelgedeelte in en werd het hele veld uit elkaar getrokken. Iets daarvoor hadden Arnoud en ik al een gaatje gepakt op de rest van het veld en Arnoud wist ook mij op een kleine achterstand te zetten. In het heuvelgedeelte kwam ik wat dichterbij, maar niet genoeg voor de overwinning.
TION Cross 1986
Nadat ik een week eerder bij de Pingelloop in Haaksbergen 5e was geworden was ik belust op revanche. Als nieuwe 2e jaars B junior dichtte ik mezelf kansen toe voor het eindklassement in de Twentse Cross Competitie. Dit parcours was ergens om een vijver in de wijk Stroinkslanden, in Enschede. Na een rustige eerste ronde nam ik de tweede ronde de kop, met Arnoud Damink van Fortis in mijn kielzog. In de tweede ronde probeerde ik hem te lossen, maar dit mislukte. Wel bleven we nog ruim een halve ronde samen op kop, tot clubgenoot Stefan ten Seldam voorbij stoof. Te vroeg, want Arnoud pakte hem terug en won. Ik bleef de MPM concurrentie (Erik van Zalk en Pieter Feenstra) voor en werd zo derde. Twee artikeltjes, want er waren toen nog twee regionale dagbladen: de Twentsche Courant en Dagblad Tubantia.
Nadat ik een week eerder bij de Pingelloop in Haaksbergen 5e was geworden was ik belust op revanche. Als nieuwe 2e jaars B junior dichtte ik mezelf kansen toe voor het eindklassement in de Twentse Cross Competitie. Dit parcours was ergens om een vijver in de wijk Stroinkslanden, in Enschede. Na een rustige eerste ronde nam ik de tweede ronde de kop, met Arnoud Damink van Fortis in mijn kielzog. In de tweede ronde probeerde ik hem te lossen, maar dit mislukte. Wel bleven we nog ruim een halve ronde samen op kop, tot clubgenoot Stefan ten Seldam voorbij stoof. Te vroeg, want Arnoud pakte hem terug en won. Ik bleef de MPM concurrentie (Erik van Zalk en Pieter Feenstra) voor en werd zo derde. Twee artikeltjes, want er waren toen nog twee regionale dagbladen: de Twentsche Courant en Dagblad Tubantia.
Parkloop Eibergen 1986
Op 12 oktober 1986 word ik als 1e jaars B vierde bij de Parkloop in Eibergen. Met Sisu atleten bezetten we zelfs de complete top vier. Met de in die tijd zeer sterke Fred Jaarsma stond de winnaar vooraf eigenlijk al vast. In mijn atletiekschrift van destijds lees ik dat de eerste twee van totaal drie ronden vooral tempo drukken was en dat er onderweg moppen werden verteld. Pas in de derde ronde van 1000 meter werd het veld compleet uit elkaar getrokken: Bart Hemmer ontsnapt, Fred haalt hem bij en wint. Ik probeer voor plek drie te gaan, maar word in de sprint verslagen door clubgenoot Jan Mensink.
Op 12 oktober 1986 word ik als 1e jaars B vierde bij de Parkloop in Eibergen. Met Sisu atleten bezetten we zelfs de complete top vier. Met de in die tijd zeer sterke Fred Jaarsma stond de winnaar vooraf eigenlijk al vast. In mijn atletiekschrift van destijds lees ik dat de eerste twee van totaal drie ronden vooral tempo drukken was en dat er onderweg moppen werden verteld. Pas in de derde ronde van 1000 meter werd het veld compleet uit elkaar getrokken: Bart Hemmer ontsnapt, Fred haalt hem bij en wint. Ik probeer voor plek drie te gaan, maar word in de sprint verslagen door clubgenoot Jan Mensink.
Jeugd Olympische Dagen 1986
In 1986 deden we met het jongens B junioren team van De Zwaluwen uit Almelo mee aan de Jeugd Olympische Dagen. Tijdens de voorronde moesten we het helaas afleggen tegen het sterke Ichthus College uit Enschede. Op de foto boven v.l.n.r. Erik Bosch, Richard Westra, Jan-Maarten van Woerkom, Raymond Meijer en trainer André Henneveld. Zittend v.l.n.r. Marco Schorren, ik en Bernard Dam. (artikel Twenth/Ruiten Drie 30-04-1986)
In 1986 deden we met het jongens B junioren team van De Zwaluwen uit Almelo mee aan de Jeugd Olympische Dagen. Tijdens de voorronde moesten we het helaas afleggen tegen het sterke Ichthus College uit Enschede. Op de foto boven v.l.n.r. Erik Bosch, Richard Westra, Jan-Maarten van Woerkom, Raymond Meijer en trainer André Henneveld. Zittend v.l.n.r. Marco Schorren, ik en Bernard Dam. (artikel Twenth/Ruiten Drie 30-04-1986)
Dinkelcross Losser 1985
Als 2e jaars jongens C behaalde ik mijn eerste podiumplek bij de Dinkelloop in Losser op 10 maart 1985.
Na twee eerdere vijfde plekken was het in de laatste cross van het seizoen raak. Na de start vormde zich een kopgroep van vier man, waar ik solo ongeveer 100 meter achter liep. Na de eerste ronde pikte ik de nummer vier op en op ongeveer 200 meter voor de streep kwam ik bij Mynko Peterink van ASV, die ik in de heuveltjes voorbij sprintte. Mijn eerste podiumplek was een feit!
Als 2e jaars jongens C behaalde ik mijn eerste podiumplek bij de Dinkelloop in Losser op 10 maart 1985.
Na twee eerdere vijfde plekken was het in de laatste cross van het seizoen raak. Na de start vormde zich een kopgroep van vier man, waar ik solo ongeveer 100 meter achter liep. Na de eerste ronde pikte ik de nummer vier op en op ongeveer 200 meter voor de streep kwam ik bij Mynko Peterink van ASV, die ik in de heuveltjes voorbij sprintte. Mijn eerste podiumplek was een feit!