Biografie
Zoals zovelen ben ik begonnen met voetballen, bij ASV'57 in Aadorp. Omdat mijn zus Petra bij atletiek ging trainde ik op zondagochtend ook regelmatig mee in het Nijreesbos bij Almelo. Zo werd ik in 1982, als tweedejaars junior D, lid van het Almelose AAV Sisu. Aangezien ik astmatische bronchitis heb waren de loopnummers niet echt mijn ding. Ik zette allereerst in op het plezier in de sport en deed vooral de technische nummers. Mijn eerste 1,000 meter ging echter niet onaardig in 3'41" en dus besloot ik toch maar meer met het hardlopen te doen. Ondertussen volleybalde ik ook, eerst een jaar bij Flash Nijverdal en vervolgens bij De Zwaluwen in Almelo. Daarnaast speelde ik in die tijd ook in het schoolsoftbalteam van het RSG Erasmus in Almelo. In de winter schaatste ik fanatiek: o.a. meerdere malen de Hollands Venetië Tocht in Giethoorn (50 km) gereden vanaf mijn twaalfde. Bij het wintersporten ging de voorkeur naar het langlaufen en 's zomers was ik veel op de surfplank te vinden.
Mijn eerste podiumplek bij het hardlopen haalde ik als tweedejaars C, in de Dinkelcross van Iphitos. Erg trots was ik op mijn derde plaats. De cross bestaat overigens nog steeds en kent nog steeds grotendeels hetzelfde parcours! In mijn B-juniorentijd werden de tijden snel beter. Van een lage 18 op de 5 kilometer ging ik naar een lage 17, op de 3,000 meter ging ik al snel naar 9'30". Als tweedejaars B kwamen de echte successen en met persoonlijke schema's die ik kreeg van mijn trainer, oud-800 meter kampioen Arno Körmeling, boekte ik als A-junior nogmaals veel progressie.
Als A-junior won ik bijna iedere cross die er te winnen was in de regio en werd twee maal Twents kampioen op de cross. Ook tijdens de Oostelijke crosscompetitie kon ik goed meekomen en door een tactische blunder kostte me dat het zilver, uiteindelijk derde geworden in die reeks. Dat jaar nam ik ook deel aan de NK cross in Landgraaf. Helaas werd ik de week ervoor ziek en kon dus geen rol van betekenis spelen - anders waarschijnlijk ook niet ;-) Maar dan was ik wel hoger geëindigd dan de 39e plaats nu. Winnaar destijds was ene Marco Gielen...
Daarna liep ik in de zomer nog de NK 5,000 meter in Bergen-op-Zoom. In een tactisch gelopen race kwam ik uit op 16'20"68, nog altijd mijn PR op de baan. Dat terwijl ik op de weg toch al een stukje harder had gelopen, 15'43". Maar wel bij de beste tien van het land, 9e. Daarnaast maakte ik kennis met de triathlonsport: na in 1988 al eens te hebben meegedaan nam ik een jaar later voor de tweede maal deel aan de triathlon van Holten (19e) en in september de mini triathlon van Hengelo. Daar eindigde ik, na een enorme inhaalrace na het zwemmen (45e), fietsen (17e) als tweede. Eigenlijk was dat destijds zo'n beetje de afsluiting van mijn hardloopcarriere...
Als laatstejaars A-junior bezig aan een 5,000 meter in competitieverband in Zevenaar (foto: Richard Ekkelboom)
Als A-junior won ik bijna iedere cross die er te winnen was in de regio en werd twee maal Twents kampioen op de cross. Ook tijdens de Oostelijke crosscompetitie kon ik goed meekomen en door een tactische blunder kostte me dat het zilver, uiteindelijk derde geworden in die reeks. Dat jaar nam ik ook deel aan de NK cross in Landgraaf. Helaas werd ik de week ervoor ziek en kon dus geen rol van betekenis spelen - anders waarschijnlijk ook niet ;-) Maar dan was ik wel hoger geëindigd dan de 39e plaats nu. Winnaar destijds was ene Marco Gielen...
Daarna liep ik in de zomer nog de NK 5,000 meter in Bergen-op-Zoom. In een tactisch gelopen race kwam ik uit op 16'20"68, nog altijd mijn PR op de baan. Dat terwijl ik op de weg toch al een stukje harder had gelopen, 15'43". Maar wel bij de beste tien van het land, 9e. Daarnaast maakte ik kennis met de triathlonsport: na in 1988 al eens te hebben meegedaan nam ik een jaar later voor de tweede maal deel aan de triathlon van Holten (19e) en in september de mini triathlon van Hengelo. Daar eindigde ik, na een enorme inhaalrace na het zwemmen (45e), fietsen (17e) als tweede. Eigenlijk was dat destijds zo'n beetje de afsluiting van mijn hardloopcarriere...
Als laatstejaars A-junior bezig aan een 5,000 meter in competitieverband in Zevenaar (foto: Richard Ekkelboom)
Ik ging studeren in Groningen en met het sporten was het snel gedaan. Ik was nog wel even lid van GVAV Rapiditas, waar ik in de wedstrijdgroep van Menno Iedema meetrainde. Ook bij de triathlonafdeling trainde ik tijdelijk mee, maar ik kon niet aarden in Groningen en vertrok na anderhalf jaar aanmodderen weer naar Twente. Andere interesses kwamen boven. In die tijd spendeerde ik de meeste tijd in het clubcircuit, waar ik draaide als DJ. Ik had vaste residencies in o.a. Remember in Almelo en draaide op houseparty's door het gehele land. Ik draaide in Almelo bij tourbeurten met Raymond Heg en Sander Kleinenberg; daarnaast heb ik in die dagen gedraaid met onder meer Klaus Bachor, Peewee (Index), The Prophet, Gizmo, Buzz Fuzz, The Dark Raver, Paul Elstak, Pavo, Lady Dana, Karlijn, Ricky The Dragon, Dano, Michel de Heij, Jaydee, 100% Isis and last but not least mijn held van die tijd: Dimitri.
 |
|
DJ'en tijdens de house classics party in Merlijn 2008 (foto: Maaike Jansink) En een van mijn favoriete tunes uit mijn DJ-days:
Sonic Solution - On The Move, in 1991 uitgebracht op R&S Records
Het sporten werd weer opgepakt in 1995. Ik liep nog wel eens wat voor mezelf, maar ik begon in 1995 weer met volleyballen. In deze sport prachtige jaren gehad bij Krekkers uit Maria-Parochie, waaronder twee kampioenschappen maar ook een degradatie. In 1998 maakte ik nog een internationaal uitstapje naar SV Bad Bentheim, waarmee ik in de Verbandsliga uitkwam (Duitse 3e divisie). Via Set-Up'65 uit Ootmarsum keerde ik weer terug bij Krekkers, waar ik na het seizoen 2002-2003 stopte. Ik deed in 2003 ook nog mee aan het project "Beklim Alpe d'Huez met Hennie Kuiper" van Dagblad Tubantia. In 1988, als 17-jarige, was ik daar in 51 minuten omhoog gereden. Daarom dacht ik dat nu een uurtje wel haalbaar zou moeten zijn. Meer dan 10 minuten verlies ik niet op mezelf. Dat pakte toch even anders uit. In 1u20 bereikte ik gedesillusioneerd de streep in het Alpendorp.
In de jaren daarna begon ik weer met hardlopen, maar aan wedstrijden waagde ik me niet. Te bang om geconfronteerd te worden met tegenvallende tijden. Gestructureerd was het ook allemaal niet. Maar door het langzaam op te bouwen met duurlopen en fietsen bereikte ik langzaam weer een redelijk niveau. Lang niet het niveau dat ik gewend was als tiener, maar ik kreeg er weer plezier in. In 2006 deed ik weer eens mee aan de triathlon van Holten (kwart in 2u19) en in 2007 vroeg mijn vader me mee op fietsvakantie in Mallorca. Daar werd ik geconfronteerd met mijn overgewicht en slechte fysieke conditie: ik werd door mijn pa zoek gefietst en bergop met mijn ruim 90 kilo was helemaal niet te doen. Toen we begin 2008 opnieuw gingen was het nog steeds niet veel beter, waarop ik besloot ditmaal echt eens wat aan mijn gewicht te gaan doen. Ik ging veel lopen en fietsen en verloor in 12 weken tijd evenzovele kilo's. Mijn gewicht werd weer redelijk normaal, 84 kilo. in de nazomer van 2008 meldde ik me bij wijze van conditietest aan voor de Twentse Triathlon Tour. Daarmee ging het balletje rollen. Mijn zwemmen was zó slecht dat ik lid werd van TV Trios uit Borne om me daar te kunnen verbeteren op het zwemonderdeel. Ik ging goed vooruit, wat in 2009 resulteerde in een aantal mooie podiumplekken (waaronder 2e op de kwart van Vroomshoop). En op de derde fietsvakantie in Mallorca kon ik eindelijk weer als vanouds omhoog, tegen de berg op. In 2010 deed ik voornamelijk duathlons, met als hoogtepunt een bronzen plak op het NK in de M40+ categorie. Dat jaar ging ik ook voor het eerst onder de 2 uur op de kwart triathlon, voor mij een geweldige mijlpaal. Voor het zwemmen en de regionale concurrentie had ik inmiddels de overstap gemaakt naar Triathlon Club Twente.
De vakantie van 2009 inspireerde me tot lange afstandambities. Janneke en ik zaten op Lanzarote en ik was zwaar onder de indruk van het woeste natuurgeweld dat het landschap heeft vormgegeven. Toen besloot ik: Als ik ooit een hele triathlon ga doen, dan is het hier. Op dit fantastische eiland. En zo geschiedde. Ik besloot om me voor de periode van 2 jaar op de lange afstand te concentreren. Ik wilde graag een keer een hele Ironman hebben gedaan. Via een halve Ironman (Mallorca) in 2012 ging het naar de hele op Lanzarote in 2013; een van de zwaarste Ironmans ter wereld. Met het voltooien van de Ironman op Lanzarote in 10u54'51" voor het goede doel (KiKa) kwam daarmee een droom uit. Die tijd werd later in datzelfde jaar nog eens ruimschoots verbeterd tot 10u12'16" in een door het slechte weer loodzware editie van de Challenge Almere (25% van de deelnemers viel uit). In 2015 deed ik nogmaals 2 lange afstandstriathlons, maar die werden beiden verpest door foutief advies door een zich expert noemende sportvoedingleverancier (maar waar achteraf echt niets van klopte). In Almere ben ik toen uitgestapt, bij de herkansing in Mallorca met dezelfde maagkrampen uiteindelijk toch maar naar de finish gewandeld.
Ik wilde echter niet blijven hangen in wat-als scenario's. Ik zie genoeg voorbeelden van obsessief gedrag in de loop- en triathlonwereld (die tijd moet toch nog een keer verbeterd worden...) Ik heb voor mezelf gekozen. Daarbij ben ik weer teruggekeerd naar de korte afstanden om me ook meer te kunnen focussen op het thuisfront. Want met drie kleine kids liggen de prioriteiten nu ergens anders. En is triathlon nu alleen nog een leuke hobby, waar ik met een beperkt aantal trainingsuren per week probeer te genieten van deze mooie sport. En dat lukt met volle teugen. Ook in 2016 en 2017 is het me gelukt om nog mooie prestaties neer te zetten met maximaal 7-8 uur training per week. Daarom heb ik het snode plan opgevat om in 2018 toch nog weer eens een hele te doen. Om nog 1x op een waardige manier te finishen. Onder dezelfde voorwaarden: thuis en werk op 1, balans voorop. Dus met maximaal 7-8 uur training per week. Maar eens zien wat daarmee mogelijk is op de lange afstand.
Sonic Solution - On The Move, in 1991 uitgebracht op R&S Records
Het sporten werd weer opgepakt in 1995. Ik liep nog wel eens wat voor mezelf, maar ik begon in 1995 weer met volleyballen. In deze sport prachtige jaren gehad bij Krekkers uit Maria-Parochie, waaronder twee kampioenschappen maar ook een degradatie. In 1998 maakte ik nog een internationaal uitstapje naar SV Bad Bentheim, waarmee ik in de Verbandsliga uitkwam (Duitse 3e divisie). Via Set-Up'65 uit Ootmarsum keerde ik weer terug bij Krekkers, waar ik na het seizoen 2002-2003 stopte. Ik deed in 2003 ook nog mee aan het project "Beklim Alpe d'Huez met Hennie Kuiper" van Dagblad Tubantia. In 1988, als 17-jarige, was ik daar in 51 minuten omhoog gereden. Daarom dacht ik dat nu een uurtje wel haalbaar zou moeten zijn. Meer dan 10 minuten verlies ik niet op mezelf. Dat pakte toch even anders uit. In 1u20 bereikte ik gedesillusioneerd de streep in het Alpendorp.
In de jaren daarna begon ik weer met hardlopen, maar aan wedstrijden waagde ik me niet. Te bang om geconfronteerd te worden met tegenvallende tijden. Gestructureerd was het ook allemaal niet. Maar door het langzaam op te bouwen met duurlopen en fietsen bereikte ik langzaam weer een redelijk niveau. Lang niet het niveau dat ik gewend was als tiener, maar ik kreeg er weer plezier in. In 2006 deed ik weer eens mee aan de triathlon van Holten (kwart in 2u19) en in 2007 vroeg mijn vader me mee op fietsvakantie in Mallorca. Daar werd ik geconfronteerd met mijn overgewicht en slechte fysieke conditie: ik werd door mijn pa zoek gefietst en bergop met mijn ruim 90 kilo was helemaal niet te doen. Toen we begin 2008 opnieuw gingen was het nog steeds niet veel beter, waarop ik besloot ditmaal echt eens wat aan mijn gewicht te gaan doen. Ik ging veel lopen en fietsen en verloor in 12 weken tijd evenzovele kilo's. Mijn gewicht werd weer redelijk normaal, 84 kilo. in de nazomer van 2008 meldde ik me bij wijze van conditietest aan voor de Twentse Triathlon Tour. Daarmee ging het balletje rollen. Mijn zwemmen was zó slecht dat ik lid werd van TV Trios uit Borne om me daar te kunnen verbeteren op het zwemonderdeel. Ik ging goed vooruit, wat in 2009 resulteerde in een aantal mooie podiumplekken (waaronder 2e op de kwart van Vroomshoop). En op de derde fietsvakantie in Mallorca kon ik eindelijk weer als vanouds omhoog, tegen de berg op. In 2010 deed ik voornamelijk duathlons, met als hoogtepunt een bronzen plak op het NK in de M40+ categorie. Dat jaar ging ik ook voor het eerst onder de 2 uur op de kwart triathlon, voor mij een geweldige mijlpaal. Voor het zwemmen en de regionale concurrentie had ik inmiddels de overstap gemaakt naar Triathlon Club Twente.
De vakantie van 2009 inspireerde me tot lange afstandambities. Janneke en ik zaten op Lanzarote en ik was zwaar onder de indruk van het woeste natuurgeweld dat het landschap heeft vormgegeven. Toen besloot ik: Als ik ooit een hele triathlon ga doen, dan is het hier. Op dit fantastische eiland. En zo geschiedde. Ik besloot om me voor de periode van 2 jaar op de lange afstand te concentreren. Ik wilde graag een keer een hele Ironman hebben gedaan. Via een halve Ironman (Mallorca) in 2012 ging het naar de hele op Lanzarote in 2013; een van de zwaarste Ironmans ter wereld. Met het voltooien van de Ironman op Lanzarote in 10u54'51" voor het goede doel (KiKa) kwam daarmee een droom uit. Die tijd werd later in datzelfde jaar nog eens ruimschoots verbeterd tot 10u12'16" in een door het slechte weer loodzware editie van de Challenge Almere (25% van de deelnemers viel uit). In 2015 deed ik nogmaals 2 lange afstandstriathlons, maar die werden beiden verpest door foutief advies door een zich expert noemende sportvoedingleverancier (maar waar achteraf echt niets van klopte). In Almere ben ik toen uitgestapt, bij de herkansing in Mallorca met dezelfde maagkrampen uiteindelijk toch maar naar de finish gewandeld.
Ik wilde echter niet blijven hangen in wat-als scenario's. Ik zie genoeg voorbeelden van obsessief gedrag in de loop- en triathlonwereld (die tijd moet toch nog een keer verbeterd worden...) Ik heb voor mezelf gekozen. Daarbij ben ik weer teruggekeerd naar de korte afstanden om me ook meer te kunnen focussen op het thuisfront. Want met drie kleine kids liggen de prioriteiten nu ergens anders. En is triathlon nu alleen nog een leuke hobby, waar ik met een beperkt aantal trainingsuren per week probeer te genieten van deze mooie sport. En dat lukt met volle teugen. Ook in 2016 en 2017 is het me gelukt om nog mooie prestaties neer te zetten met maximaal 7-8 uur training per week. Daarom heb ik het snode plan opgevat om in 2018 toch nog weer eens een hele te doen. Om nog 1x op een waardige manier te finishen. Onder dezelfde voorwaarden: thuis en werk op 1, balans voorop. Dus met maximaal 7-8 uur training per week. Maar eens zien wat daarmee mogelijk is op de lange afstand.
 |
 |
Samen met mijn vader bezig aan de zwaarste editie van Luik-Bastenaken-Luik die we samen hebben gefietst: de snikhete Doyenne in augustus 1995
