De midweek naar Sauerland was een prachtige training richting de Wintertriathlon. Fantastisch weer gehad en lekker kunnen fietsen. De fietsbenen waren nog niet eerder zo vroeg in het seizoen zo goed. En aangezien ook de loopconditie goed was met 36’ers in januari op de tien zou dit wel eens een mooi testmoment kunnen zijn.
over heuvelachtig terrein rondom Winterberg (foto: Janneke Oosting)
De achillespeesblessure gooide echter roet in het eten. Ik word er momenteel intensief aan behandeld. Duurlopen gaan ook redelijk probleemloos, maar op het moment dat ik intensieve intervals loop heb ik erg veel reactie de volgende dag. Aangezien de Wintertriathlon voor mij geen topprioriteit heeft besloot ik daarom lopend niet van start te gaan. Geleerd van de domme actie op de Woolderes. Het seizoen is nog lang en ik wil er in mei wel graag staan. De avond voor de wedstrijd bij de zwemtraining in Goor daarom Rudi Jansen gevraagd, geen slechte vervanger toch?
Zo toog ik op de tijdritfiets naar Enschede. Net in die laatste week ook nog een nieuwe voortube er op laten kitten, want die was nog steeds lek na de Challenge van Almere september vorig jaar. Heerlijk weer, 20ºC, Wintertriathlon? Het trisuit kon gewoon aan! Ik had er zin in in ieder geval! Nog even geprobeerd om wat warm te lopen en toen definitief besloten om Rudi te laten starten.
En dat ging goed. Rudi startte voorzichtig, aangezien hij ook terug komt van een achillespeesblessure en al kort daarvoor ook had gelopen in een sprint estafetteteam. Hij roert zich niet tussen de snelle starters, maar werkt zich gestaag op in het veld. Na de eerste ronde ligt hij nog 5e, maar ziet al snel dat de mannen die daarvoor lopen terug vallen. Eerste lopen dan André Oude Elfrink en Jorn Jansman; beiden verwacht ik dat ze dan nog ver terug zullen vallen.
Als de lopers daarna van hun tweede ronde terugkomen verbaast het me dat André Oude Elfrink nog steeds op kop loopt. In december liep ik hem nog makkelijk weg bij de Kerst snertloop in Denekamp. Maar Rudi zit er al kort achter. Een snelle wissel en ik zit meteen al kort achter de eerste fietser. Eenmaal op het parcours is het dan erop en erover en liggen we aan de leiding. Blazen! Ik kom net voor Ramon Mensink het parcours op, die met een snelle fietstijd bezig is (1:12:48). Zijn laatste twee ronden gebruikt hij mij als mikpunt en in zijn laatste ronde komt hij nog even voorbij.
maakt aan de podiumkansen. In mooie Ocean Lava outfit, dat dan weer wel (foto: Tom Smit)
Ik heb dan al twee rappe ronden erop zitten en terugkijkend naar de fietstijden rijd ik de tweede tijd van het estafetteveld tot dan toe. Ik rijd precies 10 minuten per rondje, ruim boven de 40 per uur. Nadat ik de derde ronde op mijn horloge heb afgeklokt en weer richting Waarbeek ga gebeurt datgene waar je het meest bang voor bent: voel ik nou het wegdek? Ik houd tempo, maar met een haakse bocht in aantocht besluit ik toch maar flink in de remmen te knijpen, voordat ik straks ook op het wegdek lig. En jawel: hartstikke plat. Hoe ik het voor elkaar heb gekregen weet ik niet, maar er zit een veiligheidsspeld vol in de achtertube. Terugdenkend aan de geknapte elastiekjes die mijn fietsschoenen op hun plaats moesten houden lijkt het bijna op sabotage. Maar daar had ik het volgens mij geen 3½ ronde op gered.
Maar waardeloos dus, op kop, ruim een minuut voorsprong en die aan het uitbreiden en dan dit. Nog vervelender is het om weer dat klotenstuk terug te moeten wandelen met de fiets aan de hand. En vervolgens Henk Holland, onze schaatser, te moeten zeggen dat hij eigenlijk niet meer hoeft te schaatsen. Uiteindelijk hebben we hem wel laten starten, gewoon om het als wedstrijd voor ons af te maken. En dat dit een “DSQ” oplevert in plaats van een “DNF”... so what. De tijden bekijkend van de concurrenten hadden we hier wel eens voor iets leuks kunnen zorgen. Jammer.