Want het was weer warm, deze zondagochtend. Mijn trainingsschema’s van Frank Heldoorn zijn nog niet officieel gestart, maar toch breng ik zijn principes alweer in de praktijk. Eigenlijk heb ik dat de afgelopen jaren continu gedaan, want ook de schema’s van Chris Brands volgden een soortgelijk principe. En de afgelopen drie jaren waarin ik coachloos door het triathlonleven ging heb ik het geleerde op die manier in de praktijk gebracht.
 
Daarom vertrok ik weer bijtijds, op het fietsje, richting Enschede. Want dit soort wedstrijden leent zich uitstekend als combitraining: rustig fietsen, wedstrijdje lopen, rustig fietsen. Waarbij mijn planning voor vandaag was om wat harder te lopen dan een week eerder in Oldenzaal. Toen gestart op 5’47” per kilometer en na 12 kilometer opgevoerd naar 4’30”, nu wilde ik starten op 4’30” en na een kilometer of acht het tempo opvoeren naar 4’10”.

De wedstrijd startte om 11:13, en na een rondje inlopen van twee kilometer was ik er wel klaar voor. Het verbaast me dat ik met de geplande 4’30” redelijk voorin mee ga. Er wordt door niemand overdreven hard gestart met deze onwerkelijke temperatuur in oktober. Vooraan zijn de eerste lopers wel vlot weg, ik pak lekker mijn eigen tempo en vat post achter Rik Schulte, die de halve marathon loopt. De eerste kilometer gaat met 4’23” iets te hard, maar daarna weet ik het tempo prima op 4’30” of net daarboven te houden.
 
Waar ik in het verleden niet zo veel aan verzorging deed is dat in mijn nieuwe benadering een speerpunt geworden. Dus goed verzorgen onderweg, in balans de training en wedstrijd in en in balans er weer uit. Een basisprincipe van Frank en daar wil ik mij graag aan houden. Dus ik ga onderweg de tijd nemen bij de eerste waterpost om te drinken en na de lus wil ik daar ook even stoppen om mijn gel met water weg te spoelen.

                                   Iets meer dan vijf kilometer gehad. Lekker in zone 3 lopend, hartslagje rond de 130

De kilometertijden: 4’23”, 4’30”, 4’29”, 4’36”, 4’33”, 4’35”, 4’47” (inclusief stop bij de waterpost), 4’36”. Daarna volgt nogmaals de waterpost, maar ik vergeet daarbij dat er nog een extra stukje heen-en-weer in zit. Dus ik loop met mijn gel naar de waterpost, gooi de verpakking netjes weg in de afvalbak, neem een beker water, maar mag vervolgens weer terug om nog dat stukje heen en weer te lopen. Omdat ik het tempo daarna opvoer gaat de volgende kilometer dan in 4’25”, de gemiddelde hartslag was daarvoor 125 en opgelopen tot 135. Nu ga ik gas geven en op weg terug naar wederom de waterpost kruis ik een achtervolger, die er dan hooguit een minuutje achter zit. Dat gat wordt zes minuten in de laatste zes kilometer.

Ik voer het tempo op en ga voor mijn gevoel een heerlijk tempo lopen. Net geen wedstrijdtempo, maar goed vol te houden met deze warmte. 4’09”, 4’07”, 4’12”, 4’10”. Het is wel uitkijken op de smalle fietspaden bij het Rutbeek: door het mooie weer zijn er ook veel fietsers op uit getrokken en de ruimte op het pad is daardoor soms erg krap. Inmiddels krijg ik een voorganger in zicht bij kilometer 11 en anderhalve kilometer verder ben ik er voorbij. Dan zie ik verder niemand meer voor mij lopen. Ik ben dan ook het bos uit en de zon, in combinatie met mijn tempo, wordt dan wel heel erg warm. Ik besluit de laatste twee kilometer heel iets gas terug te nemen en met 4’15” en 3’56” (de laatste kilometer is met 950 meter net te kort) kom ik na 1h05’52” als tiende over de finish. Geen gekke prestatie voor een trainingsloopje.

                          Na ongeveer 10 kilometer, inmiddels flink het tempo opgevoerd en op jacht naar een voorganger

Na afloop praat ik nog even met wat bekenden. Ook een triathlongekkie schiet mij nog even aan over mijn wedstrijd in Almere. Dat ik daar slecht gelopen had. Proberen uit te leggen dat ik dat met max acht uur training heb gedaan vanwege de balans met thuis. Kreeg ik de oprechte vraag “waarom doe je dan een hele?” Omdat de tijd voor mij onbelangrijk was. Maar probeer dat maar eens duidelijk te maken aan iemand die de halve wereld afreist om te proberen zich te kwalificeren voor Kona. Dat ook maar verder niet geprobeerd. Ieder zijn ding. Zo had ik de afgelopen twee jaar mee kunnen doen aan het WK Ironman 70.3: vorig jaar in Chattanooga, Tennessee, en dit jaar had ik wederom een slot kunnen claimen voor Busselton, Zuid-Afrika. Ook voor volgend jaar is een slot binnen voor The Championship, het WK van de Challenge organisatie, in Samorin, Slowakije. Al deze wedstrijden laat ik aan me voorbijgaan. Ik kies liever mijn eigen wedstrijden en beschouw dat soort kwalificaties als collateral damage. Maar ze zijn zeker geen doel. Wellicht dat ik in de toekomst toch eens zo’n slot verzilver, mocht ik me ooit nog eens kwalificeren. Maar dan moet het wel passen in mijn thuissituatie.

Volledige uitslagen op de site van De Herfstloop Twente

OLDENZAAL – Na de succesvol verlopen triathlon van Almere was het tijd voor even helemaal niets. Vooral nagenieten. Niets moest, alles mocht. Daarvoor overigens ook al, maar waar ik daarvoor nog 7-8 uur trainde werd dat even maximaal drie uur. De eerste sportieve schermutseling ging ik weer leveren in Oldenzaal: de halve marathon van de Huttenkloasloop. Met een prima resultaat.
 
Een week na Almere trainde ik op zondagochtend alweer mee bij LAAC. Weer zin in een lekker rondje rennen. Met een grote groep van ruim 30 clubgenoten zou het halve marathonparcours worden gelopen. Achteraf was dat iets te vroeg. Een week na Almere begonnen de benen na en kilometer of tien tegen te sputteren. En besloot ik, samen met Jolijn Ehringfeld, het parcours niet af te maken. Relaxed binnendoor via het Dassen Hendrikpad teruggewandeld/gedribbeld.

Drie weken later was dan de echte wedstrijd. In de tussentijd ook de wedstrijd in Almere goed kunnen laten bezinken. Leuk detail: daags voor de wedstrijd in Almere kreeg ik een e-mail met succeswensen van mijn voormalige coach Frank Heldoorn. Ondanks dat ik al zes jaar niet meer onder hem trainde en we destijds niet op een hele leuke manier uit elkaar gingen vond ik dat heel attent. Een dag later stond Frank ook langs het parcours en moedigde me aan. Een week na de wedstrijd contact gezocht. Unfinished business. Ziet hij, met al zijn ervaring, mogelijkheden voor mij om me toch nog weer te verbeteren? Binnen de door mij gestelde kaders van maximaal 7-8 uur training? Hij was verbaasd dat ik dat aan had gedurfd met dat aantal uren, maar zag wel degelijk voldoende verbeterpunten. Met name op het lopen (dat was natuurlijk ook naar een bedroevend niveau weggezakt). Dus na een kort beraad thuis besloten om nog een extra kwaliteitsimpuls aan mijn trainingen toe te voegen. Dus ik ga weer onder Frank Heldoorn trainen.
 
De benadering van de Huttenkloasloop (ja, zo blijf ik hem voor altijd noemen; zo heet die loop gewoon) stond daarom in het teken van de fundering leggen voor komend seizoen. Niet te hard starten, genieten en ergens halverwege het tempo wat opvoeren. Daarom ben ik ook niet gaan inlopen. Ik was er al wel ruim voor de start om mijn startnummer op te halen, maar daarna heb ik lekker in het najaarszonnetje staan genieten tot het startschot zou vallen. Als iedereen in de startvakken plaatsneemt krijg ik een opmerking dat ik daar niet thuis hoor. Ze werken blijkbaar met kleurtjes en mijn startnummer heeft een groene kleur: die van de wedstrijdlopers, die vooraan horen te starten. Maar ik wil rustig starten. Achter de 2-uurs pace groep. En nu eens goed gaan letten op de verzorging (deed ik voorheen nooit. Maar vanaf nu gaan we alles meten en vastleggen in de tool Fuel2Endure).

                   Van start langs de Plechelmus. In tegenstelling tot februari nu verkleed als hardloper (foto: Patrick Scholing)

Het startschot. De meute zet zich in beweging. Lastig. Ik heb de neiging om flink de sokken erin te zetten, maar in die massa achterin kun je geen kant op. Als ik na een paar honderd meter op mijn horloge kijk is dat maar goed ook: de hartslag zit tussen de 105 en 110, precies wat ik wil voor de eerste 10-12 kilometer. Dus harder hoeft het echt niet. Ik volg de rode ballonnetjes van clubgenoot Paul Poorthuis braaf. Probleem is wel: doordat ik dit tempo loop zweet ik nauwelijks. Na anderhalve kilometer word ik al gedwongen tot de eerste sanitaire stop.
 
Mijn pacegroep ben ik dan kwijt, maar ik maak niet de fout om er als een dolle achteraan te gaan. Ik probeer lekker mijn eigen tempo te lopen en haal vervolgens de 2:10 en 2:05 groepen weer in. Langzaam loop ik weer in op de 2:00 groep. Het gaat eigenlijk best lekker zo. Eenmaal op de Hakenberg ben ik dan bijna weer bij de 2:00 pacegroep. We hebben ongeveer acht kilometer gehad, maar de volgende sanitaire stop dient zich aan. Ik stel het nog even uit, maar een kilometer later stop ik toch maar. Ik zie de rode ballonnetjes weer uit zicht verdwijnen. Waarschijnlijk het gevolg van de drank die ik volgens schema heb ingenomen bij de waterpost op 6 kilometer. Maar nogmaals: ik zweet nog nauwelijks. Dus het vocht zoekt een andere uitweg.
 
Mijn planning was om bij het 10 kilometerpunt mijn eerste gel te nemen, water er achteraan en dan tempo opvoeren. Het tempo tot dan toe: 5’47” per kilometer. Maar die waterpost verschijnt maar niet. De heuvel op zie ik dat ik weer redelijk kort op de 2:00 groep kom. Ik loop dan nog een kilometertje op met Ronnie Weustink. Even wat babbelen en dan, na 12 kilometer, is daar de waterpost. Gelletje erin, water erachteraan en gas erop. Waar de meeste lopers het dan moeilijker krijgen (het is behoorlijk warm) ga ik vanaf dat moment lekker tempo lopen. De hartslag gaat van 110 naar 130 en het tempo van 5’47” naar 4’30”.
 
Vooraf had ik gedacht om ongeveer op 1u50 uit te komen. Maar het gaat erg lekker. Ook het geaccidenteerde parcours levert nauwelijks problemen op. Ik geniet. Bij kilometer 17 is dan de volgende waterpost. Gel nummer twee pakken volgens schema, weer twee bekertjes water erin en doorrrrrrr. De Alleeweg in. Eerste stukje heuvelaf, daarna heuvelop. Mensen krijgen het zwaar in die laatste kilometers en die heuvelop voelt als een mokerslag aan voor ze. Zakken in tempo van 5’00” naar 5’30” of zo. En ik kom lekker fris voorbij op de Tankenberg met tempootje 4’30”. Als ik die eenmaal heb gehad en de laatste twee kilometers in mag gooi ik het tempo nog even iets omhoog. De voorlaatste kilometer gaat in 4’15”, de laatste zelfs in 3’52”. Daarmee finish ik in 1u47’57”, een prima eindtijd. In de laatste negen kilometer bijna een kwartier weggelopen bij die 2:00 pacegroep. En waar ik normaal na een halve marathon meteen geplaagd wordt door spierpijn is die nu volledig afwezig. Rustig starten en goed verzorgen doet wonderen!