MANAMA – Wat begon met een toevallige ontmoeting in april eindigde met een topwedstrijd in Bahrain. Een van de beste ervaringen ooit. Te mogen racen op dit eiland in het Midden-Oosten en daarbij het team van ProLab Systems te mogen vertegenwoordigen. Een week mogen leven als een pro. En vervolgens tijdens de race een kwartier van mijn PR afhalen: 4h29’51”. Te gek.
De aanloop naar de wedstrijd was natuurlijk een bijzondere. Toen ik me in 2012 voorbereidde op mijn eerste hele triathlon en deze aan een goed doel koppelde, benaderde ik diverse familieleden, vrienden, collega’s en zakenrelaties. Een daarvan was oud-collega Zaid Al Mosheky, die niet lang daarvoor zijn eigen agentschap in Bahrain was begonnen. Sponsoring was destijds voor hem niet haalbaar, maar hij zou er ooit op terugkomen.
Dat gebeurde op die bewuste woensdag 17 april. Ik wilde even gaan lunchen bij mijn ouders, maar zag Zaid lopen op de parkeerplaats bij ons bedrijf Malvern Panalytical. Ondanks dat ik haast had besloot ik de auto even te stoppen en even bij te praten met een oude vriend. Al snel vroeg hij of ik nog steeds triathlons doe. Jazeker, was het antwoord. “Man, we got this Ironman race now, you should come race with us!”. Uiteraard wakkerde dat het enthousiasme aan, maar met de reeds geplande wedstrijden en activiteiten gaf ik de financiële beperkingen aan. Laat staan de situatie met thuis, want ook daar zou flink wat geregeld moeten worden. “Make a cost projection, my company has its 10 year anniversary. Maybe I can sponsor it!” was het antwoord. Zo gezegd, zo gedaan. Een plaatje opgesteld, inclusief een nieuw te ontwerpen en fabriceren trisuit in de kleuren van ProLab Systems. Het totaalbedrag viel Zaid mee: ik kreeg de volgende dag een mail terug. “We’re gonna do it bro!”
Dat gebeurde op die bewuste woensdag 17 april. Ik wilde even gaan lunchen bij mijn ouders, maar zag Zaid lopen op de parkeerplaats bij ons bedrijf Malvern Panalytical. Ondanks dat ik haast had besloot ik de auto even te stoppen en even bij te praten met een oude vriend. Al snel vroeg hij of ik nog steeds triathlons doe. Jazeker, was het antwoord. “Man, we got this Ironman race now, you should come race with us!”. Uiteraard wakkerde dat het enthousiasme aan, maar met de reeds geplande wedstrijden en activiteiten gaf ik de financiële beperkingen aan. Laat staan de situatie met thuis, want ook daar zou flink wat geregeld moeten worden. “Make a cost projection, my company has its 10 year anniversary. Maybe I can sponsor it!” was het antwoord. Zo gezegd, zo gedaan. Een plaatje opgesteld, inclusief een nieuw te ontwerpen en fabriceren trisuit in de kleuren van ProLab Systems. Het totaalbedrag viel Zaid mee: ik kreeg de volgende dag een mail terug. “We’re gonna do it bro!”
Zo kreeg mijn seizoen 2019 ineens een onverwacht staartje. Denk je normaal na Almere klaar te zijn, nu moest ik proberen goed te blijven tot december. Met name fietsend een uitdaging, die ik samen met mijn coach Frank Heldoorn graag aanging. Grootste complicatie was de longontsteking die ik kort na Almere opliep: eind september lag ik plat en was vervolgens drie weken thuis. Trainen kon ik pas half oktober weer oppakken, en dan ook nog zeer rustig. Dat gold voor lopen en fietsen; mijn luchtwegen waren nog steeds geblokkeerd, dus gezwommen werd er niet. Pas in november waagde ik me weer voor het eerst in het zwembad, en daar zou het bij blijven tot aan Bahrain.
Wel uniek was de speciale fotoshoot die we deden voor ProLab Systems. In oktober zorgde Niek Huttinga bij het Almelose Foto Studio Smit voor een prachtige setting en creëerde een erg fraai resultaat, waarin de elementen van ProLab Systems, Bahrain en Nederland met elkaar verweven werden. Dit resultaat kwam levensgroot in hun commercial boot op diverse expo's in de Golfregio te staan.
Wel uniek was de speciale fotoshoot die we deden voor ProLab Systems. In oktober zorgde Niek Huttinga bij het Almelose Foto Studio Smit voor een prachtige setting en creëerde een erg fraai resultaat, waarin de elementen van ProLab Systems, Bahrain en Nederland met elkaar verweven werden. Dit resultaat kwam levensgroot in hun commercial boot op diverse expo's in de Golfregio te staan.
De loopvoorbereiding ging volgens mij wel weer behoorlijk: gevoelsmatig liep ik erg sterk, alleen liep ik geen enkele wedstrijd. Daardoor was het wel lastig om je prestaties af te zetten tegen je gevoel, maar misschien maar goed ook. Dé wedstrijd in Bahrain zou het enige echte meetmoment moeten zijn. Idem voor het fietsen: eigenlijk heb ik vanaf oktober alleen maar op de mountainbike gezeten. Vooral rustige trainingen, dus of ik in staat zou zijn om 90 kilometer gas te geven op mijn TT-bike? Geen idee. Alleen het weekend voor de race trainde ik nog eens op de TT-bike, bij temperaturen onder nul. Ik voelde me goed, maar of het enige referentie was voor een goede race had ik geen benul van.
Bahrain – de reis
De aanloop verliep verder voorspoedig. Janneke zou eerst nog meegaan, maar omdat de kinderen gewoon naar school moesten was dat geregel voor de oppas. Met mijn vader net hersteld van een chemo wilden we de kinderen (en de ouders/schoonouders) ook niet te veel op de proef stellen, dus ik ging alleen. Met een vlucht om 12:10, waarbij je twee uur van tevoren aanwezig moet zijn, zag ik het niet zitten om midden in de spits naar Amsterdam te rijden. Dus ook voor de maandagavond vast een hotel geboekt, Van der Valk Schiphol, op tien minuutjes rijden. Ideaal. Dat betekende wel dat ik als financial controller op de eerste officiële werkdag van de maand alle zeilen bij moest zetten om alle cijfers gereed te krijgen. Dus ik had speciaal daarvoor het grootste deel van het weekend al opgeofferd om dit avontuur mogelijk te maken.
De aanloop verliep verder voorspoedig. Janneke zou eerst nog meegaan, maar omdat de kinderen gewoon naar school moesten was dat geregel voor de oppas. Met mijn vader net hersteld van een chemo wilden we de kinderen (en de ouders/schoonouders) ook niet te veel op de proef stellen, dus ik ging alleen. Met een vlucht om 12:10, waarbij je twee uur van tevoren aanwezig moet zijn, zag ik het niet zitten om midden in de spits naar Amsterdam te rijden. Dus ook voor de maandagavond vast een hotel geboekt, Van der Valk Schiphol, op tien minuutjes rijden. Ideaal. Dat betekende wel dat ik als financial controller op de eerste officiële werkdag van de maand alle zeilen bij moest zetten om alle cijfers gereed te krijgen. Dus ik had speciaal daarvoor het grootste deel van het weekend al opgeofferd om dit avontuur mogelijk te maken.
De vlucht verliep voorspoedig en rond 00:45 lokale tijd (het is er twee uur later dan bij ons) werd ik door iemand van het hotel opgehaald. Zaid had een prachtig resort voor me geregeld: Somerset Al Fateh Serviced Apartments. Eigenlijk heb je gewoon je eigen woonunit, met woonkamer, keuken, slaapkamer en badkamer. Enorm ruim opgezet en ik voelde me eigenlijk meteen thuis.
Woensdag 4 december
Net als in de weken ervoor begon de week qua training weer in mineur. Ik merk dat ik in de wintermaanden echt moeite heb om ’s avonds nog de deur uit te gaan om te gaan trainen. Dat doe ik het liefst bij daglicht. Vele trainingen sneuvelden daardoor. Zo ook aan het begin van deze week: op maandag was ik laat thuis en viel de looptraining weg, op dinsdag twee uur losfietsen na aankomst (om 1 uur ’s nachts) werd hem ook niet. Dus op woensdag de eerste training afwerken: 3 uur rustig fietsen. Na een eerste magnifiek uitzicht vanaf mijn balkon begeef ik mij naar het ontbijt.
Net als in de weken ervoor begon de week qua training weer in mineur. Ik merk dat ik in de wintermaanden echt moeite heb om ’s avonds nog de deur uit te gaan om te gaan trainen. Dat doe ik het liefst bij daglicht. Vele trainingen sneuvelden daardoor. Zo ook aan het begin van deze week: op maandag was ik laat thuis en viel de looptraining weg, op dinsdag twee uur losfietsen na aankomst (om 1 uur ’s nachts) werd hem ook niet. Dus op woensdag de eerste training afwerken: 3 uur rustig fietsen. Na een eerste magnifiek uitzicht vanaf mijn balkon begeef ik mij naar het ontbijt.
Daarna eerst de fiets in elkaar knutselen en vervolgens de weg op. Maar waar naartoe? Zaid had een collega langs gestuurd die me voorzag van een lokale SIMcard voor het bellen en tips voor de fietstraining. Het kwam er eigenlijk op neer dat een lange tocht niet te doen was. Dus dat zou rondjes fietsen worden. Uiteindelijk lukte het me om een leuke ronde te fietsen van ongeveer 20 minuten, waarvan ik er dus drie in een uur deed. Met gevaar voor eigen leven, want ik had drie bijna aanrijdingen. Laten we zeggen dat de chauffeurs in Bahrain het niet zo hebben op medeverkeersdeelnemers. Ze drukken hun auto’s er gewoon voor en dat schikt zich allemaal wel, maar op een fiets zonder kreukelzones is dat wel een dingetje. Ik was dus blij dat ik goede remmen had, anders had ik in een portier gezeten. Zaid was ook behoorlijk over de toeren toen ik hem vertelde waar ik aan het fietsen was “That’s dangerous man, you can’t do that. I do not want to lose my Ironman!” Uiteindelijk lukte het me desondanks om de drie uur nagenoeg vol te maken en daarbij het tempo dermate rustig te houden dat het risico beperkt bleef.
Verder nam Zaid’s collega Isa mij nog mee naar een lokale mall, waar ik even boodschappen kon doen: er moest wat worden ingeslagen voor de race, aangezien ik die avond vroeg wilde eten, dus dat betekende zelf koken. En ook het ontbijt voor de racedag moest ik inslaan. Ik kwam er al snel achter hoe relaxed het leven in Bahrain is.
Donderdag 5 december
Sinterklaas. Dat was eigenlijk een van de grootste belemmeringen van mijn trip. Dat hadden we dus al zondagmiddag gevierd. Ik begon de dag met een ontbijtloopje van een uur. Het was duidelijk dat ik op de wedstrijddag hoge temperaturen kon gaan verwachten, want rond 8 uur was het al ruim boven de 20ºC. Het lopen ging trouwens erg lekker en tempootje 10.5 km/h zeer goed vast te houden. Daarna ontbijten en vervolgens door naar de inschrijving. Het is al meteen flink druk bij de registratie en de merchandising.
Verder nam Zaid’s collega Isa mij nog mee naar een lokale mall, waar ik even boodschappen kon doen: er moest wat worden ingeslagen voor de race, aangezien ik die avond vroeg wilde eten, dus dat betekende zelf koken. En ook het ontbijt voor de racedag moest ik inslaan. Ik kwam er al snel achter hoe relaxed het leven in Bahrain is.
Donderdag 5 december
Sinterklaas. Dat was eigenlijk een van de grootste belemmeringen van mijn trip. Dat hadden we dus al zondagmiddag gevierd. Ik begon de dag met een ontbijtloopje van een uur. Het was duidelijk dat ik op de wedstrijddag hoge temperaturen kon gaan verwachten, want rond 8 uur was het al ruim boven de 20ºC. Het lopen ging trouwens erg lekker en tempootje 10.5 km/h zeer goed vast te houden. Daarna ontbijten en vervolgens door naar de inschrijving. Het is al meteen flink druk bij de registratie en de merchandising.
Ik had de chauffeur gevraagd om me om 13 uur weer op te halen, maar als ik bij de merchandising mijn twee gewilde shirts heb gevonden sta ik gigantisch lang in de rij. Uiteindelijk lijk ik 13 uur wel te gaan halen, maar als ik bij de kassa sta valt het computersysteem uit. Blijkbaar was dat daarvoor ook al de reden waarom het zolang duurde. Daarom maar even met het Somerset Al Fateh gebeld, met de vraag om me een half uur later op te pikken. Gelukkig wordt het systeem daarna weer actief, waardoor ik mijn aankopen kan betalen (naast de twee shirts ook nog een bidon en een mok). Omdat ik nog wat tijd over heb loop ik ook nog maar even over de Expo en bij de stand van Spiuk kom ik dan een heel mooi fietssetje tegen: een officiële bike-kit van Bahrain, met 50% korting. Uiteraard kan ik me niet beheersen…
Eenmaal terug in het hotel test ik mijn zwemkunsten voor het eerst in lange tijd in het hotelzwembad. Niet groot, maar wel functioneel. Wel lekker, je eigen privézwembad. In de avond heeft Zaid een receptie gepland in de Capital Club, waarbij diverse hoge functionarissen en zakenrelaties zijn uitgenodigd ter ere van het 10-jarig bestaan van ProLab Systems. Ik word gepresenteerd en moet echt met iedereen op de foto. Het verwachtingspatroon is hoog en wordt nog eens opgeschroefd…
Zaid geeft een presentatie over zijn bedrijf, ik over de samenwerking en de weg naar de race. Uiteraard moet ik de hele avond rondlopen in mijn speciale ProLab trisuit. Als we daarna gaan dineren mag ik gelukkig omkleden naar een officiëler tenu. Ondanks dat het relatief kort voor de wedstrijd is neem ik bij het eten toch maar een wijntje (en nog een, en nog een…). Niet van dat benauwde. Het wordt ook relatief laat, de volgende dag wil ik op tijd in bed liggen aangezien ik zaterdag al om 5 uur in de transitiezone moet zijn.
Zaid geeft een presentatie over zijn bedrijf, ik over de samenwerking en de weg naar de race. Uiteraard moet ik de hele avond rondlopen in mijn speciale ProLab trisuit. Als we daarna gaan dineren mag ik gelukkig omkleden naar een officiëler tenu. Ondanks dat het relatief kort voor de wedstrijd is neem ik bij het eten toch maar een wijntje (en nog een, en nog een…). Niet van dat benauwde. Het wordt ook relatief laat, de volgende dag wil ik op tijd in bed liggen aangezien ik zaterdag al om 5 uur in de transitiezone moet zijn.
Vrijdag 6 december
De dag voor de wedstrijd ontbijt ik bijtijds en ik heb geregeld dat ik al om 08:30 naar het startgebied wordt gebracht. Ik heb die dag eigenlijk alleen drie kwartier losfietsen op het schema staan, maar er is gelegenheid om het zwemparcours te zwemmen. Die kans wil ik eigenlijk niet voorbij laten gaan, dus ik lig om 09:00 in mijn Zone3 Vanquish in het water. Niet te gek, een goede parcoursverkenning waarbij we niet het hele parcours mogen afleggen, maar slechts een deel. Ik zwem relaxed 1200 meter in 22 minuten, 1:51 per 100. Bij de wedstrijd moet dat normaal 1:35 of zo zijn per 100, maar ik heb niet de illusie dat ik dat tempo ga zwemmen na drie maanden niet zwemmen. Dus met een 33/34 minuten stel ik me tevreden en ik denk dat dat moet kunnen.
De dag voor de wedstrijd ontbijt ik bijtijds en ik heb geregeld dat ik al om 08:30 naar het startgebied wordt gebracht. Ik heb die dag eigenlijk alleen drie kwartier losfietsen op het schema staan, maar er is gelegenheid om het zwemparcours te zwemmen. Die kans wil ik eigenlijk niet voorbij laten gaan, dus ik lig om 09:00 in mijn Zone3 Vanquish in het water. Niet te gek, een goede parcoursverkenning waarbij we niet het hele parcours mogen afleggen, maar slechts een deel. Ik zwem relaxed 1200 meter in 22 minuten, 1:51 per 100. Bij de wedstrijd moet dat normaal 1:35 of zo zijn per 100, maar ik heb niet de illusie dat ik dat tempo ga zwemmen na drie maanden niet zwemmen. Dus met een 33/34 minuten stel ik me tevreden en ik denk dat dat moet kunnen.
Daarna word ik weer opgepikt (echt geweldig geregeld dat vervoer van Somerset) en besluit er een complete minitriathlon van te maken. Eerst een half uurtje fietsen, waarbij ik het zadel wat omhoog heb gezet: bij de drie uur op woensdag voelde ik dat de zit niet goed was. Jammer, aangezien hij perfect was afgesteld bij de triathlon.de shop in Rheine vlak voor Almere. Maar het lukt me nu om de fiets weer perfect op maat te krijgen en dat voel ik tijdens de korte rit van een half uur. Ik sluit het af met een run tegen 12.5 km/h, waarbij het echt al warm is. Dus lekker onder wedstrijdomstandigheden. Het voelt goed. Ik heb er zin in!
 |  |
In de middag is het dan nog eens naar de venue om de fiets in te checken. Dat doe ik zo laat mogelijk, rond 16 uur: dan koelt het al af en kan ik de fiets met de banden op spanning afleveren, zonder bezorgd te hoeven zijn dat de banden door de warmte nog uitzetten (wat me ooit op Lanzarote gebeurde: de volgende ochtend stond de fiets met een platte band). In Bahrain wordt het al vroeg donker, dus rond die tijd koelt het echt al af en kan ik met een gerust hart terug naar mijn crib: koken en op tijd onder de wol. De wedstrijd start al om 06:30, de transitiezone gaat om 05:00 open (dat is dus 03:00 Nederlandse tijd!). Om te kunnen ontbijten en op tijd daar te zijn ga ik er om 03:30 uit, dus ik probeer om 19:30 de ogen dicht te doen. Dat lukt, nadat ik mijn mond diverse malen heb moeten blussen: het maaltje dat ik had gefabriceerd was echt zeer pittig (Isa vroeg nog of ik er van hield, ik zeg ja maar niet te veel en hij adviseerde bepaalde kruiden. Die zijn voor hem waarschijnlijk mild, maar bij mij schoten de vlammen eruit).
Zaterdag 7 december: Race day
De wekker gaat om 03:30. Eigenlijk ben ik meteen goed wakker. Alle zaken die ik mee moet hebben heb ik klaarstaan in mijn witte streetwear tas. Als ontbijt eet ik vier witte boterhammen met aardbeienjam en een bak Griekse yoghurt met aardbeiensmaak, met wat havermout erdoor. Ik neem wat extra flesjes water mee om goed te hydrateren en genoeg gels voor tijdens de wedstrijd.
Als ik ben afgezet bij het wedstrijdterrein kan ik mijn fiets verder prepareren. Schoenen erop (elastiekjes had ik vergeten mee te nemen uit Nederland, maar heb ik in het Somerset geregeld), bidons erop, gels in het frametasje. De transitiezone in me opnemen. Waar moet ik langslopen. Waar hangen mijn spullen. Even een praatje maken met wat andere atleten die om me heen gestald staan. Ik voel me relaxed. Ik heb zin in de race. Ik neem mijn wedstrijdstrategie door. Zwemmen naar vermogen, maar niet te hard beginnen. Fietsen? Met de mislukte race in Herning in juni in het achterhoofd denk ik: gewoon gaan. En maar voelen of de benen goed zijn. Vooral niet te veel geven, want ik wil goed zijn op de halve marathon. En dan het lopen niet te gek beginnen, maar vooral proberen constant te lopen.
06u33: Swim
Bij het opstellen voor het zwemmen maken veel zwemmers de vergissing de verkeerde kant de hekken in te lopen. Daardoor staan zwemmers die boven de 45 minuten denken te zwemmen in het vak onder de 30 minuten (beide borden zitten met de rug tegen elkaar aan bevestigd, waardoor de zwemmers niet doorlopen naar achteren). Daardoor werk ik me kort voor de start maar wat verder naar voren, voordat ik straks in het gedrang zit. Ook ben ik benieuwd of het team van ProLab Systems er is, want ik begreep dat ze de hele wedstrijd zouden komen aanmoedigen. En vlak voor de start herkennen ze me ineens in de menigte zwemmers. Snel nog even een selfie maken met ze en dan mag ik het water in.
De wekker gaat om 03:30. Eigenlijk ben ik meteen goed wakker. Alle zaken die ik mee moet hebben heb ik klaarstaan in mijn witte streetwear tas. Als ontbijt eet ik vier witte boterhammen met aardbeienjam en een bak Griekse yoghurt met aardbeiensmaak, met wat havermout erdoor. Ik neem wat extra flesjes water mee om goed te hydrateren en genoeg gels voor tijdens de wedstrijd.
Als ik ben afgezet bij het wedstrijdterrein kan ik mijn fiets verder prepareren. Schoenen erop (elastiekjes had ik vergeten mee te nemen uit Nederland, maar heb ik in het Somerset geregeld), bidons erop, gels in het frametasje. De transitiezone in me opnemen. Waar moet ik langslopen. Waar hangen mijn spullen. Even een praatje maken met wat andere atleten die om me heen gestald staan. Ik voel me relaxed. Ik heb zin in de race. Ik neem mijn wedstrijdstrategie door. Zwemmen naar vermogen, maar niet te hard beginnen. Fietsen? Met de mislukte race in Herning in juni in het achterhoofd denk ik: gewoon gaan. En maar voelen of de benen goed zijn. Vooral niet te veel geven, want ik wil goed zijn op de halve marathon. En dan het lopen niet te gek beginnen, maar vooral proberen constant te lopen.
06u33: Swim
Bij het opstellen voor het zwemmen maken veel zwemmers de vergissing de verkeerde kant de hekken in te lopen. Daardoor staan zwemmers die boven de 45 minuten denken te zwemmen in het vak onder de 30 minuten (beide borden zitten met de rug tegen elkaar aan bevestigd, waardoor de zwemmers niet doorlopen naar achteren). Daardoor werk ik me kort voor de start maar wat verder naar voren, voordat ik straks in het gedrang zit. Ook ben ik benieuwd of het team van ProLab Systems er is, want ik begreep dat ze de hele wedstrijd zouden komen aanmoedigen. En vlak voor de start herkennen ze me ineens in de menigte zwemmers. Snel nog even een selfie maken met ze en dan mag ik het water in.
Ik heb al snel een prima tempo te pakken en merk dat ik inderdaad een boel mindere zwemmers om me heen heb. Maar ik heb al snel ook ruimte. Af en toe komt er een snellere zwemmer langs. Voor ik het weet ben ik al bij de achterste boei en voor mijn gevoel ben ik ongeveer een kwartier onderweg. Het gaat wel lekker dus! De terugweg gaat wat moeizamer. Ik krijg het gevoel dat het tempo er wat uit gaat. Gelukkig kan ik op enig moment bij een snellere zwemmer in de benen gaan liggen en daar blijf ik dan maar achter. Krachten sparen en hopelijk toch een goede tijd. Geen idee hoe hard het gaat. Stiekem hoop je natuurlijk toch op een superdag en dat er 28 of 29 op je horloge staat als je het water uit komt. Ik zwem door tot aan de trap en als ik kan staan kijk ik snel even. 34:30. OK, dat lag in de lijn der verwachting. Niet goed, niet slecht. Sneller mocht ik eigenlijk ook niet verwachten na drie zwemloze maanden.
07u08: T1
Ik had de wisselzone goed verkend. Mijn wetsuit heb ik snel uit en het is ideaal dat er voor mijn plek bankjes staan waar ik op kan zitten terwijl ik het laatste deel van mijn Vanquish uittrap. Blauwe bike tas pakken, het enige dat eruit moet is het startnummer en de fietshelm. Die meteen op, de Vanquish wetsuit opvouwen en met de zwembril en badmuts in de tas proppen en weer weghangen. Dan rennen richting fiets, langs menig ander atleet die de fietsschoenen al aan heeft, fiets pakken, richting uitgang en daar staat het redelijk geblokkeerd met mensen die allemaal willen opstappen direct na de startlijn. Ik besluit nog een tiental meters door te rennen, langs de groep die daar staat, en spring in vliegende vaart op mijn Scott. Voeten in de schoenen wurmen en ik ben weg. De wissel kost me exact 3 minuten en 1 seconde.
Ik had de wisselzone goed verkend. Mijn wetsuit heb ik snel uit en het is ideaal dat er voor mijn plek bankjes staan waar ik op kan zitten terwijl ik het laatste deel van mijn Vanquish uittrap. Blauwe bike tas pakken, het enige dat eruit moet is het startnummer en de fietshelm. Die meteen op, de Vanquish wetsuit opvouwen en met de zwembril en badmuts in de tas proppen en weer weghangen. Dan rennen richting fiets, langs menig ander atleet die de fietsschoenen al aan heeft, fiets pakken, richting uitgang en daar staat het redelijk geblokkeerd met mensen die allemaal willen opstappen direct na de startlijn. Ik besluit nog een tiental meters door te rennen, langs de groep die daar staat, en spring in vliegende vaart op mijn Scott. Voeten in de schoenen wurmen en ik ben weg. De wissel kost me exact 3 minuten en 1 seconde.
07u11: Bike
Het grootste onzekere onderdeel. De fiets. Het is al lekker warm om iets over zeven en ik begin meteen te drinken. Ik schroef het tempo op en hoop rond de 36-37 per uur te kunnen trappen. Al snel zit ik op 34-35 en dan gaat het verder omhoog… voordat ik het weet staat er 41 op de teller. Ho ho ho zegt de kerstman in mij. Even rustig aan. Ik check de hartslag, die zit op 140. Die wil ik rond de 130 hebben, dus ik probeer het tempo iets te laten varen. Maar ondanks dat mijn hartslag al snel op de gewenste 130 zit, zit mijn gemiddelde nog steeds op of boven de 40 per uur.
Het grootste onzekere onderdeel. De fiets. Het is al lekker warm om iets over zeven en ik begin meteen te drinken. Ik schroef het tempo op en hoop rond de 36-37 per uur te kunnen trappen. Al snel zit ik op 34-35 en dan gaat het verder omhoog… voordat ik het weet staat er 41 op de teller. Ho ho ho zegt de kerstman in mij. Even rustig aan. Ik check de hartslag, die zit op 140. Die wil ik rond de 130 hebben, dus ik probeer het tempo iets te laten varen. Maar ondanks dat mijn hartslag al snel op de gewenste 130 zit, zit mijn gemiddelde nog steeds op of boven de 40 per uur.
Ik haal de een na de ander in en probeer mijn tactiek vooral te handhaven: zeker de eerste twintig kilometer geen trap te veel, daarna mag er een tandje bij. Maar blijkbaar gaat het gewoon erg lekker. Ik rol zoveel atleten op en rij steeds verder naar voren op het relatief smalle parcours. We fietsen over de snelweg, waar de linkerbaan voor de triatleten is afgezet met pylonen. De twee rechter rijbanen zijn gewoon in gebruik bij het autoverkeer. Nog niet eerder meegemaakt. Het is relatief windstil, apart voor een eiland. Het gaat in ieder geval loeisnel. Ik word slechts door twee atleten ingehaald, een Duitser en een Sloveen. Een Fransman uit mijn Age Group waar ik op inliep haakt zijn wagentje schaamteloos achter de Sloveen, rijd weer wat bij mij weg, maar moet op enig moment toch lossen en niet lang daarna haal ik hem ook bij. Aan de schaduw op het wegdek zie ik dat hij nu achter mij rijdt.
Ik stoor mij er niet aan, ik wil gewoon mijn eigen wedstrijd rijden. Als ik dan zo’n 20 kilometer onderweg ben word ik ingehaald door een triatleet uit Bahrain. En nog een. En nog een. Er komt ineens een groep van een kleine 30 triatleten voorbij, met daarin ook atleten die ik kilometers eerder al had ingehaald. Echt een compleet peloton. En nu? Ik ga deze valsspelers zeker niet bij me weg laten rijden. Maar ik wil ook geen penalty, want deze groep is dermate groot dat het wachten is tot er een jurymotor langszij komt. Ik laat me uitzakken en besluit achter de groep te gaan hangen op 12 meter, waarbij ik in de gaten wil houden dat ik kan accelereren op het moment dat het ergens breekt. Het duurt inderdaad niet lang voordat er meerdere jurymotoren voorbijkomen met kaarten in de handen. Maar of er nu straffen worden uitgedeeld is me onduidelijk. Het liefst ga ik er weer voorbij, maar het tempo ligt op 42-43 per uur, terwijl ik nauwelijks enige inspanning hoef te verrichten. De eerste 40 kilometer leg ik af in precies een uur. Ik houd me nog even gedeisd tot het Formule 1 circuit; daar zijn wat hoogteverschillen plus er is meer ruimte. Daar wil ik er weer vandoor.
Ik stoor mij er niet aan, ik wil gewoon mijn eigen wedstrijd rijden. Als ik dan zo’n 20 kilometer onderweg ben word ik ingehaald door een triatleet uit Bahrain. En nog een. En nog een. Er komt ineens een groep van een kleine 30 triatleten voorbij, met daarin ook atleten die ik kilometers eerder al had ingehaald. Echt een compleet peloton. En nu? Ik ga deze valsspelers zeker niet bij me weg laten rijden. Maar ik wil ook geen penalty, want deze groep is dermate groot dat het wachten is tot er een jurymotor langszij komt. Ik laat me uitzakken en besluit achter de groep te gaan hangen op 12 meter, waarbij ik in de gaten wil houden dat ik kan accelereren op het moment dat het ergens breekt. Het duurt inderdaad niet lang voordat er meerdere jurymotoren voorbijkomen met kaarten in de handen. Maar of er nu straffen worden uitgedeeld is me onduidelijk. Het liefst ga ik er weer voorbij, maar het tempo ligt op 42-43 per uur, terwijl ik nauwelijks enige inspanning hoef te verrichten. De eerste 40 kilometer leg ik af in precies een uur. Ik houd me nog even gedeisd tot het Formule 1 circuit; daar zijn wat hoogteverschillen plus er is meer ruimte. Daar wil ik er weer vandoor.
En zo geschiedde. Aan de ene kant is dat pelotonrijden een aanfluiting. Heeft niks maar dan ook niks met triathlon te maken. Maar het levert me wel wat op: ik hoef me ongeveer 25 kilometer nauwelijks in te spannen, terwijl het tempo toch hoog ligt. Op het circuit ben ik er meteen vandoor. Ik rijd betere bochten en ik ga harder omhoog merk ik al. Er is 1 atleet uit Bahrain die me bij kan benen en met zijn tweeën rijden we weg bij de groep.
Achter ons worden verwoede pogingen ondernomen, maar het gat is geslagen. Zeker omdat er daarna nog een paar technische bochten zijn. Als we weg zijn van het circuit kijk ik nog eens om, maar het gat is inmiddels serieus. Er zijn een vijftal atleten die in de buurt zijn en samenwerken en die komen als groep weer terug. Opnieuw wordt er door deze groep schaamteloos samengewerkt. Ik kies opnieuw voor het laatste wiel op ongeveer tien meter (dan mag ik ook twee meter smokkelen). Met de wind in de rug gaat het hard: het tempo zit continu boven de 45 per uur en op sommige plekken zitten we zelfs boven de 50. Het 80 km bord passeer ik dan na 1u55. Het gaat hard. Heel hard.
Achter ons worden verwoede pogingen ondernomen, maar het gat is geslagen. Zeker omdat er daarna nog een paar technische bochten zijn. Als we weg zijn van het circuit kijk ik nog eens om, maar het gat is inmiddels serieus. Er zijn een vijftal atleten die in de buurt zijn en samenwerken en die komen als groep weer terug. Opnieuw wordt er door deze groep schaamteloos samengewerkt. Ik kies opnieuw voor het laatste wiel op ongeveer tien meter (dan mag ik ook twee meter smokkelen). Met de wind in de rug gaat het hard: het tempo zit continu boven de 45 per uur en op sommige plekken zitten we zelfs boven de 50. Het 80 km bord passeer ik dan na 1u55. Het gaat hard. Heel hard.
We moeten wel enkele viaducten over en daar merk ik opnieuw dat ik sterker ben. Ik passeer het groepje en knal de laatste vijftien kilometer nog eens solo richting de wissel. Althans, dat is het plan. Vijf kilometer voor de wissel is de groep er echter weer bij en komen ze alle zes weer voorbij (twee Zwitsers, een Fransman, een Duitse, een Oostenrijker en een Bahraini). Het is dus redelijk zinloos om te proberen bij ze weg te fietsen. Als we echter terug zijn bij de wisselzone moeten we nog een ronde om de baai fietsen, waarbij we de steilste helling van de dag moeten bedwingen (de afrit naar de bovengelegen weg). Ik schakel lichter en ram nog eens volle bak naar boven. Ditmaal heb ik een flink gat en de laatste drie kilometer om de baai doe ik solo. Tot mijn verrassing haal ik zelfs de Sloveen, die mij in het begin van het fietsen voorbij ging, nog in. Voetjes uit de schoenen en vlak voor de streep van de fiets af en de wisselzone in. Op naar de run!
09u22: T2
Ik weet precies waar ik naar toe moet, tel de rekken en hang mijn fiets weg. Er hangen nog niet veel fietsen in het parc fermé, zo’n 100 of zo, dus ik ben echt goed naar voren gefietst. Het ging ook loeihard. 2u08’45”, dat is een gemiddelde van ruim boven de 40. Nou geeft de Wahoo ELEMNT Bolt een iets korter fietsparcours aan (86.2 in plaats van 90.1), maar dat is nog steeds 40.1 km/h. De officiële lezing is echter 41.95 km/h. Hard zat. Mijn helm heb ik bij de fiets al afgedaan en daarmee ren ik naar de wisseltent. Even weer rustig zitten, petje op, zonnebril op, sokken aan, schoenen aan. Helm in de tas. Gaan. Deze wissel neemt opnieuw drie minuten in beslag. En zes seconden.
Ik weet precies waar ik naar toe moet, tel de rekken en hang mijn fiets weg. Er hangen nog niet veel fietsen in het parc fermé, zo’n 100 of zo, dus ik ben echt goed naar voren gefietst. Het ging ook loeihard. 2u08’45”, dat is een gemiddelde van ruim boven de 40. Nou geeft de Wahoo ELEMNT Bolt een iets korter fietsparcours aan (86.2 in plaats van 90.1), maar dat is nog steeds 40.1 km/h. De officiële lezing is echter 41.95 km/h. Hard zat. Mijn helm heb ik bij de fiets al afgedaan en daarmee ren ik naar de wisseltent. Even weer rustig zitten, petje op, zonnebril op, sokken aan, schoenen aan. Helm in de tas. Gaan. Deze wissel neemt opnieuw drie minuten in beslag. En zes seconden.
09u25: Run
Gevoelsmatig ben ik nog nooit zo fit aan de run begonnen. Maar ik ben me bewust van de warmte. Dus ik wil niet te gek beginnen. Doseren. Goed drinken. En op tijd mijn voeding nemen. Ook op de fiets heb ik dat gedaan. Daar om de drie kwartier een gel, nu om het half uur. Ik heb er eentje genomen in de wissel, de andere drie zitten in mijn pak. Meteen als ik het parcours oploop word ik ingehaald door de leider in de wedstrijd, de Noor Kristian Blummenfelt. Hij ligt op wereldrecordkoers en begint net aan zijn laatste ronde.
Gevoelsmatig ben ik nog nooit zo fit aan de run begonnen. Maar ik ben me bewust van de warmte. Dus ik wil niet te gek beginnen. Doseren. Goed drinken. En op tijd mijn voeding nemen. Ook op de fiets heb ik dat gedaan. Daar om de drie kwartier een gel, nu om het half uur. Ik heb er eentje genomen in de wissel, de andere drie zitten in mijn pak. Meteen als ik het parcours oploop word ik ingehaald door de leider in de wedstrijd, de Noor Kristian Blummenfelt. Hij ligt op wereldrecordkoers en begint net aan zijn laatste ronde.
Het lukt me om een steady tempo te pakken, hoe hard weet ik niet precies. Ik koers op hartslag en gevoel en let eigenlijk verder niet op tijden. Achteraf zie ik dat ik de eerste drie kilometers netjes op 4:14 per kilometer loop. Daar bij de waterpost zoek ik een toilet op. Dat kost ruim een minuut, daarna kan ik weer verder. Iedere waterpost pak ik water aan en sponzen om te koelen. Het tempo blijft die eerste ronde verder goed en gaat opnieuw richting 4:15-4:19 en ik rond het eerste rondje in 31 minuten. Als ik dat volhoud wordt het 1u33.
De tweede ronde zakt het tempo wat weg, maar door te blijven koelen en drinken handhaaf ik een prima tempo, dat achteraf rond de 4:30 per kilometer blijkt te liggen. Ondertussen begin ik ook een beetje te rekenen. Op wat voor tijd kan ik uitkomen? 34 + 3 + 2u10 + 3 = 2u50. Dat betekent dat ik met een tijd van 1u40 nog onder de 4u30 kan…. Maar verder laat ik die gedachte varen. Het is inmiddels veel drukker geworden op het parcours, doordat de meesten nu inmiddels aan het lopen zijn begonnen. Daardoor wordt het drukker bij de waterposten en er komt steeds meer schaarste met betrekking tot koel water en sponzen. In die tweede ronde haal ik ook een Nederlander in, die probeert in mijn spoor te blijven. Als er voor mij dan een atleet een spons mist die op de grond valt wil ik die oppakken, maar een vrijwilliger stapt net naar achteren, waardoor we botsen. Ik blijf ternauwernood op de been. De andere Nederlander, volgens mij Marco Verlaan die volgens mij een ronde achter me zit, is me dan weer voorbij. Ik laat het maar, ik ga niet forceren met nog een ronde te gaan.
In de laatste ronde is het dan echt warm. Ik probeer het tempo constant te houden, maar ik merk wel dat de vermoeidheid begint toe te slaan. Ik kwam na twee ronden door op 1u05, dus dat was een rondje van 33 minuten en een beetje. Onder 1u40 op de halve marathon en onder 4u30 op de wedstrijd kan dus nog steeds.
In de laatste ronde is het dan echt warm. Ik probeer het tempo constant te houden, maar ik merk wel dat de vermoeidheid begint toe te slaan. Ik kwam na twee ronden door op 1u05, dus dat was een rondje van 33 minuten en een beetje. Onder 1u40 op de halve marathon en onder 4u30 op de wedstrijd kan dus nog steeds.
Ik ren die laatste heenweg dan nog redelijk constant, maar het tempo is er dan wel uit. Doordat er geen koud water en ijs meer is zie ik dat veel mensen het moeilijk krijgen. Er staan mensen compleet geparkeerd. Mijn tempo is dan nog redelijk te noemen, ik loop 5:01 per kilometer. Ik probeer te koelen waar mogelijk. De terugweg zakt het tempo nog wat verder. Maar de finish komt in zicht. Met de eindtijd ben ik niet echt bezig. Ik voel me prima, alleen beginnen mijn voeten ook erg zeer te doen. Waarschijnlijk zijn mijn elastische veters niet strak genoeg en schuif ik wat in de schoenen. Ik word dan op ongeveer een kilometer voor de finish ingehaald door een Zweed, die ik al in een eerder stadium voorbij was gegaan. “Dat gaat niet gebeuren,” denk ik dan. Ik weet dat het niet ver meer is. Ik zie het keerpunt, waar ik niet meer omheen hoef voor een volgende ronde, maar rechtsaf mag, richting tapijt en finishlijn. Ik versnel. En goed ook. Ik trek een flink gat, maar durf geen gas terug te nemen.
Eenmaal op het tapijt beginnen de benen zeer te doen, maar ik dwing mezelf dit hoge tempo door te blijven lopen. En verrek, daarna begint het lekker te voelen. Had ik dit al niet veel eerder kunnen doen? Twintig kilometer eerder of zo? Haha. Maakt ook niet uit, want ik heb de eindstreep in zicht. En als ik dan kijk naar de tijd die ik weg zie lopen maakt een euforisch gevoel zich van me meester. 4u29’48”, 4u29’49”, 4u29’50”…. Ik ga onder de 4u30! Wat gaaf! Met een superdikke smile ga ik over de eindstreep, waar mijn tijd officieel stopt na 4u29’51”. Echt een hele vette tijd. Mijn halve marathon levert 1u40’23” op. Geen supertijd, maar gezien de omstandigheden zeker wel. Vergeet niet dat dat 30 graden verschil is met waarbij ik trainde. Het was in mijn age group ook de 15e looptijd, waar ik de 9e fietstijd en 46e zwemtijd realiseerde.
Wat een geweldig gevoel om deze tijd op de klok te hebben gekregen. En ook om ProLab Systems op deze manier terug te kunnen betalen met een mooie prestatie. 12e M45. En aangezien ik over drie weken overga naar de categorie M50-M54 is die categorie ook nog wel relevant: daar was ik 6e geworden met deze tijd. In ieder geval is dit mijn beste prestatie ooit in een Ironman race, zowel qua tijd als qua plaats. Ik heb mezelf verbaasd met deze prestatie, in een off-season periode. Daarom ben ik ook veel dank verschuldigd aan coach Frank Heldoorn, die erin geslaagd is om mij in deze periode op mijn best te laten zijn.
Daarna is het feesten met mijn supportteam van ProLab Systems. De dag voor de wedstrijd heb ik de race director gesproken en het verhaal kort uitgelegd. De vraag was of ik voor Zaid ook een finisher medaille zou kunnen krijgen. Niet gebruikelijk, maar de race director vond het een mooi verhaal en zorgde ervoor dat ik er nog eentje kon ophalen na afloop. Ook leuk om eens een finisher jack te krijgen in plaats van het gebruikelijke shirt. ’s Avonds gaan we met het hele team uit eten. Of ik eventueel een slot had kunnen ophalen voor het WK in Taupo, Nieuw-Zeeland, weet ik dus niet. Maar dat was ook niet het doel. Genoten van een fantastische week, met fantastische mensen, in een fantastisch land. Het was een eer om ProLab Systems te mogen vertegenwoordigen, met dit resultaat.
Daarna is het feesten met mijn supportteam van ProLab Systems. De dag voor de wedstrijd heb ik de race director gesproken en het verhaal kort uitgelegd. De vraag was of ik voor Zaid ook een finisher medaille zou kunnen krijgen. Niet gebruikelijk, maar de race director vond het een mooi verhaal en zorgde ervoor dat ik er nog eentje kon ophalen na afloop. Ook leuk om eens een finisher jack te krijgen in plaats van het gebruikelijke shirt. ’s Avonds gaan we met het hele team uit eten. Of ik eventueel een slot had kunnen ophalen voor het WK in Taupo, Nieuw-Zeeland, weet ik dus niet. Maar dat was ook niet het doel. Genoten van een fantastische week, met fantastische mensen, in een fantastisch land. Het was een eer om ProLab Systems te mogen vertegenwoordigen, met dit resultaat.
RSS Feed
