BRANDLECHT – Eigenlijk stond hij niet in de planning. Maar een traditie is het inmiddels al wel weer, de Dorflauf Brandlecht. Voor de vierde keer stond ik er aan de start en het resulteerde voor de vierde keer in een podiumplek: tweede bij de 40+ en zesde overall. In een overigens matige tijd van 38’12”. Dat wijten we dan maar aan het warme weer en de korte hersteltijd van Münster een paar dagen eerder. Weer een Urkunde rijker.

Het was nog allemaal aardig haasten, want met de tweede Lentfert-telg op komst hadden we ons bedacht om nog een laatste weekendje relaxed weg te gaan. In het vakantiehuisje van de schoonouders in het Springendal bij Ootmarsum. Dus dat betekende vrijdagmiddag uit het werk auto inpakken, fiets mee (ja, er moet ook doorgetraind worden voor Almere) en richting het Springendal. Daar snel alles uitpakken, loopkleertjes aan en weer snel de auto in, want de start was al vroeg.

Een half uur voor de start schrijf ik me in en begin met inlopen. Lekker boven de 30ºC, dus prima te doen. Not. Maar ik moet zeggen, voor mijn gevoel heb ik er niet al te veel last van. Ik check wel even de concurrentie en zie al dat er weer een heel blik lopers van LC Nordhorn is losgetrokken, inclusief topper Gerold Hartger, snelle triatleet Klaus Eckstein en Step One teamgenoot Gerold Nyhoff. Ik zie wel hoe het gaat, al tijden geen 10 kilometer meer gelopen. Plan is om rond de 36-37 minuten uit te komen, dus dat betekent rondjes 9’00”-9’15”.

Vanaf de start zijn we meteen met een groep van zes weg: Gerold Hartger voorop, daarachter Gerold Nyhoff, Jan Holboer, Jörg Mülstegen, ik en achter me loopt Klaus Eckstein. Doorkomst eerste kilometer: 3’17”. Maar voelt erg relaxed. Gerold Hartger begint er aan te trekken, of wij gaan langzamer, dat kan ook. Er valt in ieder geval een gaatje. Dat is het moment waarop Klaus Eckstein zich naar voren begeeft en het tempo opvoert. Bij kilometer 2 ligt het dan al aardig uit elkaar: Hartger op kop, Eckstein in de achtervolging, dan de overige drie en ik moet lossen en kom alleen te lopen.

Doorkomst eerste ronde: valt tegen, 9’06”. Met die snelle eerste kilometer erin wordt een sub-37’er al heel lastig. Maar toch maar gewoon door en zien waar ik op uit kom. Ik volg de groep op redelijk korte afstand en ook de tweede ronde gaat nog redelijk. Ronde 9’20” en doorkomst halverwege 18’26”. Ik weet dan wel dat het geen 36’er meer wordt. In die derde ronde raak ik de aansluiting definitief kwijt en ga ook niet meer diep. Doorkomst derde ronde is dan 28’05”, oftewel een rondje 9’39”. Ik kijk eens om op het lange rechte stuk, maar zie echt niemand. Dan maar uitlopen en hopen dat ik nog onder de 38 eindig. Maar ook dat lukt niet met een slotronde van 10’06” kom ik uit op 38’12”.

Niet echt tevreden dus, ik had op zeker een minuut sneller gerekend. Het warme weer? De lange afstandtrainingen? Snelheid zit er genoeg in, getuige laatst makkelijk 69’ers lopen op de 400 baantraining en de makkelijke eerste kilometer in 3’17”. Maar die snelheid lang volhouden? Nee. Ach, misschien moet ik me na Almere maar weer eens focussen op het hardlopen op de middenafstand. Gelukkig was er Bier und Bratwurst na afloop.

                              Tweede M40, dat levert weer een mooie Urkunde op voor in het plakboek (foto: Eddy Berst)

Uitslagen 10 km. 10e Dorflauf Brandlecht

1.    Gerold Hartger              32’33” 1e M30
2.    Klaus Eckstein             34’33” 1e M45
3.    Gerold Nyhoff                36’09” 2e M45
4.    Jörg Mülstegen             36’27” 2e M30
5.    Jan Holboer                  36’37” 1e M40
6.    Erik Lentfert                 38’12” 2e M40
7.    Werner Landwehr        40’08” 3e M45
8.    Bertjan Aaltink               40’40” 3e M40
9.    Edith Stiepel                  40’59” 1e V30
10.  Alfred Harmsen            41’21” 1e M50

Volledige uitslagen op de site van SpVgg Brandlecht-Hestrup e.V.

Het had overigens niet eens veel gescheeld of ik was niet eens afgereisd naar Münster. Daags voor de wedstrijd even contact gehad met clubgenoot Jan-Roelf Heerssema om samen te gaan. Aangezien Janneke op het eind van de zwangerschap loopt was ze toch niet van plan om mee te gaan richting Münster, dus samen reizen kon mooi.

Ware het niet dat Janneke zaterdag al van alles voelde rommelen in de buik. Voorweeën? De uitrekendatum is pas over twee weken… Ik zou dus de zondagochtend pas beslissen of ik zou gaan of niet. Eenmaal beslist om te gaan, die ochtend om half zeven, en dit aan Jan-Roelf ge-sms’t te hebben kreeg ik al snel een sms’je terug: JR had slecht geslapen en besloot van deelname af te zien. Daarmee bij ons ook weer de discussie aanzwengelend, wel of niet gaan… Op het moment dat ik eigenlijk al besloot om thuis te blijven (ik wil natuurlijk niet de geboorte van mijn tweede kind missen) volgde het volgende sms’je: toch maar wel. Dus: spullen gepakt en Jan-Roelf opgepikt in Enschede, op naar een hopelijk mooie triathlonwedstrijd!

En een mooie triathlonwedstrijd, dat werd het. Evenementen organiseren kun je aan Duitsers wel over laten. Prima voor elkaar: een compact parcours, veel toeschouwers, overzichtelijke wisselzone, leuke expo erbij en ook een Biergarten. Zelfs het weer hadden onze Oosterburen perfect voor elkaar. Racen!

foto: bovenaanzicht van het startgebied, uitgang zwemmen richting T1

De Olympische Afstand werd in twee series afgewerkt. Jan-Roelf en ik zaten beiden in dezelfde (eerste = snelle) serie. Door het warme weer van de afgelopen week was het water zodanig opgewarmd dat een Neoprenverbot werd afgekondigd, oftewel: geen wetsuits. Gelijke omstandigheden voor iedereen. Het eerste dat vervolgens opviel toen ik het groene water van de binnenhaven van het Dortmund-Ems Kanal in sprong was de geur. Gadver. En daar mag je dan in zwemmen… Er was wel gemaaid door grote algenvorming en dat was te zien, de losse plukken dreven her en der in het water. Om half elf werd het startschot gegeven en veranderde de binnenhaven in een heksenketel.                             foto: Startsignaal met hoorn

Ik was redelijk op de achterste rij gestart om uit het gedrang te blijven en kwam daardoor meteen goed in mijn slag. Opvallend weinig last gehad van opdringerige medetriatleten en voor mijn gevoel zwom ik aardig door. Ik bleef mensen inhalen en uiteindelijk passeerde ik na 28 minuten de tijdsregistratiematten op de kant. Die lagen vlak voor het parc fermée, dus ik heb om en nabij de 27’30” gezwommen. Sneller dan ooit, en zonder wetsuit. Alweer progressie, yeeeehaaaaa!

foto: Het water uit, badmuts af en op naar de fiets

De tegenvaller van de dag kwam toen ik in T1 kwam en mijn fiets wilde pakken. Ditmaal goed geoefend op de wissel, met de schoenen al in de pedalen geklikt. Had een onverlaat zijn fiets aan de andere kant er te dicht tegenaan gehangen, waardoor het elastiekje van mijn linkerschoen los lag. Dus ik kon nog even weer knutselen om de schoen opnieuw vast te maken alvorens ik het fietsparcours op kon.


Het fietsen. Gezien de warmte en het feit dat ik het wel zat was om telkens zo’n waardeloos looponderdeel te hebben nadat ik mij aan gort heb gefietst besloot ik het (relatief) rustig aan te doen. Dus net 1 of 2 kilometers per uur rustiger. Ik schatte in dat een minuutje fietstijd inleveren misschien wel 2 of 3 minuten winst op het lopen moest kunnen opleveren. Ik was als 153e uit het water gekomen, dus een inhaalrace werd het toch wel weer, hoe dan ook. Het parcours heeft flink wat bochten en je kunt daardoor mooi steeds snel van de een naar de ander rijden; eventuele achtervolgers schudt je hiermee snel af doordat je behoorlijk snel uit beeld bent.

De eerste ronde ging in 29’52” (zelf geklokt bij het keerpunt) dus het ging nog steeds hard zat, boven de 40 gemiddeld. In de tweede ronde zag ik vrij snel een groepje van een man of vijf bij elkaar rijden (ook hier, helaas). Ik reed niet superveel harder, maar reed er wel gestaag naar toe. Toen ik erbij was toch maar even vol gas gegeven om dit pelotonnetje op afstand te zetten. Dit was genoeg om eventuele aanpikkers te ontmoedigen. Wel miste ik kort daarna bijna een bocht die ik in de eerste ronde beter in had geschat: even door de berm en verder maar weer.

foto: hard op weg om de twee voorgangers in te gaan halen

Op de terugweg richting Münster haalde ik vervolgens de top-drie van de dames in, die bij elkaar reden en het blijkbaar op het lopen wilden gaan beslissen. Na 59’21” was ik weer terug, dus een snellere tweede ronde. Mooie tijd, aangezien het fietsparcours zelfs 40.8 kilometer lang was, en toch nog een 7e bikesplit. Ook het afstappen naar de tweede wissel verliep goed en ik kon me bij tropische temperaturen op gaan maken voor een pittig looponderdeel.

Pittig, vanwege het warme weer en vanwege het parcours: vier keer een spoorbrug over, een stuk onverhard en drie 180º keerpunten die het tempo breken. Na de ervaring van Didam had ik geen gewone gel meegenomen, maar de hydrogel van Powerbar. Deze had ik klaargelegd in mijn loopschoen en kon ik dus ook niet negeren. Ik nam het risico om dit keer zonder sokken te lopen (wat overigens niet goed uitpakte, want in de tweede loopronde begon ik serieus last te krijgen van blaarvorming). T2 uitlopend begin ik meteen aan de hydrogel en het duurde niet lang voor ik mijn beoogde tempo te pakken had. Vlot, hoge pasfrequentie, maar met ruimte voor versnelling. Toen ik van de fiets kwam werd me verteld dat ik 27e lag, dus op de fiets 126 plaatsen goedgemaakt. En in tegenstelling tot Rijssen en Didam wist ik het tempo nu wel vast te houden. 

Heerlijk als het lopen gaat zoals ik wil! Ik bleef dus ook hier mensen inhalen, waarbij ik in diverse trisuits nog de erfenis zag van het zwemonderdeel: als een soort veredelde Shreks liepen diverse triatleten nog met stukken groene algen op de rug. Ik werd zelf slechts 1x ingehaald in de eerste ronde en in plaats van plekken verliezen bleef ik nu dus stijgen in het klassement, zoals het eigenlijk ook hoort met mijn loopcapaciteiten. De eerste 5 kilometer loop ik zo in een acceptabele 19'28". Nog niet super, maar in ieder geval weer een verbetering ten opzichte van voorgaande wedstrijden. Kwestie van verzorging (voeding), training en zelfvertrouwen denk ik. 

Met een felle eindsprint probeerde ik nog onder de 2 uur en 10 minuten te finishen. Dat lukte niet helaas, maar met een afsluitende run van 39’42” (15e looptijd) en eindtijd van 2h10’13” ben ik dik tevreden. Dit bleek goed voor 17e overall en ik mocht daarmee het podium op in de categorie M40: winnaar! Geen PR helaas, maar het fietsparcours bij de OD in Heerenveen was slechts 36 kilometer. Dus eigenlijk ben ik nog niet eerder zo snel geweest op een “echte” OD. Wat een topwedstrijd en heerlijk te mogen finishen in zo’n ambiance, voortgestuwd door de enthousiaste Duitse toeschouwers.
I’ll be back!

Uitslagen 6e Sparda City Triathlon Münster:

1.    Henry Beck                                1:51:28
2.    Patrick Dirksmeyer                  1:53:39
3.    Stefan Werner                          1:57:06 (1e M35)
4.    Jan-Roelf Heerssema            1:58:08
5.    Maik Bernhardt                         1:58:31 (2e M35)
6.    Max Köhler                                2:00:24
7.    Christian Hölter                       2:01:55 (1e M30)
8.    Daniel Heddendorp                2:04:37
9.    Stephan Morawski                  2:05:17 (2e M30)
10.  Sven Dittrich                             2:06:56 (3e M35)
17. Erik Lentfert                             2:10:13 (1e M40)

Volledige uitslagen op de site van Sparda City Triathlon Münster

DIDAM – Voor de eerste keer aan de start van de halve triathlon van Didam. Wat een mooie en leuke wedstrijd! Ik had hier al veel eerder eens willen starten, maar de programmering viel altijd erg ongelukkig, net tussen Rijssen en Holten in. Maar omdat ik Holten dit jaar van mijn kalender had geschrapt in verband met Fynn’s verjaardag zag ik mijn kans schoon. Ook nog eens een Nederlands Kampioenschap, dus dat geeft meteen een beetje een beeld waar je staat op nationaal niveau. Door een verprutst looponderdeel was die uitslag helaas niet representatief, maar over de eerste twee onderdelen was ik toch best tevreden. Negende van Nederland bij de oudjes (M40-44) en 47e overall. Niet goed, niet slecht.

Vorig jaar had ik al voor het eerst aan de start gestaan bij een NK halve triathlon. Nieuwkoop was toen het plaats delict. Ik vond het geen erg aantrekkelijke race eerlijk gezegd en zal er ook niet snel weer starten. Didam daarentegen: leuk, dicht bij de deur en we hadden ook nog eens prachtweer! Alle ingrediënten voor een mooie triathlondag waren aanwezig.

Met een start om 08:30 betekent het alleen wel dat je belachelijk vroeg je mandje uit moet. In je eigen tijd, na een week hard werken. Het is maar wat je hobby noemt. De wekker ging dus om 5 uur en na het ontbijt om iets na zessen Pascal opgepikt en richting Didam gekard. Goed te doen, een ritje van nog geen anderhalf uur. We waren dus ruimschoots op tijd om de wisselzone te verkennen en in te richten.

                          Het deelnemersveld klaar voor de start van het NK Middenafstand in Didam (foto: Gerard Evers)

Ik had geen idee wat ik mocht gaan verwachten. Ik had zelf een tijd van 4 uur voor ogen: 40 minuten zwemmen, 2 uur fietsen en 1 uur 20 minuten lopen. Leek me haalbaar. Omdat het een NK was, was het deelnemersaantal flink: ruim 300 individuele deelnemers stonden aan de start. Ik stond bescheiden opgesteld bij de zwemstart om niet in het gedrang te komen. Voor me stonden Marlies Schoonhoven en Ardjan de Groot, ik wilde proberen te kijken of ik hen eventueel zou kunnen volgen. Al snel na het startschot ging dat vrij makkelijk. Maar door de drukte voelde ik me niet echt op mijn gemak en deed al snel een paar schoolslagen tussendoor. Ik kreeg het gewoon benauwd en kwam in ademnood. Volgens mij heb ik in een vorig leven op de Titanic gezeten of zo.

    Met ruim 300 man van start in De Nevelhorst. De term "wasmachine" doet zijn naam weer eer aan (foto: Triathlon Didam)

Ik was vrij ver aan de rechterkant gestart, bij de achterste boei kwam het volk van links er ook bij. Een trechter zeg maar. En dat wil allemaal zo kort mogelijk om die boei heen. Ik had de korte lijn al te pakken, dus ik zwem met mijn rechterschouder tegen de boei rond. En wat sommige mensen bezielt of denken… word ik ineens vol met mijn hoofd onder water gedrukt. Ik vraag me werkelijk af waar dat op slaat. De persoon in kwestie bood nog zijn excuses aan, wat zijn leven heeft gered. Dus heb het toen daarbij gelaten, na nog een verwensing naar zijn hoofd te hebben geslingerd. Anders had dat wel eens anders af kunnen lopen, want dat pik ik dus echt niet. Gelukkig liet ik me niet van de wijs brengen en hervond daarna mijn zwemtempo. De tweede ronde ging goed, ik zwom voor mijn gevoel grotendeels de ideale lijn en na 35’48” was ik het water uit. Met die schoolslag in het begin en die ruzie bij de boei, gewoon een nette tijd. Gewoon 2 kilometer onder de 36 minuten, progressie! Vergelijk even met mijn 40’44” tijd op de Ironman 70.3 in Mallorca vorig jaar (over 1.9 kilometer, die overigens te lang was).

                                Het water verlaten via een prachtige houten old-school trappetje (foto: Jan Scheperman)

Ik had nieuwe triathlonfietsschoenen aangeschaft. De avond ervoor nog even getest op het wisselen, met de schoenen alvast in de pedalen. Maar dat was nog geen succes. Ik besloot geen risico te nemen en de schoenen gewoon aan te trekken en daarmee het parc fermée uit te rennen. Daarbij werd ik helaas opgehouden door een drietal dat ik niet kon passeren, terwijl we al wel over de tijdsregistratiemat waren. Dit gaat allemaal van mijn bike split af!!! Na de balk mochten we opstappen en kwam er ruimte, dus ik was dan ook snel weg. Ik wist nog niet hoe hard ik gezwommen had, maar toen ik na een kleine 2 kilometer Pascal al in het vizier kreeg  wist ik dat ik het wel aardig gedaan had. Ik trapte lekker door en haalde veel triatleten in. De eerste ronde ging in ongeveer een half uur, dus met nog drie ronden te gaan op schema voor een fietstijd van 2 uur.

                   Bezig aan mijn gebruikelijke inhaalrace, op naar het blauwe mannetje voor me (foto: Triathlon Didam)

Ik hanteerde lekker hetzelfde tempo, kreeg de pedalen makkelijk rond en ook op de wat makkelijker stukken kon ik goed een zwaar verzet rondkrijgen. Enige doorn in het oog: tot drie keer toe een groep van minimaal zes/zeven triatleten ingehaald. Waarvan een groepje ook nog het lef had om te proberen aan te haken op het moment dat ik voorbij kwam. Een advies: als je zo graag aan triathlon wilt doen, bestudeer dan ook even de bijbehorende spelregels. Wel zo leuk voor de mensen die deze sport wél eerlijk willen beoefenen. Ook in de wedstrijd voor mij gebeurde dit veelvuldig hoorde ik. En zag ik, aan de splittijden na het fietsen. Ik baal er stevig van dat de jury hier niet tegen optreedt, waar zijn anders regels voor… Enfin, ik reed dus lekker door. Op eigen kracht. In de derde ronde ook nog Ronny Leeftink opgepikt en achter me gelaten, na Rijssen was dat de wedstrijd in de wedstrijd geworden :-)

             Tja wat moet je hiervan zeggen?? Leuk geprobeerd jongens, nu nog zelf leren fietsen (foto: Triathlon Didam)

De laatste ronde nam ik iets gas terug om fit aan het lopen te kunnen beginnen. Kort voor de wissel haal ik dan de op dat moment derde dame in koers in, Sandra Wassink. Ook zo iets. Om een eerlijk koersverloop in de dameswedstrijd te bevorderen, graag de dames en heren apart laten starten, NTB! Deze dame werd na het zwemmen door een mannelijke clubgenoot (Michel Besseling) opgepikt tijdens het fietsen en door hem op de fiets en tijdens het lopen naar NK zilver geloodst. Dat lijkt me toch niet de bedoeling – en ook niet fair ten opzichte van de concurrentie. Ik vraag me dan ook af of je oprecht trots kunt zijn op je geleverde prestatie. Net als met de stayeraars: je houdt niet alleen de tegenstand voor de gek, maar vooral jezelf. Maar ja; het is beter om positieve energie te halen uit je eigen prestaties, dus verder maar weer met mijn eigen race.

                                 Geconcentreerd 80 kilometer afwerkend tegen exact 40 km/h (foto: Bauke Wagenmakers)

Lag ik na het zwemmen nog 149e, inmiddels kwam ik als 41e van de fiets. Precies 2 uur gefietst, 40 km/h gemiddeld over 80 kilometer, lekker! Lopen! Ik wilde geen risico nemen met kapotte voeten, dus besloot om toch snel even een paar sokjes aan te trekken. Half minuutje extra wisseltijd, schoenen aan en weg. Al snel kreeg ik Peter van Egdom op mijn hielen, die er een bruut tempo in had. Out of my league. Na een kleine kilometer had ik mijn ritme gevonden. Het kon harder, maar niet forceren, het was tenslotte nog ver. Maar met een eerste ronde in exact 20 minuten lig ik op schema voor mijn 4-uurs finish!

In de tweede ronde kreeg ik het al wel wat moeilijker. Maar het oogde nog soepel. In het begin van de tweede ronde werd ik ingehaald door koploper Diederik Scheltinga, maar die liep niet eens zo veel harder. Zijn broer Evert moedigde me nog aan, zei dat het er goed uit zag. Nog wel ja. De nummer twee Dirk Wijnalda kwam me een halve ronde later heel wat harder voorbij; ik zag al snel dat hij Diederik op zou rapen. Met name op het onverharde deel, waar ik bijna door mijn enkel klapte, verloor ik in die tweede ronde tijd. Achteraf was die ronde nog enigszins acceptabel met 21:24, maar het verval was toen al te groot. En de vermoeidheid sloeg toe.

                                Ingaan van de laatste ronde, de duim omhoog is maar schijn (foto: Guido Gosselink)

Misschien had ik na de eerste ronde al de fout gemaakt door mijn gels niet te nemen. Misschien had ik last van het feit dat ik begin van de week niet 100% fit was. Misschien had ik aan het eind van de tweede ronde niet moeten proberen aan te haken bij Bob Martens en Dave Rost. Misschien was ik nog niet voldoende hersteld van Lanzarote. Misschien niet genoeg uitgerust door enkele gebroken nachten omdat Fynn ziek werd later in de week. Hoe het ook zij: het tempo stokte en ik was niet meer vooruit te branden. De derde ronde ging in 23:47, de laatste zelfs in 24:54. Dus in de laatste tien kilometer verlies ik bijna negen minuten op mijn beoogde eindtijd van 4 uur. En jammer dat je dan in de laatste kilometers weer voorbij wordt gelopen door mensen die nog fris en fruitig zijn omdat ze daarvoor lekker uit de wind hebben gezeten in hun stayergroepjes.

            Finish in een teleurstellende tijd van boven de 4u10, 10 minuten langzamer dan gepland (foto: Triathlon Didam)

Voor de klassering in de NK stand had het weinig uitgemaakt, hooguit van een negende naar een zevende plek. Maar overall had het toch zeker 20-25 plekken gescheeld. En een top-25 klassering staat toch beter dan de 47e nu. Er zijn weer lessen geleerd. Met betrekking tot het tijdig nemen van sportvoeding en uitgerust aan de start verschijnen.

Uitslag NK Triathlon Didam:

1.    Dirk Wijnalda                     3:39:06 1e M40
2.    Bob Martens                      3:40:56
3.    Diederik Scheltinga         3:41:42
4.    Bert Flier                            3:42:03 2e M40
5.    Dave Rost                          3:42:21 3e M40
6.    Richard de Groot              3:45:06 4e M40
7.    Jan-Roelf Heerssema    3:45:38
8.    Niels Esmeijer                  3:47:09
9.    Stefan van der Pal            3:47:39
10.  Tjardo Visser                    3:47:46
47. Erik Lentfert                      4:10:16 9e M40

Volledige uitslagen op de site van triathlon Didam