ENSCHEDE - Sinds mijn kuitblessure half januari en vlak daarna de valpartij, die mij enige tijd uit competitie heeft gehouden, had ik nog geen wedstrijd meer gelopen. Het was voor mij dus een groot vraagteken waar ik op dit moment zou staan. De wintertriathlon Twente leek me daarom een uitgelezen moment om te kijken hoe het er met de vorm voor staat. Aangezien ik geen schaatser ben had ik in een eerder stadium al gekozen om als team deel te nemen; zelf zou ik het lopen en fietsen voor mijn rekening te nemen en mijn vader mocht het dan afmaken op de ijsbaan.
 
De laatste weken hebben vooral in het teken gestaan van trainingsopbouw en herstel, om te voorkomen dat ik links en rechts zou forceren en nieuwe blessures op zou kunnen lopen. Deze weg van de geleidelijkheid verloopt vooralsnog goed en de tempotrainingen op de baan kan ik al weer aardig bijbenen. Ik merkte afgelopen donderdag al wel dat ik de echte tempohardheid mis en nog niet echt diep durf te gaan. Maar dat is een kwestie van tijd. De vraag was hoe zich dat zou vertalen naar weer een tien kilometer wegwedstrijd.
 
Nadat de sprintafstanden al waren gestart (individueel en teams) en ook de kwart individueel onderweg was, mochten wij als teams de kwart afstand gaan aanvallen. Dat betekende eerst tien kilometer hardlopen, gevolgd door vijftig kilometer fietsen en als afsluiter twintig kilometer schaatsen. Om exact 12:15 uur werd het startschot gegeven in het FBK-stadion te Hengelo. Zestig teams stonden aan de start, waaronder een aantal sterke trio's, zoals TCT met loper Caimin Stevens, fietser Jasper Reenalda en schaatser Remco Olde Heuvel, en de teams van Tjellens (Werner Wessels, oud-prof Joost Legtenberg en René Altena).
 
Er scheidde zich vrij vroeg na het startschot een groepje af met de sterkste lopers, Jan Paalman, Caimin Stevens, Werner Wessels, Thijs Theunissen en André Oude Elferink. Normaal gesproken had ik verwacht hier niet te ver achter te kunnen zitten, maar het gebrek aan wedstrijdritme en tempohardheid, en de vijftig fietskilometers nog in het verschiet, zorgden er voor dat ik voorzichtig bleef. Wel kreeg ik aansluiting met Arjan Nieborg en goed samenwerkend tegen de harde zijwind pakten we in ieder geval flink marge op de lopers achter ons. Wij liepen in negende en tiende positie.

                            Doorkomst eerste ronde met Arjan Nieborg langs het spoor Hengelo - Enschede (eigen foto)
 
Ik had mijn schoenen, zoals bij al mijn triathlonwedstrijden, voorzien van elastische veters. Omdat de fietsafstand met 50 kilometer aan de lange kant is, wilde ik een schoenwissel doen, met de carbonzolen is het harder trappen en kun je ook de trekbeweging beter maken dan met loopschoen in toeclippedalen. Met de elastische veters heb je de schoenen meteen uit, ik had ze echter niet meer geprobeerd sinds mijn laatste triathlon in september vorig jaar. Om een lang verhaal kort te maken: ik had mijn rechterschoen te strak geprepareerd en die schoen begon in de tweede loopronde ongelooflijk te knellen. Het gevolg was dat ik echt begon uit te zien naar het fietsen, mijn rechtervoet begon met de stap pijnlijker aan te voelen.

                         Nog steeds goed samenwerkend met Arjan over de Boulevard van Go-Planet (eigen foto, links);
                                                                  laatste stuk voor de wisselzone (foto: Tom Smit, rechts)
 
Het laatste stuk liep Arjan iets van me weg. Maar met een tijd van 36'44" over tien kilometer mocht ik niet ontevreden zijn. Het is nog geen 35-er wat ik gewend was, maar met de trainingsprogramma's moet het mogelijk zijn om snel weer op dat niveau te zitten en hopelijk dit jaar ook door te stoten naar een tijd onder de 35 minuten. En ik heb lekker ontspannen kunnen lopen.
De wissel was natuurlijk een verademing, eindelijk die knellende schoen uit. Ik had mijn fietsschoenen snel aan, tijdrithelm op, maar verloor kostbare seconden door extra armstukken aan te trekken - waar ik echter op de fiets geen spijt van zou krijgen - en bij het draaien van het startnummer, waarbij het nummer losscheurde. Dit moest dus opnieuw worden vastgemaakt en dit resulteerde in de een-na-slechtste wisseltijd... Inmiddels zeker drie teams die ik met lopen achter me had gelaten waren al op het fietsparcours. Tijd voor een inhaalrace dus!

                 Rennend het parc fermé uit en op de fiets voor acht ronden door het buitengebied van Twekkelo (eigen foto)
 
Ik had meteen het juiste ritme te pakken. De deze week nieuw aangeschafte carbonwielen van Mavic Cosmic maakten een lekker zoevend geluid door de wind en ik was vertrokken voor acht ronden door het buitengebied van Twekkelo. De ene na de andere fietser raapte ik op. Niet alleen teams overigens, want de kwart individueel zat ook nog steeds op het fietsparcours. Wat wel tot enige irritatie leidde was dat ik een kleine 200-300 meter voor mij een groepje van drie renners kop-over-kop zag rijden en dat geen van hen een stop-and-go kreeg. En als ik dan later onder de douche een van hen ook nog vol trots hoor vertellen hoe hij maar liefst vier minuten sneller had gefietst dan vorig jaar... zit ik daar dus in mijn eentje achter te buffelen. Het ligt misschien aan de manier van trainen bij die vereniging, alleen stayeren waarschijnlijk. Want op een gegeven moment werd ik ingehaald door de fietser van Team Tjellens 1. Ik houd me keurig aan de regels en kies mijn eigen spoor, probeer tien meter afstand te houden, vliegt er iemand van zo'n IJsvogel team ook bij hem in het wiel. Daar hoorde ik achteraf van de fietser van Tjellens dat die Denekampse fietser meerdere ronden in zijn wiel heeft gehangen. Dus wat mij betreft hadden de teams van IJsvogels 1 en IJsvogels 2 wegens stayeren gediskwalificeerd mogen worden.

                                                                        Doorkomst fietsronde in Twekkelo (eigen foto)
 
Wel goed merkbaar was dat de overgang lopen-fietsen een andere belasting oplevert: af en toe speelde even een kramp op in de kuit. Maar door vooral hoge frequenties te blijven trappen en op de stukken waar het kon even zwaarder te schakelen bleef de kramp uit. Waar het kon probeerde ik ook te drinken. De laatste ronde begon de inspanning echter wel zijn tol te eisen: de harde tegenwind en het aantal kilometers hakten er flink in. Waar ik redelijk constant ronden van rond de 9:40 reed had ik de laatste ronde teveel verval, 10:07. Uiteindelijk finishte ik in een achtste fietstijd (als je de Denekampse stayeraars niet meetelt: zesde fietstijd) van 1h21'43" over vijftig kilometer, goed voor zo'n 37 km/h. Dus ook fietsend zit ik nog bij lange na niet op het niveau van september vorig jaar, maar zo vroeg in het seizoen en met de hoeveelheid wind van zaterdag stemt dit zeker tot tevredenheid!

                                             Via de brug over het Twentekanaal terug richting wisselzone (foto: Tom Smit)
 
Na snel de fiets in de rekken te hebben gehangen snelde ik mij op de fietsschoenen naar de wisselzone, waar ik startnummer en chip overdeed aan mijn vader. Eenmaal klaar rende hij op zijn schaatsschoenen de ijshal in en begon aan zijn 54 ronden. Die had hij vooraf ingeschat op drie kwartier, maar Der Alte verbaasde met zijn 63 jaar vriend en vijand! Inclusief zichzelf  ;-)

                          En hier jaagt hij een paar jonge schaatsers van de Hengelose IJsclub op (foto: Albert Esschendal)
 
Hij was echt goed aan het schaatsen en had een groep van ongeveer tien rijders in zijn spoor, waar hij zich zelf niet eens van bewust was. Met schaatsronden van 42-43 seconden was hij ruim sneller dan de 50 seconden waarop hij zich zelf had ingeschaald. Hij was zelfs zo snel zijn schaatsrondes aan het afleggen dat ik, tegen de tijd dat ik gedoucht had, hem al aan de laatste tien rondes bezig zag. Voor ik het wist kwam hij over de streep in een tijd van net binnen de 41 minuten: 40'59". Daarmee was hij goed voor een 35e schaatstijd en zo finishten we samen op een verdienstelijke veertiende stek, met een eindtijd van 2h42'56".
Erg leuk om samen te hebben gedaan en als het aan mij ligt volgend jaar weer!
 
Uitslagen 2e Wintertriatlon Twente:
 
Kwart teams
1. Team Tjellens 2 (Werner Wessels, Joost Legtenberg, René Altena)                                    2h25'00" (34'27"/1h17'54"/30'12")
2. De Doppers (Thijs Theunissen, Gert Korblet, Jelle Bok)                                                          2h29'42" (32'21"/1h21'46"/33'06")
3. TCT/Tri Twente Toppers (Caimin Stevens, Jasper Reenalda, Remco Olde Heuvel)         2h30'23" (33'09"/1h24'06"/30'38")
4. Team Tjellens 1 (Peter Kuiper, John Zennipman, Remco Nijkamp)                                      2h30'28" (38'00"/1h20'13"/29'34")
5. Energie In Balans.com (Jan Paalman, Arjen van der Berg, Arjan Pas)                                  2h30'43" (31'56"/1h23'03"/33'47")
14. Harrie en de Rekels (Erik Lentfert, Erik Lentfert, Harrie Lentfert)                                           2h42'56" (36'44"/1h21'43"/40'59")
 
Kwart individueel
1. Teun Sweere          2h27'06" (34'18"/1h17'12"/31'47")
2. Tristan Loy              2h29'26" (37'23"/1h17'12"/31'34")
3. Robert Beute          2h32'07" (35'07"/1h19'36"/35'21")
4. Mart Bruggink         2h35'41" (38'48"/1h22'23"/31'15")
5. Kurt van de Nes     2h35'45" (39'14"/1h22'19"/31'17")
6. Maarten Nijland     2h39'12" (37'04"/1h16'42"/42'06")
 
Sprint teams
1. Life to the 3rd Power (Pieter Kleerebezem, Humphrey Fridt, Werner Temmink) 1h08'55"
2. Vergelegen (Wouter Andringa, Jernst Tempelaar, Berend Feldbrugge)               1h08'59"
3. Den Beugelaar (Herman Broekhuizen, Marcel Prakken, Tjalling de Jong)           1h10'52"
4. Tjellens (Rob Benerink, Bob van den Berg, Jos Vlecken)                                        1h11'59"
5. Boost (Roelof Oosterhuis, Harm Buist, Roelof Oosterhuis)                                    1h13'21"
 
Sprint individueel
1. Martin Veenhuizen          1h09'56"
2. Kevin Lek                         1h10'33"
3. Nard van der Sanden    1h13'03"
4. Rein de Vries                  1h13'14"
5. Johan Lek                        1h13'33"

PLAYA DE PALMA - Wat op donderdag de Koninginnerit had moeten worden tijdens mijn fietsstage in Mallorca is geëindigd in een drama. Aangezien de route naar Andratx dicht zat door een aardverschuiving eerder deze maand moest er een alternatieve route worden gezocht. Deze werd gevonden in de klim naar Valldemossa, gevolgd door een afdaling naar Port de Valldemossa (op zeeniveau), na de lunch daar weer terug omhoog en daarna via Galilea en de Col de Sa Creu terug naar Palma. In de afdaling naar Port de Valldemossa kwam mederijder Marc Bierman zwaar ten val en overleed korte tijd later aan zijn verwondingen. 

Marc maakte deel uit van een groep van zes vrienden, waaronder twee colllega's/teamgenoten van Verbakel-Bomkas, waarmee zij vorig jaar Alpe-d'Huez meerdere malen hebben beklommen. Bij het eerste stuk vrij rijden hadden de jongens uit Pijnacker en omgeving er meteen goed de vaart in. We bleven met een klein groepje over en een van het zestal, Marc dus, sprintte voor de rotonde af en liet een van zijn vrienden zijn hielen zien. Voor mij ook een redelijke inspanning, waarop ik besloot de mouwstukken uit te doen. Marc zei toen ook tegen me dat ik die de rest van de dag niet meer nodig zou hebben.
Hoe anders zou alles lopen. Op de daaropvolgende klim naar Valldemossa was er nog niets aan de hand en werd er mooi strijd geleverd op de ongeveer 5 kilometer lange klim. Toen iedereen eenmaal boven was werd gezamenlijk koers gezet naar Port de Valldemossa, dat maar langs een weg te bereiken is, om daar te gaan lunchen. Aan het begin van de afdaling naar de zee zat ik redelijk van voren, maar op het moment dat de weg in de schaduw van de berg draaide kreeg ik het meteen koud. Dus in de remmen geknepen en toch de mouwstukken maar weer aangedaan. Inmiddels was iedereen voorbij gegaan en tegen de tijd dat ik langzaam de volgende bocht omdraaide was het een kleine 400 meter verder misse boel.
 
Ik zag al diverse stenen en kleine keien op de weg liggen en verbaasde me al dat dit bijna nooit tot ongevallen leidde. De gedachte zat nog niet in mijn hoofd of ik zie mensen uit onze groep stilstaan op de weg en aan de linkerkant een fiets in de boom hangen. Op het wegdek ongeveer tien meter lager lag een roerloze gestalte; al snel had ik door dat het Marc was. Blijkbaar had hij tijdens de afdaling met zijn achterwiel een steen geraakt, waardoor hij de controle over zijn fiets verloor. Na het stenen muurtje te hebben geschampt is hij over de muur geschoten en tijdens zijn val heeft hij met zijn hoofd diverse bomen en rotsen geraakt, waardoor hij geen schijn van kans heeft gehad.
De hulpdiensten (lokale huisarts, politie) waren redelijk snel ter plaatse, er is lange tijd geprobeerd Marc te reanimeren, maar het heeft niet mogen baten.
 
Ondanks het feit dat ik hem eigenlijk niet kende, kwam hij op mij over als een enorme sympathieke gast en aardig mens. Dit zie ik ook nog eens bevestigd als ik kijk hoe hij o.a. vorig jaar heeft deelgenomen aan Alpe d'Huzes, een project waarbij men zo vaak mogelijk tegen deze legendarische berg opfietst om daarmee zoveel mogelijk geld in te zamelen voor kankerbestrijding. Ik wens iedereen die hem van nabij heeft gekend, zijn ouders, zus, vriendin, overige familie en vrienden, ongelooflijk veel sterkte toe. Marc, topper, rust zacht.

PLAYA DE PALMA - Met mijn valpartij eind januari en de naweeën hiervan heb ik begin maart de trainingen weer voorzichtig opgepakt, zie mijn vorige log. De trainingsfrequentie is inmiddels weer naar het oude niveau opgeschroefd. Vorige week gingen de intervaltrainingen op de baan al weer redelijk als vanouds. Alleen het fietsen had ik nog niet weer opgepakt, dus kwam de jaarlijkse fietsstage op Mallorca als geroepen. De trip werd echter overschaduwd door een dodelijk ongeval van een van onze mederijders uit de groep.
 
Samen met mijn vader vloog ik vorige week zondag, 14 maart, in het holst van de nacht weg uit het koude Nederland. We dachten lekker de zon op te zoeken in Mallorca, maar we kwamen bedrogen uit. Het scheen de natste winter sinds tijden te zijn geweest op het Spaanse eiland. Dit had o.a. begin maart geresulteerd in het verzakken van de weg tussen Estellencs en Andratx, waar de doorgaande weg over een lengte van ongeveer 10 meter een vijftal meters was verzakt door een aardverschuiving. Dit had o.a. gevolgen voor de "koninginnerit" op de donderdag, die doorgaans langs deze route voert.
 
Onze fietsen, titanium Litespeed Siena's, stonden bij aankomst keurig geprepareerd te wachten om bestegen te worden. Aangezien we al om half acht aankwamen en ik nauwelijks had geslapen zijn we na het ontbijt eerst maar eens plat gegaan. Tegen twee uur 's middags hebben we toen met zijn tweeën de eerste rit gemaakt: via Llucmayor, via wat binnenweggetjes richting Campos en daarna weer terug richting Playa de Palma. Goed voor zo'n 85 kilometer en een leuke, niet al te lastige aftrap.
 
Maandag werden we met de groep op pad gestuurd. Aangezien het aantal rijders voor de sportieve groep aan de grote kant was, werd de groep gesplitst. Het werd een ritje binnenland, waarbij tussen Algaida en Sant Joan even 10 kilometer flink mocht worden doorgetrapt tijdens het vrij rijden. Ik kreeg hier een max van 62.6 km/h op de teller, maar een van de groepsleiders kreeg ik er toch niet af. Bleek de man voormalig wereldkampioen te zijn bij de masters  Daarna gingen we lunchen in Petra en werd de rit terug aanvaard, totale omvang ongeveer 105 kilometer. De terugweg ging overigens wel erg rustig (niet boven de 25 km/h), waardoor ik terug bij het hotel nog een duurloop van 10 kilometer eraan heb geplakt.
 
Op dinsdag werden mijn vader en ik bij de andere groep ingedeeld; hierin o.a. een groep snelle jonge gasten uit de buurt van Pijnacker. Vier van hen gingen die dag echter een andere route rijden (Puig Major/Sa Calobra - de rit die wij voor de zaterdag op de planning hadden staan). De tocht via het binnenland richting Felanitx werd voor de lunch afgetopt met de klim naar Sant Salvador, een bij vlagen lastig kreng met wat steile stroken. Bij terugkeer in Playa de Palma hadden we 130 kilometer gehad en ik voelde de kracht met de dag meer terugkeren in mijn benen.

                                                                              Olijfboomgaard onderweg (eigen foto)
 
Aangezien de woensdag als rustdag gepland stond begon ik die dag met een looptraining. Maar ja: we zijn hier om te fietsen nietwaar! Dus na terugkomst toch met mijn vader de fiets uit de kelder geplukt en even een korte ronde gemaakt via Llucmayor, stukje richting Sa Rapita en weer terug langs de kust, goed voor 50 kilometer en op een lekker licht verzetje om de spieren lekker los te houden.
 
De tocht van donderdag werd dus overschaduwd door het dodelijk ongeval van een van onze groepsgenoten, de 27-jarige Marc Bierman uit Delfgauw. Onnodig om te zeggen dat deze rit niet werd voltooid. We zijn uiteindelijk wel met de rest van de groep per fiets weer teruggekeerd naar Playa de Palma, maar het gevoel onderweg was onwezenlijk. Ondanks de zon had ik het ijskoud van binnen en ik vermoed velen met mij.
 
Het was dus de vraag wat te doen op de vrijdag, aangezien de stemming geheel was omgeslagen. We besloten om toch maar weer op de fiets te stappen, daar waren we uiteindelijk voor gekomen. Dat er geen begeleiding was die dag door de organisatie was geheel begrijpelijk, zij hadden op dat moment genoeg aan hun hoofd en de familie van Marc, die inmiddels ook was gearriveerd, moest worden opgevangen. Daarnaast wachtte er allerlei administratieve afhandeling met betrekking tot het ongeluk. De mensen van JdR hebben dit, voorzover ik dit kon ervaren, enorm goed en professioneel opgepakt, grote klasse.
 
Wij vertrokken die dag voor een rit naar Ca'n Picafort, naar de noordkant van het eiland. Een rit zonder al te veel hoogtemeters, want met afdalingen had ik het helemaal gehad. Via Algaida, Pina, Lloret, Sineu en Muro kwamen we na 60 kilometer aan in Ca'n Picafort, met een gemiddelde van 31 km/h op de klok. Dus flink doorgereden!

                                 Even een momentje rust in Muro, met op de achtergrond de bocht van Alcúdia (eigen foto)
 
In Ca'n Picafort hebben we aan de zee lekker geluncht en de bedoeling was om de terugweg via Muro of Alcúdia naar Sa Pobla te rijden, daar de onderkant van het Sierra de Tramuntana gebergte aan te houden (Buger, Campanet, Selva, Lloseta) en dan via Binisalem, Biniali, Santa Eugenia en Algaida weer terug naar Palma te rijden. Dat laatste gedeelte is de tegengestelde route die we altijd fietsen als we Puig Major/Sa Calobra rijden. Maar eenmaal op de binnenweg van Campanet richting Selva passeer je Caimari op ongeveer 300 meter. En toen vonden we het toch zonde om niet even de Col de Sa Bataia mee te pakken, een van de leukere klimmen op het eiland. Dus toch maar besloten om deze nog even mee te pakken!

                                               Aankomst op de top van de Col de Sa Batalla op 576 meter (eigen foto)
 
Eenmaal boven zijn we heel rustig en voorzichtig de acht kilometer ook weer afgedaald, met het ongeluk nog vers in het geheugen. Ik merkte ook dat ik begon te letten op gevaarlijke punten en dat moet je dus juist niet doen, want dat neemt de focus weg van datgene waar je echt op moet letten, namelijk het wegdek. We kwamen echter goed beneden en vervolgden onze tocht verder als gepland, waardoor we uiteindelijk met 160 kilometers een behoorlijke rit hebben gemaakt.
 
Op onze laatste dag besloten we ook om het vlak te houden. De zaterdag voerde ons via het rode fietspad naar Llucmayor, waar we achterlangs, richting Campos, via binnenwegen even flink gekoerst hebben, met een paar klevende Duitsers in ons wiel. Even lekker doorgetrapt, meer dan tien kilometer boven de 41 km/h, een goede testcase voor de wintertriathlon van volgende week. Met een lus bereikten we Sa Rapita, het kustplaatsje dat ditmaal volledig in nevelen was gehuld. Erg vreemd om daar langs de zee te rijden met slechts 50 meter zicht, waardoor je de indruk hebt dat het ook een meertje kan zijn. Op de terugweg deden we Cala Pi aan, hier waren we nog niet eerder geweest. Daar stopten we voor onze lunch, en genoten ook van het fraaie uitzicht van deze kustplaats. Na de lunch ging het via de kustweg terug naar Playa de Palma, waarbij ik toch nog even het tempo opschroefde om het gemiddelde boven de 30 per uur te houden.