HENGELO – Zoals ieder jaar gaat het voorseizoen weer rap voorbij. Zo is het begin januari en begin je aan de Woolderescyclus, zo is het begin maart en heb je de laatste alweer gehad. Dit jaar bracht mij niet wat ik er van verwacht en gehoopt had helaas. De laatste race over 10 kilometer eindigde in een teleurstellende 40’46”.
 
Uiteraard zijn er weer volop excuses. Ik had de dag ervoor een reünie met vrienden waarmee ik mijn allereerste vakantie zonder ouders beleefde. Playa d’Aro 1989. De eerste reünie was gepland exact 25 jaar na die bewuste vakantie, die een compleet andere wending aan mijn leven gaf. Van serieus trainend subtop talentje leerde ik ineens het uitgaansleven ontdekken. De rest is geschiedenis: ik gaf er hardlopend de brui aan en zou het twintig jaar later pas weer oppakken om de overtollige kilo’s te lijf te gaan.

Een weekje eerder wel een voldaan gevoel na afloop van de Lonnekerbergtoertocht van RTC Hengelo, die tegen 25 km/h ging
                                                                                       (foto: Edwin Nieuwenhuis)

Omdat ik wel serieuze plannen had voor de Woolderesloop had ik me voorgenomen om ’s avonds niet meer mee de stad in te gaan. Dus het zou bij bowlen en een etentje bij de Griek blijven. Maar daar werd toch nog het nodige gerstenat geconsumeerd, zodat ik rond 21:00 uur toch behoorlijk kachel thuis kwam. In tegenstelling tot de vorige keer voelde ik me de volgende ochtend nu wel goed, maar hoe het lichaam reageert op zo’n alcoholische aanslag blijft altijd een verrassing.
 
Na het gebruikelijke inlopen ben ik goed weg bij de start. De tempo’s op de training gaan ook goed, ik heb me voorgenomen weer geen tussentijden te bekijken maar gewoon lekker op gevoel te gaan lopen. Mijn doel: een 38-er. Gezien de tijden die ik tijdens trainingen op intervals realiseer zou ik dat gewoon moeten kunnen, wellicht zelfs daaronder, 37’30”. Maar er staat een smerige harde wind. En die helpt niet mee.
 
Toch loop ik lekker en weet goed mijn draai te vinden. Na iets meer dan een kilometer word ik ingehaald door ondermeer Guido Gosselink, Joost Fortkamp, Jan-Roelf Heerssema en Bouke Scheltinga. Die laatste drie gaan niet veel harder, dus als we richting Ikea moeten vol tegen de wind in gooi ik er even een tempoverhoging uit om aan te sluiten. Wat mensen die achter mij hadden postgevat proberen hetzelfde. En dat loopt een stuk makkelijker, zo achter de grote rug van Bouke Scheltinga. Schijnbaar moeiteloos loop ik zo mee, maar als we eenmaal het drie kilometerpunt hebben gehad vloeit alle energie weg uit de benen. Ik kan mezelf ook niet motiveren om nog even aan te haken.
 
Ik zak weg en strijdt vanaf dat moment een verloren race. Misschien is het de alcohol van de avond ervoor. Maar inmiddels is het enige tijd later en al analyserend kom ik erachter dat het aantal loopkilometers wellicht ook een rol speelt. In mijn goede tijd maakte ik trainingsweken met minimaal 60 kilometer per week. De afgelopen paar jaar kom ik aan hooguit 30. En dan nog. Met de intrinsieke snelheid en uithoudingsvermogen die ik heb moet ik dan gewoon een 37-38 kunnen lopen, daar ben ik van overtuigd.
 
Ik word in de tunneltjes nog meer ingehaald en bij doorkomst 5 kilometer check ik dan toch maar even de tussentijd. 20’05”. Het liefst stop ik meteen. Wat een baggertijd en wat loop ik gewoon niet lekker. Ik loop maar rustig door en probeer weer ritme te vinden. Dat lukt uiteindelijk na zeven kilometer, als ik inmiddels door nog veel meer mensen in ben gehaald: vlak voor de brug over de A35 zit ik weer een beetje in een ritme. Heb ik de ademhaling weer op orde. En weet ik weer een aardig tempo te ontwikkelen.
 
Gevolg is dat ik weer begin in te lopen op de mensen voor mij. Waar ik dan nog voor loop weet ik niet, maar ik probeer de schade maar beperkt te houden. Ik wijt het maar aan het bier. Of wellicht is dit tegenwoordig gewoon mijn niveau en moet ik daar maar tevreden mee zijn. Ik passeer de finish na 40’48”, wat netto 40’46” oplevert. Zomaar een minuut sneller dan de vorige, die ik als interval heb gelopen. Ja, je moet toch de positieve elementen eruit halen.

Volledige uitslagen op de site van MPM Hengelo

MARKELO – Als afsluiter van een mooi winterseizoen met veel crossen besloot ik nog maar een cross te lopen. Ik stond ook al ingeschreven voor de hele reeks, dus waarom ook niet? Het ging erg goed, tot ik halverwege mijn TTvW-loopbroek aan flarden liep toen die achter een afzetpaaltje bleef haken. Ook liep ik een lichte vleeswond op. Daarna was de schwung er wel uit, maar toch liep ik nog ruim een halve minuut sneller dan in november op ditzelfde parcours.
 
Het crosscircuit van het Oosten. Een keer eerder deed ik er aan mee, maar maakte toen de reeks niet af. Dat was in 2008-2009. Daarna liet ik de crossen steeds meer links liggen, maar waarom eigenlijk? Crossen zijn leuk, je wordt er sterker van en voor mij is het een mooie stok achter de deur om in de winter door te trainen. Want de motivatie om te gaan lopen als het kouder wordt is de laatste jaren steeds minder geworden. Het moet vooral leuk zijn.

Ik had me dit jaar niet ingeschreven, maar toen ik begin december toch wel mee wilde doen in Nijverdal en de rest van het programma bekeek zag ik geen belemmering om het klassement te gaan lopen. Maar in januari was ik zo druk dat ik Holten liet schieten, waarmee ik geen klassement meer kon lopen. Daarmee liet ik ook Wierden maar lopen: die was op carnavalszaterdag. En wat is er nou leuker dan met de kinderen naar een optocht te gaan? In ieder geval geen crossje lopen. Dus werd de Bovenbergloop mijn tweede en meteen laatste optreden in deze reeks.
 
Mooi op tijd begin ik met inlopen. In trainingspak, een week eerder was het nog snijdend koud en stond half Nederland op de schaats. Nu: mooi lenteweer, een zonnetje en een temperatuur die oploopt richting 13º-15ºC. Al tijdens het inlopen breekt het zweet me uit. Wat warm. Ik besluit dan ook maar niet te gek te starten. Wel hoop ik lekker constant te lopen, net als in november. Alleen schat ik mezelf nu wel wat beter in, dus waar ik toen rondjes 11’20” liep en uiteindelijk op 45’29” uit kwam hoop ik nu rondjes 11’00” te kunnen lopen. Een eindtijd van 44’00” is dus het doel.

                   Start. Ik ga voorzichtig weg in de meute, maar krijg toch al redelijk vlot wat ruimte (alle foto's: AV Goor '75)

Die eerste ronde loop ik dan heel gedecideerd. Niet te gek, lekker op reserve. Flink wat mensen geven meteen al gas en verslikken zich denk ik in de zwaarte van het parcours en de warmte. Zo hobbel ik lekker mee in het veld en al na een kilometer begin in de eerste mensen weer in te halen. Die gaat overigens met 4’03” nog best aardig rap, gezien het hoogteverschil. De eerste keer via de trap gaat ook moeiteloos en zo leg ik de eerste ronde tot mijn grote verrassing af in 10’43”. Eigenlijk wat te hard dus.

                                          Lekker geconcentreerd bezig aan mijn eerste ronde, die met 10'43" erg vlot gaat

Daarom besluit ik in de tweede ronde iets gas terug te nemen. Ik wil na twee ronden doorkomen in 22’00” en daarna weer versnellen. In het begin van de tweede ronde haal ik dan Arne Wessels in, enkele jaren geleden liepen we ongeveer hetzelfde niveau maar dat was deze winter anders: hij zat ver voor mij in andere crossen. Hij zal zijn dag wel niet hebben, of wellicht ziek geweest. Het is erop en erover en daarvoor houd ik een groepje van een viertal lopers in de gaten, met o.a. Dirk Hoekman, Hans Jansen, Dennis Samar en Robert Krikke. Ik loop er langzaam naar toe, maar heb niet de indruk dat ik nou versnel. Dat blijkt ook, want de doorkomst halverwege is 21’55”. Rondje 11’12”. Precies zoals gepland, en ik maak mij op om de laatste twee ronden te versnellen en naar dat groepje toe te lopen.

                De aanvaring met het paaltje is inmiddels geweest, de linkerkant van mijn broek ligt open. De motivatie is weg

Ongeveer 500 meter in de derde ronde, aan het eind van het heen-en-weer stuk, staan echter drie paaltjes waar afzetlint doorheen is getrokken. Ik snij het laatste paaltje kort aan om de ideale lijn te pakken en daarna goed de bocht naar links te pakken, de zandkuil in. Het aansnijden doe ik iets te enthousiast en iets te letterlik: het stalen oog waar het lint doorzit steekt uit naar buiten en mijn broek blijft er achter haken. Aangezien ik daar ongeveer 16 km/h loop wordt de stof van de G-Skin broek meteen op zijn elasticiteit getest. Na een halve meter vindt de stof het genoeg en geeft het op. Een flinke lap stof hangt nu langs mijn been naar beneden. Ik vloek een keer en zie dat ook mijn been er niet ongeschonden vanaf is gekomen: een flinke snee, waar nu het bloed uit loopt. Maar ik voel er weinig van, redelijk oppervlakkig schat ik zo in.

Ik besluit door te lopen, maar de echte drive is er wel van af nu. Ook de warmte begin ik nu ineens in toenemende mate te voelen en ik besluit maar om relaxt richting finish te gaan. Het gat naar de groep voor mij wordt helaas langzaam weer groter en op de trap hoor ik achter mij iemand naderen. Het is 60+’er Richard Beldman en bij de doorkomst naar ronde vier is hij er voorbij. De doorkomst daar is 33’28”, dus een rondje van 11’33”. Een flink verval, ik had hier een halve minuut sneller willen zijn. Maar het is niet anders.

                          Laatste keer naar beneden en dan richting finish, een achterblijfster zet ik nog net op een ronde

De laatste ronde loop ik in datzelfde tempo door, ik heb in de gaten dat er achter mij nog iemand nadert. Dat ga ik niet laten gebeuren en op de vlakkere stukken besluit ik weer wat tempo te gaan lopen. Op de trap schakel ik dan weer een tandje terug, daar heb ik genoeg marge voor. Bovenaan de trap pak ik zowaar Richard Beldman weer terug, maar die spaart zich volgens mij voor de 5 km die hij ook nog gaat lopen. Daarna volgt weer een stuk waar ik weer goed op tempo kan lopen en dan het laatste vervelende stuk door het bos merk ik dat ik voldoende voorsprong heb. Ik kan me in de laatste afdaling lekker laten uitbollen en op de finish aan gaan. Daar zie ik dat ik nog onder de 45 minuten kan finishen en met een kleine versnelling lukt dat, 44’59”. Dat is precies een halve minuut sneller dan in november.

                                 Nog maar een extra rondje uitgelopen, om het dagtotaal op ruim 15 kilometer te brengen

Over de tijd ben ik dan ook tevreden, al had ik me die laatste twee ronden wat anders voorgesteld. Met een 15e plek overall zat ik ook redelijk voorin en mogelijk was dat, zonder die aanvaring met dat paaltje, zelfs top-10 geweest. Belangrijkste is dat ik weer zelfvertrouwen heb getankt naar de volgende wedstrijd toe, volgende week op de Woolderesloop: ik denk serieus dat ik daar weer een 38’er moet kunnen lopen. En die wond was inderdaad gelukkig redelijk oppervlakkig en heb ik weinig last van gehad na afloop.

                                Op deze foto is wel goed te zien hoe gehavend mijn TTvW-loopbroek er aan toe was

Volledige uitslagen op de site van Het crosscircuit van het Oosten

WIERDEN – Voor het eerst sinds 2013 stond ik weer aan de start van een (cross)duathlon. Met mijn prestatie een week eerder op de Woolderesloop in het achterhoofd zonder enige ambitie of verwachting, maar puur als training. En een mooie training werd het. Waar ik hoge verwachtingen had van het fietsen was het juist het lopen dat me 100% meeviel. Een nuttige trainingsvorm.
 
Ik merk echter wel dat de benadering bij mij een stuk anders is dan in het verleden. Als ik toen een feestje had gehad een dag ervoor zou ik aan de fris zijn gegaan, of over hebben geslagen. Dit keer echter: feestje van mijn zwager en mijn nichtje annex peetdochter, dus natuurlijk ben ik daarbij. En ik relativeer de sport nu ook veel meer. Plus dat ik zo mijn gedachten heb over de duathlonsport in het algemeen, maar daar kom ik zo op terug. Anyway, het werd een gezellige avond met veel te veel drank, waardoor ik met een redelijke houten kop opstond de ochtend van de wedstrijd. Afzeggen? Nah, dat zou dan het derde jaar op rij zijn dat ik me had ingeschreven en niet zou komen opdagen. Dus ik hield me voor er een lekkere training van te maken.

                            Warming up. Even een boompje proberen om te duwen op het Lageveld (foto: Niek Huttinga)

O ja, even terugkomend op duathlon. Ik heb daar natuurlijk supermooie prestaties in geleverd en op een NK podium mogen staan (maar niet gedaan, omdat ik al naar huis was). In die tijd vond ik het fantastisch, maar achteraf ben ik toch wel gaan twijfelen aan het niveau van die sport op zich. Als ik een jaar eerder nog als 100-kilo zware recreant niet bij de eerste 100 eindig op de RBR Borne en een jaar later in de top-10 eindig en me ineens “Nederlandse duathlontopper” mag noemen…. Dan zegt dat wat mij betreft toch wel iets over het niveau (wellicht diskwalificeer ik daarmee mijn eigen prestatie, maar zo kijk ik er tegenaan). Illustratief wat mij betreft is ook het feit dat in de laatste jaren steeds nieuwe gezichten opduiken en zich rap tot Nederlands Kampioen weten te kronen (en vaak even snel weer van de radar verdwijnen). Ik persoonlijk was er klaar mee toen ik op de Bike Motion in 2010 met Mr. Duathlon Armand van der Smissen over mijn Ironman Lanzarote plannen sprak. De reactie “Jij kunt toch niet zwemmen” en “zwemmen is voor vissen” deden me toen besluiten dat ik niet meer aan duathlons mee wilde doen. Ik ben er ook van overtuigd dat wanneer je de nationale triathlontop los laat in een duathlonwedstrijd er weinig overblijft van de zelfbenoemde duathlontop. Vanaf dat moment werd het voor mij triathlon dus. Meer concurrentie en een hoger niveau. Maar toch leuk om ooit derde van Nederland te zijn geweest in deze discipline.
 
Anyway, het blijft natuurlijk een hele aardige trainingsvorm. En daarom stond ik deze zondagochtend ook aan de start op het Lageveld. Goed georganiseerd door TV Argo, weer eens wat anders en richting de lange afstandstriathlons die ik wil gaan doen een goede test. Ik fiets eerst het fietsparcours een rondje in en ik zie dat er vooral 29”-ers mee doen. Ik voel de bui al hangen. Enige weken daarvoor werd ik op het vlakke al keihard voorbij gereden door mensen op die fietsen. Theoretisch zou het niet uit mogen maken, maar op de een of andere manier word ik er toch flink vanaf gereden als ik op een MTB zit.

                                          Startschot, ik ben lekker achteraan gestart en begin rustig (foto: Niek Huttinga)

11:45, de start. Ik ben maar lekker achteraan gaan staan, de opkomst valt tegen. Daardoor verwacht ik al snel ruimte te krijgen, plus dat ik nog last heb van dat drankgelag de avond ervoor. Dus ik wil rustig beginnen, lekker kunnen fietsen en vervolgens een goede tweede run neerzetten.
 
Dat strijdplan gaat prima: ik krijg zoals verwacht meteen ruimte en kan wat mensen inhalen en lekker mijn eigen tempo zoeken. Ondanks dat ik gevoelsmatig rustig aan doe merk ik dat ik niet eens veel tijd verlies op een aantal sterke lopers. Zo zie ik Aje Niks niet al te ver voor me. Ik hobbel lekker rustig door en zie dat een flink aantal lopers zich flink heeft vergist in de zwaarte van het parcours. Al vanaf ronde een begin ik veel mensen terug te pakken. Ik verheug me al op het fietsen. Het eerste rondje gaat in 4’47”.

                                              Weer een loper ingehaald. In stijl de tweede ronde in (foto: Frans Nikkels)

Het zijn vier rondjes. Ik begin steeds meer mensen terug te pakken vanaf ronde drie. Ik begin het zowaar leuk te vinden en ondervind voor mijn gevoel weinig last van het bacchanaal de avond ervoor. Zo schuif ik lekker op in het veld en ga steeds sneller lopen: ik zie de rondetijden steeds sneller worden, nadat ik in de tweede ronde iets heb getemporiseerd. Die ging in 5’06”, ronde drie gaat in 5’03”.

                                   Ronde vier, ik ga Tom Driessen voorbij van het O2-Duathlonteam (foto: Bennie Slagers)

Als ik de vierde en laatste ronde inga besluit ik nog maar even wat tempo erbij te doen om een iets gunstiger uitgangspositie te creëren voor het fietsen. Maar aangezien ik het als training beschouw en het allemaal niet te serieus neem heb ik ook wisseltechnisch niet de nodige voorbereidingen getroffen. Geen elastische veters, maar gewoon strikken en dus veters losmaken. Omdat het ijzig koud was de afgelopen week: een extra shirt over het trisuit (waar ik al een prachtig rood vloekend thermoshirt onder had gedaan, onderdeel van mijn nieuwe carnavalspak voor volgend jaar). Ik loop het laatste rondje in 4'59" voordat ik de wissel in duik.
 
Het wisselen gaat dus niet echt snel. Maar gezien het feit dat ik veters moet losmaken en een shirt moet aantrekken valt de 1’18” die ik klok me reuze mee. Met de 1’12” uit de tweede wissel erbij is dat 2’30” wisseltijd, dus in optimale omstandigheden kost me dit ruim een minuut. Lopers die ik achter me had vertrekken ook eerder met fietsen en ik verkeer in de illusie dat ik die heel snel weer bij ga pakken.

                                   Op richting wissel, ik kan nog lachen richting teamcaptain Berto (foto: Berto Somsen)

Verkeerd gedacht. Ik kom allereerst al moeizaam op gang. En daarna moeten we een stuk heen en weer over een zandpad. Een stuk waar je goed tempo kunt rijden. Ik kom niet hoger dan 32 per uur. Ik wijt het aan de 26” wielen, maar als ik mijn verslagen van een paar jaar geleden er op terug lees is er altijd wat: aanlopende remmen, niet fit, nu dus de wielen… misschien tijd om te concluderen dat ik gewoon niet hard kan fietsen op een mountainbike. Want zoeken op internet leverde op dat het eigenlijk geen verschil uit zou mogen maken. Ik dacht: met dezelfde trapbeweging leg je meer meters af. Maar als het gaat om krachtoverbrenging heb je dezelfde kracht nodig om een bepaalde snelheid te bereiken, ongeacht de wieldiameter. Is de theorie. Ik ervoer het anders, maar zoals gezegd: blijkbaar kan ik niet hard rammen op een MTB.

                                           Lekker aan het fietsen denk ik, maar de rest gaat harder (foto: Bennie Slagers)

Wel geniet ik van het parcours en van het feit dat ik weer aan het multisporten ben. Heerlijk! Vooral de technische stukken vind ik erg leuk, al zou ik daar juist voordeel moeten hebben met mijn kleinere, wendbaardere fiets. In die eerste fietsronde denk ik ook dichterbij bepaalde mensen te kunnen komen, maar tot mijn verbazing wordt de achterstand alleen maar groter. En word ik veelvuldig ingehaald. Ik zet ook een van de slechtste fietstijden neer van het totale veld. Maar niet getreurd: als training was het uitermate geslaagd en weet ik drie zeer constante ronden te rijden. Het eerste rondje gaat in 16’25”.

                             Ingaan tweede ronde, weer twee die me achterop komen. Ik kan er nog even bij blijven, maar op
                                                      het technische stuk moet ik ze laten gaan (foto: Bennie Slagers)

Bij het ingaan van de tweede ronde heb ik twee achtervolgers vlak achter me, die uiteindelijk drie minuten harder zullen fietsen. Want dat is echt het rare: er rijden hier mensen 5-6 minuten harder dan mij, die ik op een triathlon een zelfde achterstand tijdens het fietsen aansmeer. Ik train ook gewoon door, meer dan normaal op het fietsen, sinds ik via Rosiir een Wahoo KICKR heb aangeschaft. Dus met mijn fietsconditie zit het wel goed. We zullen zien straks in het nieuwe triathlonseizoen, ik denk echt dat ik dan harder ga fietsen dan voorgaande jaren. Op het zandpad kan ik overigens makkelijk aanhaken, maar op de technische stukken moet ik weer passen. De tweede ronde gaat wel een tandje sneller, 16’01”.
 
In de derde ronde komt dan Hans de Groot me achterop, toch ook niet echt een sterkere fietser normaal gesproken. Op het zandpad gaat hij er voorbij en wederom kan ik makkelijk volgen. Eenmaal weer terug bij het Lageveld ben ik hem dan rap kwijt. In negatieve zin: ik kan niet volgen op het bochtige parcours. Die laatste ronde gaat overigens ook redelijk constant, 16’11” en zo doe ik 48’37” over de drie rondjes, een gemiddelde van 21.5 km/h.

                                                      Mooi plaatje halverwege het parcours (foto: Niek Huttinga)

De tweede wissel is dan weer shirt uit, veters strikken en gaan. Kijken hoe de benen voelen. En die voelen goed. Doordat ik te lang zit te hannesen met die veters word ik zelfs nog eens ingehaald in de wissel door iemand van Aquapoldro. Ik lig dan 20e overall.
 
Lopend heb ik de man van Aquapoldro al snel weer ingerekend. Ook Hans zie ik in de verte lopen, hem hoop ik in de tweede ronde nog terug te kunnen pakken. Ik heb een goed ritme en loop dat eerste rondje weer in 5’03”, dus gewoon weer hetzelfde tempo als de eerste run. Ik loop vlak achter LAAC clubgenoot Tim Bergboer, die dan voor mij finisht. Er wordt omgeroepen dat hij vierde is, terwijl ik in de eerste run vlak achter hem zat. Verlies ik dus vijf minuten op met wisselen en het fietsen, mountainbiken is dus echt een totaal andere discipline. Of er is wat anders aan de hand, want normaal gesproken ben ik met fietsen wel een stuk sneller. Maar dat is op de weg (als ik even fietstijden vergelijk van de RBR Borne bijvoorbeeld, dan zit daar 4-5 minuten tussen in mijn voordeel).

                       En weer lopen. Heel even onwennig, maar de benen voelen al gauw weer goed (foto: Bennie Slagers)

Door met de tweede loopronde dan. Hans loopt nog voor me, maar zijn tempo zakt erg in en ik ben er ineens bij. Erop en erover. Als ik dan de kleine klim de zandbult op heb overwonnen denk ik nog “rustig uitlopen naar de finish”, maar ineens zie ik zo’n 150 meter voor me nog iemand lopen die me met fietsen had ingehaald. En zo te zien loopt hij niet super snel.
 
Ik zet nog een keer aan in de hoop dat gat te kunnen overbruggen voor de finish, die ik aan de andere kant van de vijver kan zien liggen. Een gat van 150 meter dichtlopen op 600 meter is ambitieus, maar het lijkt te doen. Ik kom inderdaad hard dichterbij en op het laatste rechte stuk lukt het me inderdaad om er voorbij te gaan. Ik hoor achter me dat hij ook wil versnellen om toch zijn plaats zeker te stellen, maar ik heb nog een eindsprint in de benen. Zo loop ik de laatste ronde in 4’52” en dat is een van de snellere laatste ronden gelopen door het complete veld.

                  Finish, met een ultieme rush en een snelle laatste ronde toch nog drie man teruggepakt (foto: Niek Huttinga)

Al met al, gezien de alcoholische voorbereiding: zeer tevreden. Op de laatste run nog weer drie plaatsen goedgemaakt, vooral het lopen viel me 100% mee. En over het fietsen maak ik me geen zorgen, dat is toch traditioneel mijn sterkste onderdeel. Waarom het dan op een mountainbike niet gaat is me een raadsel, maar ik hoef nu ook nog niet te pieken. Leuke trainingswedstrijd, volgend jaar weer!

Uitslagen 29e TV Argo RBR Lageveld:

Volledige uitslagen op de site van TV Argo