​MARKELO – In November deed ik al mee aan de Bovenbergcross voor de Twentse Cross Competitie (die daarna stil werd gelegd vanwege corona). Nu, in maart ging hij opnieuw door, maar dan als deel van het Crosscircuit van het Oosten. Omdat ik in November wel lekker liep leek me dit een goede test om te kijken hoe ik vooruit ben gegaan. Niet dus.

Ik wilde er weer een mooie koppeltraining van maken, dus op de wielrenfiets dit keer naar Markelo. Ik had vooraf toestemming gevraagd aan TTvW clubgenoot Marcel ten Hove om de fiets bij hun thuis te mogen parkeren. Vandaar is het slechts een kilometer of zo naar het start-finishgebied, dus ideaal.

In November had ik lekker gelopen op de vijf kilometer en liep toen een negatieve split: eerste rondje in 10:50, tweede rondje in 10:38. Omdat ik het gevoel heb er wel beter voor te staan dan in November wilde ik nu zo’n vier ronden op 10:30 lopen, om uit te komen op een eindtijd van 42 minuten. Tot zover de theorie.

WIERDEN – Het coronagezeik blijft ook in 2022 voortduren. Zo is de Twentse Cross Competitie niet gestart en ook het Crosscircuit van het Oosten moest de wedstrijden in November (Rijssen) en December (Nijverdal) schrappen. Ook de Wooldereslopen gaan niet door. Maar in Februari gloort er zowaar licht aan de horizon: de Valentijnscross gaat door. Er mag weer gelopen worden! Tijd voor een nulmeting.

Op de achtergrond ging ik gewoon door met trainen op de schema’s van mijn nieuwe coach, Evert Scheltinga. Fietsen, zwemmen, lopen, alles wordt gedaan maar waar ik werkelijk sta: geen idee. En lopen is de afgelopen jaren al mijn zorgenkindje. Ik verwacht echt niet meer beter te worden als in mijn oude tijden evenaren, maar iets beter dan wat ik tegenwoordig laat zien moet mijns inziens toch echt wel kunnen.

MARKELO – De intentie was om deze winter weer te sleutelen aan mijn looponderdeel. Ooit mijn sterkste onderdeel tijdens de triathlon, nu het zwakste. Oorzaak: blessures en motivatiegebrek. Daarom had ik me ingeschreven voor de Twentse Cross Competitie om een stok achter de deur te hebben en weer lekker crossjes te lopen. Op de 5 kilometer cross viel me dat nog niet bepaald mee: een achterhoedegevecht en gebrek aan conditie.
​
De cross in Markelo vond vroeger altijd plaats op de Herikerberg. Liepen we heuvelop, heuvelaf, ergens in de buurt van dat vakantiepark. Dan praat ik over eind Jaren ’80. Toen ik weer begon met atletiek in 2008 heb ik ook al eens op de motorcrossbaan op de Herikerberg gelopen. Ook een uitdagend parcours. Daarna verhuisde de cross voor jaren naar de Bovenberg, waar de beruchte trap een mooie scherprechter was. Bij slecht weer had ik altijd meer moeite met het blubberpad waar we overheen moesten.

       De start van de Bovenbergcross die niet op de Bovenberg wordt gehouden. Lekker achterin starten en naar voren lopen

Inmiddels is de cross weer verhuisd en vond dit jaar voor het eerst plaats tegenover het zwembad. Nagenoeg vlak, dus een snel parcours. Wat zou ik kunnen op een 5 kilometer cross? Na de enkelblessure was ik weer op de goede weg, de Smokkeltrail drie weken eerder ging prima, maar echt snelheidswerk heb ik al tijden niet meer gedaan.
Ik ga maar ergens achterin staan bij de start en hobbel rustig mee. Echt veel harder kan ik ook niet trouwens: ik kom echt longinhoud tekort en ben niet meer gewend om kortere afstanden op een hoog tempo te lopen. De hele week ben ik ook ziek geweest en niet kunnen trainen en een week eerder heb ik bij het MTB’en nog een aanvaring gehad met een boom. De eerste ronde loop ik in een prima 10’40”.
De tweede ronde weet ik dan voor mijn gevoel wat te versnellen. Marlin Snuverink loopt voor me en haal ik bij het begin van de tweede ronde in en meerdere mensen die snel zijn gestart pak ik terug. Ik kom dan bij een asielzoeker uit Schalkhaar die lekker loopt, maar me er niet langs wil laten; iedere keer als ik versnel, versnelt hij ook. Dan maar samen. We pakken zo in de laatste kilometer nog een groepje terug en zo finish ik in de tweede ronde met een eindtijd van 21’28” netto en een tweede rondje van 10’38”. Mooi constant gelopen.
Het begin is er weer! ​

​LOSSER – Begin dit jaar heb ik het trailen ontdekt. Ach, eigenlijk niets nieuws onder de zon: wat ik vroeger ook al mooi vond. Crosslopen. Maar dan wat langer. Samen met loopmaatje Edwin van de Graaf gingen we mooie plekken in Twente af om lange duurlopen te doen. De bossen achter de UT, rondom het vliegveld, De Borkeld, De Sallandse Heuvelrug en ook de Twentse Smokkeltrail had ik een gpx van bemachtigd. Nu, in November, kon deze weer doorgaan. Een leuke testcase voor een lange duurloop.
Zo reed ik die zondagochtend naar Losser voor een trail van 27 kilometer. Inlopen hoefde niet per se, want ik ging hem als duurloopje doen. Geen stress, lekker 27 kilometer rustig aan hobbelen op een tempootje van 10-11 kilometer per uur.

                            Op de Saucony Pelegrine trailschoentjes door de drassige weilanden. Echt trailwerk!

ENSCHEDE – Een DNF is nooit het doel van een wedstrijd. Helaas was het deze keer niet anders. Na een winter van vooral rustig trainen en rustige wedstrijden was de hele marathon van Enschede de eerste serieuze test van het seizoen. En daar kwam ik erachter dat ik goed ben, maar toch ook de nodige omvang mis om een marathon tot een goed einde te brengen. Daarom zelf na 30 kilometer de stekker eruit getrokken.
 
De aanloop naar de marathon ging trouwens al niet zoals ik wilde. Ik draaide braaf mijn trainingen, maar waar geoefende marathonpuristen de 100km per week aantikten en hier zelfs ruim overheen gingen, bleef mijn omvang beperkt tot maximaal 30-40 kilometer per week. Deze zorg ook uitgesproken richting coach Frank Heldoorn bij de laatste evaluatie. Daarna is er wel iets opgeschaald, maar de maximale trainingsweek was 66 kilometer. Nu ben ik sowieso een voorstander van kwaliteit boven kwantiteit, dus heel erg zat het me ook niet dwars. Bij de loopjes die ik deze winter deed voelde het allemaal weer als vanouds makkelijk aan. Dus het zou wel goed komen was mijn verwachting.

In de laatste week lag ik wel regelmatig later in bed dan gepland. Het kwam de rust niet ten goede. Ik voelde me regelmatig vermoeid, maar op de trainingen merkte ik daar weinig van: die gingen prima. Mijn basissnelheid nam ook toe: waar ik tot voor kort mijn 10 km/h duurloopjes op hartslag 106-110 deed was dat nu 95-102. In mijn oude zone liep ik nu een kilometer per uur harder, 11. Op de ochtend van de wedstrijd vroeg eruit, ontbijten met twee pannenkoekjes met abrikozenjam en op de fiets naar Enschede. Ik mocht starten bij de genodigde lopers, wat natuurlijk erg mooi is om mee te maken. Het betekende wel dat ik voor 08:30 in het InterCity Hotel moest zijn, dus om 07:45 zat ik op de fiets.
 
Het was nog flink koud zo vroeg, -2ºC. Eenmaal aangekomen in Enschede parkeer ik de fiets in de fietsenstalling onder het hotel en begeef me naar de lobby. Daar krijg ik van mijn trainer en tevens wedstrijdleider Herman Moelard maar liefst twee startnummers. Ik prepareer de startnummerband met de gels die ik mee wil nemen en dan mogen we richting start-finishgebied, waar we een eigen tent hebben. Relaxed!

               Ruim een uur wachten in een bitter koude tent. En toch is dat luxe! Leuk om mee te maken (foto: Dolf Ruesink)

Dan is het nog ruim een uur wachten tot de start. Ik heb het dan vooral erg koud. Ik tik een bidon weg met ORS en in het laatste half uur doe ik niet zoveel, behalve rillen van de kou en wat praten met mede atleten. Iedereen heeft snode plannen, is uiterst geconcentreerd en ik voel me een beetje een vreemde eend in de bijt met mijn trainingsweken van 40 km max. Ik vraag me dan ook af of het doel van 2u57 realistisch is. Maar ik voorzie drie scenario’s: ik loop het tempo van 4’12”-4’13” heel makkelijk tot 30-32 kilometer en houd dat vol; of: daarna komen de problemen maar heb ik dermate marge opgebouwd dat ik nog steeds onder de 3 uur kan finishen; of: ik verlies nog meer, maar loop nog steeds een dik PR (dat op 3u06’33” staat).

Als het vlak voor tien uur is gaat het pak uit en begeef ik me naar de start. Koud! Maar eenmaal buiten de tent, in het startgebied, schijnt een heerlijk zonnetje dat aangenaam aanvoelt. Super om mooi vooraan te kunnen staan: achter ons staat een hek met daarachter alle andere lopers die straks een plekje vooraan proberen te bemachtigen. Alleen daarom is de status “genodigd” al bevoorrecht. Allemaal strakke gezichten om me heen: ik heb nauwelijks een warming up gedraaid dus wil vooral rustig starten en zie wel hoe de wedstrijd zich ontvouwt. Het eerste deel zal ik vooral warm moeten worden.

                 Start van de 51e editie van de Enschede Marathon. Ik passeer hier ongeveer het startdoek (foto: Dolf Ruesink)

Als het startschot valt om exact 10:00 uur zet de massa zich in beweging. Ik heb eigenlijk vrij snel ruimte. Ik doe niet te gek, probeer een goed ritme te vinden en merk dat dat wel lastig is met koude spieren. De eerste kilometer met de rem erop gaat dan in 4’14”. De tweede noteer ik 4’10” en dan loopt Edwin Wentink naast me, oud-clubgenoot bij TC Twente. Die loopt de laatste twee jaar wat harder in wedstrijden, maar ik meen dat hij ook op 3 uur weg gaat en besluit hem even te volgen. Dat resulteert in twee kilometers van 4’04” en 4’08”. Veel te hard. Ik besluit weer een tandje terug te schakelen en laat het tempo na die vierde kilometer wat vieren. Na 20’50” passeer ik het vijf kilometer punt. Dat is tien tellen sneller dan het schema van 2u57.

 Inmiddels al ruim vijf kilometer samen met Edwin Visserman, waarmee we een strak goed tempo lopen (foto: Aly van Langen)

In de volgende vijf kilometer doe ik het wat rustiger aan. De weg loopt licht omhoog en daarnaast probeer ik me na de te snelle start even te herpositioneren. Dat lukt door aansluiting te vinden bij Edwin Visserman uit Nijverdal. Hij is weggegaan op 3 uur en loopt een prima steady tempo met een fietsende begeleider naast zich. Na kilometers 4’15”, 4’12” en 4’18” neem ik bij het 8 kilometer punt de eerste gel. Daar dribbel ik even om het goed met water te kunnen wegspoelen. Dat kost even tijd, kilometer negen gaat in 4’27”, maar met 4’14” daarna kom ik na 42’18” door na 10 kilometer. Achttien tellen achter op het 2u57 schema.

       Ongeveer 11 kilometer onderweg met een halve marathonloper naast me die enorm aan het jojo-en was met zijn tempo
                                                                                               (foto: Aly van Langen)

We zetten koers richting Lonneker. Het is wel fijn ook dat de halve marathon er nog tussen zit, maar echt veel lopers van de halve lopen er niet om ons heen. Ze lopen of sneller, of langzamer. Of zijn te snel begonnen, want we halen aardig wat lopers in. Kilometer elf noteer ik 4’09”, de volgende pak ik even weer wat water aan en is met 4’20” aan de trage kant. Met twee keer 4’11” en nog een 4’12” kom ik na 1h03’18” door op het 15 kilometer punt. Nog steeds achttien tellen achter op het 2u57 schema en inmiddels al over een derde van de afstand.

                                    Alles gaat nog crescendo: eerste doorkomst Lonneker Molen (foto: Patrick Scholing)

Edwin ben ik vlak na Lonneker dan kwijtgeraakt. We maken daarna een lus door de wijk Deppenbroek die wat groter aanvoelt dan ik op het kaartje had gezien. Ik loop dus weer alleen en met de lichte tegenwind lever ik weer wat tijd in. Een kilometer van 4’21” en 4’22” wordt daarna weer gevolgd door een 4’11”, 4’17” en 4’18”. Ik voel me nog opvallend fris en rol in die fase veel halve marathonlopers op die zichzelf hebben overschat. Doorkomst op twintig kilometer is dan 1u24’55”. Dat is inmiddels 55 tellen achter op het 2u57 schema, maar als dat de schade is over 20 kilometer kom ik nog steeds ruim onder de 3 uur uit.

                                  Nog eens de eerste doorkomst Lonneker. Nog op schema 2u57 (foto: Patrick Scholing)

Maar ik weet dat ik bij de volgende post tijd ga verliezen: daar wil ik ORS bereiden, dus zal ik even stoppen. Op het 21 kilometerpunt, halverwege, heb ik er 1u29’21” opzitten na weer een kilometer van 4’17”. Ik loop dan samen met een Duitser, maar die loopt door terwijl ik de tijd neem bij de waterpost. Er komen meerdere lopers langs, waaronder ook weer Edwin Visserman. Ik ben ongeveer een minuut kwijt bij die waterpost en na ook nog de derde gel te hebben ingenomen met water zet ik me weer in gang. Maar de souplesse van voor die tijd is weg.
 
Door de stop noteer ik dan een kilometertijd van 5’14”. Ongeveer 100 meter voor me loopt nu Edwin Visserman met zijn begeleider en daarachter nog 2-3 lopers. Ik kom niet dichterbij. Ik wil ook niet forceren, want ik moet nog 20 kilometer. Maar ik voel dan al dat de problemen tien kilometer te vroeg komen. Ik had op souplesse doorgewild tot kilometer 30-32 en als het daarna moeilijk wordt: part of the game. Maar dit is te vroeg. De kilometertijden spreken dan ook boekdelen: 4’23”, 4’21”, met drankstop kom ik op 4’30” en de doorkomst na 25 kilometer is dan 1h47’40”. Twee minuten en veertig seconden achter op mijn schema van 2u57 en inmiddels ook al een minuut achter op het schema van 3 uur. Dan zal ik terug moeten naar kilometers van 4’15”/4’16” en dat gaat niet gebeuren voel ik al. De bovenbeenspieren verstijven helemaal en tempo lopen wordt steeds lastiger. Tien kilometer te vroeg zoals gezegd.
 
Dan begin ik te rekenen in mijn hoofd. Mijn PR kan ik nog halen, maar als het verval doorzet wordt dat een lijdensweg. Misschien ben ik wel te bang voor de pijn, maar op dat moment vind ik het belangrijker om fit uit de race te komen. Er komen straks nog meer mooie wedstrijden. En dan voegt het niets toe om me hier naar de kloten gaan lopen voor een PR van een paar tellen (of die missen op een paar tellen). Als de benen nog wel goed hadden aangevoeld en ik had in een langzamer tempo probleemloos naar 3u10 kunnen lopen had ik dat wel gedaan. Maar de benen voelen niet meer soepel. Mijn fysieke en mentale fitheid zijn prima, maar mijn spierstelsel is hier niet mee in sync. Of zoals Frank Heldoorn het na afloop treffend verwoordde: de motor loopt goed, de carrosserie blijft achter.
 
Ik besluit daarom een sanitaire stop te maken (resulterend in een kilometer van 4’48”) waarna ik nog doortrek naar Lonneker. Mijn plan is om na Lonneker, bij het binnenkomen van Enschede, rechtdoor te gaan via Roombeek en dan rechtstreeks naar de finish. Ik noteer nog kilometers van 4’28”, 4’30” en 4’39” om vervolgens bij het 30 kilometerpunt de benen stil te houden.
 
Grappig is nog wel dat ik daarna weer op het halve marathon parcours kom, waar nog steeds lopers aanwezig zijn, bezig aan hun eerste ronde. Ik word dan ook hartstochtelijk aangemoedigd door de fantastische toeschouwers terwijl ik langs dribbel. Aan het einde van de busbaan vind ik het wel goed geweest en verlaat het parcours om rechtstreeks richting de finishtent te lopen. Een DNF. Nooit leuk, maar in dit geval had ik er weinig moeite mee omdat deze wedstrijd niet bepaald met hoofdletters in mijn agenda stond. Dat ik halverwege twee minuten sneller was dan vorig jaar op de losse halve is voor mij veel belangrijker: ik ben lopend weer sterker dan ik de afgelopen drie jaar ben geweest. En dat is winst.

HENGELO – Ieder jaar verbaas ik me er weer over. Hoe snel die winter weer voorbij gaat. De carnaval al weer achter de rug en op 17 maart was ook al weer de laatste Woolderesloop. Wederom met opdracht. Waar ik eigenlijk al weer heel hard wilde lopen ging de rem erop. De verwachting: 1h04-1h05 bij hartslag max van 140. Dat het 1h02’47” werd was een hele mooie test.
 
Zo kort na de carnaval waren de verwachtingen niet al te hoog. Ik kamp dan altijd met wat infecties aan de luchtwegen. Maar dat heb ik graag over voor dat jaarlijkse feestje. Het was ook weer een erg mooie carnaval. Leuke en mooie optochten gezien en op zaterdag, zondag en maandag flink doorgetrokken in de kroeg. Ook een vorm van duursport.

Frank Heldoorn had me echter een tovermiddel voorgeschreven:ORS. Iets wat ik normaal alleen bij lange afstand triathlons neem, maar het bewees ook zijn dienst als extreme “partydrug”. Nog nooit zo fit gevoeld tijdens en na een carnaval. En dus pakte ik de trainingen ook weer sneller op dan normaal. Ik had het gevoel dat ik al wel erg goed was voor de carnaval, maar volgens mij had ik niet veel ingeleverd.
 
De derde Woolderesloop had ik om diezelfde reden overgeslagen: carnaval. De wedstrijd viel samen met de optocht in Albergen. Die begon om 12:00 uur. Met een start om 11:00 ga ik dat nooit redden. Zeker niet omdat ik ook toen de 15 kilometer op het schema had staan. En als de keus tegenwoordig moet worden gemaakt tussen familiedingetjes of een wedstrijd van papa dan is de keus makkelijk.

Net als de vorige keer mocht ik weer hardlopend naar de start. Nu wat eerder vertrokken, zodat ik iets meer tijd over had. Wel begon het vies te regenen. Uit voorzorg had ik een plastic tas meegenomen, zodat ik daar mijn trainingspak in kon doen tijdens de race om hem enigszins droog te houden. Maar gelukkig mocht ik de kleding bij de MPM-voorzitter (tevens collega) in de auto leggen. Dat scheelde al weer.
 
Met 5 kilometer inlopen in de benen begin ik om 11 uur aan mijn 15 kilometer. Ik praat even heel kort met Sophie Crommelinck; zij geeft aan ook rond de 1u04-1u05 te willen finishen. Maar ik ben haar al snel na de start kwijt. Terwijl mijn eerste kilometer met 3’57” al veel te hard gaat loopt zij nog een stukje harder. Geen probleem, ik loop mijn eigen race. Als ik de 3’57” zie laat ik het tempo wat zakken. Aanleiding voor wat mensen die sneller willen om er voorbij te gaan. Daarna volhard ik in een tempo van 4’11”-4’12”, het tempo dat ik voor de marathon in gedachten heb. En dat gaat heel makkelijk.

Ik voer een groepje aan van een man of zeven, met daarin ook de tweede vrouw Sandra Wassink. Die voert na kilometer drie het tempo iets op en ik besluit maar mee te gaan in dat tempo. Bij de tunneltjes laat ik me wat uitzakken: geen extra krachten verspillen om hard die bult op te rennen. Na zes kilometer is de groep nog steeds bij elkaar en in het bos valt het wat uit elkaar. Ik probeer clubgenoot Jan Manenschijn nog even terug te brengen aan de staart van de groep voordat ik linksaf sla voor mijn tweede ronde door Twickel. Dan loop ik alleen. Ongeveer 15 meter voor me loopt Sandra Wassink. Daar loop ik dan maar weer naar toe, zonder te forceren. Verder voor me heeft Peter Visser uit Losser al eerder een versnelling ingezet en hij lijkt me te ver weg.
 
Mijn plan is na 10 kilometer het tempo wat op te voeren. De doorkomst daar is 41’28”. Dat is harder dan ik vooraf verwacht had. Een snel rekensommetje leert me 2x 20’45”. Dat nog een keer erbij maakt 1h02’15”. Ik neem een gel, gooi het tempo omhoog en ga van 4’13” naar 4’05”-4’06”. Sandra Wassink probeert even mee te gaan, maar moet zoals verwacht passen. Ik loop alleen. In de verte zie ik Peter Visser lopen, maar ook Sophie en nog een loper van Iphitos, die veel weg heeft van Jeroen Loskamp. Van kilometer tien tot twaalf kan ik goed doortrekken, maar daarna krijgen we de wind vol tegen. De inspanning blijft gelijk, maar het tempo gaat wat omlaag.

Ik zie dat ik wel inloop op de mensen voor me, maar erg hard inlopen doe ik niet. Ik schat in dat ik Peter en Sophie niet meer terug ga pakken. Wel lukt het om anderhalve kilometer voor de streep Jeroen Loskamp, hij was het inderdaad, te achterhalen. Dan mogen we linksaf en is er eindelijk geen tegenwind meer. Echt versnellen lukt echter ook niet meer.Zo makkelijk als 4’13” ging, zoveel energie lijkt het lopen op 4’06” te kosten. Het geeft toch wel wat twijfels richting Enschede. Want ik had verwacht met een versnelling makkelijk onder de 3’50” te lopen per kilometer. Uiteindelijk finish ik na 1h02’47” als 13e overall en 6e M40. De afstand is wat langer geworden door die rare lus achter de snelweg, als zuivere 15 km tijd wordt 1h02’13” aangegeven door mijn Polar V800. Maar dat kostte me de laatste vijf kilometer net iets te veel moeite. Maar eens kijken wat het strijdplan wordt voor Enschede. Voorzichtig inzetten op 3u10, of toch lekker vol erin en kijken waar het schip strandt. We zullen zien. Nog een maand te gaan.

Volledige uitslagen op de site van de Wooldereslopen

WIERDEN – Het volgende wedstrijdje op de kalender was de vierde in de reeks van het SNS Crosscircuit. Waar ik in het verleden altijd de Twentse Cross Competitie deed is deze eigenlijk leuker. Mooiere wedstrijden en een sterkere bezetting. In Wierden liep ik minder sterk dan in Holten, maar pakte toch een mooie vierde plek M40.
 
Ook deze keer werd het weer een koppeltraining, met fietsen naar Wierden, lopen, en weer fietsend naar huis. Met de start om 13:00 en 20 minuten inlopen had ik me bedacht om om 12:30 aanwezig te zijn. Met ongeveer 23 kilometer fietsen op de MTB zou dat vertrekken om 11:30 betekenen. Maar door diverse redenen werd dat pas 11:45, waardoor ik nog best moest aanpoten. Ik was tien minuten voor de start op het Lageveld. Daar startnummer ophalen en vervolgens omkleden van fiets- naar loopkleding, om zo echt vlak voor het startschot achteraan in het startvak plaats te nemen. Als Just In Time nog niet had bestaan had ik het uitgevonden.

               Einde eerste ronde, ik ben al aardig aan het inhalen en krijg hier Henk Passies en Theo Wegdam in het vizier
                                                                                       (foto: Alexander Oosterveen)

De insteek voor de 10 kilometer cross was dezelfde als een week eerder tijdens de Woolderesloop: de eerste vijf kilometer op reserve, max hartslag 136 en daarna doorversnellen en hartslag tussen 140 en 145. In het eerste stuk houd ik me er keurig netjes aan. Met het pittige parcours is dat trouwens ook wel raadzaam: de strandjes, de MTB singletrack en een compleet nieuw neergelegde zandbult zorgen ervoor dat je continu uit je ritme wordt gehaald. Menig atleet verkijkt zich hier op en start veel te hard.
 
Gevolg is dat ik aan een mooie inhaalrace bezig ben. Vier rondes over het Lageveld. In de eerste twee rondes houd ik me lekker gedeisd. Die loop ik erg constant: de eerste ronde gaat in 11’56”, na twee rondes kom ik door in 23’52”. Daarmee gaat ook het tweede rondje in 11’56”.

     Paul Wegdam inmiddels achter me gelaten en ik heb de eerste vrouw Sabine Wassink bereikt (foto via Sabine Wassink)

Daarna versnel ik. Een kilometer daarvoor ben ik al ingehaald door triatleet Taeco Tol uit Deventer, die blijkbaar een soortgelijke race strategie volgt. Ik loop vanaf het moment dat ik versnel behoorlijk rap in op groepen voorgangers. Bij het strandje raap ik dan allereerst Paul Wegdam op, die een week eerder nog voorbij kwam op het gladde finalestuk van de Woolderesloop. Een stukje verder kom ik achter de snelste vrouw te lopen, Sabine Wassink. Op het MTB singletrack blijf ik erachter, als er daarna ruimte komt gooi ik het tempo weer omhoog.

           Laatste ronde, weer twee man opgerold. Deze ronde weet ik nog goed door te trekken (foto: Alexander Oosterveen)

Die derde ronde leg ik dan af in 11’24”, dus ongeveer een halve minuut sneller. De doorkomst is dan 35’16”. Ik zie dat er nog steeds mannen voor me lopen die te achterhalen zijn, waaronder een tweetal dat in Holten ook een tijdje voor me liep. Verder schat ik er nog wat in als M40, dus voor het dagklassement dan nog weer interessant om ze terug te pakken. Zonder echt te forceren en goed doserend loop ik van groepje naar groepje en steeds weer een gaatje dicht. Als ik bij Tom van Tellingen kom uit Sleen probeert die nog even mee te gaan, waardoor ik nog even een extra versnelling plaats. Daardoor krijg ik vlak voor de eindstreep nog een loper in zicht, die ik ook nog weet te achterhalen. Daarmee finish ik in een 46’35” netto tijd als vierde M40. De slotronde ging in 11’19”.
 
Zoals gezegd ging het minder lekker dan in Holten, maar uiteindelijk heb ik toch wel een hele lekkere race gelopen. Vooral het continu over hebben en kunnen inhalen is toch wel erg lekker. Hoe hard het nu echt kan begin ik dan wel weer nieuwsgierig naar te worden…

Stand in het circuit na vier wedstrijden (categorie M40):

Volledige uitslagen op de site van het Crosscircuit van het Oosten

HENGELO – Na een winderige eerste editie was de tweede Woolderesloop vooral glad. Daarom geen risico genomen en lekker rustig gelopen, met de bedoeling wat te versnellen in het tweede gedeelte. Dat lukte door de gladheid niet helemaal, maar ik liep daardoor een erg constante race en finishte na 40’07”.
 
Dit keer mocht ik ook inlopen naar de start en finish van Frank Heldoorn. Even passen en meten, want ik wil dan vlak voor de start aankomen. Ik ging eigenlijk net iets te laat weg en onderweg voelde ik al dat het glad was. Met name in de delen die in de schaduw lagen gleden mijn schoenen verraderlijk weg. Toen nam ik al de beslissing om geen risico te nemen: een (lies)blessure is zo ontstaan.
 
Toen ik aankwam bij de start was er nog minder dan een minuut te gaan. Snel het trainingspak uit en naar voren om op de vijfde/zesde startrij plaats te nemen. Dat werd dus snel even over het lintje stappen. Ach, als ik overall bij de eerste 20-30 kan finishen hoef ik niet verder achteraan te gaan staan.
 
Meteen na de start werd het veld al links en rechts gedirigeerd door de vrijwilligers, want het middengedeelte was glad. Ik pak in de eerste kilometer zoveel mogelijk de berm. Het hoeft niet hard: de opdracht is de eerste vijf kilometer in DT4, maximale hartslag 136 en daarna het tweede deel max 140-145. Ook dat is voor mij nog onder het omslagpunt, dus het werd een redelijk relaxed loopje.

                      Ongeveer 900 meter onderweg, het is glad en ik loop bewust door de berm (foto: Patrick Scholing)

Altijd weer dezelfde mensen die (te) hard starten en die je na iets meer dan een kilometer weer opraapt. Ik probeer onderweg zo weinig mogelijk naar de snelheid te kijken, maar alleen de hartslag te monitoren en me lekker aan de opdracht te houden. Ik kijk dan uit naar het tunneltje waar Nico staat, want daar mag ik versnellen. Voor me loopt een groepje en daar wil ik dan naar toe lopen.
 
Echter: in het bos bij Twickel is er nog veel schaduw. En je raadt het al: daardoor glad. Ik kom op mijn nieuwe Saucony Kinvara’s niet echt vooruit, want daar zit niet erg veel profiel onder. Het gevolg is dat ik wel iets dichterbij kom, maar niet in het tempo dat ik voor ogen had. De hartslag blijft daardoor ook netjes in de zones die zijn opgedragen.

               Laatste stuk naar de finish, genietend van het zonnetje met Paul Wegdam op mijn hielen (foto: Patrick Scholing)

Op de stukken waar het zonnetje inmiddels het wegdek beschijnt is het goed toeven. Daar kan ik lekker doortrekken. Maar in de laatste kilometer kom ik wederom op stukken die nog erg glad zijn. Daar gaat het tempo er volledig uit en zoek ik uiteindelijk maar weer de berm op.
 
Tot mijn verrassing is het resultaat toch nog beter dan in de eerste Woolderesloop: 40’07”. Over 10,1 kilometer, dus een 39’56” over een zuivere tien. Voor mijn gevoel zit er wel een 37-hoog/38-laag in als ik volle bak mag. Maar dit is goed voor nu. Erg tevreden mee!

Volledige uitslagen op de site van de Wooldereslopen

HOLTEN – Vorig jaar miste ik de Zuurbergcross door drukte op de zaterdagochtend. En geen zin volgens mij. Daardoor dit jaar mijn vuurdoop op dit nieuwe parcours. Na de moeizame Woolderesloop had ik geen hoge verwachtingen, maar ik liep uitermate lekker en kon na afloop erg tevreden terugkijken op een sterke cross.
 
De opdracht was wederom fietsen-lopen-fietsen. Op het fietsje naar Holten. Dus van tevoren een mooie route utgezocht voor de mountainbike, die ongeveer 32 kilometer was. Als ik dat ga uitvoeren op hartslag 100 moet ik daar denk ik anderhalf uur voor uittrekken, was vooraf mijn inschatting. Met de start om 13:00 uur wilde ik daarom om 11:00 vertrekken, zodat ik nog ruim de tijd had om in te lopen en de startspullen op te halen. In de praktijk werd dit weer eens 11:15. Nog geen probleem, maar daardoor bleef er weinig inlooptijd meer over.
 
Onderweg genoot ik van een mooie route. Via Twickel/Ambt Delden reed ik achterlangs Goor naar de Bovenberg (weet ik dat ook weer voor de volgende Bovenbergcross) en vandaar door naar de Borkeld, om rond 12:45 in Holten aan te komen. Snel startnummer ophalen en proberen warm te lopen: het is koud en met name de voeten zijn behoorlijk verkleumd en krijg ik moeilijk warm.
 
Iedereen staat al klaar als ik het pak heb uitgetrokken en ik sluit achteraan bij de start. Meteen daarna valt het startschot, dus precies op tijd. Het eerste stuk werk ik me langs de staart van de groep tot er meer ruimte komt. Ik heb al meteen een mooi ritme te pakken en wil de hartslag niet boven de 135 hebben in de eerste 5 kilometer, volgens opdracht. Dat lukt goed en zie tot mijn verbazing dat de eerste kilometer in 4’02” is gegaan. Maar die is dan ook redelijk vlak. Daarna gaan we het bos in en wordt het pittig, met korte beklimmingen tot 17%. Bob Kendle is er ook en vraagt of ik weer rustig begin. Ja dus. Hij haakt aan en we lopen samen de eerste 3-4 kilometer relaxed. Maar Bob voelt zich niet 100% en haakt daarna af, om na de eerste ronde uit te stappen.

Ik heb voor mij een tweetal lopers die een tijdje bij me hebben gelopen, maar nu iets harder gaan: Bert Lüchies en Arjan Nieuwenhuis. Ik loop nog steeds op reserve, maar die 135 hartslag is niet te handhaven met de pittige klimmetjes. Ik besluit niet meer op de hartslag te letten, maar op gevoel te lopen. Over het motorcrossparcours gaat het lekker, daarna volgt een wat minder moeilijke strook, om voor de finish nog een keer naar boven te moeten. Ik zie Eric Borg voor me lopen en denk nog “he, zit ik daar zo dicht op?” Maar nee, we moeten dus nog een extra lus omhoog, gevolgd door een technische afdaling. Eenmaal beneden in het knollenveld richting finish geeft de Polar aan dat ik vijf kilometer heb gehad, dus het tempo mag omhoog.

De doorkomst halverwege is dan 23’16”. Ik loop dan al snel in op mijn twee voorgangers, die ik in de eerste kilometer na de doorkomst passeer. Die kilometer gaat in 3’55” zie ik. Ik voel me nog fit en lekker. Voor me zie ik niet echt mikpunten. Als we het bos ingaan en we linksaf moeten loop ik dan bijna verkeerd. Ik sla het verkeerde pad in, maar zie het net op tijd. Daarna beginnen de steile klimmetjes weer. Hier neem ik iets gas terug, om genoeg energie te hebben om daarna weer hard door te kunnen trekken. Bij de motorracebaan aangekomen zie ik dat ik een flinke achterstand heb op een viertal voor me, bestaande uit Hans Jansen, Dirk Hoekman, Edwin Visserman en Arne Willigenburg.

Ik loop gewoon mijn eigen tempo en zie wel of ik nog dichterop de heren voor mij kan komen. Eenmaal over de motorracebaan merk ik dat ik aardig hard inloop en als we dan de extra lus naar boven bereiken zit ik er nog maar 10 meter achter. Net als eerder neem ik heuvelop weer iets gas terug, maar de mannen voor mij doen het tegenovergestelde, waardoor het gat weer groter wordt. Op de bochtjes naar beneden neem ik geen risico, waardoor het gat niet meer dicht te lopen is. Jammer, er had meer in gezeten. Maar toch een erg goede race, met 45’35” loop ik de tweede omloop in 22’19”, dus bijna een minuut sneller dan de eerste ronde.
 
Na drie races sta ik daarmee tweede in het klassement, maar er zijn nog lopers die een wedstrijd minder hebben gelopen. Dus ik denk dat de vierde plek het maximaal haalbare is. Nog niet slecht, zeker gezien de manier waarop de crossjes moeten worden benaderd (nog steeds op hartslag en met beleid). Het echte harde lopen komt later dit seizoen pas; dit is nog steeds opbouw naar een hopelijk goede Enschede Marathon in april.
 
Na de terugrit op de fiets was het snel omkleden en door naar Almelo, want mijn vader werd die dag ook alweer 72.

Volledige uitslagen op de site van het Crosscircuit van het Oosten

Stand klassement in de categorie M40 na drie wedstrijden:

ENSCHEDE – Het seizoen 2019 trapte ik af met de Rutbeekcross. De wedstrijd was me vorig jaar al goed bevallen en dit jaar was het parcours nog eens extra pittig met een beklimming van de skiheuvel erin. Het mocht gelukkig weer rustig aan van Frank. En daar hield ik me graag aan, zo vlak na de jaarwisseling.
 
Ik wilde er eigenlijk een combitraining van maken: op de fiets heen en terug en tussendoor een crossje lopen. Maar omdat het een redelijk compact parcours is, met vier kleine ronden, was dit ook een mooie gelegenheid voor Janneke, Fynn, Jinthe en Mick om weer eens mee te gaan naar een wedstrijd. Dus reden die zondagochtend gezamenlijk achterlangs via Boekelo naar het Rutbeek.

                   Met de kindjes aangekomen op het Rutbeek. Vooral Jinthe heeft er erg veel zin in (foto: Janneke Lentfert)

Eenmaal aangekomen bleek dat ik ruim de tijd had om nog in te lopen. Na de ervaringen in Markelo, Borne en Almelo was ik bijna vergeten hoe een gezamenlijke start eraan toe ging. Leuk om al die gespannen bekkies voor de start om je heen te zien. Ikzelf start weer wat verder naar achteren, want de opdracht is wederom: 5 kilometer rustig met hartslag 135 max en daarna oplopend naar 145 max.

                                En we zijn weg! Ik loop helemaal aan de rechterkant, half buiten beeld (foto: Marleen Stoel)

Als het startschot valt om 10:30 uur sprint iedereen weg. Ik houd me lekker in en hobbel de eerste fase mee in de groep, zoekend naar een goed ritme met de toegestane hartslag. Al snel zit ik in een mooie cadans. Ik loop niet eens zo heel slecht zie ik, nog best redelijk voorin het veld. Omdat ik in de beginfase vrij veel mijn horloge/hartslag check kom ik even aan de praat met een medeloper en leg uit wat mijn opdracht is. De “snake” blijkt net als vorig jaar niet mijn meest favoriete deel: daar verlies is terrein en tijd. Als ik de eerste keer naar de skiheuvel mag word ik goed aangemoedigd door mijn meegebrachte supportersschare. De klim is pittig en het blijkt lastig om de hartslag onder de 135 te houden. Ik doe echter geen stap te veel, waar anderen zich blijkbaar graag willen bewijzen bergop. Die zie ik straks wel weer terug. Het eerste rondje gaat in 12’03”.

             Eerste ronde op de skiheuvel, geconcentreerd naar boven en niet teveel energie verspillen (foto: Edwin Wentink)

Ook in de tweede ronde gaat het op dezelfde manier. Al wel haal ik dan al de eerste te snel gestarte lopers in. Die zich duidelijk verkeken hebben op die bult. Als je het nu al moeilijk krijgt met nog drie ronden te gaan… ik loop volgens opdracht op reserve en verheug me weer op de versnelling die ik vanaf de volgende ronde in mag gaan zetten. Mijn tweede rondje is iets sneller, 11’58” en zo kom ik na 24’01” door na twee rondes.

                   Mick moedigt papa aan vlak voor het opgaan van de skiheuvel in de tweede ronde (foto: Janneke Lentfert)

                   Derde ronde, de vaart zit er inmiddels in. Mijn startnummer hangt al ruim een ronde los (foto: Marleen Stoel)

Ik was op de bult nog ingehaald door iemand van Aloha die van achteren was gekomen, maar die heb ik vlot weer ingehaald. Het tempo gaat aardig wat omhoog. Met name op de rechte en vlakke stukken merk ik dat ik makkelijk en snel naar mijn voorgangers loop. Eenmaal weer bij de skiheuvel doe ik weer een tandje minder om mezelf niet op te blazen. Geconcentreerd ook vooral, want ik loop op redelijk profielloze schoenen en op sommige plekken is het modderig en glad. Ik voel me prima en op de skiheuvel rent Fynn op het wandelpad naast het parcours met me mee. Dat doet hij best knap trouwens. Het derde rondje gaat in 11’40”.

                                                     Nog een laatste keer omhoog de bult op (foto: Edwin Wentink)

In de laatste ronde wil ik nog even wat gas erbij doen. Ik zie nog steeds mensen voor me en ik probeer in te schatten wie ik nog terug kan pakken. In die laatste ronde passeer ik Ewoud Roest, die ik ook in Markelo al inhaalde, maar toen liep ik twee rondes achter. Hij vraagt of ik nu wel op tijd was gestart. Leuk, een beetje humor onderweg. Na de snake is het nog een laatste keer de skiheuvel op. Een laatste keer de aanmoedigingen van mijn kinderen en ik stuif weer omhoog. Daar zie ik dat Arie Fröberg in het vizier komt. Die nog maar even pakken dan. In de afdaling kom ik dan al dichterbij, op het laatste venijnige klimmetje ben ik er voorbij. Ik heb dan nog flink over en met een mooi eindschot produceer ik een slotronde van 11’21”, waarmee ik op 47’02” als eindtijd uitkom.

    En het zit er weer op! Mick heeft zijn laarsjes gelukkig ook weer aan, die hij het uitgeschopt in de buggy langs het parcours
                                                                                             (foto: Janneke Lentfert)

Prachtige wedstrijd weer en na afloop nog even nagenieten van de mooie locatie met de kinderen.

Uitslagen in de categorie M40:

Volledige uitslagen op de site van de Rutbeekcross