HENGELO - Na de vorige log is het tijd voor een update. Enkele collega atleten hebben me inmiddels weer in het trainingspak gezien, anderen zullen zich wellicht afvragen hoe het gaat. Hopelijk klonk het vorige verhaal niet al te dramatisch, maar uiteindelijk heb ik toch nog behoorlijke naweeën gehad van het ongeluk. Daarom hier een korte update.
 
Ik moet zeggen, wonden in het gezicht herstellen wonderbaarlijk snel. Na twee weken waren de meeste wonden eigenlijk wel geheeld en was er weinig te zien in mijn aangezicht. De binnenkant was er echter erger aan toe. Toch een behoorlijke hersenschudding gehad en dat kon ik merken toen ik na anderhalve week weer voor het eerst aan het werk wilde. Ik was tegen half drie bekaf en betrapte me erop dat ik af en toe gewoon wat naar buiten zat te staren. Dus toch nog even rustig aan gedaan.
 
De ergste reparatiewerkzaamheden moesten worden verricht aan mijn tanden, waarvan er twee waren afgebroken. Inmiddels ben ik vier tandartsbezoeken verder en is 1 tand nu gefixt. Bij het laatste bezoek bleken echter dat door de klap nog twee tanden het niet hadden overleefd, dus ik mag volgende week nog een keer op herhaling voor een volgende wortelkanaalbehandeling. Hopelijk heb ik daarna alle ellende gehad.
 
Mijn knie was ook behoorlijk opgezwollen. Alsof er een tennisbal bij in zat. Misschien een goede tip voor op de tennisbaan om daar de reservebal op te slaan, maar voor hardlopers niet echt handig. Deze week heb ik een echo laten maken en daaruit bleek dat ik geen permanente schade aan de knie heb opgelopen. Op dit moment is de zwelling ook zo goed als verdwenen, de laatste restanten van vochtophoping.
 
Ik heb dus de training zondag voorzichtig weer opgepakt en ben even richting Ikea gelopen om daar de Woolderesloop te bekijken. Dat ging eigenlijk best wel aardig, alleen toch iets te veel gedaan ben ik bang. Op een gegeven moment (tussen kilometer zeven en negen) met Arnold meegelopen, dat ging best goed. Arnold zat nog in de nasleep van de Dree Dolle Daag'n en liep iets minder hard dan hij zelf gewend was, maar kwam desalniettemin toch nog op 37'56" uit. Als ik dat tempo al weer een beetje aan kan heb ik in de afgelopen vijf weken niet al te veel achterstand opgelopen. Dacht ik. Want dinsdag liep ik weer, een duurloop van 10 kilometer, en o o o wat een spierpijn. Dat heb ik in tijden niet meer gehad, geen idee dat die spieren daar zaten. Dus de komende weken blijven in het teken staan van herstel, conditie weer opbouwen en kracht opdoen en daarbij niets forceren. Die vervelende kuitblessure van vlak voor het ongeluk staat me nog scherp voor de geest.
 
Geluk bij een ongeluk: door dat nare gladde weer is de laatste wedstrijd in de Gelders-Overijsselse Crosscompetitie ook afgelast. Ik heb nog geen officiële bevestiging gehad, maar volgens mij betekent dat dat de stand na vier wedstrijden definitief is en dat ik dus het zilver in deze competitie heb gepakt. Toch nog een succesje!
Verder heb ik zelf alle wedstrijden geannuleerd voorlopig, inclusief de NK cross in Hellendoorn op 6 maart. Deze komt voor mij te vroeg. Ik hoop wel weer tijdig fit te zijn, of in ieder geval weer een beetje op niveau te kunnen sporten, eind volgende maand. De eerste wedstrijd die ik dan voor ogen heb is de wintertriathlon Twente, waar ik met mijn vader een duo ga vormen: ik lopen en fietsen, mijn vader schaatsen. En dat onder de veelzeggende naam "Harrie en de Rekels". Daarna zal ik proberen mijn pijlen te richten op de Halve Marathon van Enschede. Indien mogelijk nog steeds met een tijd van 1.17-1.18 voor ogen, als dat niet haalbaar blijkt te zijn ga ik eerst het vizier maar eens op 1.20 richten. Belangrijkste is om blessurevrij te blijven, het seizoen is nog langer dan die wedstrijd.
 
Bij het vorige verslag stond nog een vrolijke carnavalsfoto van het Kapellenfestival; voor de volledigheid hierbij nog een fotootje daags na mijn onzachte aanraking met het asfalt, toen ik net terug was uit het ziekenhuis:

                Flink gezwollen kaakspieren en bovenlip, inmiddels ziet alles er weer redelijk vertrouwd uit ;-) (eigen foto)
 
Iedereen bedankt voor de steunbetuigingen en ik hoop jullie weer snel te kunnen begroeten bij een training of wedstrijd. Dat het alsnog een goed jaar mag worden!

HENGELO - Ik maar denken dat ik zuur was met die kuitblessure twee weken geleden. Als ik had geweten wat er nog meer op mijn pad kwam had ik er om gelachen. Zeker met het jaarlijkse carnavalsfeest in aantocht, voor mij als Kadolstermenneke toch een van de hoogtepunten van het jaar. Na het Kapellenfestival gingen bij mij echter letterlijk de lichten uit: op de weg terug smakte ik met mijn fiets keihard tegen het door ijs opgevroren gladde asfalt en het herstel van mijn kuit is nu wel het minste waar ik mij zorgen over hoef te maken.
 
Even een blessure update. De kuitblessure bleek achteraf mee te vallen. Geen zweepslag, dus geen afgescheurde spier in de kuit. De fysio gaf echter wel aan, dat als ik door had gelopen, dit zeker het geval zou zijn geweest. Achteraf is de blessure waarschijnlijk de training ervoor opgelopen op de baan: tijdens het inlopen op donderdagavond gleed ik in de eerste ronde weg op een glad stuk, dat in tegengestelde richting niet te zien was. Daarna deden we een programma van 20 x 300 meter, waarschijnlijk een te korte afstand om de spier goed kwaad te kunnen doen. Anders was er die avond al verstijving van de spier opgetreden.
 
Na bijna twee weken rust en een paar bezoeken aan de fysio, waarbij de kuit in eerste instantie getaped is en vervolgens met massage weer losgemaakt, waagde ik me vorige week vrijdag na terugkomst van de universiteit weer aan een eerste duurloop. Deze 10 kilometer ging in een zeer relaxed tempo om niks te forceren. Dat ging goed, niet geheel pijnloos, maar in een rustig tempo zonder al te lange passen voelde ik de spier niet trekken. Van daaruit wilde ik deze week weer verder de training opbouwen, maar zover kwam het dus niet.
 
Zondag stond het eerste carnavalsfeest op de rol, een dagje Kapellenfestival in Oldenzaal. We vertrokken rond 13:00 uur op de fiets richting Oldenzaal, binnendoor via Deurningen. Daarbij een goede inschatting makend van waar het glad was en eventueel oppassen voor de terugweg. Gelukkig was de tunnel onder de turborotondes schoon geveegd. Het festival was top, goede kapellen, nog betere sfeer en een prachtig pre-carnavalsfestijn. Rond 21:00 uur was het mooi geweest, tijd om de strijdmakkers te verzamelen en huiswaarts te keren.
Helaas weet ik niet alles meer vanaf dat moment, ik weet nog dat ik rond 21:30 ben vertrokken op de fiets uit Oldenzaal. En dat ik om 22:14 Janneke belde vanuit de ambulance.
Het tussenliggende stuk kan ik alleen naar gissen, inmiddels wel redelijk kunnen reconstrueren, maar helemaal helder zal het nooit worden.
 
Ik ben in ieder geval tot aan de fietstunnel gereden, naar beneden gefietst, onder de tunnel door vaart gemaakt en in de bocht naar links toen ik weer omhoog wilde een enorme rare slinger gemaakt op het spiegelgladde wegdek. Waarschijnlijk het gevolg van gedooide sneeuw, die in de loop van de dag naar beneden is gestroomd en daar onder in de bocht 's avonds weer is opgevroren. Met mijn tempo heb ik in ieder geval geen schijn van kans gehad: het moment weet ik dus niet meer, maar ik heb vol met mijn gezicht het wegdek geraakt en heb nu dus twee tanden stuk, kin en bovenlip zwaar gehavend, oogkas gekneusd, wenkbrauw kapot en neus geschonden. Hoe lang ik face-down op de grond heb gelegen weet ik niet. Het eerste wat ik me kan herinneren zijn de ambulance medewerkers die me in de ogen schenen.
 
Ik mag me denk ik gelukkig prijzen dat ik relatief snel ben gevonden door een fietster, want voor automobilisten lig je daar beneden volledig uit het zicht. Dus hoe het dan was afgelopen met onderkoeling/bloedverlies wil ik niet eens weten... maar hoogstwaarschijnlijk heb ik erg veel geluk gehad. De nacht heb ik doorgebracht in het ziekenhuis en de volgende dag mocht ik gelukkig weer terug naar huis. Ook mijn linkerknie is flink dik, dus wandelen gaat nauwelijks en lig vrijwel de hele dag plat. Wel gunstig voor het herstel van mijn kuit... en doordat ik alleen maar vloeibaar voedsel tot me kan nemen gaat ook het gewicht nog eens flink omlaag. Al drie kilo kwijt... Dus vermoedelijk zal ik qua kracht en conditie over een tijdje van voren af aan beginnen. De meeste wedstrijden heb ik inmiddels geannuleerd, dus voorlopig richt ik mij alleen op mijn herstel. Wanneer de tijd daar is zullen hier weer wedstrijdverslagen volgen.
 
In ieder geval wil ik de ambulancemedewerkers, verpleegsters en dienstdoende arts ongelooflijk bedanken voor de eerste en goede zorgen en natuurlijk het meisje dat me heeft gevonden en me wellicht (?) het leven heeft gered.