Ik was eigenlijk wel benieuwd naar de race in Slowakije. Ik had me bij de laatste gelegenheid gekwalificeerd (volgens mij in 2019 in Almere met een vierde plek), maar vanwege Corona ging de race in 2020 en 2021 niet door. Dus toen ik in januari de mededeling kreeg dat ik nog steeds dat ticket kon verzilveren in 2022 was een kort intern overleg voldoende. Ik ga meedoen met The Championship! Inmiddels had ik een aardige lijst aan races staan voor dit jaar: 5 halve triathlons. 11-06 Challenge Geraardsbergen (doorgeschoven van 2021) 25-06 Ironman 70.3 Westfriesland (doorgeschoven van 2020) 26-08 Ironman 70.3 Duisburg 10-09 Challenge Almere 24-09 Ironman 70.3 Salalah |
19-05 Road Trip
Zoals in het vorige verslag gemeld was vriend Zaid Al Mosheky van mijn sponsor ProLab Systems in Nederland en kwam me aanmoedigen op de UT. Een week later stond The Championship al gepland en al snel gaf hij aan mee te willen. Snel plannetjes gesmeed, de hotelreservering aangepast, drie daagjes werken en op donderdag 19 mei samen in de auto naar Slowakije. Road Trip! Het was een superleuke rit samen, waar de vriendschap nog eens verder verdiept werd met goede gesprekken. Tenslotte is Bratislava een eind rijden en tien uur later kwamen we aan op de plek van bestemming. Auto uitpakken, ons intrek nemen in het hotel en even het historische centrum in om wat eten te scoren en een lekker biertje te nuttigen.
Op vrijdag de 20e reed ik solo naar Šamorín. Plan de campagne: de weg er naar toe verkennen, beetje rondlopen op het Slowaaks Olympisch trainingscentrum X-Bionic Sphere, mijn startspullen ophalen, beetje rondsnuffelen bij de merchandise tentjes, een zwemtraining doen in het Olympisch bad en weer terug. Inmiddels was ook duidelijk dat het wel een uitdagende race zou gaan worden, want het was bloedheet in Slowakije. De startspullen had ik redelijk snel binnen, maar wat ongelooflijk groot en professioneel is X-Bionic Sphere. Fantastische locatie!
De dag voor de race begonnen we met een goed ontbijt, gevolgd door toeristje spelen in Bratislava. Ik wilde op zoek naar wat leuke souvenirs voor thuis en daarnaast wilde ik het historische stadscentrum wel eens bij daglicht zien, in plaats van alleen ’s nachts. Echt een fantastisch mooie plaats, je waant je er zo 200 jaar in het verleden.
22-05 The Championship
Race day! Vroeg uit de veren en klaar maken voor de race. Iedere Age Group start in zijn eigen wave, mijn start is om 10:10. Ik ben er klaar voor, tenminste, zo klaar als ik er voor kan zijn. Het voordeel van alle verschillende waves is dat je de Pro’s volledig kunt volgen door de Donau. De eersten zijn alweer aan de kant als ik nog moet beginnen. Ik gooi mijn After Race Bag op de stapel vlak bij de start en begeef me in het startvak om de Donau in te springen. Ik wil mijn zwembril opzetten en het ongelooflijke gebeurt: het rubberbandje van mijn zwembril knapt. Maar ik laat me niet uit het veld slaan, ik heb namelijk een reservebrilletje in mijn After Race bag zitten. Dus ik snel naar de tasjes, vind de mijne gelukkig binnen twintig seconden, vis mijn reservebril eruit terwijl ik ondertussen uitleg aan de toeschouwers wat er aan de hand is. Als ze mijn reservebril zijn wordt er geapplaudisseerd. Ik zeg nog:”I always come prepared!” Ik zet de tweede zwembril op en wat denk je? Knap! En een zucht van afgrijzen gaat door het publiek...
10:10 Swim
En zo sta ik dan weer in het startvak. Geen tijd meer en geen zwembril. Ik zal het zonder moeten doen. Johan Strauss schreef een paar eeuwen geleden “An der schöne blaue Donau”, maar zo schön en blauw ziet die er niet meer uit. Dat wordt dus een uitdaging.... Ik zwem op naar de startlijn en ga maar niet te ver vooraan liggen. Om exact tien over tien worden we weggeschoten. Ik heb nog even de illusie dat ik mee kan, maar ik zie echt geen reet zonder brilletje. De complete coördinatie is dan ook weg, ik wil met de ogen dicht zwemmen maar moet wel onder water uitblazen, maar dat doe ik ook niet meer. Uit pure wanhoop doe ik maar rugcrawl en schoolslag, maar mijn wave verdwijnt uit zicht. Zo had ik me The Championship niet voorgesteld.
10:51 T1
Vloekend en tierend ga ik door de wisselzone. Ik klaag in het voorbijgaan nog eens tegen Zaid, anderen moeten lachen om mijn reactie. In ieder geval is mijn race al wel redelijk om zeep. Maar het mooie van triathlon is dat er nog twee onderdelen volgen. Twee onderdelen die me normaal gesproken beter liggen, al is het lopen dus nog lang niet op het gewenste niveau. Ik vergeet het zwemmen snel en focus me op het fietsonderdeel. Na 4’54” ben ik de wisselzone door.
10:56 Bike
Dan maar vlammen op de fiets. Maar net als een dag eerder, bij het fietstestje langs de Donau, waait het flink. Het is eigenlijk een vrij simpel fietsparcours: heen en terug. Door de straten van Šamorín houd ik me dan nog een beetje in. Ik word al vrij snel ingehaald door twee atleten uit een wave die na ons is gestart, die een paar jaartjes jonger zijn. Maar al snel is het genieten. Dat ik hier mag zijn. En Slowakije is best mooi. We passeren een paar dorpjes, waaronder het al eerder genoemde Horny Bar. Enthousiast klappend publiek langs de kant. Mooi!
Met de eerste 45 kilometer wind in de rug weet ik wat me te doen staat. Niet te gek. Ik wil krachten sparen voor de tweede helft van de race. Een paar atleten bij mij in de buurt geven best veel zie ik aan hun manier van rijden, maar het lukt me om op reserve in de buurt te blijven tot het keerpunt. Na zo’n 1 uur en 5 minuten heb ik het keerpunt bereikt, dat op 46 kilometer ligt. Een mooi moyenne van 42.5 km/h. Maar ja, wind in de rug heen betekent ook wind tegen terug...
De gasten die zichzelf al op de heenweg uit elkaar hebben getrokken vallen al vrijwel meteen stil en krijgen het gemiddelde niet meer boven de 30 per uur tegen de harde wind in. Mij lukt het om nog power te leveren en zo rond de 34 gemiddeld te blijven fietsen. Zo rijd ik snel weg bij mijn metgezellen en op de terugweg haal ik zo behoorlijk wat andere atleten in.
Het laatste stuk vanaf Horny Bar naar Šamorín lijkt dan niet ver meer, maar met die verrekte tegenwind is het dan toch nog bijna 20 kilometer. Het fietsparcours bedraagt namelijk 93 kilometer. Er komt me dan nog een rappe Belg voorbij die ik op de toegestane twaalf meter weet te volgen. Dus ook op twaalf meter heb je nog wel iets voordeel van een voorganger, want het gaat toch iets makkelijker dan daarvoor. Uiteindelijk kom ik na 2u28’58” terug op het X-Bionic Sphere complex. Tijd om een halve marathon te gaan lopen!
13:24 T2
De benen voelen niet heel erg soepel als ik van de fiets kom. En het is warm. Pittig. Het fietsen heeft me echter wel weer nieuw elan gegeven en de pech met de zwembrilletjes is allang vergeten. Snel de fiets weghangen, gelletje pakken, loopschoenen aan, pet op en gaan!
13:28 Run
Het lopen begint wel lekker eigenlijk. Ik weet niet goed wat ik van het loopparcours moet verwachten. Het loopt voor een groot deel over de paardenrenbaan. Uit ervaring weet ik dat dat niet echt prettig loopt. Het heeft meer weg van cross country. Maar goed, iedereen heeft daar last van. Ik weet aanvankelijk ook best een goede pace te ontwikkelen van zo’n 4’30” per kilometer. Maar na een kilometer of vijf is de schwung er al wel uit.
Het zijn drie ronden en met name in de verzengende zon wordt het niet echt beter. De fietsinspanning was toch best heftig en als je dan niet 100% fit bent, met ook nog die mislukte Enschede Marathon in het achterhoofd, waar ik 1h41 liep... Mijn doel is eigenlijk om onder de 1h40 te lopen en de eerste van drie ronden loop ik nog op koers. Dat rondje gaat in iets meer dan een half uur.
In de tweede ronde begin ik echter tijd te verliezen, vanaf kilometer tien ongeveer. Het lopen op het zand en het gras valt me ook steeds zwaarder. Ik wil daar ook geen negatieve energie in steken: ik bedenk me dat ik de energie maar bespaar en op de stukken die verhard zijn dan wat harder ga aanzetten. Na de tweede doorkomst lijkt een tijd van 1h40 nog steeds mogelijk (en daarmee een eindtijd onder de 5 uur).
Maar in de derde ronde is het eigenlijk wel op. Overleven is de beste omschrijving. De hersenen blijven de benen aansturen om te bewegen, maar echt hardlopen kun je het niet meer noemen. Dat ik dan ook veelvuldig word ingehaald motiveert ook niet echt. Verdorie, was ik maar weer fit zoals in 2019. Maar toch probeer ik me over het dode punt heen te praten. Ik ga deze race gewoon finishen. En als de laatste kilometers dan ingaan krijg ik toch weer wat energie. De 1h40 is allang uit zicht, maar toch mooi om deze race te hebben mogen doen.
Het laatste stukje paardenrenbaan komt dan nog weer een dame voorbij, maar die gaat dus mooi niet voor mij finishen. Ik geef nog een keer gas en in plaats van rechtsaf de paardenrenbaan op mag ik nu rechtdoor, de rode loper op. Yes! Een bochtje naar links en daar staat zowaar een hele horde cheerleaders om me over de finish te schreeuwen. Met 1h45’36” loop ik dan naar een eindtijd van 5h04’43”, goed voor een 20e plek in de M50 categorie. Gezien mijn fysieke staat niet eens zo slecht.
Na afloop klets ik nog even wat na met wat andere Nederlandse triatleten en ’s avonds duiken Zaid en ik voor het laatst Bratislava in. Voor een welverdiend biertje en ik doe me tegoed aan een heerlijk maaltje sushi.