OLDENZAAL – Een turbulent weekendje. Een week na de Woolderesloop had ik eigenlijk de cross in Holten ingepland, waar ik mee wilde doen voor het M40 klassement. Maar door drukte besloot ik die competitie maar te laten schieten. In plaats daarvan schreef ik me last-minute in voor de eigen Hulsbeekcross van LAAC en dat leverde zowaar een tweede plek op op de 9 km.

Ik was erg druk die zaterdag. In de ochtend eerst naar de zwemtraining, daarna boodschappen doen met Fynn en dan zou ik doormoeten naar Holten om de cross te lopen om 13:00 uur. Twee uur later had ik weer een afspraak staan bij Glorie Custom Built Bikes voor een zadelmeting, om hopelijk komend seizoen vanuit ergonomisch opzicht nog meer tijdwinst te kunnen boeken op de fiets. Dat programma vond ik teveel van het goede, dus sneuvelde de cross in Holten.

De zadelmeting was trouwens een eye opener. Niet gedacht dat dat zoveel effect zou kunnen hebben. Na wat metingen testte ik verschillende zadels uit en ik hoopte uiteraard bij een ISM zadel uit te komen, waarvan mijn sponsor Rosiir dealer is. Waar ik – voor mijn gevoel – continu dezelfde inspanning leverde leverde ik op bepaalde zadels zichtbaar meer vermogen. Was dat aanvankelijk 185-190 Watt, op de ISM zadels ging dat naar 215-220. Op de Selle SMP T3 werd dat zelfs 235 Watt, een verschil van 50 Watt met het eerste zadel. De vraag is of ik zelf natuurlijk niet ook meer fysieke inspanning ben gaan leveren, maar die voelde hetzelfde. En natuurlijk ben ik meer power gaan leveren, want dat geeft het wattage dus aan. Maar het ging dus in combinatie met een gelijkblijvende hartslag. Dus op dat Selle zadel haalde ik effectief het meeste rendement. Dus al met al een welbesteed middagje. Mogelijk ook nog eens kijken naar Rotor Q Rings om een nog efficiëntere pedaalslag te maken op ovalen tandwielen. Maar eerst maar eens kijken wat dit op gaat leveren.

                            Start van de Hulsbeekcross, ik heb meteen een goede positie te pakken (foto: Patrick Scholing)

Een dag later, de Hulsbeekcross dus. Ik voelde me prima, was in het kader van koppeltraining weer lekker op de fiets gegaan en had besloten me dit keer eens voor de 9 kilometer in te schrijven. Met de intentie om goed tempo te kunnen lopen. Daarnaast wilde ik nog ergens vanaf: beperkende gedachten. Ik merkte dat ik met name de laatste twee-drie jaren qua lopen mezelf beperkte in mentaal opzicht. Dat ik het niveau niet meer heb, toch niet meer hard kan lopen en mezelf tevreden stel met tijden op de 10 kilometer van rond de 40 minuten. Maar dat is nergens voor nodig. Ik voel dat ik nog steeds harder kan. Daarom besloot ik deze cross zonder hartslagband te lopen en gewoon lekker op gevoel in te gaan.

Vanaf de start betekende dat niet te hard, maar proberen lekker mee te gaan. Omdat ik twee weken eerder hard inliep in de slotfase op loper Jos Kwakkenbos en die stond ook hier aan de start, besloot ik om dat spoor maar eens te volgen. Meteen vanaf het startschot volg ik zo en ben de meute mooi voor bij de eerste flessehals in het parcours. Bij dat bruggetje gaat oud-Sisu clubgenoot Melvin van der Voet hard onderuit, maar hij kan zijn race vervolgen. Ik heb een goed ritme te pakken en zit zo te zien aardig voorin de wedstrijd.

            Melvin is weer opgekrabbeld na zijn val op het bruggetje. Ik doe toch maar iets voorzichtiger (foto: Patrick Scholling)

Halverwege de eerste ronde komt clubgenoot Marcel Klamer langszij. Maar ik kan makkelijk volgen, tot mijn grote verrassing. Op de trainingen en in wedstrijden zat hij tot op heden toch een flink stuk voor mij, maar nu ik de beperkende gedachten overboord heb gegooid blijk ik goed mee te kunnen. Achteraf zou hij ook zeggen dat ik de eerste ronde echt wel hard ging. Het voelde gewoon lekker. Die eerste ronde gaat in 12’00” zie ik op de klok als we doorkomen. De speaker geeft dan aan dat we tweede en derde liggen op de 9 kilometer, de nummer een. Ties Lammerink, ligt daar niet zo heel ver voor.

             Ingaan tweede ronde, ik loop nog steeds vlak achter Marcel en zal er zo weer voorbij gaan (foto: Patrick Scholing)

Bij het ingaan van de tweede ronde neem ik de kop weer over van Marcel. Ik heb het gevoel dat het weer harder kan en moet. Wederom houd ik dat ongeveer een half rondje vol, tot André Oude Elferink van Dionysos voorbij komt. Hij loopt de 12 kilometer en heeft zijn race rustig van achteruit opgebouwd. Mij gaat het te hard, Marcel probeert wel mee te gaan. Daardoor onstaat er een gat. Ik blijf mijn eigen tempo lopen en zie dat ze niet heel hard, maar wel langzaam uitlopen.

                     Inmiddels loop ik alleen op de derde plek, geconcentreerd tegen een heuveltje op (foto: Patrick Scholing)

Bij het ingaan van de laatste ronde is Marcel zo met André meegelift richting Ties en zie ik dat Marcel de kop pakt in onze race, die van de 9 kilometer. Mijn achterstand op dit duo bij het ingaan van de laatste ronde is ongeveer 100 meter schat ik in, 20 seconden of zo. Doorkomst is 24’40”, een rondje 12’40” dus. Dat valt me wel tegen, zoveel verval. Als Marcel al snel een gaatje slaat en Ties niet mee kan zie ik dat ik ook vrij vlot kan inlopen. Zonder te forceren kom ik vrij rap dichterbij en op het beachvolleybalveld langs het water ben ik er dan bij. Dan volgt een rotstukje omhoog, waar ik niet te veel gas probeer te geven; dat wil ik daarna doen. Ties probeert dat wel en komt nog even weer naast me, maar zoals ik al verwacht had breekt dat hem bovenaan op, precies op het punt waar ik dan weer ga versnellen. Ik heb meteen een gaatje en loop tweede.

   Ik had Marcel nog in beeld, maar het gat was te groot. Tevreden met de tweede plek, op naar de finish (foto: Patrick Scholing)

Vanaf dat moment richt ik me niet meer op de strijd om plek twee, maar houd Marcel in de gaten, die niet eens zo ver voor me loopt. Het gat is eigenlijk niet groter geworden. Ik probeer er nog een tempoversnelling bovenop te gooien, achterhaal achterblijvers die al op een ronde achterstand liggen, maar echt veel kleiner wordt het gat ook niet. In het speelbos probeer ik met name looptechnisch goed te blijven lopen, waardoor het minder moeite kost een hoog tempo vast te houden. Uiteindelijk kom ik 20 seconden na Marcel over de streep in een eindtijd van 37’22”, dus ook de laatste ronde ging in 12’40”. Het tempo van die eerste ronde bestendiger houden en dan wordt het wel weer interessant schat ik zo in. In ieder geval heel erg blij met de manier waarop ik gelopen heb, en met de tweede plek uiteraard! Lang geleden dat ik op een loopwedstrijd een podiumplek heb gepakt.

                Prijsuitreiking door LAAC voorzitter Gjalt Gjaltema. Blij met eindelijk weer eens podium (foto: Patrick Scholing)

Volledige uitslagen op de site van LAAC Twente

HENGELO – We zitten inmiddels weer in 2018. Het jaar is weer voorbij gevlogen en we zitten alweer aan de cyclus Wooldereslopen. Met de wetenschap dat ik al twee jaar geen fatsoenlijke 10 km meer heb gelopen had ik de ambitie wat bijgesteld. In eerste instantie maar eens proberen onder de 40 minuten te lopen. Dat lukte: 39’41”.

De mindere looptijden hebben meerdere oorzaken. Voornaamste: ik ben veel geblesseerd geweest. Soms wat lichte pijntjes, maar het maakte het trainen er niet leuker op. Met als gevolg dat ik de looptrainingen vaak maar liet voor wat het was. Daarnaast heb ik in het verleden natuurlijk behoorlijke tijden gerealiseerd. En ik weet wat ik er voor moet doen om dat soort tijden te lopen. Met drie kinderen moet ik de afweging maken: ben ik nog bereid om die extra tijd en energie erin te steken om op 10 kilometer een paar minuten harder te lopen? Nee dus.

En daarmee is mijn doelstelling heel duidelijk: gewoon fit blijven. Binnen de maximaal beschikbare tijd die ik bereid ben om erin te investeren het maximale eruit halen. En bovenal: blessurevrij blijven. Dat laatste lukt al weer enige tijd, waardoor ik inderdaad weer met meer plezier kan hardlopen. Deze zondagochtend heb ik dus geen superhoge verwachtingen, maar ten opzichte van een jaar eerder hoop ik nu makkelijk onder de 40 minuten te kunnen lopen, waar dat vorig jaar zeer veel moeite kostte.

Tijd voor andere leuke dingen dus. Zoals de avond ervoor naar het carnavalsconcert van Rowwen Hèze, Drie Keer Alaaf. Fantastisch, inclusief een prins, Raad van Elf, Kapel en carnavalesk programma. Genoten samen met mijn vader.

                                De dansmarietjes waren wegbezuinigd, dus dat namen de heren zelf voor hun rekening

Ook start ik zonder hartslagmeter dit keer. Ik kan prima op gevoel lopen. En ik wil niet iedere kilometer als in een soort Pavlov-reactie op mijn horloge kijken wat mijn kilometertijd nu is. Gewoon, lekker, op gevoel. Net zoals ik vroeger liep. En dan zag ik aan de finish wel wat het resultaat was. Het voordeel van een GPS-horloge is wel dat ik achteraf alsnog die kilometertijden kan uitlezen, maar ik ga er niet meer in de wedstrijd op acteren.

De race. Als we starten ben ik goed weg en heb eigenlijk meteen al wel een goed spoor te pakken. Gevoelsmatig gaat het erg lekker, maar ik beschik nog altijd over meer snelheid dan tempo-duur. Dus het gevaar van een (te) snelle start is altijd aanwezig. In het vervolg word ik dan ook weer bijgehaald door een groep, waar ik op het lange stuk van kilometer 1,5 tot 3,5 lekker achter kan blijven hangen.

Als we de A1 overgaan zet Guido Gosselink, mijn oud clubgenoot bij TC Twente, wat aan en het groepje gaat op een lint. Ik probeer wel mee te gaan, maar moet even passen. Ook een andere oud-clubgenoot uit mijn Groningse tijd bij GVAV Rapiditas komt voorbij: Pieter Oosterhof, inmiddels ook woonachtig in Hengelo. Langzaam trekt het groepje uit elkaar en ik loop nog even samen met Arie Fröberg en Benno Scharenborg, die de 15 kilometer lopen. De doorkomst van 5 kilometer heb ik dan wel even gespiekt op mijn horloge en dat valt me met 19’41” niet mee.

Dat is waarschijnlijk ook de reden dat ik daarna niet makkelijker ga lopen. Ik had het gevoel dat het sneller ging, dus toch even een mentale knauw die tegenvallende tussentijd. Ik probeer ontspannen te blijven lopen en als de 15 kilometerlopers zijn afgezwaaid kom ik alleen te lopen. Nog het viaduct over en dan 2 kilometer terug naar de finish.

Ik word dan nog door een aantal mensen ingehaald. Echt veel over heb ik voor mijn gevoel niet, terwijl dat wel zou moeten. Ik had verwacht dat het makkelijker zou gaan. Maar als dit het is, is dit het. Toch gaat het heel wat simpeler dan een jaar geleden, toen ik moest worstelen om onder de 40 minuten te komen. Die grens is nu nooit in gevaar geweest, de tweede 5 kilometer gaan in 20 minuten precies. Dat moet dus weer harder. Want ik denk dat een 38’er er weer in moet zitten. Mooi doel voor de volgende keer.

Volledige uitslagen op de site van MPM Hengelo

ENSCHEDE – Het nieuwe jaar aftrappen. Letterlijk. Met een koude januariwind op het fietsje naar het Rutbeek voor de laatste cross uit de Twentse Cross Competitie. Weer hersteld van de buikgriep durfde ik het weer aan. Rustig begonnen liep ik naar een prima resultaat van 53’10” over de bijna 12 zware kilometers.

Het was een lang en koud ritje, richting het Rutbeek. Ongeveer 50 minuutjes en als zodanig werd het een mooie combitraining. De vraag was waar ik stond, fysiek gezien. Echt jofel voelde ik me een week eerder natuurlijk niet. Maar een duurloop zoals toen hoefde ik er niet weer van te maken. Gewoon rustig beginnen was het plan en dan maar kijken.

Wat me opvalt (niet alleen in deze wedstrijd, maar ook andere) is hoe hard er gestart wordt door velen. Want al na een halve ronde raap ik behoorlijk wat mensen op. Of ik begin te langzaam, dat kan natuurlijk ook. Ik voel me er in ieder geval wel lekker bij: relaxed in een grote groep vanaf de start richting het eerste strandje. Ondanks de koude wind loop ik gewoon met korte mouwen en korte broek en dat kan ook prima.

                               Rustig van start, het is nog lang: bijna 12 km. Het eerste strandje (foto: Erwin Hondebrink)

Bij het inlopen had ik het rondje al verkend en zag dat met name op het eind er een stuk in zat waar je echt tot je enkels wegzakt in de modder. Het was zeker wel mogelijk om het parcours daar omheen te leggen, maar uiteraard gebeurde dat niet, zodat iedereen na de eerste ronde met doorweekte schoenen en blubberenkels door moest voor nog eens drie zware ronden.

                          Verderop in de eerste ronde heb ik al aardig wat mensen weer teruggepakt (foto: Erwin Hondebrink)

Met name in die eerste ronde houd ik me aardig gedeisd: zeker op dit soort zware rondjes bouw ik het liever goed op. Plus ik heb door de ziekte een week eerder toch geen klassement meer om voor te strijden, dus voor mij is het een ideale wedstrijd om te werken aan de opbouw richting de wegwedstrijden, waar ik graag weer wat snellere tijden wil neerzetten.

                        Onderweg in de tweede ronde, volgens mij passeer ik hier Jeroen Laarveld (foto: Erwin Hondebrink)

Het eerste rondje van 2,9 kilometer leg ik in 13’17” af. En dat is a) een heel stuk vlotter dan mijn tempo een week eerder en b) lekker relaxed, want ik voel dat het nog een stuk harder kan. Ik blijf mensen inhalen, ook altijd goed voor het zelfvertrouwen. De tweede ronde geef ik gevoelsmatig iets meer gas, maar dat komt mede doordat het veld aardig begint uit te dunnen. De meeste te snel gestarte deelnemers heb ik al ingehaald, al loop ik nog steeds in op mensen voor me. De tweede ronde doorkomst is 26’29”, dus een rondje van 13’12”.

                                                     Stijlvol over de strandjes van het Rutbeek banjeren (foto: Erwin Hondebrink)

In de derde ronde kom ik dan achterop bij Daan Hardon. Die zou ik in het verleden een aardig eindje achter me hebben gelaten, maar in de Pingelloop zat ik er niet ver voor en bij de Bovenbergcross zat ik er zelfs achter. Hij loopt ook een stuk beter dan voorheen. Halverwege die derde ronde ben ik er bij en ga er dan ook maar meteen overheen. Gewoon mijn eigen tempo houden en eigen wedstrijd lopen. Het tempo blijft ook akelig constant, want na de doorkomst bij ronde drie geeft de klok 39’47” aan, dus een rondje van 13’18”. Toch begint het dan wel zwaarder te voelen en ik zie bij het keerpunt dat ik nog niet echt afstand heb genomen en dat er nog iemand Daan is gepasseerd, namelijk Jasper Lohuis.

                                    Laatste ronde, de focus houden op de wisselende ondergrond (foto: Erwin Hondebrink)

Ik kan niet inschatten of hij veel harder loopt, dus ik probeer nog wel in het begin van die vierde ronde te versnellen. Op de zwaardere stukken neem ik dan even wat tempo terug, waar het kan gaat het weer omhoog qua tempo. Op de resultaten van mijn Polar zie ik inderdaad dat ik bij het ingaan van ronde vier het tempo tijdelijk weet op te schroeven naar boven de 16 kilometer per uur. Maar zoals ik al zeg: tijdelijk. Daarna loop ik nog ruim een halve ronde tegen 14-15 per uur vooruit, maar op enig moment zie ik dat ik toch weer gezelschap ga krijgen. Het is Daan die zijn tweede adem heeft gevonden.

                             Finishpassage, klaar voor een aanvalssprong op het finishdoek (foto: Daniëlle van der Meer)

Ik denk dat ik er op zich wel voor kan blijven, maar met name op de korte draaistukjes verlies ik te veel tempo. Voordat we een mountainbike singletrailpad op moeten zet ik nog eens aan, maar uit vorige ronden weet ik dat hij harder over dat paadje gaat. Maakt ook niet uit, het tempo ligt nog steeds goed en ik blijf constant lopen: ik verlies op die laatste doorgang wel iets tijd, maar eenmaal het bos uit richting finish weet ik vrij makkelijk weer tempo te maken. Als ik speaker Harry Dijk hoor dat hij zegt dat Daan vanwege zijn lengte het finishdoek aan kan tikken bedenk ik me dan ook niet: ik beëindig de cross met een aanvalssprong uit de volleybal en geef een sierlijke mep tegen het doek. Eindtijd 53’10”, slotrondje 13’23”.

Met deze wedstrijd is de Twentse Cross Competitie een schitterende en goed georganiseerde loop rijker. De Competitie is hiermee ook tot een eind gekomen: omdat ik al twee wedstrijden moest missen (bewuste keuze, het weekend van de Dinkelcross koos ik voor de Springendalloop en de Wintercross in Eibergen verviel ten faveure van de Winter Step One loop) kwam ik niet tot een optimaal klassement doordat ik ziek was tijdens de Oudejaarscross. Met een 5e, 6e, 11e en 5e plek kwam ik tot een 8e plek in het eindklassement van de categorie M40.

Volledige uitslagen op de site van Twentse Cross Competitie