Een last minute inschrijving dus, in overleg met het thuisfront. Want het parcours bleek compact, waarbij je als atleet continu gevolgd kunt worden. Plus ultra kort, een 1/16e afstand (250 meter zwemmen, 10,4 kilometer zwemmen en 2,5 kilometer lopen). Dus met een goed half uurtje ben je ook klaar. Ook leuk dus voor de kinderen, die een concentratieboog hebben die doorgaans niet veel verder rijkt dan dat halve uur. Nu konden ze mooi een wedstrijd van papa kijken.

Mijn starttijd zou om 10:57 zijn. Dus ik wilde er om 10 uur zijn. Volgens planning om 09:30 in de auto, fiets op de fietsendrager, we rijden op de A1 als ik me ineens besef: ik krijg die fiets er niet af straks. Om hem vast te zetten heb ik een steeksleutel 13 gebruikt. En na gebruik had ik die in de garage neergelegd. Kortom, de fiets zit muurvast op de fietsendrager en ik heb een steeksleutel 13 nodig om hem eraf te krijgen. Lekker weer! Gelukkig heeft Janneke een briljante ingeving: in plaats van terugrijden naar Hengelo rijden we door naar Almelo, waar ik een 13 ophaal bij mijn ouders. Gevolg is wel dat we daar iets voor tienen weer wegrijden en mijn complete wedstrijdvoorbereiding naar de haaien is. Een kwartier voor mijn start zijn we ter plaatse en meld ik me snel aan.

Tijd om het parcours verder te verkennen heb ik niet. Ik zie het wel. In mijn nieuwe G-Skin trisuit met naast hoofdsponsor Webton nu ook Rosiir en AthleteSportsWorld.com als cosponsoren zwem ik snel twee banen in. Een halve minuut voor de start meld ik me bij het buitenbad en dan mag ik vrijwel meteen van start. 250 meter, oftewel 10 banen.

Ik begin lekker, maar na twee banen moet ik onder de lijn doorkeren en dat gaat niet helemaal lekker. Ik raak wat in paniek en mijn ademhaling gaat op de loop. In het verleden zou ik dan over moeten op schoolslag, maar het lukt me om de rust te bewaren. Ik blijf in mijn slag en het gaat wat minder, maar blijf goed zwemmen. Ik haal na zeven banen zelfs het meisje in dat een minuut voor me is gestart. En na tien banen verlaat ik het bad na 4’11”. Zeer acceptabele tijd voor mij, zonder wetsuit. Dat is onder de 8’30” op de 500 meter.

Snel door naar de wisselzone. Omdat het een ultrasprint is heb ik toeclippedalen op de fiets gezet. Ik ga dus fietsen op mijn loopschoenen om snelle wissels te kunnen maken. Verder denk ik dat ik daar niet veel mee ga verliezen tijdens het fietsen, hoewel ik eigenlijk nog geen fietstraining gedaan heb dit jaar. Kijken hoe het gaat.

Ik kom meteen in een lekker ritme en ondanks de harde wind heb ik het gevoel dat het wel lekker gaat. Ik mis de echte explosiviteit voor een sprint, maar het gaat hard genoeg. Een beetje een tempo waarvan ik het gevoel heb dat ik het ook wel 50-60 kilometer vol kan houden. Daarnaast is het fietsen op een wielerbaan die om het zwembad heen loopt, en dat technische gedraai is niet mijn sterkste punt. Maar met een uiteindelijk vierde fietstijd doe ik het niet eens slecht na een fietsloze winter. De basis is goed zeg maar.

In de laatste ronde ben ik na de laatste bocht bezig met een inhaalactie. De focus vol hierop en daardoor mis ik de pionnetjes naar de wisselzone. Ik rijd wel over de tijdsregistratiemat en mijn rondetijd wordt geregistreerd, maar ik rijd zo de afslag voorbij en moet vol in de ankers. Ik beland in de berm met de fiets, stap af en kan een stukje terug rennen. Daar gaat mijn snelle tweede wissel.

Uiteindelijk heb ik nog een van de snelste wisseltijden, maar hier laat ik dus een halve minuut liggen. Fiets in het rek, helm af en lopen maar. Toch weer even onwennig, dat lopen na het fietsen. Ook niet meer getraind sinds september. Maar na dat onwennige begin heb ik na een kleine kilometer het juiste ritme. En lukt het om het tempo op te schroeven.

Eenmaal de fietsbaan af kan het tempo omhoog en met een kleine lus door de weilanden keer ik terug naar de fietsbaan en de naastgelegen atletiekbaan. Het gaat lekker en op de baan weet ik nog een keer te versnellen. De laatste 300 meter nog even vol erin en zo finish ik in een tijd van 33’14”. Dat blijkt uiteindelijk goed te zijn voor de derde plek overall, dus ik mag het podium op. Leuke bijvangst in deze leuke en goed georganiseerde wedstrijd. Een mooi begin van het triathlonseizoen!

ENSCHEDE – Na een turbulent begin van het jaar er ineens een goede halve marathon uitgooien. Dat was het scenario van zondag 23 april. Lang geloofde ik niet meer in een verbetering van mijn hardloopprestaties, maar ineens viel alles samen en zette ik een mooie 1h26’58” op de klok. Bijna tien minuten sneller dan mijn snelste tijd vorig jaar.

Uiteraard nog aardig verwijderd van mijn snelste tijden, maar dit biedt ineens weer hoop. De trainingen gingen in de laatste drie weken ook weer erg lekker. Ik kon weer bij een groepje sneller aanpikken. 300 metertjes die een maand eerder met moeite in 1’02”-1’03” gingen, gingen ineens op het gemak in 55”. De snelheid was er weer. Het vertrouwen ook. In overleg met trainer Herman Moelard daarom besloten om “gewoon” op 1h25 weg te gaan, waar ik voor de laatste training twijfelde of 1h30 wel haalbaar zou zijn. Ook in het licht van de laatste twee wedstrijden in Haaksbergen (10 Mijl in 1h07’51”) en Hengelo (15 km in 1h03’06”).

Ik deed, net als twee jaar eerder, weer mee met de bedrijvenloop via mijn werkgever PANalytical. Daarom kwam ik uit voor onze Arbodienst en evenementsponsor Human Capital Care. Op hun uitnodiging beleefde ik een fantastische dag, alles was tot in de puntjes verzorgd. Inschrijving, consumptiebonnen, lunchpakket, aan alles was gedacht. Behalve aan het weer, want op de fiets naar Enschede kreeg ik een enorme bui op de kop. Daardoor kwam ik aardig verkleumd aan in het thuishonk van Human Capital Care, Café De Pimpelaar.

                                       Alle lopers voor Human Capital Care vlak voor de start van de halve marathon

Na het nemen van de groepsfoto loop ik nog een rondje van drie kilometer in en begeef me vlak voor de start in het eerste startvak. Als we om 12:45 worden weggeschoten probeer ik een goed tempo te pakken. Goed inschatten wie wat loopt. Vooraf even met Robin Veldboer en Maik Voppen gesproken, met 1h25 kon ik mooi met hun mee zei Maik. Maar ik zie al meteen dat ze een stuk harder gaan. Dus ik zoek mijn eigen ritme en klok na de eerste kilometer 3’53”. Veel tempowisselingen, mensen die groepjes zoeken, snellere lopers die van achter nog naar voren lopen.

Ik vind het een mooi tempo. Verder heb ik me voorgenomen om niet te veel op de klok te kijken. Tot een jaar of zeven geleden liep ik mijn beste tijden. Zonder horloge. Op gevoel. Gewoon lekker lopen en als het harder kon ging ik harder, als het niet meer ging langzamer. Dus ik let vooral op mijn ritme en vind dan na een tijdje aansluiting bij Ben Nijland en Rachel Klamer. Gedrieën blijven we lange tijd samen. Bij het vijf kilometerpunt durf ik weer een keer te kijken op mijn horloge. 19’48”. Perfect. Dat wilde ik lopen richting 1h25’, vier minuten per kilometer. Dus het gevoel is goed.

                          Na iets meer dan acht kilometer moet ik mijn groepje laten gaan. Helaas (foto: Patrick Scholing)

                    En de Lonnekerberg op met René Bosch. Het gevoel is goed en de glimlach ook (foto: Patrick Scholing)

Richting Lonneker blijft het gevoel goed, maar omdat ik te zwaar ben zie ik wel op tegen de Lonnekerberg. Waarschijnlijk moet ik er daar af. Ik probeer er niet te veel aan te denken, maar inderdaad, daar moet ik mijn metgezellen laten gaan als het omhoog loopt. Bovenop word ik opgepikt door een groepje achter me, met o.a. clubgenoot René Bosch. Even doorbijten en ik weet weer aan te haken. Bij het tien kilometerpunt mag ik van mezelf weer even op de klok kijken. 40’01”. Perfect. Wel iets verloren op die Lonnekerberg, maar ik zit weer in het juiste ritme. En ik loop nu een tussentijd die ik voorheen met moeite in wedstrijden liep.

                     Boven op de Lonnekerberg. Even doorbijten en weer aanhaken (foto: Aly van Langen/Run Enschede)

Op de Esmarker Rondweg loopt het wegdek weer licht omhoog en wederom moet ik lossen uit dit groepje. Vanaf dat moment loop ik alleen. Voor me zie ik dat mijn voormalige metgezellen Ben Nijland en Rachel Klamer inmiddels Ingrid Prigge hebben opgepikt. Maar er weer naartoe lopen is geen optie. Ik moet gewoon mijn eigen ritme houden en lekker blijven lopen. Bij de Miro linksaf en dan het lange stuk naar Glanerbrug. Met de wind in de rug, dat dan weer wel. Veel aanmoedigingen van bekenden langs de kant, ik zie dat de mensen voor me uit zicht raken. Ik word wederom ingehaald en kan niet aanhaken. Voor mijn gevoel gaat het niet meer, maar bij het 15 kilometerpunt klok ik 1h00’44”. Een tussentijd die bijna 2’30” sneller is dan mijn 15 kilometer laatst in Hengelo. Het gaat gewoon nog steeds erg goed en het verval is niet eens echt dramatisch.

Ook zie ik de mensen die terugkomen van de andere kant en dat ik niet eens zo ver achter loop op een aantal goede lopers, ook van LAAC. Ik draai bij Glanerbrug terug en mag op naar de finish. Ruim 5 kilometer rechte lijn met de wind vol tegen en met nog een vervelend stuk vals plat erin. Wel loop ik nog steeds alleen, inmiddels al ruim vijf kilometer. Net buiten Glanerbrug word ik ingehaald door iemand van Brandweer Twente, wat later in de uitslag Ferry van den Berg blijkt te zijn. Door even door te bijten weet ik aan te haken en ineens gaat het weer heel makkelijk. Ik besluit geen extra inspanning meer te leveren en gewoon relaxed naar de finish te lopen.

                            Op weg naar de finish. Nog even een versnelling om binnen de 1h27 te blijven. Heerlijk gelopen

We worden nog wel een paar keer ingehaald en achter ons loopt nog minimaal een loper. Eenmaal in Enschede en in zicht van de laatste kilometer besluit ik er nog een tempo versnelling in te gooien. De benen voelen goed. Ik loop erg makkelijk weg. René Bosch, die ik rond het 11-kilometerpunt moest laten gaan, komt weer in zicht. Hij heeft het lastig en ik loop hem in die laatste honderden meters weer voorbij. Op het laatste rechte stuk komt dan nog clubgenoot Herbert Wijnberg langszij. Ik doe nog even een tempoversnelling en sla een gat, maar kort daarop besef ik me dat dit eigenlijk nergens om gaat. Ik wil gewoon lekker fris over de finish en heb geen zin in een eindsprint. Mijn echt betere tijden moeten hopelijk nog weer komen, maar de snelheid is er in ieder geval weer voel ik. Daarop laat ik het tempo zakken en loop lekker uit richting de eindstreep. Het gaat toch niet om een top-tienplek. Ik ben supertevreden met de neergezette 1h26’58”. Dat had ik drie weken eerder, na die Halve van Hengelo, niet durven dromen. Het vergt wel even wat relativeringsvermogen, want al mijn tijden uit het verleden moet ik voorlopig even vergeten. Het belangrijkste is het plezier in het lopen weer terug te hebben.

Eenmaal over de eindstreep laat ik me even goed masseren bij de massagetafels. Daarna even een kameraad opvangen bij de finish, die zijn eerste halve marathon liep. En vervolgens door naar De Pimpelaar, lekker nagenieten met een pilsje. Bleek ik nog derde te zijn geworden van het Human Capital Care team, dus ik mocht nog naar voren om een mooie glazen trofee aan mijn verzameling toe te voegen. Een super geslaagde dag!

Gevoelsmatig liep ik sterker dan in Haaksbergen. Kon het ook al weer wat langer en beter volhouden. Begonnen voorgaande weken de problemen rond kilometer twee-drie, nu zat ik tot en met kilometer vier redelijk op schema. Dus vooruitgang.

          Ongeveer anderhalve kilometer onderweg, richting de Waarbeek. Mijn groepje komt eraan (foto: Patrick Scholing)

Direct vanaf de start probeer ik dit keer ook echt, maar dan ook echt, met de rem er op te lopen. Dus nog rustiger dan normaal. Dat resulteert dit keer eens niet in een openingskilometer van rond de 3’40”, maar in 3’53”. Een stuk beter. Wellicht is dat ook de verklaring waarom ik daarna een stuk constanter blijf lopen. Want daarna zijn de kilometertijden redelijk constant, net onder de 4 minuten per kilometer. Ik loop dan ook in een mooi groepje waarbij ik kan aanhaken.

                    Langs de zouthuisjes in Twekkelo. Al gelost uit de groep, op weg naar het 5-km punt (foto: Frans Koevoets)

Op weg naar Twekkelo, tussen kilometer vier en vijf, vind ik dat het tempo me toch iets te hoog ligt en zak ik iets uit. Was de tijd na vier kilometer nog 15’49”, na vijf kilometer kom ik door op 20’01” en daarmee laat ik ineens toch twaalf seconden schieten. Op de volgende kilometers tot het keerpunt handhaaf ik het tempo en de positie nog aardig, maar vanaf het keerpunt kom ik niet meer in mijn ritme. Ik heb het warm, erg warm. Dus maar weer een tempootje lager en zien dat ik de finish haal. Ik stop dan ook met het bijhouden van mijn tussentijden, alleen het tien kilometerpunt check ik nog even.

               Zes kilometer onderweg, samen met Arne Wessels. Kort hierna moet ik hem laten gaan (foto: Patrick Scholing)

Door Twekkelo, op weg richting de fietsbrug over het Twentekanaal, word ik overigens maar een keer ingehaald. Dus dat valt me nog mee. Doorkomst na tien kilometer is 41’11”, een tijd waar ik begin januari nog volle bak voor moest gaan. De tweede vijf kilometer was wel flink langzamer, in 21’10”. Eenmaal over de fietsbrug en langs de ijsbaan weet ik het tempo weer een beetje op gang te trekken. Als ik weer terug draai de baan op van het FBK stadion hoop ik nog onder de 1u03 te blijven, maar dan moet ik flink doortrekken. Voor mijn gevoel ging het in ieder geval een stuk beter dan een week eerder en met 1h03’06” kan ik, onder deze omstandigheden, vrede hebben. Met een derde vijf kilometerblok van 21’55” wederom flink verloren op het laatste stuk. Misschien is dit wel gewoon mijn niveau op dit moment. Overigens wel een top-10 klassering, dus zo slecht was het nu ook weer niet.

Volledige uitslagen op de site van de Halve van Hengelo