Door het fysieke ongemak is de motivatie momenteel ver te zoeken. Op de vrijdagavond voor de wedstrijd hadden we nog een bruiloft, waarin het bier rijkelijk vloeide. De kids waren uitbesteed, waardoor ik de volgende dag een gat in de dag wist te slapen: 11 uur. Eenmaal wakker wilde ik eerst dat duffe gevoel weg hebben, dus besloot op de racefiets te stappen. Na twee uurtjes voelde ik me weer helder, maar een super voorbereiding was het natuurlijk niet.

Beide dames staan iets verder naar voren en vanaf het startschot heb ik Dione en Laura meteen in het oog. Na een kleine 400 meter ga ik voorbij en pak het gewenste tempo op. We worden veelvuldig voorbij gelopen door snelle starters, desondanks gaat de eerste kilometer met 4’03” te hard. Ik druk de dames op het hart dat ze die extra seconden maar als winst moeten zien. Geplande kilometertijden zijn 4’20” om op 1.32 uit te komen; de eerste 17 seconden zijn dus gepakt.
(foto: Carl Beentjes)
Daarna volgt het jaarlijkse euvel in Enschede: ik mis de kilometerpunten en heb geen idee hoe hard het gaat. Ik loop dus volledig op gevoel, Dione en Laura volgen. Als we de singel opdraaien geeft Laura aan dat het iets rustiger mag, dus ik ga iets terug in tempo. Het eerstvolgende punt waar we langs komen is het 4-kilometer punt. De klok geeft 16’43” aan, oftewel 4’10” per kilometer. Flink harder dus dan de geplande 4’20”, maar vooral Laura gaat goed. Daarom besluiten we het tempo zo te houden. Dione is echter ziek geweest en heeft het moeilijk en moet er een kilometer later af.
De doorkomst na 5 kilometer is 20’56”, het tempo houden we prima constant en in Lonneker ontvangt Laura de nodige aanmoedigingen van bekenden en familie. Dat is merkbaar, want ze begint ongemerkt te versnellen. Met de “klim” naar de Lonneker Molen er bij komen we na 10 kilometer door in 42’16”, waarmee de tweede 5 kilometer in 21’20” gaat, ongeveer 4’15” per kilometer.
Weer terug in Enschede hebben we inmiddels weer de nodige lopers achterhaald. We vormen een groepje met een man of zes, waarmee we het tempo constant houden. Ik continu voorop, Laura daarachter en dan de rest van de groep. De kilometertijden variëren tussen de 4’05” en 4’16”. Na 13 kilometer is de doorkomst 55 minuten exact, het 15 kilometer punt passeren we na 1u03’30”. De derde 5 kilometer zijn in 21’14” gegaan. Daarbij hebben we een kilometer eerder wel de groep moeten laten gaan; Laura krijgt het moeilijk.
Tot dan toe liepen we snel in op de lopers voor ons en ik zag o.a. Brigit Landewe slechts 200 meter voor ons lopen. Het tempo valt terug naar bijna 4’30” per kilometer en daarna ontbreken wederom de bordjes waarop ik me kan oriënteren. Het enige dat ik kan doen is Laura uit de wind houden, het tempo strak houden en blijven motiveren en aanmoedigen. Tot we eindelijk weer een bordje tegenkomen: het 19-kilometerpunt, dat we na 1 uur 21 minuten en 30 seconden passeren. Een snel rekensommetje leert je dat we 8½ minuut hebben voor 2100 meter. Dus met nog een keer het tempo omhoog en ongeveer 4’10” per kilometer is een tijd onder de 1 uur 30 haalbaar!
Ik geef dit door, spoor aan en we krijgen het tempo weer omhoog. We lopen weer in op de lopers voor ons en met de laatste kilometer te gaan ben ik er van overtuigd dat we het gaan halen. Op het laatste rechte stuk komt de klok in zicht: 1.29.30. En die tikt genadeloos door. Ik geef nogmaals aan om maximaal te gaan, de sprint in te zetten. Vlak voor de streep staat de klok op 1.29.50. Met een uiterste inspanning bereiken we de finish en vanuit mijn oogpunt zie ik de klok dan op 1.29.58 staan. Yes, gehaald!
Zo heb ik me twee weken na het teleurstellend uitstappen in Hengelo toch nuttig kunnen maken. En hoe. Dit was echt supertof om te doen en kijkend naar mezelf: twee weken na Hengelo had ik niet verwacht hier überhaupt te finishen. Door de inlegzooltjes weer te gebruiken zijn de klachten flink gereduceerd en heb ik met name na afloop geen reactie. Dit biedt hoop! Nu die huidklachten nog de wereld uit.