PUERTO DEL CARMEN – In 2009 waren we voor het eerst op Lanzarote. Een fantastisch eiland. Naast vakantie huurde ik er ook een fietsje en reed delen van het beruchte Ironman parcours. Toen beloofde ik mezelf: als ik ooit een hele triathlon ga doen, dan is het hier! Vier jaar later was het zover. Vele trainingsuren later, fitter dan ooit en gretig om een goede prestatie neer te zetten. Na 10 uur, 54 minuten en 51 seconden was het dan een feit: ik mag me een Ironman noemen!
De Ironman Lanzarote staat bekend als de zwaarste wedstrijd uit het Ironman-circuit. Volgens sommigen zelfs nog zwaarder dan de wedstrijd in Hawaii. De omstandigheden zijn in ieder geval vergelijkbaar: een vulkanisch eiland, een harde wind die via de noordkant over het eiland blaast, hoge temperaturen in mei en 2500 hoogtemeters maken met name van het fietsparcours de ultieme uitdaging voor iedere triatleet.
Lanzarote heeft inmiddels sowieso een speciaal plekje in ons hart veroverd. De vakantie van 2009 was erg mooi en speciaal. Reden om er in 2011 weer terug te keren. Dit maal was het de plek waar ik Janneke ten huwelijk vroeg. En waar ze, inmiddels zwanger van Fynn, ja zei. Inmiddels maakte ik ook de lange afstand triathlon plannen concreet. Schreef me in voor de hele van Kopenhagen in augustus 2011 en plande Lanzarote 2012, maar door mijn afstuderen en de geboorte van Fynn schoof ik de plannen een jaar op. Dus Kopenhagen 2011 werd Almere 2012 en Lanzarote werd 2013. Hoe Almere is afgelopen hoef ik hier niet te herhalen, dus Lanzarote werd mijn eerste echte hele triathlon. En met de hulp van Chris Brands kwam ik daar nu goed beslagen ten ijs.
Het werd meteen ook onze zomervakantie. Dus ruim een week van tevoren waren we reeds gearriveerd in Puerto del Carmen, op Hemelvaartsdag 9 mei. Voor mij ruimschoots de tijd om te kunnen acclimatiseren en tevens genoeg tijd voor quality time met het gezin in de laatste rustweek voor de grote wedstrijd. In de laatste week zag je steeds meer triatleten op het eiland arriveren. Steeds meer hardlopers op de boulevard, fietsers op de wegen rondom Puerto del Carmen en zwemmers in wetsuits ’s ochtends vroeg.
Het werd meteen ook onze zomervakantie. Dus ruim een week van tevoren waren we reeds gearriveerd in Puerto del Carmen, op Hemelvaartsdag 9 mei. Voor mij ruimschoots de tijd om te kunnen acclimatiseren en tevens genoeg tijd voor quality time met het gezin in de laatste rustweek voor de grote wedstrijd. In de laatste week zag je steeds meer triatleten op het eiland arriveren. Steeds meer hardlopers op de boulevard, fietsers op de wegen rondom Puerto del Carmen en zwemmers in wetsuits ’s ochtends vroeg.
Woensdag 15 mei
De eerste dag met de mogelijkheid voor registratie en ophalen startnummer etc. Dit was niet in Puerto del Carmen, maar op Club La Santa, een zeer professioneel sportcentrum met hotel aan de andere kant van het eiland. Naast Janneke en Fynn waren ook mijn ouders als trouwe supporters op het eiland aanwezig om me te komen aanmoedigen. Mijn vader wilde de Ironman-gekte ook wel eens van nabij meemaken en samen reden we die ochtend met de bus naar Club La Santa om de startspullen op te halen. Ik koos bewust voor de woensdag, want op donderdag verwachtte ik de grote massa omdat dan ook de briefing en de pasta party zou zijn. Dus in relatieve rust de startspullen kunnen ophalen en nog even de Expo bezocht; ik moest nog een frametasje hebben om mijn sportvoeding en reservebandjes, CO2-patronen en fietspomp in kwijt te kunnen. Ik had ’s-zondags al lek gereden bij een trainingsrit bij Mirador del Rio en op het her en der beroerde wegdek zijn reservematerialen echt wel noodzaak. ’s-Middags nog even een rustige trainingsrit van 3½ uur gemaakt, waarbij ik na de Timanfaya het stuk langs Tinajo en La Santa nog even heb verkend.
De eerste dag met de mogelijkheid voor registratie en ophalen startnummer etc. Dit was niet in Puerto del Carmen, maar op Club La Santa, een zeer professioneel sportcentrum met hotel aan de andere kant van het eiland. Naast Janneke en Fynn waren ook mijn ouders als trouwe supporters op het eiland aanwezig om me te komen aanmoedigen. Mijn vader wilde de Ironman-gekte ook wel eens van nabij meemaken en samen reden we die ochtend met de bus naar Club La Santa om de startspullen op te halen. Ik koos bewust voor de woensdag, want op donderdag verwachtte ik de grote massa omdat dan ook de briefing en de pasta party zou zijn. Dus in relatieve rust de startspullen kunnen ophalen en nog even de Expo bezocht; ik moest nog een frametasje hebben om mijn sportvoeding en reservebandjes, CO2-patronen en fietspomp in kwijt te kunnen. Ik had ’s-zondags al lek gereden bij een trainingsrit bij Mirador del Rio en op het her en der beroerde wegdek zijn reservematerialen echt wel noodzaak. ’s-Middags nog even een rustige trainingsrit van 3½ uur gemaakt, waarbij ik na de Timanfaya het stuk langs Tinajo en La Santa nog even heb verkend.
Donderdag 16 mei
Ik begon de dag met een combitraining in alle vroegte (7 uur). Eerst drie kwartier zwemmen langs het Playa de los Pocillos. Weer terug in het appartement mijn trisuit aan en een half uur fietsen in Z1, gevolgd door een half uur lopen in Z1. Gewoon een rustige mini-triathlon afgewerkt dus, met relatief veel zwemmen. Toen was het inmiddels bijna 9 uur, dus ontbijten en een autootje gehuurd. We wilden nog even weer naar Club La Santa, want ik had me bedacht om een tweede frametasje te kopen. Eentje voor op het frame aan de stuurpen met sportvoeding en een tweede aan de zadelpen met daarin het reservemateriaal. Gelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog wat overbodige Ironman-merchandising aan te schaffen, zoals een petje, rugzak en functioneel running shirt. Niet nodig, maar wel leuke hebbedingetjes! Op Club La Santa was het inmiddels loeidruk geworden en net als vorig jaar op Mallorca bleken de meeste triatleten geen plek te hebben ingeruimd in hun koffers voor normale kleding, maar moesten alle finisher shirts van voorgaande edities mee. De poppenkast verder achter ons gelaten en nog even naar het Timanfaya museum in Mancha Blanca gereden en de dag afgesloten met een bezoek aan het voormalige huis van César Manrique in Tahiche. Indrukwekkende natural art. Hierbij heeft Manrique natuurlijke elementen verwerkt in zijn kunst. Zijn voormalige huis is gebouwd op vijf luchtbellen in een lavagang. Uniek.
Ik begon de dag met een combitraining in alle vroegte (7 uur). Eerst drie kwartier zwemmen langs het Playa de los Pocillos. Weer terug in het appartement mijn trisuit aan en een half uur fietsen in Z1, gevolgd door een half uur lopen in Z1. Gewoon een rustige mini-triathlon afgewerkt dus, met relatief veel zwemmen. Toen was het inmiddels bijna 9 uur, dus ontbijten en een autootje gehuurd. We wilden nog even weer naar Club La Santa, want ik had me bedacht om een tweede frametasje te kopen. Eentje voor op het frame aan de stuurpen met sportvoeding en een tweede aan de zadelpen met daarin het reservemateriaal. Gelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog wat overbodige Ironman-merchandising aan te schaffen, zoals een petje, rugzak en functioneel running shirt. Niet nodig, maar wel leuke hebbedingetjes! Op Club La Santa was het inmiddels loeidruk geworden en net als vorig jaar op Mallorca bleken de meeste triatleten geen plek te hebben ingeruimd in hun koffers voor normale kleding, maar moesten alle finisher shirts van voorgaande edities mee. De poppenkast verder achter ons gelaten en nog even naar het Timanfaya museum in Mancha Blanca gereden en de dag afgesloten met een bezoek aan het voormalige huis van César Manrique in Tahiche. Indrukwekkende natural art. Hierbij heeft Manrique natuurlijke elementen verwerkt in zijn kunst. Zijn voormalige huis is gebouwd op vijf luchtbellen in een lavagang. Uniek.
Vrijdag 17 mei
D-day nadert. Nog 40 minuten rustig losfietsen stond er op het schema. Voor de tweede achtereenvolgende dag fiets ik in de regen. Wat? Ja, je leest het goed. In de regen. De gevreesde temperaturen van boven de 30 graden blijven hierdoor ook achterwege, het is aangenaam en zelfs fris te noemen. ’s-Middags de fiets en de tassen inchecken. Toch weer een hele belevenis en een indrukwekkend parc ferme. Toch allemaal wel net iets minder dan vorig jaar in Mallorca. Kan zijn doordat dat mijn eerste keer was en het daardoor indrukwekkender overkwam, maar in mijn herinnering was het daar allemaal net iets professioneler en strakker neergezet. Ook de Expo daar was groter. Na alles weg te hebben gezet volgt een tocht naar de supermarkt om het ontbijt te scoren, want ik moet er de volgende dag om half vijf uit. En dan zit het restaurant in het hotel nog dicht. Dus ik koop bij de plaatselijke Spar een wit brood, jam en een set van vier kuipjes vruchtenyoghurt (blackberry, that’s what I like!)
D-day nadert. Nog 40 minuten rustig losfietsen stond er op het schema. Voor de tweede achtereenvolgende dag fiets ik in de regen. Wat? Ja, je leest het goed. In de regen. De gevreesde temperaturen van boven de 30 graden blijven hierdoor ook achterwege, het is aangenaam en zelfs fris te noemen. ’s-Middags de fiets en de tassen inchecken. Toch weer een hele belevenis en een indrukwekkend parc ferme. Toch allemaal wel net iets minder dan vorig jaar in Mallorca. Kan zijn doordat dat mijn eerste keer was en het daardoor indrukwekkender overkwam, maar in mijn herinnering was het daar allemaal net iets professioneler en strakker neergezet. Ook de Expo daar was groter. Na alles weg te hebben gezet volgt een tocht naar de supermarkt om het ontbijt te scoren, want ik moet er de volgende dag om half vijf uit. En dan zit het restaurant in het hotel nog dicht. Dus ik koop bij de plaatselijke Spar een wit brood, jam en een set van vier kuipjes vruchtenyoghurt (blackberry, that’s what I like!)
Zaterdag 18 mei
Race day! Ik had de wekker op half vijf gezet, maar om 4u23 schrik ik al wakker. Ik heb gedroomd. De Ironman gedaan. Althans, dat denk ik. Echt levendig in mijn herinnering. Zelfs de splittijden heb ik paraat, waarbij de looptijd me heftig teleurstelt: 1u10 zwemmen, 5u15 fietsen en 4u21 lopen. Met wissels eindtijd 10u51’18”. Janneke schrijft de tijden zelfs nog even op. Ter controle achteraf. Ik neem me dan al voor dat ik dan liever wat langzamer fiets en een marathon onder de 4 uur neer kan zetten dan dat ik dit scenario moet volgen. Het ontbijt volgt en ik pak mijn tas. Om iets voor zessen vertrek ik voor mijn wandeling naar Playa Grande, waar ik om 06:15 hoop te arriveren!
Race day! Ik had de wekker op half vijf gezet, maar om 4u23 schrik ik al wakker. Ik heb gedroomd. De Ironman gedaan. Althans, dat denk ik. Echt levendig in mijn herinnering. Zelfs de splittijden heb ik paraat, waarbij de looptijd me heftig teleurstelt: 1u10 zwemmen, 5u15 fietsen en 4u21 lopen. Met wissels eindtijd 10u51’18”. Janneke schrijft de tijden zelfs nog even op. Ter controle achteraf. Ik neem me dan al voor dat ik dan liever wat langzamer fiets en een marathon onder de 4 uur neer kan zetten dan dat ik dit scenario moet volgen. Het ontbijt volgt en ik pak mijn tas. Om iets voor zessen vertrek ik voor mijn wandeling naar Playa Grande, waar ik om 06:15 hoop te arriveren!
06:20. Ik arriveer in het parc fermé. Startnummer 1231. Ik zoek mijn fiets op en zet mijn bidons in de houders. De frametasjes maak ik ook vast. Het is nog donker. Voor de zekerheid voel ik nog even de banden. Achter: goed, mooi op spanning. Voor: hè? What the fuck? Leeg! Nu heb ik dus het gevoel dat ik weer aan het dromen ben. Grappig dat je dan voor de zekerheid nog een keer gaat voelen. Maar hij is toch echt leeg. Inmiddels is het bijna half zeven, een half uur voor de start. Zelf vervangen? Nope. Er is een bike support aanwezig in het parc ferme en ik besluit hier gebruik van te maken. Wel jammer dat de beste mannen de gewenste binnenband met 80mm ventiel niet direct paraat hebben. Ook wordt de band eerst nog even opgepompt ter controle, maar deze loopt net zo snel weer leeg. Omdat het niet echt warm was einde middag had ik er 10 bar ingegooid, maar blijkbaar is de band daarna toch dermate opgewarmd dat deze is geëxplodeerd. Ventiel lek. Ondertussen tikt de tijd genadeloos verder en is het gaan regenen. Ik breng in de tussentijd mijn Streetwear tas weg naar het wegbrengpunt en om 06:55 trek ik mijn doorweekte kloffie uit en mijn wetsuit aan. Inmiddels hebben de mannen van de bike support ook mijn band eindelijk er weer opliggen. Zij bieden aan om mijn fiets weer terug te zetten op de juiste plek, zodat ik naar de zwemstart kan. Waarvoor heel veel dank.
06:57. Als allerlaatste atleet loop ik de check-in zone binnen. Alle triatleten staan al opgesteld voor de zwemstart. Ik schat mij in op ongeveer het midden van het veld, dus loop daar de meute in en probeer zover mogelijk door te lopen naar de rechterzijkant om straks niet midden in het gedrang te zitten. Uit de luidsprekers schalt “Chariots of Fire” van Vangelis. Filmmuziek over een heroïsch epos. Daar ga ik ook aan beginnen. Om me heen is het zwart van de wetsuits en oranje badmutsen (en hier en daar een roze, van de dames). De speaker zweept de meute op, “are you ready???” Een oerkreet stijgt op uit de bijna 2000 kelen, “YEAAAAAHHH!!!!”. Kippenvel. Ondanks die neopreen wetsuit, en ondanks dat ik stijf sta van de adrenaline door die stressvolle 30 minuten voor de start met die lekke band. Het startschot klinkt. De pro’s zijn gestart vanaf de waterlijn, wij mogen er achteraan. De massa zwarte wetsuits voor mij zet zich in beweging. Een vergelijking met de film “Saving Private Ryan” dringt zich aan mij op. Alles wat ik zie is die zwarte muur van wetsuits en oranje badcaps, totdat ineens de waterlijn is bereikt. Ineens zie ik voor me een kleine 1000 man in het water liggen. D-Day. Nogmaals kippenvel. Twee minuten na het startschot gaat mijn Ironman beginnen.
06:57. Als allerlaatste atleet loop ik de check-in zone binnen. Alle triatleten staan al opgesteld voor de zwemstart. Ik schat mij in op ongeveer het midden van het veld, dus loop daar de meute in en probeer zover mogelijk door te lopen naar de rechterzijkant om straks niet midden in het gedrang te zitten. Uit de luidsprekers schalt “Chariots of Fire” van Vangelis. Filmmuziek over een heroïsch epos. Daar ga ik ook aan beginnen. Om me heen is het zwart van de wetsuits en oranje badmutsen (en hier en daar een roze, van de dames). De speaker zweept de meute op, “are you ready???” Een oerkreet stijgt op uit de bijna 2000 kelen, “YEAAAAAHHH!!!!”. Kippenvel. Ondanks die neopreen wetsuit, en ondanks dat ik stijf sta van de adrenaline door die stressvolle 30 minuten voor de start met die lekke band. Het startschot klinkt. De pro’s zijn gestart vanaf de waterlijn, wij mogen er achteraan. De massa zwarte wetsuits voor mij zet zich in beweging. Een vergelijking met de film “Saving Private Ryan” dringt zich aan mij op. Alles wat ik zie is die zwarte muur van wetsuits en oranje badcaps, totdat ineens de waterlijn is bereikt. Ineens zie ik voor me een kleine 1000 man in het water liggen. D-Day. Nogmaals kippenvel. Twee minuten na het startschot gaat mijn Ironman beginnen.
Ik zoek meteen de zijkant van het veld op en kom direct goed in mijn slag. Af en toen lig ik bij iemand in de benen, en dat wordt niet door iedereen gewaardeerd. Kost me bijna een gebroken pink als iemand in paniek en flinke trapbeweging maakt als ik de hak aantik. Maar gelukkig is mijn pink redelijk flexibel, zo blijkt. Hij overleeft een hoek van 90º en ik zet mijn zwemtocht voort. Het gaat makkelijk. Het gaat soepel. Maar vooral: ik voel me lekker in het water. Ik denk aan de lessen van zwemtrainer Hugo Staudt bij WS Twente en de tips van Wim Zwiers bij TC Twente. Telkens blijf ik de nadruk leggen op techniek en tot mijn verbazing ben ik na 35 minuten zuivere zwemtijd voor de eerste keer het water uit (plus twee minuten op het strand maakt een ronde van 37 minuten). De tweede ronde blijf ik lekker ontspannen zwemmen, voel me niet vermoeid en zet ogenschijnlijk een zeer constante zwemrace neer: eerste ronde 37’02”, tweede ronde 37’01”. Maar zoals gezegd, in die eerste ronde zitten twee minuten wachttijd voordat ik aan het zwemmen kon beginnen. Met 1u14’03” ben ik echter zeer tevreden. Minder tevreden ben ik met de idioot die tien meter voor het uitgaan van het water nog over me heen wil zwemmen. In het begin van de race a la, maar echt? Op het eind, met alle ruimte? Kwam hem dus ook op een elleboog te staan. Geheel onbedoeld uiteraard. Elleboog hoog houden bij de overhaal heb ik geleerd. Dus.
De wissel. Even rennen naar de tent en zand van de voetjes spoelen. Wetsuit uit. Fietshelm op. Sokken en schoenen mee, want er moest nog een stuk door het zand worden gelopen. De insmeerdames laat ik links liggen, want het was wederom gaan regenen. Ik laat me wel insmeren na het fietsen dacht ik nog. Bij de fiets aangekomen het spannende moment. Zijn mijn banden nog hard? Voor de zekerheid even voelen. Yes! Ik kan mijn Ironman avontuur vervolgen! Ik was er echt even bang voor, maar toch heb ik er tijdens het zwemmen niet echt aan gedacht. Focus on the moment. Wel blijkt dat ik de frametasjes niet goed heb vastgemaakt, ze slingeren van links naar rechts op het frame op het moment dat ik met de fiets richting uitgang begin te rennen. Dus ik stop weer even en neem de tijd om ze nog even goed vast te maken. Kost een ruime minuut, maar dat liever dan dat ik er 180 kilometer last van heb. Ik mag de fiets op. Let’s rock!
Het regenen is inmiddels gestopt, maar de Avenida de las Playas ligt er nog erg nat bij. Oppassen dus in de eerste kilometers, met name op de rotondes. Het inhaalwerk begint al meteen. Ik zat in een aardig grote groep zwemmers, dus echt inhalen op de smalle boulevard lukt niet. Het tempo ligt dus laag tot de weg eindelijk breder wordt. Dat is ongeveer bij de Spar, vlak bij ons hotel. Als ik richting hotel van mijn ouders een triatleet met een discwiel achter inhaal merk ik dat deze met me mee wil. Voor het hotel van mijn ouders ligt echter een rotonde, dus: flink in de remmen en rustig de rotonde nemen. Achter me hoor ik het kenmerkende geluid van carbon tegen asfalt. De man met het discwiel heeft de situatie niet goed ingeschat.
Eenmaal buiten Puerto del Carmen begint het echte inhaalwerk. Fantastisch gezicht: een lang lint van fietsers strekt zich voor me uit. Zaak is nu de krachten goed te verdelen. En ging mijn laatste trainingsrit van meer dan 200 kilometer nog boven de 34 km/h, dat was in vlak Nederland. Dit is andere koek. Doseren is het toverwoord. Al snel ben ik in Uga, met daarna voor Yaiza rechtsaf om de lus naar El Golfo te maken. Aan de andere kant van de weg komt een motorrijder met daarachter de koploper in de wedstrijd, Faris Al Sultan. Die heeft de hele lus van El Golfo er dan dus al opzitten… Ik kan goed tempo maken omdat ik het advies van de organisatie in de wind heb geslagen (dat was verzet 52x39 voor, 13x24 achter; ik heb een 53x42 voor en 12x25 achter).
Na de lus via El Golfo volgt de klim naar de Montañas del Fuego. Oftewel de tocht door het maanlandschap van Timanfaya, waar je je op een andere planeet waant. Genieten. Wat mooi. Een paar dagen later zal ik hier nog rustig uitfietsen met mijn vader en even stoppen om als aandenken een stukje zwart lavasteen mee te nemen. Maar daar heb ik nu geen tijd voor. De inhaalrace moet door. Ik lag 920e na het zwemmen, inmiddels zal dat rond plek 500 zijn vermoed ik. Ik blijf lekker doseren en geef gas waar het kan. De afdaling door Tinajo richting La Santa verloopt voorspoedig. Richting surfoord Caleta de Famara wordt ik echter met een hongergevoel geconfronteerd. Had ik toch vast voedsel mee moeten nemen? Het gaat goed op de sportdrank en gelletjes, maar inmiddels is het rond half tien en ruim vijf uur na mijn ontbijt. Ik krijg honger…
Bleek dat er bij de verversingspost in Famara ook energy bars werden aangereikt. Die heb ik dus gemist. Dus ik moet nog even door op sportdrank en gels. Ondertussen voel ik iets tegen mijn kuit aan bungelen op het moment dat ik even uit het zadel ga. Mijn zadeltasje met reserveband en CO2-patroon: losgetrild. Die wil ik liever nog niet kwijt, dus ik moet gedwongen aan de kant om het ding opnieuw goed vast te maken. Dikke minuut verspeeld, maar ik kom gelukkig weer snel in mijn ritme. Ik verheug me dan ook op het moment dat ik de rotonde voor Teguise ga passeren, want daar zal mijn vader staan te supporteren. Maar eenmaal bij de rotonde: geen vader. Bleek achteraf dat hij vanwege de regen ’s-ochtends niet die kant op is gefietst. Met vraagtekens maak ik dan dus de klim naar Teguise. Inmiddels ben ik halverwege en 3uur en 8 minuten aan het fietsen. Iets langzamer dan 30 gemiddeld dus. Valt me wat tegen. Ik houd er wel een aardig tempo in, maar durf niet te hard vanwege het hongergevoel en wil reserve houden tot de eerstvolgende verversingspost. Die duurt nog wel even. Toch blijf ik mensen inhalen, op de klim naar Mirador de Haria gaat het zelfs relatief makkelijk. Goed voor de moraal!
Bleek dat er bij de verversingspost in Famara ook energy bars werden aangereikt. Die heb ik dus gemist. Dus ik moet nog even door op sportdrank en gels. Ondertussen voel ik iets tegen mijn kuit aan bungelen op het moment dat ik even uit het zadel ga. Mijn zadeltasje met reserveband en CO2-patroon: losgetrild. Die wil ik liever nog niet kwijt, dus ik moet gedwongen aan de kant om het ding opnieuw goed vast te maken. Dikke minuut verspeeld, maar ik kom gelukkig weer snel in mijn ritme. Ik verheug me dan ook op het moment dat ik de rotonde voor Teguise ga passeren, want daar zal mijn vader staan te supporteren. Maar eenmaal bij de rotonde: geen vader. Bleek achteraf dat hij vanwege de regen ’s-ochtends niet die kant op is gefietst. Met vraagtekens maak ik dan dus de klim naar Teguise. Inmiddels ben ik halverwege en 3uur en 8 minuten aan het fietsen. Iets langzamer dan 30 gemiddeld dus. Valt me wat tegen. Ik houd er wel een aardig tempo in, maar durf niet te hard vanwege het hongergevoel en wil reserve houden tot de eerstvolgende verversingspost. Die duurt nog wel even. Toch blijf ik mensen inhalen, op de klim naar Mirador de Haria gaat het zelfs relatief makkelijk. Goed voor de moraal!
 |  |
Na Haria volgt een lastig stuk met daarin ook het steilste stuk van de route. Dat is even lastig met mijn 42x25, maar zonder te forceren kom ik goed boven. Op naar Ye, waar we linksaf mogen naar het hoogste punt van het eiland: Mirador del Rio. Het laatste stuk van deze klim is echt genieten. Ineens houdt de bergwand links op en is er het grote niets links van de weg. Met ver onder je een staalblauwe zee en een idyllisch vergezicht op het eilandje La Graciosa. Beloning voor een paar uur hard werken op de pedalen!
Eenmaal boven op Mirador del Rio is de volgende verversingspost. Bidon aannemen, check. En de laatste dames: powerbar energyrepen. YES! Het lukt me om in het voorbijrijden twee halve reepjes aan te nemen. Enige probleem is dat een lastige afdaling volgt op zeer slecht wegdek. Een week eerder reed ik hier lek op dat hobbelasfalt. Dus geen risico’s dit keer. Ik daal rustig af, manoeuvreer rustig om de gaten heen en pas als het asfalt beter wordt waag ik me aan de reepjes. Gaat wel ten koste van de snelheid, maar het lichaam verzorgen is belangrijker. Er moet straks ook nog een marathon gelopen worden!
Met de brandstoftank weer enigszins gevuld zet ik motor aan en gooi het tempo drastisch omhoog. Dat het grootste klimwerk erop zit en de wind nu in de rug blaast in plaats van vol tegen helpt ook. Voordat ik het weet ben ik in Tahiche, waar het nog weer omhoog loopt naar Nazaret. Daarna volgt wederom een stuk asfalt dat mijns inziens Ironman-onwaardig is. Gelukkig komt mijn fietsje ook hier zonder kleerscheuren door en de laatste kilometers is het genieten richting Puerto del Carmen. Na de afdaling vanuit Tias schiet er bijna kramp in mijn linkerbovenbeen bij het aanzetten na de rotonde. Even strekken en vlak daarna komt Nederlander Frank Keurhorst voorbij zetten. Voor de derde of vierde keer tijdens het fietsen. Het lijkt er bijna op of hij er een persoonlijke missie van heeft gemaakt om voor mij van de fiets af te komen. Ik focus me gewoon op mijn eigen race en hoop dat ik tijdens het lopen geen last krijg van die kramp. Ik drink nog snel even wat bij. Op de fiets van plaats 920 naar plaats 195 gereden, totale fietstijd 5 uur, 43 minuten (31.5 km/h). Ging het tweede deel toch nog bijna 35 gemiddeld inclusief de klimmen naar Haria en Mirador del Rio, dus goed hersteld! En dankbaar dat ik na het stressvolle begin van de dag geen pech heb gehad onderweg.
De tweede wissel. Ik moest eigenlijk al een hele tijd naar het toilet, maar wilde daarvoor niet nog eens van de fiets. Dat kan dus mooi in T2. Ondertussen de fietsschoenen uit en helm af, andere zonnebril op… Direct na het verlaten van het toilet de loopschoenen aangetrokken (mag eigenlijk niet, moet in de tent). Maar daardoor is het tent in, tas afgeven en tent uit. Beginnen aan mijn allereerste marathon!
Met de brandstoftank weer enigszins gevuld zet ik motor aan en gooi het tempo drastisch omhoog. Dat het grootste klimwerk erop zit en de wind nu in de rug blaast in plaats van vol tegen helpt ook. Voordat ik het weet ben ik in Tahiche, waar het nog weer omhoog loopt naar Nazaret. Daarna volgt wederom een stuk asfalt dat mijns inziens Ironman-onwaardig is. Gelukkig komt mijn fietsje ook hier zonder kleerscheuren door en de laatste kilometers is het genieten richting Puerto del Carmen. Na de afdaling vanuit Tias schiet er bijna kramp in mijn linkerbovenbeen bij het aanzetten na de rotonde. Even strekken en vlak daarna komt Nederlander Frank Keurhorst voorbij zetten. Voor de derde of vierde keer tijdens het fietsen. Het lijkt er bijna op of hij er een persoonlijke missie van heeft gemaakt om voor mij van de fiets af te komen. Ik focus me gewoon op mijn eigen race en hoop dat ik tijdens het lopen geen last krijg van die kramp. Ik drink nog snel even wat bij. Op de fiets van plaats 920 naar plaats 195 gereden, totale fietstijd 5 uur, 43 minuten (31.5 km/h). Ging het tweede deel toch nog bijna 35 gemiddeld inclusief de klimmen naar Haria en Mirador del Rio, dus goed hersteld! En dankbaar dat ik na het stressvolle begin van de dag geen pech heb gehad onderweg.
De tweede wissel. Ik moest eigenlijk al een hele tijd naar het toilet, maar wilde daarvoor niet nog eens van de fiets. Dat kan dus mooi in T2. Ondertussen de fietsschoenen uit en helm af, andere zonnebril op… Direct na het verlaten van het toilet de loopschoenen aangetrokken (mag eigenlijk niet, moet in de tent). Maar daardoor is het tent in, tas afgeven en tent uit. Beginnen aan mijn allereerste marathon!
Tijdens het begin van de marathon merk ik al dat ik al aardig van voren loop, want zoveel lopers zijn er nog niet op het parcours. Ik loop ontspannen en weet de eerste kilometers aardig door te komen met een tempo van 4.18 per kilometer. Harder dan ik eigenlijk wil, maar so far, so good. Tot ik op een gegeven moment bij een groepje kom dat niet veel langzamer loopt. Hier haak ik bij aan. Uiteindelijk blijven we toch met z’n tweeën over en loop ik de eerste omloop van 21 kilometer samen met de Zwitser Matthias Nussbaum. Doorkomst halve marathon is dan ongeveer 1 uur 38. Ik loop dan op een schema van 3 uur 15 - 3 uur 20 en op een finishtijd van onder de 10 uur en 30 minuten. Ik sla aan het rekenen. Ik heb nog ruim twee uur over voor de laatste 21 kilometer. Zelfs als ik rustig aan doe ga ik onder de 11 uur finishen. Niet meer bereid om tot het uiterste te gaan besluit ik om vanaf dat moment te gaan genieten.
Vanaf dat moment gebruik ik iedere waterpost om te wandelen en rustig te drinken. Het wordt daardoor wel steeds lastiger om mezelf iedere keer weer op gang te trekken, maar tussen de waterposten (om de twee kilometer) weet ik het tempo telkens wel weer op te schroeven tot 12-13 km/h. Daardoor komt de sub-11 finish geen moment in gevaar. Onderweg geniet ik van alle aanmoedigingen: doordat ik het NTB-bondspak aan heb krijg ik veel bijval van alle Nederlandse vakantiegangers langs het parcours. Een speciale vermelding voor een fanatieke supportersschare op de hoek bij Jameos Playa, iedere keer weer genieten als ik daar langs kwam. En bij de Spar stonden Janneke, Fynn en mijn ouders.
Alleen bij de laatste omloop was het even zoeken waar ze waren gaan staan. Ik had namelijk aangegeven dat ik, ongeacht welke tijd, met Fynn samen wilde finishen. Dat ging lukken: ze hadden een fantastisch plekje uitgezocht op de tribune, een kleine 50 meter voor de eindstreep. Ik kreeg Fynn van Janneke aangereikt en een massaal gejuich stijgt op vanaf de tribunes! De laatste meters loop ik met Fynn op de arm. Even probeer ik met hem hand in hand de laatste meters af te leggen, maar het mannetje voelt zich daar niet echt comfortabel bij. Ik kijk nog even achterom om te checken of ik niemand hinder. Niemand te zien. Dus ik neem Fynn opnieuw op de arm en samen met mijn zoontje passeer ik na 10 uur, 54 minuten en 51 seconden de eindstreep. Wat een fantastische ervaring!
 |  |
22nd IRONMAN LANZAROTE
ERIK LENTFERT
Rank: 33
Overall Rank: 183
BIB:
1231
Division:
M 40-44
Age:
42
Swim:
1:14:03
Bike:
5:43:53
Run:
3:44:18
Overall:
10:54:51
CONGRATULATIONS, ERIK, ON YOUR FINISH!
Transition
T1: SWIM-TO-BIKE 7:03
T2: BIKE-TO-RUN 5:34
ERIK LENTFERT
Rank: 33
Overall Rank: 183
BIB:
1231
Division:
M 40-44
Age:
42
Swim:
1:14:03
Bike:
5:43:53
Run:
3:44:18
Overall:
10:54:51
CONGRATULATIONS, ERIK, ON YOUR FINISH!
Transition
T1: SWIM-TO-BIKE 7:03
T2: BIKE-TO-RUN 5:34
RSS Feed
