Vrijdag 24 juni
Ik had me in 2019 al ingeschreven voor deze race. De wedstrijd in Maastricht trok me niet zo, maar deze Ironman in Nederland leek me juist heel tof. Mooie omgeving, niet te ver weg en een leuke gelegenheid voor een weekendje weg met het gezin. En toen kwam dus corona... 2020 afgelast. 2021 werd in juni uitgesteld, werd uiteindelijk september. Toen deed ik al mee met het WK long distance in Almere, en om dan twee weken later een halve te doen zag ik niet zitten. Dus opnieuw op de uitstelknop gedrukt: 2022 moest het dan echt gaan gebeuren.
Na aankomst de koffers uitgepakt en weer de auto in, gelijk maar even Hoorn verkennen. En de startspulletjes ophalen, wat kon tot 20:30. Hoorn is echt schitterend. Net als in Šamorín waan je je terug in de Middeleeuwen. Wat een prachtig decor voor een Ironman race. Niet alleen daarvoor trouwens, gewoon een schitterend mooie plek om een weekend te verblijven. Vanaf de parkeerplaats is het wel een stukje lopen naar de start-finish locatie, maar met zo’n omgeving is dat echt geen straf.
Pre-race day. De planning stond aardig strak. Ik wilde graag een laatste training afwerken en daarna door naar de Bike check-in, die van 14:00-19:00 gepland stond. Maar ik wilde dat zo vroeg mogelijk doen, om daarna met Janneke en de kinderen nog wat te kunnen shoppen in Hoorn. Na het ontbijt stapte ik om ongeveer om 11:00 op de fiets voor een tochtje van drie kwartier, terwijl de kinderen gaan vissen. Ik had een route van iets meer dan 25 kilometer bedacht en in mijn hoofd geprent. Het lukte me om zonder al te veel moeite de weg te vinden. Daarna een kwartiertje loslopen op 4:57/km, drie kilometer. Ik voelde me er klaar voor!
Na even bijgekletst te hebben en weer richting centrum van Hoorn te hebben gewandeld zoek ik Janneke en de kinderen weer op. Terug naar het vakantiepark, avondeten en op tijd onder de wol. De volgende ochtend gaat de wekker op tijd, want de wisselzone opent al om 05:00 en sluit om 06:30.
Zondag 26 juni: Race Day.
Om 4 uur ging de wekker en zoals gewoonlijk ben ik er op een race dag dan vlot uit. Licht geslapen en een paar keer wakker geworden, maar uit ervaring weet ik dat dat niet heel veel uitmaakt op een wedstrijddag. Eigenlijk is een mindere nacht voor de wedstrijd al routine geworden. Na het ontbijt in de auto en op naar de parkeerplaats. Waar het iets voor 5 uur flink zoeken is naar een parkeerplek, want ik ben niet de enige die er vroeg bij is De logistieke uitdaging is dat ik mijn tijdritwielen erin heb gestoken en daarop zitten tubes gemonteerd. Deze moeten op de wedstrijddag op spanning worden gebracht en voor beide wielen heb ik een aparte pomp. Dat betekent ook dat ik beide pompen niet kwijt wil, dus ik wil ze weer terug brengen naar de auto. Dus na een dikke 25 minuten wandelen naar de wisselzone, de boel klaarmaken, kan ik weer 25 minuten met de pompen terug naar de auto. En daarna weer 25 minuten zonder de pompen terug naar de wedstrijd. Breekt me tijdens het pompen ook nog het ventiel van mijn discwiel af... Maar gelukkig was dat al grotendeels op spanning (8 bar). Daar red ik het wel op. |
07:17 Swim
Iets na kwart over zeven mag ik dan het water in. Ik heb ervoor gekozen om twee badmutsen op te doen, want het IJsselmeer is nog best koud zo eind juni. En waar het vrijdagavond bij aankomst een spiegelglad oppervlak was, is de wind nu behoorlijk. Zeker buitengaats beginnen de golven aardig op te klotsen.
Het eerste stuk tot de sluis zwem ik best lekker en haal al wat mensen in die voor mij zijn gestart. Het is een rolling start, dus geen last van drukte om je heen. Maar eenmaal buiten de sluis in echt open water is het een ander verhaal. Het is lastig navigeren, maar gelukkig beschik ik wel weer over een goede zwembril. Na de twee geknapte bandjes in Slowakije kreeg ik van Zone3 geheel kostenloos twee nieuwe brilletjes opgestuurd, top! Dus ik zwem nu met de Venator-X en dat gaat op zich prima.
Het probleem zijn echter de hoge golven. Echt tegenop boksen soms en ik kom zelfs in aanvaring met een zwemmer voor mij die ik inhaal. Die vervolgens geïrriteerd mij een duw geeft, maar er was absoluut geen sprake van opzet. Ik snap het op zich wel, ik heb het andersom ook wel eens meegemaakt. Ik verontschuldig mij en zwem weer door. Goed navigerend op de boeien en dan weer terug, richting de wisselzone. Omdat ik op links adem wordt het nu nog lastiger om het zeewater niet vol in mijn mik te krijgen.
Na 36’42” sta ik weer op de kant, niet eens zo beroerd gezien de omstandigheden, en na 37’13” ren ik over de timing mat. Dat is in ieder geval al vier minuten winst ten opzichte van de wedstrijd in Šamorín, vijf weken eerder. Al heeft al dat gedein in het water mijn maag geen goed gedaan: die leeg ik iets verderop in de bosjes.
07:54 T1
Na het perfectioneren van mijn pizzaskills in de bosjes ren ik naar de tasjes, trek de wetsuit uit, alles erin, fietshelm op en richting fiets. Eerder die ochtend bleken er twee atleten niet te zijn komen opdagen naast mij, dus was er ineens meer ruimte aan het rek. Netjes aan de official gevraagd of ik mijn fiets op een andere plek mocht hangen en dat bleek geen probleem. Na iets meer dan vier minuten (4’20”) ben ik dan de wisselzone uit en mag het fietsparcours op.
07:58 Bike
Ik maak me op voor een schitterend stukje fietsen. Ik weet dat ik te weinig kilometers in de benen heb en dat ik nog steeds last heb van mijn onderrug. Het advies van coach Evert Scheltinga voor deze wedstrijd was dan ook maar een ding: genieten! En dat ben ik van plan. Rijden op reserve en genieten van de prachtige omgeving.
Zo wordt het een redelijk mindful ritje, maar het competitieve gaat er natuurlijk nooit helemaal uit. In Hoorn word ik trouwens al door een onoplettende verkeersregelaar verkeerd gestuurd, waardoor ik een woonwijk inrijd in plaats van Hoorn uit. Gelukkig heb ik het snel in de gaten, dit kan niet kloppen. Kost hooguit een half minuutje, en doorrrrrr.... Ondanks dat ik op reserve rijd weet ik toch best veel rijders voor me in te halen, goed voor de moraal.
Na een uur fietsen heb ik 37,5 kilometer afgelegd en kom ik aan in Medemblik. Ook al zo’n mooi plekje en ik kijk mijn ogen uit als ik langs een fraai kasteel kom. Hier zouden ze nou een fotograaf moeten posteren denk ik nog. En wat denk je? Flits!
De westenwind staat inmiddels in de rug, richting Enkhuizen. Het tempo gaat dan ook omhoog. Het volgende half uur leg ik exact twintig kilometer af, dus 40 km/h gemiddeld. Maar we moeten ook nog weer terug. Er volgt een lusje heen en weer richting Enkhuizen, dan Enkhuizen door en ten slotte over de dijk met volle bak wind tegen terug naar Hoorn. Hier worden de mannen van de jongens onderscheiden. Je ziet een aantal “atleten” proberen steun bij elkaar zoeken door in groepjes te gaan fietsen. Niets leuker dan die solo in te halen. Die rug ben ik dan al vergeten, voor mij is het toch een soort erezaak om dat soort valsspelers op hun plek te zetten.
Het stuk vanaf waar we de dijk weer opgaan, voor Enkhuizen, tot de finish is dus continu wind tegen, zesentwintig kilometer lang. Maar zolang ik mensen blijf inhalen motiveert het eigenlijk wel en ik verras mezelf met hoe sterk ik eigenlijk nog ben. Over dat stuk doe ik dan uiteindelijk iets meer dan 45 minuten, exact 34 km/h. Daarmee komt het totale fietsrondje op 2h26’38”, oftewel 36.8 gemiddeld. Erg tevreden mee!
10:24 T2
Wel had ik dan al een hele tijd de neiging om te moeten plassen, dus zodra ik de fiets heb weggehangen, mijn helm in de tas heb gedaan en mijn loopschoenen, petje en zonnebril op heb ren ik eerst naar de sanitaire stop. Kost even wat tijd, maar ik wil met een goed gevoel aan het lopen beginnen. Na 4’12” ben ik dan op het loopparcours en kan de halve marathon beginnen.
10:28 Run
Met een beetje goede wil ben ik nog voor het middaguur over, houd ik me voor. Maar uiteraard weet ik wel beter. Het is geen heel simpel loopparcours en de straten in Hoorn zijn deels kinderkopjes, wat het lopen nou niet echt heel comfortabel maakt. Wel is het een genot om door deze mooie straten te mogen rennen. Het volle terras in het centrum, langs de Hoofdtoren, het rondje over Venidse. De eerste ronde voel ik me ook prima en weet een prima tempo van 4’40”-4’50” per kilometer vast te houden. Maar daarna is het tempo er eigenlijk wel uit.
Vanaf ronde twee komen de kilometertijden niet meer onder de vijf minuten per kilometer. Lopen wordt worstelen. En waar de eerste ronde nog vlot leek te gaan lijkt het of de waterposten in de tweede ronde verder uit elkaar zijn gezet. Het ergste is het stuk over de dijk, met een lang rechttoe, rechtaan stuk wat heen en weer moet worden gelopen. Ik pak daar halverwege een gel, maar ook daar krijg ik geen energie meer van.
En waar de tweede ronde al overleven was, wordt de derde loopronde echt op het tandvlees. Ik merk dat ik echt te weinig loopkilometers in de benen heb. De kilometers gaan tergend langzaam voorbij. Als ik dan de waterpost in het Julianapark voorbij loop en al dertig meter verder ben bedenk ik me. Ik moet blijven hydrateren, ook die laatste acht kilometer. Dus ik loop terug, pak water aan, drink het leeg en zet me dan weer in beweging. Had me dat aan de finish een sub-5 tijd opgeleverd als ik was doorgelopen? We zullen het nooit weten. Maar op dat moment voelde het als de beste beslissing.
Nog een keer mag ik Hoorn door, langs alle iconische landmarks. Ondanks de pijn en het ongemak in mijn onderrug geniet ik gewoon. Echt wel een van de mooiste halve triathlons die ik heb mogen doen. Dan de laatste keer richting de binnenhaven en dan mag ik eindelijk de finishstraat in. Puf voor een eindsprint heb ik niet meer, het enige dat ik in de gaten houd is dat er niemand te dicht voor me zit en ook niet te dicht achter me. Ik wil alleen op de finishfoto.
Dat lukt: na iets meer dan vijf uur zit ook deze halve triathlon erop. Misschien nog wel minder fit dan een maand eerder in Slowakije, maar zowaar vier minuten sneller. Die heb ik dan met name aan het zwemmen te danken (met zwembril deze keer). De halve marathon was een ware beproeving en met 1h47’13” had ik daar echt wel op minimaal zeven minuten sneller gerekend. Maar blijkbaar is dit de huidige realiteit. Met een overall 210e plek en 20e plaats M50 is dit gewoon even waar ik sta op dit moment. Het belangrijkste was dat ik de opdracht van de coach perfect heb uitgevoerd: genoten!
Na de race ben ik vrij vlot weer weg om nog even te genieten van ons mooie vakantiehuis. Verder nog even Hoorn in om nog wat laatste inkopen te doen. Met name Mick, die wilde het boek van de Gruffalo, waar hij vlak daarvoor een voorstelling van had gegeven op school. Daarna met de beentjes gestrekt in de zon werk ik een welverdiende salade weg en geniet nog even van het mooie uitzicht voordat we weer huiswaarts keren. Deze wil ik in de toekomst absoluut nog eens doen!