HENGELO - Het jaar 2011 is (vooralsnog) niet het jaar van de in het oog springende sportieve prestaties. Dit jaar stond tot dusverre in het teken van een aantal belangrijker zaken. Een dubbele verhuizing, een nieuwe baan, tussendoor promotie bewerkstelligen met Webton dames 1, afronden van het doctoraaltraject aan Nyenrode en vader worden: Janneke was op 20 juni uitgerekend en de geboorte van ons eerste kindje zat er dus aan te komen!
Kortom, allemaal zaken die voorrang verdienden en genoten. Daarnaast wist ik nog wel tijd te vinden om af en toe te trainen, maar niet op het niveau en met de intensiteit van de afgelopen jaren. De twee podiumplekken in juni bij een duathlon in Zuidwolde en bij de Rijsserbergloop waren daarom voor mij een positieve verrassing, maar niet meer dan bijzaak. Dat besef had ik vorig jaar al een beetje na de derde plek op het NK duathlon in Tilburg.
In mijn juniorentijd zat ik met hardlopen tegen de Nederlandse top aan, maar voor de echte top kwam ik lopend gewoon wat tekort. Door 20 jaar later alsnog een medaille te pakken op een nationaal podium voelde het als het afsluiten van een hoofdstuk, al was een NK-medaille nooit de opzet toen ik weer serieus met triathlon bezig ging. Het mooiste was het plezier in de sport. Door vorig jaar de focus op het duathloncircuit te leggen, naast mijn reguliere triathlonambities, heb ik eigenlijk wat te veel hooi op mijn vork genomen. En daarmee juist het belangrijkste element, het plezier in de sport, ondermijnd. Na het NK duathlon in Tilburg was ik er dan ook wel even helemaal klaar mee. Mede door een blessure die ik een anderhalve maand ervoor had opgelopen.
Eenzelfde parallel valt te trekken met mijn studie. Na mijn VWO-diploma ging ik naar Groningen om economie te studeren. Erg leuke stad, maar die studie kwam niet van de grond. Ik keerde terug naar Twente, rondde probleemloos HBO-Bedrijfseconomie af, maar de niet afgerondde studie in Groningen bleef knagen. Ik beloofde mezelf dat ik op een dag dat doctoraaltraject zou afronden, al was het alleen maar voor mijn eigen eergevoel. Die mijlpaal werd dan dit jaar bereikt, mede doordat ik vorig jaar mijn sportieve doel had verwezenlijkt: de drs. titel, of Master Of Science (MSc) zoals het tegenwoordig heet, is via een omweg dan eindelijk in de pocket!
Kortom, allemaal zaken die voorrang verdienden en genoten. Daarnaast wist ik nog wel tijd te vinden om af en toe te trainen, maar niet op het niveau en met de intensiteit van de afgelopen jaren. De twee podiumplekken in juni bij een duathlon in Zuidwolde en bij de Rijsserbergloop waren daarom voor mij een positieve verrassing, maar niet meer dan bijzaak. Dat besef had ik vorig jaar al een beetje na de derde plek op het NK duathlon in Tilburg.
In mijn juniorentijd zat ik met hardlopen tegen de Nederlandse top aan, maar voor de echte top kwam ik lopend gewoon wat tekort. Door 20 jaar later alsnog een medaille te pakken op een nationaal podium voelde het als het afsluiten van een hoofdstuk, al was een NK-medaille nooit de opzet toen ik weer serieus met triathlon bezig ging. Het mooiste was het plezier in de sport. Door vorig jaar de focus op het duathloncircuit te leggen, naast mijn reguliere triathlonambities, heb ik eigenlijk wat te veel hooi op mijn vork genomen. En daarmee juist het belangrijkste element, het plezier in de sport, ondermijnd. Na het NK duathlon in Tilburg was ik er dan ook wel even helemaal klaar mee. Mede door een blessure die ik een anderhalve maand ervoor had opgelopen.
Eenzelfde parallel valt te trekken met mijn studie. Na mijn VWO-diploma ging ik naar Groningen om economie te studeren. Erg leuke stad, maar die studie kwam niet van de grond. Ik keerde terug naar Twente, rondde probleemloos HBO-Bedrijfseconomie af, maar de niet afgerondde studie in Groningen bleef knagen. Ik beloofde mezelf dat ik op een dag dat doctoraaltraject zou afronden, al was het alleen maar voor mijn eigen eergevoel. Die mijlpaal werd dan dit jaar bereikt, mede doordat ik vorig jaar mijn sportieve doel had verwezenlijkt: de drs. titel, of Master Of Science (MSc) zoals het tegenwoordig heet, is via een omweg dan eindelijk in de pocket!
Diploma uitreiking op Nyenrode, 21 juni 2011: overhandiging van mijn MSc diploma door drs. Hans ten Rouwelaar, docent Management Accounting and Control (boven) en groepsfoto met alle afgestudeerden van de richting MSc Controlling (onder)
Een week later, op 29 juni, stond een tweede mijlpaal in 2011 voor de deur: eindelijk was het dan zo ver, de geboorte van ons eerste kindje. Uiteindelijk heeft de bevalling niet al te lang geduurd (minder dan zes uur). In mijn ogen een topprestatie van Janneke, waardoor ik mijn sportieve uitspattingen van de afgelopen jaren flink weet te relativeren momenteel.
Onze eerste is een kerngezond menneke: Fynn Dominic Lentfert, kortweg Fynn. Hij was bij zijn geboorte 52 centimeter en woog 4200 gram. Een flinke knul dus al. Op dit moment dus volop genieten van dit nieuwe leventje in ons midden! Daarom heb ik ook besloten tot nader order alle wedstrijden af te zeggen en de tijd te nemen om samen met Janneke alle aandacht te geven aan ons kleine ventje (even bovenop het feit dat ik de zondag voor zijn geboorte een redelijk ernstige enkelblessure op heb gelopen, dus hardlopen zit er sowieso de komende tijd niet in; daarmee zijn Deurningen, Holten en Klazienaveen van de kalender geschrapt. Ik beraad me nog op deelname aan wedstrijden in augustus i.v.m. de aankomende verhuizing.)
Ik vind het in ieder geval fantastisch en hiermee is 2011 gewoon een topjaar!
foto: Ik met Fynn, een half uurtje na zijn geboorte
Onze eerste is een kerngezond menneke: Fynn Dominic Lentfert, kortweg Fynn. Hij was bij zijn geboorte 52 centimeter en woog 4200 gram. Een flinke knul dus al. Op dit moment dus volop genieten van dit nieuwe leventje in ons midden! Daarom heb ik ook besloten tot nader order alle wedstrijden af te zeggen en de tijd te nemen om samen met Janneke alle aandacht te geven aan ons kleine ventje (even bovenop het feit dat ik de zondag voor zijn geboorte een redelijk ernstige enkelblessure op heb gelopen, dus hardlopen zit er sowieso de komende tijd niet in; daarmee zijn Deurningen, Holten en Klazienaveen van de kalender geschrapt. Ik beraad me nog op deelname aan wedstrijden in augustus i.v.m. de aankomende verhuizing.)
Ik vind het in ieder geval fantastisch en hiermee is 2011 gewoon een topjaar!
foto: Ik met Fynn, een half uurtje na zijn geboorte
Door deze fantastische ervaringen ben ik ook weer na gaan denken over mijn sportieve ambities. Want na het NK-brons (en eigenlijk al voor die tijd) was de motivatie weg. Door overkill, teveel willen, wellicht ook in combinatie met de toen nog af te ronden scriptie en een pittige baan. Doordat ik nu dingen heb afgerond en een nieuwe fase in mijn leven inga, denk ik dat daar ook op sportief gebied nieuwe ambities bijpassen.
Deze ambities liggen overigens niet op de duathlon. Wel grappig dat je door de pers, door de prestaties van de afgelopen twee jaren, tot duathleet wordt gebombardeerd. Want eigenlijk heb ik de triathlon altijd leuker gevonden. Ondanks mijn mindere zwemcapaciteiten. Dus ik wil proberen om te kijken hoe ver ik in de triathlon kan komen, hoever ik mij kan verbeteren in het zwemmen. En na het zien en horen van de ervaringen van clubgenoot Willem Schreurs op de Ironman in Regensburg vorig jaar wist ik het zeker: ik wil een Ironman doen! Toen ik die massale zwemstart zag stond het kippenvel op mijn armen. Dus mijn doel wordt een Ironman en die ga ik doen voor het goede doel, KiKa (zie ook de homepage en boven in het navigatiemenu). Hiervoor heb ik een van de zwaarste (maar in mijn ogen ook mooiste) ter wereld uitgekozen: Lanzarote.
Daarnaast zal ik uiteraard ook aan de start verschijnen in regionale wedstrijden, zolang het in de voorbereiding naar Lanzarote past. En ook duathlons sluit ik in de toekomst niet helemaal uit, zelfs het duathlon circuit zal ik vast nog wel eens meedoen in de toekomst. Maar de komende twee jaren zullen staan in het teken van balans werk/privé en voorbereiding Ironman!
Deze ambities liggen overigens niet op de duathlon. Wel grappig dat je door de pers, door de prestaties van de afgelopen twee jaren, tot duathleet wordt gebombardeerd. Want eigenlijk heb ik de triathlon altijd leuker gevonden. Ondanks mijn mindere zwemcapaciteiten. Dus ik wil proberen om te kijken hoe ver ik in de triathlon kan komen, hoever ik mij kan verbeteren in het zwemmen. En na het zien en horen van de ervaringen van clubgenoot Willem Schreurs op de Ironman in Regensburg vorig jaar wist ik het zeker: ik wil een Ironman doen! Toen ik die massale zwemstart zag stond het kippenvel op mijn armen. Dus mijn doel wordt een Ironman en die ga ik doen voor het goede doel, KiKa (zie ook de homepage en boven in het navigatiemenu). Hiervoor heb ik een van de zwaarste (maar in mijn ogen ook mooiste) ter wereld uitgekozen: Lanzarote.
Daarnaast zal ik uiteraard ook aan de start verschijnen in regionale wedstrijden, zolang het in de voorbereiding naar Lanzarote past. En ook duathlons sluit ik in de toekomst niet helemaal uit, zelfs het duathlon circuit zal ik vast nog wel eens meedoen in de toekomst. Maar de komende twee jaren zullen staan in het teken van balans werk/privé en voorbereiding Ironman!
RSS Feed
