MÜNSTER – Een van mijn favoriete wedstrijden, die in Münster, stond op de tocht. Een zware achillespeesblessure dacht ik te hebben opgelopen in Hardenberg, maar na twee weken zonder looptraining en intensieve fysiotherapie besloot ik de gok te wagen. En zowaar, ik haalde de finish!

Dat was vooraf dus de vraag. Ik heb al wel langer problemen met de achillespezen, met name de rechter. In de aanloop naar de Ironman Lanzarote in 2013 is die al intensief behandeld. Maar de reactie kwam altijd ná een training of wedstrijd, nooit tijdens. Dus toen een felle pijnscheut door mijn achillespees schoot in Hardenberg tijdens de wedstrijd gingen alle alarmbellen af. De pees was ook twee keer zo dik na afloop. Eerste diagnose was niet gescheurd, maar ik mocht ook vier weken niet lopen. Daarop wilde ik de wedstrijd in Münster cancellen, want voor alleen zwemmen en fietsen had ik geen zin om zo’n eind te reizen.

Maar het kriebelde. En naarmate de tijd vorderde en de fysio’s van Praktijk Langeveld hun werk deden, hoe beter ik me voelde. Zou de pees belastbaar zijn? Ik vroeg het me werkelijk af. Dus in overleg de donderdag voor de wedstrijd voor het eerst weer voorzichtig gelopen. Een half uurtje, niet harder dan 10 kilometer per uur. Maar zowaar: geen reactie! De dag voor de wedstrijd nog een testje van een half uur, waarbij ik het tempo van 10 km/h opvoerde tot 15 km/h. Wederom geen reactie na afloop. Daarop besloten gewoon te starten en in de afsluitende run rustig aan te doen.

Ik mocht in de eerste serie te water. De wedstrijd was dit jaar flink geupgrade, met een echte Bundesliga wedstrijd later in de middag, waar de wereldtop zou starten. Het trok ook op de OD een flink sterker deelnemersveld dan in voorgaande jaren. Daarbij werd ik niet geholpen door de watertemperatuur, want die was 22.5ºC. Te warm voor een wetsuit swim, dus daar was ik wat in het nadeel. Maar ik wilde toch hard zwemmen, want omdat ik rustig aan moest doen met lopen was mijn doel hard zwemmen en fietsen.

Vlak voor de start babbel ik nog wat met mede-Hengeloërs Emiel Voorhuis en Martijn Pol, die de Duitse wedstrijdjes ook ontdekt hebben. Als we aan het praten zijn word ik door een official gesommeerd mijn compressiekousen uit te trekken. Dat is niet toegestaan. Maar die heb ik toch echt wel nodig in verband met mijn achillespeesblessure… aantrekken in de wissel met natte benen is geen optie. Ik geef ze af aan de vader van Martijn, die vlak in de buurt staat.

Als we om 10 uur worden weggeschoten ben ik goed weg. Ik pak wat meters en denk daarna wat rustiger te kunnen zwemmen, maar daar heb ik het mis. Een groot deel van de zwemmers heeft de intentie om er een flinke sprint van te maken op de eerste 150-200 meter en ik word gewoon overzwommen. Tja. Als ik weer wat ruimte heb probeer ik weer in mijn slag te komen en pas nadat ik de tweede boei gerond heb, op de terugweg van ronde 1, kom ik een beetje in mijn ritme. Daarna begint het grote inhalen. In de tweede ronde zie ik dat ik bij Emiel in de voeten lig. Hij merkt het ook, want ik tik hem een paar keer op de voeten. Als ik daarna mijn slag verleng ben ik er redelijk snel voorbij. Nog een kleine landgang en daarna nog eens 250 meter zwemmen en dan ben ik na 23’47” het water uit.

In de wisselzone maak ik een snelle wissel, maar wordt al snel gehinderd door een zwemmer die me voorbij loopt. Ik kan er niet langs en knal met de fiets bovenop een deelnemer die zijn fietsschoenen aantrekt. Lekker dan. Mijn voorwiel klapt om, ik zet de fiets weer recht, verontschuldig me en zet weer volle vaart koers naar de balk, waar ik de fiets op mag.

Ik trek meteen vol gas door, ik wil geen verstekelingen op sleeptouw en met een tempootje van ruim boven de 40 lukt het vaak wel om de meeste triatleten met stayerplannen te ontmoedigen. Het fietsparcours is iets anders dan in voorgaande jaren: in plaats van het lusje achter op het parcours gaan we nu een mooie brede weg over, die uiteindelijk eindigt in een 180º keerpunt. Daar kun je precies zien hoeveelste je ligt. Toen het aantal tegenliggers boven de 30 kwam ben ik maar opgehouden met tellen. Ik had toch echt niet slecht gezwommen, maar blijkbaar is het veld sterker dan normaal. Gewoon mijn eigen wedstrijd doen.

Ook in de tweede ronde kan ik goed tempo houden. De wind lijkt nergens echt gunstig te staan, maar ik houd me altijd voor dat anderen daar meer last van hebben dan ik. Goed voor de moraal. Het lager zetten van het stuur na de wedstrijd in Didam blijkt inderdaad een goede greep geweest, want ik zet uiteindelijk een fietstijd neer van 58’21”, zo snel ben ik hier nog niet eerder geweest.
Daarmee verloor ik drie minuten met zwemmen op mijn tijd uit 2015 (toen met wetsuit, ongeveer 1 minuut per 500 meter dus dat geloof ik wel), en won er weer drie met het fietsen. Dus net zo snel als twee jaar geleden na twee onderdelen. Enige is dat ik nu niet vol kan lopen.

Na de wissel word ik dan ook al vlot door de eerste lopers teruggepakt die ik daarvoor met fietsen had opgeraapt. Ik moet je inhouden om niet mee te willen gaan, maar dat lukt wel. De pijn twee weken eerder in Hardenberg kan ik me nog maar al te goed herinneren. Zo ga ik in een prima tempo de eerste loopronde in. Bij het kanaal word ik dan ingehaald door iemand die maar iets sneller loopt en dan probeer ik het toch. En het lukt. Ik kan mee en loop een tandje hoger. Samen lopen we zo de eerste ronde en in de tweede ronde sla ik zelfs weer een gaatje als hij iets aanneemt bij de waterpost.

Bij het kanaal lopen we dan weer samen, waarna ik het tempo toch moet laten zakken. Twee weken niet hardlopen laat zich gelden. Echt erg vind ik het ook niet, ik ben al blij dat ik hier loop. Want daar zag het er twee weken geleden absoluut niet naar uit. Uiteindelijk verlies ik die tweede ronde 45 seconden ten opzichte van de eerste ronde en loop een tijd van 43’49”. Nog steeds heel behoorlijk, gezien de omstandigheden. Met een eindtijd van 2h08’50” ben ik dan ook uitermate tevreden, want dat is maar anderhalve minuut langzamer dan mijn snelste tijd op dit parcours.

Uiteindelijk finish ik als 37e overall en mag nog als 2e M45 het podium op. Maar dat duurt nog even, want er wordt live verslag gedaan van de Bundesliga en daar moet alles voor wijken. Uiteindelijk heb ik dan vier uur later mijn prijs in ontvangst kunnen nemen en keer ik tevreden huiswaarts. Wat een mooie wedstrijd weer!


Volledige uitslagen op de site van Sparda-Münster City Triathlon

Ik was mooi op tijd in Hardenberg en nadat ik mijn positie in de wissel had gemarkeerd en alles klaar had gezet kon ik richting zwemstart. Deze was om 10:00 uur en aangezien ik vorig jaar toch binnen de top-10 uit het water kwam ga ik lekker op de eerste rij liggen. Als het startsignaal gegeven wordt gaat iedereen er als een dolle vandoor. Het is druk op de eerste meters. Net als in Didam heb ik het gevoel dat ik niet goed weg kom en tot overmaat van ramp loopt mijn zwembril vol met water. Ik moet dus stoppen en het brilletje even leeg gooien. Dat zal zich daarna nog drie keer herhalen.

                        Tweede zwemronde, flink wat ingehaald en uiteindelijk als 9e uit het water (foto: Tim van den Berg)

Ondanks het feit dat ik in totaal vier keer stil lig om water uit de zwembril te laten lopen zwem ik toch heel behoorlijk. Ik zit goed in mijn slag en op de laatste 250 meter loop ik nog uit op een groepje en haal nog twee voorgangers in. Bij het verlaten van de Vecht ben ik eigenwijs en pak niet de hand van de vrijwilliger. Gevolg is dat ik mijn evenwicht verlies en achterover weer de Vecht in donder. Ach ja. Het zwemparcours is aan de lange kant (1150-1200 meter?) en ik noteer met 17’40” de negende tijd. Toch bijna een halve minuut sneller dan vorig jaar, en dat met vier keer stilliggen en terug in de Vecht vallen bij het verlaten van het water. Dus wederom flink progressie geboekt met zwemmen!

Ik hoop dan snel te kunnen wisselen, maar ook daar verlies ik tijd. Ik test een nieuwe Polar hartslagmeter (V800) van Step One en mijn mouw van de wetsuit gaat niet over het horloge. Hier verlies ik zeker een halve minuut en mijn opgebouwde voorsprong op het groepje bij het zwemmen ben ik weer kwijt. Ik ga het fietsparcours op en zit dan vlak achter Theo Fuhler, waar ik in Heerenveen nog vier minuten achter zat.

                                      Het fietsparcours opdraaiend voor vier rondjes Collendoorn (foto: Jacob Westra)

Op de fiets gaat het dan stukken beter dan de afgelopen anderhalf jaar. Ik had de week voor de race een aantal fietsfoto’s aan mijn vroegere coach Chris Brands gemaild met de vraag of er veel verschil zat in mijn houding op mijn oude fiets en mijn nieuwe TT-bike. Die was er inderdaad: aan de hand daarvan heb ik het stuur van de tijdritfiets omlaag gezet en ineens gaat het fietsen weer als vanouds!

                               Bezig met een goed fietsonderdeel, vier minuten sneller dan vorig jaar (foto: Hendrikus Vugteveen)

Ik ontwikkel een goed tempo op de fiets en al snel heb ik Theo Fuhler weer ingehaald. Ik blijf lekker doortrappen en zie dat mijn voorsprong langzaam groeit. Een aantal snellere zwemmers raap ik nog op en zo rijd ik gestaag naar de kop van de wedstrijd. Reed ik vorig jaar op het zelfde parcours nog 1u02’19”, nu weet ik een lekker tempo vast te houden en ben met 58’02” weer terug in de wisselzone. Dat is de derde fietstijd, de snelste had 57’51” en de tweede 58’01”. En dan laat ik in de slotfase nog een flink aantal seconden liggen omdat ik de aanrijroute naar de wisselzone niet had verkend. Ik ging er van uit dat die hetzelfde was als vorig jaar. Dus ik in de remmen bij de uitgang, maar uiteindelijk bleek ik vanaf daar nog 150 meter door te moeten fietsen. Dus dat had de snelste fietstijd kunnen zijn.

                   Geconcentreerd op weg naar wellicht de snelste fietstijd van de dag, tot ik bij de wisselzone te vroeg stop
                                                                                            (foto: Hendrikus Vugteveen)

Ik lig dan vierde. Theo Fuhler komt een twintigtal seconden later binnen, maar wisselt veel sneller: ik trek sokken aan en laat daarmee weer een halve minuut liggen. Vlak achter hem ga ik als vijfde het loopparcours op en op het heen-en-weer parcours heb ik dan een goed beeld van de ontwikkelingen in de wedstrijd. De achterstand naar de koploper, Han Peter Lucas, en zijn achtervolgers, Olaf Brouwers en Peter van Grootheest, is te overzien. Belangrijker nog: ik loop erg lekker en ontspannen en kan Theo makkelijk volgen. De eerste vijf kilometer lopen we rond de 20 minuten. Maar vlak voor het einde van de eerste loopronde gaat het mis. Op de smalle fietspaadjes moeten alle lopers links houden, maar Olaf Brouwers komt door de binnenbocht. Ik waarschuw nog en spring de berm in, maar hij doet hetzelfde. Wat volgt is een frontale botsing bij een snelheid van 15 km/u van beiden, dus een impact van 30 km/u. We kunnen allebei verder, maar ik ben even dizzy. Ook raak ik hierdoor de aansluiting met Theo Fuhler kwijt. Een ronde later wil ik versnellen, maar dan zegt mijn achillespees ineens “PANG”. Een heftige pijnscheut en ik vrees einde wedstrijd.

                       Eerste loopronde zit er op, ik lig nog vijfde maar ben mogelijk op weg naar podium (foto: Harry Veurink)

Ik stop, maar ik lig nog steeds ruimschoots vijfde. Ook leek ik op weg naar het podium M40, want Peter van Grootheest loopt er niet ver meer voor. Maar ik kan niet meer verder. Niet meer op hetzelfde tempo tenminste. Ik probeer of ik in ieder geval de wedstrijd rustig kan beëindigen, want een week na Didam weer uitstappen heb ik geen zin in. Ik zet mij weer in beweging en inderdaad, op een rustig tempo kan ik inderdaad weer rennen. In die derde ronde blijf ik zelfs vijfde, maar in de vierde en laatste loopronde komen er nog drie man overheen en zo finish ik uiteindelijk als achtste. Maar nog niet slecht, zeker aangezien de tweede vijf kilometer drie minuten langzamer was dan de eerste vijf.

            Wat verkoeling zoekend met water en sponzen. Ondanks het rustiger tempo is het warm (foto: Dianne de Goeijen)

Gezien de verbeterpunten (4x zwembril vol met water, terug in het water gevallen, horloge vast bij het uittrekken van het wetsuit, wisselzone niet verkend en seconden verspeeld in het laatste stuk fietsgedeelte, sokken aantrekken, achillespeesblessure) ben ik echt supertevreden met het resultaat. Want op zich ging het zwemmen, fietsen en lopen supergoed. En dan gewoon een top-10 klassering en mijn tijd van vorig jaar met drie minuten verbeterd. Nu hopen dat de blessure snel herstelt.
 
Volledige uitslagen op de site van Triathlon Hardenberg

DIDAM - Van de wedstrijd in Didam had ik me iets meer voorgesteld. In 2013 zwom ik nog niet zo goed als nu en dacht ik onder de vier uur te kunnen. Eigenlijk was dat ook de enige reden om hier nu opnieuw te starten, die tijd onder de vier uur realiseren. Maar na een akkefietje met een stayeraar en een opspelende achillespeesblessure besloot ik om er na de eerste loopronde mee te kappen. Ik steek mijn energie liever in de mooie wedstrijden die nog komen gaan.

Zo kort na de wedstrijd in Luxemburg stond dus die baanwedstrijd op het programma. Ideaal is anders, maar tijdens de looptienkamp merkte ik al hoe leuk de kids het vonden om mij op de baan te zien lopen. Dus ik overweeg een terugkeer naar de baanatletiek. Want ook zelf beleef ik hier erg veel plezier aan. Het leverde die avond een leuke eindtijd op van 3’14”49. Een dikke seconde sneller dan in mei, maar het kan nog harder. Ik begon te snel met de eerste 200 in 34”, daarna heb ik twee rondjes 80 gelopen. Eigenlijk had dat 38 en twee keer 76 moeten zijn, dan was ik onder de 3’10” gegaan. Maar niet slecht met mijn 46 jaar. Officieel PR ook nog, want in mijn beste dagen liep ik deze afstand nooit op de baan. Uiteraard liep ik wel harder op mijn PR's 3000 en 5000 meter, maar tussentijden gelden niet als officieel PR vind ik.

Een week later stond de halve in Didam op de rol. Ik was oververmoeid, veel te weinig geslapen die week en de wedstrijd voltrok zich dan ook volstrekt waardeloos. Bij het zwemmen was ik niet goed weg en kwam op het eerste rechte stuk in de vechtende massa terecht. Uiteindelijk na 34’02” het water uit, maar ik had op zeker twee minuten sneller gerekend. Daarna de fiets op, en weer liep het voor geen meter. Geen macht, geen snelheid, niks. Ondanks dat haal ik nog wel een flink aantal atleten in, maar word ook al snel ingehaald door Jorn Bagijn. Die kan ik op de reguliere afstand van 12 meter gelukkig volgen, maar als hij iets verderop een voorganger inhaalt gaat diegene er vrolijk achter zitten. Maar dan ook echt direct op het achterwiel. Ik blijf er ongeveer twee minuten achter en dan ben ik het zat. Mijn humeur was al slecht en iedereen die mij een beetje kent weet dat ik een tyfushekel heb aan stayeren. Vaak genoeg wat over geschreven, dit keer ben ik het zo beu dat ik er naar toe rijd en de persoon in kwestie (een triatleet van TVA Arnhem) er op aanspreek. Onderstaand een relaas van wat er toen gebeurde.

 Ik ga naast de stayerende TVA’er rijden en zeg “Moeilijk he, afstand houden?” Wat volgt is een grote bek. Op dat moment heb ik niet door met een Brit/Ier te maken te hebben, maar er wordt me van alles toegesnauwd waar ik niks van versta. Omdat ik toch al in mijn vrolijkste bui ben besluit ik dat ik mijn plek achter Jorn Bagijn maar weer terugclaim: ik stuur naar rechts en dwing hem daarmee afstand te nemen. Misschien niet de meest nette move. Maar ik zit er weer achter en vervolgens laat ik me weer uitzakken tot ik weer op de reguliere 12 meter zit. Wat volgt is een triathlon-onwaardige, maar ook sport-onwaardige en zelfs belachelijke reactie van de stayeraar. Foeterend komt hij weer naast mij fietsen. Vervolgens tracht hij mij de berm in te snijden en gaat daarna nog twee keer voor mij rijden om daarop weer een afsnijmanoeuvre te maken. Daarop foeterend “they should get you out of the race”. Ineens heb ik door met een Brit te maken te hebben. Ik snauw hem toe “Wanker” en ineens houdt hij zich verbaal gedeisd. OK, communicatieprobleem opgelost, stayerprobleem nog niet. Ik ga maar op 12 meter van de malloot rijden, maar hij blijft razen en tekeer gaan. Inmiddels doet hij dat echter wel op iets meer afstand van Jorn, die ook al even de benen stil heeft gehouden om te kijken wat er gaande is. Uiteindelijk komt de echte kwaliteit wel boven drijven en neemt Jorn verder afstand. Vervolgens passeer ik de “vriendelijke” en inmiddels uitgebluste TVA'er ook weer. Ik complimenteer hem nog even dat hij nu wel op de juiste afstand zit. Iets verderop rijdt Jorn nog niet echt door dus ik rijd er weer naar toe en leg hem even uit wat er allemaal gebeurde. Hij bevestigt dat hij het stayeren wel in de gaten had en bedankt me; daarna vervolgen we beiden onze wedstrijd. Maar de lol is er voor mij af. Na de wedstrijd heb ik de naam van de bewuste persoon nog even gegoogled en wat schetst mijn verbazing: hij is werkzaam voor Dekra, een organisatie die bedrijven audit op het naleven van (ISO)regelgeving…. De ironie. Het zelf naleven van regels is blijkbaar een brug te ver.

                     Fietsen zoals het hoort: op eigen kracht. Maar de lol was er hier al lang en breed af (foto's: Richard Geven)

Uiteindelijk fiets ik er 2u07’19” over 80 kilometer. Bijna zeven minuten meer dan ik er in 2013 over deed. Na de baanwedstrijd speelden achillespeesklachten op, dus als ik eenmaal aan het lopen ben, met mijn pesthumeur, op een grotendeels onverhard parcours, kies ik na een rondje lopen eieren voor mijn geld: ik ga niet nog zeven rondjes door die blubber rennen en besluit mijn achillespees rust te geven. De feestvreugde wordt vergroot doordat alles in de wisselzone weer onder de rubberkorreltjes zit van het kunstgrasveld, waar we moeten wisselen. Die troep vind ik later dat weekend nog overal in huis. Kortom, een onvergetelijke ervaring daar in Didam. Ik had er graag onder de vier uur willen finishen, maar de wedstrijd is bij deze afgevoerd naar mijn shitlist.

    Aan het lopen begonnen, maar de achillespees voelt niet fijn. Ook het feit dat het onverharde parcours tot blubber gelopen
          gaat worden in de komende zeven ronden motiveert niet en ik beëindig de wedstrijd voortijdig (foto: Richard Geven)

Daarmee wilde ik mijn energie bewaren voor de mooie wedstrijden die nog gingen komen in juli: Hardenberg en Münster. In Hardenberg hoopte ik me in ieder geval te verbeteren qua tijd ten opzichte van een jaar eerder, toen ik 2u06’00” noteerde.