Het was een uitzonderlijk warme dag alweer, die zondag de 26e maart. De Haaksbergse Mijlenloop. Ik had mijn zinnen gezet op een snelste tijd ooit op deze loop. En dat zou niet moeilijk zijn, want een echt scherpe tijd heb ik hier nog nooit gelopen. De laatste twee jaren kwam ik tot respectievelijk 1h03’53” en 1h04’44”. Dus sneller dan 1h03 was mijn streven. Of anders rond de 4 minuten per kilometer, dus rond de 1h04.

                                Vlak na de start, om de kerk en richting buitengebied. Ik probeer een goed tempo te zoeken

Op de fiets naar Haaksbergen kreeg ik het al warm. Lekker losfietsen, startnummer ophalen en een beetje inlopen. Vlak voor de start me nog in het startvak wurmen op de derde rij en gaan. Ironman petje erbij op tegen de zon leek me wel een goed idee, maar ik wist niet dat ik het later nog heel warm zou krijgen. De eerste kilometer ging weer eens erg vlot in 3’43”, terwijl ik wederom het gevoel heb zwaar met de rem erop te lopen. Daarna kakt het tempo snel in en al na drie kilometer is het schema boven de 4 minuten per kilometer.

                                                        Geconcentreerd bezig aan de eerste ronde (foto: Henk Jalving)

Het parcours is gewijzigd ten opzichte van voorgaande jaren. Niet meer op en neer naar Buurse, maar door het mooie buitengebied. Een enorme verbetering. En dan geen 1, maar 2 rondjes. Dat wordt uiteindelijk mijn redding, want we lopen de eerste ronde samen met de 5 mijl en die haken na dat eerste rondje af. Ik heb het erg warm en ik wil van dat petje af. Verder heb ik erge dorst. Dus na de eerste ronde besluit ik van het parcours af te gaan en verkoeling te zoeken. Petje in de tas, bidon met sportdrank aan de lip. De hartslag zakt en ik besluit om toch de wedstrijd te voltooien.

                  Doorkomst na de eerste ronde, kort hierna klim ik over het hek om het petje af te doen en wat te drinken

Zo loop ik na een ruime minuut pauze het parcours weer op, precies op tijd om in een groepje aan te haken. Dat kabbelt in een lekker tempo, maar na een kilometertje denk ik dat ik toch wel weer harder kan en besluit er toch weer een wedstrijd van te maken. Ik versnel en laat de groep achter me. Genietend van de mooie omgeving loop ik terug richting Haaksbergen, langs de watermolen en sportpark Groot Scholtenhagen.

                                             In de warmte speelt ook het teveel aan gewicht me parten. Meer trainen dus

Achter me hoor ik nog iemand die volgens mij probeert me in te halen, maar ik heb nog flink over en gooi er een snelle laatste kilometer uit in de warme straten van Haaksbergen. Na 1h07’51” kom ik als 19e over de streep. De klassering is niet eens slecht, de tijd… snel vergeten. Ik had er duidelijk meer van verwacht.

Volledige uitslagen op uitslagen.nl

HENGELO – En de laatste Woolderesloop alweer. Na de vorige loop, toen ik weer voor het eerst in lange tijd onder de 40 minuten dook, sprak ik de hoop uit om richting een 38-er te gaan. Maar met een carnaval tussen beide lopen in had ik op voorhand moeten weten dat dat ijdele hoop was. Een avondje volleybal bij Webton met het nodige bier deed de rest: 40’46”.

Daarmee was ik weer terug bij af. Net zo hard als die eerste Woolderes eind januari. Alleen had het nu een aanwijsbare oorzaak: te weinig slaap en te veel drank. Dus in dat licht bezien was de tijd zo slecht nog niet.

Ik probeerde ook wel vanaf het begin een goed tempo te pakken. Want wie weet, als het toch goed valt loop je een prima tijd. Puur theoretisch. En ik wilde me niet al vooraf beperken in mijn mogelijkheden en mezelf achteraf verwijten dat het veel harder had gekund. Nou, die aanname was inderdaad puur theoretisch.

 Precies een kilometer onderweg. Met de snelheid op de eerste kilometer zit het nog wel goed (foto: RunningCenter Enschede)

Dus ik trok de stoute schoenen aan (Brooks Pure Flow) en ging lekker van start in de menigte. Met een eerste kilometer van 3’42” zat het tempo er goed in en bleef ik in mijn goede intenties geloven, een tijd onder de 39 minuten. Na twee kilometer stond er 7’39” op de klok en had ik dus een kilometer van 3’57” genoteerd. Als ik dat zou volhouden zat die sub-39 er nog steeds in. In de voorgaande wedstrijden begonnen de problemen echter na kilometer drie. Doorkomst daar: 11’48”. Kilometertje 4’09” en inmiddels al weer twee tellen langzamer dan de vorige Woolderesloop. Het strijdplan kon in de prullenbak. Finish halen was het devies.

In de tussentijd denk en hoop ik dan nog op een tijd onder de 40 minuten, maar dan moet ik net zo stabiel blijven lopen als drie weken eerder. Maar ondertussen begint de alcohol van de avond ervoor me ook parten te spelen en na 5 kilometer noteer ik 20’01”. Nog maar halverwege en geen marge meer voor een sub-40, terwijl de benen als pap aanvoelen. In het bos laat ik dan het tempo maar zakken om weer op adem te komen. Het lichaam even weer rust te gunnen. Dat resulteert in een kilometer van 4’30” tussendoor. Ik word flink ingehaald, maar eenmaal de brug weer op weet ik me toch weer op gang te trekken. Tot mijn eigen verrassing.

                   Onderaan de brug, nog 2 kilometer te gaan. De souplesse straalt er af (foto: RunningCenter Enschede)

Het groepje voor mij loopt niet meer uit en met een kilometer van 4’10” en daarna 4’08” meld ik me bij de laatste kilometer. Tussentijd daar 36’58”, waar het drie weken eerder 35’54” was. Het is niet anders. Voor een laatste kilometer heb ik altijd nog wel wat energie over, zeker in een wedstrijd zoals vandaag. Dat er iemand voor me loopt die normaal gesproken een drie-/viertal minuten achter me hoort te lopen werkt ook als een rode lap op een stier en zo pers ik er een laatste kilometer van 3’48” uit. Eindtijd 40’46”. Tja. Momentopname ;-)

Uitslagen 4e Woolderesloop:

Volledige uitslagen op de website van MPM Hengelo