HOLTEN – Na een afwezigheid van vier jaar stond ik weer eens aan de start in Holten. Niet van harte trouwens, maar daarover zo meer. In de recreatieve startserie over de Olympische Afstand ging ik inderdaad als recreant over het parcours: als je looponderdeel met een achillespeesblessure het beste onderdeel is van de drie weet je wel genoeg. Maar toch een mooie wedstrijd gehad.
Vooraf had ik ook nul komma nul verwachtingen van de wedstrijd. Geen motivatie, geen zin, sinds de Ironman Luxembourg ook nog geen training meer gedaan. Enkel die RBR Deurningen een week eerder en daarna liep ik weer drie dagen mank. Op de ochtend van de wedstrijd in Holten maakte ik ook geen enkele aanstalten om te gaan. De meldtijd was 12:30, terwijl ik om 15:05 moest starten. Dat vond ik een veel te groot tijdsverschil en dus kwam ik om 12:30 met Jinthe uit de supermarkt. De bedoeling was thuisblijven, want de weersvoorspellingen waren dusdanig dat ik ook geen trek had in een triathlon.
Vooraf had ik ook nul komma nul verwachtingen van de wedstrijd. Geen motivatie, geen zin, sinds de Ironman Luxembourg ook nog geen training meer gedaan. Enkel die RBR Deurningen een week eerder en daarna liep ik weer drie dagen mank. Op de ochtend van de wedstrijd in Holten maakte ik ook geen enkele aanstalten om te gaan. De meldtijd was 12:30, terwijl ik om 15:05 moest starten. Dat vond ik een veel te groot tijdsverschil en dus kwam ik om 12:30 met Jinthe uit de supermarkt. De bedoeling was thuisblijven, want de weersvoorspellingen waren dusdanig dat ik ook geen trek had in een triathlon.
En toen begon ik even na te denken. Vorig jaar werd de wedstrijd vanwege extreme hitte geannuleerd. Dat is nog begrijpelijk, want met de grote aantallen recreanten kan ik me voorstellen dat de organisatie geen risico wil nemen. Maar dat het schofterig hoge inschrijfgeld vervolgens niet (gedeeltelijk) wordt gerestitueerd… ook Didam werd diezelfde dag afgelast, maar die organisatie kwam tot een mooie oplossing met een andere triathlon, waarbij deelnemers de kans werd gegeven de inschrijving door te schuiven (Almere meen ik). Zo niet in Holten. Ja, je kreeg de mogelijkheid om met voorrang in te schrijven, zodat je voor 2016 zeker was van een plekje. Maar je mocht wederom dat idioot hoge bedrag aftikken (€ 58.- voor een OD, waar gaat het over. Het lijkt erop dat de recreantenseries financieel moeten bloeden voor de Eliteseries. Of Triathlon Holten is alleen in naam een stichting en maakt op de achtergrond stevige winsten die aan andere zaken worden besteed). Dat gunde ik de organisatie dus niet, twee keer inschrijfgeld kwijt en twee keer geen wedstrijd. Dus toog ik met frisse tegenzin naar Holten, wat mij betreft voor het laatst. Begrijp me niet verkeerd, de wedstrijd is altijd een favoriet van me geweest, prachtig parcours, geweldige entourage, super vrijwilligers, een van de mooiste wedstrijden in Nederland. Maar dat rechtvaardigt niet dat onzinnige inschrijfgeld. Dan doe ik voor een paar euro meer liever een Ironman, of voor een flink bedrag minder Rijssen, UT of Hengelo Gelderland. Prima georganiseerde wedstrijden in de regio.
Anyway, aan de start in Holten dus. Uiteindelijk kwam ik ver na de meldtijd binnen, maar daar werd gelukkig niet moeilijk over gedaan. Dus startspulletjes opgehaald, wisselzone twee ingericht, schoenen in een tasje gestopt om ze droog te houden (want de lucht zag er dreigend uit) en op naar de auto, omkleden. Fiets uit de auto en dan maar richting Domelaar fietsen. Lekker op het gemak, sporttas op de rug en in de verte zie ik dan al een dikke onweersbui aankomen. Niet veel later wordt de startserie van de eerste divisie dames uit het water gevist en die gaan daarna verder in een bike-run. Nou, dat wordt weer lachen. Weer geen zwemmen?
Uiteindelijk gaan we dan toch van start, tien minuten later dan gepland. Met een ingekort zwemrondje, in plaats van twee ronden maar een ronde van 750 meter. Niet echt een OD dus. Uiteraard kun je op eigen houtje een tweede zwemronde gaan doen en dat overweeg ik nog even. Maar een kwartiertje later ben ik eigenlijk blij dat ik het water uit ben. Wat bizar slecht gezwommen. Als we worden weggeschoten ben ik goed weg. Na ongeveer 100 meter kijk ik eens op en zie tot mijn verrassing maar hooguit tien zwemmers voor mij. Dus ik lig in de kop van de wedstrijd in mijn serie. En dan ineens: hyperventilatie. Ik krijg mijn ademhaling ook niet meer onder controle en moet mijn hoofd boven water houden. In een laf schoolslagje ga ik dan verder richting eerste boei en wordt massaal ingehaald. Vanaf de tweede boei probeer ik weer wat borstcrawl, maar echt goed gaat het niet. Ik win nog wel wat posities terug door weer goed in mijn slag te komen, maar uiteindelijk klim ik na 14’11” op de kant. Daar verlies ik ruim twee minuten op wat ik gepland had. Of dit is gewoon mijn niveau, dat is natuurlijk ook een optie.
Anyway, aan de start in Holten dus. Uiteindelijk kwam ik ver na de meldtijd binnen, maar daar werd gelukkig niet moeilijk over gedaan. Dus startspulletjes opgehaald, wisselzone twee ingericht, schoenen in een tasje gestopt om ze droog te houden (want de lucht zag er dreigend uit) en op naar de auto, omkleden. Fiets uit de auto en dan maar richting Domelaar fietsen. Lekker op het gemak, sporttas op de rug en in de verte zie ik dan al een dikke onweersbui aankomen. Niet veel later wordt de startserie van de eerste divisie dames uit het water gevist en die gaan daarna verder in een bike-run. Nou, dat wordt weer lachen. Weer geen zwemmen?
Uiteindelijk gaan we dan toch van start, tien minuten later dan gepland. Met een ingekort zwemrondje, in plaats van twee ronden maar een ronde van 750 meter. Niet echt een OD dus. Uiteraard kun je op eigen houtje een tweede zwemronde gaan doen en dat overweeg ik nog even. Maar een kwartiertje later ben ik eigenlijk blij dat ik het water uit ben. Wat bizar slecht gezwommen. Als we worden weggeschoten ben ik goed weg. Na ongeveer 100 meter kijk ik eens op en zie tot mijn verrassing maar hooguit tien zwemmers voor mij. Dus ik lig in de kop van de wedstrijd in mijn serie. En dan ineens: hyperventilatie. Ik krijg mijn ademhaling ook niet meer onder controle en moet mijn hoofd boven water houden. In een laf schoolslagje ga ik dan verder richting eerste boei en wordt massaal ingehaald. Vanaf de tweede boei probeer ik weer wat borstcrawl, maar echt goed gaat het niet. Ik win nog wel wat posities terug door weer goed in mijn slag te komen, maar uiteindelijk klim ik na 14’11” op de kant. Daar verlies ik ruim twee minuten op wat ik gepland had. Of dit is gewoon mijn niveau, dat is natuurlijk ook een optie.
Bezig aan een van mijn slechtste fietsproeven ooit tijdens een triathlon (foto: Triathlon Holten)
Goed, de wedstrijd is dan eigenlijk al om zeep dus ik neem de tijd in de wissel. Sokjes aan, even een gel (ik begon honger te krijgen, ik had die ochtend alleen om negen uur ontbeten en daarna niets meer gegeten) en toen de fiets op. Ook daar ging het vanaf het begin niet lekker. Vanaf de eerste meters voel ik dat ik totaal geen kracht heb. Zou dat te maken hebben met twee weken niet fietsen? Of geheel niet trainen? Ik kan er op dat moment toch ook niets aan veranderen, dus ik begin toch maar gewoon te trappen. Want zelfs een slechte Erik op de fiets is altijd nog beter dan een heleboel anderen, haha. Dus ik haal toch nog steeds aardig wat atleten in. Niet moeilijk na zo’n beroerd zwemonderdeel. Maar ook het fietsen dus is zwaar ondermaats.
In de tweede ronde begint het dan ook nog eens erg hard te regenen, wat me met name op de terugweg richting Holten in de problemen brengt. Inmiddels heb ik Arjen van den Berg in mijn buurt, die er heuvelop steeds voorbij komt (de tol van vijf kilo’s te zwaar), maar op het vlakke rijd ik er weer bij weg. En op de weg terug is er weer zo’n laffe haas die denkt op je achterwiel te moeten zitten. Sommige mensen weten blijkbaar nog steeds niet welke wedstrijden stayeren is toegestaan. Als ik hem wat toesnauw is hij weg, maar in de afdaling wil de held blijkbaar laten zien dat hij toch wel een beetje kan fietsen, want dan komt hij er als een gek voorbij. Ik rijd dan bijna stapvoets naar beneden, want het vizier van mijn Casco helm is beslagen en in de afzink van de Diepe Hel heb ik totaal geen zicht. Leuk als je van Jackass-achtige taferelen houdt, maar ik blijf liever heel. Dus in de remmen, vizier open zetten en heel voorzichtig naar beneden. De stayerende lulhannes die even gas heeft gegeven raap ik op de daaropvolgende klim weer op.
Uiteindelijk bereik ik dan de streep in Holten na 1u11’03”. Ik ben dus echt met een topwedstrijd bezig en ga tot het gaatje! Echt een beschamende fietstijd, voorgaande jaren was ik hier altijd minstens vijf minuten sneller. Maar zonder training mag ik natuurlijk ook niet meer verwachten. In mijn achterhoofd denk ik wel: dus met de twee minuten op het zwemmen, de minuut tijdens de wissel en nu nog eens minimaal vijf minuten ben ik al acht minuten langzamer dan normaal. En dan moet het lopen met die gevoelige achillespees nog komen.
Goed, de wedstrijd is dan eigenlijk al om zeep dus ik neem de tijd in de wissel. Sokjes aan, even een gel (ik begon honger te krijgen, ik had die ochtend alleen om negen uur ontbeten en daarna niets meer gegeten) en toen de fiets op. Ook daar ging het vanaf het begin niet lekker. Vanaf de eerste meters voel ik dat ik totaal geen kracht heb. Zou dat te maken hebben met twee weken niet fietsen? Of geheel niet trainen? Ik kan er op dat moment toch ook niets aan veranderen, dus ik begin toch maar gewoon te trappen. Want zelfs een slechte Erik op de fiets is altijd nog beter dan een heleboel anderen, haha. Dus ik haal toch nog steeds aardig wat atleten in. Niet moeilijk na zo’n beroerd zwemonderdeel. Maar ook het fietsen dus is zwaar ondermaats.
In de tweede ronde begint het dan ook nog eens erg hard te regenen, wat me met name op de terugweg richting Holten in de problemen brengt. Inmiddels heb ik Arjen van den Berg in mijn buurt, die er heuvelop steeds voorbij komt (de tol van vijf kilo’s te zwaar), maar op het vlakke rijd ik er weer bij weg. En op de weg terug is er weer zo’n laffe haas die denkt op je achterwiel te moeten zitten. Sommige mensen weten blijkbaar nog steeds niet welke wedstrijden stayeren is toegestaan. Als ik hem wat toesnauw is hij weg, maar in de afdaling wil de held blijkbaar laten zien dat hij toch wel een beetje kan fietsen, want dan komt hij er als een gek voorbij. Ik rijd dan bijna stapvoets naar beneden, want het vizier van mijn Casco helm is beslagen en in de afzink van de Diepe Hel heb ik totaal geen zicht. Leuk als je van Jackass-achtige taferelen houdt, maar ik blijf liever heel. Dus in de remmen, vizier open zetten en heel voorzichtig naar beneden. De stayerende lulhannes die even gas heeft gegeven raap ik op de daaropvolgende klim weer op.
Uiteindelijk bereik ik dan de streep in Holten na 1u11’03”. Ik ben dus echt met een topwedstrijd bezig en ga tot het gaatje! Echt een beschamende fietstijd, voorgaande jaren was ik hier altijd minstens vijf minuten sneller. Maar zonder training mag ik natuurlijk ook niet meer verwachten. In mijn achterhoofd denk ik wel: dus met de twee minuten op het zwemmen, de minuut tijdens de wissel en nu nog eens minimaal vijf minuten ben ik al acht minuten langzamer dan normaal. En dan moet het lopen met die gevoelige achillespees nog komen.
Lopen gaat ondanks de pijnlijke achillespees verrassend goed (foto: Berto Somsen)
Terwijl ik in de stromende regen op de grond zit en probeer in mijn schoenen te komen (wat totaal niet lukt met die doorweekte sokken aan mijn voeten) verlies ik nog eens ruim een halve minuut in die tweede wissel. Daarna mag ik beginnen aan het lopen en ik pak de tweede gel als vervanging voor mijn gemiste lunch. De bedoeling was op een rustig duurtempo naar de finish, in 50 minuten of zo. Maar wonder boven wonder voelen de benen aardig en heb ik vrij weinig last van de achillespees. Dat verandert wel naarmate de wedstrijd vordert, maar met name de eerste twee looprondjes gaan erg soepel en makkelijk.
Terwijl ik in de stromende regen op de grond zit en probeer in mijn schoenen te komen (wat totaal niet lukt met die doorweekte sokken aan mijn voeten) verlies ik nog eens ruim een halve minuut in die tweede wissel. Daarna mag ik beginnen aan het lopen en ik pak de tweede gel als vervanging voor mijn gemiste lunch. De bedoeling was op een rustig duurtempo naar de finish, in 50 minuten of zo. Maar wonder boven wonder voelen de benen aardig en heb ik vrij weinig last van de achillespees. Dat verandert wel naarmate de wedstrijd vordert, maar met name de eerste twee looprondjes gaan erg soepel en makkelijk.
Een acceptabele 10 km in 44'28". Eindelijk weer eens zonder wandelen (foto: Berto Somsen)
Ook in de laatste twee ronden, als het drukker wordt op het loopparcours, blijf ik erg constant lopen en voel eigenlijk geen vermoeidheid. Dat zou ook niet mogen, want zoveel heb ik ook nog niet gedaan tot dan toe. En zo beëindig ik mijn voorlopig laatste triathlon Holten eigenlijk heel soepel en toch wel tevreden. Want voor het eerst in een paar weken lukt het weer om een fatsoenlijke run neer te zetten, zonder te moeten wandelen van de pijn. Uiteindelijk loop ik 44’28” over de afsluitende 10 kilometer, wat gezien de omstandigheden gewoon goed is. In 2012 liep ik 42'19" en had ik het gevoel dat ik niet vooruit te branden was, om het maar even in perspectief te plaatsen. Voor de zinloze statistiek: in normale doen moet dat lopen minstens vier minuten sneller en rond de 40 minuten kunnen, waarmee de totale schade in deze triathlon op ruim 12½ minuut komt. En als je dan ziet dat ik in 2h13’55” finish, dan was een eindtijd van rond de 2 uur dus mogelijk geweest. Als als als. Ach, lekker kunnen sporten en gelukkig toch met een positief gevoel kunnen afsluiten.
Ook in de laatste twee ronden, als het drukker wordt op het loopparcours, blijf ik erg constant lopen en voel eigenlijk geen vermoeidheid. Dat zou ook niet mogen, want zoveel heb ik ook nog niet gedaan tot dan toe. En zo beëindig ik mijn voorlopig laatste triathlon Holten eigenlijk heel soepel en toch wel tevreden. Want voor het eerst in een paar weken lukt het weer om een fatsoenlijke run neer te zetten, zonder te moeten wandelen van de pijn. Uiteindelijk loop ik 44’28” over de afsluitende 10 kilometer, wat gezien de omstandigheden gewoon goed is. In 2012 liep ik 42'19" en had ik het gevoel dat ik niet vooruit te branden was, om het maar even in perspectief te plaatsen. Voor de zinloze statistiek: in normale doen moet dat lopen minstens vier minuten sneller en rond de 40 minuten kunnen, waarmee de totale schade in deze triathlon op ruim 12½ minuut komt. En als je dan ziet dat ik in 2h13’55” finish, dan was een eindtijd van rond de 2 uur dus mogelijk geweest. Als als als. Ach, lekker kunnen sporten en gelukkig toch met een positief gevoel kunnen afsluiten.
RSS Feed
