HEERENVEEN – Eigenlijk had ik me voorgenomen geen triathlons meer te doen. Maar ik had me vorig jaar blijkbaar al ingeschreven voor de Ironman 70.3 Luxembourg. Toen ik me inschreef voor Heerenveen had ik dan ook een hele andere insteek dan ik een half jaar later kon vermoeden. De wedstrijd was bedoeld als voorbereiding op die halve Ironman van Luxembourg. Maar eerlijk gezegd had ik ook plannen om mijn PR op de OD in deze wedstrijd aan te vallen en ruim onder de 2h05 te brengen. Ware het niet dat ik al tijden niet meer fatsoenlijk heb getraind. En daar werd ik keihard op afgerekend. Dan valt achteraf 2h15’20” me zelfs nog mee.
Dat ik niet meer echt fanatiek met de sport bezig ben was me al langer duidelijk. Zwemmen train ik nauwelijks nog, het aantal fietstrainingen is op de vingers van een hand te tellen en het lopen zit na de beslissing om de Enschede Marathon te laten schieten ook in het slop. Een achillespeesblessure belet me ook om harde tempo’s te lopen dus ik doe momenteel alleen wat rustig duurwerk.
Dat ik niet meer echt fanatiek met de sport bezig ben was me al langer duidelijk. Zwemmen train ik nauwelijks nog, het aantal fietstrainingen is op de vingers van een hand te tellen en het lopen zit na de beslissing om de Enschede Marathon te laten schieten ook in het slop. Een achillespeesblessure belet me ook om harde tempo’s te lopen dus ik doe momenteel alleen wat rustig duurwerk.
De avond voor de wedstrijd had ik kaarten voor de laatste show van Roué Verveer in het Raboheater. Samen met mijn zus daar naartoe en dat was weer lachen, gieren, brullen. En zoals wel vaker als ik met mijn zus in de stad belandt loopt dat altijd gierend uit de klauw. De term ”zullen we nog gezellig 1 biertje doen” moet inmiddels alle alarmbellen af laten gaan. Maar nee, wederom werd dat ene biertje er vele en om half twee lag ik dan eindelijk in bed, ongeveer drie uur later dan gepland. Door de overmatige alcoholconsumptie die nacht nog een heerlijke krampaanval in de kuiten gehad, dus een betere wedstrijdvoorbereiding kun je je niet wensen.
De vraag was de volgende dag dan ook of ik wel zou gaan. Want na vijf uur slaap voelde ik me allerminst fit. Uiteindelijk toch maar de tas en triathlonspullen gepakt en voor het eerst na de dramatisch verlopen triathlons in Almere en Mallorca ging ik dan weer een triathlon doen. Met een uur en een kwartier rijden was het overigens zeer goed te doen. Aanmelden, kleding aan en richting startzone.
De vraag was de volgende dag dan ook of ik wel zou gaan. Want na vijf uur slaap voelde ik me allerminst fit. Uiteindelijk toch maar de tas en triathlonspullen gepakt en voor het eerst na de dramatisch verlopen triathlons in Almere en Mallorca ging ik dan weer een triathlon doen. Met een uur en een kwartier rijden was het overigens zeer goed te doen. Aanmelden, kleding aan en richting startzone.
Vlak voor de start, ik lig op de tweede rij, ongeveer 5 meter uit de kant. Met die rode badmuts (foto: Rob Wiering)
Vooraf nog even met teamgenoot Emiel Voorhuis gebabbeld, die ook namens Webton aan het triathlonnen is geslagen. De OD is goed bezet met zo’n 130 deelnemers. Toen ik me inschreef voor deze wedstrijd begin dit jaar had ik ingezet op een tijd onder de 2u05: 24 minuten zwemmen, 56 minuten fietsen en 45 minuten lopen, plus wat wisseltijd. Maar dat was voordat ik de avond ervoor woest op stap was gegaan en er vanuit gaande dat ik op en top fit zou zijn rond deze tijd. Nou, dat laatste kunnen we niet bepaald zeggen. Dus eigenlijk was het gewoon starten en maar kijken wat mijn huidige niveau is en vooral: weer proberen te genieten van de sport die triathlon heet.
Vooraf nog even met teamgenoot Emiel Voorhuis gebabbeld, die ook namens Webton aan het triathlonnen is geslagen. De OD is goed bezet met zo’n 130 deelnemers. Toen ik me inschreef voor deze wedstrijd begin dit jaar had ik ingezet op een tijd onder de 2u05: 24 minuten zwemmen, 56 minuten fietsen en 45 minuten lopen, plus wat wisseltijd. Maar dat was voordat ik de avond ervoor woest op stap was gegaan en er vanuit gaande dat ik op en top fit zou zijn rond deze tijd. Nou, dat laatste kunnen we niet bepaald zeggen. Dus eigenlijk was het gewoon starten en maar kijken wat mijn huidige niveau is en vooral: weer proberen te genieten van de sport die triathlon heet.
Start van de Olympische Afstand, op weg naar die gele boei in de verte (foto: Kevin Damstra)
Na het startschot merk ik al meteen dat ik niet van het zwemmen in het koude water ben. Ik heb moeite met mijn ademhaling en moet al snel wat overschakelen naar schoolslag om lucht te happen. Toch lukt het daarna om weer redelijk in mijn slag te komen, maar erg vlot gaat het niet voor mijn gevoel. Ik krijg ook de indruk dat het voor 1500 meter aan de lange kant is. Of ik word gewoon geconfronteerd met mijn gebrek aan zwemmeters dit jaar: 29’52”.
Na het startschot merk ik al meteen dat ik niet van het zwemmen in het koude water ben. Ik heb moeite met mijn ademhaling en moet al snel wat overschakelen naar schoolslag om lucht te happen. Toch lukt het daarna om weer redelijk in mijn slag te komen, maar erg vlot gaat het niet voor mijn gevoel. Ik krijg ook de indruk dat het voor 1500 meter aan de lange kant is. Of ik word gewoon geconfronteerd met mijn gebrek aan zwemmeters dit jaar: 29’52”.
Fraai overzicht van de Olympische Afstand: een langgerekt zwemveld en een eenzame koploper (foto: Frieslandfotografie)
Ik had echt gedacht en gehoopt dat dat zeker 4 minuten sneller zou gaan. Maar blijkbaar is dit dus nu mijn zwemniveau. De tijd is goed voor de 52e zwemtijd. Toch heb ik het vermoeden dat de 1500 meter te lang is geweest en eerder richting de 1750 meter is gegaan of zo. (naschrift: Enig onderzoek naar zwemtijden van mensen die ook vorig jaar aan de start stonden en dit jaar weer leert dat die personen allemaal ongeveer vier tot vijf minuten langzamer hebben gezwommen dan vorig jaar. Dus inderdaad de afstand klopt niet en dat zou betekenen een zwemtijd ergens hoog in de 24 minuten of onderin de 25 minuten, zoals ik al vooraf had ingeschat).
Ik had echt gedacht en gehoopt dat dat zeker 4 minuten sneller zou gaan. Maar blijkbaar is dit dus nu mijn zwemniveau. De tijd is goed voor de 52e zwemtijd. Toch heb ik het vermoeden dat de 1500 meter te lang is geweest en eerder richting de 1750 meter is gegaan of zo. (naschrift: Enig onderzoek naar zwemtijden van mensen die ook vorig jaar aan de start stonden en dit jaar weer leert dat die personen allemaal ongeveer vier tot vijf minuten langzamer hebben gezwommen dan vorig jaar. Dus inderdaad de afstand klopt niet en dat zou betekenen een zwemtijd ergens hoog in de 24 minuten of onderin de 25 minuten, zoals ik al vooraf had ingeschat).
Na 29'52" het water uit. Dat was echt wel meer dan 1500 meter, maar dan nog steeds matig gezwommen (foto: Rob Wiering)
Ik maak me er niet te druk over, belangrijkste is weer een lekkere triathlon draaien. Het goede gevoel terugkrijgen. En kijken waar ik sta, zodat ik weet wat ik in Luxemburg van mezelf mag verwachten. Op het zwemmen niet veel dus, tenzij ik dat weer ga bijspijkeren. Het fietsen dan. Aangezien ik eigenlijk gestopt was met triathlonnen had ik mijn Scott Plasma Pro verkocht. Dus ik was een tijdje TT-bikeloos. Tot ik bij Brama Tweewielers in Borne toch wel een erg fraai exemplaar zag staan, een nieuwe Scott Plasma 10. Die zag er toch wel heel gaaf uit… Met gedeeltelijke sponsoring van hun kant ben ik toch maar tot aanschaf overgegaan en daarom moest ik ook maar weer wat intensieve fietstrainingen inlassen. Want op zo’n fiets onder de 40 per uur rijden kan natuurlijk niet. Met een paar trainingen lukte dat zowaar, ondanks een all-inclusive vakantie op Corfu tussendoor: ik zat gelijk in een lekker ritme en wist de 53x14 gewoon lekker rond te draaien.
Ik maak me er niet te druk over, belangrijkste is weer een lekkere triathlon draaien. Het goede gevoel terugkrijgen. En kijken waar ik sta, zodat ik weet wat ik in Luxemburg van mezelf mag verwachten. Op het zwemmen niet veel dus, tenzij ik dat weer ga bijspijkeren. Het fietsen dan. Aangezien ik eigenlijk gestopt was met triathlonnen had ik mijn Scott Plasma Pro verkocht. Dus ik was een tijdje TT-bikeloos. Tot ik bij Brama Tweewielers in Borne toch wel een erg fraai exemplaar zag staan, een nieuwe Scott Plasma 10. Die zag er toch wel heel gaaf uit… Met gedeeltelijke sponsoring van hun kant ben ik toch maar tot aanschaf overgegaan en daarom moest ik ook maar weer wat intensieve fietstrainingen inlassen. Want op zo’n fiets onder de 40 per uur rijden kan natuurlijk niet. Met een paar trainingen lukte dat zowaar, ondanks een all-inclusive vakantie op Corfu tussendoor: ik zat gelijk in een lekker ritme en wist de 53x14 gewoon lekker rond te draaien.
Op naar het favoriete onderdeel, het fietsen. Slordig, de schoenen niet met elastiekjes vastgemaakt (foto: Kevin Damstra)
In 2012 had ik al eens eerder meegedaan aan deze triathlon en destijds was ik erg tevreden met mijn fietstijd van 56’07”. Nu had ik de indruk dat ik continu nog overhad, maar ik wilde me sparen voor het lopen. Toch raasde ik iedereen voorbij en bij terugkomst in T2 stond de klok stil op 56’07”. Op de seconde exact dezelfde fietstijd als vier jaar geleden. Voor het fietsen heb ik dus blijkbaar relatief weinig trainingen nodig om weer op niveau te komen. Met een 6e fietstijd doe ik daar toch wel weer aardig mee. Die 56’07” is overigens inclusief de eerste wissel en mijn rondetijden waren 15’28”, 13’32”, 13’31” en 13’38”. Dus de eerste wissel zal ongeveer twee minuten hebben gekost (dus eerste ronde ook rond de 13’30”), waarmee mijn zuivere fietstijd op ongeveer 54’07” zal zijn uitgekomen. Daarmee heb ik het parcours van 36 kilometer lengte afgelegd in een gemiddelde van 39.91 km/h, dus bij benadering de gewenste 40 gehaald (en misschien was mijn wissel wel wat langzamer dan 2 minuten en dus mijn fietstijd iets sneller, je weet het niet…)
In 2012 had ik al eens eerder meegedaan aan deze triathlon en destijds was ik erg tevreden met mijn fietstijd van 56’07”. Nu had ik de indruk dat ik continu nog overhad, maar ik wilde me sparen voor het lopen. Toch raasde ik iedereen voorbij en bij terugkomst in T2 stond de klok stil op 56’07”. Op de seconde exact dezelfde fietstijd als vier jaar geleden. Voor het fietsen heb ik dus blijkbaar relatief weinig trainingen nodig om weer op niveau te komen. Met een 6e fietstijd doe ik daar toch wel weer aardig mee. Die 56’07” is overigens inclusief de eerste wissel en mijn rondetijden waren 15’28”, 13’32”, 13’31” en 13’38”. Dus de eerste wissel zal ongeveer twee minuten hebben gekost (dus eerste ronde ook rond de 13’30”), waarmee mijn zuivere fietstijd op ongeveer 54’07” zal zijn uitgekomen. Daarmee heb ik het parcours van 36 kilometer lengte afgelegd in een gemiddelde van 39.91 km/h, dus bij benadering de gewenste 40 gehaald (en misschien was mijn wissel wel wat langzamer dan 2 minuten en dus mijn fietstijd iets sneller, je weet het niet…)
Eerste loopronde, hier ging het nog redelijk. Daarna achillesklachten en wandelen (foto: Kevin Damstra)
Lopen dan. In T2 volgt een uitermate trage wissel, want ik trek eerst mijn sokken aan en daarna ben ik ook de veters gaan strikken. Ik wist vooraf al dat het geen topwedstrijd zou worden, maar dat ik vooral voor een goed gevoel moest gaan. Dus comfort voor alles en die paar seconden veters strikken neem ik voor lief. Na ruim twee minuten in T2 begeef ik me dan op het loopparcours voor 6 rondjes en 10 kilometer in totaal. Met de Enschede Marathon in mijn achterhoofd besluit ik niet te hard te starten, maar rustig het gevoel te pakken met als doel na twee ronden te versnellen en op tien kilometer wedstrijdtempo uit te komen (zo rond de 37-38 minuten). Maar al in de eerste ronde voel ik dat het misse boel is met mijn linker achillespees. Zeker achterop het parcours, waar we telkens zandbultjes moeten nemen, voel ik de pees trekken.
Waar ik dus het tempo wilde opvoeren, in ronde drie, word ik tijdelijk tot wandelen gedwongen. En lag ik na het fietsonderdeel nog negentiende en had een goede run me wellicht nog de top-10 in kunnen helpen, nu is het zaak me niet te laten ontmoedigen. Want uitstappen is op dat moment het eerste wat in me opkomt. Geen zin meer.
Maar ik ben niet naar Heerenveen gereden om vlak voor de finish op te geven. Ik probeer een lekker duurlooptempo op te zoeken waarbij ik mijn achillespees zoveel mogelijk ontzie en zo hobbel ik naar de finish. Inmiddels word ik dan wel veelvuldig weer ingehaald, o.a. door een 40+’er met een petje en een klein staartje. Later bij de finish geïdentificeerd als Syb van der Ploeg (die zanger van De Kast ja. Leuk dat hij ook aan triathlon doet, zijn broer Jacob schijnt zelfs aardig tegen de Nederlandse top aan te hebben gezeten en was ook van de partij in Heerenveen). In de voorlaatste ronde schiet dan ook nog een keer mijn veter los, waardoor ik moet bukken. Geen goed idee: de kramp schiet er goed in. Eenmaal weer vastgeknoopt ga ik weer rennen en de laatste ronde probeer ik nog iets te versnellen. Met een looptijd van 47’19” kan ik natuurlijk niet tevreden zijn, maar het is zoals het is. Overigens was het relatief gezien nog niet eens zo beroerd, 38e looptijd van het totale veld en dat op duurtempo en met wandelen. Daarmee dringt zich de vraag op of ik triathlon nog leuk vind. Eerlijk gezegd: na het fietsen had ik het wel gehad. Die run was echt een lijdensweg. Dus ik beraad me nog steeds of ik hier wel mee door moet gaan. Eerst maar weer eens blessurevrij worden en met plezier trainen. En die fiets-loopwissel weer trainen, dat kan ook wel eens helpen. De uiteindelijke tijd van 2h15’20” was bij een normale zwemafstand dus ongeveer 4-5 minuten sneller geweest. Dan heb ik het niet eens gek gedaan gezien de trainingsuren die ik maak. En het drankgelag een avond eerder. Olé!
Uitslagen 29e Clafis Ingenieus Triathlon Heerenveen:
Lopen dan. In T2 volgt een uitermate trage wissel, want ik trek eerst mijn sokken aan en daarna ben ik ook de veters gaan strikken. Ik wist vooraf al dat het geen topwedstrijd zou worden, maar dat ik vooral voor een goed gevoel moest gaan. Dus comfort voor alles en die paar seconden veters strikken neem ik voor lief. Na ruim twee minuten in T2 begeef ik me dan op het loopparcours voor 6 rondjes en 10 kilometer in totaal. Met de Enschede Marathon in mijn achterhoofd besluit ik niet te hard te starten, maar rustig het gevoel te pakken met als doel na twee ronden te versnellen en op tien kilometer wedstrijdtempo uit te komen (zo rond de 37-38 minuten). Maar al in de eerste ronde voel ik dat het misse boel is met mijn linker achillespees. Zeker achterop het parcours, waar we telkens zandbultjes moeten nemen, voel ik de pees trekken.
Waar ik dus het tempo wilde opvoeren, in ronde drie, word ik tijdelijk tot wandelen gedwongen. En lag ik na het fietsonderdeel nog negentiende en had een goede run me wellicht nog de top-10 in kunnen helpen, nu is het zaak me niet te laten ontmoedigen. Want uitstappen is op dat moment het eerste wat in me opkomt. Geen zin meer.
Maar ik ben niet naar Heerenveen gereden om vlak voor de finish op te geven. Ik probeer een lekker duurlooptempo op te zoeken waarbij ik mijn achillespees zoveel mogelijk ontzie en zo hobbel ik naar de finish. Inmiddels word ik dan wel veelvuldig weer ingehaald, o.a. door een 40+’er met een petje en een klein staartje. Later bij de finish geïdentificeerd als Syb van der Ploeg (die zanger van De Kast ja. Leuk dat hij ook aan triathlon doet, zijn broer Jacob schijnt zelfs aardig tegen de Nederlandse top aan te hebben gezeten en was ook van de partij in Heerenveen). In de voorlaatste ronde schiet dan ook nog een keer mijn veter los, waardoor ik moet bukken. Geen goed idee: de kramp schiet er goed in. Eenmaal weer vastgeknoopt ga ik weer rennen en de laatste ronde probeer ik nog iets te versnellen. Met een looptijd van 47’19” kan ik natuurlijk niet tevreden zijn, maar het is zoals het is. Overigens was het relatief gezien nog niet eens zo beroerd, 38e looptijd van het totale veld en dat op duurtempo en met wandelen. Daarmee dringt zich de vraag op of ik triathlon nog leuk vind. Eerlijk gezegd: na het fietsen had ik het wel gehad. Die run was echt een lijdensweg. Dus ik beraad me nog steeds of ik hier wel mee door moet gaan. Eerst maar weer eens blessurevrij worden en met plezier trainen. En die fiets-loopwissel weer trainen, dat kan ook wel eens helpen. De uiteindelijke tijd van 2h15’20” was bij een normale zwemafstand dus ongeveer 4-5 minuten sneller geweest. Dan heb ik het niet eens gek gedaan gezien de trainingsuren die ik maak. En het drankgelag een avond eerder. Olé!
Uitslagen 29e Clafis Ingenieus Triathlon Heerenveen:
Volledige uitslagen op de site van AV Heerenveen
RSS Feed
