Tja. Planningstechnisch was alles voor elkaar. Start om 10u30, geplande fietstijd 1 uur, inlooptijd 20 minuten, dus uiterlijk 9u10 vertrekken. Maar de vermogensmeter moest nog even gecalibreerd worden. En toen dat was gebeurd was het 9u15. Iets tijdverlies, maar niet onmogelijk. Eenmaal bij het Twickelbos besef ik me: he, ik kan de fiets helemaal niet op slot zetten. Dus terug. Om 9u30 moet ik dan dus opnieuw op de fiets vertrekken. Dan al een onmogelijke missie, besef ik. Ik ga me ook niet uit de naad fietsen: het is toch training. Ook de loop zelf. Want ik had op dat moment natuurlijk nog de auto kunnen pakken. Maar ik loop geen competitie mee, dus ik besluit me aan de trainingsopdrachten te houden. Dat ik daarbij ook nog een stuk omfiets kan er dan ook nog wel bij: Ik arriveer daardoor iets na 10u40 op de locatie. Daar moet ik me nog omkleden. Ik krijg gelukkig gewoon mijn startnummer en mag dus starten. Daarna begeef ik me naar de start, waar de organisatie stomverbaasd kijkt wat ik ga doen. Ik loop netjes om de startmat heen om een goede tijdsregistratie te krijgen. Ga achter de startlijn staan. Roep een keer PANG! en ga van start voor mijn vier rondes.
 
Ik loop dan meteen achter Guido Gosselink, die ik vraag of hij aan zijn tweede ronde is begonnen. Nee, de derde. Ah, dus ik loop twee rondes achter… Omdat er dus geen enkele vorm van competitie voor mij meer aan zit kan ik me juist daardoor perfect aan de voorgeschreven zones houden. Dus de eerste vier kilometers houd ik me gedeisd. Om daarna het tempo op te schroeven. Speaker Aschwin Kruders moedigt me nog aan en geeft aan dat mijn tweede ronde al flink sneller is dan de eerste. Ik roep dat ik nog een poging ga doen om niet als laatste te eindigen.
 
Ik blijf in het vervolg goed op de zones letten. Het parcours is ten opzichte van voorgaande jaren wat gewijzigd: het lijkt sneller, maar blijkt dat niet te zijn. Ik blijf lekker inhalen en voor ik het weet mag ik al het laatste rondje in. Op het heen en weer stuk daar zie ik dan de laatste loper die nog op het parcours zit. Die zal een 800 meter voor me lopen schat ik zo in. Dat moet te doen zijn in een ronde. En inderdaad: bij de trappen heb ik hem achterhaald. Niet laatste, haha. Daarna loop ik lekker ontspannen door richting finish, om te finishen in een netto tijd van 45’36”. Dat blijkt netto een keurige tijd, zeker gezien het feit dat ik de eerste vier kilometer niet boven de 135 hartslag ben geweest.

Daarna nog even uitlopen, de fietskleding weer aan en terug op het fietsje. Dit keer rijd ik wel goed, scheelt toch vijf kilometer blijkt achteraf. Had me ruim tien minuten eerder starten gescheeld :-)

Volledige uitslagen op uitslagen.nl

OOTMARSUM – Opnieuw stond er een loopwedstrijd op het menu. De zevende editie inmiddels alweer van de Springendalloop. Wat mij betreft een van de allermooiste en gezelligste lopen in de regio. En met een aangepast parcours dit jaar nog mooier: het grootste deel verharde weg was er nu uit. Met een rustig begin wist ik me goed op te werken in het veld en eindigde als 5e, niet ver achter nummers drie en vier. En een twee minuten snellere tijd dan vorig jaar.
 
Het werd wederom een combitraining. Met een huisje op het chaletpark van Janneke’s ouders ideaal: ik had mijn eigen omkleedgelegenheid na afloop. De heenweg op de fiets stond gepland in DT1, de terugweg in DT2. Dat betekende relaxed fietsen. Iets te relaxed, plus een omweg. Waardoor ik slechts een kwartier voor de start op Hoeve Springendal arriveerde. Startnummer scoren en snel naar het huisje van de schoonouders, om de racefiets te stallen en me om te kleden. Dat kostte uiteraard ook wat minuutjes, waardoor er nog een vijftal minuten overbleef voor de start. Dan maar niet inlopen.

De opdracht voor de run was ook rustig aan. Alleen had ik het niet goed onthouden. Ik dacht de eerste vijf kilometer in zone 4, dat bleken achteraf de eerste vier te moeten zijn. Maar dat maakte niet heel veel verschil. Het begin mocht dus rustig en daardoor kon ik extra genieten van het mooie parcours. Ik start wel redelijk vooraan, waardoor ik in de beginfase door aardig wat mensen wordt ingehaald. Na anderhalve kilometer of zo kan ik bij een afslag de mensen voor me tellen: ik lig dan vijftiende.

                                  Klaar voor de start, de zevende editie al weer van de Springendalloop (foto: Paul Eertman)

                            En we zijn weg, lekker relaxed op de eerste vijf kilometer en daarna gas los (foto: Paul Eertman)

Achter me loopt een groepje en die vindt het ook niet rap genoeg gaan, dus wederom komen er wat mensen overheen. Ik moet inhouden, wil graag harder, maar weet gedisciplineerd de maximale hartslag van 136 niet te overschrijden. Na een kleine vier kilometer komt Tonnie Bruns voorbij. Ook hij is rustig gestart en komt inmiddels op stoom. Ik laat hem niet te ver weglopen en als we dan langs start-finish komen na vijf kilometer staat er 23’51” op de klok. Gas erop.
 
Ik ga Tonnie weer voorbij en zie dat de meeste lopers voor me niet erg ver voor zitten. Dus van een ongeveer 25e plaats werk ik me al snel weer op richting top-20. Het tempo ligt lekker, maar mag ook nu niet boven de 145 hartslag. Ik voel me net een jonge hond die aangelijnd moet blijven, maar het lukt. En toch pak ik de een na de ander weer op. En onderweg genieten van het schitterende parcours. Bij de kruising nog even een high five met clubgenoot Paul Poorthuis van LAAC en door, richting de bronnen. Misschien wel het mooiste stukje van deze bijzondere loop.

                                             Langs de Bronnen. Mooiste stukje hardloopparcours ever (foto: Wieger Dam)

Daar krijg ik wederom lopers in het vizier, waaronder de jongen met het Aloha-shirtje die naast me stond in het startvak – ik neem aan een triatleet van de studentenvereniging uit Enschede. Omdat er nog maar negen kilometer op zit hoef ik niet extra gas bij te geven. Nog zes kilometer te gaan. Een kilometer later ben ik er inderdaad bij, plus nog een andere loper die we dan inhalen. Deze kilometer gaat al aardig rap, ondanks de beperking in zones die ik opgelegd heb gekregen: ik noteer een 3’59”.
 
Ik vind mijn inhaalrace dan al wel mooi geweest, maar in de verte zie ik wederom lopers. Zonder echt te versnellen kom ik toch steeds dichterbij. Waar we voorgaande jaren rechtdoor moesten, omhoog op het asfalt, draaien we nu meteen weer het bos in. Daar passeer ik Ivo Schreven. Wat me opvalt is hoe makkelijk ik loop. Het lijkt geen enkele moeite te kosten, waar ik het vorig jaar boven de tien kilometer echt lastig kreeg. Voor me loopt dan nog een duo, dat in een felle strijd verwikkeld is. Dat tempo ligt wel aardig pittig, ik maak op dat moment de keus om toch nog eens te versnellen en ze bij te halen.
 
Geen idee op welke plek ik dan lig. Maar deze twee wil ik nog wel even achter me laten. De eerste heeft de tweede dan achter zich gelaten en verwacht denk ik niet dat er nog weer iemand uit de achtergrond terugkwam. Als ik er bij kom is het dan erop en erover. Ik hoor wel dat hij probeert aan te haken, maar ik weet op dat moment ook dat ik, als ik wil, nog moeiteloos een laatste kilometer kan produceren van onder de vier minuten. Met een voorlaatste kilometer van 3’54” en een slot’kilometer’ (hij is 170 meter langer) van 4’30” kom ik uit op 1h03’44”. Vorig jaar liep ik hier 1h05’48” en was ik na vijf kilometer twee minuten sneller. Nu ging de laatste tien kilometer in 39’53”, dus erg tevreden! Achteraf blijk ik vijfde overall te zijn geworden, met slechts een half minuutje achterstand op plek drie. Dus wellicht als ik al na kilometer vier de versnelling had ingezet had er podium ingezeten.
 
Na afloop nog weer genoten van een heerlijk taartje, gebakken door de leden van OLC’93. Super setting, mooie wedstrijd en veel sfeer! Daarna door naar het huisje, omkleden en terug op de fiets. Een geslaagd trainingsdagje.

Volledige uitslagen op uitslagen.nl

RIJSSEN – Deze winter wordt er weer gecrosst. Niet als vanouds in de Twentse Cross Competitie, maar ditmaal eens in dat andere circuit: Het Crosscircuit van het Oosten. De eerste cross was in Rijssen. Nog nooit eerder gedaan, maar het was een prachtig parcours. Heerlijk gelopen ook, en erg tevreden met de eindtijd van 44’16”.
 
De crossjes zullen mooie graadmeters zijn deze winter. Kijken of er progressie is en hoe deze verloopt. Ik merk nu al duidelijk verschil in mijn lopen, nu ik weer gestructureerd met de schema’s van Frank Heldoorn bezig ben. Ik loop veel makkelijker. Het moet wel erg rustig allemaal, maar als ik naar mijn eerdere ervaringen kijk (2012) dan gaat dit zeker effect hebben.

De keuze voor dit crosscircuit boven de Twentse Cross Competitie is een hele praktische: in de Twentse Cross Competitie loop je 6 crossen in drie maanden tijd. Bij deze is dat vijf in vijf maanden tijd. Dus eentje per maand. Meer dan genoeg. Van de TCC ga ik er wel enkele doen, maar niet de gehele competitie.
 
Rijssen dus. Ik had ’s ochtends al een eerste looptraining gedaan van een half uur. Lekker rustig loslopen. Daarna boodschappen doen met Mick en vervolgens omkleden en door naar Rijssen. Startnummer ophalen en vervolgens lekker relaxed in de natuur genieten. Ik had tijd genoeg. Een half uur voor de race begonnen met inlopen, een rondje. Daar deed ik precies een kwartier over. Vervolgens klaar maken voor de start. De opdracht: de eerste vijf kilometer maximale hartslag 136, daarna harder maar niet boven de 145. Ik start daarom maar ergens achteraan.
 
Als we worden weggeschoten vliegen de eerste lopers weg. Ik probeer een lekker ritme te vinden dat hoort bij die doelhartslag. Zo rond de 130 hartslag loop ik toch nog tussen de 13.5 en 14 kilometer per uur. Dat valt me 100% mee. Het eerste effect van de trainingen is merkbaar.

             Na de eerste ronde weer op de atletiekbaan. Ik speur aan de overkant wie ik de volgende rondes nog kan inhalen
                                                                                       (foto: Miranda Voortman)
 
In die eerste ronde zit ik in het begin wel een beetje vast achter een grote meute, maar langzaam maar zeker kan ik me naar voren werken, zonder daarbij te hard te gaan. De eerste ronde gaat in 11’40”. Op de baan nog meer ruimte en ik loop van groepje naar groepje. Waar velen te hard starten bouw ik hem goed op. De tweede ronde houd ik me wederom keurig aan de opdracht, maar deze ronde gaat wel iets langzamer. Doorkomst halverwege is 23’26”, een rondje van 11’46”.

                        Tweede ronde, ik voer een grote groep aan terwijl ik mijn hartslag onder de 136 probeer te houden
                                                                                         (foto: Evertine Rutterkamp)

In die tweede ronde heb ik dan ook clubgenoot Hans te Nijenhuis achterhaald, waar ik nog even kort mee praat. Ik geef aan wat mijn opdracht is en dat ik na deze ronde harder mag. Een loper daarachter klampt daarop aan en loopt met me mee naar de doorkomst van de tweede ronde, maar als ik daar versnel ben ik hem kwijt. Ronde drie gaat dan erg lekker. Het tempo zit er goed in en ik haal veel mensen in, ook met een behoorlijk tempoverschil. Als ik achterop het parcours word ingehaald door winnaar Danny Koppelman, die aan zijn laatste ronde bezig is, word ik door een paar lopers aangemoedigd als ik ze inhaal. Niet beseffend dat ik bij hun in de ronde zit, ze denken dat ik tweede lig.

                         Derde ronde, het tempo flink opgeschroefd en lekker ontspannen lopend (foto: Miranda Voortman)

Het tempo is ook van 4’30” naar 4’00” per kilometer gegaan. De derde ronde gaat dan in 10’33”, doorkomst 32’59”, dus ruim een minuut sneller dan de vorige rondes. In de laatste ronde probeer ik het tempo constant te houden en kijk ik goed dat mijn hartslag niet te hoog oploopt. Als ik de laatste keer de Rijsserberg op moet zie ik toch nog weer mensen voor me die in te halen zijn, dus toch maar door in hetzelfde tempo. Daardoor zet ik een nog snellere slotronde neer in 10’15”.

         Laatste ronde, het lukt om goed door te lopen en het snelste rondje neer te zetten in 10'15" (foto: Evertine Rutterkamp)

Daarmee finish ik in een netto tijd van 44’16”, waarbij ik halverwege doorkwam in 23’26”. Tweede vijf kilometer ging dus ni 20’50”. Daarmee word ik toch nog 6e M40, niet gek als je kijkt waar ik vandaan kwam in het veld. Een mooie opening van het crossseizoen!

Volledige uitslagen op de site van Het Crosscircuit van het Oosten

In 2012 deed ik al eens eerder mee in Nijverdal. Toen kwam ik er al achter dat ik niet echt bedreven ben in deze discipline. Al had ik toen hoop dat ik wel mee kon komen, na successen op de duathlon op de weg. Inmiddels heeft de bond de discipline omgedoopt in run-bike-run. Een andere naam voor hetzelfde dode paard. Wat mij betreft dan. Leuk om te doen, maar dan wel als trainingsvorm voor het echte werk, de triathlon.
 
Ook een hernieuwde kennismaking onder het trainingsregime van Frank Heldoorn. Ik kan me herinneren dat de wedstrijd in 2012 in januari viel, dus later. Toen was ik lopend een stuk sterker. Nu zit ik in de opbouwfase. De opdracht was dan ook erg rustig starten. Na het fietsparcours verkend te hebben (erg lastige stukken, technisch, niet aan mij besteed) liep ik nog snel even een kwartiertje in tot vlak voor de start. Dan sluit ik helemaal achteraan aan in het startvak. Rustig starten: het grootste deel zal veel te hard starten. Dus laat mij maar lekker inhalen.
 
De opdracht voor de eerste run is maximale hartslag 140. Ik hobbel lekker weg na het startsignaal. Na 100 meter is het meteen omhoog en kan ik de eerste mensen al inhalen. Ik houd nauwgezet de hartslag in de gaten. Het tempo voer ik wat op tot die op 138 zit. De snelheid die erbij hoort ligt tussen de 13 en 14 kilometer per uur. Boven op de berg pak ik de snel gestarte lopers terug. Bij het ravijn aangekomen is het dan steil naar beneden. Daar vindt een loper het nodig om er weer keihard voorbij te gaan, maar onderaan moeten we weer even steil naar boven en dan is het opnieuw doei.

                De eerste keer het ravijn in. Goed opletten waar je je voeten neerzet, het is erg steil (foto: John Veenstra)

Eenmaal boven is het kaf wel van het koren gescheiden. Ik heb even niemand voor me lopen en eindelijk is er ruimte. Het eerste rondje gaat in 12’03”. Ook de tweede ronde pak ik nog weer mensen terug op de run. Ik moet me inhouden om niet te versnellen; gedisciplineerd blijf ik de hartslag monitoren en zorg dat die niet boven de 140 komt. Bij die klim omhoog naar het ravijn mislukt dat, maar verder slaag ik in de opzet. Tweede loopronde gaat in 12’17” en lekker fris kan ik aan het mountainbiken beginnen.
 
Met 0’38” heb ik een aardig vlotte wissel. Een groepje fietst niet te ver voor me, ik kan goed mee, tot het technische gedeelte begint. Ik verlies meteen de aansluiting. Dan duurt het niet lang voor er van achter ook aansluiting komt. Op de sporadische rechte stukken kan ik goed hard doortrappen, maar dat bochtjes draaien is niets voor mij. Het infietsen van die ronde ging in 37 minuten, dus ik maak me geen illusies dat ik een fietstijd van onder het uur realiseer. Ik fiets in die eerste ronde nog fout ook, moet even terug, maar realiseer die ronde een fietstijd van 30’03”. Valt me 100% mee.

                             Lekker een beetje rondtoeren door het bos, voor mijn gevoel ga ik erg  hard (foto: John Veenstra)

In de tweede ronde krijg ik in het begin snelle verse rijders van de duo’s achter me aan, die op de single tracks hoorbaar moeten inhouden achter me. Jammer dan. Waar het kan maak ik even ruimte om ze er langs te laten, ik vind het maar niks als iemand achter op mijn achterband fietst. Achteraf blijkt mijn hartslag ook tijdens het fietsen in dezelfde zones te bewegen als die eerste run. Door de afwisseling in parcours lukt het me gewoon niet om maximaal te gaan. Het is ook prima zo, goede training. En goed verzorgen: waar het kan drink ik.
 
De tweede fietsronde gaat niet eens zo heel veel langzamer, 30’26”. Ik ben blij dat ik dan weer terug ben. Het was een fantastisch mooi fietsrondje, maar nu heb ik weer zin in lopen. De wissel gaat wederom vlot in 0’45” en ik heb niet echt aansluiting met lopers voor me. Het zal uit de tenen moeten komen om nog wat plekken te winnen.

                            Fit beginnen aan de laatste run, nog even knallen en wat plekjes terugwinnen (foto: John Veenstra)

Ik heb meteen een lekker tempo te pakken en neem een bekertje drinken aan bij de waterpost. De laatste 2,5 kilometer. Ik weersta de verleiding om meteen op de eerste bult volle bak te gaan. Dat ga ik bovenaan doen. Vanaf dat moment begin ik een tempo van 14-15 kilometer/uur te lopen. En zoals verwacht komen er ineens lopers in zicht. Ik voel me nog erg fris. Zo pak ik ongeveer vijf atleten terug voor het ravijn. Nog een keer naar beneden en vervolgens weer omhoog. Daar schiet er kramp in mijn bovenbenen. Van kleine pasjes bergop ga ik maar even over op wandelen. Totdat ik boven ben. Het krampgevoel is dan weg en ik kan weer gas geven. Voor mij zie ik nog twee lopers. Eentje liep ik op in, maar die achterstand is door het wandelen in het ravijn weer groter geworden. De atleet van Triade moet ik echter kunnen hebben.
 
Bij de laatste keer de bult af ben ik er bij. De atleet van Triade zet bergaf nog een keer aan, maar een echt gat slaat hij niet. Ik doe even voorzichtig in het mulle zand, maar als we over gaan op het vlakke schroef ik het tempo op tot boven de 16 per uur. Daarmee kom ik ook nog dicht op de volgende loper voor me. De slotrun is me met 2,5 kilometer echt te kort. Over de laatste run doe ik 11'39".

                                                             En over de eindstreep in een mooie eindtijd van 1h37'52"

Ik finish in een tijd van 1h37’52”. In 2012 noteerde ik hier 1h41’21”, dus ik ben meer dan tevreden. Destijds liep ik veel harder en had ik hoge verwachtingen. Nu ging het allemaal op reserve en ken ik mijn eigen beperkingen op deze combinatie. Meteen na de finish pak ik de boel in, want de plicht roept: thuis moet ik weer aan de bak om wedstrijdverslagen over hockey voor de krant te schrijven.

Volledige uitslagen op de site van DRW Run Bike Run