Het was de bedoeling om deze keer niet als poor lonesome cowboy te starten, maar met een compleet team. Daarbij wilden we de balans Bahrain – Nederland zo goed mogelijk bewaken. Op de achtergrond was ik dus bezig met het benaderen van atleten, het regelen van nieuwe trisuits (via Bioracer deze keer) en om het evenement luister bij te zetten was het de bedoeling om ook speciale trainingspakken te laten maken. Dit zou via Taymory gaan, maar dat bedrijf bestond inmiddels niet meer en was overgegaan in het Spaanse Oval. Op de achtergrond werden dus meerdere ballen hooggehouden, met de uitdaging alles voor eind November gereed te hebben.
Dinsdag 6 december. De reis begint
Op maandag 5 december, Sinterklaasavond nota bene, reed ik naar Amsterdam, om te overnachten in Van der Valk Hotel Schiphol. Een ideale uitvalsbasis, aangezien ik de volgende dag dan niet in de ochtendspits richting Amsterdam hoefde te rijden. En nu relaxed kon ontbijten, de auto daar kon achterlaten en netjes met de shuttlebus naar de luchthaven werd gebracht. Daar trof ik Niels en op Schiphol werkte ik meteen even aan de presentatie, die ik woensdag 7 december zou moeten geven op de American University of Bahrain. Na een voorspoedige vlucht, met een tussenstop op Kuwait, kwamen we midden in de nacht aan op Bahrain Airport en werden we naar ons appartement in het Somerset Al Fateh gebracht.
Na een redelijk goede nachtrust en dito ontbijt werden Niels en ik opgepikt om naar de American University in Bahrain (AUBH) te gaan. Daar zou een fotoshoot worden gehouden met het nieuwe team, en tevens zou er een presentatie zijn voor de studenten over ProLab Systems en het Ironman team. Ik had een presentatie voorbereid waarin ik vertelde over hoe de waarden van Ironman aansluiten op de waarden van het bedrijf ProLab Systems. Maar ook hoe je de ervaringen als triatleet kunt gebruiken in het dagelijks leven en in je studie. Het was een erg leerzame en leuke middag, waarbij aan het eind nog een Q&A was met de atleten.
Donderdag 8 december. Registratie, verkennen zwemparcours, laatste training en bike check-in
De dag voor de race was er de mogelijkheid om het zwemparcours te verkennen. Dit was al redelijk op tijd, dus we hadden op tijd ontbeten en vertrokken toen voor het eerst naar Reef Island. Dit is een andere locatie dan The Avenues, waar in 2019 de start en finish was. Wat opviel was dat het vrij hard waaide, iets wat ik me van de vorige keer niet kon herinneren. We begonnen echter met de registratie. Na de ontvangst van startnummer, tasjes, cap en event laptop bag scoorde ik nog een leuk sportshirt en daarna doken we de baai in om het zwemparcours te verkennen.
Vrijdag 9 december. Race Day
03:30. De wekker gaat. Race Day. Een gezonde spanning jaagt door het lichaam. Normaal hoef je mij op dit tijdstip niet wakker te maken, maar als er geraced moet worden ben ik toch in een keer uit bed. Het te koken ontbijt bestaat uit Spaghetti Bolognese. Simpel, maar effectief. In tien minuten op tafel en de nodige hoeveelheid koolhydraten in de mik om een goede race te draaien. Ik heb er zin in!
De wisselzone gaat om 05:00 open en we zijn er mooi op tijd. De laatste voorbereidingen aanbrengen op de fiets, voeding in de tasjes en afwachten maar. In de tussentijd nog maar eens naar het toilet, nu kan het nog. En zo tikt de tijd langzaam weg richting 06:30, wanneer het startschot zal klinken.
06:33 Swim
Drie minuten na het startschot duik ik dan de baai in van Reef Island. Het waait zowaar nog harder dan de dagen ervoor. Dat betekent dat op het eerste stuk de wind wat mee is, maar dat je er de laatste 200 meter opnieuw vol tegenin moet zwemmen. Ik doe mijn best om sneller te zijn dan de dag ervoor en zowaar, ik kom na 37’02” aan de kant. Nog steeds een bedroevend tempo van 1’57” per 100, maar toch wel sneller dan een dag eerder. Waar het aan ligt, geen idee. Toch maar weer vaker in het zwembad liggen denk ik.
De officieel geregistreerde tijd is 37’11” leer ik later, maar dat komt omdat de timingmat iets verder weg lag. De eerste wissel ben ik dan vrij rap door. De fiets staat op een gunstige plek en het wetsuit heb ik ook mooi snel uit. Daardoor zit ik een kleine drie minuten later al op het fietsparcours (2’54”).
Op de fiets voel ik me meteen in mijn element. Van de race in 2019 weet ik nog dat ik vooral op de heenweg niet te gek moet doen. Alleen stond er toen geen tot weinig wind. Dat is nu wel anders. De wind staat op de heenweg richting het zuiden vol in de rug, wat betekent dat we hem op de terugweg vol tegen gaan krijgen. Mijn tactiek daarom wordt gelijk aan de race in Samorín eerder dit jaar: met de wind in de rug redelijk behouden fietsen, en op de terugweg gas geven.
Het grappige is dat ik niet van plan was reservemateriaal mee te nemen. Maar Niels waarschuwde me nog een dag voor de race. Stel nou dat er wat gebeurt, je wilt toch niet helemaal naar Bahrain toe voor een DNF? Met dat in het achterhoofd had ik daarom, voor het eerst, reservemateriaal meegenomen. Dus ik heb snel mijn voorband eraf, de nieuwe band erop, CO2 patroon in de aanslag en... niks. Op de een of andere manier zit het patroon niet goed op het ventiel, met als gevolg dat het ventiel bevriest. Lucht komt er niet in en daar sta ik dan. Grote groepen atleten komen langs en ik sta op een vluchtheuvel met een lege voorband. Einde wedstrijd.
Na tien minuten komt er ineens een auto aanrijden en stopt. Organisatie. Met een pomp! Omdat ik de band er al op had liggen is het snel pompen en zo ben ik dus ineens weer deelnemer aan de race! Dit geintje heeft me veel tijd gekost, maar hey, ik doe nog mee en kan nog finishen. Niet snel daarna duik ik het F1 circuit op.
Weer terug op de snelweg blijft het inhalen. Maar de terugweg is zoals gezegd vol wind tegen. De eerste die weet aan te haken is een Bahraini. Wel eentje die gelukkig ook wil meewerken: hij neemt regelmatig de kop van me over en zo kan ik de benen iets rust geven. Met zijn tweeën fietst dan toch weer iets lekkerder dan alleen. Maar hoe dichter we bij Manama komen, hoe meer groepen we in zicht krijgen. En bij het inhalen gaan ze schaamteloos achter ons rijden. Kansloos.
09:42 T2
De inhaalrace op de tweede helft heeft door de harde tegenwind toch wel iets meer van mijn krachten gevergd dan ik in eerste instantie had gewild. Dat merk ik aan de manier waarop ik van de fiets kom. De benen voelen wat onwennig, en ik neem dan ook iets meer de tijd in de tweede wissel om de hartslag iets te laten zakken. De tweede wissel kost ook een minuutje meer dan de eerste en na 3’48” begeef ik me op het loopparcours.
09:46 Run
Na de finish praten we nog even na met het team en halen we teamgenoten Mohammed en Roya binnen. De laatste had nog wel wat voeten in aarde, want ze wilde niet starten in het witte pak – wat voor een moslima te begrijpen is, wit kan heel transparant zijn, zeker na het zwemmen. Daarom zou ze in een eigen trisuit deelnemen, maar wel een ProLab shirt aantrekken tijdens het lopen. Maar ook dat deed ze niet. Dat leverde bij de directie van ProLab in ieder geval geen blije gezichten op. Mohammed daarentegen is absoluut een aanwinst. Hij had alleen de pech dat hij de dag voor de race was gevallen met zijn fiets en een vinger brak. Hij beleefde een zware wedstrijd, maar behaalde alsnog een prima finish.