ALMERE – Het mag worden gecommuniceerd, het is officieel: Tri-Team van Wijnen heeft een hoofdsponsor! De komende 3 jaar is het Hengelose Tjellens aan de vereniging verbonden en sporten we in de kleuren van deze detacheerder. Top! De officiële vuurdoop in de kleuren van Tjellens was de Knipscheer Tijdrit in Almere. Hier deden we mee in de ploegentijdrit. Er waren nog wel wat verbeterpunten, maar met een 9e plek overall deden we het zeker niet slecht.

Met een vervelende achillespeesblessure staat het lopen sowieso even op een laag pitje. De dagen ervoor veel gezwommen en de bedoeling voor deze zondag was om de Groene Grenstocht vanuit Losser te gaan rijden. Op de TT-bike, dus lekker op tempo in Z2-3, tocht van 85 kilometer met heen en terug, goed voor 125 kilometer. Totdat Rudi me eerder in de week vroeg of ik voor hem kon invallen bij de tijdrit; hij kampte met een lichte blessure. Dus: naar Almere.

Ik zou mezelf niet zijn als ik daar niet een of andere trainingsvorm van maakte. Dus op de fiets naar Holten, vanwaar we zouden vertrekken met de teambus. Toen ik uit Hengelo vertrok was het nog mooi weer, maar ter hoogte van Enter begon het al wat te miezeren. Toen ik in Holten aankwam was het snel de bus in, vlak voordat er een echte bui op ons dak viel. Zo hield ik de kleding gelukkig min of meer droog en wachtte ons een ritje van een uur richting Almere.

                                Teamfotootje vooraf in de nieuwe kleding, met v.l.n.r. Marcel, Omar, Koen en ik

In Almere aangekomen zag ik veel bekenden uit de duathlon en triathlonwereld. Even een praatje gemaakt met Roland Besselink, die top-10 reed op de lange afstand individueel. Wij hadden inmiddels onze rugnummers binnen en we konden langzamerhand het strijdplan gaan bespreken. We hadden niet echt een idee van de onderlinge krachtsverhoudingen, maar het vermoeden was dat Omar Cornelis en ik de sterkere fietsers zouden zijn en dat Marcel ten Hove en Koen Vossers daarom moesten bepalen hoe hard het maximaal zou mogen gaan. Koen had trouwens eerder die ochtend ook nog even tussen neus en lippen door de Lochemse Bergloop gewonnen in een nieuw parcoursrecord...

                            14:42. start. Nog een verbeterpuntje, want het ligt meteen uit elkaar (foto: TV Almere)

14:42. We mogen van start. Het parcours ligt er gelukkig weer droog bij. Omar gaat hard uit de startblokken, ik besluit in laatste positie te gaan rijden om te kijken welk tempo er ongeveer gereden gaat worden. Al snel vliegt het tempo aardig omhoog, maar moeten we oppassen dat we het team niet uit elkaar trekken. Sommige stukken met de wind mee koersen we 53 per uur en het team dat voor ons is gestart komt in zicht. Als we eenmaal de achterkant van het parcours hebben bereikt en de wind vol van opzij komt en we waaier moeten gaan rijden valt het uit elkaar.

           Op kop sleurend, voor Omar.  Daarachter laten Koen en Marcel een gaatje. Compacter rijden dus (foto: TV Almere)

Omar probeert Marcel nog terug te brengen, Koen en ik wachten, maar besluiten vervolgens om met drie man door te rijden. Met eenmaal de wind vol tegen neemt Omar de langste aflossingen voor zijn rekening, Koen wordt grotendeels gespaard. Toch krijgt hij kramp, een kleine 500 meter voor de finish, waardoor we stilvallen. Omdat we op dat laatste stuk door twee teams zijn ingehaald had ik er niet echt een topgevoel bij, maar uiteindelijk blijkt onze tijd toch goed voor een negende plek tussen de specialisten. Niet gek. Nog wel wat schoonheidsfoutjes, maar het was ook een leermoment. Weten we weer waar de trainingsaccenten moeten komen te liggen voor de openingswedstrijd van de eerste divisie op de UT op 18 mei a.s.!

Uitslag team time trial Almere
1. Zeewolde 1                                        00:27:41:30
2. USWV De Domrenner                      00:27:43:30
3. Team Lorini                                        00:27:46:10
4. GWC De Adelaar                               00:28:23:40
5. Roeiers op de fiets                           00:28:56:65
6. Wielrennen Almere 1                        00:29:23:85
7. Challenge/TV Almere                       00:30:25:45
8. Studententeam Dutch Mountains  00:30:31:00
9. Tri Team van Wijnen                         00:30:59:40
10. Team TTW Eerste Divisie              00:31:02:70

Volledige uitslag op mylaps

BORNE – De Run-Bike-Run van Borne begint voor mij als teamdeelnemer toch een bedenkelijke reputatie te krijgen. In het verleden deed ik individueel mee, maar sinds ik definitief gevallen ben voor de triathlon krijg ik het niet echt warm meer van een duathlon. Met top-10 plekken in 2009 en 2010 deed ik met de nationale top mee. Maar als team wil het niet vlotten: 2011 lek, 2012 van te ver moeten komen en 2013 viel mijn loper geblesseerd uit in de eerste run. Weer een DNF.

 Ik denk dat lopers zich ook wel drie keer moeten gaan bedenken of ze wel met mij als team in zo’n evenement van start willen gaan. Of ik moet gewoon maar weer eens individueel gaan starten, misschien is dat de oplossing. Maar enkele weken voor Almere vond ik het geen optie om volle bak te gaan in een duathlon, die gewoon te a-specifiek is in mijn voorbereiding op Almere. Daarom had ik eerder die dag al een duurloop van anderhalf uur gedaan; nu een intensieve fietstraining dus.

Ik had het overigens best aangedurfd individueel, want ik voelde me top. Maar als team dus, voor het derde jaar op rij. In 2011 deed ik samen met Arnold Klieverik. Een vijfde plek na het lopen werd door mij al snel omgezet naar plek 2 overall, totdat ik wel heel moeilijk stuurde in de bochten. Voorband lek en exit. Vorig jaar met Hilco Doesburg als Step One team gestart. Hilco was echter lang geblesseerd geweest en kon niet voluit lopen. Daardoor begon ik pas als 40e aan het fietsonderdeel. Met een derde fietstijd in 43.5 km/h reed ik naar plek 13, om vervolgens samen als 15e te finishen. En daarna werd ik ziek en was het geen Almere voor mij.

                             Vlak na de start, Casper, Wouter en Mark hebben al een gaatje met de rest (foto: Harrie Lentfert)

Dit jaar deed ik met de zoon van Hilco, Wouter en ook teamgenoot bij Step One en clubgenoot bij LAAC. Ook Wouter keerde terug van een blessure, maar mag gerust een van de beste lopers in de regio worden genoemd. Hij had er vertrouwen in en ik ook. Bij de eerste doorgang zijn drie Step One lopers al los van het veld: Wouter, Casper Koelma en Mark Muller. Dat belooft veel goeds. Totdat ik zie dat Wouter al moet lossen. Dat is vroeg. In de tweede ronde staat hij ineens voor mijn neus met de chip: uitgestapt. Hij heeft in de eerste ronde zijn enkel verzwikt op een stoeprand. Einde wedstrijd.

                       Verbeten gezicht bij Wouter: door de enkel gegaan, maar toch nog even doorlopen (foto: Harrie Lentfert)

De vraag is wat te doen. Ik bedenk dat ik alsnog kan fietsen, de chip heb ik in bezit. Ik besluit om ongeveer op de plek waar Wouter in de wedstrijd zat het parc fermée in te lopen met de chip om mijn enkel. Dat levert natuurlijk vragen op van de NTB-official, aangezien ik dat wandelend doe op badslippers. Ik zeg dat ik gewoon deelnemer ben, loop door, badslippers uit, baseballcap af, helm op en fiets uit het rek. Tempo!

 Ik liep als vierde de wisselzone in, als vijfde kom ik er uit. Ik had wat nieuws bedacht voor de wissel, de eerste meters met de voeten op de schoenen al vast wat snelheid maken. Wel handig als je voeten er dan al wel iets in zitten. De zwaartekracht doet zijn werk op het moment dat ik mijn voet er af wil halen en de voet in de schoen wil doen. Schoen klapt om, in de remmen, extra tijdverlies. Dat herhaalt zich voor schoen twee. Eindelijk dan, nu echt tempo maken.

                                     Op weg voor twee fietsronden door het buitengebied van Borne (foto: Harrie Lentfert)

Het duurt daardoor even voordat ik nummer vier te pakken heb, die was door dat akkefietje al weer een stuk weggefietst. Achter op het parcours haal ik dan Arjen van den Berg in, de nummer drie. En niet veel later Dennis Heerink, de fietser van Casper Koelma. Die springt nog even vol op mijn achterwiel, maar een versnelling van mijn kant maakt aan dat gestayer een eind. Hop, tweede in de wedstrijd. Alleen de Mullertjes rijden nog voor me. Niet veel later komt amateurwielrenner Joost van Weerd voorbij. Met een serieus tempo. Ik weet op de reglementaire afstand van 10 meter te volgen, maar zijn bochtentechniek is beter. Na de scherpe bocht achter Hertme moet ik een gaatje laten en weg is Joost.

Ik rijd lekker mijn eigen tempo door, knallen ook in die tweede ronde. Achter me is niets te zien, voor me zie ik Joost van Weerd langzaam maar zeker uit het zicht verdwijnen. Van Marco Muller geen spoor, die rijdt daar nog voor. Weer terug in Borne is het tijd voor mijn volgende fout: veel te hard aanrijden op de wisselzone en daardoor maar 1 voet uit de schoen kunnen krijgen. Moet ik alsnog tot volledige stilstand komen en zien mijn andere voet los te maken. Kost weer een tiental seconden voordat ik op blote voeten het parc fermée weer in ren. Stiekem toch even kijken of Wouter toch niet klaar staat om de race af te maken… maar nee. Het is voorbij. Mijn fietstijd: 41’52”. Met dat geklooi op beide wissels slechts 5 seconden langzamer dan vorig jaar. En toen was het hoog in de adem rijden, nu lekker ronddraaien. Wederom een goede training voor Almere geweest en bevestiging dat het met snelheid en vermogen goed zit.

CA’N PASTILLA – Voor de negende keer in successie zouden mijn vader en ik begin april naar Mallorca gaan voor ons jaarlijkse trainingskamp. Zouden. Want precies een week voor vertrek kwam mijn vader tijdens het mountainbiken ongelukkig ten val en brak vier ribben. Retourtje ziekenhuis en uiteindelijk mocht hij van geluk spreken dat hij tijdens de Paasdagen al weer thuis was. Maar helaas geen Mallorca dus samen. Wel had hij de reis ook georganiseerd voor zes medeclubgenoten van Ruiten Drie, zodat ik niet alleen hoefde af te reizen.

Maar mooi kloten dus, ondanks de drukte op het werk had ik me wel weer verheugd om samen met mijn pa op de vertrouwde Mallorcaanse wegen rond te rijden. Dat betekende ook dat mijn rol tijdens de reis drastisch werd gewijzigd van enigszins op de achtergrond, relaxed en lekker fietsen naar organisator, regelaar en voorfietser voor de groep. Daarnaast zou ik de trip ook nog combineren met mijn eerste wedstrijd van dit seizoen, de triathlon in Porto Colóm.

Dag 1: di. 02-04 Aankomst en inrijden, rondje Petra

Na een voorspoedige vlucht kwamen we om 07:00 uur in de vroege ochtend aan op de luchthaven van Palma. Eenmaal bij het hotel waren onze kamers gelukkig al klaar en konden we meteen de koffers uitpakken. Daarna ging de rest van de groep hun huurfiets ophalen bij Fred Rompelberg. Deze clown liet weer eens merken hoe belangrijk hij zichzelf vindt door de mannen lange tijd te laten wachten en aan te geven niets te weten van de gedane aanbetaling. En je mocht nog met hem op de foto ook, de wanna-be celebrity. Volgende keer mooi ergens anders de fietsen huren, genoeg kwalitatief goede huurfietsen op het eiland.

Ik had gelukkig mijn eigen fiets mee, vanwege de wedstrijd die ik later die week zou doen. Dus in de tussentijd knutselde ik mijn TT-bike in elkaar. Na wat water en reepjes te hebben gekocht bij de lokale supermarkt konden we de fiets op voor de eerste tocht. De bedoeling was een rustige rit, maar na de klim naar de blauwe bol en Algaida werd het sein vrij gegeven voor vrij rijden richting Sant Joan. Dat ging voor sommigen toch iets te gortig, waardoor de rest van deze in principe mooie rit een lijdensweg werd. Uiteindelijk kwam iedereen na 96 kilometers goed over, maar er rezen wel twijfels over hoe de rest van de week aangevlogen moest worden.

Dag 2: wo. 03-04 Rondje Orient

De tweede dag ging Joop niet mee, hij werd op de eerste dag gerold op weg naar Rompelberg. Dus: aangifte doen. Antoine ging met zijn Canadese achtergrond mee als vertaler en dat gaf hem ook de kans om wat te herstellen van de inspanningen van de eerste dag. Wij vertrokken om 10 uur en reden via S’Aranjassa, Sant Jordi en Sa Casa Blanca naar Sa Cabaneta. Altijd weer een mooie eerste test hoe je ervoor staat. Vervelend stukje dat langzaam omhoog loopt en aan het eind nog een steil stukje in petto heeft.

Van daar reden we door via Santa Maria naar Bunyola, waar midden in het dorp de Col d’Honor begint. Bij het plein rechtsaf en meteen klimmen maar. Voor mij de gelegenheid om hem eens te klokken, want dat had ik tot op heden nog nooit gedaan. Met de triathlon van Porto Colóm in het achterhoofd werd het niet de snelste beklimming, maar kreeg de trappers toch lekker makkelijk rond en was na 19’43” op de top. Nadat iedereen boven was gingen we verder richting Alaró, waar we hebben geluncht. Van daaruit heb ik een nieuwe route bedacht over kleine binnenwegen, zodat we via een prachtige autovrije route via Lloseta, Binissalem, Santa Eugenia en Algaida weer terugreden naar Llucmajor en vervolgens naar La Terraza voor een (alcoholvrij) biertje en pasta bij La Terraza. Totale rit: 110 km.

Dag 3: do. 04-04 Koninginnerit 1, westkust en Andratx

Op de derde dag was iedereen weer van de partij. Deze donderdag was het weer prachtig en dat leende zich prima voor de eerste Koninginnerit van deze week, de kustrit naar Andratx. Na een nieuwe aanloop, waarbij ik de klim naar Sa Cabaneta meed (twee dagen achter elkaar is wel erg fantasieloos). Dus koos ik na Sa Casa Blanca om door te rijden naar Son Ferriol en van daaruit te rijden naar Es Pla de na Tesa, Es Pont d’Inca en op die manier richting Palmanyola te rijden. Dat scheelde wat klimwerk, waardoor iedereen fitter bij de kust aankwam.
 Tevens heb ik de groep daarna afgezet bij de rotonde richting Esporles. Zelf zou ik de klim naar Valldemossa rijden en dan zou ik de groep later weer achterop komen. Ondertussen was ook de snelle groep van JdR Cycling gearriveerd, dus na een babbeltje met eigenaar André Collavino had ik mooi wat mikpunten richting Valldemossa. Dat was een leuk klimduel, uiteindelijk wisten twee man aan te haken, maar een kleine kilometer voor de top zette ik het verzet twee tanden zwaarder en reed weg. Ik reed vervolgens in een keer door, want ik had geen flauw idee hoe lang ik nodig zou hebben om mijn eigen groep weer in te halen. In de afdaling naar de hoofdweg kwam ik André nog weer tegen. Onderaan nog even een fotootje gemaakt op de plek waar ik altijd mijn vader op de foto zet als hij de afdaling uit komt. Maar helaas, dit keer geen Lentfert senior.

Het was mijn doel om daarna volle bak door te koersen richting Andratx, maar al na Banyalbufar stonden vier mannen (Jos, Joop, Michel en Antoine) lekker te poseren tegen een prachtige achtergrond. Toen ook maar even gestopt voor de fotosessie en daarna door richting Estellencs, waar Jeroen en Ronald lekker genoten van het zonnetje op een bankje. Vandaar was het nog twee keer serieus omhoog. Dus allemaal weer de fiets op en ik heb toen nog even serieus wat gas gegeven richting Andratx. Iedereen kwam veilig beneden, inclusief Jos op een aflopende achterband. 

Na een lunch in Sa Coma, waar ook Michel zijn achterband testte tegen een scherpe stoeprand (de stoeprand won) konden we verder voor het laatste bedrijf: omhoog naar Es Capdella en via Calvia nog de laatste hindernis, de Col de Sa Creu. Een niemendalletje, in 7’19” was ik boven, maar na ruim 115 kilometer kan hij toch bij menigeen voor problemen zorgen. Daarna reden we als gezamenlijk pak terug door Palma naar ons hotel in Ca’n Pastilla. Daar deed ik als toetje na deze 135 km lange rit nog een zwemtraining van een uur.

                                             Uurtje zwemtraining na 135 kilometers langs de westkust (foto: Jos Hudepol)

Dag 4: vr. 05-04 Herstelrit Sa Rapita

De bedoeling na het fikse aantal kilometers van de dagen ervoor was een herstelrit. Zowel qua tempo als qua kilometers. De voorspelling was dat er na 13:00 uur regen kon gaan vallen, dus dan wilden we zeker terug zijn. Dus na vertrek reden we nu weer eens langs de boulevard Playa de Palma uit, omhoog naar Sa Torre. Daar reden we fantastische binnenweggetjes en eigenlijk hadden we eerder terug moeten draaien, maar de heren op kop werden toch enthousiast en stoken bij de rotonde rechtdoor richting Sa Rapita. Dat betekende door richting kust en daarmee een extra half uur. Even gestopt, maar een koffiestop zou betekenen dat we misschien het slechte weer op ons dak zouden krijgen. Dus toch maar doorgefietst en wederom via de binnenweggetjes naar Llucmajor en van daaruit terug naar de kust. Daar konden we nagenieten van deze 85 kilometers aan de boulevard, onder het genot van een pizza. Terwijl de mannen vervolgens een biertje bestelden ging ik nog even een duurloop van een uur doen, ter voorbereiding op de wedstrijd van zondag.

Dag 5: za. 06-04 Registratie en inrijden Porto Colóm

Die nacht was het gaan regenen en flink ook. Voor de mannen een mooie gelegenheid voor een rustdag. Ik had de avond ervoor met André van JdR Cycling afgesproken bij La Terraza om even bij te babbelen en had voor die tijd meteen een autootje gehuurd, om dat weekend mee naar Porto Colóm te kunnen rijden. Die zaterdag reed ik bijtijds naar de oostkust. Na mijn startspullen te hebben opgehaald heb ik de fiets uit de auto gehaald en heb het fietsrondje een keer voorgereden. Met arm- en beenstukken, want het was nog steeds bewolkt en erg afgekoeld. Dacht ik dat de fietsronde aardig simpel zou zijn (met uitzondering van de klim naar Sant Salvador), ik kwam letterlijk van een koude kermis thuis. Meteen vanuit Porto Colóm liep het al omhoog en daarna kwam je ook nergens in je ritme. Voortdurend schakelen, nergens kun je echt “tijdrijden”. De klim kende ik wel en sloeg ik over, dus het rondje deed ik in 1uur 20. Het enthousiasme over een goede fietstijd was wel getemperd, een tijd van 3 uur over de 100 kilometer zou een lastig verhaal worden. Daarna even doorgereden naar mijn mede Twentse deelnemers, die een prachtige villa tot hun beschikking hadden: Bert-Jan Haarkamp, Berry Meuleman en de broers Ardjan en Hans de Groot. Ik moest eigenlijk ook nog een drie kwartier zwemmen in de baai, maar ik had het inmiddels zo koud dat ik dat deel van de voorbereiding maar heb overgeslagen.

Dag 6: zondag 07-04 Triathlon Porto Colóm


Eindelijk. De wedstrijddag. Dat betekende om 5 uur de wekker, om half zeven in de auto en om 9 uur starten. In echt ijskoud zeewater. Hierdoor werd het zwemmen echt knudde, ik kon niet uitademen onder water. Dat betekende niet alleen inademen, maar ook uitademen boven water en daarmee veroordeeld tot schoolslag. Het fietsen was zoals verwacht zwaar en de gehoopte drie uur (gebaseerd op mijn fietstijd in Alcúdia vorig jaar) een utopie. Dit fietsparcours was veel zwaarder en selectiever dan bij de Ironman 70.3 in het noorden vorig jaar. Redelijk gesloopt begon ik daarna aan het lopen, kwam nooit meer echt op gang en finishte in een tijd van 4h37’06”. Ongeveer 20 minuten langzamer dan ik had gehoopt.

De Ruiten Drie mannen hadden een mooie tocht gereden van ruim 60 kilometer om me te komen aanmoedigen, waarvoor dank! Daarmee kwamen zij (met wat foutrijden op de heenweg) op een dagtotaal van 135 kilometer, ik had 111 wedstrijdkilometers in de pocket en een goede test op weg naar de Ironman Lanzarote.

Dag 7: ma. 08-04 Koninginnerit 2, Col de Sa Batailla en Puig Major

Normaal gesproken doe je geen gigantisch lange rit een dag na een wedstrijd. Maar ja, we waren er nu toch, dus maximaal gebruik maken van de mooie omgeving als het in Nederland nog vriest. Ik begon sowieso extra rustig, want ik had de huurauto een avond eerder terug gebracht en vervolgens nog even een bezoek gebracht aan Mega Park en Oberbayern met Jeroen en Ronald. De laatste twee lagen dan ook nog op een oor toen we om tien uur het startsein gaven. Voor de meesten weer een nieuwe rit en ik besloot na de Col de Militar ook een nieuwe insteek te kiezen en binnendoor te fietsen bij Santa Eugenia en daarmee Biniali te mijden. Na een mooie aanloop kwamen we zo via Lloseta en Selva bij Caimari, waar de fraaie beklimming naar het klooster van Lluc begint (de Col de Sa Batalla). Zoals gezegd wilde ik niet te gek doen, dus mijn snelste beklimming evenaren van een jaar eerder liet ik maar voor wat het was. Wel onderweg nog een mannetje zenuwachtig gemaakt. Die zag me aankomen en ik zag hem vervolgens zichtbaar versnellen. Daarop heb ik even tussen twee haarspeldbochten buitenblad geschakeld en bruut doorgestampt, waarop het mannetje in kwestie nog zenuwachtiger werd en zich vervolgens de vernieling in reed. Ik vervolgde lekker relaxed mijn tocht en passeerde hem iets verderop fluitend met een hartslag van 120. Na de lunch bij het tankstation reden we door naar de top van de Puig Major. Sa Calobra lieten we helaas rechts liggen, maar die klim komt nog wel weer een keer. Na een mooie afdaling naar Sollèr moesten we nog een keer in de beugels: de Col de Sollèr. Deze was voor een aantal na deze lange rit een behoorlijke scherprechter, maar iedereen kwam weer goed boven. Daarop hadden we een tweede pauze verdiend in Bunyola, waarna we weer huiswaarts reden via Santa Maria, Sa Cabaneta en Sant Jordi. Totaal op de teller: 145 kilometer. Is dat herstel? Ja. Actief herstel. Gereden met een gemiddelde hartslag van 106.

Dag 8: di. 09-04 Slotrit Porreres – Pina

Na wederom een korte nacht, er werd succesvol gezocht naar een karaokebar, vertrokken we voor onze laatste rit. We hadden namelijk een late vlucht terug, dus een extra fietsdag. Top geregeld door mijn vader. Deze rit reden we eerst naar Llucmajor via de ventweg en vervolgens de zevenheuvelenweg naar Porreres. Hier konden de benen nog eenmaal flink los worden getrapt en hier heb ik de 70 km/h aangetikt. Achter mij verwachtte ik Michel, net als de gehele week, als tweede.


Maar wat schetste mijn verbazing: Antoine! Dezelfde Antoine die na de eerste rit meer dood dan levend van de fiets kwam. Een wonderbaarlijke groeicurve liet deze ijshockeyer zien gedurende de week. Daarna schuwde hij het kopwerk ook niet en via Montuiri reden we naar Pina, waar we en passant konden genieten van het lekkerste broodje Serrano van deze week. Daarna zetten we voor de laatste maal koers richting hotel om nog een keer te kunnen genieten van het happy hour (bierrrrr), fietsje ontmantelen en op naar huis. Het was weer een mooie week, ruim 800 fietskilometers in de koffer mee terug, hopelijk een goede basis voor de Ironman van Lanzarote die steeds dichterbij komt!

PALMA DE MALLORCA – Begin april stond de jaarlijkse fietsstage naar Mallorca op het programma. Alweer voor de 8e keer togen mijn vader en ik naar dit doorgaans zo zonnige Balearische eiland. Met dat zonnige viel het dit keer wat tegen, qua training stond het dit keer in de voorbereiding van de Ironman 70.3, een aantal weken later op hetzelfde eiland. Zodoende reden we een flink aantal kilometers – 800 - en keerden voor de verandering eens ziekjes terug.

De fietsstages naar Mallorca zijn inmiddels een jaarlijks terugkerend fenomeen. In 2007 vroeg mijn vader me voor het eerst of ik zin had om mee te gaan fietsen op Mallorca. Leuk idee, maar eenmaal daar werd ik goed geconfronteerd met mijn conditionele achterstand. Het zaadje was echter geplant! Een jaar later bij onze tweede trip was het conditioneel niet veel beter gesteld en ik nam me voor dat ik bij een volgende gelegenheid op Mallorca topfit zou zijn. Ik ging vanaf de zomer van 2008 dan ook hard in training om mijn vader in september van dat jaar nog eens mee te nemen naar Mallorca, om te laten zien dat ik het echt nog wel kon. En zo is mijn vader indirect verantwoordelijk voor mijn sportieve revival sinds 2008: ik verloor 20 kilo, ging weer serieus in training en meldde me aan bij de triathlonvereniging in Borne. Een jaar later waren de eerste podiumplaatsen een feit, maar nog belangrijker: ik had het plezier in de sport terug gevonden!

Vorige jaren reden we altijd mee met JdR Cycling, wat ontzettend goed bevallen was: goede en professionele organisatie, met aandacht voor de klant. Dit jaar hadden we echter besloten om zelf iets te boeken en de eigen fiets mee te nemen. Het te volgen programma van Frank Heldoorn leende zich hier natuurlijk ook bij uitstek voor, en na zeven eerdere gelegenheden denken wij de meeste weggetjes inmiddels ook wel te kennen. Daarom streken we neer in Grupotel Orient, een prima hotel dat lekker dicht bij de aanrijroutes richting binnenland ligt.

                                           Uitzicht vanuit onze hotelkamer in Grupotel Orient, vlak na aankomst

Dag 1: 09-04 Aankomst en inrijden

We vlogen al vroeg, met Air Berlin dit keer, vanaf Münster-Osnabrück. Aankomst op tweede paasdag in hotel Orient was rond 08:00 uur ’s ochtends en we konden meteen aan het ontbijt. Daarna naar de hotelkamer en wat gemiste slaap inhalen, want we waren rond half twee vertrokken en je slaat dus al snel een hele nacht over. Daarna was het tijd om de fietsen te monteren, het fietspak aan te trekken en het eiland voor het eerst op de eigen fiets te verkennen. Op het schema stond drie uurtjes infietsen, dus we opteerden voor een niet te zware rit: door de binnenlanden richting Llucmajor en dan naar het haventje van Sa Rapita. Daarna reden we langs de lange kustweg terug en via een extra lusje Sa Torre kwamen we na 84.5 kilometer in iets minder dan drie uur terug bij het hotel. Lekker ritje met bijna 30 gemiddeld, de benen zijn losgereden! Daarna mocht ik ook nog even drie kwartier de benen loslopen en was ook dat onderdeel getraind.

Mijn vader tijdens de eerste rit in het gesponsorde shirt van zijn oude en mijn huidige werkgever, PANalytical

Dag 2: 10-04 Orient in de regen

Deze fietsstage was ik met name benieuwd naar mijn verzetten, met 52-42-30 voor en 12-21 achter. Een mooie test deze week om te kijken welke kransjes ik nodig zou hebben bergop. Zeker met de IM70.3 in het verschiet belangrijk om te weten of ik met de huidige set tandwielen het ga redden of niet. Deze dag was het al wat frisser en na het ontbijt fietsen mijn vader en ik richting Buyola, we hebben de rit naar Orient op het programma gezet. In het plaatsje S’Aranjassa rijden we achterop bij de speedgroep van Fred Rompelberg. Ik herken twee Belgen uit ons hotel, Bob en Dimitri, maar ook ontwaar ik een OWC-wielershirt, alsmede een shirtje van DSTV Aloha. Heee dat lijkt clubgenoot Roland de Haan wel! En jawel, het is Roland. Samen met zijn broer Martin, Dannis Brouwer en eveneens TCT-clubgenote Karin Truijen is hij ook neergestreken op dit mooie fietseiland. En ook zij gaan richting Orient, dus we sluiten aan bij de speedgroep van Rompelberg. Er wordt goed tempo gereden en eenmaal in Bunyola wordt het sein vrijgegeven voor vrij rijden in de klim. Belg Bob is er met zijn iele postuur snel vandoor, met voorrijder Tom in zijn kielzog. Ik rijd een lekker constant tempo en lig derde, met een drietal mannen aan mijn wiel. Niet lang daarna komt de tweede Belg, Dimitri, ons voorbij. Ik besluit mee te gaan en achter mij ontploft het. Niet veel verder moet ik even een gaatje laten en ik pas even. Het gat wordt echter niet veel groter dan 50 meter. Achter mij komt Dannis Brouwer nog terug en als vierde en vijfde passeren we de top, kort daarop gevolgd door Roland, die aan een inhaalslag bezig was van achteruit. Het volgende deel van de klim rijd ik alleen weg, het regent dan inmiddels. Met de lange afdaling richting Alaró heb ik geen zin om in een groep te zitten, afdalen doe ik het liefst zonder mensen om me heen. Uiteindelijk kom ik ruim twee minuten eerder beneden (foto: de groep komt beneden in de stromende regen, met op de voorgrond in het geel Dannis Brouwer en in derde positie mijn vader).

We besluiten vervolgens om geen stop meer te maken, want het regent inmiddels pijpenstelen. Het tempo blijft hoog en we houden voornamelijk de hoofdwegen aan, waar ik normaal de kleine binnenweggetjes prefereer. Tussen Algaida en Llucmajor zie ik dat het op een lint gaat en dat het breekt. Ik jump van het ene groepje naar het andere en kom zo terug in de kopgroep, waar het koers is. Er worden snelheden tot 65 km/h bereikt en we trappen lekker door tot in Llucmajor. Daar blijkt een renner de slag te hebben gemist en even wachten is het resultaat. Uiteindelijk fietsen we dan toch en groupe terug, na 110 kilometers en een lekkere doorweekte koersdag!

Dag 3: 11-04 Rondje westkust – Andratx

Bij JdR Cycling was dit op de donderdag altijd de koninginnerit. In verband met het programma verderop in de week (richting de noordkant) hadden we deze rit naar voren gehaald, om met wat relatieve rustdagen meer effect uit de langere ritten te kunnen halen. De aanloop was redelijk identiek aan die een dag eerder, waarbij we dit keer gezelschap kregen van een groep Duitsers. Deze mannen reden flink door op de weg naar Sa Cabaneta, die ik nog niet eerder in zo’n tempo heb afgelegd. Bovenop even wachten op pa, en vervolgens door richting Santa Maria en Palmanyola. Een Zweedse renner reed daarna met ons mee en met hem in mijn wiel reed ik vervolgens de klim naar Valldemossa omhoog. Tot zover leken de verzetten op mijn wegfiets afdoende, Valldemossa werd volt bedwongen. Daarna met zijn tweeën door en we maakten even een korte tussenstop bij de afdaling naar Port de Valldemossa, waar twee jaar geleden Marc Bierman een dodelijke val maakte in de afdaling van onze fietsgroep. Daar hebben we even stilgehouden bij zijn monument, dat zijn familie en vrienden daar voor hem hebben opgericht. Toch weer even een moment van bezinning; ik vond het ook niet echt prettig om daar weer te rijden, een vreselijk smal rotweggetje (foto: zicht op Port de Valldemossa)

Na een kort moment van stilte zijn we weer naar de grote weg gereden en vervolgden we onze tocht. Eerst nog een kort vervolg van de klim, daarna een afdaling richting de grote weg en daarna rechtsaf de kustweg opdraaien. Hier konden we mooi nog even samen fietsen, maar na Banyalbufar ging het weer omhoog en was het ieder voor zich. Ik heb de kustweg nog niet eerder in zo’n straf tempo weten te fietsen. Het ging als een tierelier en bergop wist ik een heerlijk tempo te ontwikkelen, dat niet vaak onder de 20 km/h kwam. Zo passeerde ik Estellencs en in de laatste klim voor Andratx rolde ik nog een groep Tsjechische triathleten op, altijd goed voor de moraal. Eenmaal beneden in Andratx was het weer even wachten op pa, waarna het tijd was voor het lekkerste broodje serrano van het eiland: in Sa Coma, net buiten Andratx. Na dit welverdiende intermezzo ging het verder, met nog een klim naar Es Capdella en uiteindelijk nog de Col de Sa Creu. Die heb ik in het verleden ook wel eens lastiger gevonden… ik heb hem dit keer vanaf de voet geklokt en binnen 7 minuten was ik boven: 6’49”. Stelt dus weinig voor. De laatste haarspeldbochten nog even op het buitenblad genomen voor de foto ;-)

Daarna was het een lastige afdaling met veel terugdraaiende bochten, richting Palma. De tocht door Palma ging eigenlijk ook vlekkeloos en in iets minder dan vijf uur waren we weer terug. Na de regenachtige tocht een dag eerder was het deze dag ouderwets goed weer, lekker zonnetje, niet te warm, kortom: perfect fietsweer voor deze tocht van 134.5 kilometer. Maar goed ook dat het zulk goed weer was, want ik had aan het eind van de dag ook nog drie kwartier loszwemmen op het schema staan. En het zwembad was k-k-k-k-koud!

Drie kwartier loszwemmen in het ijskoude bad van Hotel Orient. Volgende keer een wetsuit mee!

Dag 4: 12-04 Rustdag 1

Met twee lange tochten in het verschiet was het zaak om de boel op scherp te houden. Dus had Frank twee rustdagen ingepland. Wel moest er die ochtend ook weer gelopen worden. Het weer was ook al weer helemaal omgeslagen, dus ik was blij dat ik mijn trainingspak bij mij had. Na het lopen en het ontbijt vertrokken we voor een lekker luchtig ritje over het fietspad naar Palma. Totaal 16 kilometers, en vervolgens weer terug, onderbroken door een hapje en drankje. Daarmee kwam de teller op 32 kilometer voor de dag en vervolgens de gelegenheid om mijn boek van Michael Robotham, “De Afrekening”, eindelijk eens uit te lezen!

                      Uitzicht op de Catedral de Santa María de Palma de Mallorca tijdens ons lostrapritje van 32 km

Dag 5: 13-04 Koninginnerit 1

Voor deze rit had ik in eerste instantie de Col de Sa Bataia in gedachten, gevolgd door Sa Calobra en de Puig Major met de Col de Soller als afsluitstuk. Maar het weer in de bergen zag er niet goed uit, het waaide flink, dus het parcours werd aangepast. Het leek me wel leuk om de “Zevenheuvelenweg” van Llucmajor naar Porreres er in op te nemen (zie foto) en van daaruit richting Sant Joan, Sineu alsnog de westkant op te zoeken. De relatieve rustdag had mij blijkbaar geen goed gedaan, want ik had een beetje stramme benen. Tel daar bij de straffe wind, die we de gehele heenweg op kop hadden en mijn mentale inzinking is verklaard. Toch ontwikkelden we een behoorlijk tempo, maar eenmaal van Muro richting Sa Pobla was bij mij de koek toch wel een beetje op. Tijd voor een hartige versnapering in de vorm van een bocadillo con jamon serrano! Dat namen we dan in Buger en daarna kon de terugrit worden aanvaard. We pakten lekker de mooie binnenweggetjes en de benen voelden weer goed; tussen Binissalem en Biniali even flink gekoerst, 47-48 per uur, en op de weg terug over de Col de Militar nog even 65 op de klok gekregen. Omdat de benen niet super voelden hebben we de klim naar de Col de Sa Bataia achterwege gelaten, het aantal dagkilometers kwam hiermee op 140.

Dag 6: 14-04 Koninginnerit 2

Eigenlijk stond deze dag gepland als rustdag. Maar omdat het weer een dag eerder al niet geweldig was en de voorspelling voor zondag en maandag ook niet denderend was, bleek de zaterdag wel eens de laatste mooie fietsdag te kunnen zijn van ons verblijf. Daarom hebben we de tweede koninginnerit maar een dag naar voren gehaald. En terecht, want het was ineens weer fantastisch weer! De twee jonge Belgen in ons hotel, Bob en Dimitri, waar we eerder deze week mee in de speedgroep van Rompelberg hadden gereden, hadden deze dag ook plannen voor een lange rit: naar Cap Formentor. Besloten werd om de heenweg dan gezamenlijk te fietsen en onder werkelijk perfecte omstandigheden vlogen we via Algaida, Pina, Lloret en Sineu naar Muro.

Daar ging het richting Sa Pobla en vervolgens naar de noordkust in Alcudia, met ruim 60 kilometer stond er bijna 32 gemiddeld op de klok. Iets achter Alcudia scheidden onze wegen: onze jonge zuiderburen reden door naar de uiterste noordpunt, mijn vader en ik reden richting Pollença, om vanuit die plaats de klim naar het klooster van Lluc aan te vallen. Niet de meest aantrekkelijke kant van de klim vind ik (vanuit Inca-Selva is hij veel mooier), maar vanuit deze kant zit hij ook in het parcours van de Ironman 70.3 over enkele weken in Alcudia… tijd dus voor parcoursverkenning. En een hopelijk goede indruk welke verzetten ik nodig zou hebben. Ik was overigens ook werkelijk in de veronderstelling dat ik voor 53-39 had, net als bij mijn tijdritfiets… maar dat bleek dus 52-42 te zijn! Dus iets minder alarmerend dat ik op een gegeven moment over moest naar de tripel (42x21 weet ik goed rond te draaien tot 20 km/h, bij een langzamer tempo trapt het te zwaar). Dus toen ik op de steilere stukken even naar 15-16 per uur wegzakte moest ik toch de tripel gebruiken. Maar straks op de tijdritfiets heb ik 39x23 tot mijn beschikking, plus dan komt deze klim na 20 kilometer fietsen en niet na 80 kilometer. Ik was vanuit Pollença in ieder geval in 53 minuten boven (rond de 20 kilometer fietsen). Met de overige 70 kilometer op het IM70.3 parcours dan afdaling/relatief vlak hoop ik dan toch op een fietstijd van binnen de 2 uur en 45 minuten (dan heb ik voor de resterende 70 kilometer iets minder dan 2 uur, dus ± 36 per uur, dat moet toch haalbaar zijn).

Na een lekkere versnapering bij het tankstation op de top gingen we de afdaling in naar Caimari en Selva, en vandaar eigenlijk weer dezelfde weg terug als een dag eerder: Lloseta, Binissalem, Biniali (foto), Santa Eugenia en terug. Ditmaal niet met de wind in de rug, maar vol tegen! Dat was te merken op het stuk waar we een dag eerder nog 47-48 reden, daar lag de max nu op 42-43. De totale rit kwam daarmee op bijna 160 kilometer (156.7 km) en afgelegd in een mooi gemiddelde van 30 km/h.

Inmiddels was het wel flink kouder geworden en ook bewolkt; de afsluitende drie kwartier zwemtraining in het koude zwembad heb ik daarom maar gelaten voor wat het is.

Dag 7: 15-04 Rustdag 2

Na een supermooie zaterdag was het deze zondag weer bewolkt en werd er voor de middag flink regen voorspeld. Omdat er in La Terraza, onze favoriete pleisterplaats gerund door Frank, Carmen en Angelá, die middag koers op TV zou zijn (Amstel Gold Race) besloten we op tijd te vertrekken. We pakten dit keer de kustweg richting Cala Pi en reden, ondanks het label “rustdag” nog best een behoorlijk tempo. Er werden wat groepjes ingehaald en bij de Glashütte besloten we het binnenland en de mooie binnenweggetjes in te duiken. Het tempo ging toen ook naar beneden en we reden zo een mooi tochtje uit van 49 kilometer in ongeveer anderhalf uur.

Dag 8: 16-04 Rondje Sineu en noar huus!

De oude Lentfert had perfecte vluchttijden geregeld: de eerste dag vroeg aankomen en de laatste dag laat weg. Zo konden we mooi nog een dag fietsen! We hadden echter buiten de factor “weer” gerekend. Want die ochtend was het spreekwoordelijk kut met peren. Tegen de middag leek het echter dan toch op te klaren, ik had mijn tweede boek inmiddels ook uit (James Patterson – “Kill Alex Cross”) dus ik spoorde mijn vader aan om toch op de fiets te klimmen. Snel maakten we ons klaar voor de afsluitende rit, via de blauwe bol (langs de snelweg) naar Algaida en vervolgens naar Sant Joan, Petra, Sineu en via Lloret en Pina weer terug. Een ritje van 91.5 kilometer, dat in iets meer dan 3 uur werd geklaard. En dankzij goed weerkundig inzicht wisten we het droog te houden! Alleen de wind was koud en fris, met als gevolg dat we beiden met zere keel/zeer hoofd huiswaarts keerden. In mijn geval een gewone verkoudheid, maar met mijn vader was er toch iets meer aan de hand. Dus hopelijk is hij snel weer de oude. Want gezien het feit dat hij in december een zware operatie heeft ondergaan (prostaatkanker) en nu alweer zo fietsen… respect. Pa bedankt voor weer een mooie en speciale week!

                                                          Op weer een fantastische fietsweek superdad! Proost!

DIE - Dit jaar stond er een trainingsweekje met mijn triathlonvereniging Trios'88 gepland halverwege juni. Vorig jaar waren ze al met de club een paar dagen naar Italië geweest (ruim 20 man/vrouw naar de Stelvio) en dit maal stond fietsen in de Vercors in de planning. Met elf man en een dame was het een select gezelschap. Dus hopen op goed weer, de fietsen mee en lekker veel klimkilometers maken!
 
Woensdagochtend 16 juni ging de wekker in alle vroegte om half zes. De avond ervoor had ik nog een looptraining op het Hulsbeek gedraaid met LAAC, waarbij de 1000 meters overigens erg lekker gingen (3.19-3.19-3.17-3.17-3.15). Daarna de tassen gepakt, gevolgd door een betrekkelijk korte nachtrust. Het officiële vertrek stond gepland om half zeven, maar een langslaper kon thuis worden opgehaald . De reis verliep daarna voorspoedig en via Duitsland, Luxemburg en Metz, Nancy, Dijon en Lyon werd omstreeks half zeven 's avonds camping La Pinède in Die bereikt. Daar stond een drietal mooie chalets tot onze beschikking.
 
Na een goede maaltijd en een onwennige eerste nacht konden we de volgende dag voor het eerst op de fiets. Deze was met het GPS systeem uitgezet en ging na een vlakke aanloop door het Drôme-dal redelijk steil omhoog naar de Col de Pennes. Geen reus met 1054 meter, maar wel 600 hoogtemeters in ongeveer zeven kilometer, met regelmatig stroken van rond de 10%. Omdat ik mijn tijdritcassette achter had (12-20) was dat dus zeven kilometers op pure kracht fietsen. Bijna alles uit het zadel klimmen derhalve, maar eenmaal boven was het uitzicht op de omgeving fantastisch. Daarna een mooie afdaling, terug naar Die en daar werden bij de koffiestop na 65 kilometer de hemelsluizen opengezet. Gieten dus en wij allemaal naar binnen om Argentinië te zien voetballen tegen Zuid-Korea. Tegen het eind van de wedstrijd was het weer droog en hebben we nog een lus van 35 kilometer gefietst om de 100km vol te maken.

           Genietend op het terras in afwachting van de bestelling, vlak voordat de regen met bakken uit de hemel zal vallen
                                                                                             (foto: Richard Sanders)
 
Eenmaal terug werd groots ingekocht bij de supermarkt en 2 kilo pasta met zijn twaalven soldaat gemaakt. De '33' Export vloeide ook rijkelijk en dat hielp ook bij het slapen die nacht. Goed uitgerust vertrokken we de tweede dag, vrijdag 18 juni, met beter weer. Na twee kilometers begon het al licht op te lopen en de eerste uitdaging was de Col de Rousset, met de top op 1254 meter. Hier testte ik mijn klimbenen eens goed in een 20 kilometer lange klim en wist het gemiddelde continu boven de 18 per uur te houden; de laatste kilometers zelfs continu boven de 22 per uur.

                                     Op weg naar de top van de Col de Rousset in mijn China-pak (foto: Albregt Menheere)
 
Boven allemaal weer op elkaar gewacht en vervolgens weer door voor een koffiebreak in Vassieux-en-Vercors. Vandaar maakten we een mooie lus met nog meer hoogtemeters, waarbij de Col de la Bataille met de top op 1313 meter het hoogtepunt moest worden. Het werd ook een hoogtepunt, maar in een heel ander opzicht.

              Even gezamenlijk vrolijk poseren voor de aanduiding "Route Barrée", nog niet wetende wat er op ons pad komt
                                                                                        (foto: Albregt Menheere)
 
Eenmaal aan de voet van de col werden we gewaarschuwd dat de route "barrée" was. Oftewel, de col zat dicht. We besloten het toch maar te proberen, wellicht dat het alleen voor auto's gold. Eenmaal op de col fietsten we zelfs even in de wolken en ongeveer twee kilometer voor de top stuitten we op een tweede wegafzetting. Ik ben toen doorgeklommen en na ongeveer een kilometer was het wegdek over de gehele breedte afgesloten met een hekwerk. Toch iets serieus aan de hand dus... We hadden daarna net besloten om te keren, toen plots twee fietsers en ook nog bekenden van Maarten van boven kwamen. Zij waren er dus langs gekomen en zeiden dat het wel te doen was. Kijk naar de foto's en oordeel zelf...

                                         De beelden spreken voor zich... (foto's: Albregt Menheere en Maarten van Bree)
 
Het werd dus een hele klauterpartij over een complete ingestortte bergwand, met aan de andere zijde een steile afgrond. Eenmaal voorbij deze barrage moesten we nog verder klimmen, over een met stenen en keien bezaaid wegdek. Wie mijn log van half maart in Mallorca heeft gelezen beseft dat het dus voorzichtigheid troef was. Daarna moest er nog een tunnel worden genomen, die aan de andere zijde ook met hekwerk was verzegeld. Gelukkig wist Bert met superkracht het hek uit de staanders te tillen en we konden er allemaal onderdoor. Een behoorlijk avontuur dus. Daarna volgden nog een lekkere afdaling waar snelheden van 70km/h werden gehaald en nog een fijn stukje vrij rijden in een volgende klim, waarin het tempo lekker strak werd gehouden. Na 130 kilometers terug op de camping lonkte het echte wielervoer, bier, chips en vleesch op den BBQ, gelardeerd met schitterende anekdotes van Hans van den Brink!

        Aanbrandingsgevaar tijdens het BBQ'en, gelukkig was de BurgerBescherming in de persoon van Hans van den Brink
                                                                                   aanwezig (foto: Richard Sanders)
 
Dag drie, zaterdag 19 juni, zou in eerste instantie de Mont Ventoux op het programma staan. Maar aangezien het nog eerst twee uur rijden was en ik de klim met mijn verzet van 12-20 niet echt zag zitten (12-17/19/21/23 was welkomer geweest) word de Ventoux voorlopig op de 'to do' list geplaatst. De dag werd daarom gekenmerkt door een verschil in prioriteitstelling: fietsen of dit combineren met de wedstrijd Nederland-Japan? Het weer was in ieder geval prima en na een mooie aanloop door wederom het Drôme-dal stond de eerste col ons op te wachten in de vorm van de Col de la Chaudière (1047m). Na tijdens het begin van de klim wat foto's te hebben geschoten gaf ik even gas en was redelijk vlot boven. Het laatste deel van de klim bleek hier het lastigst. Na de afdaling kwamen we aan in Bourdeaux, waar we wat dronken en vervolgens negen renners achterbleven om Nederland-Japan te kijken. Ik reed samen met mijn vader en Bert Huiskes door voor een fraai vervolg door de Vercors-regio: een zuidelijke lus met twee wat makkelijker klimmen en vervolgens opnieuw de Col de Pennes, maar dit keer van de zuidkant.

                                        Beeld van de Col de Pennes die zich in de Vercors omhoog slingert (eigen foto)
 
Deze klim langs deze kant was langer, 13 kilometer en met name de eerste zes kilometer omhoog met 4-5% ging de gaskraan vol open met een tempo van 25-26 km/h. Eenmaal voorbij de negorij Aucelon begint de klim steiler te lopen en na ruim 100 km was het beste er ook wel af. Het tempo zakte dan ook terug naar 15-16 km/h, maar wat een mooie klim. Daarna zakten we af richting dal en op de laatste 12 kilometer terug naar Die heb ik het tempo tegen de wind in nog redelijk strak gehouden met 35-36 km/h. Met 120 kilometer was dit een waardige afsluiter van drie mooie fietsdagen!
 
Deze 350 kilometer neem ik weer mee in de bagage naar de volgende week, wanneer de kwart triathlon van Rijssen op het programma staat. Hopelijk heb ik dan nog profijt van extra aangemaakte witte bloedlichaampjes door het fietsen op hoogte en de extra 350 kilometer asfalt die in Frankrijk onder mijn wielen doorgleden. Doel voor Rijssen: onder de 2 uur finishen.

NINOVE/MEERBEKE - Wie denkt dat penselen, waterverf en een doosje eieren tot de uitrusting behoorden voor dit Paasweekeinde heeft het goed mis. Een vastgelopen voorderailleur, meerdere lekke banden, afgebroken schoenplaatjes, een gebroken voorvork, valpartijen, afzien op de kasseistroken en op de lastige kasseiklimmen in de Vlaamse Ardennen: zie daar de ingrediënten voor de Paaszaterdag 2010!
 
Ergens eind 2009 kreeg ik via mijn vader de vraag of ik zin had om aan te sluiten bij een initiatief van zijn wielervereniging, Ruiten Drie uit Almelo. Er zou met een grote groep begin april naar België worden afgereisd om de Ronde van Vlaanderen te rijden. Met een zestal Luik-Bastenaken-Luik's in de benen leek me dat wel wat, eens een andere klassieker proberen.
Vanuit de Almelose organisatie werd alles tot in de puntjes voorbereid. Zo werd al vanaf begin januari iedereen uitgenodigd om iedere zaterdag aan de groepstrainingen deel te nemen, waarbij iedere week de omvang en moeilijkheidsgraad werd opgeschroefd.
 
We weten allemaal hoe het weer tot ongeveer half februari is geweest: sneeuw, glad, puinhoop. Dus de voorbereidende trainingen werden voor bijna 50% afgelast. Daarnaast was mijn eigen persoonlijke voorbereiding natuurlijk helemaal dramatisch: zegge en schrijve één training heb ik mee kunnen maken (op zaterdag 23 januari). De week daarna lag ik met mijn gezicht op het asfalt en de looptrainingen hervatte ik pas weer eind februari; tegen die tijd had ik ook de fiets weer een keertje aangeraakt. Dus wat dat betreft kwam de trainingsweek op Mallorca als geroepen, de 700 kilometer die ik daar heb gemaakt half maart bleken genoeg bagage te zijn voor de Vlaamse onderneming. Ook de voorbereidingsavond in Café België op vrijdag 26 februari moest ik helaas aan me voorbij laten gaan vanwege coachverplichtingen met de volleybaldames van Webton Hengelo.
 
Het was de bedoeling om de startnummers vrijdagmiddag per fiets op te halen uit Ninove, ongeveer 20 kilometers verwijderd van ons hotel Erasme in de Brusselse deelgemeente Anderlecht. Na 's ochtends nog even flink aan mijn scriptie te hebben gesleuteld werd in de middag koers gezet richting Brussel. Op Goede Vrijdag is dit echter een onderneming die meer tijd in beslag neemt dan de geplande drie uurtjes. Dit ondervonden alle deelnemers en uiteindelijk werden de startnummers aan het begin van de avond maar per auto afgehaald, omdat de regen inmiddels ook met bakken uit de hemel kwam. De beloning in Ninove was echter daar: het startpakket voor Ruiten Drie lag klaar!

         Organisatoren Harold Plettenburg en Mark Kuiper met de "catch of the day": onze startbewijzen! (foto: Rik ter Halle)
 
's Avonds om 19:30 zette de meute zich aan een pastabuffet, nadat de eerste Leffe's er al goed in gingen. Leffe helpt om het bloed dun te houden en zo dus tijdens het fietsen sneller zuurstof door je lichaam transporteert. Dit geldt zowel voor de blonde als de bruine variant. Na een goede nachtrust werd zaterdagochtend om 07:00 uur het ontbijt geserveerd. Voor zes liefhebbers nogmaals een uit de kluiten gewassen bord spaghetti, de overige tien hielden het toch maar bij het reguliere ontbijtprotocol.

                 Vlak voor vertrek, het voltallige Ruiten Drie peloton poserend voor de bus van Hugo (foto: Hugo Olde Olthof)
 
Iets na achten vertrok het Ruiten Drie peloton, begeleid door de bus van Hugo Olde Olthof, met één gastrijder - in mijn persoontje, in de fraaie kobaltblauwe Obifit outfits richting Ninove voor de start van de Vlaamse Hoogmis. De aanloop van twintig kilometer werd al in een redelijk straf tempo gefietst en eenmaal in Ninove bleek dat het wel eens lastig kon worden om als groep flink tempo te kunnen blijven rijden: met ons stonden er nog ruim 20.000 fanatiekelingen aan de start! Indrukwekkend wat voor een groot pak zich in beweging zet, de fietsers bleven maar langs komen. Iets na negenen zetten ook wij ons in beweging om de Ronde van Vlaanderen te gaan rijden.
 
Omdat we niet vanuit Brugge startten misten we de eerste helling, Den Ast. Maar verder lagen alle bekende kuitenbijters die het profpeloton ook voor de kiezen krijgt op onze route. Gelukkig werkte het weer ook mee en kwam de regen met bakken uit de lucht, zodat het een heroïsche strijd zou worden die dag. Nog voor de eerste helling opdoemde, na een dertigtal kilometers, viel het eerste pechgeval al te noteren. Op de aanloop richting eerste kasseistroken had ik al moeite om mijn ketting op het buitenblad te tillen, maar na de kasseistroken was het helemaal gebeurd. De ketting was op het binnenste blad van mijn tripel terecht gekomen en ik kreeg hem met geen mogelijkheid meer op de buitenste bladen. En om nou nog 120 kilometer op zo'n klein voorblad te gaan fietsen... achter had ik dan wel 12-20 staan, maar dit was te gortig. Mijn geluk was dat ik op dat moment 1 kilometer van het plaatsje Zwalm verwijderd was. Daar naar toe gefietst en een fietsenmaker gevonden, die het euvel relatief snel verhielp. Kostte me wel een nieuwe versnellingskabel, maar gelukkig kon ik daarna weer verder! En zonder ook maar iets van de Ronde te moeten missen.
 
Inmiddels was de groep al verder gefietst, men had niet in de gaten dat ik materiaalpech had. Dus mijn vader een sms gestuurd en onderweg Hugo gebeld dat ik weer op het parcours zat. Daarna flink doorgetrokken tot kilometer 50, waarna zo ongeveer de eerste klimmetjes zouden beginnen. Na doorkomst in het plaatsje Ruien lag de eerste klim, de Kluisberg, ongeveer een kilometer lang met een maximaal hellingspercentage van 14.5%. Hier ging het lekker en kwam goed boven, op naar de volgende! Die liet niet lang op zich wachten en ook de Knokteberg werd makkelijk genomen. Tot zover vond ik die Ronde van Vlaanderen nog niet zo bijzonder, ik had het profiel van de volgende klim al in gedachten: de Oude Kwaremont, 2200 meter lang en met een gemiddeld stijgingspercentage van slechts 4% (maximaal 11.6%) wilde ik daar eens even alle registers opentrekken om mezelf te testen. En toen liet Vlaanderen zien waarom het zo lastig is: hier bestond de volledige klim uit kasseien, die ook nog eens door de stromende regen spekglad waren geworden. Uit het zadel klimmen was er dus niet bij, full power alles uit je dijen halen en stampen naar de top... Dat was wel even een andere belasting dan ik gewend ben met klimmen, maar eenmaal boven zag ik de complete groep van Ruiten Drie staan, ik was weer terug!
 
Weer compleet zetten we ons in gang richting de volgende klimmen, de Paterberg en de Koppenberg. Deze waren in het drukke peloton en door de weersomstandigheden moeilijk neembare vestes. Veel mensen die afstapten, midden op de weg gaan lopen etc. dwongen bijna alle achteropkomende fietsers, onze groep incluis, ook van de fiets te stappen. Slechts een enkeling wist zich met geluk fietsend door de massa te manoeuvreren, voor zover ik weet zijn Frank Wever en Wim de Boer de enigen die alle hellingen fietsend hebben kunnen bedwingen.
 
Kort daarna maakten we een stop, Hugo Olde Olthof had de bus netjes in de berm geparkeerd en verzorgde onze ravitaillering. Na op krachten te zijn gekomen werden de fietsen onderworpen aan een laatste inspectie. Hier bleek dat de carbon voorvork van Wim de Boer's Giant TCR het gestuiter over de kasseien niet had overleefd. Er zat al flink wat speling in, een volgende kasseienstrook zou wel eens tot vervelende gevolgen hebben kunnen leiden. Gelukkig had Mark nog een reservefiets meegenomen en na deze te hebben gecustomized voor Wim werd de Ronde vervolgd. Niet lang daarna bleek de groep incompleet te zijn. Onze Alpe d'Huzes man, Frank Wever, bleek kort achter elkaar twee keer lek te zijn gereden. Na een tijd te hebben gewacht kwam Frank aangelopen. Mecanicien Eric Krukkert haalde zijn expertise wederom van stal en repareerde het wiel van Frank vakkundig, waarna we weer verder konden.
 
Gezamenlijk werd koers gezet naar de Steenbeekdries, ook de volgende hellingen werden zonder problemen door het Almelose peloton bedwongen: Taaienberg, Eikenberg en Molenberg. In de aanloop naar de Leberg zag ik dat er eindelijk eens geen kasseien bergop lagen en gaf even goed gas, maar eenmaal boven begon een lange wachtperiode. Bleek Frank voor een derde maal lek te zijn gereden... De door hem gemonteerde Schwalbes waren duidelijk niet bestand tegen de Vlaamse ondergrond en de extreme omstandigheden van afgelopen zaterdag. Ik zou sowieso al mijn wenkbrauwen fronsen als fietsbanden genoemd zijn naar vallende Duitse voetballers, maar goed. Aan zijn benen lag het in ieder geval niet, want Frank fietste beresterk.
 
Langzaam maar zeker kwam de finish dichterbij. De Berendries en daaropvolgend Tenbosse waren weer geasfalteerd, dus eindelijk weer eens lekker op techniek klimmen en niet op brute kracht. Bovenop Tenbosse, in het plaatsje Brakel, stond Hugo weer voor een laatste verversing voordat we koers konden zetten richting Geraardsbergen. Nog eenmaal de bidons bijvullen (of vervangen, want op die kasseistroken ben je je bidons zo kwijt, of niet Harold), nog even wat zoete troep in de maag, het vizier nog eenmaal op scherp... en gaan! Blijkbaar was er een signaal gegeven voor vrij koersen, want een drietal renners (Frank, Mark en Bas) waren vooruit. Ik zette mij als tijdrijder in de achtervolging, met Peter Gödde en Willem Dubbelman in mijn wiel, en vlak voor het plaatsje Geraardsbergen kregen we de aansluiting.  Eenmaal in de straten van Geraardsbergen werd de benen even rust gegund en na een bocht naar links ging het dan meteen steil omhoog: de Muur van Geraardsbergen lag voor onze neus!

      Een plaatje van de profs bezig aan de beklimming van de Muur, in iets betere weersomstandigheden dan wij afgelopen
                                                                                                           zaterdag
 
Ik zocht meteen het kleinste verzet op, wetende dat het maximale stijgingspercentage op 19.8% lag. Zonder te forceren en lekker licht trappend fietste ik omhoog, de geasfalteerde Muur op. Na een 300 meter draait de weg dan naar rechts en vanaf dat moment tot bovenaan de Kapel (Kapelmuur) is het wegdek weer voorzien van de altijd comfortabele kasseien. Inmiddels regende het ook weer, dus dat scheelde. Gelukkig stond de hele Kapelmuur vol met fanatiek aanmoedigend publiek en duidelijk te zien was dat zij menig coureur verbaal over het dode punt heen hielpen. De weg is hier ook relatief breed (breder in ieder geval dan bv. de Paterberg) zodat je hier goed fietsend naar boven kon. Vlak achter Willem en Frank zette ik als derde mijn fiets tegen de Kapel. Na even te hebben gewacht was het hele pak boven en na een fotootje te hebben gekiekt als bewijsmateriaal kon het richting finish in Meerbeke.
 
Op weg naar Meerbeke lag nog één noemenswaardige bult, de Bosberg. Organisator Harold Plettenburg vond hier de kracht en was het aan zijn stand verplicht om nog eenmaal alle registers open te trekken. Hij zette zijn imposante twee meter in gang en trok vol door tot op de top, met nog een lastige 11% nivellation op het eind. Daarna kon het echte uitrijden richting finish beginnen en in Meerbeke kwam de beloning, waar we onder de officiële finishboog van de Ronde mochten finishen.

PLAYA DE PALMA - Wat op donderdag de Koninginnerit had moeten worden tijdens mijn fietsstage in Mallorca is geëindigd in een drama. Aangezien de route naar Andratx dicht zat door een aardverschuiving eerder deze maand moest er een alternatieve route worden gezocht. Deze werd gevonden in de klim naar Valldemossa, gevolgd door een afdaling naar Port de Valldemossa (op zeeniveau), na de lunch daar weer terug omhoog en daarna via Galilea en de Col de Sa Creu terug naar Palma. In de afdaling naar Port de Valldemossa kwam mederijder Marc Bierman zwaar ten val en overleed korte tijd later aan zijn verwondingen. 

Marc maakte deel uit van een groep van zes vrienden, waaronder twee colllega's/teamgenoten van Verbakel-Bomkas, waarmee zij vorig jaar Alpe-d'Huez meerdere malen hebben beklommen. Bij het eerste stuk vrij rijden hadden de jongens uit Pijnacker en omgeving er meteen goed de vaart in. We bleven met een klein groepje over en een van het zestal, Marc dus, sprintte voor de rotonde af en liet een van zijn vrienden zijn hielen zien. Voor mij ook een redelijke inspanning, waarop ik besloot de mouwstukken uit te doen. Marc zei toen ook tegen me dat ik die de rest van de dag niet meer nodig zou hebben.
Hoe anders zou alles lopen. Op de daaropvolgende klim naar Valldemossa was er nog niets aan de hand en werd er mooi strijd geleverd op de ongeveer 5 kilometer lange klim. Toen iedereen eenmaal boven was werd gezamenlijk koers gezet naar Port de Valldemossa, dat maar langs een weg te bereiken is, om daar te gaan lunchen. Aan het begin van de afdaling naar de zee zat ik redelijk van voren, maar op het moment dat de weg in de schaduw van de berg draaide kreeg ik het meteen koud. Dus in de remmen geknepen en toch de mouwstukken maar weer aangedaan. Inmiddels was iedereen voorbij gegaan en tegen de tijd dat ik langzaam de volgende bocht omdraaide was het een kleine 400 meter verder misse boel.
 
Ik zag al diverse stenen en kleine keien op de weg liggen en verbaasde me al dat dit bijna nooit tot ongevallen leidde. De gedachte zat nog niet in mijn hoofd of ik zie mensen uit onze groep stilstaan op de weg en aan de linkerkant een fiets in de boom hangen. Op het wegdek ongeveer tien meter lager lag een roerloze gestalte; al snel had ik door dat het Marc was. Blijkbaar had hij tijdens de afdaling met zijn achterwiel een steen geraakt, waardoor hij de controle over zijn fiets verloor. Na het stenen muurtje te hebben geschampt is hij over de muur geschoten en tijdens zijn val heeft hij met zijn hoofd diverse bomen en rotsen geraakt, waardoor hij geen schijn van kans heeft gehad.
De hulpdiensten (lokale huisarts, politie) waren redelijk snel ter plaatse, er is lange tijd geprobeerd Marc te reanimeren, maar het heeft niet mogen baten.
 
Ondanks het feit dat ik hem eigenlijk niet kende, kwam hij op mij over als een enorme sympathieke gast en aardig mens. Dit zie ik ook nog eens bevestigd als ik kijk hoe hij o.a. vorig jaar heeft deelgenomen aan Alpe d'Huzes, een project waarbij men zo vaak mogelijk tegen deze legendarische berg opfietst om daarmee zoveel mogelijk geld in te zamelen voor kankerbestrijding. Ik wens iedereen die hem van nabij heeft gekend, zijn ouders, zus, vriendin, overige familie en vrienden, ongelooflijk veel sterkte toe. Marc, topper, rust zacht.

PLAYA DE PALMA - Met mijn valpartij eind januari en de naweeën hiervan heb ik begin maart de trainingen weer voorzichtig opgepakt, zie mijn vorige log. De trainingsfrequentie is inmiddels weer naar het oude niveau opgeschroefd. Vorige week gingen de intervaltrainingen op de baan al weer redelijk als vanouds. Alleen het fietsen had ik nog niet weer opgepakt, dus kwam de jaarlijkse fietsstage op Mallorca als geroepen. De trip werd echter overschaduwd door een dodelijk ongeval van een van onze mederijders uit de groep.
 
Samen met mijn vader vloog ik vorige week zondag, 14 maart, in het holst van de nacht weg uit het koude Nederland. We dachten lekker de zon op te zoeken in Mallorca, maar we kwamen bedrogen uit. Het scheen de natste winter sinds tijden te zijn geweest op het Spaanse eiland. Dit had o.a. begin maart geresulteerd in het verzakken van de weg tussen Estellencs en Andratx, waar de doorgaande weg over een lengte van ongeveer 10 meter een vijftal meters was verzakt door een aardverschuiving. Dit had o.a. gevolgen voor de "koninginnerit" op de donderdag, die doorgaans langs deze route voert.
 
Onze fietsen, titanium Litespeed Siena's, stonden bij aankomst keurig geprepareerd te wachten om bestegen te worden. Aangezien we al om half acht aankwamen en ik nauwelijks had geslapen zijn we na het ontbijt eerst maar eens plat gegaan. Tegen twee uur 's middags hebben we toen met zijn tweeën de eerste rit gemaakt: via Llucmayor, via wat binnenweggetjes richting Campos en daarna weer terug richting Playa de Palma. Goed voor zo'n 85 kilometer en een leuke, niet al te lastige aftrap.
 
Maandag werden we met de groep op pad gestuurd. Aangezien het aantal rijders voor de sportieve groep aan de grote kant was, werd de groep gesplitst. Het werd een ritje binnenland, waarbij tussen Algaida en Sant Joan even 10 kilometer flink mocht worden doorgetrapt tijdens het vrij rijden. Ik kreeg hier een max van 62.6 km/h op de teller, maar een van de groepsleiders kreeg ik er toch niet af. Bleek de man voormalig wereldkampioen te zijn bij de masters  Daarna gingen we lunchen in Petra en werd de rit terug aanvaard, totale omvang ongeveer 105 kilometer. De terugweg ging overigens wel erg rustig (niet boven de 25 km/h), waardoor ik terug bij het hotel nog een duurloop van 10 kilometer eraan heb geplakt.
 
Op dinsdag werden mijn vader en ik bij de andere groep ingedeeld; hierin o.a. een groep snelle jonge gasten uit de buurt van Pijnacker. Vier van hen gingen die dag echter een andere route rijden (Puig Major/Sa Calobra - de rit die wij voor de zaterdag op de planning hadden staan). De tocht via het binnenland richting Felanitx werd voor de lunch afgetopt met de klim naar Sant Salvador, een bij vlagen lastig kreng met wat steile stroken. Bij terugkeer in Playa de Palma hadden we 130 kilometer gehad en ik voelde de kracht met de dag meer terugkeren in mijn benen.

                                                                              Olijfboomgaard onderweg (eigen foto)
 
Aangezien de woensdag als rustdag gepland stond begon ik die dag met een looptraining. Maar ja: we zijn hier om te fietsen nietwaar! Dus na terugkomst toch met mijn vader de fiets uit de kelder geplukt en even een korte ronde gemaakt via Llucmayor, stukje richting Sa Rapita en weer terug langs de kust, goed voor 50 kilometer en op een lekker licht verzetje om de spieren lekker los te houden.
 
De tocht van donderdag werd dus overschaduwd door het dodelijk ongeval van een van onze groepsgenoten, de 27-jarige Marc Bierman uit Delfgauw. Onnodig om te zeggen dat deze rit niet werd voltooid. We zijn uiteindelijk wel met de rest van de groep per fiets weer teruggekeerd naar Playa de Palma, maar het gevoel onderweg was onwezenlijk. Ondanks de zon had ik het ijskoud van binnen en ik vermoed velen met mij.
 
Het was dus de vraag wat te doen op de vrijdag, aangezien de stemming geheel was omgeslagen. We besloten om toch maar weer op de fiets te stappen, daar waren we uiteindelijk voor gekomen. Dat er geen begeleiding was die dag door de organisatie was geheel begrijpelijk, zij hadden op dat moment genoeg aan hun hoofd en de familie van Marc, die inmiddels ook was gearriveerd, moest worden opgevangen. Daarnaast wachtte er allerlei administratieve afhandeling met betrekking tot het ongeluk. De mensen van JdR hebben dit, voorzover ik dit kon ervaren, enorm goed en professioneel opgepakt, grote klasse.
 
Wij vertrokken die dag voor een rit naar Ca'n Picafort, naar de noordkant van het eiland. Een rit zonder al te veel hoogtemeters, want met afdalingen had ik het helemaal gehad. Via Algaida, Pina, Lloret, Sineu en Muro kwamen we na 60 kilometer aan in Ca'n Picafort, met een gemiddelde van 31 km/h op de klok. Dus flink doorgereden!

                                 Even een momentje rust in Muro, met op de achtergrond de bocht van Alcúdia (eigen foto)
 
In Ca'n Picafort hebben we aan de zee lekker geluncht en de bedoeling was om de terugweg via Muro of Alcúdia naar Sa Pobla te rijden, daar de onderkant van het Sierra de Tramuntana gebergte aan te houden (Buger, Campanet, Selva, Lloseta) en dan via Binisalem, Biniali, Santa Eugenia en Algaida weer terug naar Palma te rijden. Dat laatste gedeelte is de tegengestelde route die we altijd fietsen als we Puig Major/Sa Calobra rijden. Maar eenmaal op de binnenweg van Campanet richting Selva passeer je Caimari op ongeveer 300 meter. En toen vonden we het toch zonde om niet even de Col de Sa Bataia mee te pakken, een van de leukere klimmen op het eiland. Dus toch maar besloten om deze nog even mee te pakken!

                                               Aankomst op de top van de Col de Sa Batalla op 576 meter (eigen foto)
 
Eenmaal boven zijn we heel rustig en voorzichtig de acht kilometer ook weer afgedaald, met het ongeluk nog vers in het geheugen. Ik merkte ook dat ik begon te letten op gevaarlijke punten en dat moet je dus juist niet doen, want dat neemt de focus weg van datgene waar je echt op moet letten, namelijk het wegdek. We kwamen echter goed beneden en vervolgden onze tocht verder als gepland, waardoor we uiteindelijk met 160 kilometers een behoorlijke rit hebben gemaakt.
 
Op onze laatste dag besloten we ook om het vlak te houden. De zaterdag voerde ons via het rode fietspad naar Llucmayor, waar we achterlangs, richting Campos, via binnenwegen even flink gekoerst hebben, met een paar klevende Duitsers in ons wiel. Even lekker doorgetrapt, meer dan tien kilometer boven de 41 km/h, een goede testcase voor de wintertriathlon van volgende week. Met een lus bereikten we Sa Rapita, het kustplaatsje dat ditmaal volledig in nevelen was gehuld. Erg vreemd om daar langs de zee te rijden met slechts 50 meter zicht, waardoor je de indruk hebt dat het ook een meertje kan zijn. Op de terugweg deden we Cala Pi aan, hier waren we nog niet eerder geweest. Daar stopten we voor onze lunch, en genoten ook van het fraaie uitzicht van deze kustplaats. Na de lunch ging het via de kustweg terug naar Playa de Palma, waarbij ik toch nog even het tempo opschroefde om het gemiddelde boven de 30 per uur te houden.