De start was om 12:30, maar ik wilde er al op tijd naar toe. Even het fietsparcours van tevoren rijden, om te ervaren hoe dat was. Eenmaal aangekomen in Hengelo Gelderland, een ritje vanaf mijn eigen Hengelo van een uur, probeer ik zo dicht mogelijk bij de tweede wissel te parkeren. En wat ziet mijn oog: de organisatie van de Zwarte Cross houdt daar kantoor. Wat is nou een betere plek om de auto te parkeren dan bij de Feestfabriek?

Na de startspullen te hebben opgehaald zie ik dat Johan Neevel naast mij geparkeerd staat. Een oude bekende en goed voor vele nationale titels. Over de zege hoeven we ons geen illusie te maken dus (alhoewel ik daar als veredeld recreant ook niet echt mee bezig ben). Maar doordat alle nationale divisies in Almere starten op deze dag is de concurrentie mogelijk wel iets minder dan normaal. Ik zie het wel, ik wil gewoon zelf een goede wedstrijd draaien en dan zie ik aan het eind wel wat het resultaat is.
 
Samen met Johan verken ik het fietsparcours. Niet al te ingewikkeld: na het zwemparcours draai je de grote weg op, linksaf, tegen de wind in een heel stuk rechtdoor tot je op het motorcircuit komt, dat volgen en dan met de wind in de rug terug naar Hengelo. En dat dan vier keer. We rijden het rondje in 18 minuten. Het is langer dan 10 kilometer, dus de uitdaging is om toch onder het uur te blijven.
 
Als ik de wisselzone fietsen-lopen in wil richten kom ik er tot mijn grote schrik achter dat ik mijn zooltjes niet in de wedstrijdschoenen heb gedaan: die zitten nog in mijn trainingsschoenen. Gelukkig heb ik nog een extra paar in mijn gewone schoenen zitten voor na de wedstrijd. Snel terug naar de auto, die zooltjes opgehaald en in mijn loopschoenen gedrukt. Er kan nu ook gelopen worden! Daarna fiets ik met mijn zwemspullen naar de zwemstart, waar ook de eerste wisselzone is. Altijd een dingetje, die gescheiden wisselzones.

                                                                                              De Markeplas in ruste

Bij de Markeplas aangekomen wil ik mijn wetsuit aantrekken, maar het verdict is “non-wetsuit.” Blijkbaar is de temperatuur de afgelopen week (het was erg warm de afgelopen week, en ook vandaag weer richting 30ºC) zodanig opgelopen dat er zonder wetsuit gezwommen moet worden. Geen probleem, ik zwem inmiddels steeds beter dus ik heb er wel vertrouwen in dat ik niet al te veel meer ga verliezen op dat onderdeel. Alleen Johan Neevel zal wel een eind weg zijn na het zwemmen, hopelijk kan ik daar op de fiets nog weer wat op goedmaken.

                                                         En zo ziet de Markeplas eruit als 100 man tegelijkertijd erin duikt

Als het startschot valt storten we ons met een hondertal deelnemers in de Markeplas. Ik ben aan de zijkant gaan staan en heb daardoor goed de ruimte: links van me zie ik dat er flink gevochten wordt om iedere centimeter. Ik blijf uit het gedrang en ben de meute na 200 meter wel kwijt. Ik hang er een beetje tussenin: voor me een groep die langzaam bij me wegzwemt, verder niet zoveel zwemmers om me heen.

Als we het eilandje gerond hebben zie ik links van me een groen TC Twente pakje. Jan Engbers. We zwemmen precies hetzelfde tempo en ritme. Zo gaan we terug richting de kant en ronden de boeien. Ik probeer me los te maken en bij hem weg te zwemmen, maar we ontlopen elkaar niets qua tempo. Daarom besluit ik om me te laten afzakken naar zijn benen. Geen kracht verspillen nu, maar sparen voor het fietsen en lopen. Na de tweede keer eiland probeer ik nogmaals weg te zwemmen, maar ik kom hooguit naast Jan, niet er voorbij. Dus zo zwemmen we zij aan zij naar de kant, waar ik na 15’07” het water uit kom. Dat is top! De vraag is of de afstand wel klopt, want zonder wetsuit 15 minuten zwemmen…. (het blijkt iets meer dan 900 meter te zijn, dus wel in lijn met een goede zwembeurt; ik had verwacht rond de 16’30” uit het water te zijn na 1000 meter).
 
De mat ligt iets verder op de kant richting wisselzone en die passeer ik na 15’14”. Dat is de 17e zwemtijd, dus ik zit steeds verder van voren. Nu nog aansluiting krijgen met die groep die net iets harder zwom. Van de groep die voor me uit het water kwam zitten er nog velen in de wisselzone en met een snelle wissel laat ik er daar al een vijftal van achter. Op het fietsparcours heb ik eigenlijk al meteen zicht op hoe de wedstrijd in elkaar zit: ik zie iedereen voor me rijden en rijdt er makkelijk naar toe en overheen. Zo heb ik me na een halve ronde fietsen al opgewerkt naar de 3e overall plek en zie ik nog maar 1 atleet voor me. Johan Neevel zie ik niet, maar ik vermoed dat die al twee minuten voor ons het water uit is gekomen, dus die is uit zicht.

Met de wind in de rug gaat het zelfs boven de 50 per uur en die eerste ronde gaat dan ook super rap: 14’45” is de doorkomst na 10 kilometer (40.7 km/h gemiddeld). Ik blijf mijn voorganger op ongeveer 30 meter volgen en tegen de wind in kruip ik zelfs wat dichterbij. Op het motorcircuit draaien we dan weer terug en gaat het tempo weer richting de 50 (tegen de wind in hield ik ook nog 37-38 op de teller). Kortom, het gaat erg hard. Doorkomst na 20 kilometer is 29’29”, dus het tempo blijft constant. Toch verlies ik daarna de aansluiting met de man voor mij. In de scherpe bocht verlies ik wat meters en vervolgens merk ik dat ik toch wel redelijk wat van mezelf heb gevergd in die eerste twee rondes. Veel drinken, maar het is warm en ik ben bang dat ik mezelf op ga blazen.
 
In de derde ronde verlies ik dan terrein. Mentaal werkt het wat door, maar als ik op mijn Polar check zijn de gemiddeldes nog steeds prima. Ik verlies niet veel, maar heb niet meer de extra power om nog gas bij te geven. Het 30 kilometer bordje passeer ik na 44’29”. Dus het gaat nog steeds hard, alleen iets minder hard. Gemiddelde is gezakt naar 40.5 km/h, op de stukken waar ik de vorige twee rondes nog 50 per uur haalde blijf ik nu steken op 48. Nog een rondje te gaan en dan lopen.
 
Zo goed en zo kwaad als het kan probeer ik het tempo toch hoog te houden. Dat ik daarbij naar achterblijvers toe kan rijden die ik dan al dubbel helpt wel. Maar ik zie ook dat achter me iemand, die ik in de eerste ronde makkelijk passeerde, aan het terugkomen is. Helaas, ik had gedacht dat ik sterker was. De laatste ronde is overleven op de fiets. Het 40 kilometerpunt passeer ik na 59’58”. Van mijn gemiddelde blijft nog 40.02 km/h over. De stukken met de wind mee gingen ook moeizaam, geen 48 meer maar zelfs gezakt naar 46. Ik draai af naar het finishgebied om me voor te bereiden op het lopen. De man achter mij zie ik steeds dichterbij komen. Met de opgeblazen fietsbenen nog een goede 10 kilometer lopen zit er dan niet meer in besef ik, dus een overall podiumplek kan ik vergeten.

           Eerste ronde, het tempo zit er dan nog redelijk in, ondanks het grotendeels onverharde parcours (foto: Jan Wullink)

Ik kom nog wel als derde de wissel in. De nummer twee heb ik ongeveer een halve minuut op verloren in die laatste ronde, dus erg ver voor me zit die niet. Schoenen aan, petje op, zonnebril op, SiS-gelletje erin (kokende gel is niet lekker) en gaan. Eerst snel een beker water aannemen en die rustig leegdrinken en dan probeer ik tempo te lopen. De nummer vier loopt dan al vlak achter me en passeert me na 100 meter op het loopparcours. Hij heeft er een mooi tempo inzitten en dat probeer ik dan ook maar over te nemen. Ik zie tot mijn verbazing dat ik 4’00” per kilometer op de klok krijg en in die eerste 2½ kilometer verlies ik dan niet al te veel terrein.

                                                      Doorkomst eerste ronde, ik heb het wel gehad en zou liever stoppen

De loper voor me loopt snel in op de nummer twee en ik zie bij het keerpunt dat hij er al bijna bij is. Bij mij gaat het als een nachtkaars uit: de 4’00” kan ik niet volhouden in de warmte en wordt al snel 4’10”-4’11”. De stukken onverhard doen mij ook geen goed, maar ik zie na het keerpunt een gapend gat, dus ik loop op een hele zekere vierde plek. Dan ben ik uiteindelijk toch sneller dan verwacht terug in het finishgebied en doe 21’27” over de eerste 5 kilometer. Eigenlijk heb ik dan zin om te stoppen. Te warm.

                                       In de tweede ronde bevangen door de hitte en het tempo is eruit (foto: Jan Wullink)

Maar stoppen komt niet in mijn woordenboek voor. Wel neem ik me voor om maar wat extra pauzes te nemen bij de waterposten om daar rustig af te koelen en de hartslag te laten zakken. Zo hobbel ik die tweede ronde relatief rustig uit, maar een versnelling zit er ook niet echt meer in. Bij het keerpunt zie ik dat er toch een loper nadert. Even snel inschatten, zo te zien is die nog geen 40. Dus dan blijf ik eerste M40. Vierde of vijfde overall maakt me dan ook niet uit, dus ook de terugweg wandel ik weer even bij de waterpost. Uiteindelijk word ik dan een kleine kilometer voor de finish ingehaald en zak zo nog een plekje, 5e. Toch gek dat lopen voorheen mijn sterkste onderdeel was. In mijn goede dagen zou ik spelenderwijs naar de 2e plek zijn gelopen, maar dit is nu helaas mijn niveau. Met 44’26” loop ik dan nog niet eens zo’n slechte tijd: voor mij gevoel ging het richting 50 minuten. Het blijkt de achtste looptijd, dus zo slecht was het nou ook weer niet. Alleen heb ik nog in mijn hoofd zitten dat ik een kwart af kan sluiten met een 37’er/38’er. Dat scheelt dus 6-7 minuten.

                                                     Eerste keer winst op de kwart in Hengelo. Bij de bejaarden, dat dan weer wel.

Als 1e M40 mag ik dus het podium op en dat is dan toch wel een mooi resultaat voor een leuk middagje triathlonnen in de verschroeiende zon. De eerste keer dat ik het podium pak op de kwart afstand in Hengelo, in het verleden is me dat alleen gelukt op de achtste. En de eindtijd van 2h07 is ook prima: deze afstanden komen erg dicht in de buurt van een "echte" kwart, 950 meter zwemmen, 45 km fietsen en 10,5 km hardlopen. Toen ik 18 was deed ik daar in Holten 2u21 over, dus deze ouwe lul is 30 jaar later gewoon bijna een kwartier sneller. Bedankt Hengelo, tot volgend jaar!
 
Uitslag Kwart Triathlon Hengelo:

Volledige uitslagen op de site van Triathlon Hengelo

Aanloop
 
Ergens begin juli vorig jaar kwam de wedstrijd ter sprake volgens mij. Ik wilde hem nog graag een keer doen. En toen bleek dat de meivakantie voor de kinderen ook nog eens met een week werd verlengd door school was de kogel door de kerk: we konden er een gezinsvakantie van maken.
 
Zoals eerder op deze pagina’s vermeld ben ik echter wel anders met de sport bezig dan drie jaar terug. Toen nog erg gedreven, prestatiegericht en gaand voor de ultieme resultaten. Nu wil ik niet meer dan 7-8 uur per week trainen. En dat bevalt me uitstekend: ik heb meer rust in mijn hoofd, kan leuke dingen doen met de kinderen en de resultaten leiden er tot op heden niet eens echt onder. Zwemmen is verbeterd, fietsen ongeveer gelijk gebleven, alleen lopen echt flink verslechterd. Maar ik weet ook dat ik, om mijn lopen op het oude niveau te houden, me dat zoveel extra trainingsarbeid kost dat het – wat mij betreft – niet opweegt tegen de huidige kwaliteit van leven. Dus laat mij maar een 39-40’er lopen op de 10 kilometer in plaats van 35-36 die me zeker 5 uur training per week extra kost.
 
We vertrokken op maandagochtend 7 mei heel vroeg vanaf Münster-Osnabrück. Daardoor hadden we de hele maandag nog voor ons en kon ik in de middag nog een fietstraining afwerken. Op dinsdag was het een uurtje zwemmen in de zee, anderhalf uur fietsen en een uur lopen, waarna we mooi de hele dag nog hadden; op woensdag reed ik het parcours plus nog een beetje extra: uiteindelijk kwam ik aan 112 kilometer in iets minder dan 3½ uur. Daarbij bleek wel dat ik toch wel erg last kreeg van pijn tussen mijn schouders. Daarop heb ik de fietspositie nog maar eens aangepast: de aerobars iets verder uit elkaar gezet. En omdat ik telkens op de punt van mijn nieuwe Selle T3 zadel schoof heb ik het zadel ook maar een flink eind naar voren gezet. De ontvangst in het hotel op maandag was ook grappig: de man achter de balie zag dat we voor de vierde keer in Iberostar waren. En concludeerde tot zijn vermaak dat er iedere vakantie een kind bij was gekomen.

       Aankomst op de luchthaven van Palma. Voor Fynn de derde keer, voor Jinthe de tweede keer, voor Mick de eerste keer

Donderdag 10 mei: registratie
 
Nadat ik op maandag een stuk had gefietst en gelopen, dinsdag had gezwommen en gefietst en gelopen en woensdag het parcours een keer had gereden (tja, weinig macht bergop, dat was ooit wel eens anders) was het donderdag tijd om naar de registratie te gaan. Echter: daar was de hele dag de tijd voor. Qua training ging ik niks doen die donderdag, dus het stond geheel in het teken van het gezin. Autootje huren en op naar Inca, voor de markt. Erg gezellig en ook noodzaak, want eigenlijk waren we op vakantie met toevallig nog een triathlonnetje voor mij, en niet andersom.
 
Dus een erg leuke dag gehad, afgezien van het feit dat ik bijna beroofd ben op die markt. Op een gegeven moment denk ik dat ik wat voel aan mijn been en verrek, er zit een of ander Roemeens Oostblokwijf te proberen mijn portemonnee uit mijn broekzak te halen. Aparte gewaarwording. Sowieso rare taferelen daar. Fynn en Jinthe kregen van een clown van die opblaasbeesten aangeboden. Zij helemaal blij, maar ik voelde de adder onder het gras al aankomen. En inderdaad, er moest flink afgetikt worden voor de balloncreaties. Toen ik ze terug liet geven heb ik nog nooit zo’n smerige blik naar me toe geworpen zien krijgen. Door een clown. Ja, het vervolg van IT is in de maak.

                                                In de auto naar Inca en daarna vliegtuigjes kijken bij de luchthaven

Daarna nog even door naar Palma, vliegtuigjes kijken. En via de binnenlanden van Mallorca (normaal mijn fietsweggetjes) teruggereden naar Alcudia. Lunchen, Mick naar bed en daarna naar de inschrijving en startspullen ophalen. En toch maar weer zo’n naam-event t-shirt. Toch weer een leuk aandenken. Ik zal me verder niet uitspreken over het hoge gehalte finisher shirtjes in het hotel en bij de expo. Laten we het erop houden dat iedereen weer flink zijn best deed om op te vallen. En juist daardoor leek iedereen weer op elkaar. Ik was zelf helaas al mijn finisher shirts vergeten, dus ik dolf het onderspit in mijn casual vakantiekloffie. Ach, als iedereen daar blij van wordt, lekker blijven doen. Maar sommige mensen…. Zag een groep Nederlanders die drie jaar geleden ook in ons hotel zaten. Iedere gelegenheid in het restaurant in wielerkleding rondlopen. En daags na de wedstrijd zelfs met een Ironman wintermuts op het hoofd bij ruim 20ºC. Maar wellicht was dat grappig bedoeld om de draak te stelen met de Ironman-gekte om ons heen. In dat geval: zeer geslaagde grap. Maar ik ben toch echt bang dat het serieus bedoeld was.

Vrijdag 11 mei: Briefing, Bike check-in & Ironkids
 
De dag voor de wedstrijd. Ik ben nog niet eerder zo relaxed geweest. De tasjes had ik allemaal al klaar, die ochtend alleen nog een korte training met een half uurtje fietsen en een half uurtje lopen. Vooral dat lopen ging als een tierelier. Ik loop mijn kilometertjes op hartslag 110 tegen 5’00”, dus 12 km/h. Ik voel me beresterk. Maar: zo voelde ik me drie jaar geleden ook en toen werd het afzien. Dus mijn plan blijft ongewijzigd: rustig beginnen. Ik ben een recreant.
 
Ook gehoord die dag in het hotel: een Nederlands gezin dat ik toevallig passeer. “Alles wordt beheerst door die vreselijke kutsport.” OK. Precies datgene waarom ik het tegenwoordig anders doe. En waarom we op Mallorca te zijn om vakantie te vieren, met toevallig een triathlonwedstrijdje voor papa, en niet andersom. Maar o, wat was dat anders in het verleden. Ik ben blij en trots dat ik die omslag heb weten te maken. Het voegt zoveel meer kwaliteit toe aan het leven.
 
In de middag is er dan de briefing. Weinig nieuws onder de zon, anders dan dat wordt verteld dat je tijdens het fietsonderdeel je startnummer niet hoeft te dragen. Goede verbetering. Daarna is het fiets inchecken en weer terug naar het hotel om Janneke en de kinderen op te halen: Fynn en Jinthe staan ingeschreven voor de Ironkids, een korte loopwedstrijd over het strand. Beiden hebben er echt veel zin in en zo lopen we iets voor zessen weer terug richting startgebied.

Daar aangekomen begint net de eerste run. Er zijn vier startgroepen op leeftijd: als eerste de “Lions”, kinderen in de leeftijdsgroep 9-12. Daarna is het de beurt aan de “Zebra’s”, leeftijdsgroep 7-8. De derde startgroep dan: 5-6 jarigen. Met allemaal een vos op het startnummer. Oftewel de startgroep “Fox”. Ze moeten ongeveer 500 meter, 250 over het strand, keerpunt en weer terug richting de finish. Ik zeg Fynn nog even niet te hard te starten, maar gewoon lekker te lopen, zodat hij aan het eind nog wat kan versnellen.

Als het startschot dan is gegeven is het wachten op Fynn. De kinderen stuiven langs, maar geen Fynn. Vervolgens gaan voor onze neus de eerste kinderen gestrekt en het is net domino: ze vallen allemaal over elkaar heen. En als een van de allerlaatsten komt daar Fynn aanrennen: met een grote grijns passeert hij de stapel kinderen en vervolgt zijn race.
Hij houdt zich verder ook goed aan de opdracht en weet in het tweede deel nog te versnellen, waardoor hij toch nog aardig wat kinderen inhaalt. Prima gelopen en een mooie Ironkidsmedaille verdiend!

Daarna is het de beurt aan de “Bunny” startgroep: 3- en 4-jarigen. Jinthe wurmt zich bij de start al aardig naar voren en die hoef ik geen tips mee te geven, die wil altijd zo hard mogelijk. Plus ze hebben een korter traject, 125 meter heen en 125 meter terug. Ze loopt netjes mee, bloedfanatiek en finisht ook met een mooie Ironkids medaille.

Wij hadden voor hen voor de vakantie een paar snoepboeketten gekocht, dus daar waren ze na de finish erg blij mee. Uiteraard poseerden ze als echte winnaars met hun boeketten en hun medailles.

Daarna was het tijd om terug naar het hotel te gaan: we moesten nog eten en mijn race was met de start om 07:55 en het openen van de transitiezone om 06:00 uur een vroege aangelegenheid. Om toch wat slaap te krijgen moest ik er dus op tijd in. Op de weg terug pauzeren we even bij een bankje en daar zien we een babyspeentje liggen. “Die zal wel iemand verloren hebben’” zeggen we nog tegen elkaar. Iets later, als we doorlopen, zie ik iemand langslopen die overduidelijk iets aan het zoeken is. Hij heeft een shirtje aan van Challenge Geraardsbergen, dus een triatleet en ik vermoed een Belg. Ik had hem al eerder gezien bij de briefing en ik vond hem er al bekend uitzien. En toen hij al zoekend langsliep wist ik het weer: hij staat bij mij op de foto. Bij de Ironman 70.3 Luxembourg 2 jaar geleden. Ik ren er even achteraan en vraag hem of hij een speentje zoekt. Nee, wel een ander accessoire voor een kindje: hun zoontje is ergens zijn petje verloren. Ik wens hem succes met zoeken en we vervolgen onze weg naar het hotel. Ongeveer een kilometer verderop zien we ineens een grijs kinderpetje liggen. Wat is wijsheid. Laten liggen of meenemen? Ik verwacht hem nog wel te zien op de wedstrijddag (tussen 4000 atleten, yeah right) en besluit het petje mee te nemen. Anders kan ik zijn naam wel achterhalen via de racefoto van Luxembourg en dan contacten via Facebook.
 
Eenmaal aan het avondeten zien we het Belgische gezin bij ons het hotelterrein oplopen. Ik denk nog “gaan ze nou echt alle hotels af om dat petje te zoeken?” Dus ik loop er naar toe en zeg dat we een petje hebben gevonden. En inderdaad, het blijkt hun petje te zijn! En over toeval gesproken, ze zaten gewoon bij ons in het hotel. Het universum werkt soms op wonderlijke manieren. Toen ik het verhaal vertelde over de racefoto uit mijn verslag van Luxembourg was de verwondering nog groter. In de daaropvolgdende dagen nog erg leuk contact gehad met deze sympathieke familie. Ook straf: hun zoontje en Mick zijn een dag na elkaar geboren in 2016.

Zaterdag 12 mei: Race Day
 
De wekker ging om 04:45. Wat een geweldig hotel is Iberostar toch ook. Afgezien van de kinderanimatie met Starkey en Stella: ze denken geweldig mee met hun gasten en op de wedstrijddag was er de mogelijkheid om al om 05:00 uur te ontbijten. Na wat yoghurt en witte boterhammen met jam (de gebruikelijke gebakken eieren met spek liet ik voor deze dag maar achterwege) pakte ik mijn spullen en wandelde richting transitiezone. Daar was ik mooi op tijd om de laatste zaken aan de fiets te bevestigen: bidons erop, gelletjes erop, lucht in de bandjes (die had ik er die vorige middag uit laten lopen om de mogelijkheid op exploderen te minimaliseren). Laatste check op de tasjes. Even babbelen met mijn buurman, wederom een Belg. Nog wat tips gegeven over hoe de schoenen aan de pedalen te bevestigen, maar volgens mij nam hij me in de maling gezien zijn eindklassering en -tijd later die dag. Met wat voor reden? Geen idee.

Ik was wel klaar in de wisselzone en begaf me richting het afgiftepunt voor de streetwear tasjes. Het was inmiddels 07:15. Een kwartiertje wachten dan nog maar, ik heb geen zin om drie kwartier in mijn wetsuit rond te hobbelen. Om 07:30 uiteindelijk daar omgekleed, tasje ingeleverd en met wetsuit, zwembril en groene badmuts naar het strand gegaan. Inzwemmen! Dat is even lekker tot 07:45 en daarna begeef ik mij naar het startgebied. Indrukwekkend, tussen 4000 man. Ik wil onder de 30 minuten zwemmen, dus wil redelijk van voren staan. En als ik dan naar het startvak loop zie ik ineens Janneke, Fynn, Jinthe en Mick! Geweldig, tussen al die mensen dat ik ze toch even zie voor de wedstrijd. Na afscheid te hebben genomen duik ik het vak in en ga in de groep < 30 minutes staan. Een beetje achteraan, want ik wil graag met gelijke zwemmers het water in.

08:00 Zwemmen

De eerste zwemmers zijn om 07:55 vertrokken. Het is een rolling start en een age group only race, dus geen pro’s aan de start. De rolling start wil zeggen dat iedere zes seconden zes deelnemers het water in gaan. Omdat ik redelijk van voren sta ben ik vijf minuten later aan de beurt. De piepjes tellen af, 3… 2… 1… de handen van de vrijwilligster voor me gaan omhoog en daar ga ik. Voor mijn derde Ironman 70.3 Mallorca. Ik ren meteen vol de zee in en probeer zo snel mogelijk in mijn ritme te komen. Het voordeel met de rolling start is dat je hooguit 5 man om je heen hebt zwemmen. En de atleten die zes seconden voor ons zijn vertrokken heb je in het vizier.

Het gaat lekker. Iedere 100 meter ligt er een boei en zo te merken gaat het best vlot. Zonder me echt moe te maken schuif ik op in het veld. Super dat ik nu ook verdomd aardig kan zwemmen. Het is nog steeds niet top, maar de tijd dat ik achterin het veld uit het water kwam ligt ver achter me. Ook word ik nog wat ingehaald door achteropkomende zwemmers, die hun krachten blijkbaar onderschat hebben. Maar ook zwemmers die ik met gemak inhaal. En dus, ondanks het advies, gewoon vooraan zijn gaan staan om zo voorin de wedstrijd mee te kunnen doen. Tja.
 
Vooral in het tweede deel stoom ik nog wat op: ik kan mijn tempo goed strak houden. Onderweg ben ik erg benieuwd naar wat mijn tijd gaat zijn. In 2012 kwam ik na 40’44” het water uit. Zonder zelfvertrouwen als laatste in mijn wave het water in gestapt. Drie jaar later ging het al een stuk beter en zwom ik 32’30”. Dat zwom ik recent  op een training op 2000 meter, dus mijn hoop was gevestigd op een tijd rond de 30 minuten.

Overigens waait het al aardig en er is een flinke golfslag. Maar echt last heb ik er niet van. Als ik dan in de branding ben wil ik het laatste stuk lopen, maar merk dat zwemmen sneller gaat. Dus nog even weer een stukje zwemmen en dan, als het ondiep genoeg is, rennen maar. Ik kijk op mijn horloge. 30’47”. Nice! De tijdwaarnemingsmat ligt iets verder op het strand, dus de officieel geklokte tijd is 10 tellen meer.
 
08:31 Wissel zwem-fiets
 
Ik ren dan in een redelijk tempo de eerste wisselzone door. Tasje pakken, helm eruit. Wat nieuw is: het startnummer hoef je niet om te hebben met fietsen. Dus dat heb ik in mijn looptas gedrukt: als er risico is op scheuren (zie Peguera) en je finisht zonder startnummer dan leidt dat tot diskwalificatie. Dus wat mij betreft een prima verandering van de regels. Het wetsuit heb ik ook rap uit. De zwemspullen in de tas, helm op en een takke eind door de wisselzone rennen: mijn fiets staat bijna bij de uitgang, dus dat is gunstig. Ik zie dat de Belg, die net deed alsof hij een beginneling was, al weg is. Ik pak mijn fiets en na 3’53” stap ik op mijn fiets. Een mooie vlotte wissel.

08:35 Fietsen
 
Eenmaal op de fiets zie ik mijn supportcrew weer. Ik zwaai even en vertrek met een brede glimlach op mijn gezicht voor de ruim 90 kilometer fietsen. Die zijn nagenoeg hetzelfde als in voorgaande jaren: alleen het aanloopstuk bij Port de Pollença is iets gewijzigd. We gaan niet meer door deze badplaats, maar er omheen. De eerste meters door Alcúdia is het proberen ritme te vinden. Waar ik in de vorige keren meteen vol erop ging rijd ik nu behoudener. Kracht overhouden voor de klim en, nog belangrijker, voor het lopen.

Het tempo langs de kust zit er dan goed in. Ik zie dat ik richting Port de Pollença continu 42-43 op de teller heb staan, zonder me bovenmatig te hoeven inspannen. Ik haal ook aardig wat mensen in, dus ik vermoed dat ik redelijk voorin de wedstrijd zit. Ook al omdat ik voor mijn doen goed gezwommen heb. Af en toe komen er ook wat fietsers voorbij in een akelig tempo, maar ik beheers me en pak mijn eigen tempo.

Als we dan richting Pollença gaan gaat het licht omhoog en staat de wind tegen. Ik probeer nog steeds om geen trap te veel te doen. Ondertussen zijn er drie man plus een vrouw die ik heb achterhaald die mee kunnen in hetzelfde tempo. Daarop laat ik me mooi uitzakken: energie sparen. Na 23’48” ben ik bij de tijdsregistratie in Pollença. Dat is sneller dan de vorige twee keren: in 2012 was de doorkomst na 24’10”, in 2015 24’46”. Het grootste verschil zit hem in de klim. Ik voelde totaal geen macht. Waar ik in het verleden omhoog fladderde is het nu werken. En ik durf ook niet te forceren, bang om mezelf in een later stadium tegen te komen. Als ik het vergelijk met 2012 (waar ik toen zelfs niet eens het binnenblad kon gebruiken, maar alles op het buitenblad moest fietsen) verlies ik hier drie minuten. Toen deed ik 48’33” over de klim vanaf Pollença tot bovenaan bij het benzinestation op de Col de Sa Bataia; nu deed ik daar exact drie minuten langer over zie ik in mijn Polar-file, 51’33”. Daarmee is het grootste verschil van de vier minuten langzamere fietstijd verklaard.

De afdaling daarna gaat goed. Ik haal zelfs mensen in, zonder gekke dingen te doen. Een paar Spanjaarden komt nog wel met ware doodsverachting voorbij, maar ik kom persoonlijk liever levend over de streep. Eenmaal beneden in Caimari voel ik me wel nog uitzonderlijk fit, doordat ik bergop geen trap te veel heb gedaan. Het gas kan er weer op richting Moscari en Campanet.
 
Achter Campanet is weer een stukje parcours anders. In plaats van over de snelweg blijven we nu aan dezelfde kant. Wind vol tegen en de benen pijnigen. Ik schakel bijtijds terug en probeer met name de trapfrequentie hoog te houden. Voor me zit een groep weer vol te stayeren. Als ik er voorbij ga kun je er donder op zeggen dat ze hun wagentje proberen aan te haken en inderdaad. Een voor een komt de groep weer voorbij. Ik ga er maar achter zitten op de toegestane 12 meter. Extra inspannen om die groep los te rijden kost te veel kracht. Na het keerpunt gaat het met de wind in de rug dan richting Muro. En dat gaat hard. Heel hard. Af en toe even een snelle blik op mijn Polar (ik rijd altijd zonder snelheidsmeter op de fiets, gewoon op gevoel). Ik zie dat het boven de 50 per uur gaat. Dat mag ook wel, want ik hoopte vooraf op 2u30 als fietstijd. Na anderhalf uur had ik er 45 kilometer opzitten, inclusief die klim. Betekent wel dat die laatste 45 kilometer in een uur moet worden afgelegd, wil ik die 2u30 nog halen. Dat gaat dus niet lukken weet ik dan ook al. Maar de 2u34’30” uit 2012?

Achter Muro draaien we na een paar kilometer linksaf richting Sa Pobla. Nog een keer op de tanden bijten: de wind is aangetrokken en we moeten er nog een keer vol tegenin. Het moyenne duikelt van boven de 50 eerst naar 37-38, maar als we dan echt landinwaarts rijden richting Sa Pobla komt er net 31 op de klok. Ik laat me niet ontmoedigen, maar houd me vast aan het feit dat anderen het minstens zo zwaar hebben. Ik loop nog steeds in op voorgangers, al is het langzaam. Bij Sa Pobla draaien we dan weer terug, wind in de rug en is het de laatste 12 kilometer nog even knallen. Die weet ik met een gemiddelde van 41.15 af te leggen.

Eenmaal terug in de straten van Alcúdia zie ik dan, ter hoogte van ons hotel, Janneke weer staan met de kinderen. Even zwaaien en dan nog een kilometertje door naar de wisselzone. Uiteindelijk bereik ik die na 2u38’57”. Ruim vier minuten langzamer dan in 2012, bijna drie minuten langzamer dan in 2015. Puur verloren op de klim. Op naar het loopgedeelte.

11:14 Wissel fietsen – lopen
 
Omdat ik een erg gunstige positie in de wisselzone heb kan ik vrij snel de fiets ophangen zonder dat ik er lang mee hoef te lopen. Daarna ren ik over het rode tapijt met mijn helm op, op naar mijn loopspulletjes. Eenmaal aangekomen pak ik het rode tasje. Daarvan heb ik het koord ingekort met een knoop, zodat ik mijn tasje makkelijker kan pakken en herkennen tussen die andere 4000 tasjes. Ik gooi mijn loopspullen eruit: gelletjes, waarvan er twee achterin mijn pak gaan en eentje meteen wordt genuttigd, sokken aan, schoenen, zonnebril, petje. De fietshelm moet terug in de tas. Dat is dan weer een mindere wijziging, in het verleden mocht je die gewoon op de fiets laten liggen. Doordat ik het koord heb ingekort past de helm niet in de tas. Knudde. Ik ga zitten op het bankje en ben vervolgens een minuutje bezig om die knoop te ontwarren. Als dat eindelijk is gelukt kan de helm erin, tasje terughangen en weg. Met een wisseltijd van 4’10” ben ik dan nog niet slecht, maar dat geintje kost me dus een minuut.
 
11:18 Lopen
 
Als ik dan het loopparcours op ga duik ik eerst een dixie in. Openbaar urineren kan je een penalty kosten en daar heb ik geen zin in. Een half minuutje later begeef ik me dan echt op het loopparcours. Ritme zoeken. De laatste halve triathlons was dat puinhoop. Keer op keer een slechte run. Kapot gaan en veel wandelen. Met als gevolg looptijden in de buurt van de 1u50. Ik had me nu voorgenomen om tussen de 4’20” en 4’30” per kilometer te lopen. Dat zou makkelijk moeten gaan en zou leiden tot een halve marathon van ongeveer 1u35’. Maar de benen voelen zwaar. En het tempo van net onder de 4’30” dat ik aanvankelijk probeer voelt niet lekker. Ik laat het tempo wat zakken tot ongeveer 4’45”. Daarmee vind ik mijn ritme.

Kort daarop kom ik Janneke weer tegen in de eerste ronde. Ik geef aan dat ik erg zware benen heb, maar drie kilometer verder ben ik er dan doorheen. Op dat moment denk ik nog “versnellen”, maar ik durf niet. Te bang om toch mezelf tegen te komen. Want het zijn niet alleen die halve triathlons van de afgelopen drie jaar: eigenlijk is er maar 1 halve geweest waar ik fatsoenlijk lopend de eindstreep heb gehaald, Nieuwkoop 2015 (met een halve marathon van 1u32’). Dus zolang dit tempo lekker voelt blijf ik dit maar lopen. Ik houd mezelf voor “versnellen kan later altijd nog.”
 
Het is lekker om zo voorin de wedstrijd te zitten, want de eerste ronde is het lekker rustig op het loopparcours. Er zitten hooguit 200 man voor me, van de bijna 4000. Wel word ik na ongeveer 4 kilometer ingehaald door oud-teamgenoot Niels Esmeijer: hij is dan al aan zijn tweede ronde bezig en loopt richting een derde overall positie. Zijn tempo is ook erg strak (3’45” zie ik later). Ik daarentegen zet mijn risicoloze run voort. Ik bereken dat het huidige tempo tot een looptijd van rond de 1u40 gaat leiden. Prima. Ik wil nu gewoon weer eens lekker fit de finish halen en een constant tempo kunnen lopen.

Bij het ingaan van de tweede ronde stop ik even. Gelletje erin, flesje water er achteraan. Hoeveel tijd me dat kost, geen idee (40 seconden zie ik achteraf in de Polar-file). Als ik mijn ritme daarna maar hervind. En dat blijkt geen probleem. Opnieuw aanmoedigingen van mijn supportcrew rond het 1 kilometer punt, waar ik er dan dus negen op heb zitten. Het rondje is acht kilometer, twee stuks en dan nog 5 kilometer tot de finish in de derde ronde. Weer vraag ik mezelf af. Tweede ronde. Versnellen? Maar het gaat zo lekker… Ik durf het risico niet aan. Bij het tien kilometerpunt denk ik dan “ah halverwege al!”. Technisch niet helemaal juist, maar zo probeer ik overal positieve impulsen in te bouwen.
 
Als ik dan langs de finish kom is het nog een grote ronde. Nog acht kilometer. Versnellen? Nee. Nog even wachten. En zo wacht ik en zo wacht ik… als er dan twee volledige ronden opzitten is het weer even stoppen. Gelletje nummer drie. Water erbij. Deze stop duurt wat langer, 1minuut en 20 seconden. En proberen mezelf weer op gang te trekken. Opnieuw hervind ik het ritme, de 4’45” is erg makkelijk te doen. Inmiddels is het wel erg druk op het parcours geworden. Op de gebruikelijke plek zie ik Fynn en Jinthe staan, Janneke met de camera in de aanslag en Mick in de buggy ervoor. Ik duik van de linkerkant van de weg naar de rechter, om mijn kindjes een high five te geven. Mama legt het vast. Als ik voorbij ben hoor ik Mick nog verontwaardigd zeggen “Afive”. Zijn handje was ook omhoog gegaan in de buggy, maar ik had het te laat (lees: niet) gezien. Zo ontstaan dus jeugdtrauma’s.

Bij de Burger King is het dan twee kilometer in de brandende zon rechttoe, rechtaan. Want dat was ook nog wel een dingetje: de temperatuur. Net als bij de uitgaven van 2012 en 2015 liep dieze op de wedstrijddag op naar gigantische waarden. We liepen bij 32ºC. Dus nog altijd bleef ik mezelf remmen. Nog niet versnellen, nog niet… Intussen liep ik naast een Spanjaard, waarmee ik even praat. Bleek ook hij later die dag gewoon bij ons in het hotel te zitten. Ons tempo was ongeveer gelijk, dus ik pols of hij ook in de laatste ronde zit. Ik wil natuurlijk wel een finishfoto van me alleen. Hij zit nog in ronde 2, dus niks aan de hand. Bij de drankpost gaat hij vervolgens wandelen. Ik neem niks meer aan, maar ga door. En eindelijk versnel ik.

13:02 Finish

Tenminste, voor mijn gevoel. Doordat er nu zoveel lopers op het parcours zitten die allemaal achterin de race zitten lijkt het al snel dat je ineens veel harder gaat. Maar het tempo was inmiddels wat gezakt naar 4’55” en de versnelling in de laatste twee kilometers was dan ook marginaal: 4’50” en 4’38”. Maar daarmee haalde ik wel, eindelijk, eens een keer fit, en zonder al te veel wandelpauzes, de eindstreep.

                                                Drie vingertjes de lucht in voor drie finishes in deze schitterende race

Ben ik dan te voorzichtig geweest? Mogeliijk. Maar ik heb nu tenminste weer een aanknopingspunt. En de eindtijd? Met 5u01’50” ben ik uitermate tevreden. Zeker gezien het aantal trainingsuren dat ik er tegenwoordig insteek. Met die 7-8 uur in de week zet ik gewoon een vergelijkbare eindtijd neer op dit parcours als in 2012 en 2015 (5u02’55” en 4u55’53”). Is me al die extra trainingstijd me dan die paar minuutjes waard? Neen. En die 5-uursgrens was in het verleden ook een dingetje, maar iets is pas een issue als je er zelf een issue van maakt. In deze race zitten voldoende verbeterpunten (klim, tweede wissel) waarin ik me kan verbeteren. Net als de te voorzichtige run. De tijd die ik heb stilgestaan na de eerste ronde was 40 seconden, na de tweede ronde 1’20”. Dus ook daar laat ik twee minuten liggen. Maar beseffend dat plezier voorop staat: ik was nu direct na ‘de finish prima aanspreekbaar. Waar het me in het verleden wel zeker een half uur kostte om weer een beetje op krachten te komen. Dus het nieuwe triathlonnen bevalt me uitstekend!