DEVENTER – Vorig jaar toevallig voor het eerst meegedaan in Deventer, omdat er nog plekken over waren. En wat een leuke wedstrijd was het! Met name omdat hij kort is en compact, dus voor de kinderen ideaal om eens een complete wedstrijd van voor naar achter te kunnen volgen. Daarom opnieuw op de kalender. En dit keer een half minuutje sneller dan vorig jaar!
 
Van vorig jaar wist ik dat het zaak was op tijd te vertrekken. Toen kwam ik een kwartier van tevoren aan en was het haasten. Nu vertrokken we mooi op tijd en was er alle gelegenheid om rustig richting Deventer te rijden. De kinderen hadden ook zin om naar papa te kijken, dus wat wil je nog meer.

Een week na de warme Enschede Marathon was het weer echter wel omgeslagen. Die ochtend scheen er eerst nog een voorzichtig zonnetje, maar eenmaal in Deventer was het compleet bewolkt en vlak voor de start begon het te regenen. Om 10 uur was de eerste deelnemer gestart, daarna gaat het volgens het tijdritconcept: iedere minuut start er een deelnemer. Over een ultrakorte afstand: 250 meter zwemmen, 10.4 kilometer fietsen en 2.5 kilometer hardlopen.
 
In overleg met trainer Kees Seinstra bij WS Twente de avond ervoor zwem ik lang in. Eerst 100 meter rustig, daarna 2x200 meter aardig door om goed op te warmen. Ik ben benieuwd hoe hard het kan. Vorig jaar noteerde ik 4’23”. Ik wil niet te hard van start gaan, maar goed doorzwemmen.

                                Van start op de eerste 50 meter, goed tempo pakken (alle foto's: Janneke Lentfert)

Dat lukt aardig. De eerste 50 meter gaan in 45” of zo, dus een tempo van rond de 1’30” per 100. Nu is het zaak om door te trekken. Ik probeer dat wel, maar ik zie tot mijn verbazing dat in de baan naast mij de volgende starter, clubgenoot Andy de Jong, dichterbij komt. Tot nu toe zwom ik altijd een stuk harder, dus ik begin te twijfelen of ik wel zo goed aan het zwemmen ben. Ik train ook nooit bij TTvW, dus ik kan ook niet beoordelen of hij zich het afgelopen jaar verbeterd heeft.

                                 Fynn en Jinthe slaan papa gade bij de tweede 50 meter. Ook PomPom moedigt goed aan

Aan de andere kant: ik ben geen sprinter. Niet met lopen, niet met fietsen en zeker niet met zwemmen. Dus ik zwem maar gestaag door. Wel zie ik dat ik inloop op de atleet die voor mij is gestart, Yannick Mijsters uit Holten. Omdat Andy steeds dichterbij komt maak ik wel de fout om de slagfrequentie omhoog te gooien: dat gaat bij mij niet gepaard met meer snelheid, het kost alleen meer kracht en zuurstof. Bij het voorlaatste keerpunt kom ik dan met mijn benen verstrikt in de lijn, daarna focus ik op een lange slag en glijden. Na 4’02” verlaat ik het bad. Dat valt me dan toch nog mee. Voor zo’n tijd had ik in het verleden zoomers nodig.

          Laatste 50 meter, proberen goed efficiënt te blijven zwemmen met lange slagen. Tijd 4'02" over 250 m. is behoorlijk

De eerste wissel verknal ik dan. Ik ren het bad uit richting wisselzone, maar houd rechts en loop zo vrolijk het fietsparcours op. Daar komt net een fietser aan die aan het lopen moet beginnen en die waarschuwt me dat ik het fietsparcours op ga. Lekker dan. Zin om terug te gaan heb ik niet, dus inhouden, over het hek kllmmen en snel naar de fiets. Die had ik voor de korte afstanden en snelle wissels voorzien van toeclip pedalen. Ik zou dus op de loopschoenen gaan fietsen. Maar voor die snelle wissel moet je dus wel de juiste afslag nemen….
 
Al met al kost me dat geintje een halve minuut denk ik. Eenmaal de schoenen aan begeef ik me op het fietsparcours. Dat is nat. Voorzichtigheid geboden met alle bochten. Acht rondjes. Dus ik moet én focussen op voorzichtige bochten, én ik moet rondjes tellen. Let’s go!

                               Razen over de wielerbaan van Deventer. Bochtjes draaien op een nat parcours is niet mijn ding

Net als vorig jaar zijn Janneke, Fynn, Jinthe en Mick naar de eerste bocht gegaan, waar ik ze iedere ronde kan zien. Ondanks het tijdritformat en het compacte parcours valt het mee qua drukte. Ik begin meteen met inhalen. Echt last van het fietsen op hardloopschoenen heb ik niet. In het verleden heb ik daar al vaker goede fietstijden mee neergezet. Ik word na twee ronden wel ingehaald door een deelnemer van Dolfijn. Op de rechte stukken gaat hij niet echt harder, maar in de bochten durft hij veel meer risico te nemen.

                                  Proberen zo hard mogelijk de bocht te nemen onder niet al te optimale omstandigheden

Zo maak ik mijn rondjes en zie dat ik wel goed ga. Alleen raak ik aan het eind de tel kwijt. Heb ik nu zeven rondjes gehad of begin ik aan mijn zevende? Ik twijfel. Ik gok er maar op dat het mijn laatste ronde is. Ik riskeer liever een DSQ omdat ik te weinig fiets, dan dat ik toch goed zit en straks onterecht een ronde teveel doe. Mijn twijfel wordt versterkt door Janneke en de kids, die ook in deze ronde nog in de bocht staan aan te moedigen. Ze zouden na de zevende keer richting loopparcours gaan. Ik gok het er maar op.

                                                          De kinderen vermaken zich, ondanks de regen, uitstekend

Achteraf blijkt mijn gok de juiste, ik had inderdaad acht ronden gehad. Ik doe er 16’57” over, maar twee seconden langzamer dan vorig jaar, toen het wegdek droog was. Dus mijn gevoel is goed, ik ben sterker dan vorig jaar. Niet alleen sterker, maar ook fitter. Scheelt een kilo of 5-6, en dat ga ik met lopen zeker merken. Leuk detail: vorig jaar heb ik nieuwe trisuits laten maken. Alleen paste het eerste model niet, verkeerde maat (S). Daarna leverde G-Skin me twee andere pakken die wel pasten. Echter: nu passen de twee S-jes die ik vorig jaar niet aan kreeg ook! Dus dat pak had ik deze wedstrijd voor het eerst aan. De tweede wissel gaat als een speer, want het is fiets ophangen, helm af en weg. Schoenwissel is niet nodig.

                                    Eerste stuk langs de wielerbaan, het gaat wel hard maar ontspanning is ver te zoeken

Het lopen is de eerste meters onwennig, maar het is maar kort: 2,5 kilometer. Dus ik probeer gelijk een flink tempo erin te gooien. Daardoor zit ik al meteen vrij hoog in mijn adem, wat de ontspanning niet ten goede komt. Yannick Mijsters zie ik voor mij lopen en daar loop ik op in. Dat gat is kleiner dan een minuut schat ik in, hooguit  seconden en wordt dus kleiner. Als ik de wielerbaan af ben en achter me kijk zie ik Andy nog niet in zicht, dus dat gat is groter dan een minuut. Het gas kan er wat af.

                            Bij het keerpunt, ongeveer 375 meter voor de finish. Ontspanning terug, nog een keer volle bak

Daardoor ga ik wat meer ontspannen lopen. Ik probeer niet te veel concessie te doen aan de snelheid, maar merk wel dat het iets minder hard gaat nu. Yannick voor mij loopt weer uit. Ik ga wat langzamer, hij versnelt. Als ik de atletiekbaan bereik zie ik dat hij zijn voorganger in zicht heeft en daar dus een minuut op goed gaat maken. Ik zelf probeer het tempo goed te houden tot het laatste keerpunt. Daar versnel ik nog een keer voor de laatste 300 meter. Met een looptijd van 9’12” zet ik bijna een halve minuut snellere tijd neer dan vorig jaar. Het had eigenlijk onder de 9 minuten gemoeten, maar dit zou leiden naar een tijd onder de 18’30” op 5 kilometer. Dat heb ik al lang niet meer gelopen, dus zeer tevreden.

                         Op het laatste rechte stuk nog even alles gegeven, uiteindelijk 17e eindtijd op deze leuke wedstrijd

Met een eindtijd van 32’48” ben ik daarmee een halve minuut sneller dan vorig jaar. Dat had nog een halve minuut sneller kunnen zijn als ik in die eerste wissel niet met mijn stomme kop de wielerbaan was opgerend. Mooi dat er op je 47e nog steeds rek in zit en je jezelf nog steeds kunt verbeteren :-)
 
Volgende stop: Ironman 70.3 Mallorca.

Uitslagen Sprint Triathlon Deventer:

Volledige uitslagen op de site van Triami Deventer

ENSCHEDE – De 50e Enschede Marathon. Wat een mijlpaal voor een mooi evenement. Uiteraard moest ik daar bij zijn: het plan was aanvankelijk de hele marathon te doen, maar met de halve Ironman drie weken later leek me dat niet verstandig. Dus uitgeweken naar de halve. Mijn 15e inmiddels alweer, halve marathons in halve triathlons niet meegerekend (dat zijn er inmiddels ook al weer 10, waarvan 9 gefinisht). Doel was lekker lopen. Door de warmte moest ik daardoor het tempo onderweg aanpassen, maar ik kwam superfit over de eindstreep in 1u30’26”. Tevreden.
 
Niet voor het eerst liepen de temperaturen in de week naar Enschede hard op. Daarom hield ik van tevoren al nergens rekening mee. Geen doel qua tijd, maar gewoon lekker lopen. Geen gekkigheid. Aangezien de trainingen weer erg goed gaan en ik ook al een tijd blessurevrij ben dacht ik wel in de buurt van de 1u25 te kunnen finishen: vorig jaar was ik een stuk minder fit, zwaarder, en kwam toen tot 1u26’58”. Maar goed, die temperatuur dus. Hoofddoel is de Ironman 70.3 Mallorca drie weken later, dus ik wilde zeker niet tot het gaatje gaan.
 
Dat was ook de reden waarom ik achteraf geen van de lange duurlopen van LAAC mee heb kunnen lopen. Er was een leuke appgroep opgericht waarin de leden afspraken om gezamenlijk op te trekken naar de Enschede Marathon. Maar met én zwemmen én fietsen erbij kwam het eigenlijk nooit uit. Dus bereidde ik me voor zoals ik dat eigenlijk altijd doe: individueel. Waarbij ik af en toe mijn gezicht laat zien op de baantraining om aan de snelheid te werken. Dat ging overigens goed, want die tijden werden flink beter de afgelopen weken. En waar de rest in de week voor Enschede gas terug nam, trainde ik volle bak door. Met het oog op Mallorca.

Voordeel was dat we om 10 uur ’s ochtends al van start zouden gaan. Dus nog niet zo warm, was mijn redenatie. Als we in het startvak staan praat ik nog even met Robin Veldboer en als we dan weg mogen probeer ik een lekker ritme te vinden. Het is vrij druk voor me en daardoor wordt de eerste kilometer aardig slalommend afgelegd. Daardoor kan ik ook niet te hard en dat zie ik als ik na 1 kilometer 4’19” op de klok zie staan. Eigenlijk wilde ik de tijd afplakken met tape, om me niet te laten verleiden door kilometertijden. Gewoon lekker op gevoel lopen. Zo liep ik vroeger ook het beste.

                       Op de busbaan buiten de singel, eindelijk ruimte en kan tempo gaan lopen (foto: Erwin Hondebrink)

Daarna is er echter ruimte. Plus het loopt licht af. Een prima idee om het parcours tegengesteld te lopen: dit loopt echt veel prettiger. In de kilometers daarna richting Glanerbrug gaat het lekker. Zo lekker zelfs dat ik toch maar weer de tussentijden check. Het gaat in 3’55” per kilometer. Ik heb dan clubgenoot Marcel ten Hove in mijn kielzog, die aangeeft in mij een perfecte haas te hebben. Zijn doel op zijn eerste marathon is 2u50. Ik loop dus op schema 1u25. Maar ik heb de temperatuur onderschat. Het loopt toch wel aardig op, ondanks het vroege tijdstip. Als ik in dit tempo doorga ben ik bang mezelf onderweg tegen te komen. En dat is het me niet waard.

                       Het groepje waar ik ongeveer drie kilometer lang deel van uit maak, met achter mij TTvW-clubgenoten
                                                           Marcel ten Hove en Werner Wessels (foto: Patrick Scholing)

Ik kom na 5 kilometer door in 19’55”. Prima tijd, maar ik laat mijn groepje lopen. Het hogere doel voor ogen houden. Dat betekent dat ik daarna veelvuldig ingehaald ga worden. Nooit leuk, maar het is niet anders. Daarnaast wil ik ook iedere drankpost optimaal benutten en genoeg water drinken. Dus even rustig aan, drinken en weer door. Daarmee loop ik terug richting Miro en dan de Noord-Esmarkerrondweg op. Eigenlijk valt het me nog mee hoeveel ik word ingehaald: ik heb nog best een redelijk tempo. De doorkomst na 10 kilometer is dan 41’12”. Nog altijd sneller dan wat ik in Bad Bentheim liep, twee weken eerder.

                                       Ontspannen ongeveer halverwege, bij de Lonneker Molen (foto: Patrick Scholing)

Zo loop ik lekker relaxed verder. Op naar Lonneker. Daar de bult af en even goed kijken of ik fotograaf Patrick Scholing ontwaar. Die stond daar bij de molen vorig jaar plaatjes te knippen. En verdomd, hij staat er weer. Hij ziet mij niet, want ik loop aardig incognito zonder mijn sponsorkleding – voor de gelegenheid was door LAAC een mooie Enschede set ontworpen, waar ik eenmalig in loop, vooraf overlegd met Webton – en met een oranje petje van het WK triathlon op mijn hoofd. Maar even roepen en ja, ik word herkend!

                                     De fotograaf heeft me gehoord en drukt nog even professioneel af (foto: Patrick Scholing)

In Lonneker komt me dan een vrij omvangrijke groep achterop die de marathon volgens mij sub-3 wil lopen. Daar haak ik dan bij aan. Het is even schakelen, want ik moet weer wat sneller, maar dat gaat eigenlijk probleemloos. Sterker nog, na een paar 100 meter gaat het me eigenlijk te makkelijk en word ik overmoedig. Ik zie de klok op 15 kilometer langs de kant, die geeft 1u03’18” aan. Beetje doortrekken in die laatste 6 kilometers en ik kom op 1u27 denk ik dan nog. Fout. Maar ik begin te versnellen. Ik loop vervolgens twee snellere kilometers rond de 4 minuten per kilometer, maar als ik dan de busbaan af ben en de singel op loop vind ik het mooi geweest. Wandeltijd. De hoge temperatuur jaagt mijn hartslag toch weer naar een niveau waar ik niet op wil lopen. En denkend dat het nog maar 4 kilometer is; op dat moment voelt 4 kilometer nog behoorlijk ver.
 
Bij de waterpost neem ik dan weer water en zet me daarna weer in beweging. Ondertussen heb ik ook al veel te veel water over me heen gegooid, met als resultaat dat mijn loopbroekje erg zwaar is geworden. Dat zakt me om de 100 meter van de heupen af. Dus ik ben die laatste kilometers continu bezig mijn broek op te hijsen en ondertussen proberen toch nog een redelijk tempo te houden.

                Geconcentreerd bezig aan de laatste kilometers door het centrum, compleet doorweekt (foto: Daniël Visscher)

De laatste kilometers door de stad zijn mooi, met zoveel publiek. En dan ben je vlak bij start-finish, maar ook weer niet. Er moet nog een hele lus worden gelopen. Geen idee hoe lang die is, maar waar ik me nog fit voel zie ik steeds meer mensen kapot gaan. Ik begin zelf weer mensen in te halen. Met de lopers van de hele marathon heb ik helemaal te doen: nog zo’n ronde in die warmte.
 
Dan kom ik bij het punt van de laatste kilometer. Omdat ik me prima voel en me niet bovenmatig heb hoeven inspannen besluit ik er nog een fanatieke slotkilometer uit te gooien. Daarbij haal ik ook nog weer de nodige personen in en met een laatste kilometer onder de 4 minuten finish ik dan na 1u30’26”. De tijd valt me in eerste instantie tegen, maar als ik kijk hoe goed ik me voel: als me dit op Mallorca lukt teken ik daarvoor. Aan de andere kant: ik heb de laatste drie jaren in een halve triathlon niet harder dan 1u47 gelopen. En ook op Mallorca zal het warm zijn… Dus ik denk dat ik daar dit keer maar wat behoudener begin, met de hoop dat ik verderop in de race kan versnellen. 4’30” of zo lijkt me een mooi tempo om in te beginnen, dat zou tot 1u35 leiden. Nog drie weken!

Volledige uitslagen op de site van Enschede Marathon

BAD BENTHEIM – De laatste keer dat ik meedeed aan de Bentheimer Waldlauf was in 2009. Het jaar dat ik, na ongeveer 20 jaar afwezigheid, de loopsport weer serieus oppakte. Ik kwam toen tot 39’31”. Een week later liep ik mijn eerste van vele PR’s dat jaar, 37’15”. Dus dit zou wel een mooie graadmeter zijn waar ik sta. De temperatuur gooide echter roet in het eten en na een voorspoedige eerste ronde moest ik passen. Met 41’17” zat er helaas niet meer in.
 
In de jaren na 2009 heb ik deze wedstrijd altijd overgeslagen. Het kwam nooit meer uit: altijd was er wel wat, of een andere loopwedstrijd die dichter in de buurt was. Optisch dan, want Bad Bentheim ligt natuurlijk echt om de hoek. Dit keer kwam het prima uit en met een start om 16:00 uur kun je de rest van de dag ook nog andere zaken doen.

In mijn geval was dat trainen: ik begon die dag met een uur zwemmen, gevolgd door een uur fietsen. Het was al prachtig weer in de ochtend en het beloofde alleen maar beter te worden. Het werd zelfs echt warm. En toen ik in de middag naar Duitsland reed hoefde ik al geen trainingspak meer aan.
 
Voor de wedstrijd nog even kort met onze nieuwe TTvW troef Marvin Beckemper gesproken. Deze jonge Duitser van LC Nordhorn werd 3e op de 5 kilometer en versterkt komend seizoen onze eredivisie gelederen. Daarna was het de beurt aan de 10 kilometer lopers. Ik start mooi vanaf de eerste startrij en zie naast mij dat Gerold Hartger er ook bij is, die we na de start niet meer terug gaan zien.

                                 Start van de 10 kilometer. Goed weg vanaf de voorste rij (foto: Grafschafter Nachrichten)

Er wordt vrij hard gestart, maar na een kleine kilometer is de schifting al wel gemaakt. Ik haal dan nog twee man in en lig op de zesde plek. Een loper die echt veel te hard is gestart raap ik na 3,5 kilometer op en vanaf dat moment lig ik dus 5e. De kilometers gaan lekker, De eerste in 3’47”, daarna houd ik ongeveer 3’57”-3’58” aan. Ik was in die negen jaar afwezigheid vergeten hoe pittig dit parcours was. Er zit flink wat glooiing in en het cross stuk langs het spoor is veel langer dan ik me kon herinneren.

                                 Hier loop ik nog zesde, maar loop hard in op nummer 5. Het gat achter me is groot

Gerold Hartger is inderdaad uit zicht, daarachter lopen 2 man die ik nog wel in zicht heb en de nummer vier loopt in mijn gezichtsveld, op ongeveer een halve minuut voor me schat ik in. Als we terug zijn in het start/finishgebied zie ik dat de klok op 19’41” staat als ik de tweede ronde in ga. Dat zou een mooie opsteker zijn, een tijd onder de 40 minuten op dit parcours! Vergelijkbaar met 2009, toen ik later nog 37’ers, 36’ers en 35’ers produceerde. Maar niets is minder waar.

                 Eerste ronde in 19'41". Bekertje water is niet voldoende, een kilometer verder is het op (foto: Therese Wetzel)

De warmte begint zijn tol te eisen. Ik heb moeite om het tempo hoog te houden en ik zie dat de nummer vier nu echt op me aan het uitlopen is. Achter me loopt niemand echt in zicht, dus bang voor mijn 5e overall plek ben ik niet. Maar als ik achter op het parcours ben, zonder schaduw en de bult op moet knapt er mentaal iets. Waarom zou ik me hier het apezuur lopen? Vroeger zou deze gedachte nooit bij mijn zijn opgekomen, doorgaan was het devies. Nu: ik stop. Begin te wandelen. Tot de hartslag naar een acceptabel niveau is gezakt. Geen risico.

                       Na een korte wandeling toch terug op plek 5. Laatste meters richting de finish (foto: Therese Wetzel)

Een vreemde gewaarwording, maar eerlijk gezegd interesseert het me geen bal. Ik word dan wel ingehaald door de nummer zes. Ik ben dan bovenop de bult en begin ook maar weer met rennen. De hartslag is genoeg gezakt, dus het tempo kan al snel weer wat omhoog. Ik zie dat ik op ongeveer 20-25 meter van de nieuwe nummer 5 blijf hangen. Maar als ik dat kan, kan ik er ook naar toe, beredeneer ik. Dus nog maar weer een tempootje erbij. Het even wandelen heeft me goed gedaan. Ik kom erbij en ga er dan maar meteen weer overheen. Hij probeert aan het haken, maar na een paar honderd meter geeft hij het op.
 
Dat is het moment waarop we ook weer het bos induiken voor de lange trail richting Kurzentrum. Ik probeer het tempo weer hoog te houden en merk dat ik verder uitloop. Mooi, toch nog 5e. Als we het bos uitkomen is het dan nog een kleine 400 meter. Dan heb ik het eigenlijk wel gehad, nog even op de tanden bijten en dan ben ik bij de finish. 5e in 41’17”. Die tijd valt me vies tegen, zeker na die eerste ronde van 19’41”. Maar het was simpelweg te warm. Benieuwd wat ik had gelopen onder normale temperaturen.

Volledige uitslagen op de site van de Bentheimer Waldlauf

HENGELO – De 46e editie van de Halve van Hengelo was een hele mooie. Niet eens zozeer om mijn eigen prestatie, maar Fynn en Jinthe deden mee met de Bambinoloop. Het hoogtepunt van de dag!
 
Omdat de Bambinoloop al om 10:15 van start zou gaan moest ik dus eerder dan gebruikelijk richting het FBK stadion: mijn wedstrijd startte pas om 11:00 uur. En omdat ik ingeschreven stond voor de 15 kilometer en verwachtte ongeveer een uur onderweg te zijn ging uiteraard Janneke ook mee met Mick: ik ga niet die twee oudsten een uur lang in het stadion laten om zelf te gaan hardlopen.

Fynn en Jinthe hadden er ook erg veel zin in. Voor Fynn nog snel een paar nieuwe hardloopschoenen gekocht bij Step One eerder die week, want het vorige paar Asics was hij ontgroeid. Dat ventje groeit ook als kool! En die schoenen kon Jinthe inmiddels al aan, want ook die krijgt goed water en Pokon en schiet de hemel in.
 
Na het opspelden van de startnummers lever ik ze af in het startvak en mogen ze op weg voor 500 meter, iets meer dan een rondje op de atletiekbaan. Fynn heeft helaas hetzelfde als ik (astmatisch) en heeft net die ochtend veel klachten. Hij heeft tijdens het lopen dan ook erg veel moeite om goed te kunnen ademen. En waar de twee hadden afgesproken om samen te lopen is Jinthe er dan als een speer vandoor gegaan. Beiden halen echter mooi de finish en mogen een welverdiende medaille in ontvangst nemen.

                                                             En Fynn houdt het goed vol, ondanks zijn benauwdheid

Daarna is papa aan de beurt. Na de tien kilometers op de Woolderesloop, met wisselend succes, is het nu tijd voor een vijftien kilometer. Vooraf had ik gehoopt om inmiddels weer 38’ers te kunnen lopen op de tien en 58 op de vijftien, maar gezien de manier waarop mijn wedstrijden zich ontwikkelen ben ik al tevreden als het rond het uur gaat.
 
Ik neem me dan ook voor om niet te gek te doen, maar relatief rustig te starten. Toch gaat het de eerste kilometers onverwacht goed. In de voorgaande wedstrijden kampte ik steeds in een vroegtijdig stadium met vollopende benen en moest ik na drie kilometer in tempo terug. Nu lukt het om het tempo de eerste zes kilometer onder de 4 minuten per kilometer te houden. Doorkomst na 6 kilometer is dan 23’32”, wat voor mij echt een hele verbetering is ten opzichte van enkele weken terug.

                                                Anderhalve kilometer onderweg, geconcentreerd volgend (foto: Patrick Scholing)

De laatste kilometer richting het keerpunt moet ik dan het tempo wat laten vieren. Ook na het keerpunt kom ik niet echt meer op gang, maar het lukt drie kilometers lang om het tempo rond de 4’05” per kilometer te houden. Dat betekent echter wel een kleine 10 seconden verval per kilometer ten opzichte van wat ik daarvoor liep. Op het keerpunt zie ik dat ik negende lig en me geen illusies hoef te maken over een top-drie of top-vijf klassering.
 
De eerste zes kilometer was ik nog in het gezelschap van Tim Bergboer en die zie ik niet ver voor me lopen. Ik heb het gevoel continu over te hebben, maar het lukt me niet om het tempo weer omhoog te schroeven. Iets wat me al eerder is opgevallen: volgens mij durfde ik vroeger dieper te gaan. Tegenwoordig, als ik voel dat het wat zwaarder wordt, laat ik het tempo vieren. Het moet vooral leuk blijven. Maar daar ga ik dus geen snelle tijden meer mee lopen.
 
Doorkomst na 10 kilometer is dan nog 39’54”. Het tempo zakt tussen kilometer tien en twaalf echter verder weg naar 4’12” per kilometer. Tempo’s die ik in een snelle duurloop moeiteloos loop, maar in een wedstrijd langer dan tien kilometer val ik dus ver terug. Ik kan het allemaal niet rijmen, maar het zal te maken hebben met mijn instelling (niet meer diep durven/willen gaan) en te weinig kilometers maken. Overigens is die tweede 4’12” inclusief de brug over het Twentekanaal, dus daar loop ik nog best aardig.

                   Met de nodige moeite de brug opgelopen. Hierna gaat het gelukkig weer wat harder (foto: Patrick Scholing)

Op het laatste stuk richting stadion, over de fietssnelweg F35 weet ik het tempo dan ook weer wat op te schroeven. Ook loopt de temperatuur al aardig op merk ik, met 4’07”-4’08” weet ik de race te besluiten. En zie tot mijn verrassing dat ik 150 meter meer loop dan de officiële lengte van het parcours. Vreemd. Te lang? Mijn officiële eindtijd is 1h01’14”. Volgens mijn Polar V800 heb ik al 150 meter eerder exact 15 kilometer afgelegd in 1h00’41”. Al met al geen slechte tijd, en een 11e plek overall (dus een plekje hoger dan in de officiële uitslag staat, ik ben na het keerpunt maar door twee mensen ingehaald dus moet ik 11e zijn geworden. De huidige nummer 11 is volgens mij een 10 kilometer loper). Als beloning ontvangen alle hardlopende Lentfertjes na afloop een ijsje (want daar deden Fynn en Jinthe het uiteindelijk voor!)

                                     Finish na iets meer dan 15 kilometer. Tevreden met 1h01'14" (foto: Coen Schilderman)

Uitslagen 15 kilometer Halve van Hengelo 2018:

Volledige uitslagen op de site van de Halve van Hengelo