Na de Ironman 70.3 in Bahrain, die echt geweldig ging en een PR opleverde van 4h29’51”, viel ik een beetje in een zwart gat. Geen zin meer om te trainen. En toen kwam corona. Als er nog enige hoop was om me te motiveren waren dat de wedstrijden, maar die gingen dus niet door. En in 2021 hetzelfde liedje. Zo opereerde ik in de eerste helft van 2021 met een fors overgewicht: niet eerder sinds ik met triathlon startte ben ik weer zo zwaar geweest. De vakantie in Daumazan kwam daarom precies op tijd: veel trainen, zwemmen, fietsen, lopen.
Met name dat laatste onderdeel moest een flinke inhaalslag worden gemaakt. Eindelijk leek dat weer op niveau, tot ik een week voor de race in Duisburg op een boomwortel stapte. Samen met Jinthe, lange duurloop van 27 kilometer, Jinthe mee op de mountainbike en ik lekker rennen. Na 10 kilometer ging het achter de vliegbasis Twente in het bos dus mis. Een flink krakend geluid en ik had meteen door dat het niet de boomwortel was die ik hoorde. Ik verging van de pijn, maar 10 kilometer van huis besloot ik toch maar weer proberen te rennen. Uiteindelijk heb ik de training afgemaakt, maar zat na afloop wel met een flink ei op mijn enkel.
De wedstrijd in Duisburg afzeggen kwam niet bij me op. Oorspronkelijk had ik me ingeschreven voor de Ironman 70.3 Mallorca in mei 2020, maar toen die niet door ging kon ik hem verplaatsen naar oktober of kiezen voor een andere race. De keus was tussen Cascais (Portugal), nog een andere wedstrijd op een onmogelijke locatie of een nieuwe race in Duisburg. Laat dat nou net om de hoek zijn! Dus vakantie Mallorca afgeblazen en de wedstrijd omgeboekt naar Duisburg. Uiteindelijk werd ook die race in 2020 uitgesteld en zo stond ik in 2021 dan aan de start voor de eerste editie.
03:00 Wake-up and drive
De wekker ging om 03:00 uur. Die dag zou de start vanaf 07:30 zijn en de wisselzone ging om 06:00 open voor de laatste checks. Ik had alleen mijn fiets ingecheckt, ik had zelfs besloten om mijn FFWD racewielen thuis te laten. Geen gedoe in de wisselzone op de ochtend van de race: de banden zette ik die zondagochtend 29 augustus rond 04:00 op 10 bar. En dan de wieltassen mee de wisselzone in en daar de wielen (en remblokjes) omwisselen. Na het ontbijt stapte ik om 04:45 in de auto en om exact 06:00 reed ik de parkeerplaats bij MSV Duisburg op. Dit keer geen vertraging door files. Rond 06:45 was ik al klaar en kon ik mijn trainingswielen in de auto deponeren.
Vlak voor de start praat ik dan nog met twee Hellas atleten, een jongen van wie ik de naam niet weet en Kyra Meulenberg. Ik geef dan al aan geen al te hoge verwachtingen te hebben; ik wijs op mijn opgezwollen enkel. Beiden schrikken toch wel van hoe dik die is. Ik zie het wel, ik hoop dat ik de finish kan halen. Vooralsnog wil ik me concentreren op een goede swim en bike, de enkel wil ik vooral ontzien ook met het oog op het WK long distance in Almere, twee weken later.
Alle atleten worden steeds per twee weggeschoten, om de 10 seconden. Ik heb er zin in en pak gelijk een goede zwempace. Binnen 50 meter heb ik de achterstand op mijn twee voorgangers goedgemaakt, maar opeens lijkt het alsof mijn adem wordt afgesneden. Blijkbaar een effect van het koude(re) water? Ik heb dit al eens eerder gehad bij de triathlon Portocolom in Mallorca. Gevolg is wel dat ik over moet op schoolslag. En echt hoorbaar aan het piepen ben boven water. De lifeguards in de bootjes halen me nog net niet uit het water... De eerste 500 meter gaan dan ook boven de 12 minuten, ik zwem 2’12”/100. Als ik al een goede race had willen draaien is deze nu om zeep. Na die 500 meter lukt het me eindelijk om weer terug borstcrawl te gaan zwemmen. In het vervolgtraject kom ik tot 1’47”/100 en kom uiteindelijk na 36’07” het water uit. Best wel een deceptie, maar na de zwemtocht in de Maarsseveense Plassen een week eerder verbaast het me ook niet zoveel eigenlijk. Na 37’32” passeer ik dan de tijdsregistratiemat en duik T1 in.
Mijn fiets staat gelukkig op een herkenbare plaats en deze heb ik snel gevonden. Maar voordat ik naar mijn fiets kan moet ik eerst on-ge-loof-lijk zeiken. Aangezien mijn zwemtijd toch al drama was neem ik de tijd en ga bij zo’n piscaroussel even een minuutje los. Daarna door naar mijn fiets, wetsuit aan, helm op, zwemspullen in de blauwe tas – deze mogen bij de fiets blijven liggen, wat wel weer een voordeel is – en op naar het fietsparcours. Dit hele ritueel neemt, inclusief plaspauze, 4’38” in beslag.
Op de fiets hoop ik dan toch nog iets van de race te kunnen maken. Het regent inmiddels als een dolle en aangezien ik mijn schoenen in de pedalen had geklikt staat daar een lekker laagje water in als ik op de fiets spring. Ik hoop dan mijn goede oude kunstje te kunnen doen, maar eigenlijk krijg ik nergens echt het gevoel dat ik superbenen heb. Net als in Saerbeck voor de vakantie: het gaat wel hard, maar niet hard genoeg. Het parcours is een heen-en-weer rondje van 45 kilometer, dus 22,5 kilometer heen, keren, en dan dezelfde weg weer terug. En dat twee maal.
Opnieuw weet ik snel mijn plekje te vinden. Het aantal fietsen in het parc fermé is aan de lage kant, dus ik lig toch wel aardig goed in de wedstrijd. Tegen beter weten in wil ik daarom snel wisselen en verzuim daarbij de tijd te nemen om mijn sokken goed aan te trekken. Mijn voeten zijn nog zeiknat van de regen en in mijn looptas zitten droge sokken. Deze gaan niet echt soepel aan zeg maar. Het is zelfs zo erg dat ik, in mijn haast, de nieuwe sokjes van Compresssport gewoon kapot trek. En dan zit hij nog niet goed: ik meen te voelen dat hij onder mijn voetzool dubbel zit. Maar ik wil lopen, dus ik trek mijn schoenen aan en verlaat na 3’35” de wisselzone. Op naar 21 loopkilometers.
11:31 Run
Als de wet van Murphy eenmaal aan het werk is, stopt hij ook niet. Zeker niet tijdens een (halve) triathlon. Ik had geen eigen gels meegenomen, want ik had richting Almere getraind met Maurten gels. En laten ze deze nou ook aanbieden bij de verversingsposten in Duisburg! Dus ik had geen extra gels mee, maar wilde deze onderweg aanpakken. Meteen uit T2 pak ik de eerste aan, maar dat bleek achteraf een verkeerde keuze: ik trainde met de cafeïnevrije versie, en ik blijk hier de versie mét cafeïne te hebben aangepakt. Daar kom ik echter zestien kilometer later achter.