Vorig jaar had ik al voor het eerst aan de start gestaan bij een NK halve triathlon. Nieuwkoop was toen het plaats delict. Ik vond het geen erg aantrekkelijke race eerlijk gezegd en zal er ook niet snel weer starten. Didam daarentegen: leuk, dicht bij de deur en we hadden ook nog eens prachtweer! Alle ingrediënten voor een mooie triathlondag waren aanwezig.
Met een start om 08:30 betekent het alleen wel dat je belachelijk vroeg je mandje uit moet. In je eigen tijd, na een week hard werken. Het is maar wat je hobby noemt. De wekker ging dus om 5 uur en na het ontbijt om iets na zessen Pascal opgepikt en richting Didam gekard. Goed te doen, een ritje van nog geen anderhalf uur. We waren dus ruimschoots op tijd om de wisselzone te verkennen en in te richten.
Ik had geen idee wat ik mocht gaan verwachten. Ik had zelf een tijd van 4 uur voor ogen: 40 minuten zwemmen, 2 uur fietsen en 1 uur 20 minuten lopen. Leek me haalbaar. Omdat het een NK was, was het deelnemersaantal flink: ruim 300 individuele deelnemers stonden aan de start. Ik stond bescheiden opgesteld bij de zwemstart om niet in het gedrang te komen. Voor me stonden Marlies Schoonhoven en Ardjan de Groot, ik wilde proberen te kijken of ik hen eventueel zou kunnen volgen. Al snel na het startschot ging dat vrij makkelijk. Maar door de drukte voelde ik me niet echt op mijn gemak en deed al snel een paar schoolslagen tussendoor. Ik kreeg het gewoon benauwd en kwam in ademnood. Volgens mij heb ik in een vorig leven op de Titanic gezeten of zo.
Ik was vrij ver aan de rechterkant gestart, bij de achterste boei kwam het volk van links er ook bij. Een trechter zeg maar. En dat wil allemaal zo kort mogelijk om die boei heen. Ik had de korte lijn al te pakken, dus ik zwem met mijn rechterschouder tegen de boei rond. En wat sommige mensen bezielt of denken… word ik ineens vol met mijn hoofd onder water gedrukt. Ik vraag me werkelijk af waar dat op slaat. De persoon in kwestie bood nog zijn excuses aan, wat zijn leven heeft gered. Dus heb het toen daarbij gelaten, na nog een verwensing naar zijn hoofd te hebben geslingerd. Anders had dat wel eens anders af kunnen lopen, want dat pik ik dus echt niet. Gelukkig liet ik me niet van de wijs brengen en hervond daarna mijn zwemtempo. De tweede ronde ging goed, ik zwom voor mijn gevoel grotendeels de ideale lijn en na 35’48” was ik het water uit. Met die schoolslag in het begin en die ruzie bij de boei, gewoon een nette tijd. Gewoon 2 kilometer onder de 36 minuten, progressie! Vergelijk even met mijn 40’44” tijd op de Ironman 70.3 in Mallorca vorig jaar (over 1.9 kilometer, die overigens te lang was).
Ik had nieuwe triathlonfietsschoenen aangeschaft. De avond ervoor nog even getest op het wisselen, met de schoenen alvast in de pedalen. Maar dat was nog geen succes. Ik besloot geen risico te nemen en de schoenen gewoon aan te trekken en daarmee het parc fermée uit te rennen. Daarbij werd ik helaas opgehouden door een drietal dat ik niet kon passeren, terwijl we al wel over de tijdsregistratiemat waren. Dit gaat allemaal van mijn bike split af!!! Na de balk mochten we opstappen en kwam er ruimte, dus ik was dan ook snel weg. Ik wist nog niet hoe hard ik gezwommen had, maar toen ik na een kleine 2 kilometer Pascal al in het vizier kreeg wist ik dat ik het wel aardig gedaan had. Ik trapte lekker door en haalde veel triatleten in. De eerste ronde ging in ongeveer een half uur, dus met nog drie ronden te gaan op schema voor een fietstijd van 2 uur.
Ik hanteerde lekker hetzelfde tempo, kreeg de pedalen makkelijk rond en ook op de wat makkelijker stukken kon ik goed een zwaar verzet rondkrijgen. Enige doorn in het oog: tot drie keer toe een groep van minimaal zes/zeven triatleten ingehaald. Waarvan een groepje ook nog het lef had om te proberen aan te haken op het moment dat ik voorbij kwam. Een advies: als je zo graag aan triathlon wilt doen, bestudeer dan ook even de bijbehorende spelregels. Wel zo leuk voor de mensen die deze sport wél eerlijk willen beoefenen. Ook in de wedstrijd voor mij gebeurde dit veelvuldig hoorde ik. En zag ik, aan de splittijden na het fietsen. Ik baal er stevig van dat de jury hier niet tegen optreedt, waar zijn anders regels voor… Enfin, ik reed dus lekker door. Op eigen kracht. In de derde ronde ook nog Ronny Leeftink opgepikt en achter me gelaten, na Rijssen was dat de wedstrijd in de wedstrijd geworden :-)
De laatste ronde nam ik iets gas terug om fit aan het lopen te kunnen beginnen. Kort voor de wissel haal ik dan de op dat moment derde dame in koers in, Sandra Wassink. Ook zo iets. Om een eerlijk koersverloop in de dameswedstrijd te bevorderen, graag de dames en heren apart laten starten, NTB! Deze dame werd na het zwemmen door een mannelijke clubgenoot (Michel Besseling) opgepikt tijdens het fietsen en door hem op de fiets en tijdens het lopen naar NK zilver geloodst. Dat lijkt me toch niet de bedoeling – en ook niet fair ten opzichte van de concurrentie. Ik vraag me dan ook af of je oprecht trots kunt zijn op je geleverde prestatie. Net als met de stayeraars: je houdt niet alleen de tegenstand voor de gek, maar vooral jezelf. Maar ja; het is beter om positieve energie te halen uit je eigen prestaties, dus verder maar weer met mijn eigen race.
Lag ik na het zwemmen nog 149e, inmiddels kwam ik als 41e van de fiets. Precies 2 uur gefietst, 40 km/h gemiddeld over 80 kilometer, lekker! Lopen! Ik wilde geen risico nemen met kapotte voeten, dus besloot om toch snel even een paar sokjes aan te trekken. Half minuutje extra wisseltijd, schoenen aan en weg. Al snel kreeg ik Peter van Egdom op mijn hielen, die er een bruut tempo in had. Out of my league. Na een kleine kilometer had ik mijn ritme gevonden. Het kon harder, maar niet forceren, het was tenslotte nog ver. Maar met een eerste ronde in exact 20 minuten lig ik op schema voor mijn 4-uurs finish!
In de tweede ronde kreeg ik het al wel wat moeilijker. Maar het oogde nog soepel. In het begin van de tweede ronde werd ik ingehaald door koploper Diederik Scheltinga, maar die liep niet eens zo veel harder. Zijn broer Evert moedigde me nog aan, zei dat het er goed uit zag. Nog wel ja. De nummer twee Dirk Wijnalda kwam me een halve ronde later heel wat harder voorbij; ik zag al snel dat hij Diederik op zou rapen. Met name op het onverharde deel, waar ik bijna door mijn enkel klapte, verloor ik in die tweede ronde tijd. Achteraf was die ronde nog enigszins acceptabel met 21:24, maar het verval was toen al te groot. En de vermoeidheid sloeg toe.
Misschien had ik na de eerste ronde al de fout gemaakt door mijn gels niet te nemen. Misschien had ik last van het feit dat ik begin van de week niet 100% fit was. Misschien had ik aan het eind van de tweede ronde niet moeten proberen aan te haken bij Bob Martens en Dave Rost. Misschien was ik nog niet voldoende hersteld van Lanzarote. Misschien niet genoeg uitgerust door enkele gebroken nachten omdat Fynn ziek werd later in de week. Hoe het ook zij: het tempo stokte en ik was niet meer vooruit te branden. De derde ronde ging in 23:47, de laatste zelfs in 24:54. Dus in de laatste tien kilometer verlies ik bijna negen minuten op mijn beoogde eindtijd van 4 uur. En jammer dat je dan in de laatste kilometers weer voorbij wordt gelopen door mensen die nog fris en fruitig zijn omdat ze daarvoor lekker uit de wind hebben gezeten in hun stayergroepjes.
Voor de klassering in de NK stand had het weinig uitgemaakt, hooguit van een negende naar een zevende plek. Maar overall had het toch zeker 20-25 plekken gescheeld. En een top-25 klassering staat toch beter dan de 47e nu. Er zijn weer lessen geleerd. Met betrekking tot het tijdig nemen van sportvoeding en uitgerust aan de start verschijnen.
Uitslag NK Triathlon Didam:
1. Dirk Wijnalda 3:39:06 1e M40
2. Bob Martens 3:40:56
3. Diederik Scheltinga 3:41:42
4. Bert Flier 3:42:03 2e M40
5. Dave Rost 3:42:21 3e M40
6. Richard de Groot 3:45:06 4e M40
7. Jan-Roelf Heerssema 3:45:38
8. Niels Esmeijer 3:47:09
9. Stefan van der Pal 3:47:39
10. Tjardo Visser 3:47:46
47. Erik Lentfert 4:10:16 9e M40
Volledige uitslagen op de site van triathlon Didam