Een dag eerder had ik alle zaken al ingepakt: de tijdritfiets gedemonteerd en in de fietskoffer, koffer gepakt. Ik vloog om 11:40 vanaf Münster, dus mijn plan was rond 08:30 vertrekken. Als de kinderen naar school moeten om 08:15 begint Fynn onbedaarlijk te huilen. “Ik wil niet dat je weggaat.” Ja, Janneke krijgt het er maar druk mee de komende dagen, drie kids in haar eentje. Ik vraag Fynn of ik hem nog naar school moet brengen. Zo gezegd, zo gedaan. Helemaal blij. Om 08:45 weer thuis en dan kan ik de auto in, richting vliegveld Münster-Osnabrück. Onderweg schalt een nummer uit 1994 door de boxen, 2 Brothers on the 4th Floor – Dreams. Dreams make a wish come true. Voor de 17e keer naar Mallorca. Om weer een mooie triathlon te mogen doen. Ja, een droom die uitkomt. En ook een beetje revanche voor de mislukte Ironman Mallorca in 2015. Die door toedoen van een zichzelf sportvoedings”deskundige” noemende charlatan om zeep werd geholpen. Dat neem ik hem nog steeds kwalijk. Verder heb ik dat al lang en breed afgesloten, maar bij het betreffende bedrijf koop ik nooit meer iets uiteraard. Ik prijs me dan ook gelukkig met de ondersteuning van AthleteSportsWorld. Die naast goede producten ook deugdelijke adviezen geeft.
Op de luchthaven in Mallorca nog even gedoe, want mijn fiets is spoorloos. Mijn koffer heb ik al snel, maar de fiets komt maar niet binnen op de special luggage band. Twee keer gevraagd in mijn beste Spaans aan de luchthavenmedewerkers, maar hij moet toch echt daar binnen komen. Na drie kwartier ben ik het zat en besluit ik toch nog eens een kijkje te nemen bij de band waar mijn koffer is binnen gekomen. En daar staat inderdaad ook mijn fietskoffer… Drie kwartier om zeep. Gevolg is dat de fiets niet meer meekan in de minivan, want die zit inmiddels te vol met bagage. Dus ik moet wachten op een andere bus. Daardoor kom ik uiteindelijk pas om 17:00 bij het hotel aan en kan mijn plannetje om het parcours te verkennen overboord. De fiets maar monteren en daarna door naar het avondeten. En vervolgens vroeg naar bed, want het is een lange dag geweest.
Donderdag 12 oktober: rondje kust en registratie
Enkele dagen voor de wedstrijd kwam op facebook een berichtje voorbij. Niels Esmeijer, voormalig teamgenoot van me bij TTvW, had een fotootje geplaatst dat verdacht veel op Mallorca leek. En inderdaad, hij zit in de buurt. Dus daags voor mijn vertrek afgesproken om samen een ritje te maken. Of het nu verstandig is om twee dagen voor de race een lange inspannende rit te maken…. Nee. Maar aangezien ik hier maar een paar dagen ben wil ik optimaal gebruik maken van mijn tijd op Mallorca. En daar hoort mijns inziens de Koninginnerit die we altijd met JdR Cycling reden ook bij.
Het mooie is dat je vanuit Peguera deze tocht veel mooier kunt rijden dan vanuit Playa de Palma/Ca’n Pastilla. Je hoeft nl. niet door Palma, maar kunt gelijk de bergen in. Ik had dus een mooie alternatieve aanlooproute bedacht. Ik eerst naar Es Capdella, dan naar Calvia en daar om 10 uur met Niels afgesproken. Van daaruit rijden we door naar de voet van de Col de Sa Creu, bij mijn zus beter bekend als de Huulweg. Vervolgens niet de klim op, maar rechtdoor en na de afdaling linksaf, de grote weg op richting Puigpunyent. Van daaruit klimmen naar Esporles, en na Esporles richting Valldemossa. Daarna volgt de kustweg naar Andratx en dan weer terug via Es Capdella naar Peguera. Uiteindelijk rijden we 105 kilometer in precies 4 uur. Met in totaal 1850 hoogtemeters. Best aardig doorgereden, waarbij ik toch wel enige reserve heb proberen aan te houden met het oog op de wedstrijd van zaterdag.
Eenmaal terug in het hotel douchen en dan door naar de snackbar, want ik had inmiddels reuze honger gekregen. Ik doe me tegoed aan een hamburger en een wrap en daarna ga ik door naar de registratie. Startspullen ophalen, even kijken bij de standjes en merchandising (dit keer niets gekocht, ik vond het shirt erg lelijk). In mijn rugtas had ik mijn boek “Onschuld” van Dean Koontz meegenomen plus een badlaken, dus aansluitend ga ik lekker om 16:00 uur op het strand van Tora Beach liggen. Lekker even twee uurtjes rust en genieten van het zonnetje.
Vrijdag 13 oktober: parcoursverkenning en pasta party
Ik verkeerde op vrijdag de 13e niet in de illusie dat mijn benen al waren hersteld van de inspanningen een dag eerder. Maar toch wilde ik weer fietsen, een dag voor de race. Ten eerste omdat ik het parcours vanaf Calvia niet ken, ten tweede omdat ik mijn tijd op Mallorca ten volste wil benutten. Ik begon na het ontbijt echter met een wandeling van een half uur naar Tora Beach: eerst even het zwemparcours verkennen. De boeien lagen er nog niet, maar het zwemmen ging prima. Fantastisch helder water en nog een grote school vissen gezien. Eenmaal op de kant schrok ik wel: ik kwam in 25 minuten nog niet aan een kilometer, gaf mijn Polar aan. Ik weet dat ik het zwemmen een beetje verwaarloosd heb na de Ironman Luxembourg, maar dit? Ik kon het niet echt plaatsen.
Daarna wandel ik weer terug naar het hotel en klim op de fiets. Dat wordt nog krap in verband met de briefing in het Engels, die om 12:30 begint. Ik stap om 11:00 op de fiets voor de ronde van 45 kilometer, inclusief 400 hoogtemeters. Maar het heen-en-weer stuk achter Calvia laat ik voor wat het is, dat ken ik wel. Ik merk dat het parcours verder best snelle stukken heeft, met ook wat lastige passages. Volgens mij iets lastiger dan het parcours in Alcudia, maar het leent zich zeker voor een goede fietstijd. Als ik in Santa Ponça kom valt me op hoe mooi het daar is, verscholen in de baai. Het laatste stuk is dan nog weer even lastig en vervolgens rijd ik door naar het hotel. 35 kilometer in 1h20, gemiddelde hartslag 106.
Snel douchen en door naar de briefing. Die om 12:30 begint, het is inmiddels 12:20. Dat ga ik dus niet redden. Aangekomen bij de briefing pak ik nog net het laatste gedeelte mee. Mijn belangrijkste vragen stel ik vervolgens in de rij bij de pasta party: voor me staat een Engelsman en die weet me te vertellen wat te doen met het nummerplaatje voor de fiets en de extra set decalls (voor op de badmuts). Eenmaal in gesprek hebben we een leuke klik en de conversatie wordt daarna vervolgd onder het eten. De man heet Peter Hayward, is bijna 58 en heeft eerder dit jaar zijn baan opgezegd en is vervroegd met pensioen gegaan. En nu is hij full-time levensgenieter en triatleet. Geweldig verhaal! Na de pasta party nemen we afscheid en ga ik nog even op jacht naar een Spaans voetbalsetje voor Fynn en iets leuks voor Jinthe.
Daarna lekker bij het zwembad liggen, op tijd naar het avondeten (meteen om 18:00 uur) zodat ik om 19:00 klaar ben. Dan kan ik daarna bij licht nog richting de wisselzone fietsen om de fiets en tasjes in te checken. Ik ben wat huiverig om de banden op de volle acht bar in te checken. Daarom doe ik het ook niet om vier uur ’s middags, ik wil geen risico op exploderende banden. Maar rond 19:30, als ik de boel incheck, is het voldoende afgekoeld en warmer wordt het ook niet voor 09:00 de volgende ochtend. Dus ik neem het risico. Daarna weer terug naar het hotel, waarbij ik onderweg eindelijk de begeerde kleding voor de kids scoor.
Zaterdag 14 oktober: race day
De wekker gaat om 06:00 uur. Ruim op tijd voor de start, ik moet om 09:15 starten in de vierde wave, na de pro-mannen (09:00), pro-vrouwen (09:03) en de age groupers onder de 40 (09:10). Vanaf 07:00 tot 08:30 kun je de laatste dingen doen in de wisselzone, maar aan een uur heb ik voldoende. Ik heb een dag eerder een half wit brood, jam en wat yoghurt bakjes gekocht bij de Mercadona. Dat wordt mijn ontbijt. De mogelijkheid om eerder te ontbijten in het hotel wordt helaas niet aangeboden. Om 07:00 vertrek ik lopend naar Tora Beach, wederom een wandeling van een klein half uur, om daar iets voor half acht aan te komen. Bidons op de fiets, gels voor onderweg… Looptasje nog een keer checken en wel tien keer de bandenspanning gecontroleerd. Ja, de banden zijn nog hard. Met de streetwear tas en de wetsuit verlaat ik de wisselzone en ga wachten op de start.
Voor de start spreek ik nog even Patrick Dirksmeier, een erg sterke Duitser die de triathlon van Münster dit jaar won in een erg scherpe tijd van 1h45. Hij start bij de pro’s en was eerder dit jaar Europees Kampioen op de halve afstand. Iets later besluit ik in mijn wetsuit te kruipen. Ik heb voor de gelegenheid mijn Spaanse trisuit aangedaan: op Mallorca zitten niet echt de target customers van mijn sponsoren, plus het is een erg fijn pak en gaat me hopelijk een hoop lokale aanmoedigingen opleveren. Vlak voor de start kom ik dan weer Peter tegen. Hij is zijn chip kwijt. Juist op dat moment komt de man van de timing langs en attendeert hem erop dat er vervangende chips liggen bij de zwemstart. Ook weer opgelost. We kijken naar de start van de pro’s, wensen elkaar succes en dan begeef ik me naar de zwemstart.
Ik besluit lekker brutaal redelijk vooraan te gaan staan. Ondanks die ogenschijnlijk zwakke zwemprestatie van een dag eerder. Ik zie het wel. Volgens mij ben ik toch echt wel flink verbeterd en zou ik redelijk voorin het veld mee moeten kunnen. Wel kies ik voor de rechterkant, zodat ik aan de ene kant van me geen zwemmers heb. Als het startschot valt ren ik het water in en lig ik eigenlijk al meteen redelijk vooraan in mijn wave. Ik blijf lekker de zijkant houden en zie na 50-100 meter wel dat er een flinke groep zwemmers links van me passeert. Daar ga ik achteraan en blijf zo mooi in het spoor.
Al snel hebben we de eerste oranje badmutsen van de eerdere wave ingehaald. En we zijn nog niet eens halverwege. Ik maak me niet al te moe, misschien is dat ook een beetje het probleem. Ik zwem wel aardig door, maar het is nog niet eens intensieve duur. Als we het keerpunt hebben gehad zie ik dat ik links van me 615 Peter Liekens uit België aan het inhalen ben. Uiteindelijk kom ik bijna een minuut na hem het water uit, dus ik doe daarna iets helemaal verkeerd. Ik focus me namelijk niet meer op de zwemmers voor mij, maar op de rode Challenge boei. In mijn optiek moeten we daar rechts omheen. Maar op een gegeven moment zie ik dat ik de enige ben. Het hele pak zwemmers zit ongeveer 30-50 meter links van me in een rechte lijn naar de kust te zwemmen.
Daarmee laat ik naar inschatting een ruime minuut liggen. Jammer dan. Ik kom als 217e overall uit het water, van de ruim 700 deelnemers. Nog niet slecht. Maar aangezien ik Peter Liekens halverwege inhaalde en hij de 176e zwemsplit neerzet laat ik hier toch zeker 40-50 plekken liggen. En een dikke minuut dus. Echt tevreden met de gezwommen 33’38” ben ik dan ook niet. Maar met een minuut sneller was ik dat ook niet geweest. Ik had gehoopt dichter op de 30 minuten te zitten. Uiteindelijk heb ik bijna 100 meter te veel gezwommen volgens mijn Polar (1975 meter). Toch maar weer extra tijd en energie in het zwemmen investeren deze winter.
09:48 Wissel 1
Eenmaal de zee uit is het ploegen door het mulle zand. Zwaar. De kledingtent in, snel de wetsuit uit, in de tas en de fietshelm op. Die wissel heb ik behoorlijk snel gemaakt. Ik win in de eerste wissel al 40 plekken en lig na de wissel 177e overall. Na 3’19” spring ik op de fiets en kan ik beginnen aan de twee fietsronden.
Wat opvalt is dat ik met name in het eerste gedeelte flink veel fietsers inhaal. Dus ik heb niet ver achter de groep betere zwemmers gezeten uit mijn wave, en ik loop hard in op de zwemmers uit de wave die vier minuten voor ons zijn gestart. Richting Es Capdella is het een grote inhaalrace. Toch geef ik allesbehalve vol gas. We moeten dit rondje twee keer, dus ik wil de eerste ronde echt op reserve fietsen. Plus ik wil nu eindelijk wel weer eens een halve triathlon afsluiten met een fatsoenlijk looponderdeel, dus nog een reden om me een beetje gedeisd te houden.
Boven bij Es Capdella draaien we rechtsaf richting Calvia. Daar kan ik mooi even flink tempo maken en richting keerpunt blijft het triatleten oprapen. Als ik bij het keerpunt ben lig ik inmiddels 124e en heb dus meer dan 50 plaatsen gewonnen. De afdaling daarna doe ik behouden. Ik merk dat ik voornamelijk moeite heb met bochten naar links op snelheid te nemen. Waarschijnlijk het gevolg van de laatste val die ik heb gemaakt, in een bocht naar links. Volgens mij houd ik wat mensen op achter me, maar op de rechte stukken neem ik weer afstand.
Eenmaal terug in Calvia volgt een heel mooi stuk richting Magaluf. Daar kan ik lekker tempo rijden, maar de echte schifting in het fietsen is dan wel gemaakt. De Belg Peter Liekens rijdt dan bij me in de buurt, de Nederlander Nick Jacobs, die vooral op het vlakke flink vaart maakt en de Duitser Albert Egerer. Als Nick Jacobs afstand neemt besluit ik maar op reglementaire afstand te volgen. Dat doe ik tot in Santa Ponça. Daar vind ik dat het tempo me eigenlijk iets te hoog ligt en besluit weer gewoon mijn eigen ritme te pakken met het oog op ronde twee en het lopen. Niet veel later passeert ook Peter Liekens weer.
De passage door Santa Ponça is erg mooi en snel tegelijk. Toch werp ik even een blik op het fraaie strand, voordat we weer van de kust afdraaien en we nog een lastige passage heuvelop krijgen. Als we dan op de parallelweg richting Peguera omhoog rijden wordt ik ingehaald door de Brit Adam Taylor, met een paar opvallende gele sokken. Hij rijdt met een lichte tred maar neemt daarna niet echt afstand.
Als we de tweede ronde ingaan voel ik me dan ook nog erg fris. De eerste bidon is precies leeg, volgens schema. Eerste gelletje is weggewerkt en we mogen weer omhoog richting Es Capdella. Dit keer wil ik iets steviger tempo rijden en ik kan de klim lange tijd in de tijdrithouding blijven liggen, tegen ongeveer 30 gemiddeld. Als ik net wat wil drinken ontwaar ik links van de weg een fotograaf. Ik groet hem met de bidon en maak een ‘hang loose’ gebaar. Het blijkt een perfecte reclamefoto voor sponsor AthleteSportsWorld te worden: zonder het te weten houd ik de bidon met logo precies goed en lijkt het net of ik een duimpje opsteek.
Niet veel later haal ik op de steilere stroken richting Es Capdella Nick Jacobs weer in. Hij lijkt zich een beetje vergaloppeerd te hebben op de ronde: het tempo is er aardig uit. Als we de afdaling richting Calvia pakken komt hij nog een keer voorbij, maar bij de verversingspost begint het weer omhoog te lopen en daarna zie ik hem niet meer terug.
Op het heen en weer stuk achter Calvia haal ik weer een aantal mensen in. Die blijven echter kort achter me fietsen, of halen me zelfs weer in. De jurymotor die net langs komt is het er ook niet mee eens en sommeert de hele groep (5 man) om meer afstand te nemen. Als ze graag weer voor me fietsen, prima. Ik spaar mijn krachten liever voor de resterende 30 kilometer en de afsluitende halve marathon.
Vlak voor het keerpunt haal ik dan Davy Rosseel uit België in. Inmiddels ben ik opgeschoven naar de 116e overall stek. Dus in de volle ronde van keerpunt naar keerpunt maar acht plaatsen gewonnen. Zoals ik al zei: in de beginfase van het fietsen was de sterkte van het veld eigenlijk al wel een beetje uitgekristalliseerd. Ik hinder Davy in de afdaling weer enigszins, wederom heb ik moeite met de bochten naar links. Maar ik neem liever geen risico en kom veilig over dan dat ik weer in een ambulance beland. Ook Adam Taylor komt weer terug en eigenlijk blijven we die gehele tweede ronde in elkaars nabijheid.
Er zijn stukken waarop ik denk “ik blijf er wel achter, dat spaart krachten”. Maar op een gegeven moment ben ik toch weer van mening dat het harder kan en moet. Dus geef ik maar weer gas en ben hem op een gegeven moment weer kwijt meen ik. Na Magaluf, Son Ferrer en El Toro duiken we weer Santa Ponça in. Ik voel me echt nog super lekker, dus als we de passage langs het strand hebben gehad en weer heuvelop mogen geef ik nog eens extra gas. Ik zie dat bij een aantal fietsers het beste er inmiddels wel af is. Mijn Britse metgezel is er nog wel steeds, maar ook die passeer ik weer op weg naar de top en de laatste afdaling richting Peguera gaat lekker hard. Ik kom als 105e overall terug bij de wisselzone en fiets 2h39’01” over de 90.1 kilometer, een gemiddelde van 34 km/h met bijna 900 hoogtemeters.
12:30 Wissel 2
Ik ben de wissel ingedoken met Adam Taylor en een Duitser in mijn kielzog. Ik weet snel de plek in het parc fermée te vinden en zie dat er nog maar weinig fietsen staan. Ik schat inderdaad snel in dat ik ongeveer top-100 lig in het totale veld. De helm moet mee, want terug in de tas. In de tweede wissel neem ik iets meer tijd om sokjes aan te trekken. Verder praat ik even met Adam, die het ook prettig vond om, binnen de regels, samen te kunnen werken. Hij is iets eerder klaar, de Duitser ook. We wensen elkaar succes en ik begeef me als 107e op het loopparcours. De split time is 2’41”.
Ik heb me voorgenomen om vooral niet te gek te beginnen. Een degelijk looptempo. Aangezien ik het twee weken geleden aan het eind moeilijk kreeg bij de Herfstloop en toen op 4’00” begon, denk ik dat ik nu met 1h35 een prima halve marathon kan lopen. Daarvoor is slechts 4’30” per kilometer nodig, dus dat tempo probeer ik op te pakken. In de eerste ronde lukt dat goed, maar ik merk dat ik met name moeite heb met de stukken in de volle zon en de stroken die omhoog lopen. Ik pak voldoende water aan bij de waterposten en heb in de wissel de eerste gel genomen. Twee heb ik er mee voor onderweg, eentje na zeven kilometer (op een derde) en na veertien kilometer (na twee derde).
Als ik het parcours op loop komt al snel toptriatlete Sofie Goos me achterop. Die zijn eerder gestart en ze is dus aan haar tweede ronde bezig als ik aan mijn eerste begin. Ik loop er eventjes achter, maar dat tempo vind ik toch te gortig. Levert wel een leuk plaatje op ;-)
Aan het einde van de eerste ronde heb ik Adam weer achterhaald en dat rondje gaat in 25 minuten. Precies op schema. Maar ik laat me in de war brengen door de tijd bij de finish. Bij doorkomst geeft die 3:58:36 aan. Met nog drie rondes van ruim 5 kilometer te gaan denk ik dat ik een tijd onder de 5 uur wel kan vergeten. Mentaal doet dat iets met me, want ik zette in op 4:40-4:45. Wat ik op dat moment echter vergeet is dat dat de tijd van de pro’s is. En die zijn een kwartier eerder gestart…
Maar het mentale kwaad is geschied. Ik verval in mijn overlevingsmodus. Wat betekent dat ik begin te wandelen bij de waterposten. Ik ben niet eens echt moe of zo, maar om de een of andere reden (warmte? angst voor uitputting?) ben ik niet meer bereid om tot het uiterste te gaan. Toch verlies ik in die tweede ronde niet eens echt heel veel tijd. Ik neem netjes mijn tweede gel na zeven kilometer en kom na twee rondes (10.74 kilometer) door in 51’33”. Het gemiddelde tempo is inmiddels wel gezakt naar 4’47” per kilometer.
Ik zie inmiddels ook my mate Peter op het loopparcours. Hij loopt niet ver voor me en ligt denk ik bijna een ronde achter. Toch duurt het nog best even voordat ik hem achterhaal: het constant wandelen tussendoor werpt me aardig terug. Na de eerste loopronde had ik zes plekken verloren (111e overall), na die tweede ronde lig ik inmiddels 118e. Dus weer zeven plaatsen kwijt. En wat ik niet weet is dat ik nog steeds ruim op koers lig voor een sub-5 finish, maar die marge ben ik rap aan het verliezen. Op dat moment maakt het me eigenlijk niet uit: het enige doel dat ik voor ogen heb is genieten van deze mooie race. En dat doe ik met volle teugen. Terwijl ik onderweg luidkeels wordt aangemoedigd door Spaanse kelen:”Vamos El Mariachi!!”
In de derde ronde merk ik dat ik, door het continu uitgieten van water over me, mijn startnummer aan een kant is gescheurd. Hij zit dus nog maar aan één hoekje vast. Ik check het meerdere malen in die ronde, maar het blijft verder keurig zitten. Tot ik bijna bij de doorkomst naar ronde vier ben. Ik kijk weer naar beneden en zie dat het startnummer weg is. En nu? Ik ren door, maar twijfel. Ik besef ineens dat ik het nummer nodig heb om de fiets terug te krijgen na afloop. En die heb ik dan ook echt snel nodig, want ik vlieg de volgende ochtend vroeg terug, dus de fiets moet diezelfde avond nog gedemonteerd worden. Ik draai me om en krijg meteen wat naar mijn hoofd geslingerd van een Spanjaard, die denkt dat ik het parcours ga afsnijden. Niets is minder waar. Ik ga op zoek naar mijn startnummer. Een minuut daarvoor had ik het nog. Ik loop een kleine 100 meter tegen de stroom in en ja hoor, daar ligt een nummer op de grond. 613. De mijne. Gelukkig.
Ik vervolg de weg met het nummer in mijn hand. Maar ideaal is anders. Omdat ik vlak bij de finish ben besluit ik na de finish te stoppen. Ik geef het aan een toeschouwer, met de vraag of ik het na de race terug kan krijgen. Daar moet ik dan maar op gokken. Ik zet me weer in beweging en lig inmiddels 129e in de race. Mijn gemiddelde tempo is opgelopen naar 5 minuten per kilometer.
Die laatste ronde gaat dan nog best lekker. Ik wandel tussendoor, maar bepaalde stukken lijkt het of ik de geest krijg en weet ik mijn normale wedstrijdtempo te benaderen. Toe, denk ik nog. Die laatste drie kilometer dan even op een echt wedstrijdtempo. Maar als dan de volgende waterpost opdoemt is de verleiding weer te groot. Echt een mentaal dingetje. Zo verlies ik die laatste ronde dus ook nog wat plaatsen. Zelfs vlak voor de finish word ik nog voorbij gesprint. Ik lag dus 14e in mijn age group op dat moment, nu op twee tellen 15e. Wat zou het. Ik vind het op dat moment belangrijker dat ik niet te kort achter die vent zit, zodat ik een finishfoto van me alleen krijg.
Als ik de finish passeer staat de klok op 5:20. Wat een zware race denk ik dan nog. Totaal geen besef van tijd. Ik krijg de medaille omgehangen en ondertussen stop ik mijn Polar. Hé, waarom staat daar 5:06? En pas dan begint het tijdsverschil tussen de pro’s en onze startwave tot me door te dringen… Die sub-5 had er dus wel degelijk ingezeten. Niet dat ik dat nou heel belangrijk vind, want ik heb inmiddels genoeg sub-5’s achter mijn naam staan. Maar het was wel leuk geweest.
En ondanks de belabberde halve marathon in 1h47’33” (hij is twee minuten sneller dan in Luxemburg in juni, dus eigenlijk is het progressie) kijk ik met een zeer tevreden en voldaan gevoel terug op de wedstrijd. Want het was echt een super mooi evenement. En een voorrecht hier weer te mogen zijn. Voor de zeventiende keer op Mallorca inmiddels. Vlak na de finish kan ik de bewuste toeschouwer aan wie ik mijn startnummer had gegeven niet meer terugvinden. Maar ze had deze netjes bij de finish afgegeven en daar ligt mijn nummer inderdaad.
Ik wacht na afloop nog even een half uurtje en verwelkom dan ook Peter, die een mooie prestatie neerzet. Drie kwartier sneller dan een jaar eerder. Zijn leven als full-time triatleet werpt duidelijk vruchten af. We drinken nog een biertje, praten wat na en dan haal ik mijn fiets op. Terug naar het hotel om nog even lekker aan het zwembad te kunnen liggen, voordat ik de volgende ochtend om 04:40 zal worden opgehaald.
Mallorca, je was weer fantastisch.