De zwangerschap van Janneke ging eigenlijk weer erg snel voorbij. Gevoelsmatig voor mij althans. Uiteraard heb je het hele circus allemaal al twee keer meegemaakt. Maar toch, het blijft bijzonder. Op de laatste echo, zes weken eerder, lag de kleine Mick (toen nog Harko genaamd) al twee weken voor op de groeicurve. Dus de verwachting was al dat het een groot kindje zou worden. Daarom werd het deze keer ook geen thuisbevalling, zoals bij de vorige twee: uit voorzorg werd besloten door de verloskundige voor een medium-risk bevalling, wat dus ziekenhuis betekende.
We wisten deze keer ook niet wat het zou worden. Een bewuste keuze: na Fynn en Jinthe wilden we wel eens weten hoe het zou voelen om het niet te weten. De tijd voor de bevalling is daardoor spannender dan de bevalling zelf. Eerste en belangrijkste is toch dat het kindje gezond is. Ik was er van overtuigd dat we een jongetje zouden krijgen. Al was het alleen maar omdat iedereen om ons heen dacht dat het een meisje zou worden. Bij de geboorte hebben we er ook niet echt op gelet, dat besef kwam iets later pas: hé, een jongetje!
De bevalling zelf verliep eigenlijk heel voorspoedig. 's Ochtends om kwart voor zes de vliezen gebroken en de verloskundige gebeld. Om half negen naar het ziekenhuis van Almelo gereden, waar Mick om 10:39 geboren is. Daarna digitaal aangifte kunnen doen (ideaal!), even herstellen, bijkomen, lunchen en om half drie waren we weer thuis.
Mick Jaeri Lentfert dus. Die tweede naam is een samentrekking van onze voornamen, JAnneke en ERIk. En je spreekt het gewoon uit als Jari. Beetje Oud-Hollandsch dus. Net als Aerdenhout. Maar roepnaam dus Mick. Welkom in ons gezinnetje lief mannetje!