ENSCHEDE – Nooit gedacht dat ik de Enschede Marathon ooit nog leuk zou gaan vinden. De drie voorgaande jaren nam ik deel met wisselend succes. Maar iedere keer kwam ik mezelf toch aardig tegen op dit parcours, alhoewel ik vorig jaar ook redelijk fit over de streep kwam. Dit keer is de Ironman Lanzarote het hogere doel, dus was de opdracht om niet harder te lopen dan Z3. Dat betekende maximale hartslag 140 voor mij. Aan de streep zou ik wel zien welke tijd daarbij hoorde. Dat bleek 1h24’57” te zijn.
Ik zal niet zeggen dat ik überzenuwachtig werd na de Wintertriathlon Twente. Maar echt goed ging het daar natuurlijk niet op het fietsonderdeel. Daardoor begon ik wel te twijfelen of ik nog op de goede weg was. Sinds de column die ik schreef op triathlon226.nl over het ziek worden vlak voor Almere had ik echter af en toe contact met (oud) top triatleet Chris Brands. Dat contact was erg prettig en uiteindelijk heb ik besloten om mijn schema voor de laatste acht weken richting Lanza door hem te laten reviseren. Met hernieuwd elan en gretigheid heb ik me toen op de laatste loodjes gestort.
Enschede was daarom voor mij geen piekwedstrijd. Ook in mijn eigen schema al niet, maar stiekem had ik wel gehoopt op een PR. Chris remde me echter, liefst had hij de halve van Enschede helemaal afgehaald. Maar met een koppeltraining op zaterdag (4 uur fietsen en 10 minuten lopen) bewandelde ik op zondag de omgekeerde weg: ’s-ochtends eerst anderhalf uur fietsen, waarvan een uur met Pascal Wittendorp, en ’s-middags op het fietsje naar Enschede om daar een halve marathon te gaan lopen. In maximaal Z3, dus rustig. Hartslag max 140.
Ik was dan ook erg ontspannen voor de start. Geen verwachtingen, ik had de stille hoop dat die hartslag me ergens richting de 1u30 zou brengen. Vooraf al even contact gehad met collega Step One’ers Marco en Mark Muller en Pim ten Brinke. Pim wilde 1u30 lopen, dus het plan was om samen te gaan lopen. Direct na de start vertrok ik mooi rustig vanaf de tiende rij of zo. Al snel moest ik toch de eerste mensen voorbij en na ongeveer 500 meter had ik Pim gevonden. Eerste kilometer toch nog in 3’51”. Maar zo gaat dat met die wedstrijden, je start altijd wat harder.
Ik bleef lekker op mijn horloge kijken en zag dat het goed was. Hartslag 135-136. Tot mijn verbazing was het bijbehorende tempo hoger dan ik dacht. We bleven strak op een schema van 4 minuten per kilometer lopen. Vlak voor Lonneker had ik het gevoel dat het zelfs wat inzakte, hartslag naar 134 en er kwamen twee man voorbij. Afscheid genomen van Pim en bij die heren aangehaakt. Hartslag weer richting 138-139 en ik zag dat het goed was.
Enschede was daarom voor mij geen piekwedstrijd. Ook in mijn eigen schema al niet, maar stiekem had ik wel gehoopt op een PR. Chris remde me echter, liefst had hij de halve van Enschede helemaal afgehaald. Maar met een koppeltraining op zaterdag (4 uur fietsen en 10 minuten lopen) bewandelde ik op zondag de omgekeerde weg: ’s-ochtends eerst anderhalf uur fietsen, waarvan een uur met Pascal Wittendorp, en ’s-middags op het fietsje naar Enschede om daar een halve marathon te gaan lopen. In maximaal Z3, dus rustig. Hartslag max 140.
Ik was dan ook erg ontspannen voor de start. Geen verwachtingen, ik had de stille hoop dat die hartslag me ergens richting de 1u30 zou brengen. Vooraf al even contact gehad met collega Step One’ers Marco en Mark Muller en Pim ten Brinke. Pim wilde 1u30 lopen, dus het plan was om samen te gaan lopen. Direct na de start vertrok ik mooi rustig vanaf de tiende rij of zo. Al snel moest ik toch de eerste mensen voorbij en na ongeveer 500 meter had ik Pim gevonden. Eerste kilometer toch nog in 3’51”. Maar zo gaat dat met die wedstrijden, je start altijd wat harder.
Ik bleef lekker op mijn horloge kijken en zag dat het goed was. Hartslag 135-136. Tot mijn verbazing was het bijbehorende tempo hoger dan ik dacht. We bleven strak op een schema van 4 minuten per kilometer lopen. Vlak voor Lonneker had ik het gevoel dat het zelfs wat inzakte, hartslag naar 134 en er kwamen twee man voorbij. Afscheid genomen van Pim en bij die heren aangehaakt. Hartslag weer richting 138-139 en ik zag dat het goed was.
Even buiten Lonneker, ik houd nauwlettend mijn hartslag in de gaten. Af en toe kijk ik ook nog even waar ik naar toe moet
(foto: Aly van Langen, Running Center Enschede)
Buiten Lonneker ging de hartslag even omhoog bij de Lonneker Molen, maar met 145 nou niet bepaald spectaculair. De volgende piek werd wel spectaculair, want ineens stond er 172 hartslag op de klok. Terwijl ik mijn 10 kilometer wedstrijden nooit boven de 160 kom. Wat is dat nu weer? Ik kon er nog gewoon bij praten, dus ik kon de hartslagmeter niet meer vertrouwen. Wat dan wel? De kilometertijden. Doorkomst tien kilometer in 40’11”, nog steeds op schema 4 minuten per kilometer en ik zag dat het goed was.
Inmiddels begon menig snel gestarte loper het moeilijk te krijgen. Ik begon steeds meer mensen in te halen en schoof zo mooi op. Voordeel van zo rustig lopen is dat je ook veel meer geniet van de omgeving, de aanmoedigingen en de bekenden langs de kant! En ik wist dat het goed was.
Zelfs van de lange saaie weg naar Glanerbrug kon ik dit keer genieten. Inmiddels had ik een Duitser meegekregen die al enkele kilometers achter me liep. Ik dacht even de rollen om te draaien en hield in, maar daar had ik weinig aan. Een klein opdondertje, dus geen voordeel om uit de wind te lopen. Doorkomst na 15 kilometer iets boven het uur, 1u00’21”. Ik nam aan met nog steeds dezelfde hartfrequentie, dus ik wist dat het goed was.
In Glanerbrug stond vervolgens mijn schaatser van de Wintertriathlon, Henk Holland, langs de kant met zijn racefiets. Na even enthousiast groeten haalde ik niet veel later Marti ten Kate in. Ik moedigde hem aan om mee te gaan, wat hij ook deed: ik dacht dat hij weg was, maar een kilometer verder kwam hij weer langszij. Zo liep ik ongeveer twee kilometer zij-aan-zij met de nestor van de Twentse hardloopsport. Op kilometer 19 liet hij mij gaan en volhardde ik in het tempo van 4 minuten per kilometer. Doorkomst na 20 kilometer was 1u20’38” en toen wist ik dat mijn opzet meer dan geslaagd was: ruim onder de 1u30, zelfs 1u25. En ik wist dat het goed was.
In de laatste meters haalde ik nog weer wat mannen in, deed nog wat vrolijke high-fives met bekenden (o.a. Henk-Jan Koershuis van Sportvoedingwebshop.com) en kwam compleet fit over de streep net boven de 1u25: 1u25’02”. Maar omdat ik bij de start wat verder naar achteren stond is mijn werkelijk gelopen tijd net iets sneller, 1u24’57”. Verbazingwekkend! Niet eens zo ver boven mijn PR. Waarschijnlijk is mijn hartslag tijdens die laatste kilometers wel iets omhoog gegaan door de toegenomen warmte, maar zo fit heb ik nog nooit de finish bereikt in een halve marathon. Tijdens die laatste meters spookte het door mijn hoofd: kan ik nog een rondje in dit tempo? Niet bij dezelfde hartslag, maar wie weet… In ieder geval heel veel vertrouwen getankt voor de Ironman Lanzarote!
(foto: Aly van Langen, Running Center Enschede)
Buiten Lonneker ging de hartslag even omhoog bij de Lonneker Molen, maar met 145 nou niet bepaald spectaculair. De volgende piek werd wel spectaculair, want ineens stond er 172 hartslag op de klok. Terwijl ik mijn 10 kilometer wedstrijden nooit boven de 160 kom. Wat is dat nu weer? Ik kon er nog gewoon bij praten, dus ik kon de hartslagmeter niet meer vertrouwen. Wat dan wel? De kilometertijden. Doorkomst tien kilometer in 40’11”, nog steeds op schema 4 minuten per kilometer en ik zag dat het goed was.
Inmiddels begon menig snel gestarte loper het moeilijk te krijgen. Ik begon steeds meer mensen in te halen en schoof zo mooi op. Voordeel van zo rustig lopen is dat je ook veel meer geniet van de omgeving, de aanmoedigingen en de bekenden langs de kant! En ik wist dat het goed was.
Zelfs van de lange saaie weg naar Glanerbrug kon ik dit keer genieten. Inmiddels had ik een Duitser meegekregen die al enkele kilometers achter me liep. Ik dacht even de rollen om te draaien en hield in, maar daar had ik weinig aan. Een klein opdondertje, dus geen voordeel om uit de wind te lopen. Doorkomst na 15 kilometer iets boven het uur, 1u00’21”. Ik nam aan met nog steeds dezelfde hartfrequentie, dus ik wist dat het goed was.
In Glanerbrug stond vervolgens mijn schaatser van de Wintertriathlon, Henk Holland, langs de kant met zijn racefiets. Na even enthousiast groeten haalde ik niet veel later Marti ten Kate in. Ik moedigde hem aan om mee te gaan, wat hij ook deed: ik dacht dat hij weg was, maar een kilometer verder kwam hij weer langszij. Zo liep ik ongeveer twee kilometer zij-aan-zij met de nestor van de Twentse hardloopsport. Op kilometer 19 liet hij mij gaan en volhardde ik in het tempo van 4 minuten per kilometer. Doorkomst na 20 kilometer was 1u20’38” en toen wist ik dat mijn opzet meer dan geslaagd was: ruim onder de 1u30, zelfs 1u25. En ik wist dat het goed was.
In de laatste meters haalde ik nog weer wat mannen in, deed nog wat vrolijke high-fives met bekenden (o.a. Henk-Jan Koershuis van Sportvoedingwebshop.com) en kwam compleet fit over de streep net boven de 1u25: 1u25’02”. Maar omdat ik bij de start wat verder naar achteren stond is mijn werkelijk gelopen tijd net iets sneller, 1u24’57”. Verbazingwekkend! Niet eens zo ver boven mijn PR. Waarschijnlijk is mijn hartslag tijdens die laatste kilometers wel iets omhoog gegaan door de toegenomen warmte, maar zo fit heb ik nog nooit de finish bereikt in een halve marathon. Tijdens die laatste meters spookte het door mijn hoofd: kan ik nog een rondje in dit tempo? Niet bij dezelfde hartslag, maar wie weet… In ieder geval heel veel vertrouwen getankt voor de Ironman Lanzarote!
Met een vrolijke lach over de streep, even een blik naar boven op de tijdklok
Uitslagen Halve Marathon:
1. Orphan van Faassen 1:10:01
2. Koen Vossers 1:11:15
3. Jay Sauer 1:11:49
4. Caimin Stevens 1:12:50
5. Leon Sanderman 1:13:52
6. Johan Kats 1:14:29
7. Michiel Snuverink 1:14:47
8. Thijs Theunissen 1:16:09
9. Bram van Rijswijk 1:17:19
10. Eric Borg 1:17:30
57. Erik Lentfert 1:24:57 14e M35
Volledige uitslag op de site van uitslagen.nl
Uitslagen Halve Marathon:
1. Orphan van Faassen 1:10:01
2. Koen Vossers 1:11:15
3. Jay Sauer 1:11:49
4. Caimin Stevens 1:12:50
5. Leon Sanderman 1:13:52
6. Johan Kats 1:14:29
7. Michiel Snuverink 1:14:47
8. Thijs Theunissen 1:16:09
9. Bram van Rijswijk 1:17:19
10. Eric Borg 1:17:30
57. Erik Lentfert 1:24:57 14e M35
Volledige uitslag op de site van uitslagen.nl
RSS Feed
